LONDEN'S ROL
IN EUROPESE POPSCENE
IS UITGESPEELD
TOPTWINTIG
DE MAGISCHE WERELD
VAN DE SYNTHESIZER
MARMALADE mist
Junior Campbell
overduidelijk
ISAAC
HAYES
concert
in R'dam
POP-EYE
72 L4
PAGINA 13
LONDEN Rond 1965,
toen Engeland met Beat
les en Rolling Stones de
scepter van 's werelds
tienerland no. 1 op de
Verenigde Staten ver
overde, ontrolde zich
voor het conservatieve
oog van de doorsnee-Brit
een beeld dat hem met
enige zorg vervulde: De
eens zo majestueuze
hoofdstad Londen werd
veroverd door meren
deels langharige, pro
gressieve jongelui die
zich, ol het niets was, op
Trafalgar Square nestel
den en de city vervulden
met de afschuwelijke
herrie, die ze in een mo
ment van grootheids
waanzien beat-„muziek"
hadden genoemd.
Carnaby Street, nota
bene een steeg in de
achterbuurt Soho, groei
de uit tot een modecen
trum van allure dat mil
joenen (alweer langhari
ge) bezoekers trok. Ten
slotte haalde de Brit z'n
schouders r*aar op en
vergeleek het verschijn
sel flegmatiek met de
Tweede Wereldoorlog:
„Lastig, maar 't gaat
wel weer over", Anno
1972 is er inderdaad wei
nig meer te bespeuren
van deze turbulente me
tamorfose. De poprevo
lutie heeft zich inmid
dels over de hele wereld
uitgebreid en alleen een
fanatieke minderheid
probeert nog met man
en macht het scheurend
Londens underground-
imperium bijeen te hou
den en te restaureren.
Desondanks weigeren zij
toe te geven dat de mu
zikale heerschappij weer
grotendeels aan de Ver
enigde Staten is toebe
deeld, terwijl anderszins
de popscène zich naar
Amsterdam of Kopenha
gen verplaatste. Insiders
hebben de brokstukken
al zien vallen en concen
treren zich op andere
plaatsen; musici (Stones,
George Harrisson, John
Lennon) vertrokken naar
de States; degenen die
Londen voor het eerst
bezoeken als belangrijke
plaats in de popmytholo
gie, keren teleurgesteld
terug: de mythe is niet
meer Londen's popscè
ne van nu is een fabel
geworden.
ONTGOOCHELING
Annemieke van Ling,
een 20-jarige Nijmeegse,
is zo'n debutante. Uit de
impressies die zij over
hield aan de „magie
city" spreekt de ontgoo
cheling die het Londen
van nu haar als
mode- en popliefhebster
bezorgde.
Over het eerste: „In de
modewereld en met
name in ijamaby Street
verwachtte ik veel pro
gressievere kleding,
maar alles wat hier
hangt vind je ook bij C.
ren zijn gaan rusten of,
met een hoop geld méér,
naar elders uitweken.
Felle 'kleurtjes op en
schetterende rock in de
boetieks, hier en dfcar
een blasé hippie-van-ei-
gen-bodem ze kunnen
niet meer verdoezelen
dat Carnaby Street, wel
iswaar tegenstribbelend,
devalueert. Troosteloze
resten van wat afgebro
ken huizen midden in de
kante illustratie. En
wat die prijzen betreft:
Ze zijn schrikblarend
hoog, waarschijnlijk ten
gevolge van de inflatie.
Óp exclusiviteit zijn ze
in ieder geval niet meer
te baseren.
meubilair, je moet re
laxed op de grond ftaan
zitten en je laten mee
slepen door de saamho
righeid die de muziek
uitdraagt". Ze heeft ge
lijk: De Scott's is geen
pop-club meer. De muzi
kale bloedarmoede van
de nieuwe generatie pop
musici noopte Ronnie
Scott een soort jazz-so-
ciëteit te creëeren om
dat daarin de enige mo
gelijkheid Jag om de
faam van zijn etablisse
ment te handhaven. Er
treden weer groten op,
alleen de sector is ver
anderd: het Modern
Jazz Quartet, het Bill
Evans trio, Roland Kirk,
Stan Kenton en het Jo
nes-Lewis Orchestra: na-
A. Het beste bewijs
vormt misschien wel het
feit dat ik geen enkele
prijs kan vergelijken.
