y}^
jIAA
Vs
■yr v\
de reus met
de beren en
Imet de
j dwerg en
[het fluitje
DE AVONTUREN VAN PIET POTLOOD
Nieuwe
Kodak
miru-camera van
in zakformaat
ZATERDAG 23 SEPTEMBER 1972
LEIDSE COURANT
H:
BR 35-72 a
w» -
ER was eens een koning die voor zijn plezier rariteiten verzamelde.
Wie hem wereldwonderen bracht, werd rijk beloond en zo bezat hij
de vreemdste dingen: een hert met drie geweien, een stuk koraal
dat gegroeid was in de vorm van een mens, een krokodil met vleu
gels, en duizend andere dingen. Maar het meeste plezier had hij in
zijn reus en zijn dwerg. Die twee konden luisteren en hem gehoorza
men en dat was natuurlijk niet het geval met het hert, het koraal,
de krokodil en al die andere duizend dingen.
Als de koning zich verveelde, liet hij zich het liefst vermaken door de
reus en de dwerg. Dan moest de reus in het dwergenstoeltje gaan-
zitten en de dwerg moest proberen met zijn hoofd de zoldering te
raken en de koning verveelde zich niet meer maar kon hartelijk la
chen. De grote man en het kleine mannetje vonden die sprelletjes
niet zo leuk, maar zij mochten het niet laten merken. Wèl zochten
en vonden zij een manier om eigen spelletjes te spelen zonder dat
de Koning dat merkte. Zo hield de reus, in een bos dat wel zeven
honderd reuzenstappen ver lag, twaalf beren die hij had gedres
seerd. En de dwerg bezat een geheim fluitje waarop hij in een diep
donker hoekje mooie wijsjes speelde.
OP een dag gebeurde er iets verschrikkelijks. De reus trapte per on
geluk op de voet van de koning, die jammerend weghinkte! Dat
was deze vorst nog nooit overkomen dat iemand op zijn voet had
getrapt, want die imensen moesten zo diep voor hem buigen, dat hun
voeten een heel eind van hem vandaan bleven. Een enkele maal
botsten zij wèl eens met het buigende hoofd tegen hem aan, maar
dat was dan een bewijs van eerbied. Deze reuzentrap deed boven
dien ontzettend pijn, want een reus trapt niet zachtjes.
De koning werd zó boos dat hij de grote man aan handen en voeten
liet binden en in de gevangenis stoppen, waar niemand hem kon op
zoeken. Maar de dwerg slipte gemakkelijk tussen de tralies van de
kerker door en vrolijkte de reus wat op. De gevangene smeekte:
„Maak mijn handen vrij, dwergje. Ik kan niet eten en me niet was
sen!" De dwerg dacht: „Waarom zou ik zijn handen niet los ma
ken? Hij kan met vastgebonden voeten toch niet weglopen", en hij
maakte de reuzenhanden los.
Tot zijn schrik zag hij hoe de reus met zijn handen de gebonden voe
ten vrij maakte en de dwerg zorgde dat hij wegkwam.De reus
geluk dat het al tegen de avond liep en niemand meer buiten was.
passen bij zijn beren. Hij joeg ze naar het paleis en het was een
geluk dat het al tegen de avond liep en niemandmeerbuiten was.
De koning klom moedig met zijn edelen op de torentrans. De konin
gin keek bang met haar hofdames door hooggelegen vensters en de
dwerg gluurde vanuit een heel klein venstertje nieuwsgierig toe.
De reus stormde achter de beren aan.
De koning riep: „Reus, als je die beren niet onmiddellijk terugbrengt,
laat ik je doodschieten!
Maar de reus zei: „Ik breng ze niet terug".
Toen gaf de koning aan zijn scherpschutters opdracht de beren dood
te schieten, maar de beren wuifden eens met hun klauwen, alsof ze
door kiezelsteentjes waren geraakt.
