ELVIS PRESLEY nog steeds de grootste
LE
PYJAMA
UNISEX
SERVICE
ZATERDAG 13 MAART 1971
Koning-keizer-admiraal van de rock Elvis Presley, al vijftien
laar het heupwiegende en vetgekuifdc idool van de jonge
■eneratie en door het verstrijken der jaren ook van talloze
ouderen, houdt er nog steeds een geweldige produktie op na.
zonnige stranden van Miami, maar niets daarvan. Ieder jaar
tekent Elvis wel voor enkele films en ook in de platen-
studio's blijft hjj uitermate actief. Zo verschijnt er binnen
kort weer een nieuwe film van hem, in Amerika is hij al te
zien, en die rolprent is nu niet eens zo'n zoetelijk vertelsel,
maar meer een documentaire over het muzikale leven van
ons aller vedelt
)e elpee „Elvis That's the
ray it is Presley" biedt
Ivast een voorproef van de-
e film, want alle op deze
:hijf staande nummers vin-
en wij ook in het celluloid-
rodukt terug. Elvis heeft
iet deze langspeler weer
en onverbiddelijk goed stuk
rark afgescheiden. Wij had-
en eigenlijk niets anders
envacht. Overigens is Elvis
r het opzwepende
ersoontje van zo'n jaar of
ijftien terug. Hij heeft zich
u ontwikkeld tot een senti-
ïentele balladezanger van
randioze klasse, waaraan
elfs het wonder uit Wales
Jones niet kan tippen,
lanier waarop Elvis al
oudere nummers als
Bridge over troubled wa-
„You don't have to say
love me", „You've lost
ïat lovin' feelin" en „I just
't help believin" zingt,
etuigt van een enorme inle-
ingskracht en vooral van de
tot gevoelstransplanta-
Ja, koning Elvis is er
og helemaal en wij zouden
niet graag missen. Ab-
>lute klasse. (RCA Victor
43 007).
I0SE FELICIANC
met louter
Latijns werk
klasse ook is de elpee
fantastico" van de blinde
jnerikaan Jose Feliciano,
hier in ons land speciale
;endheid geniet door zijn
rtverwarmende optreden
lens het Grand Gala du
;que. Op deze nieuwe
kijf waagt Jose zich nu
niet aan het popidioom,
beperkt hij zich tot het
ertolken van uitgelezen
ïjfeatijns-Amerikaans werk,
f n aarbij uiteraard een reeks
percussieinstrumenten
oor de jriiste achtergrond
irgt. Een iets andere Jose
eliciano dus en wat ons be
eft zelfs een betere Felicia-
j, omdat hij in dit genre
elemaal thuis is en zich niet
buiten hoeft te gaan aan
erlei frazen en effecten,
ie heeft immers heel wat
_/jjns bloed in de aderen
dat hoor je dan ook wel
'T p deze charmante schijf, die
*BO halve als uitstekend luis-
rwerk ook best kan dienen
dansplaat Titels: „Maria
ibel". „Tu me haces falta",
(Jn telegrama", „Boda gris"
(RCA Victor 10 313).
ILTON JOHN'S
eerste elpee
nu ook uit
Dé grote popverrassing van
e laatste maanden is onge
twijfeld de jonge Brit Elton
ohn. Met de elpee „EIton
met de van deze
chijf getrokken single „Bor-
song" vestigde John.
liens werkelijke naam Reg
Iwight luidt, nadrukkelijk
aandacht op zich. De nog
t zo lang geleden versche-
i elpee „Tumbleweed con-
lection" nam bij de poplief-
ebbers de laatste reserves
'eg die John scheidden van
Igemene erkenning.