Pas als je iets ziet dat
aanslaat kijk je hoe
duur het is, maar dat
wès er doodeenvoudig
niet. Qua originaliteit of
„hipheid" is Carnaby
Street ons zeker niet
voor. En het merkwaar
dige is dat die Engelsen
nog steeds denken van
Dit chauvinisme is een
bolangrijke. factor voor
de ondergang van dit
modecentrum geworden.
Aan de andere kant ligt
er natuurlijk het feit dat
de scheppers van Carna
by Street op hun lauwe-
VERJAZZING
Om een beeld te krijgen
van hoe het er met de
Engelse pop voorstaat
brachten we een bezoek
aan de eens zo befaam
de Ronnie Scott's Club in
de Firth Street. Waar
een paar jaar geleden
Beatles, Stones, Who en
Hollies elkaar nog zaten
te beluisteren hangt nu
die ondefinieerbare sfeer
waardoor de popliefheb
ber ïich er niet meer
thuisvoelt. Een sober
aangekleed, donker hol,
wat stoelen en tafels.
„Dat roept associaties op
met individuele luister-
muziek", zegt Annemie
ke. „Bij pop hoort prak
tisch of helemaal geen
men op Jazz- en aanver
want gebied. Een disco
theek „Upstairs" herin
nert nog aan vroeger...
Tijdens ons bezoek con
certeerde als specialiteit
twee Britse roek-groe
pen: Gringo (waarover
elders op deze pagina
meer) en „klapstuk"
Pink Fairy; een forma
tie die evenals Gringo
ons land binnenkort z|il
aandoen. De laatste aan
kondiging verwekte bij
onze Annemieke terecht
enige ontsteltenis. Pink
Fairy vormde namelijk
een ijzersterk argument
voor onze beschuldiging
van enige tijd geleden
aan het adres van im
presario's die goede
Nederlandse groepen het
brood uit de mond stelen
door tweederangs buiten
landers naar Nederland
te halen." Alsof wij deze
jongens gezien hadden
De stumpers vermoch
ten, ondanks hun op or
kaankracht afgestelde
installatie, niet meer te
brengen d«n een ordinai
re versie van „Johnny
be good" en een ei
gen compositie van 30
m inuten, waarvan de
laatste 29 V6 minuut echt
teveel van het goede wa
ren: A-melodisch, onge
coördineerd en slecht ge
timed alstublieft. Een
grove kritiek, echter ge
grond omdat dit „gemu-
siceer" representatief
werd genoemd voor de
gemiddelde Britse sound
van nu. En dat terwijl
Gringo bewees dat er
toch nog wel iets anders
geboden kon worden.
Tijdens de vlucht terug
memoreerde Annemieke
nog even wat de meeste
indruk op haar had ach
tergelaten. Het bleek de
vliegtocht op de heenreis
te zijntoen we door
de wolken en mist van
Schiphol braken en
zweefden in die onwe
zenlijke wereld met vol
op zon en een wattende
ken onder je".
Geen woord over Lon
den, dat verzuimde zijn
naam waar te maken.
Voorf»at we Carnaby
Street ingingen waar
schuwde een vriendelijke
Engelsman ons voor
zakkenrollers. Hij glim
lachte daarbij. Dc ach
terbuurt wordt weer wat
het geweest is, ook Car
naby Street valt ten
prooi aan die ontwaar
ding, die voor hem in
feite een herwaardering
betekent. De scène
dacht de muzikale stijl
en de tienermode alleen
nog maar te hoeven dic
teren en vergat in haar
chauvinisme verder te
kijken. Dat werd de on
dergang die onze Brit
diep in zijn hart zo
graag wilde: Het werd
de Dam en niet Trafal
gar Square hij stapte,
nog steeds glimlachend,
weg...
