We houden niet
van zuilen
Wijkcomité, De Kooi'
is geen pressiegroep
Rijn en Vliet 18 jaar
Veel oranje
op winter
modeshow van
Wilms Floet
Middenstanders
van Alkemades
dorpen tegen
„Plassengebied
Kooi-
wijk
EHBO-Zoeterwoude
versterkt met
25 gediplomeerden
Zoeklicht op:
Voorzitter van Westbroek:
Geen arts wil in
de Kooiwijk wonen
)NDERDAG 2 NOVEMBER 1972
LEIDSE COURANT
De scheidende mejuffrouw Van Niuner (rechts) overhandigt in ae hal v
het huis) de sleutels aan de nieuwe directrice mejuffrouw Van Snel.
i ..Rijn en Vliet" (het hart van
LEIDEN Het is feest in „Rijn en Vliet", het bejaardencentrum
aan de Aaltje Noorderwierlaan in Zuid-West. Tien jaar geleden -
om precies te zijn op 5 november - trokken de eerste 84 bewo
ners het nieuwe tehuis in, samen met de directrice mejuffrouw
A. J. van Nienes. Vanmiddag is dat moment officieel gevierd tij
dens een receptie, morgen wordt het gezellig gevierd door de be
woners, directie, personeel en bestuur tijdens een feestdiner. De
politiekapel zal het jubilerende huis een muzikale hulde brengen.
Als een kleine schaduw over het feest ligt het afscheid van mejuf
frouw Van Nienes. „Je moet dé slagboom van de 65 jaar niet on
der door glippen", zegt ze zelf. Dat is dan ook de reden van
haar vertrek. Ze wordt opgevolgd door mejuffrouw M. C. J. van
Buel. Gisterenmiddag tijdens de maaltijd werd zij door een van
de bewoonsters hartelijk welkom geheten en om te laten zien,
dat de nieuwe directrice onder de Rijn en Vlieters is opgenomen,
kreeg zij een prachtige plantenbak voor thuis, of voor haar ka
mer in het centrum. Over de tien jonge jaren van Rijn en Vliet
en van lieverlee ook over de hele bejaardenzorg in Lelden heb
ben we gepraat met mejuffrouw Van Buel, enkele bestuursleden,
en vooral met mejuffrouw Van Nienes.
Ze lijkt een hele wijze vrouw. Bij het weggaan geeft ze een stro
kenboekje met „Eigen Wijsheden". Daar staat onder andere in:
„Het is een hardnekkig misverstand dat AOW het einde zou zijn.
Het is evenzeer een nieuw begin". Misschien hebben de mensen
die tien jaar geleden als eersten „Rijn en Vliet" betrokken dat
het sterkst gevoeld. Er begon duidelijk een nieuwe fase, waarin
ze zelf moesten meewerken om er iets goeds van te maken. De
24 mensen die uit die tijd nog over zijn hebben daardoor ook het
grootste gemeenschapsgevoel. „De nieuweren voelen zich wei
eens ongelukkig. Ze zijn druppelsgewijs binnengekomen en moe
ten zich inpassen in wat er al is. Bovendien zijn ze soms te
„jong" voor de rest. Tien jaar geleden begon je met een leeg,
materieel huis. Je staat dan met een stuk welvaart in handen, je
moet zorgen dat ook het welzijn er komt.
Maar het lukte. Na 1 maand was er een gemeenschap". Een ge
meenschap die vrij „anti-autoritair" draait. „Ik had mijn inrich-
tingsfrustaties al gehad in het Burgerziekenhuis in Amsterdam.
Later werd ik directrice van Grecht 10. Toen heb ik geleerd hoe
je voor anderen het bos moet openkappen om ze zelf de weg te
laten vinden. Het enige wat men hier moet, is leven als een fat
soenlijk mens. Ik ga geen stelregels maken. Dan wordt er ge
zegd: stel je voor dat ze het allemaal doen, maar ze doen het
nooit allemaal, dat is het.
