ENFANT TERRIBLE ELLEN KLATT
«EEFT VOORLOPIG ASPIRATIES OP
GR00S
WETEMANS:
(tnqfc
Volbloedtrainer
Eén
overwinning
maakt
steeds
veel
goed
ïopjockey VANDEUREN
Je doet het voor de eer
maar voor de rest
Ik rijd volgens andere taktiek
Filmportret
van EUSEBI0
ZATERDAG 10 JULI 1971
Trainer Groos
(Van onze sportredactie)
DUINDIGT. „Gaat u even mee naar
Duindigt. Ik moet enkele paarden te
eten en te drinken geven" Het is
klokslag elf uur in de avond en aan het
woord is trainer Gerrit Groos. Hij is
dag in dag uit in de weer. dat is wel
duidelijk. Rond het nachtelijk uur
ontmoeten we ook Wim van Dijk en
Het gaat trainer Groos, zesendertig
dit
Het is voor hem op Duindigt hard
werken en bitter weinig verdienen,
ondanks het feit, dat hij eenentwintig
paarden op stal heeft staan. Soms
gebeurt het dat op maandagmorgen een
eigenaar binnenkomt, die twee paarden
om onbegrijpelijke redenen weghaalt.
„Op zo'n moment denk ik aan de
woorden van mijn vrouw: Gerrit stop
ermee. Maar dat doe je niet. Steeds
hoop je als kleine trainer zonder grote
klassepaarden op stal op betere tijden.
Die waren er vorig jaar wél: met de
merrie Meerbloem tweede in de derby
en een behoorlijk prijzengeld. Ja, daar
gaat het tenslotte om, want van hfet
pensiongeld kan je niets overhouden.
Het pensiongeld kan ook niet omhoog,
omdat het prijzengeld voor de
eigenaren te laag is. Je moet als
eigenaar wel een hele goede volbloed
hebben wil je wat aan de sport
verdienen of gelijkspelen. Het is toch
ongezond dat er eigenaren op Duindigt
zijn, die meer dan tien paarden hebben
en er jaarlijks zo'n dertigduizend gulden
op moeten toeleggen. Ergens is het
maar goed, dat we zulke mensen
hebben anders was de volbloedsport in
Nederland al kapot .geweest".
Gerrit Groos, sinds 1967 beroepstrainer
van renpaarden op Duindigt, ziet de
komende zondag met tegenzin tegemoet.
„Het is geen reclame voor je stal als er
een paard moet starten dat zeker niet
in de derby thuishoort. Atlas is nog
niet rijp, ze moeten met het paard
geduld hebben". Als jockey Treanor op
Atlas gaat krijgt hij ondanks alles
toch nog de opdracht van trainer
Groos: „Elke prijs is geld, doe er wat
aan". Dat er slechts vijf prijzen zijn
bij acht starters is natuurlijk jammer,
vertelt Groos met een lachje.
Bloed
Gerrit Groos in het verleden ook een
sucesvol jockey was van 1957 tot
1967 niet in de paarden en werkte In
Ina Schwarzkachel
Joep Dekkers op Duindigt. Twee
trainers, die komende zondag tijdens
de volbloedderby een grote favoriet
in de baan brengen. Ze waken over de
paarden als over kinderen. Trainer
Groos: „Dat is wel nodig, want op
Duindigt kan je makkelijk bij de
paarden komen. Ik hoef gelukkig niet
te waken. Atlas zal straks wel op de
laatste plaats binnenkomen".
kan en Groos keerde zijn schoonvader
in goede harmonie de rug toe en kwam
weer op Duindigt terecht.
Verleden jaar maakte hij een
hoogtepunt mee. De tweede plaats in
de „derby" met Meerbloem. De merrie
had moeten winnen, als de jockey de
rechte lijn had gehouden en niet
helemaal naar buiten was gevallen-
„Dat kostte de derby, ik ben er een tijd
ziek van geweest. Want zo'n kans krijg
je niet elk jaar. Misschien het volgend
jaar, want ik heb weer een hele goede
tweejarige op stal. Trouwens dat had ik
verleden jaar ook. Eigenaar Baggen
kan zijn haren nog uit zijn hoofd
trekken, dat hij Poly Trek verkocht
heeft voor slechts vijfduizend gulden.
