Corruptie; bittere noodzaak
om in leven te blijven
Vorstelijke zegetocht
ioor Djakarta's straten
Ook bouwstop
kost veel geld
Ochtendstond heeft
NOS in de mond...
Dit land draait op de een of andere manier toch
US JNDERDAG 26 AUGUSTUS 1.971
1
LEIDSE COURANT
\elucht kon het Neder-
volk vanmorgen aan
:rbeid. Men had immers
eigen ogen kunnen zien,
de NOS een reehtvaardi-
•entmeester is. die woe-
met de kijkgelden. Wie
\wekker om half zeven
gezet kreeg aanvanke-
dezelfde treffende beel-
.door, die men anders op
gelijke tijdstippen
zmt, als astronauten
ren op aarde. Vanaf
liegveld Kemajoran
en de NOS-eamera's
'.us en zeer tevergeefs
de DC8, die zich ergens
de tropenhemel gereed
de koninklijke
de gordel van
droppen. Carel
•.laar wilde er maar mee
i bij de NOS
de wolken
steeds
de zei
fringes
de
het konink-
n Indonesië
uitgetrokken. 2300 kilo-
r noordwaarts had het
rig vaderland daardoor
ende zes peperdure mi-
een onbelemmerd uit-
op formaties schaapjes-
n. Voor de rest was er
-ing to see.
acht minuten de
van de satelliet
|?d toen al wellicht al op
75 mille landde het
vliegtuig met koningin, prins
en moeilijk in het soldatn-
pak acterende functionaris-
sn. Dank zij de man met de
lopende camera (die terecht
gedwongen was om ene
broeiwarm wandelcostuum
aan t trekken) kwamen de
eerste handen in beeld. Hoe
gaat het ermee?, lang niet
gezien. Puntgaaf werk.
De volgende dertig mille wa
ren bestemd voor een wan
deling langs onderdelen van
de Indonesische strijdmacht.
Een onderdel. dat gezien de
sterkte van het Indonesische
leger een propagandafilm
leek voor de Vierdaags in
Nijmegen. De resterende tijd
besteedden de cameraliedn
aan het hartelijk handen
sechuddn van naar schatting
zeshonderd dames en heren,
die in hun goeie goed het
vliegveld omzoomden. Het
uitstralen van deze handen
kostte volgens kenners per
stuk zevenhonderd vijftig
gulden en dertig cent. Een
extra shot van de paraplu,
die een attente dribbelaar
boven de bezoekrs hield
kwam op zeshonderd gul-
Daarmee was het eerste deel
van een historische uitzn-
ding voltooid. De televisie
schakelde ovr naar het dak
van het stationsgebouw,
waar Henk Enkelaar ben
ik uw broeders hoeder
een blanke dame aanklamp
te, aan wie hij vroeg: „U
bent zeker Nederlandse?"
Hoe ziet zo'n man dat nou in
een vr, vreemd land? Daar
op werd overgeschakeld naar
Jan Zindel, die via zijn mo
bilofoon mededeelde, dat de
koningin een war zegetocht
door Djakarta maakte. „O-
de
hij ontroerd uit. Vier minu
ten later zei hij somber.
„Het wordt wat minder maar
het is nog steeds feeste
lijk".
Op dat moment kwamn ei
weer televisiebeelden door.
ditmaal van het Merdeka-
plein en het paleis van pre
sident Soeharto. Joop van
Zijl legde attent, aan de ou-
dr kijkers uit, dut het hier
in feite ging om het Koning
splein en het paleis van de
gouverneur-generaal. Daarna
zei hij: „En daar komt de
stoet. U ziel nu een wagen
van de NOS. En daarachter,
juist, dat is weer een wagen
van de NOS"
Hierna werd teruggeschakeld
naar de studio in Hilver-
Tussen Dollard en Schelde
wacht men nu ademloos op
de volgende beeldn. e
LEO THURING
JAKARTA (ANP) Koningin Juliana en
ins Bernhard kwamen vanmorgen om-
Teeks zeven uur Nederlandse tijd (in In-
Dnesië was inmiddels de hete middag be-
Dnnen) uit Bangkok in Djakarta aan voor
gn staatsbezoek van tien dagen. Op het
iegveld waren president Soeharto, me-
ouw Soeharto, leden van het Indonesische
abinet, het diplomatieke corps, honderden
leden van de Nederlandse kolonie en hun
kinderen ter begroeting aanwezig. Op het
platform van de luchthaven stond een ere
wacht aangetreden van 350 militairen met
vandels, vaandelwacht en muziekkorps, dat
de volksliederen van beide landen ten ge
hore bracht, nadat 21 saluutschoten waren
afgevuurd.