Het verhaal van de ontdek-
Elton John is in
middels al vele malen ver-
Id en geschreven. Ook dat
eerste elpee van de Brit
1968 niet mocht rekenen
pp weerklank bij het publiek
en bij de pop-pers. Nu Elton
John gegroeid is tot een su-
rster is er plotseling wel
«langstelling voor die eerste
angspeler, die dan nu, na
°'n jaar of twee, drie, ein-
'ijk in ons land verschenen
„Empty sky" heet deze
plaat, die al overduidelijk
iet talent, zij het nog niet
'elemaal ontwikkeld in die
dagen, van John en zijn vas-
5 tekstschrijver Bernie Tau-
toont. De prachtige orkes-
raties die wij kennen van
later verschenen elpees,
Ontbreken op deze schijf,
maar wel aanwezig al zijn die
prachtige melodieën die som
mige critici verleidden tot de
litspraak: De nieuwe Paul
McCartney is daar. Wij kun-
die kreet wel voor
dellen, want John maakt in
derdaad heel pakkende, plas
tische muziek die zich on-
niddellijk onderscheidt van
Öe grauwe poprest. Je vraagt
e overigens af, hoe het mo-
ïelijk is dat de Britse pop-
5 indertijd het talent van
John over het hoofd heeft
gezien. Natuurlijk haalt
Empty sky" qua verklan
king niet het peil van de la
tere produkten, maar er
«huilen toch melodieën op
vvaar je gewoon niet omheen
tunt. Het prachtige „Skyline
Pigeon" bijvoorbeeld of „The
scaffold" of „Gulliver", noem
maar op, de krachtige lyriek
r.JlPt pi" weer van af Wij
J'in blij dat dit oude produkt
toch Nederland heeft bereikt,
jvant nu hebben we een vol-
ledig beeld van een artiest
van wie de komende maan-
misschien wgl jaren
"°g bijzonder veel verwacht
Kan worden (DJLPS 403).
SWEETHEART
HUMPERDINCK
Een heel ander soort vocalist
is Engelbërt Humperdinck,
die via het Knokkefestival
van de heren Nellens een
ongedacht fraaie carrière
heeft weten op te bouwen.
Humperdinck is de man van
de smartlap, de Britse Gert
Timmerman, aan wiens voe
ten de vrouwtjes smachten
trouwelijk over het voetlicht
geslingerde liefdesverklarin
gen. Voor ons hoeft het niet,
maar gezien de grote platen-
verkoop van „Hump" i£ er
wel degelijk publiek voor en
daar gaat hel in deze wereld
toch maar om. Zo zal de
allernieuwste elpee van
Humperdinck, ..Sweetheart"
getiteld, ook wel weer zijn
weg vinden naar de massa
tot heil en zegen van het
Jones-Humperdinck-Millssyn-
dicaat. Op „Sweetheart"
vinden wij zoetelijk gezon
gen nummers als „For the
good times", „California mai
den", „Woman in my life",
„I'll be your baby tonight",
enfin, het is de liefde die
het 'em doet op dit plaatwe '-'
(Decca SKL 5078).
Portret
CLEO LAINE
Engelands meest
staande jazzvocaliste is wel
Cleo Laine, gehuwd met de
minstens zo bekende orkest
leider John Dankworth, die
ook op het toneel als actrice
haar vrouwtje staat. Op de
elpee „Portrait Cleo Laine"
bevestigt Cleo haar reputatie
als zangeres in een reeks
kwaliteitsnummers. waarbij
ook vooroorlogse titels.
Bij Cleo Laine staat de in
tentie van de tekst voorop en
dat blijkt dan ook bijzonder
goed uit de interpretaties die
ISAAC HAYES
vervolgt
In Amerika veel geroemd,
maar in ons land nog vrij
sm bekend is de pianist-zanger
Isaac Hayes. Kortgeleden be
spraken wij nog in deze ru
briek de elpee „Blue Hayes",
waarop Isaac Hayes een lek
ker nachtclubsfeertje schept
middels effectvolle zang met
dito begeleiding. Op de elpee
„To be continued" heeft
Hayes heel wat meer preten
ties. Hij laat zich op deze
plaat begeleiden door een
groot symfonieorkest en te
vens door een groot blazers
orkest en met de ritme
sectie en Hayes' eigen in
breng geeft dat een heel ge
doe. Ondanks de medewer
king van zoveel musici blijft
het volume van de schijf aan
soloschijf
op deze plaat staan. Ieder
woord is afgewogen, wisse
lende stemmingen zijn
prachtig weergegeven, hier
is een zingende actrice aan
het werk met een benijdens
waardige dictie en timing.