Poly Trek is straks een van de
favorieten. Hij is nu niet meer bij mij
in training. Ik hielp bij de bemiddeling
in de verkoop tussen de heer
Baggen en de heer Van der Touw.
Daarbij stelde ik echter als voorwaarde
dat ik Poly graag in training wilde
houden. De heer Van der Touw hield
zijn woord niet en Poly Trek ging in
training bij Joep Dekkers- Zulke
dingen gebeuren er dagelijks op
Niet naar
Europese
titelstrijd
tafeltennis
DEN HAAG De kleine, ijverige
Ellen Klatt, nog maar zeventien jaar
oud. heeft de tafeltenniswereld weer
eens op zijn kop gezet. Temperament
vol èn eigenwijs als zij is, heeft de
talentvolle topspeelster een besluit ge
nomen: „Voor mü geen Europese
kampioenschappen, volgend jaar". De
Haagse havo-scholiere spreekt die ze
ven woorden een jaar. voordat de
titelwedstrijd in Rotterdam zal wor
den georganiseerd, uit met vaste over
tuiging. Er bestaat geen twijfel; zij,
de eigenzinnige, meent het. Ellen
Klatt, die al meermalen dynamische
toernooilciders voor dilemma's plaat
ste, door niet of te laat op een wed
strijd te verschijnen, heeft voor haar
strenge optreden redenen. De ver
plichte damescompetitie, door de Ne
derlandse Tafeltennis Bond definitief
ingevoerd voor het komende seizoen,
neemt zij niet. Ellen Klatt is niet
iemand die zich snel de wil op laat
leggen. Toen de dispensatieaanvragen.
om in de herencompetitie te mogen
meespelen tot dovemansoren bleken
gericht, liet zij het overtuigende „nee"
horen.
Ellen Klatt
waanzinnig, dat een bond in het voor
jaar van een voor Nederland zo be
langrijk toernooi, het decreet uitvaar
digt. dat wij niet meer bij de heren
mogen meespelen. Nee, de topdames
zouden juist verplicht moeten worden
hoofdklasse heren te spelen, als ze in
Rotterdam tenminste wat willen be
reiken." Het natuurtalent, dat in de
competitie met haar aalsnelleaanval
menige heer angstcomplexen bezorgde,
is rancuneus ten opzichte van de
bond, die met de maatregel het peil
van de tafeltennissende dames omhoog
wilde brengen. „Kijk". Ellen Klatt laat
haar woorden vergezellen door geba
ren. „wij hebben de routine, die wij
in de herencompetitie opdoen, gewoon
nodig. De dames, die na de top komen
zijn veel te zwak. En daar wordt je
WASSENAAR HU is geen schuw mens, integendeel. Toch kUkt hU verschrikt
op en trekt hij angstig zijn hand terug als iemand op hem afstapt met de beste
bedoeling om zUn felicitaties over te brengen. Frans Vendeuren een van de
Nederlandse topjockeys weet hoe de concurrentie altent is en daarom alle
risico's maar te ontlopen doet hU zo vreemd. Of vreemd?, iedere jockey behoort
zó te handelen. „Sorry", zegt hU later. „Tot de weging mag ik niemand aanraken.
Het kwam ln het verleden namelijk voor, dat een of ander een stuk extra-lood
meegaf. Om deze onregelmatigheden te voorkomen is er daarom deze regel in
het leven geroepen.
De jongste deelnemer van de derby is Robert Wetemans. De 21-jarige zoon
van de oud-bokser, die met favoriet Poly Trek in de baan komt verstaat
zijn vak goed. Hoe denkt de talentvolle Robbie zoals hU meestal genoemd
wordt over zün kans enin de derby? „Een eerste plaats voor Poly Trek",
zegt hü kort en krachtig. „Verder zie ik voor de tweede plaats I Wish I
Knew S en Cleopatra. Ik zal wel volgens een andere tactiek ryden als in de
trail-stakes enkele weken geleden toen Poly Trek door Frans Vandeuren
geklopt werd met 1 Wish I Knew S". Wetemans: Zoiets zal morgen niet
gebeuren. Ik kan het niet begrUpen dat een paard als Atlas start in de
derby. Zoiets is gevaarlijk. Het paard breekt namelijk voor niets uit".
