Bloodsucker"op mars
Leidse Baker Street Jazz Band
stapelgek op bier en dixieland
Hond en baas moeten duo vormen
Leidse
KREATIEF
SENTRUM
START
WELDRA
Africhter Jan van Kampen
Gevaarlijk
blijft
dressuur
altijd
top-tien
MAD CURRY
naar Leiden
LEIDSE COURANT ZATERDAG 20 FEBRUARI l1
LISSE ..Halt. politie." brult Jan
Tan Kampen. De inbreker reageert
niet. Hij rent weg over het veld.
..Stellen King," roept Van Kampen
tegen een reus van een hond naast
z(jn rechterbeen. King snelt weg.
Vijftien seconden later bijt hij zich
vast in de kleding van de inbreker.
Pas als zijn baas ,,los" roept, lagt de
hond met tegenzin de tanden vieren.
Zijn tegenstander blijft hij echter in
de ga(en houden. Zijn doordringende
bruine ogen dulden geen tegen-
Op een stuk terrein achter het voet
balveld in Lisse, wordt deze scène
drie maal per week opgpvoerd. Le
den van de Lisser Politiesportvereni-
glng trainen er. Jan van Kampen is
hun leider. Over honden kan hij
uren praten. Dieren hebben hem al
tijd al gefascineerd. Nog als de dag
van vandaag herinnert hij zich No-
ra. Met z(jn vrouw ging hü eens
naar een asiel. Zijn blik viel direct
op een ruige Mechelaar. „Dat is
hem," zei Jan. „Die moet ik hebben."
Van Kampen leerde Nora springen
en liggen. In de zomer ging hij
ermee zwemmen. Dan dook Nora
soms van een hoge bunker het water
In. Tot op een dag Nora wordt over
reden. „Het was een echte vriend",
■egt Jan. Dagen was hij er kapor
van. Hij wilde geen andere hond.
Tot hij in Oosterbeek op vakantie
ging. Daar ontdekte hij de dressuur.
Diep in de bossen werd het nationa
le politiehondenkampioenschap gehou
den. Jan werd er direct door gegre
pen. Elke week ging hij er toen
naar kijken. Met specialisten stond
hij soms uren te praten. Jan dacht:
„Dat kan ik ook.
MISKLEUN
..Ik kocht een bouvier. Al snel werd
duidelijk dat het een miskleun was.
Baas .en hond moeten één zijn. Met
die bouvier kon ik geen combinatie
vormen. Ik gaf hem weg aan iemand
in IJmuiden. Die had er ook al snel
tabak van. De hond werd naar Den
Helder gebracht. Twee dagen later
stond hij weer voor de deur. Dat
herhaalde zich nog een keer. Toen
hebben ze hem maar gehouden
Achteraf was het toch een goede
combinatie." Op gelukkige wijze
kreeg Van Kampen toen een prach
tige Groenendaeler. Bij een restau
rant stond een hond aan een ketting.
Van Kampen: ..Het was net een
tijger Niemand durfde in zijn
buurt te komen. Ik vroeg de restau
ranteigenaar van wie die hond was.
Niemand wist het „We moeten die
hond kwijt." zeiden ze in het restau
rant. „We gaan binnenkort sluiten."
Toen kreeg ik medelijden. „Geef mij
hem maar", zei ik. „Een dag later
kwamen ze hem brengen. Met twee
grot^ kettingen hielden .ze hem in
bedwang. Een weeklang bivakeerde
de hond in mijn kennel. „Haal dat
beest er toch eens uit." zei mijn
vrouw. „Mij niet gezien," antwoord
de ik. „Hij vreet me direct op." Van
Kampen haalde hem tenslotte toch
binnen. Na tien minuten lag de
Groenendaeler voor de kachel. Zo
mak als een lammetje. Het bleek de
goedheid zelve. Twee en een half
jaar geleden kreeg hij King.