Annemieke van Ling;
TOM RAPP
Pearls
before
Swine
Pearls before Swine is niet
meer, alleen de man die
voorheen zijn invloed het
meest deed gelden. Tam
Rapp, continueert onder
deze naam dc muziek van
zijn ex-formatle nog. Tom
Rapp-Pearls before Swing
is dan ook een juiste identi
ficatie voor het materiaal
van dc lp beautiful llek
to live in"; immers dc mu
zikale tendens is meer dan
ooit voorzien van zijn signa-
Uitgezonderd Leonard Co-
hens „Bird on a Wire",en
„Epitaph on an Army of
Mercenaries" (welke tekst
van A. E. Housman door
Toms (Nederlandse) vrouw
Elisabeth niet alleen van
muziek werd voorzieh,
maar ook wordt vertolkt),
zijn alle composities van
Rapps (meester)- hand.
„Everybody's got pain" is
mijn favoriete track op
deze fraaie langspeler, niet
in het minst door de subtie
le vocalen van Elisabeth
die haar eega's stem hier,
evenals op andere nummers
trouwens, wat meer diep
gang geeft, er als het ware
een gevoelvolle dimensie oan
toevoegt.
Dat op praktisch ieder
nummer een andere muzi
kale package Rapp bege
leidt is, hoewel doorgaans
af te keuren, niet merkbaar
door de dominerende rol
van Tom zelf, felbewogen
bezig in de sector waarin
hij zich thuisvoelt en soms
tot grote hoogte stijgt. Dat
hij deze bewogenheid som
tijds laat verworden tot een
zekere melancholie doet
nauwelijks af aan de klasse
van dit album, dat na al
het „ge-henvy-rock" van de
laatste tijd arriveert op het
moment dat die broodnodi
ge variatie eens komen
.noest. (Reprise 6467).
H. R.
MARMALADE
1. How do you do, Mouth and
MacNeal.
2. Sacramento, Middle of the
Road.
3. Coz' I luv you, Slade.
4. Non non rien n'a change,
Poppys.
5. Des chansons pop, Poppys.
6. Amarillo, Tony Christie.
7. Maxi single, Spencer Davis
8. I will return, Springwater.
9. Pappie loop toch niet zo
snel, Herman v. Keeken.
10. Stay with me, Faces.
11. George Jackson, Bob Dylan.
12. Schone maid, Tony Marshall.
13. Out of sight, out of mind,
Shocking Blue.
14. Ze zeggen, Jan Boezeroen.
15. Johnny Reggae. The Piglets.
16. Schön is es auf der Welt zu
sein, Roy Black en Anita.
17. No matter how I try, Gilbert
O'Sullivan.
18. Familiy Affair, Sly and the
Family Stone.
19. All I ever need, Monica and
Oscar Benton.
20. I'm loosing you, Rod Ste-
Ook Joop Stokkermans
We hebben het in deze
briek al eens meer gehad
over dat wonderlijke, elek
tronische rariteitenkabinet,
de synthesizer. Zo op het
eerste oog gelijkend op een
telefooncentrale, geplaatst
bovenop een piano. In we
zen is het ook een centrale,
die na zorgvuldig „plug
gen" magische klanken kan
opleveren. Let wel: kan,
want niet iedereen weet
met deze muzikale compu
ter om te gaan.
De Amerikaan Mort Garson
bijvoorbeeld weet er wel
raad mee (getuige zijn
grandioze elektronische
Hairstukken). Claude Den-
jean eveneens en niet te
vergeten Frank Zappa en
Gil Evans medewerker Don
Preston. Deze mensen be
spelen de synthesizer wer
kelijk als een volwaardig
solo-instrument.
Daarnaast komen we de ge
luiden van de synthesizer
dikwijls tegen op popplaten
als volkomen geïntegreerd
onderdeel. Voorbeelden te
over. Denk maar
Beatles, Paul McCartney op
„Ram", Yes, Emerson
Lake and Palmer; The Who
(„Baba O'Riley" van de el
pee „Who's" next?"), Simon
and Garfunkel (de „zweep
slag" in het nummer „The
Boxer"), Elton John, Gol
den Earring op de laatste
elpee, Cees Schrama en zc
kunnen we nog wel een tijd
je doorgaan met namen op
noemen.