r
Vergezeld van president Soeharto en
hoge militairen inspecteerde ko-
igin Juliana daarna de erewacht. Zij
gekleed in een lichtgroen ensem-
beschikking legen de felle zonne-
was een baldakijn opgesteld,
ande onder dit baldakijn luisterden
iging en prins, die uit handen van
22-jarige dochter van Soeharto, Siti
•dijanti, een bloemenkrans omhan-
kreeg, enkele ogenblikken naar het
likaal saluut' van het muziekkorps
de Indonesische luchtmacht. De ko-
gin, die .evneens een bloemenhulde in
tvangst mocht nemen, liep langs de
age rijen wachtenden en schudde vele
(ntallen handen, welke handeling
en onderbroken werd door luidkeels
juich van de uitwuifgalerei waar vele
nderden opgesteld stonden en een
jendelijke groet terugkregen.
Na de omvangrijke begroetingscere
monie namen konigin en prins, alsmede
president en mevrouw Soeharto plaats
in de gereédstaande auto's. Voorafge
gaan door een motorescorte zette de
stoet zich langzaam in beweging rich
ting Medan Merdeka, het Vrijheid
splein, vroeger het Koningsplein, eens
de exercitieplaats van het voormalige
koloniale leger.
De rit van het vliegveld naar het
paleis duurde ongeveer vijftien minu
ten. In de stad waren behalve het rood
wit van de républiek Indonesië zeer
velé rood-witblauwe vlaggen uitgesto
ken. Vooral veel kinderen hadden de
Nederlandse driekleur bij zich, waar
mee zij enthousiast naar de hoge gasten
wuifden. Overal klonk gejuich en ge
roep als de stoet in zicht kwam.
juichingen van de duizenden die in
rijen dik langs de rpute stonden waren
niet van de lucht. De escorterende mo
torpolitie moest zo nu en dan de sirenes
laten loeien om te voorkomen dat al te
enthousiaste toeschouwers onder de
wielen zouden komen.
Bij het Merdeka paleis waren dui
zenden samengedromd om de aankomst
van het koninklijk paar bij te wonen.
Ouderen, maar vooral ook veel jongelui,
deden hun uiterste best om desnoods
een glimp op te vangen van de Neder
landse konigin en haar echtgenoot.
De koninklijke gasten stapten snel uit
en gingen het paleis in. Zij rustten hier
enige uren uit vóór ze deelnamen aan
de officiële gebeurtenissen bij dit eerste
staatsbezoek van een Nederlands rege
rend vorst aan Indonesië. Voor het Ne
garapaleis (liet vroegere paleis Rijs
wijk) met culturele manifestaties.
de vele Indone- sische belangstellenden op Kemajoran.
I F.IDSF, CURATOREN:
LEIDEN De curatoren van de Lcidse universiteit zijn van mening, dat de door
minister De Brauw ingestelde bouwstop op den duur meer geld kost dan bespaart,
•e Leidse universiteit verkeert op vele punten in ernstige ruimtelijke moeilijkheden,
lm die moeilijkheden enigszins het hoofd te kunnen bieden zullen er bij het hand-
lavcn van een bouwstop verliezen moeten worden gecreëerd en onontkoombare tij-
Icljjke voorzieningen van relatief korte levensduur.