Toen zei de koning: „Reus, als je de beren niet wegbrengt, Iaat ik
jou doodschieten!Maar dat hoefden de schutters niet eens te pro
beren, want de beren waggelden grommend op de paleisdeuren af
en begonnen eraan te rukken zodat het gebouw schudde. Toen be
gon de koningin te snikken en dat maakte de dwerg bedroefd.
De koningin had hem nooit kunstjes laten maken en was altijd erg
vriendelijk geweest. Om dat gesnik maar niet te horen, nam hij zijn
fluitje en begon te spelen. En van die muziek begonnen de beren
genoeglijk te dansen. Toen waagde de dwerg zich naar buiten en al
spelend op het fluitje liep hij naar de reus. „Til me op, vriend",
vroeg hij, „en loop in zevenhonderd passen met me naar de plek
waar je beren wonen".
„Daar heb ik nog geen zin in", was het antwoord. „Ik kan niet verge
ten wat de koning mij heeft aangedaan. Het is een machteloos ge
voel 'ngësloten te zijn. Eigenlijk zijn jij en ik altijd machteloos in
dit kasteel opgesloten". Toen zei de dwerg: „Maar je vergeet toch
niet dat je nu je vrijheid aan mij te danken hebt? Breng je beren
weg, het is om de koningin een plezier te doen. Was zij niet altijd
goed voor ons?" Toen gal' de reus toe, tilde de dwerg op en liep in
zevenhonderd passen naar het bos. Intussen floot de dwerg ijverig
op het fluitje en de beren dansten achter hem aan. Ze konden het
tweetal bijna niet bijhouden.
In zevenhonderd passen waren de reus en de dwerg weer op het kas
teel. Misschien hadden ze samen wel de wijde wereld in kunnen
trekken in plaats van terug te keren. Maar als reus en als dwerg
heb je het altijd ovearl moeilijk en de twee dachten dat er na deze
geschiedenis zeker een betere tijd voor ze zou aanbreken.
Dat was ook zo. De koning en de koningin waren zo blij dat dit avon
tuur goed was afgelopen, dat de grote man en het kleine mannetje
voortaan niet meer zulke flauwe spelletjes hoefden te doen voor de
koning. Zij mochten zich gedragen zoals alle andere mensen aan het
hof en de dwerg mocht fluiten en de reus mocht zijn beren laten
optreden. Om te laten zien dat hij ze als echte hovelingen be-
Weer een toverkunstje. Je laat een potlod zien en legt daar een zak
doek overheen. Dan zeg je ,,hokus-pokus" en het potlood is verdwe
nen. Hoe doe je dat nou? Erg simpel. Als de zakdoek over het pot
lood ligt, steek je een vinger omhoog en dan denkt iedereen dat je
vinger het potlood is. Je laat het potlood intussen snel in je schoot
als je zit of in de toverhoed, als je staat vallen. Eerst wel
even goed oefenen want als ze het zien, ga je natuurlijk helemaal af.
Een televisietoestel is al iets heel gewoons geworden. Maar de Schot
John Logie Baird, die leefde van 1888 tot 1946 heeft er lang naar moe
ten zoeken en hard op moeten studeren eer hij zo'n apparaat in el
kaar kon timmeren. In een kleine dakkamer begon hij in 1922 te
proberen of hij iets op een scherm kon krijgen. Zijn hele kamertje
zat vol met leidingen, stekkers en knoppen. Twee jaar later slaagde
hij er zowaar in een Malthezerkruis op zijn scherm te brengen. Dat
was het begin van de televisie. Hij moest nog eens twee jaar, tot
1926, wachten eer men zijn uitvinding serieus nam en in 1929 zei de
BBC dat zij er wel iets in zag. De eerste echte televisie-uitzending
was pas in 1937 maar toen was het systeem van John Logie Baird al
verbeterd door een Amerikaan, Vladimir Zworykin.
schouwde, liet de koning twee schitterende harnassen voor ze ma
ken, een reuzenhamas voor de een en een heel klein harnasje voor
de ander.