In het begin hoorde ik een reactie van een dame: „Wat valt het
hier mee. We dachten de vrijheid kwijt te raken". Het in de ei
gen waarde laten van mensen, ook als ze ouder worden, komt
steeds meer naar voren in het bejaarden-opvang beleid.
„Daardoor zal het aanbod voor verzorgingshuizen hoe langer hoe
ouder en hulpbehoevender worden. Het moet die kant op: men
sen die nog zelfstandig kunnen en willen blijven, niet registre
ren".
Een tussenvorm tussen in het eigen huisje blijven wonen helemaal
op zichzelf en in een verzorgingshuis komen, waar alles voor je
gedaan wordt, is de „serviceflat". Ook Rijn en Vliet heeft een
galerij daarmee. Het zijn woninkjes voor echtparen. Voor EHBO
en maaltijden kan het huis zorgen. Er is regelmatig contact met
de galerijbewoners. „Ze voelen zich ernorm betrokken bijn Rijn
en Vliet. Aanvankelijk was de opzet, dat men, wanneer men al
leen kwam te staan met voorrang in het verzorgingshuis op ge
nomen kon worden. Daarvan is echter heel weinig gebruik ge
maakt. Tot op hoge leeftijd willen de mensen hun zelfstandigheid
handhaven. Ze hebben op de galerij meer ruimte, iets voor zich
zelf. Je kunt het eigenlijk zien als een gewone verhuring met bu
renhulp". Een klein gedeelte van „Rijn en Vliet" is ingericht als
ziekenafdeling. Vooropgesteld moet worden dat het geen verpleeg
inrichting is en dat langdurig of ernstig zieken dan ook niet op
genomen kunnen worden.
Voor directe medische hulp worden de patiënten overgebracht
naar een ziekenhuis. Is daarna revalidatie nodig dan wordt dat
vanuit het ziekenhuis geregeld. In het geval de mensen zwaar
dement worden, dan komen zij - na keuring - in „Marienhave"
in Warmond dat op deze bejaarden geheel ingericht is.
Zoveel echte zieken zijn er overigens niet. Volgens het zeggen van
een bijna 100-jarig: „We zijn zozeer niet ziek, we zijn allemaal
mankerenden". Al met al zijn er heel wat mensen nodig om alles
draaiende te houden. Voor het grootste deel wordt dat werk ver
richt door part-timers, huisvrouwen die een dagdeel komn werken.
„Hun inzet is fantastisch. Dit werk draagt tevens bij tot een voor
henzelf waardevolle vorming".
Mejuffrouw Van Nienes tekent er bijaan, dat „personeelswerving
voor de verzorgende beroepen zou gepaard moeten gaan met
part-time opleidingsmogelijkheden voor part-time huisvrouwen.
Waar blijft de educatieve supermarkt?" Leiden loopt in meer
dan een zaak achter, vooral op het sociale vlak. Wat betreft de
bejaardenzorg valt dat wel mee.
„We lopen in Leiden bepaald niet achter. Misschien zijn we vol
gens de theoretische cijfers een heel end. Maar de functie van
het verzorgingshuis zal pas werkelijk kunnen worden vastgesteld
als er voldoende verpleegruimte en aangepaste huisvesting is.
Er moet een verschuiving komen in het hele huisvestingspa
troon. De mensen moeten leren dat ze in een flatje beginnen,
naar een huis gaan als ze kinderen hebben en weer eindigen in
een flatje".
„Tien jaar „Rijn en Vliet" - een huis op algemene grondslag, dat
wil ook zeggen: iedereen kan binnenkomen (als je maar uit Lel
den bent). Er is een bijbelmiddag van een dominee en de pas
toor komt ook - zij het niet zo vaak. „We houden niet van zui
len" en daarmee is „Rijn van Vliet" getekend, ook voor de ko
mende tien jaar. Tot besluit nog een Eigen Wijsheid van „Ni-
nus": „Ook van een slecht bejaardenhuis is wel een goed ver
haal te vertellen. Hetzelfde geldt ook omgekeerd".