De synthesizer Is dus volko
men ingeburgerd. Wij gelo
ven hier niet met een mo
deinstrument te maken te
hebben (zoals de Zuid-Ame-
rikaanse steeldrums op di
verse recente popplaten),
maar werkelijk met een
nieuw idioom, waarvan het
gebruik overigens nog wel
in de fase der verkenning
verkeert.
Die verkenning, het zoeken
naar de ontelbare mogelijk
heden van de synthesizer,
vinden we terug op de kers
verse vaderlandse schijf
„The magic of the ARP
Synthesizer-Joop Stokker
mans". Hier is echt nog
geen sprake van het be
heersen van de materie,
zoals bij de al eerder ge
noemde Mort Garson. Bloed
eigen bezige schnabbel
baas Joop Stokkermans,
eens een jong veelbelovend
klassiek pianist, en techni
cus Roddy de Hilster steu
nen daarvoor nog teveel op
de begeleiding van het or
kest Bert Paige. Er moeten
teveel gaten gestopt worden
met zoetelijke violen en an
der illustratief werk, terwijl
de synthesizer daarin toch
kan voorzien.
Luister maar eens naar
Mort Garson's elpee „Elec
tronic Hair" met louter via
de PTT verkrijgbare gelui
den, die beslist geen aan
vulling behoeven van een
begeleidend orkest. Garson
haalt er alles uit, violen,
ritme, hoorns, trompetten en
dat allemaal zorgvuldig ge
mixt tot een vloeiend, ho
mogeen, zaligmakend
mengsel. Zover is Stokker
mans nog niet en dat is ook
helemaal niet verwonder
lijk. Het gebruik van de
synthesizer verkeért in ons
land echt nog wel in het ex
perimentele stadium
„The magic of the ARP
synthesizer" is daarom wel
verteerbaar. In twaalf num
mers toveren De Hilster en
Stokkermans leuke geluidjes
te voorschijn, die er bij het
publick heus wel in zullen
gaan. Ook al door de zoete
lijke, overigens broodnodige
begeleiding.
Beschouw deze schijf als
een stap in de goede rich
ting, maar niet als het per
fecte synthesizergebeuren.
De hoestekst wijst wel in
die richting. Er wordt hoog
opgegeven van de onbe
grensde mogelijkheden, de
oneindige variaties en ga zo
maar dcor. En dat, terwijl
er op deze plaats slechts en
kele kilometers in de goede
richting worden afgelegd.
Daarnaast kan men lezen,
dat het hier de eerste solo
elpee van de synthesizer in
Europa betreft en ook dat
is niet waar. Claude Den-
jean vervaardigde immers
vorig jaar in Parijs (en en
kele gedeelten in Montreal,
volgens wijlen De Gaulle
toch een verlengstuk van
het grote Franse imperium)
de elpee „Moogl". Notabe-
ne op het Deccalabel van
patroon Philips.
Maar goed, er is in ons
land tenminste een begin
gemaakt met de exploratie
van de synthesizer en dat is
al heel wat. Titels: „Air",
„This guy's in love with
you", ,,Je t'attends",
„Swan", „Tijd" e.a. (Phi
lips 6440 040).
Ch. B.
MARMALADE
Er is wel wat veranderd bij
de Britse Marmalade. Eens
een typische singlegroep
met hits als „I see
rain", „Ob-la-di, ob-la-da",
„Wait for me Mary Anne"
en „Reflections of my life",
toen (toch) uitgegroeid tot
een beste clpeeformatie (de
schijf „Reflections of the
Marmalade" met hele pui
ke nummers als „Super
clean Jean", „Fight say the
mighty" en „Kaleidosco
pe") en nu een groep.
Gringo komt
weer naar
Nederland
DE BOODSCHAP
VAN CASEY
LONDEN Casey, lead-
zangeres van de Engelse
formatie Gringo, heeft haar
draai in dit op hoog peil
musicerende kwartet duide
lijk gevonden.