In Oosterbeek ha^ hij inmiddels veel
„Pak-ze-maar, pak-ze-maar",
zegt Jan. Het leer kan er tegen.
ervaring opgedaan. Waarom zou ik
zelf geen lessen gaan geven, dacht
Jan. Verleden jaar, oktober, startte
hij. Begonnen werd met een gehoor-
zaamheidsdressuur. Ruim 80 leden
meldden zich daarvoor aan. Het
veldje aan de Spekkelaan zag drie
maal per week zwart van de honden.
Aan de hand van zijn kennis
kweekte hij pientere viervoeters. Vol-
ge/i met en zonder lijn. rijwiel vol
gen, drie minuten blijven liggen,
voedsel weigeren, slootje springen,
voeten vegen en hindernis springen.
Veel honden bleken echter te vroeg
gekeft te hebben. Bij slecht weer
bleven steeds meer leden weg. Hun
aantal slonk aanzienlijk. Van Kam
pen: „Er bleef een klein groepje
over. Daarmee stapte ik over op de
politiedressuur.
PAKWERKER
Het aantal oefeningen werd uitge
breid. Belangrijk werd nu het bewa
ken en zoeken van- personen en
voorwerpen. Speciale kleding en ap
paratuur moest hiervoor worden
aangeschaft. Een groen revierpak.
een jute-stelpak. een leren binnen-
pak en een pistool. Bijna alles wordt
gedragen door een „pakwerker." Hij
is het meewerkend voorwerp. Gis
termiddag woonden we een demon
stratie bij. Geert Meyer stak zich
hiervoor in het 35 kg wegende jute
pak. Eerste oefening was de tastest.
Met de mededeling „bewaak de tas
van je baas." verdween Van Kampen
uit het gezichtsveld van zijn hond.
De pakwerker kreeg geen enkele
kans. Tot viermaal toe beet hij zich
vast in het pak nog voordat Meyer
het hengsel van de tas had kunnen
pakken. Ook het rijwielspringen
voerde King feilloos uit. Met groot
gemak sleurde hij de pakwerker van
zijn fiets en bleef paraat naast hem
tot zijn baas arriveerde. Even latei-
nam hij de 1.75 meter hoge schut
ting. sprong hij over de twee meter
brede sloot en weigerde hij na alle
bloedworst. Nadat King op comman-
inspanning zelfs een heerlijke plak
do bij de haag ook nog zijn rechter-
achterpoot had opgetild, was de de
monstratie teneinde. "King kreeg nu
toch zijn verdiende plak bloedworst.
Bij controle bleek de pakwerker een
schram te hebben opgelopen.
„Gevaarlijk blijft het natuurlijk al
tijd," verduidelijkt Van Kampen die
LEIDEN Binnenkort beginnen
ln het Leid9e Kreatief Centrum de
eerste activiteiten. „Wat dat zal zijn
weten we nog niet precies", aldus
Jan Boer. „Het gaat er eigenlijk
vooral om dat mensen die echt iets
willen doen daar ook de kans voor
krijgen; en dat kan dan zowel nut
hebben voor anderen als voor hen
zelf."
Mensen met de meest uiteenlopende
interessen kunnen in het centrum
terecht; experimenteren met licht,
geluid, conventionele muziek, sociale
activiteiten, in principe kan alles
gedaan worden. Als je daar zin in
hebt kun je 's avonds ook gewoon
even een pilsje gaan halen en kijken
of luisteren naar de mensen, die wat
aan het doen zijn; het centrum wil
dus een ontmoetingsplaats voor al
lerlei soorten mensen zijn. Met de
verbouwing, die ongeveer zes maan
den geleden begonnen is, zal men
(behalve in een paar vertrekken die
over drie weken klaar zijn) nog wel
twee a drie maanden bezig zijn. De
grote benedenzaal ziet er nog uit als
een erg goeie, ouwe, kerk in de
restauratie.
Nog even Jan Boer: „We hebben
voor de hele verbouwing natuurlijk
nog steeds geld nodig maar vooral
ook mensen met ideeën voor wat we
kunnen gaan doen, gewoon om een
start te hebben."
HUP, DAAR IS WILEM
(met de waterpomptang)
Ed en Willem Bever
Nieuw binnengekomen deze week zijn
„Silver Moon" en „Hup, daar is Willem",
terwijl Lucky Man" van EmersonLake
and Palme' en „Immigrant Song" van
Led Zeppelin verdwenen zijn.