Als je het niet gelooft, kan ik je vertellen in welk kasteel tot op de
dag van vandaag de harnassen zijn bewaard gebleven. En ook nog
een schilderij van de grote reus naast de kleine dwerg die maar tot
aan de reuzenkuit reikt.
JUNIOR-HOEK
Oplossing vorige week
De stukken op de rechterknie en
links bovenaan op de broek van
de beer zijn hetzelfde.
Zes mensen zonder hoed. Maar de
hoed, die bij ieder van de zes
past, ligt eronder. Je begrijpt
het al. Zoek voor ieder de goede
hoed.
DEN HAAG Op de Photokina
die zaterdag 23 september in
Keulen wordt geopend zal Ko
dak een nieuwe camera introdu
ceren: de Pocket Instamatic ca
mera. Mét deze nieuwe camera
die een negatiefformaat levert
van 13 x 17 mm op een 16 mm
film kunnen dia's, kleuren en
zwart-wit opnamen gemaakt
worden. Er zijn speciale nieuwe
miniformaat films ontworpen;
de kleurennegatieffilm Kodacco-
lor II voor kleurenafdrukken op
papier en de Verichrome-pan
film voor zwart-wit. Voor de
liefhebbers van diaprojectie
werden twee diaprojectoren ver
vaardigd (de Kodak Retina-
mat) die speciaal voor dit jklei-
ne formaat zijn bedoeld. De
prijzen van de zeven verschil
lende uitvoeringen van de mini-
camera, van een standaardmo
del tot en met een camera met
electronische belichtingsregeling
en gekoppelde afstandsmeter
variëren van 89,25 gulden tot
549 gulden.
Intussen is gebleken dat zowel in
de Verenigde Staten als in Eu
ropa de belangstelling voor de
Pocket Instamatic groot is. Na
de introductie van de Ameri
kaanse modellen in de VS wer
den in twee maanden reeds
meer dan een miljoen camera's
verkocht. Dit aantal is ongeveer
de helft van hetgeen in 1963 in
een jaar over de gehele wereld
aan gewone Instamatic 126 ca
mera's werd verkocht.
Met het op markt brengen van de
Pocket'Instamatic camera komt
Kodak nog verder tegemoet aan
de wensen van de consument de
fotografie te vereenvoudigen. Is
het fotograferen met de gewone
Instamatic 126 vrijwel niet meer
te vereenvoudigen, deze came
ra's blijken volgens een onder
zoek naar het cameragebruik in
het algemeen toch nog te groot
te zijn.
Bij het ontwerpen van de Pocket
Instamatic camera's is men uit
gegaan van de voorwerpen die
men gewoonlijk bij zich draagt.
Dit heeft tot gevolg dat de Poc
ket Instamatic camera's glad
(vrij van uitstekende bedie
ningsorganen) zijn uitgevoerd
en dat de afmetingen ongeveer
overeenkomen met een pakje
Kingsize sigaretten.
Alle Kodak Pocket Instamatic ca
mera's hebben de volgende ken
merken. Zij worden gebruikt in
combinatie met het nieuwe cas
sette formaat nr. 110. Deze cas
settes zijn geladen met een 16
mm brede film. Voor het objec
tief is een beschermschuifje dat
in gesloten toestand tevens de
ontspanknop blokkeert. Er is
een beveiliging tegen dubbelop
namen. De camera's zijn ge
schikt voor de stroomloze flits-
blokjes Magicube X. De kleuren
afdrukken van de Pocket Insta
matic hebben het formaat 9 X
11,5 cm, de diaraampjes zijn 3
X 3 cm. Er zijn aanpasraamp-
jes (voor 5X5 cm) verkrijg
baar om de dia's met een gewo
ne kleinbeeldprojector te projec
teren.
