Tigerman wil werk afmaken
Frans Schoofs bepleit nut van spelersraad
NTTB heeft
de mentaliteit
van een
kruidenier
TIGERMAN FAALT ALS COACH MAAR IS EEN VAKMAN
Tekent waarschijnlijk drie jaar bij
TERDAG 27 NOVEMBER 1971
LEIDSE COURANT
PAGINA 7
LIEVERDJE BERT ONNES"
AMSTERDAM „We moeten
maar goed zorgen voor onze
gastarbeiders, meer valt er
niet over te zeggen". Bert
Onnes, het „Amsterdamse
Lieverdje" van de Neder
landse Tafeltennis Bond
raakt echter nooit uitgespro
ken over het bewind van Du-
san Tigerman. Hoofdschud
dend vraagt hij zich af hoe
het mogelijk i$, dat het con
tract van de Joegoslavische
bondscoach is verlengd. Hij
schaterlacht, als hij terug
denkt aan de vreugdetafere
len na de overwinning op
Griekenland, waarbij Tiger
man samen met andere offi
cials minutenlang rondedans
jes maakte. Bert Onnes, die
meer dan eens op de schop
stoel klimt en vandaar flinke
oorvegen uitdeelt aan ieder
een, die iets met de NTTB te
maken heeft, windt zich niet
meer zo op als vroeger. In
tussen heeft hij geleerd, dat
de bond die van alle sport
organisaties het minst in le
denaantal stijgt immuun
geworden is voor zijn kri
tiek.
Toch, na de voorachtkampen
in Hillegom, waar Onnes
zich spelenderwijs plaatste
bij „de beste acht" van Ne
derland, wil hij ageren. Te
gen het feit, dat de „oude
garde", die jaren terug ook
al heerste, zich voor de zo
veelste keer wist te handha
ven in Hillegom. Tegen de
competitie, tegen de samen
stelling van de selecties, te
gen het bondsbestuur, tegen
Tigerman, kortom tegen al
les. -In een jeugdcentrum,
vlak bij het Leidseplein be
kent de speler van Steeds
Hoger/TSB, dat hij het vech
ten moe is geworden. Dat
neemt niet weg, dat Onnes
constant aan het scheiden is.
„Neem nu Tigerman, vijf
jaar geleden kwam hij hier.
En wat heeft hij bereikt?
Niets, ja alleen, dat een gro
te groep ontzettend ontevre
den is."
Prorok en Ed van de Berg, de
twee topspelers van AMVJ,
waarmee Onnes zojuist zijn
gebruikelijke trainingsuurtje
heeft doorgebracht, knikken
heftig „ja." Ed van de Berg
voegt er aan toe: „De jon
gens op de centrale training
zouden er wat aan kunnen
doen en zeggen „dit is te gek
om los te lopen. Maar ze
durven niks". Alle drie zijn
het roerend met elkaar eens,
ze zijn dolblij niet tot de se-
lectiegroep te behoren.
Van enige vooruitgang in de
Nederlandse prestaties is
inderdaad na de vijf jaar
van Tigerman geen sprake.
Bij de voorachtkampen gin
gen alle jeugdspelers op
één, Hans Lingen na
een zielige manier af. Toch
blijven de bondsofficials al
len optimistisch. Graag wij
zen zij dan naar de dames,
die- er iets beter voorstaan.
Onnes protesteert: „Als je
het damespeil ziet. Dat is
om te huilen, zo slecht".
Onnes, het „enfant terrible",
was eens bondscoach. Het
was maar voor heel e'
zijn opvattingen strookten
niet met die van de Bond.
Vele malen werd het tafel-
tenniswonder, dat al achttien
jaar Onnes is nu 33 jaar
meedraait in de top, ge-
- schorst door de NTTB.
Het mocht niet baten, de On
nes van vroeger is de Onnes
van nu, een tomeloze drift
kop, die alles zegt wat hij
wil. „Je mag meedoen, als
je je mond houdt. Toevallig
zijn dat de mensen, die per
definitie niets bereiken.