De cote van de paarden die ze brengen, als ze als eerste over de eindstreep
1. African Boy 14.00 met de Duitser Dieter Weiss.
2. Atlas 20.00 met de Fransman A. Treanor.
3. Heros 20.00 met de Duitser Gerd Bier.
4. I Wish I knew S 2.40 met de Beig Frans Vandcuren.
5. Poly Trek 2.60 met de Hagenaar Robert Wetemans.
6. Sans Culotte 18.00 met de Wasscnaarder Ed van Dük.
7. Cleopatra 4.60 met de Haagse mej. Ina Schwarzkachel.
8. Comarla 16.00 met de Wassenaarder Henk van der Kraats.
Duindigt. Eigenaars lopen van de ene
naar de andere trainer. En als er
iemand met een paard binnenkomt,
staan de meeste trainers gelijk om hem
heen. Deze dingen krijg je als je
allemaal op één complex moet werken.
Sommigen gunnen elkaar het licht in de
ogen niet. En niet altijd handelen ze
sportief tegenover collega's. Ja, soms
denk ik wel eens: Groos stop
ermee. Maar een overwinning maakl j
een andere week weer een hoop goed
en zó ga ik door op Duindigt, van de
vroege morgen tot de late avond".
Op Duindigt is het rustig Dé stilte voor
de storm van de derby der volbloeds.
Favorieten zijn er genoeg- Trainer I
Groos tipt: I Wish I Knew S met de
Belg Frans Vandeuren voor de eerste
plaats. Als tweede Afican Boy en
derde Cleopatra. En als Poly Trek goed j
gereden wordt is die er ook dicht bij. I
Mocht Cleopatra als eerste over de I
eindstreep komen, dan is het na vele I
jaren weer eens 'n merrie, die de derby
op haar naam weet te brengen. De
26-jarige Ina Schwarzkachel is tevens
zondagmiddag in Europa in een derby
de eerste vrouwelijke jockey, die
aan de start zal komen.
ARTHUR VAN RIJSWIJK
Deze ongebruikelijke introductie
staat in schril contrast tot de aard
van Frans Vandeuren. Een beminne-
,lijke 41-jarige „lichtgewicht", die
blij is zijn rol in het sobere bestaan
als jockey te kunnen meespelen. Meer
ambities heeft deze bescheiden Belg
niet. En nu hij voor de zoveelste keer
een van de favorieten is voor de
volbloedderby, die al driemaal in een
triomf voor hem eindigde, doet hem
dat eigenlijk weinig. „Je doet het voor
de eer. Een derby winnen is nu een
maal een hele prestatie. Voor de rest
is het een aardige bijverdienste. Meer
niet. Dat komt ook omdat je er nooit
staat op kan maken. Zó heb je een
best paard, en zó een veel minder"
Frans Vandeuren maakt een berus
tende indruk. Hij heeft het in de
Noordwijkse stal van Dee uitstekend
naar de zin en hij is er tevreden mee.
Is dat niet gek? Zó weinig verdienen,
in vergelijking tot de pikeurs, én bo
vendien nog behandeld worden als
een schooljongen, want daar lijkt het
soms erg op. wekt dat nooit zijn
wrevel op? Hij weet toch beter dan
wie ook, dat zijn buitenlandse colle
ga's - in Engeland bijvoorbeeld - de
populariteit van een Johan Cruyff ha
len Zij rijden hooguit twee drie
paèrdjes per dag. Voor de rest wordt
alles voor hen gedaan. En hij ploetert
hier maar voort, terwijl hij toch een
van de „toppers" is. Omdat de ren
sport in Nederland zich afspeelt in "n
sfeer, die maar weinigen trekt, is
Vandeuren soms zelfs genoodzaakt de
werkzaamheden van een staljongen er
bij te nemen. „Ik heb daar geen
moeite mee. Je accepteert dat als je
hart voor de zaak hebt. Het is hier
tenslotte geen vette kluif. Dat weet
je".