Lucia Geurts
LEIDEN Evenals vorige jaren
gaf gisteravond in Holiday Inn
Sportzaak Wilms Floet, Haar
lemmerstraat 182, weer haar
wintersport-modeshow voor het
seizoen '72-'73. Voor de vijfde
keer verleende Karin van Wa
rneten haar assistentie. Dit jaar
voor het eerst is er een beperk
te keuze in klnder-skl-kleding,
getoond door de bijna 7-jarlge
Caroline Wilms Floet en haar
vriendinnetje Anneke In hun ski-
en snecuwpak, waarvan de pan
talons een binnenpljp hebben,
evenals de meeste andere ski
pantalons.
Een nieuw top-merk dat wordt ge
bracht is het Duits-Amerikaanse
Head: jacks met rugverwerking
van rekbaar materiaal, waarin
men zich dus goed kan bewe
gen, veel ritsen en verborgen
zakken, pantalons met leren
versterking aan binnenkant bij
de voet. Het geheel krijgt een
goed slankmakend effect. Ook
de Head-collectie pullovers is
een genot voor het oog en de
kleuren zijn volmaakt bij de
pakken te combineren. De ge
kleurde ski-schoenen, die tegen
woordig veel lichter van mate
riaal zijn en reeds vorig jaar
werden geïntroduceerd, doen
het leuk bij een ski-pak in de
zelfde kleur blauw of rood.
Oranje was ook een kleur die men
veel terugzag bij de jacks, zo
wel voor haar als voor hem.
Eveneens voor beiden zijn de
grappige after-ski-schoenen van
langharig bont. Heel geestig
vonden wij een blauw overall-
pak, met roze afgezet, kort jas
je en nauwsluitend mutsje. Ook
goed in eigen land te dragen is
een opvallend driedelig donker
groen wollen broekpak (Head),
waarvan de pantalon een grap
pige garnering had; het jasje
had een capuchon. Zelfs trai-
nings-ski's op de lange lat wer
den, heel moedig, op de gladde
houten vloer getoond.
A. P. v. d. S.
1ETERWOUDE De Zoeter-
woudse gemeenschap is sinds
gisCeravond weer 25 nieuwe
EFWers rijker. Eigenlijk is dit
reeds het geval sinds zij in het
roorjaar met goed gevolg het
examen aflegden. Dit is nu offi
cieel bevestigd met de diploma-
oitreiking welke door de echtge
note van de burgemeester,
mevr. P. Detmers-Berben, ge
schiedde in het Don Boscohuis.
sprak daarbij de wens uit dat
tnen de verkregen kennis maar
zelden in praktijk behoeft te
brengen, maar rekende er vast
op dat men in voorkomende ge
vallen paraat zal zijn.,
amens 't bestuur van St. Ludwi-
na werden cadeaus overhandigd
aan de docenten. Dokter W.
Kortmann mocht een tweezits-
bank in ontvangst nemen en
voor mevr. R. v. Dam-Borst
tuinstoel. De heer R.
v. Dam maakte als rayonleider
de feestelijke cursus-afsluiting
medé. Overigens zal het bestuur
in de komende maanden veel
aandacht gaan besteden aan de
diploma-verlenging. Het is n.l.
gebleken dat velen daarvoor
niet in aanmerking komen om
dat de hiervoor voorgeschreven
oefenavonden niet worden be
zocht.
Is er voldoende belangstelling
voor zal zijn wordt in januari
a.s. weer gestart met een nieu
we cursus waarover t.z.t. mede
delingen zullen volgen. De
werkzaamheden voor het be
stuur worden steeds omvangrij
ker waardoor uitbreiding nood
zakelijk is geworden. De dames
Vaneman-v.d. Laan. Kuyf-Janson
en de Boer-Berk zijn de nieuwe
bestuursleden.
ALPHEN Op een zeer toepasselijke datum 1 november, de eerste dag van het carnavalsseizoen
trad Alex Hoek in het huwelijk met Yvonne Drent. Alex filmt al jaren voor de Cascovieten op de jaar
lijkse carnavalsfeestjes. De Cascovieten waren er natuurlijk allemaal en er werd kwistig met honderden
filmrolletjes gegooid.