i kenhuis, betekent, dat de noden bij de
j faculteit der sociale wetenschappen zeer
verlaat worden opgeheven. Met het ou-
j de ziekenhuis moet immers weer „Soci-
j ale Wetenschappen" worden geholpen,
j Teneinde wel besparingen te bewerk-
stelligen met een minimum aan verlies-
i posten doen curatoren de minister de
j volgende suggesties:
1. Van Witte Singel-complex alleen
bibliotheek deel uitstellen tot na
1978;
2. De completering van de pre-clini-
sche laboratoria (onderdeel van het
I nieuwe ziekenhuis) terstond laten aan-
besteden;
3. Biologiecomplex een jaar uitstel-
het
investeringslijst voor de jaren
12—85 geeft, gerekend naar het huidige
'rijspeil een totaal bedrag aan van 425
niljoen (o.a. voor nieuw academische
ziekenhuis en een Alpha-complex aan
de Witte Singel)
Die investeringen zijn nodig om de
Iniversiteit, welke op tientallen plaat
zen verdeeld in de stad Leiden werkt
ifficiënter te kunnen huisvesten en om
onderwijs te kunnen geven aan de
17.000 studenten, die omstreeks 1980
ingeschreven zullen staan.
In een brief aan de minister stellen
curatoren, dat uitstel van bepaalde pro
jecten ten behoeve van bepaalde facul
teiten of subfaculteiten andere imiversi-
tatire afdelingen in moeilijkheden zal
brengen. Ophouden van nieuwbouw,
bijv. van het nieuwe academisch zie-
4. Andere financieringsopzet
nieuwe AZL;
5. Temporisering van kleinere projec
ten (sportvelden,-nieuwe Hortus Botani
cus, beperking aankoop van kleinere
panden enz).
Vier kostbare schilderijen.
uit de school Guido Reni, zijn gesto
len uit een kerk te Montorio al Vo-
mano bij Teramo. Het was de 76ste
kerkdiefstal in Italië sinds het begin
van dit jaar. Toneelvereniging ODIA
geeft op vrijdag 3 september in het
Ned. Congresgebouw een extra voor
stelling van het blijspel .Boeing-
Boeing onder regie van Hans van
Langerak,
Wij moeten toch óók leve
door Frans Kessels
DJAKARTA Djakarta
heeft een rode autobus, één
mooie rode bus, en nogwel een
dubbeldekker. Op dit geschenk
van Nieuw-Zeeland is iedere
Djakartaan dan ook heel erg
(rots, zo trots zelfs dat op elke
ansichtkaart van Djakarta
deze mooie bus voorkomt. Of
schoon ze erg veel plaats biedt,
lean ze toch niet iedereen mee
nemen, die bij de bushalte staat
le wachten; en samen met de
vele anderen hevelen we ons
lichaamsgewicht over op het
.andere been en kijken uit naar
de volgende bus!
MENS IN DE MASSA (III)
Lang hoeven we niet te wachten Deze bus is
dan wel geen rode dubbeldekker, maar het is toch
nooi vehikel, en... helemaal leeg'. Aan beide
zijden van de motorkap is ze versierd met een kleurig
embleem: twee ineengestrengelde handen een
zwarte en een witte waar omheen geschreven
de bus stopt, wordt ze door iedereen volledig ge-
staat: .Donated by the people of the U.S.A.' 1Als
negeerd, behalve door enkele mannen en vrouwen
an in de wachtende rij, die vol haat naar het
fraaie embleem spuwen. Als ik aanstalten maak om
te stappen, grijpt mijn begeleider een privé
retaris van een van de vele ministers die Indo-
iië rijk is me ruw bij de arm en zegt: „Wij
in niet mee met dat verdomde Yankee geval; dan
loop ik nog liever. Kom op!", en hij trekt me mee
het trottoir op. De buschauffeur trekt even wanhopig
zijn schouders op en rijdt weg, met zijn lege bus!
we enkele honderden meters gelopen hebben
maak ik een opmerking over de vele Indiase textiel
zaken in de straat, en mijn begeleider zégt: „De In
diërs, en vooral de Chinezen doen goede zaken hier,
veel beter dan de Indonesische winkeliers, maar dat
wel begrijpelijk. Een Chinees kun je vertrouwen,
int hij levert je de juiste waar op de afgesproken
;ijd; de Indonesiërs proberen altijd weer iets teveel
verdienen. Ze schijnen maar niet .te kunnen be
grijpen dat ze daarmee hun klanten wegjagen. Ook
s ze je iets beloven of een afspraak met je maken,
in je er zo goed als nooit van op aan. De mensen
er kunnen een hoop leren van de Indiërs en Chi-
:zen, maar het lijkt wel of ze gewoon niet willen".