Neem nu Bakker, die ook
wel eens iets zegt. Die komt
toch ook niet in het stuk
voor. De Bond sluit iedereen
uit, die hij niet wil. En dan
worden jongetjes, die nog
geeneens van een Bakker,
een Schoofs of een Onnes
kunnen winnen opgesteld
voor interlands. Een eindelo
ze grappenmakerij".
Dat de doorbraak van de
jeugd, waarop iedereen met
smart zit te wachten er nog
steeds niet is, begrijpt Bert
Onnes maar al te goed. „Met
het huidige systeem, van de
porseleinen winkel, wat
niets mag breken, bereiken
we nooit iets. De. jongetjes
moeten eens leren een wed
strijd te winnen in plaats
van een balletje duizend
keer op tafel te houden. Het
ligt niet zozeer aan de spe
lers, als er maar wat meer
gedaan werd. En wat er
daan wordt, wordt alleen
verkeerd gedaan. Het niveau
van de spelers is veel groter
dan dat van de begeleiders".
Eeuwige kankeraar Onnes
heeft ook aan een oplossing
gedacht. En als Amsterdam
mer aan een alternatieve.
„Er moet vreselijk radicaal
gehandeld worden. Er moet
een bestuur met een andere
mentaliteit komen en Tiger
man moet uiteraard weg.
Opvolgers zouden Sido uit
Hongarije of Andreades uit
Tsjecho-Slowakije moeten
zijn. Niemand heeft meer
vertrouwen in die vogel. Ja,
hij past goed in de huidige
opzet en zegt ja en amen te
gen de Bond. Ga er maar
KEES KOOMAN
Reportages
door
Hans de Bruyn
en
Kees Kooman
AMSTERDAM Toen
Frans Schoofs de afgelopen
zondag in Hillegom zijn
broer Bert een vergeefse
strijd zag leveren voor een
plaats in de achtkampfina-
le dook achter de traan
van de 32-jarige Amster
dammer een onbegrensde
glimlach op. Weer had de
Wilskrachtige, die eigen
lijk vijf jaar geleden al te
oud werd bevonden voor de
Nederlandse tafeltennistop,
bewezen wat hij kan: erbij
horen. ,t Oudje" had zijn
heel wat jongere familie
lid, toch een van Neder
landse bekendste topspe
lers, die zich zelfs in de
fullprofmantel hult, een
lesje gegeven.
Een lesje eigenlijk voor het hoofd
bestuur van de NTTB. De kri
tiek („soms moet de waarheid
gezegd worden") richt zich niet
op de eerste plaats op Dusan
Tigerman („Hij faalt als coach,
maar voor de rest is ie een ge
weldig vakman") maar op de
bond met een fröbelmentali-
teit.„Zij beseft gewoon niet met
topsporters te maken te hebben.
Als je nu toch nagaat al vier,
vijf jaar is bekend dat een man
naast Tigerman gewoon nodig
is, maar hij is er nog steeds
niet. Dan vraag je je als top
sporter af: „Welke mentaliteit
schuilt daarachter."
Frans Schoofs, de doordachte ve
teraan, die zelfs in periodes van
de meest woelige tijden binnen
de NTTB zijn hoofd koel hield,
oordeelt streng. Voor zichzelf en
voor de bond. Omdat hij na de
Europese kampioenschappen in
Rotterdam 1972 stopt met de
sport, waarvoor hij de laatste
seizoenen alles over had, kan
hij gemakkelijker praten dan
een ander. Hij durft ook iets
verder te gaan dan zijn nog van
RIJSWIJK Tafeltenniscoach Dusan Tigerman voelt zich
op zijn gemak. Hoewel zijn aanwezigheid nog niet werd
opgeluisterd door een schokkende vooruitgang van het peil
van de „spelerstop" kan hij op verzoek van de NTTB
met een instemming-in-principe bevestigd vermoede
lijk nog <irie jaar in Nederland werkzaam blijven. Die
zekerkeid stemt hem tot volle tevredenheid. Hij heeft
„iets" bereikt. „De opbouw in Nederland is begonnen.