We hadden nufar heel even
de kans met haar te praten
en te vragen waarin ze nu
precies veranderd was: "Ik
geloof dat ik veel beheerster
ben geworden. De puberteit
van een bekend wordende
groep is eraf, de homogeni
teit is gegroeid. Een tijd
geleden begon ik bijvoor
beeld majpr wat experimen
teel te zingen en toen draai
de de roadmanager de mi
crofoons uit, omdat 'ie
dacht dat ik helemaal sto
ned was. Ik heb begrepen
dat het mijn taak niet is
om als trekpleister van de
groep te gaan dienen, ik
probeer nu meer een bood
schap aan met name het
vrouwelijk deel van het pu
bliek over te brengen in de
trant van "wat ik heb be
reikt in dc emancipatie en
het algemeen kunnen jul
lie ook." Dat 's moeilijk,
want in de popbusiness
zijn er twee soorten vrou
wen: de hot-pants lieverd
jes of de keiharden. Als je
een gewone vrouw bent die
haar leven leeft zoals ze
dat zelf wil, als mens, is
het volgens mij erg belang
rijk om anderen de moed te
geven ook mens te worden.
Emancipatie is waanzin,
Een boodschap die je
twee maanden kunt horen,
wanneer Gringo voor de
derde keer naar Nederland
komt. En nu met alle vor
men van publiciteit- publici
teit die Gringo verdient.
Want er is ha het praktisch
wegvallen van Jefferson
Airplane een lacune ont
staan. Casey zou zich best
eens kunnen gaan manifes
teren als een Grace Slic,
drummer Simon, gita
rist/pianist Henry cn bas
sist John als een Jefferson
Airplane....het zit erin.
staande op de tweesprong
heavy-soft zonder te weten
welke weg te kiezen.
In de tijd van Junior Camp
bell, de vorig jaar vertrok
ken genius van The Mar
malade, lag dat wel even
anders. Campbell bepaalde
met zijn vorstelijke orkest
arrangementen helemaal
de sound, die overduidelijk
de romantische kant uitging
zonder overigens te ontaar
den in zoetelijk bubblegum-
gereutel. Onder zijn bezie
lende leiding maukte The
Marmalade echt het betere
popwerk, met als voor
naamste kenmerk schitte
rend sluitende vocalen.
Die vocalen komen we nog
we! tegen op de nieuwe el
pee van The Marmalade,
simpelweg „Songs" gehe
ten, de hechte, doortimmer
de achtergrond van gitaren,
piano, violen cn ritme is
echter zoek. De nadruk
wordt nu veel meer gelegd
op het gilaarwerk en daar
zit het publiek, zeker met
de nu sterk levende roman
tische gevoelens in de mu
ziek, bepaald niet op te
wachten. Nummers als
„Bad weather" en „l've
been around too long" be
horen tot het weggooiwerk.
Lange, doordrammende
heavy solo's zonder werke
lijk vernuft, zonde hoor.
Daarnaast heeft de groep
het oude stijltje toch ook
weer niet helemaal durven
loslaten, zeer waarschijnlijk
om commerciële redenen.
Nummers als „Lovely
nights", „She wrote me a
letter", „Surah" en „Lady
of Catrine" klinken echt
niet onaardig, maar ontbe
ren toch nét dat vernisje
om de top te kunnen halen.
Junior Campbell had zoiets
wel weten te bereiken met
zijn geraffineerde arrange
menten. Campbell is er
echter niet meer bij en ver
vanger Nicholson mag dan
leuke versjes kunnen schrij
ven, hij mist toch de klasse
om de sound net iets anders
te laten klinken. Nee, een
grote en rijke toekomst zien
we niet meer zitten voor The
Marmalade. Weer een groep
wijlen (Decca SKL 5111).
Ch. B.
De Amerikaan Isaac Hayes,
de man van „Shaft", „Blut
Hayes" en' andere million-
sellers, geeft via Mojo één
concert in ons land.
Zaterdag 20 januari vindt dit
unieke gebeuren plaats in de
Rotterdamse Doelen.
Stax-urtlest Isaac Hayjfc
werd vorige maand door Se
NAACP, de National Asso
ciation for The Advance
ment of Coloured People,
onderschelden met dc Mar
tin Luther King Peace Prise
Replica.
„Black Mozes" Hayes komt
met een omvangrijk ensem
ble naar ons land.
Charles Bels
en Hans Rouw