Titels van deze absolute aan
rader: „On a clear day",
„That certain feeling". „Feel
ing good", „I could write a
book", „Ridin' high", „Aqua
rius" etc. (Philips 6308040).
SOUL FLUTES
Al wat oudere opnamen
(1968) vinden wij op de lek
kere luisterelpee „Soul Flu
tes". Zoals bekend maakt de
fluit momenteel grote opgang
in werkelijk alle genres van
de lichte muziek en dat is
misschien de reden dat eerst
nu pas deze opnamen in het
vinyl geperst zijn. Het be
treft banden die door een
aantal bekende studiomusici
zijn gemaakt in de studio's
van Rudy van Gelder, de man
van zovele prachtige Jimmy
Smithprodukties. Een heel
stel van de musici die op
deze schijf spelen, hebben
trouwens ook Smith meer
malen begeleid. Herbie Han
cock bijvoorbeeld, heel dog
matisch begonnen bij Miles
cieel jazzsoulfiguur, Eric Gale.
Romeo Penque, Ron Car
ter en Grady Ta te. Deze
mensen hebben samen een
aantal luisterrijke stukken
opgenomen, met uiteraard
de titel zegt het al de
nadruk op het fluitwerk Het
geheel zou men het beste
kunnen omschrijven als Latin-
jazz, die het vooral in de
wat late avonduren goed zal
doen. Daar staat de repertoi
rekeuze en de reputatie van
mensen als Herbie Water
melon Hancock en Grady
Tate wel borg voor (AMLB
1015).
Elton John
de sobere kant. Hayes blijft
voor alles een smaakmaker,
een geheide sfeerschepper
die met zijn stem alleen al
voor de nodige stemming
kan zorgen en die het orkest
slechts nodig heeft voor het
verwekken van een bepaalde
klankkleur. Het is dus echt
niet zo, dat Hayes het volu
me van het grote orkest be
nut ter verdoezeling van ei
gen onmacht (hetgeen door
veel artiesten wel wordt
gedaan), want Hayes de
monstreert 'enkel kwaliteit
en dus macht. Overigens
moet men wel even wennen
aan het idioom van Hayes,
waarin we elementen vinden
van de jazz en de pop. Als
geheel ook al een schijf (net
als „Soul flutes") voor bij de
fondue en het kaarslicht (Stax
2335 026)
P0C0 puik
TJit de befaamde formatie
Buffalo Springfield komen
Jim Messina en Richie Furay,
die nu beiden de rugge-
graat. vormen van de in
Amerika zeer populaire
Twee andere zeer bekende
popfiguren die uit Buffalo,
zijn voortgekomen zijn Steve
Stills en Neil Young, die na
twee CSNY-elpees ieder een
puike solo-elpee hebben afge
scheiden. Om terug te komen
op Poco, deze formatie ver
dient terecht veel roem. De
groep maakt heel aansteke
lijke, vitale muziek in het
momenteel zo populaire
country-rockidioom en be
hoeft zeker niet onder te
doen voor formaties met
meer naam 'zoals The Flying
Burrito's, The Byrds en
noem' maar op. Dat blijkt
overduidelijk uit de elpee
Elvis Presley
„Poco Deliverin", die „live"
werd opgenomen in New
York en Boston. Op deze
plaat maakt Poco allerbeste
muziek, gewoon gelukkige ge
luiden waarbij men in een
goede stemming komt. De
muzikaliteit vonkt uit de
luidsprekers op je over en
vooral de blijheid, die niet
geacteerd is. Hoogtepunten
vqn deze plaat vinden wij
het overbekende You'd bet
ter think twice" (stond ook
al op de eerste studio-elpee
van de groep) en een medley,
waarin ieder lid van Poco vol
op de kans krijgt en aan
grijpt. om te schitteren. Deze
schijf zou eigenlijk moeten
heten: Poco puik (Epic 26279).