Daarmee wil ik halverwege niet graag stoppen", aldus de
man, die nu vijf jaar achter elkaar de dienst uitmaakt.
Door een gedegen trainersoplei
ding op poten te zetten, waar
van momenteel pas de vruchten
worden geplukt, heeft Dusan Ti
german in de breedte een fun
dament gelegd, waarover jaren
later nog met veel respect zal
worden gesproken. De kundig
heid van de ijverige Joego
slaaf wordt in dit opzicht door
vrijwel niemand in twijfel ge
trokken. Dat alvast bereikt heb
bende, schenkt hem voldoening.
„Het was in zekere zin ondank
baar werk, maar het moest".
Doorbordurend op de noodzaak
daarvan legt hij aan de hand
van praktische voorbeelden uit
waarom. „Toen Hans van Lin
gen, de enige jongere, die tot de
achtkampfinale doordrong, twee
jaar geleden, ging meetellen,
was hij in feite slechts onze
vierde man. Maar Henk van
der Zee, die toen duidelijk ster
ker was, is bijvoorbeeld minder
gaan spelen door een gebrek
aan ijver én begeleiding." Een
ander voorbeeld. „Op een gege
ven moment zag ik ergens in
Nederland een jongetje, Wim
IJsselstein, met ontzettend veel
aanleg spelen. Ik heb hem toen
bij de trainingen gehaald en
speel nu een jaar met hem. Nie
mand heb ik op zijn leeftijd, 12
is ie nu, in Nederland en óók in
Joego-Slavië, ooit zo goed zien
tafeltennissen. Dit seizoen komt
hij nu pas naar voren. Het is
toch ontzettend, dat ik hem
slechts door een toevalligheid
ontdekt heb. Wie weet hoeveel
talenten er rondlopen, die niet
eens opgemerkt worden. Daar
om was die opleiding zo belang
rijk."
Doordat de voltooiing van deze
opzet gelijk loopt met het op
gang komen van het „vercom-
mercialiseren" van de tafelten
nisclubs, die nu zelfs full-profs
in dienst nemen, ontstaat voor
Dusan Tigerman langzamer
hand een aangename werksitua
tie. Wie zo intens als de Joego
slaaf zijn ambities nastreeft,
kan dan begrijpen waarom hij
het moment van afscheid nog
heeft uitgesteld. Verlokkelijke
aanbieding uit zijn geboorte
land, waar de tafeltennissport
na het tijdperk Korpa en Sur-
bek in verval dreigt te raken
door de achteroplopende clubs,
sloeg hij achteloos zelfs af. En
Dusan Tigerman, die enkele da
gen geleden pas zijn principe-in
stemming gaf, heeft daar vrede
mee. Hij heeft gekozen. Telkens
met wijdse armgebaren onder
strepend hoe groot zijn daden
drang wel is, daarmee een heel
andere Tigerman voorstellend
dan bijvoorbeeld een jaar gele
den verklaart hij: „Toen ik in
1966 in Nederland kwam, en u
de eerste was die ik een inter
view toestond had ik verwacht
meer te kunnen bereiken. Mijn
optimisme was daarom ook zo
groot. Maar ik wist toen niets
af van de omstandigheden,
waaronder hier gewerkt werd.
En hoe bijvoorbeeld de bond in
elkaar zat."
De oogappel van de toenmalige
Westduitse bondstrainer Haran-
goza heeft zich door de tegen
slagen niet laten ontmoedigen.
Hij bleef werken aan wat hij
zijn plan de campagne noemde.
Ondanks de kritiek, die als een
vloedgolf op hem afkwam. Een
lichte geïrriteerdheid, soms ge
volgd door een achteraf ver
geeflijke uitbarsting, was het
enige, waaraan was te merken,
dat hij het moeilijk had. Sport-
commissievoorzitter Henk van
Dilst, die als een klankbord fun
geerde, stelde hem meestal
weer op zijn gemak. De ijverige
en doordachte Tigerman won
het dan weer van de onbezonne-
De Zuidslaaf erkent nu dat hij*
vóór de Europese kampioen
schappen in 1972 in Rotterdam
kampioenschappen in Rot
terdam worden gehouden
en daarbij mag niets fout
gaan. Ook wat de presta-
ties betreft wordt gestreefd
naar het hoogst bereikbare.