De verstandhouding tussen de joc
keys onderling behoeft ook verbete
ring, vinden velen. Even berustend als
hij zich eerder uitliet staat hij ook
tegenover dit thema. „Ik ben het er
niet zo mee eens, dat het allemaal zo
slecht gaat. Ook in de drafwereld vind
ik dat men nu anders tegenover ons
staat dan bijvoorbeeld vijftien jaar
geleden. De draverij voor jockeys, die
een paar jaar geleden regelmatig
werd gehouden, heeft daarin veel ver
andering gebracht. Je leerde iedereen
kennen, en daardoor kwam er meer
begrip los. Ik betreur het daarom erg,
dat die draverij van het progamma is
Maar net zoals met alles zit Frans
Vandeuren daarover niet in. „Ik heb
al eerder gezegd: Ik ben tevreden met
wat ik heb. En ik beleef nog steeds
evenveel plezier in deze sport." Het
enige, waar hij eigenlijk constant
moeite mee heeft, is zijn gewicht. „Als
ik er wat voor doe kan ik de 54 kilo
halen. Vooral in het voorjaar is dat
een moeilijkheid. Je wilt in de winter
nogal eens gemakkelijker zijn. En dan
is het koud en zet het vet zich vast.
Maar tot nu toe gaat het er nog
steeds van af. Dat is het belangrijk
ste.
Frans Vandeuren rijdt zondag op I
Wish I Knew. „Als hij zin heeft dan
heeft hij zonder meer een kans. Maar
hét is een apart paard. Hij laat je net
zo gemakkelijk in de steek als niet. Ik
heb wel eens meegemaakt, dat hij
vijftig meter voor de streep dacht: doe
het zelf maar. En dan sta je machte-
HANS DE BRU3N
LISSABON. Eusebio zal een film
laten maken over zijn levensverhaal.
De wereldberoemde crack uit Mozam
bique is negenentwintig jaar. De
hoogtepunten van Eusebio, één van de
grootste goalgetters van het Portugese
nationale elftal en Benfica uit Lissabon
zullen worden vastgelegd in een film
met de titel „De Zwarte Panter". Dit
is de bijnaam van Eusebio. De voet
baller tekende vrijdag een contract met
een Portugese filmproducent. Het is
niet bekend wat zijn honorarium zal
zijn. Bekendgemaakt is wel, dat de film
over de hele wereld zal worden ver
spreid. Wanneer de produktie zal be
ginnen, staat nog niet vast.
Frans Vandeuren
nu verplicht tegen te spelen. Dat is
alleen maar bevorderlijk voor de
zwakkeren. Voor ons (zij noemt Vero-
nique van der Laan, Aukje Coltof en
Sonja Heltzel) zie ik slechts nadelen.
Die paar partijen, die je tegen de
beteren speelt, zijn onnodig. Wij ken
nen eikaars spel door de bondstrai-
ning toch al door en door."
De „danseres achter de groene tafel",
die om haar lichtvoetigheid zoveel
faam verwierf, zegt even later fel:
„Ach. op zo'n manier raak je toch je
eerzucht kwijt. Weet je hoe het
bondsbestuur reageerde op mijn be
sluit? Dat moet jij toch weten". Ellen
Klatt, plotseling onder de bezielende
leiding van trainer Steinmetz doorge
broken in 1968, toen zij verrassend de
Limburg Coupe 'n achtkamp tussen
de sterkste Nederlandse dames ver
overde, heeft al geen maanden een
batje aangeraakt. In plaats daarvan
maakt zij zich „schuldig" aan een van
de doodzonden bij tafeltennis en ten
nist. Op de fraaie gravelbanen van De
Bataaf blinkt zij ook al uit; iedere
insider bestempelt haar als een na
tuurtalent.
Karakteriserend voor haar impulsieve
mentaliteit, is de manier waarop zij
zolang uit de top en de daaraan ver
bonden centrale trainingen stapt. De
Steeds Hoger/TSB-speelster was vast
van. plan; alles op te offeren voor de
Europese kampioenschappen. Ook de
havo-studie zij zou volgend jaar
examen moeten doen kwam op het
tweede plan. Haar eei-zucht („Je speelt
om zo goed mogelijk te worden, zodat
ze in het buitenland ook bang voor je
zijn") ging voor alles.