Het lijkt erop, dat de nummertjes 3.
5 en 6 hun beste tijd wel gehad hebben;
Ed en Willem zullen echter nog wel
hoger komen. Onverbiddelijke TopTien-
Tips zijn „Arnold Layne" van Pink Floyd
en „Little Greenie" van The S*Ties, die
maken het wel.
Gegevens voorde ze Letidse top-tien
werden verzameld bij de grammofoon-
platenzaken van Hofenk, Peltenburg en
Radio Plein.
„Mad Curry", een nog onbekende
naam in het popwereldje maar de
groep bezit beslist de kwaliteit om
het een heel eind te schoppen, wat
wel duidelijk wordt, als je naar hun
l.p. of single „Antwerp" luistert, die
dezer dagen de Belgische top 20
binnenkwam.
Binnenkort zal dit groepje op een
promotiontour Leiden aandoen, zodat
je ze dan zelf kunt beoordelen. Te
gelijkertijd zullen hun platen in Ne
derland uitgebracht worden.
De groep wordt gecompleteerd door
het Nederlandse zangeresje Viona
Westra. Hun muziek lijkt een beetje
op die van Julie Driscoll. Brian Au
ger and The Trinity, en soms zijn
duidelijk Sof Machine-invloeden
merkbaar. Hou ze in de gaten.
LEIDEN. De Oegstgeester-
Leidse groep „Bloodsucker",
onder meer bekend van het
benefietpopconcert ten bate van
Oost-Pakistan in de Stads
gehoorzaal enige tijd geleden,
bestaat nu ruim een half jaar.
Door erg hard oefenen zijn ze
nu zover, dat ze regelmatig op
tredens verzorgen in Leiden en
omgeving en ook in België en
Duitsland. Voor deze zomer
staat bovendien nog een tour
nee langs de toeristencentra in
Spanje op het programma. Er
zijn plannen om een plaat te
gaan maken. Bloodsucker is al
van verschillende zijden be
naderd. „Maar als-ie er komt,
moet-ie ook erg goed zijn", is
het eensgezinde oordeel
LEIDEN In de nok van een hoe
kig berenbuis, waar de Willem de
Zwygerlaan meedogenloos de rustieke
Maredljk doormidden snijdt, daar
wordt dixieland gemaakt door negen
Leidse grappenmakers, die het er al
lang over eens zijn. dat een forse
dosis lol de enige basis vormt' tot
prettig musiceren. Zo komt het ook,
dat de de Baker Street Jazz Band
want zo heten ze over enkele
weken een feestje gaat geven. Een
feestje ter ere van het zeveneneen
half jarig bestaan. Geen grandioze
verjaardag, maar voor een muziek
gezelschap toch altijd de moeite
Bij deze mijlpaal zijn de Le-idee
dixieland-muzakanten tot de conclu
sie gekomen, dat ze serieuzer zijn
geworden. Aldus werd mij van de
week in hun Maredijkse mekka me
degedeeld.
Meer gein
„Vroeger maakten we meer gein dan
muziek", vertelt klarinettist Wim
Vreeburg, waarop wasbordbewerker
en technische man Jan Aalders on
middellijk invalt met: „Het is na
tuurlijk altijd al een zattige boel
geweest, maar nu wordt er meer
getraind. In het muziek maken, wel
„Nee, nee', zegt de vierde. Jan
Vreeburg, resoluut. „Daarin zijn we
al volleerd. Wij zijn stapelgek op
dixieland, maar we zijn ook stapel
gek op bier drinken".
Heeft er noodt eens iemand trek in
appelsap? „Nee", luidt het antwoord,
„Dat heeft nog nooit iemand ge
durfd".
De jongens hebben een goed excuus
voor hun voorliefde voor gerstenat.
De vader van Jan en Wim Vreeburg
exploiteert een café aan het Rapen
burg, dat geregeld als trefcentum en
vroeger ook als repetitieruimte voor
de orkestleden diende. Later ver
huisde men het instrumentarium
naar een ruimte in de Bakkersteeg,
waarmee de nieuwe naam tot op
dat ogenblik heetten ze de „Hot Jazz
Band" werd geboren: The Baker
Street Jazz Band.