De middenstanders van Rijpwe- dernemen tegen het in voorbe
tering en Oud Ade, verenigd in reiding zijnde streekplan Pias-
de plaatselijke afdeling van sengebied.
„Sint Thomas More" gaan hun De voorgestelde vergroting van
landelijk bestuur verzoeken na- het wateroppervlak van het
mens hen de nodige actie te on- Plassengebied vinden de mid
denstanders van de twee Alke-
madese kerkdorpen letterlijk
een zuak van „geld in het water
smijten". Aan meer water Is
geen behoefte hooguit een
dag of zeven per jaar wel
aan meer oeverlengte waar
men kan genieten van het om
ringende landschap.
De bevolkingsgroei, die volgens
het voor-ontwerp van het
streekplan, sterk wordt afge
remd vooral In de kerkdor
pen verontrust de midden
standers op voorhand in hoge
mate. De bestaansmogelijkhe
den van scholen en winkels
wordt hier direct door bedreigd,
aldus was men unaniem van
mening. Via het landelijk be
stuur wil men de plannenma
kers ook in overweging geven
bij Rijpweterin een camping
en een goede jachthaven te si
tueren. Ter plaatse is daar
ruimte voor en bovendien zullen
deze objecten de nodige impul
sen kunnen geven.
Laatste punt waar de afdeling
zich over uitsprak was een
koopavond. Er was daarvoor
maar een matige belangstelling.
»H.et zijn vooral de ouderen waar
het omgaat. Voor hun is ner-
[gens ruimte We hebben Pater
de Ponti wei en als je ziet wat
die man doet met die jongens in
een kleinere ruimte dan hier de
huiskamer, dan sta je er nog
versteld van", aldus de heer
Van Westbroek.
Maar helaas zijn het over het al
gemeen alleen jongeren uit de
nieuwe Kooi die in zijn jeugd
honken komen. De jeugd uit het
oudere gedeelte is ook welkom,
maar zij zoeken het liever op
straat. Het is daarom ook zo be
langrijk. dat het wijkcomité er
wat aan probeert te doen.
hebben ons als doel gesteld
de ontplooiing van de bewoners
I zoveel mogelijk te bevorderen.
Dit uitte zich bijvoorbeeld een
jaar geleden toen een aantal
studenten met een huiswerkcur
sus begon. Je kunt mij niet wijs
maken, dat de jeugd hier min
der intelligent is dan de jeugd
in een beter gesitueerde wijk.
Dat ze minder mogelijkheden
krijgen dan hun leeftijdgenoo
tjes is wel duidelijk. Zij wonen
vaak met veel broers en zusters
in kleine huizen waardoor huis
werk in de kamer gemaakt
moet worden. Vaak komt daar
nog bij dat ze geen push van
thuis krijgen. Hun ouders zijn
vroeg gaan werken. Hun vriend
jes gaan ook vroeg werken.
Aangezien er bij de jeugd altijd
de neiging bestaat te doen wat
hun omgeving doet, is het niet
De huiswerkcursus is echter toch
een groot succes gebleken. Het
is voor leerlingen voor het
vortgezet onderwijs. We heb
ben met het plan gespeeld ook
voor de lagere school een derge
lijke cursus op te zetten. Dat is
echter nog niet helemaal rond.
We weten niet in welke vorm we
trekkelijk te maken. We dach
ten aan projecten maar je weet
nooit of ieder dan aan zijn trek
ken komt voor wat betreft zijn
zwakst? punten op school."
Behalve met de studentenorgani
saties onderhoudt het wijkcomi
té allerlei mogelijke contacten,
zt&als met de gemeente. „Wij
Het „groene hart(je)'
zijn hier in de Kooi altijd een
beetje dood gezwegen." Dit
blijkt uit het feit dat er na 1939
geen nieuwe voorzieningen meer
in de wijk zijn gekomen. Het
wijkcomité- vond dat daar iets
aan gedaan moest worden en
nodigde B. en W. uit eens een
kijkje te komen nemen. „We
lieten ze zien. wat ze als stads
bestuurders eigenlijk allang
moesten hebben gezien. Maar
er waren raadsleden bij die nog
nooit in de Kooi zijn geweest".