DON EVERLY
Ook in de countrysfeer ligt
de eerste langspeler van Don
Everly, helft van de befaam
de Everly Brothers. Deze
plaat valt eigenlijk een beet
je tegen, in vocaal opzicht
tenminste. Qua verklanking
zit het met begeleidingsmusi
ci als Ryland Cooder, Sneeky
Pete, Scott McKenzie, Chris
Ethridge en Milton Holland
wel geramd, maar vocaal
valt Don Everly onge
dacht tegen. Je zou toch
zo denken dat een man als
Don Everly met zijn erva
ring en vooral reputatie kan
zingen. Dat valt echter bar
tegen, in sommige gevallen
zingt Don zelfs vals en als
het geheel niet detoneert dan
klinkt het toch allemaal wat
moeizaam. Meer waardering
hebben wij voor de composi-
toire arbeid van Everly.
Nummers als „Omaha", „Sa
fari" en „The eyes of Asia"
kunnen best wedijveren met
het betere poprepertoire.
Jammer, nogmaals, dat het
geheel vocaal niet zo best in
elkaar zit (AMLS 2007).
Zeg maar ja
tegen YES
Heel hechte geluiden produ
ceert de Britse groep Yes.
Op de elpee „The Yes Al
bum" demonstreert de for
matie tenminste een voor
beeldige eenheid, die zich uit
in prachtige vocalen die
synchroon met de muziek ge
luiden opleveren die in de
buurt komen van de door
ons hogelijk gewaardeerde
groep Jethro Tuil. Overigens
imiteert Yes Jethro Tuil ze
ker niet, daarvoor zijn de
composities te origineel en
daarvoor is de totaalsound te
gevarieerd. Zo vindt men op
deze plaat temidden van het
elektrieke geweld 'n Ingetogen
intermezzo in de vorm van 'n
stukje akoestisch gitaarwerk
„The clap" getiteld.
Yes op zijn best vinden wij
in het nummer „I've seen all
good people", waarin vocaal
cn Instrumentaal de nodige
hoogstandjes vaardig worden
afgewerkt (Atlantic 2400 101).
ONTWIKKELING
VAN DE JAZZ
prachtig
document
Schitterende muzikale docu
menten zijn de elpees „Die
Entwicklung des Jazz" I en
II. Op deze platen vinden
wij oude historische jazzop-
namen van allerlei groothe
den, waarbij namen die ook
nu nog een magische klank
bezitten. Deel II spreekt ons
persoonlijk wat meer aan,
omdat wij in de tijd de na
oorlogse jazz persoonlijk
hebben meegemaakt. Charlie
Parker, Dizzy Gillespie.
Charlie Mingus. Bud Powell
en Sonny Rollins zeggen de
jeugdige generatie nu een
maal meer dan de oude
vooroorlogse cracks, 'hoe luis
terrijk dezen ook mochten
musiceren. Het samenstellen
van zo'n overzichtsplaat is
overigens een geweldig pro
bleem, want licht wordt men
toch subjectief. Dr. Dietrich
Schulz-Kotm heeft voor ons
die keuze verricht en hij
verdient daarvoor alle waar
dering. Natuurlijk vinden
wij Davis, Parker. Mingus,
Powell, Rollins, Mulligan,
Gillespie. "Woody Herman,
Tatum en nog talloze ande
ren terug. Art Blakey man
keert met zijn Jazz Messen
gers en ook Thelonious Monk
en dat is eigenlijk jammer.
Zowel Blakey als Monk heb
ben immers een geweldige
invloed gehad, en nog wel
nisschien, en zij ontbreken.
Maar ja, ga er maar eens aan
staan. Er is zoveel materiaal
en soms is het gewenste ma
teriaal niet eens te verkrij
gen. Dus toch echt wel hulde
voor dr. Schulz (Deutsche
Grammophon Gesellschaft
19352 en 19353).
MANFRED MANN
bittere afgang
Manfred Mann maakt het
tegenwoordig echt niet meer.
