BOND
BARST
WEER
LOS
iü
1
ÉÉAéJ
11
met helse machines
duivelse vrouwen en
schielijke schurken
i lil
■H w-:
huid van James Bond 007 in de rond Kerstmis in de bioscopen verschijnende „Diamonds forever" wordt zoals gewoonlijk belaagd door de mooiste
is het de fraaie roodharige Jill St. John, die hier met de nog niets vermoedende James Bond poseert.
Onder de kerstboom zullen we het
elkaar allemaal kunnen vertellen. Hoe
hard de vlammenwerpende Aston
Martin sportwagen nu weer reed en
hoeveel keer het Walther PPK 38
pistool uit het schouderholster moest
komen om respectievelijk kaalhoofdige
sadistische,, of verleidelijk gevormde
tegenstanders op een afstand te hou
den. Want dezer dagen gaan de laat
ste spectaculaire meters film door de
camera's in Londen voor de nieuwste
mammoet-thriller rond de koelste ge
heimagent ter wereld, James Bond
007, om de dagen voor Kerstmis dit
jaar weer op te duiken in bioscoop-
projectoren over de hele wereld voor
de ogen van zo'n 100 miljoen Bond-
verslaafden met vrede op aarde ver
in hft achterhoofd.
En voor wie het nog niet wist, Ja-
meg Bond is weer de oude. Straks na
de nieuwste, en laat niemand zeggen
de laatste, verfilming van een van de
vele Ian Fleming-boeken heeft ieder
een de nep-Bond uit „On Her Majes
ty's Service" vergeten. De Australi
sche ex-mannequin George Lazenby
is weer vervangen door de zwijgzame,
cynische gestalte van de 40-jarige
acteur Sean Connery, die worstelend
met gefrustreerde acteurstalenten
toch maar weer zal toeslaan met zijn
zesde Bond-rol, waarvoor hij een
steeds groter toupetje nodig heeft om
het kalende hoofd te bedekken. Maar
toch is Sean Connery meer dan de
aan de miljoenen van het succes ver
slaafde telganger van producers Har
ry Saltzman en Albert R. Broccoli,
de keiharde breinen achter het onbe
vlekte Bond-image. Connery heeft er
een aantal normale speelrollen opzit
ten in b.v. Hitchcocks „Marnie", een
film als „The Hill" die hij met zijn
allerlaatste, nog niet in Nederland
vertoonde, „The Anderson Tapes" van
Sidney Lumet, als zijn beste werk be
schouwt. Zijn contract met Saltzman
c.s. was trouwens na „You only live
twice" afgelopen en voor geld hoefde
de lange Schot in elk geval niet meer
terug. Nee, Connery is om andere
redenen voor de druk van de pro
ducers gezwicht. Het geld voor zijn
rol gaat naar het Schotse Internatio
nale Opvoedingsfonds, een instituut
dat talentvolle Schotse jongeren de
kans moet geven zich te ontwikkelen.
Als Sean Connery over zijn geboorte
land, waar hij jaren zwoegde als
melkboer, cementmixer, metselaar
en vrachtwagenchauffeur vóór hij via
de musical „South Pacific" breedge
schouderd op weg ging naar film-
roem, aan de praat raakt is het duide
lijk dat zijn liefdadige gebaar niet
voorgeschreven werd door zijn publi-
nery kon het enthousiasme van de
heren met het geld niet bekoelen.
„Diamonds forever" is het verhaal
van een diamantsmokkel met grote
gevolgen. Uit Zuid-Afrika verdwijnen
grote hoeveelheden diamanten, maar
het vreemde is dat ze nergens meer
opduiken. Zelfs niet op de zwarte
markt. Omdatiedereen op z'n vin
gers kan natellen dat daar natuurlijk
het geheimzinnige genootschap SPEC
TRE van superboef Blofeld achter
moet steken, komt Bond op de prop
pen. Via de goktafels van Las Vegas,
waar de met meer dan acteertalent
„Diamonds forever" het optreden van
de twee constante belagers van Bond,
twee uiterst lief uitziende boeven,
die achter de weke glimlach een arse
naal aan venijnigheid mogen verber
gen. Boef nummer 1 is de acteur
Bruce Glover, al heel lang kleine rol
len spelend in grote en minder grote
Hollywood-produkties als „Franken
stein contra het ruimtemonster" en
„Blindfold" met Claudia Cardinale,
en nu pas op weg omhoog via o.a.
Stanley Kramers „Bless the Beasts
and Children" dat veel applaus maar
geen prijs kreeg op het filmfestival te
Berlijn. Glover houdt er rekening
mee dat hij met zijn boevenrol defi
nitief doorstoot naar de top. Dat kan
niet van zijn collega boef nummer 2
gezegd worden. Dat is Patrick Potter
Smith, van huis uit bassist bij Shelly
Manne en jazz-grootheid Thelonious
Monk en bij toeval in de film geraakt
om zijn opvallend komische uiterlijk.
Zijn bolle ronde hoofd, voornamelijk
van achteren begroeid met lang blond
vlashaar, het intellectuele dienstfiets-
je op een mopsneus met daaronder
een treurige walrussnor, daaronder
weer een mond vol tanden met in het
midden een spleetje dat je ogen ge
vangen houdt tijdens zijn constante
grijns, het heeft de film-beeldhouwer
in de Londense Pinewood studio's
heel wat problemen gegeven. Want
boef Potter zal straks als kelner
Bond belagen met een vlammende
pan met schasliks en in zijn eigen
vuur omkomen. Aangezien daar geen
stand-in voor gevonden kon worden
moest Potters onnavolgbare hoofd in
gips nageboetseerd worden. Potter
Smith loopt rond als een vreemde in
Jeruzalem en vindt het allemaal
prachtig, maar bekende indertijd bij
de pils in een Amsterdams kroegje
dat die film verder voor hem niet zo
hoefde.