Het gesprek wordt afgebroken door een legerjeep,
die opeens door de straat raast met gierende sirenes.
Iedereen stuift van de weg af; auto's en vrachtwa
gens stoppen zo snel mogelijk links of rechts van de
weg zoals het makkelijkste uitkomt en de weg
is in een mum van tijd volledig vrij. Twee grote
trucks, beladen met voornaam rondkijkende mili
tairen, rijden langzaam en statig voorbij. „Soldaatje
spelen is een zeer gewichtige zaak", zegt de secre
taris, „een uniform maakt je geweldig belangrijk.
Hopelijk worden ze een beetje wijzer met de tijd,
dan leren ze deze flauwe kul ook weer af."
Weg
Als we even later bij een stuk opgebroken we(g
komen, blijf ik verbaasd staan, want ik kan mijn
ogen niet geloven. Een door gaten en modderpoelen
totaal onberijdbaar weggedeelte, wordt door een bull
dozer gelijk geschoven. Vlak achter de machine
wordt een laag bitumen over de modder en brokken
steen aangebracht en het resultaat is een keurig
wegdek. Maar 200 meter is de gerepareerde weg
even brokkelig en modderig als tevoren! Mijn met
gezel begint luid te lachen als hij mijn verwonderde
gezicht ziet. en zegt: „Je wordt hier letterlijk be
duveld waar je bij staat! De aannemer die dit werkje
onder handen heeft zal hier waarschijnlijk wel iets
aan verdienen, maai' ja, die man moet toch ook
leven!" En hij vervolgt„Soekarno heeft met zijn
ontembare zelfverheerlijking en trots het hele land
in een economische afgrond gestort en daarmee
heeft hij wat el even erg is de corruptie aan
ons opgedrongen. Een corruptie die aanwezig is on
der alle rangen en standen van de bevolking. Hun
denkwijze is: „Wat heeft het voor nut om een voor
aanstaande, positie in te nemen, als je er niet beter
van wordt. Iedereen wordt gedwongen mee te doen
aan de corruptie, om de eenvoudige reden dat men
niet wil sterven van de honger."
Recht om te leven
werk. Maar e
2500 roepia L
2000 roepia
maal niet var
weg In Djakarta
heeft het recht om te leven van zijn
:en onderwijzer verdient tussen 1000 en
n de maand; een militair tussen 750 en
in een arts 8500. Daar kunnen ze alle-
rondkomen. Een kilo rijst kost 50 roe
pia en per dag heeft één persoon een halve kilo no
dig. En van rijst alleen kan niemand leven; er zijn
ook groenten nodig, en vis, en kleren, en huisraad.
En waarom mag hij duu niet bijverdienen? Als
iedereen geld bij moet verdienen, waarom mag de on
derwijzer het dan niet, en de ambtenaar, cn de sol
daat, en de arbeider, en de taxichauffeur? En al de
anderen die werken en... willen leven! Wat is cor
ruptie. Ik weet alleen dat ze in het Indonesische leef
patroon niet meer weg te denken is, en dat te een
levensnoodzaak is voor iedereen.
Hatta heeft eens gezegd: „De corruptie hoort bjj
de Cultuur van Indonesië!" Het is misschien tragisch,
maar het is maar al te waar. En toch mogen we nooit
uit het oog verliezen, dat ondanks deze iedereen
en alles omvattende corruptie, dit land op een of
andere manier toch draait. En dat is een wonderlijk
Vlak bij ons stopt een oude Volkswagen onder een
bord „Verboden te parkeren". Een politieagent stapt
uit, en loopt op een stalletje toe. waar een bordje
naast staat, dat het plaasen van stalletjes verbiedt. De
agent haalt enkele Amerikaanse dollars uit zijn zak
en wisselt die in het stalletje tegen roepia'a, hoewel
het ten strengste verboden is, om dollars te wisselen
op straat. Als hij terugkeert naar zijn wagen, en
vlak langs ons loopt, vraagt de secretaris hem: „Zit
het werk er voor vandaag weer op?" De agent kijkt
ons even aan en bromt dan: „Nee, eigenlijk niet! Ik
moet nog een uur werken, maar ik verdom het. ik ga
naar huis!", en hij stapt weer in zijn wagen en rijdt
weg.