Stevige reputatie
De Baker Street Jazz Band heeft in
de achterliggende jaren een stevige
reputatie opgebouwd. In de beginja
ren was het elk weekend raak: so
ciëteit Minerva, het toenmalige Doe
lenhuisje, De Burcht, de jongerenso-
ciëteiten ..Deo" en ..De Roskam", enz.
Altijd met succes. Behalve het eerste
optreden. Dat liep danig uit de hand.
De jongens liggen nóg achterover in
hun stoel te schuddebuiken, wanneer
ze zich herinneren, dat ze voor een
Leidse aquariumvereniging moesten
optreden. Daar stonden ze dan, met
drie nummers: „Down by the river
side", „When the saints en „Ice
Crèam". Het repertoire vermeldde
geen noot méér.
Wim Vreeburg: „We waren net
spontaan begonnen, toen er een me
vrouw naar ons toekwam met een
hele lijst met verzoeknummers. Ver
zoeknummers spelen we niet, was
ons antwoord. Diezelfde avond heb
ben ze nog een accordeonist ge
huurd, die de zaak gered heeft. Wij
afmarcheren
Kiuderwag ne
Voor het vervoer van het instrumen
tarium heeft men altijd een probate
oplossing weten te vinden. Was er
geen geld, dan werd er ook geen
taxi gehuurd. Men volstond dan ge
woon met een oude kinderwagen,
waarin het drumstel werd gedepo
neerd en zo rukte men in gesloten
formatie op naar de plaats van be
stemming, allemaal achter de kin
derwagen.
Later de verdiensten stegen in
middels werd de kinderwagen
vervangen door een bakfiets, welwil
lend afgestaan door de vader van
drummer Gerrit de Jong, die melk-
slijter is. Met veréende krachten
werd nu de piano erop geslin
gerden dan was het alleen
eventjes oppassen bij het hoge brug
getje in het verlengde van de Bak
kersteeg, want anders ging men met
piano en al de gracht in. Bovendien
remde het voertuig niet zo goed,
want de banden ontbraken.
Die bakfiets betekende overigens
wat voor The Baker Street Jazz
Band. Op een keer, toen vandalen
hem hadden gestolen en later bot
weg in het Rapenburg hadden ge
gooid, waren ze zo verdrietLg om het
verlies van dit. voertuig, dat de jon
gens er een blues op schreven: The
Baker Street Bakfiets Blues.
Overigens is men er binnen de groep
van overtuigd, dat dixielandmuziek
voor dansavonden niet alleen zalig
makend is. Daarom waagt men zich
zo nu en dan een beetje op het
terrein van de soulmuziek ,en zelfs
de rock and roll.
Jan Aalders: „Weet je wat het ook
altijd uitermate goed doet? Het zo
genaamde Holzhakkerspitzbube-ef-
fect. Je weet wél. dat Tiroler gegil
in driekwartsmaat. Dat gaat erin als
In dit „houthakkerspitsboef-effect"
hebben de jongens zich voornamelijk
bekwaamd in Duitsland, waar zij in
Loroh am Rhein elk jaar tweemaal
wijn- en kampfeesten muzikaal om
lijsten. De Baker Street Jazz Band
is daar een graag geziene gast. Trots
tonen zij een bosje kFanteknipsels.
I nd
De Baker Street Jazz
zijn huidige formatie,
v.l.n.r. Peter Nagtegaal
bone), Cor Backx (tr< i]
Jan Vreeburg (banjo) e
van de Geest (bas),
v.l.n.r. Tinus Visser
Bert Erwt (piano), Jai
ders (technicus en
bewerker), Wim
klarinet) en Gerrit de
(drums).
Wë citeren de Wiesbadener
die schrijft over „de sterren
ëvond" en meer van die v
taal. En dat, terwijl op die
avond geen Baker Street-i
meer nuchter was.
„Oh. wat hadden we een v
zucht Wim Vreeburg.
WILLEM SC
