Het publiek maakt ons tot
D
sterren
Tl
TAMLA MOTOWN nog steeds geliefd
EKSEPTI0N bejubeld én verguisd
COLOSSEUM met derde elpee
PERRY C0M0
live in Las Vegas
LIVIN' BLUES
levende, blanke blues
MAILER MACKENZIE BAND weinig origineel
BEACH BOYS:
stralende
close harmony
MARISKA VERES VAN SHOCKING BLUE:
opnieuw in
belangstelling
ZATERDAG 19 DECEMBER 1970
FOUR TOPS
prolongeren
de lyriek
Met de elpee ..Still waters run
deep" sloeg het befaamde
Amerikaanse viertal The Four
Tops. melkkoetjes en parade-
paardjes van de Tamla Mo-
tovynstal. in het begin van dit
jaar een volkomen nieuwe
weg in.
Levi Stubbs. Obie Benson. Duke
Fakir, Lawrence Payton en
producer
i vooruit. Voor oprechte e
welluidende muziek is immers
altijd een markt. Erg verstan
dig dus en zeker ook commer
cieel goed gezien van The
Tops en brein Frank Wilson.
Titels: ..Try to remember." ..In
these changing times" (prach
tige titelsong). „Sing a song of
yesterday", „I almost had her",
„Raindrops" (onderhand het
ziek) „Just even numbers" en
ander luisterrijk klassewerk
(Tamla Motown 5c 054-91859).
JR. WALKERS
zoveelste
Detroitsound
het 'betere melodieuze werk.
De verkoopcijfers van single
en elpee ..Still waters run
deep" wezen uit dat het grote
platenpubliek de ommekeer
van The Four Tops op prijs
Op de allernieuwste langspeler
..Changing times" wordt de
melodische en lyrische lijn
doorgetrokken. Die zo typische
sterke beat is als ritmische
ondergrond nog wel aanwezig,
maar domineert niet meer zo.
Veel. belangrijker is nu ge
worden het scheppen van fijn
zinnige en genuanceerde mu
ziek, waarin ook de teksten
beter gedijen. Een nummer als
„The long and winding road",
een van de betere songs van
de laatste Beatle-elpee „Let it
be" (ondanks de over-senti-
mentele Phil Spectorbewer-
sing). krijgt in de uitvoering van
The Four Tops anno 1970
maximale zeggingskracht en
heeft qua stijl totaal niets
meer uitstaande met het stam-
perige discotheekwerk van wel
eer. Dat geldt trouwens voor
de hele elpee „Chaging times".
De rauwe kreten en de
frenetieke ritmen zijn voor
goed verstorven en ingeruild
voor de betere soft-soul. Op de
Een andere prominente Tamla
Motownfiguur is Jr. Walker,
een zoetgevooisde zanger
saxofonist die met zijn onaf
scheidelijke All Stars inmid
dels goed is voor ettelijke suc
cesvolle singles en een tiental
langspclers.
Een dezer dagen verscheen de
zoveelste Walkerelpee. „A
Gasssss" getiteld, waarop men
de meester en zijn orkest weer
kan bèluisteren in superswin-
gend soulwerk.
Walker gebruikt voor zijn
schijven meestal recent hitma
teriaal. dat door lijf arran
geur Willie Shorter in de ge
wenste vorm wordt gegoten.
Ook op „A gasssss" prijken
toppers van enige tijd geleden,
zoals Neil Diamonds „Holly
Holy", „Hey Jude" van Len-
non-McCartney, Laura Nyro's
..And when I die" (bekend
door Blood, Sweat and Tears).
..Honey come back" van de
fameuze Jim Webb en Stevie
Wonders „I was made to love
her". De schijf wordt gecom
pleteerd door minder bekend,
maar daarom niet minder
luisterrijk werk. Geen moment
verveelt Jr. Walker ons met.
zijn lyrisch klinkende sax. die
speciaal in de late avonduren
voor een heerlijk ontspannen
sfeer zorgt. Duidelijk het bete
re vermaak (Tamla Motown C
054-91798).
