Dagelijks lieve
woordjes per
postkaart (22)
DE
KENNEDY
VROUWEN
h°P DINSDAG 19 OKTOBER 1971
■an
LEIDSE COURANT
PAGINA 13
?thel Kennedy gelooft dat kinderen de geluk
kigste jeugd moeten hebben die hun ouders
hun verschaffen kunnen. „Als ze ouder
worden", zegt ze, „is het leven al moeilijk
genoeg. Onze kinderen hebben goddank al
zoveel voorrechten genoten. We hebben ge
probeerd ze het bewustzijn bij te brengen
dat ze, als ze groot zijn, hun bijdrage zul
len moeten leveren aan de gemeenschap.
Dat leren ze door voor elkaar te zorgen en
elkaar te helpen".
8;e is geen geraffineerde vrouw; ze is onge
kunsteld, open, vriendelijk, vrolijk. Zelfs
dals ze ziek is klaagt ze niet en dat doet ze
zelfs niet tegen haar man. Als ze boos is,
wat zelden voorkomt, zegt ze ronduit haar
mening en vergeet het verder. Ze is een
v uit één stuk en draait niet om de
n heen. Ik kan me niet voorstellen,
dat ze sex als een wapen of als een belo
ning zou gebruiken, zoals zoveel vrouwen
doen. Ze staat tegenover het moederschap
a»net zo gezond als ze tegenover alles staat,
misschien in het bijzonder de manier
waarop ze tegenover het vrouw zijn staat.
wist dat haar man vele interesses had,
hoewel zijn politieke leven en ambities op
de voorgrond stonden. Ze nam hem zijn
voorliefde voor sport niet kwalijk, en deel-
in als ze kon. Ze aanvaardde het feit
mannen het gezelschap van andere
mannen nodig hebben en was niet jaloers
P op zijn vrienden en andere vrouwen,
v
istlwist dat ze onmisbaar voor hem was en
dat was haar genoeg. Ze speelde nooit de
martelares. Als hij thuis kwam viel ze
'^hem niet lastig met een lijst moeilijkheden
klachten. Ze loste haar eigen problemen
op en haalde hem er alleen bij als ze er
t u niet uitkwam. Ze had geen behoefte aan de
liefde en de instemming van anderen; aan
de zijne had ze voldoende.
Als hij in het buitenland was zond hij haar
elke dag een paar lieve woordjes in de taal
van het land waar hij verbleef. Ze stelde,
zoals iedere vrouw zou doen, die spontane
bewijzen van zijn toewijding zeer op prijs,
maar als hij het niet gedaan had, zou ze
zich geen zorgen gemaakt hebben. Ze wa
ren waarlijk man en vrouw en ze wilden
graag kinderen, veel kinderen, hebben. Ze
vond het heerlijk een kind van hem te ver
wachten. Ze was er trots op.
Natuurlijk kende ze het gevaar waarin hij
leefde. Ze wist dat hij, als hij het presi
dentschap zou verwerven, waarschijnlijk
vermoord zou worden. Ze leefde in voort
durende angst, maar dat wilde ze hem niet
laten merken. Ze had al geleerd met het
noodlot te leven: haar beide ouders en
haar lievelingsbroer waren bij vliegtuigon
gelukken omgekomen en acht maanden la
ter stikte zijn vrouw, Joan Patricia, tijdens
een diner in een kippebotje. Ethel had echt
wel tragedies meegemaakt.
Ze leidde haar eigen drukke leven in het gro
te huis vol kinderen, gelukkig, altijd bezig,
vrolijk, ze keurde altijd alles goed wat hij
deed, moedigde hem altijd aan te doen wat
hij wilde zoals hij het wilde doen.
Maar in het geheim bereidde zij zich voor op
wat er ook gebeuren kon. Ze wist wat haar
te wachten stond en overdacht hoe ze het
moest verwerken en wat ze zou doen. Ze
zou het gezinsleven voortzetten precies
zoals het op Hickory Hill toeging, alleen
zou hij er dan niet meer zijn. De kinderen
mochten hem niet vergeten. Zijn foto's,
zijn eigendommen mochten niet worden op
geborgen. Alles moest precies zo blijven
alsof hij er nog was.
Inmiddels genoot ze van ieder ogenblik van
haar leven met hem. Ze reisde met hem
mee zo vaak ze kon, tussen haar zwanger
schappen in. In 1961 zond de president
haar met haar man naar de viering van
het eerste jaar van de onafhankelijkheid
van Ivoorkust en ze sprak het Frans dat
ze zich van school herinnerde en lachte
met de mensen mee als ze om haar lach
ten. Ze hielden van haar zichzelf wegcijfe
rende, vriendelijke manier van doen.
Het volgende jaar zond de president hen op
een goodwillreis rond de wereld. De Sov
jet-Unie nodigde hen voor een bezoek uit,
maar dat werd van de hand gewezen. -El
ders waren de bezoeken buitengewoon ge
slaagd en Ethel genoot er van. In Italië
kreeg ze van de Amerikaanse correspon
denten een scooter, waarmee ze een lichte
aanrijding met een Fiat had. In Thailand
ergerde ze de man die Buitenlandse Zaken
met hen meegestuurd had doordat haar
koffers niet op tijd gepakt had, maar ze
sloot vrede met hem. Ze was gelukkig,
want ze was samen met haar man.