Regisseur van de ongeveer 8 mil
joen dollar kostende verrassing voor
onder de kerstboom is Guy Hamilton,
een wat week aandoende onberispe
lijk geklede typische Engelsman, die
al eerder Bond onder handen had in
„Goldfinger" en verder een groot
aantal films maakte waarvan „Battle
of Brittain", de verfilming van de
Blitz-krieg boven Engeland, de meest
opvallende was. Hamilton houdt rus-
teitsagenten. Connery, met de stiff
upperlip van de Angelsaksen en de
zangerige tongval met de harde R
van de echte Schot, is bezorgd over
de economische en sociale toestand in
zijn land, geeft commentaar op het
sluiten van enkele grote dokken in
Newcastle en zegt over het toetreden
van Engeland tot de EEG: „Waarom
nu al? Laten we eerst de rommel in
eigen huis op orde brengen." Hij
loopt over de „set" met de lichte lan
derigheid van iemand die het nu al
lemaal wel weet en zegt over zijn
geheim-agenten-werk: „Ik denk al
tijd, als het mij verveelt, dan moet
het de toeschouwer toch zeker ver
velen." Daarom heeft hij van dit
nieuwe eenmalige contract gebruik
gemaakt om, voordat de grijpgrage
handen van geldruikende producers
het papier onder zijn pen vandaan
scheurden, met kleine lettertjes er de
bedinging onder te prenten dat hij
nóg een film voor hen moet maken,
maar dan een die hijzelf uitkiest. En
zelfs met die koppelverkoop van Con-
begiftigde Lana Wood, een zusje van
Nathalie Wood en wekelijks te be
wonderen als het sexy vrouwtje van
Lee Webber dat maar niet van haar
nare man kan afkomen in Peyton
Place, haar in het oog springende
werk doet, en een superachtervolging
waai-voor men in totaal zo'n 53 auto's
nodig had, komt Bond in Amsterdam
terecht. Daar kon hij ruim dertig
keer oefenen om één keer uit zijn
Aston Martin te stappen aan de Re
guliersgracht en een trapgevelig
grachtenhuis binnen te gaan, en
mocht hij van de Magei'e Brug de
Amstel inspringen, een taak die met
liefde door een stuntman van hem
werd overgenomen. Natuurlijk is
Bond weer omringd met de schoon-
sten der schonen, maar „leading lady"
is de roodharige Jill St. John, een
rasechte vrouwelijke bandiet met
dubbele bodem die onder de naam
„Tiffany Case" deel uitmaakt van de
smokkelaars bende. Tiffany's is het
beroemde diamantendomein in New
York en Jill St. John ontleent er haar
naam aan („Ik ben er geboren. Op
de eerste verdieping toen m'n moe
der haar trouwring uitzocht").
Behalve het op een boortoren boven
de Stille Oceaan gelegen hoofdkwar
tier van de sinistere Blofeld, wordt
een der meest opvallende zaken aan
tig zonder enige poeha de opnamen In
het oog, maakt niet de driftige geba
ren van een bezeten filmdirigent
maar wordt door producer Saltzman
geprezen als een man die „efficient
werkt". Guy Hamilton zegt over zijn
nieuwste Bond: „Bond is veranderd,
hij is volwassener geworden. Net zo
als Connery veranderd is, die nu veel
meer geïnteresseerd is in hoe een
film gemaakt wordt. Toen vroeger
iemand tegen James Bond „Handen
omhoog" zei, riep Bond driftig „Pas
op, ik schop je ondersteboven" (Een
wat simpele vertaling voor Hamil-
tons „I'll kick the shit out of you").
Nu gehoorzaamt Bond gewillig en
denkt na hoe hij de situatie op kan
lossen. We moeten Bond natuurlijk
ook veranderen omdat hij sinds zijn
filmbestaan zo'n miljoen imitators
heeft gekregen. Daarom moet ook al
les steeds groter worden in de Bond
films. Een achtervolging is niet zo
maar een achtervolging, maar moet
al het voorafgaande slaan. Een mooi
meisje mag niet zomaar mooi zijn,
maar moet meteen De Mooiste zijn."
Wat trekt zo'n keurige Engelsman nu
het meeste aan in het grove geschut
van het James Bond verfilmen? „Na
tuurlijk is het allemaal nonsens. Maar
het is een prachtige oefening om
steeds weer te zorgen dat de toe
schouwers mee gaan doen De film
kijker wil dat Bond in moeilijkheden
komt, maar als het zover is moet je
ze naar het puntje van hun stoel zien
te krijgen. Een Bond-film is op z'n
best, als de toeschouwers allemaal
James Bond worden."
In dat geval mogen de Nederlandse
Bond-adepten zich alvast gaan oefe
nen in zelfbeheersing. Want er zal
straks met Kerstmis geen herdertje
bij nachte meer rustig slapen als de
Bond barst met zijn helse machines,
duivelse vrouwen en schielijke schur
ken. Wanneer de kerstboom schudt
bij het navertellen en we geen kal
koen meer keurig door de keel kun
nen krijgen.
BERT JANSMA
;gjgp;pp
RECHTS:
De twee lieve boeven uit de
nieuwste Bondfilm, Bruce Glo
ver en Potter Smith amechtig
uitkijkend over het Amster
damse Waterlooplein voor ze tot
actie overgaan aan de hoofdste
delijke Magere Brug.
LINKS:
Actrice Lana Wood, wekelijks
heen en weer geslingerd tussen
Lee Webber en Rodney Har
rington in „Peyton Place" speelt
in „Diamonds forever" een rol
temidden van de goktafels van
Las Vegas.