Hij probeert met zijn nieuwe
groep Chapter Three nog
wel mee te doen door het
vervaardigen van superpro-
gressieve schijven, maar het
eindresultaat van zijn platen
op het Vertigolabel levert
niet meer op dan een nostal
gisch verlangen naar zijn
oude platen. En die vonden
wij toch echt niet zo gewel
dig. Manfred moet dus maar
kappen met platen maken,
want zoals op zijn laatste
elpee „Volume two" lijkt het
toch nergens meer op. Werke
lijk zonde van het geld (Ver
tigo 6360 012)*
GRAHAM BOND
blueskei
l'it de kring rond veteraan
Graham Bond zijn voortref
felijke popmusici tevoor
schijn gekomen. Ginger Ba
ker bijvoorbeeld. Dick Ileck-
stall, Jon Hiseman, John
McLaughlin en nog een hele
reeks illustere figuren, die nu
allemaal een prima loopbaan
hebben opgebouwd. Ook
Bond doet nog volop mee,
getuige zijn allernieuwste el
pee waarop hij, omringd
door een zeer groot aantal
musici, puike blues produ
ceert. Dat de teksten knap
vervelend zijn. één en ander
heeft met de magie van
doen, moeten we maar op de
koop toe nemen, want in
strumentaal valt er het nodi
ge te genieten. Graham Bond
laat zich kennen als een
groot solist, die heel wat
jongeren nog wat kan leren
(Vertigo 6360 021).
Charles Bels
Als het blote middenrif overdag
gekleed genoeg is om niet op de bon
geslingerd te worden wegens onvol
doende bedekking, dan zal niemand
er schande over kunnen roepen in de
slaapkamer, evenmin aan het strand
De grap van dit pantalonensemble,
dat niet voor niets St.-Tropez heet,
is wel zijn geschiktheid voor meer
dere doeleinden. Het zachte materiaal
wan pastelgekleurde katoen met syn
thetisch mengsel is gemakkelijk in
onderhoud en wordt pittig gecontras
teerd door folkloristisch geborduurde
randen. Wie graag meer om het lijf
heeft, kan een hemdblouse met pof
mouwtjes dragen, eventueel over de
pyjama heen. Modellen van Triumph
Onze vriend Jacques Esterel munt
uit in het creëren van unisexkleren
en maakt in dat kader jurken voor
beiderlei kunne, evenals opgesierde
maillots. Dit voorjaar heeft hij laten
zien ook gewoner combinaties te
kunnen maken voor wie in kalmer
tempo wenst om te schakelen naar de
gelijkheid van de seksen.
Zeer fraaie dwars gestreepte ru
we zijde diende hem tot het
vervaardigen van herencolberts, die
nog best in het establishment passen
en voor damesrokken, die voor
elkeen acceptabel zijn. Maar wij
verdenken hem ervan net zulke
jasjes voor h&dr en net zulke rokken
voor hém achter de hand te hebben.
Je zit 35 minuten in het vliegtuig
tussen opstijgen van Orly en dalen
op Schiphol. Maar eerst rij je op de
spitsuren tussen 5 en 6 uur, stap
voets van hartje Parijs naar het
vliegveld. Dat duurt meer dan 60
minuten. Op Orly is het afstandlo
pen geblazen. Ruim een kwartier.
Voor de riemen vastgaan, verstrijkt
er nog wat tijd, maar daar ga je
dan, en zo sta je op Schiphol.
Wachten op de koffer kost mij de
zenuwen sinds me er een in Kopen
hagen op het platform bleef staan,
en sinds me er in Londen een op
eigen houtje doorvloog naar Edin-
burg om op de terugweg weer twee
dagen in Amsterdam zoek te blij—
Ik wacht nu op de koffer, krijg hem
le pakken, zoek een kruier die hem
met mij in zijn kielzog naar de
bushalte brengt, richting Centraal
Station. Hij verdwijnt schielijk in
het donker en dan blijkt dat de bus
net weg is en ik een half uur moet
wachten. Ik heb de moed niet meer
op eigen kracht naar de taxistand
plaats te gaan, want dan moet ik
weer met die koffer zeulen. Een half
uur later vertrekt de volgende bus
met mij als enige passagier. De
chauffeur is een voorkomend man
en chartert aan het C.S. een Neder
landse spoorwegen-ambtenaar met
goudgalon, om mijn koffer, onver
moeibaar hollend trap-af, trap-op
naar spoor 8 te dragen. Hij is 10
jaar jonger dan ik en daarom 3
passen voor, ondanks de zware
vracht. Hij had de trein kunnen
Maar ik kan alleen nog maar adem-
loos staren naar de conducteur die
tussen de open portieren van de
wegrijdende trein zijn armen spijtig
opheft. De hoffelijke man met het
galon brengt me terug naar het
eerste perron, zet het loden valies
bij de stoel naast de deur in de
voorhal van de wachtkamer, fijn
recht tegenover het vertrekpunt van
de volgende trein. Het is inmiddels
10 uur. Ik herkrijg mijn adem en
bekijk de enige andere gast in de
hal. Hij leest een krant bij een kop
koffie en ziet er goedig uit. Ik vraag
hem even een oog op mijn bagage te
willen houden, dan kan ik op mijn
gemak een kaartje kopen aan het
loket. Hij knikt welwillend en als ik
terug kom nog eens, nu geruststel
lend: alles in orde. Alweer een aar
dige man.