Veel zal dat echter niet in
houden, want de Neder
landse ploegen maken
waarschijnlijk alleen maar
redelijke kansen in de ver
liezersronden. Het vijfja
renplan, dat met de komst
van Dusan Tigerman met
veel ophef werd aangekon
digd heeft nog niet opgele-..
verd wat de bedoeling was.
Op de voorachtkampen ia
Hillegom bleek weer dat de*
jeugd nog steeds de heer
schappij van de oudere
garde moet aanvaar
den. Spelers als Bert Onnes
en Frans Schoofs, toch al
de dertig gepasseerd, spot
ten nog met de „talenten."
van jonge spelers. Van een
doorbraak van de jeugd is
dan ook geen sprake. En
dat kenmerkt de bloedar
moede van de NTTB. die
nog geen 20.000 leden telt.
Een schuldige is natuurlijk
moeilijk aan te wijzen»
maar zeker is, dat het
hoofdbestuur van de Bond
zich te weinig van het ge
wicht van de topsporter be
wust is. Ook Dusan Tiger
man staat aan veel kritiek
bloot. Vele topspelers ver
werpen de strakke syste
men, die de Joegoslavische
bondscoach toepast.
Veel succes heeft de opbouw,
die Tigerman nastreeft,
nog niet opgeleverd. Ook
de senioren stellen op een
incidenteel succesje na, in
ternationaal weinig voor.
De bondscoach zegt echter
nog lang niet klaar te zijn
met zijn opbouwprogram
ma. Zijn contract is dan
ook weer met drie jaar
verlengd. Het is de vraag
of dat voldoende zal zijn.
Volgend jaar zullen vrijwel
alle nationale vertegen
woordigers in Rotterdam
nog weinig bereiken.
de bond afhankelijk zijnde colle
ga's. Zijn vreugde over de ont
wikkeling bij de clubs, die
steeds meer naar een semi-pro-
fessionele basis toewerken,
wordt onmiddellijk de grond in
geboord door de gedachte, dat
het hoofdbestuur van de NTTB
daarbij niet aansluit. „Waarom
hebben de clubs wel sponsors,
maar de bond niet", vraag hij
zich af. Dieper spittend komt
hij tot een nog meer opmerkelij
ke conclusie. „Wat maakt het
me nou uit als een figuur als
Caransa sponsort. Dan mag hij
voor mijn part nog geridderd
wórden op de bondsvergadering
vindt Frans Schoofs, de slechte
communicatie met de publici
teitsmedia. Hij mist het
„brein", dar de prestaties van
de Nederlanders verkoopt aan
de buitenwereld. „Ik heb on
langs de Tsjech Orlofsky, zesde
op de Europese ranglijst, ver
slagen. Er was in de krant nau
welijks een regel van terug te
vinden. Daarna heb ik ook nog
de Hongaar Pignisky en de
Fransman Dhondt, de tweede
man van dat land, teruggewe
zen. Prestaties, die er toch zijn
mogen, dacht ik. Maar geen let
ter. Dan doet de tenniswereld
het beter. Als er maar een spe
ler door de eerste ronde komt,
heb ik de indruk, dat ze al- cfe
deuren plat loopt om dat dó.dr
te geven. Wij dringen de laatste
tijd wel eens tot de vierde roó-
de van internationale kampioen
schappen door. Maar dan kraalt
er nog geen haan naar." "Een
zonder meer volkomen correct
verwijt. Enkele maanden Voor
de Europese kampioenschappen
is het zaak de publieke belang
stelling te interesseren. Maar de
NTTB aarzelt nog steeds.
ook, als hij ons maar bijstaat.
Wij hebben het hard nodig".
Maar de NTTB wil daar nog
niet aan. Zij prefereert een ge-
leideli'ke ontwikkeling om „mis
kleur ;-n" te voorkomen. Frans
School's zet zich daartegen af.