Weer thuis ging het gewone, opgewekte leven
verder. De familie had vaak gasten die
alle met hetzelfde informele gemak ont
vangen werden. Ze werd door haar vrien
den uitgeroepen tot „Huisvrouw van het
jaar", hoewel ze niet koken kon. Maar ze
hoefde ook niet te koken, er was altijd wel
iemand die het voor haar deed. Ze had elf
man personeel. Ze maakte het iedereen
naar de zin. Ze amuseerde iedereen en
stelde haar gasten op hun gemak.
Toen de hertogin van Devonshire eens op
Hickory Hill lunchte bad Ethel aan tafel
en voegde eraan toe: „En alstublieft, lie
ve God, laat Bobby een grotere eettafel
voor me kopen".
En aldoor wist ze het. Ze was er over begin
nen te denken in de dagen nadat de presi
dent vermoord was. Ze zag haar mans geest
verslappen. Hij leek lichamelijk weg te
kwijnen. Hij werd mager, zijn kleren hin
gen om hem heen. Hij maakte lange, een
zame wandelingen, alleen vergezeld door
zijn grote hond, Brumus.
Hij was nooit een groot prater geweest,
maar nu zweeg hij uitzonderlijk veel. Hij
wijdde zich bijna fanatiek aan Jack's we
duwe en kinderen. Hij toonde openlijk
vooroordeel tegen zijn broers opvolger,
Lyndon Johnson. Maar ze begreep het en
hield zo mogelijk meer dan ooit van hem,
omdat ze wist... Toen hij besloot zich kan
didaat te stellen voor het presidentschap
wist ze het zeker.
Eminenties, excellenties, meneer de pre
sident. Uit naam van mevrouw Kennedy,
haar kinderen en de ouders en zusters van
Robert Kennedy wens ik onze gevoelens tot
uitdrukking te brengen tegenover hen die
heden met ons in deze kathedraal en over
de gehele wereld met ons rouwen...".
De datum was 8 juli 1968. De plaats was St.-
Patrick's Cathedral in New York. De stem
was die van Edward Moore Kennedy.
Ethel Kennedy, in het zwart, met een
sluier die haar gezicht verborg, luisterde
door Pearl
S. Buck
met haar kinderen. Ze had gedacht dat ze
er op voorbereid was. Ze had de dood, de
plotselinge dood, eerder leren kennen Maar
niets had haar werkelijk voorbereid
niets.
Nu hij er niet meer is, zet ze zijn werk op
haar eigen manier voort. Ze komt eerlij
ker dan ooit voor de dingen uit waarvoor
haar man gevochten heeft. Hoewel ze pas
eenenveertig is bestaat er voor haar geen
andere man dan Robert Kennedy. Ze is
een getrouwde Kennedy. Maar ze is ook
uitgesproken zichzelf. Haar leven verloopt
geordend. Ze doet niet aan zelfbespiege
ling, ze veroorlooft zichzelf geen droefheid
en accepteert die ook niet van anderen.
Haar tijd wordt door haar kinderen in be
slag genomen.
Ze is gewend aan een groot gezin, van zeven
kinderen. Haar Nederlandse vader was een
selfmade man, die was begonnen als
spoorwegbeambte, iets wat hij nooit verge
ten heeft. Haar moeder was een drukke,
vrolijke Ierse. Wellicht heeft Ethel Kenne
dy van hen haar standvastige, praktische,
vriendelijke manier van doen geërfd.
In weerwil van het grote huis, in weerwil
van de uitgestrekte terreinen er omheen,
in weerwil van haar vele kinderen, leeft ze
betrekkelijk eenvoudig. Ze ontbijt vroeg,
om zeven uur, met haar kinderen. Ze
brengt er een paar naar school, ze baadt
en voedt de baby, Rory. Ze luncht met een
paar van haar kinderen, ze leest voor.
Ze heeft veel vrienden. Toen Bobby nog leef
de kwamen er horden beroemdheden op
Hickory Hill. Sommigen doen dat nog. Ze
heeft als vast- regel ingesteld nooit samen
met een beroemdheid de graven van de
Kennedy's te bezoeken. Ze bezoekt haar
doden slechts alleen.
Ze is zeer godsdienstig, net als Rose Kenne
dy, en leest haar kinderen uit de Bijbel
voor. Er zijn feitelijke overeenkomsten tus
sen de twee vrouwen, die zich uiten in hun
geestkracht. Ik geloof dat die uit hun dos-
dienst voorkomt. „Ik weet niets van gods
dienst als een nationale of politieke aange
legenheid", heeft Rose Kennedy eens ge
zegd, „maar ik weet dat godsdienst iets
geweldigs is voor kinderen. De meeste kin
deren zoeken deze stabiliteit".
Het is ook mogelijk dat beide vrouwen deze
stabiliteit van nature hebben en die een
voudigweg tot uitdrukking brengen door
middel van de godsdienstige sfeer waarin
ze ook zijn opgegroeid. Wat de oorsprong
ook is, het blijft een feit dat beide vrouwen
het rooms-katholieke geloof belijden, het
beiden in hun dagelijkse leven in praktijk
brengen en hun kinderen erin opvoeden.
En hun geloof geeft hun de moed het leven
zoals zich dat aan hen voordoet zonder
wanhoop te aanvaarden.
om en Marian
Pak meteen deze Wehkamp prijspakker!
Elegante slankkledende japon
van turquoise polyester wevenit
zie pag. 30 A van uw katalogus.
Normale prijs 59,95