De Haagse topspeelster heeft nog
meer redenen voor haar revolutionai
re daad. Nadat zij vorig seizoen nog
promoveerde naar de hoofdklasse he
ren, zou zij het volgend jaar met twee
zwakke teamgenoten landelijk moeten
uitkomen. Dat weigert zij. Steeds Ho
gerTSB. dat alles deed om anderen
te „ronselen", zag, dat alle sterren al
lang waren „ondergebracht" bij ver
enigingen als REA, Tempo Team en De
Treffers. „Het ergste vind ik nog, dat
ze de clubs duperen. Steeds Hoger
TSB heeft aan de Salamanders, waar
ik vandaag kom, geld betaald. Nou
hebben ze dadelijk niets meer aan
mij. Ja, of ze zouden moeten gaan
kopen". Zuchtend vervolgt zij: „Maar
er zijn geen sterke speelsters meer te
krijgen. En om met twee zwakke do-
mes hoofdklasse te gaan spelen, vind
ik zinloos Het zou een enorme afgang
worden". Van de andere topspeelsteis,
die de voordelen van de ingrijpende
maatregel ook nauwelijks zien, maar
minder drastisch reageerden dan Ellen
Klatt, heeft de nationale kampioene
Sonja Heltzel een voorstel gedaan:
alle selectieleden zouden naast de da
mescompetitie bij de heren moeten
uitkomen.
Breuk
Ook de breuk met haar trouwe bege
leider, trainer Steinmetz heeft geleid
tot het verlies van aspiraties. Ellen
Klatt vertelt daarover: „Hij heeft
enorm veel voor mij gedaan. Maar we
hadden zo vaak ruzie, dat het op een
gegeven ogenblik niet meer ging. Op
wedstrijden stond ik dan alleen. Dan
speel je met minder plezier. Boven
dien vind ik, dat ze je thuis met rust
moeten laten. Als ze er te fanatiek
achter staan, wordt je nerveus. Wan
neer ik eens slecht gespeeld heb, staat
het hele huis in rep en roer". Bij haar
eerste grote succes (Limburg Coupe)
was Ellen Klatt net veertien jaar
geworden; de internationale top leek
haalbaar. Zij ging nog harder trainen,
maar erg veel vooruitgang boekte zij
niet meer. Het „enfant terrible" wijst
de Bond aan als de schuldige. „Na het
eerste succes, dat verleden jaar werd
gevolgd door de nationale titel, ben ik
totaal verkeerd opgevangen. Het werd
een groot fiasco, ik kreeg huilbui op
huilbui. De begeleiding van de jeugd
is altijd slecht geweest. De Bond rede
neert: dat moet de vereniging maar
doen". Even later mijmert zij: „Ik
geloof, dat ik, wanneer ik in Tsjecho-
Slowakije had gewoond, veel beter
was geweest. Ze vangen je daar bij
een inzinking tenminste op".
De lichtvoetige tafeltennisster ver
wacht niet van de bondsofficials, die
vaak geen kant opkonden met „dat
eigenwijze meisje", dat ze aan haar
wil zullen toegeven. „Echt, ik weet
wel, dat ik soms lastig ben. Maar zij
zijn zelf ook eigenwijs. Het zijn alle
maal prestigemannetjes. Als ze een
maal een beslissing hebben genomen,
zullen ze er nooit meer van afwijken.
Ze zouden mij toch nooit dispensatie
hebben verleend, al zou ik altijd poes
lief zijn geweest".
Ellen Klatt is bezeten van de sport. Ze
heeft er alles voor over. Een eis staat
voorop: zij wil geen kruk zijn. Haar
eerzuchtige wensen zag zij bij tafel
tennis vervuld. Met haar ondoorgron
delijke eigen wil, neemt zij daar ge
rust een jaar afscheid van. De „sfinx"
fluistert later: „Eerlijk gezegd heb ik
soms weer vreselijk veel zin mijn
batje weer te voorschijn te halen".
Snel voegt zij er resoluut aan toe:
„Maar dan tot na het examen alleen
voor mijn plezier".