Toch heeft de eer Van West
broek bereikt, at er met de
laatste begrotingsbesprekingen
het Kooipark, waar het meestal wat minder rustig is, dan hier lijkt
een aantal problemen in de
Kooi prioriteit verwierven.
.Wij willen eigenlijk zonder een
pressiegroep te zijn ook bij de
gemeente en verbetering van
onze leefsituatie te krijgen. Ik
zeg uitdrukkelijk zonder een
pressiegroep te zijn. want daar
schrik je onherroepelijk mensen
mee a.'. Je kunt je politiek gaan
opstellen, maar dan bereik je
een bepaalde groep niet. Je
ku t je on.'essioneel opstellen
en ook dan heb je niet iedereen.
Bovendien zijn je onderhande-
logelijkheden kleiner. Het
een zo groot
ngpnoj
aal er
mogelijke groep mensen te be
reiken voor zoveel mogelijk
Helaas lijken de Kool-bewoners
niet altijd even blij met de acti-
viteite.i van het wijkcomité. Op
openbare vergaderingen komt
alleen het bestuur bij elkaar.
De bewoners over wie ze praten
laten et af weten. „Behalve
wanneer het hun direct aangaat.
Wanneer ze weten, dat we bij
voorbeeld over de verkeerssi
tuatie in de Bloestraat of over
huurverhoging in een of andere
straa^ gaan praten. Dan komen
ze Opeens wel. Voor de algeme
ne problematiek bestaat geen
belangstelling. Er is hier hele-
mal zo'n houding van „Ze
doen maar".
Dat is eigenlijk nooit anders ge
weest. Vanaf zijn oprichting in
1970 heeft het wijkcomité het
zonder de bewoners moeten
doen. Ondanks dat gaat de heer
Van Westbroek moedig verder
op het hobbelige pad van reno
vatie en verbetering van de
leefsituatie voor de Kool-bewo
ners.
„Natuurlijk hebben we ook wel
het eén en ander bereikt in die
twee jaar dat we nu bezig zijn."
Zo heeft het Diensten'entrum
een dependance in de Kooi-wijk
Er is een tafeltje-dckje voor de
bejaarden. Met het oog op de
ingewikkelde problematiek is er
ook een sociale raadsvrouwe in
de wijk, die wekelijks spreekuur
houdt voor de bewoners die niet
weten tot welke instantie zij
zich moeten wenden om bijvoor
beeld belastingaftrek te krijgen
of een bepaalde huursubsidie.
Langzamerhand wordt er ook
iets gedaan aan de straatver
lichting van de wijk. „Helaas
nog niet afdoende. Maar je
moet jr altijd rekening mee
houden dat veel in de ambtelij
ke molen blijft zitten".
Over het Kooipark, he' groene
hart van de v/ilk, praat de heer
Van Westbroek liever niet. „We
hebben er wat meer banken ge
kregen, maar eigenlijk is het te
klein voor een wijk van 800(1 be
woners." Een kijkje rond het
park leert dat er geen moge
lijkheid bestaat het park uit te
breiden. Bovendien is het park
allaang geen wandelgebied
meer aangezien de jeugd er een
racebaan van gemaakt heeft.
Ook de gezondheidszorg In de
wijk baart het wijkcomité zor
gen. „We hebber, nier een arts
die af cn toe spreekuur in de
wijk houdt. Voor klachten bui
ten deze spreekuren moeten de
bewoners vaak helemaal naar
het andere eind van de stad.
Dat is nog p.een bezwaar voor
jonge mensen, maar vooral de
ouderen, die vaak geen telefoon
hebben en slecht ter been zijn is
het een wanhoop. We hebben
weieens gedacht aan een groep-
spraktiik hier in de wijk, Dat is
nog niet gelukt om de doodeen
voudige reden, dat artsen niet
in d«ze bulzen willen wonen",
aldus di heer Van Westbroek.