„In principe ben ik een manne
tje. dat er liever regelrecht het
mes inzet." De verwachting dat
Douwe de Vries, de jongste
voorzitter van een Nederlandse
sportbond, zijn vroegere team
genoot tegemoet zou komen,
gaat ook de mist in. Frans
Schoofs: „Maar in zekere zin is
dat niet vreemd. Douwe de
Vries is nooit een echte topspor
ter geweest. Ja, hij speelde wel
in het eerste team van Nedlloyd,
maar verder kwam hij niet."
Frans Schoofs is dus bezorgd. Het
verontrust hem evenzeer, dat op
nationaal niveau geen jeugdta-
lent van enige impostantie door
breekt. Maar hij tracht deson
danks constructief te iSïijven.
Nog onlangs, toen op de centra-
la trainingen het beleid van de
NTTB tersprake kwam. stelde
Frans Schoofs voor een spelers-
raad te vormen. Zij moest een
vertrouwelijk tussenstation voor
de individuele problematiek van
de spelers worden. „Maar,
doordat ik wegga, zit ik nu een
beetje in een moeilijk parket.
Mijn mede-spelers concluderen
als snel: Ja, maar hij probeert
zich belangrijk te maken. Maar
zo is het niet. Ik vind. dat een
spelersraad zeer nuttig kan
werken. Als de bond bijvoor
beeld iets niet doorvoert, dat
perse noodzakelijk is, dan stel
ik me voor, dat de spelers met
een boycot dreigen. Nu heb ik
maar steeds de indruk, dat de
NTTB zich - in de onderhande
lingen met het NSF bijvoor
beeld - laat afschepen met een
subsidie, die veel te weinig is."
ien ander verontrustend feit,
In vele opzichten sluit Frans
Schoofs zich nu aan bij de'"„re
bel" Bert Onnes, die zich door
de jaren heen als persona non
grata van de NTTB opwierp.
Hij zegt het echter minder im
pulsief en beter gefundeerd.
„Wat Onnes echter steeds be«
weerde, was wel waar, itiaóf
niet te realiseren. Dat was en il
zijn fout. Maar een ding is ze«
ker: de verandering in de sport
zag hij tien jaar geleden al aan1
komen". Frans Schoofs, de" am
bitieuze topsporter, hoopt vail
Rotterdam een onvergetelijk af*
scheidsfeest te maken. Hij leefl
er helemaal naar toe. Wat dal
wil zeggen heeft hij vijf jaar ge
leden duidelijk aangetoond.
Daarom besluit Frans Schoofs:
„Ik heb altijd gezegd eens zal
ik nog wat van me laten horen.
Dat zal de NTTB in Rotterdam
meemaken".
HANS DE BRUYN
niet heeft kunnen bereiken wat
hij wilde. Nederland is nog
steeds geen tafeltennisnatie van
de eerste categorie. „Ik weet
dat de resultaten nog niet ge
weldig zijn. Maar de mogelijk
heden zijn er nu en de prestaties
gaan ook duidelijk vooruit.
Vroeger dacht iedereen: Wij
zijn minder „vast" door een
achterstand met trainen. Dat
nadeel is door de medewerking
van de clubs echter weggeval
len. Onze spelers weten dat ze
bijna net zoveel kunnen doen
als in het buitenland en daar
door verschijnen ze mentaal
sterker achter de tafel. Zij den
ken ook meer in een wedstrijd."
De constatering, dat de afgelopen
zondag in Hillegom weer dezelf
de vedetten door de voorrondes
van de achtkampen kwamen,
spreekt ook Tigerman aan. Zijn
werk klinkt nog niet tot de
openbaarheid door. Daarom be
sluit hij zijn betoog met de ver
wachting uit te spreken dat de
eerste „junior" in 1975 tot de fi
nale van de achtkamp zal door
dringen. „Dan zou ik iets be
reikt hebben, waarvan men
jaren later nog zegt: Dat was
't werk van Tigerman". Dusan,
de eerzuchtige, is geep manne
tjesputter. maar een praktische
idealist, die het belang van de
NTTB dient.
HANS DE BRUIN