Al sinds vanmiddag stik ik van de
dorst. In het vliegtuig was met
veel charmante Franse verontschul
digingen door bijzondere omstan
digheden maar één stewardess, het
geen tot gevolg had dat de passa
giers een taartedoosje voor zich von
den staan, inhoudend 2 zoutbelegde
broodjes en een minuscuul flesje
wijn, die ik niet kon drinken in
verband met medicijnen die geen
druppel alcohol verdragen.
Nu begeef ik mij dan ook naar het
buffet in de aangrenzende wachtka
mer en vraag de ober: „Zou ik thee
mogen hebben, dóar?" en ik wijs op
de hal. De ober kijkt mij zo ongelo
vig aan, dat ik schichtig na ga of Dt
door vermoeidheid iets geks heb ge
vraagd, vitriool, Turkse koffie of een
miljoen. Maar zijn ongelovigheid
vervloeit in minachting. Dan bijt hij
mij met neergetrokken mondhoeken
toe: „Maar ik kijk wel uit! Ik zal
daar me pote plat lope". Vervolgen#
richt hij zich tot het servies en
glaswerk op het buffet en zegt,
daarmee rommelend:,,Wie wat hebbe
wil, mot maar hier komme zitte".
Mij schiet het stopwoord van mijn
Brabantse timmerman door de ge
dachten: „Wie zijn eige bewaart, be
waart ginne rotten appel". Maar ik
zeg nederig tot de hoogheid aan het
buffet: „Het spijt me meneer, maar
ik kan mijn koffer niet bij de deur
laten staan en ik ben te moe hem
hierheen te dragen".
Naarmate ik de klunzigheid inzie,
van 60 jaar oud te zijn en moe,
haperen mijn woorden als een
grammofoonplaat die het af laat we
ten. Ik ga terug naar de haL De
krantenlezer zit er nog. Met koffie.
Hij drinkt al lezend zulke kleine
teugjes dat het kopje onuitputtelijk
lijkt. Zou hij zijn godendrank zelf
aan het buffet gehaald hebben? Dat
had ik ook moeten doen. Of nog
doen. Maar ik ben bang van het
stuk venijn daarbinnen. Ik heb net
in Parijs een show gezien met een
goochelaar die eindeloos water kon
schenken uit een klein koperen kan
netje.. Na 20 minuten rijdt ik weg
in de trein. Om middernacht steek
ik de sleutel in mijn huisdeur en
drink water uit een onuitputtelijk
koperen kraantje. Vliegen is soms
r dan je denkt
M. Gk
Hoed voor
windstille dagen
Het is niet de rokzoom, niet het
jurkje, niet de shorts, die mode
maken tot ivat het is. Zelfs de vrouw
die erin gekleed gaat. heeft het niet
in de hand. Wel in haar aanleg, in
het gevoel voor smaak, waarmee zij
datgene kiest wat een of ander
kledingstuk opsiert: het accessoire.
Ook een hoed is accessoire. Als het er
dan een is zoals dit gebloemde
wagenwiel, zinken' rok en zoom in
het niet. Zelfs zal het de toeschouwer
niet eens dadelijk opvallen dat de
blouse toch ook aandacht wil
trekken. Is die soms niet doorzichtig
Dat doet er weinig toe: eerst zie je
de hoed, dan de kettingen die lijken
op aaneengeregen judaspenningen en
hangen te rinkelen om hals, polsen,
vingers en aan oren. Tenslotte zie je
het meisje. Zo hoort het ook. Er zijn
miljoenen meisjes, maar weinig
hoeden, zoals deze van Nina Rtcci.
V