EDWIN STARRS
oorlog en vrede
De met de single „War" sterk
in de publiciteit gekomen
negerzanger Edwin Starr zingt
nog helemaal in de traditione
le soulstljl. De stampende
de
dui
ken in zijn repertoire nog
Starr heeft dus nog niet zoals
zovele andere Tamlafiguren
gekozen voor de lyriek. Of
in het originele Detroitwerk
nou wel zo verstandig is dur
ven wij te betwijfelen. Zoals
bekend worden er de laatste
tijd lang niet meer zo veel
soulplaten verkocht als vroe
ger. De reden hiervoor is de
steeds sterker wordende ten
dens naar meer welluidende
en minder luide muziek. De
jongeren zijn het echte volu
mineuze stampwerk een
beetje beu. Eigenlijk wel jam
mer voor Starr, want zijn ge
ste elpee „War and Peace"
toch onder de aandacht
van het jonge publiek. Starr
verdient het namelijk niet zo
maar op de grote hoop van
vergane soulgrootheden ge
veegd te worden. Daarvoor is
hij domweg te getalenteerd.
Dat blijkt overduidelijk uit
„War and Peace", waarop
Starr zich laat kennen als een
dynamisch en oprecht soulzan
ger. Toch maar kopen, deze
plaat. Titels: „War," „Califor-
can't escape your memory".
..At last". „Adios senorita". e a.
(Tamla Motown 054
91856).
De meest bejubelde en tegelijkertijd de meest ver
guisde Nederlandse popgroep van de laatste jaren is
ongetwijfeld Ekscption. Sinds het Hartewensfestival
van een jaar of wat geleden geldt de groep als afgod
van de jonge massa en als ergernis van talloze
ouderen (waaronder zeer waarschijnlijk de welbeken
de heer Riemens van onze bladen). De manier waar
op Rick van der Linden, Ekseptionbrein, omspringt
met de klassieken doet de jeugd in laaiend enthousi
asme ontsteken en dc gebelgde ouderen in woede
over het misbruik van dit erfgoed.
Enfin, het laatste woord over het „verpotten" van>
Bach, Beethoven en andere grote meesters is nog
lang niet gesproken: Persoonlijk hébben wij nooit
enig bezwaar gekoesterd tegen de wijze waarop
Ekseption met de „ouden" stoeit. Te meer daar het op
wijze gebeurt,
dat Ekseption het klassieke materiaal
bruikt bij gebrek aan eigen werk gaal
helemaal niet op, want vanaf het begin voert Eksep
tion ook eigen werk op naast de bewerkte klassieken.
Helaas krijgt het grote publiek door de singles van
,de groep de indruk dal Ekseption louter bewerkingen
uitvoert van Bach e.a., terwijl er op de drie langspe-
de
.Painting" en ..Another history"
valt de opvallend goede feeling van Ekseption voor
het jazz-idioom op. In dit verband Iaat vooral trom
pettist Rein van der Broek zich gelden met beste
de klassieke toets niet. Bach is blijkbaar Rick van
der Linden's favoriete componist, want ook nu prij
ken er weer twee stukken van de grote man van de
funga's en de preludes op het programma. Beetho-
der XiTldÊfi Vnri
nog »zeer*wb
Ekseption (Philips
een stuk eigentijdse muziek a:
vervallen .-In tweeslachtigheid:
eigenlijk het talent van Rick
hem Tfafj dé Nederlandse
verwachten en daarbij
6413 007)
Vorige week nog was de
bekende Britse groep Colos-
optreden in het Amsterdamse
Concertgebouw samen met
de Haagse Earring. Na de
reacties nogal verdeeld.
Sommigen vonden de groep
het bittere einde, weer ande
ren vonden het „dikdoenerig
gelawaai" ,Met de twee eer
ste elpee's van de in de loop
van enige jaren nogal gewij
zigde groep lagen de reacties
bepaald minder verdeeld.
Vooral de tweede langspeler
van Colosseum. „Valentyne
Suite" (..Those who are a-
bout to die" was de eerste
ling). werd buitengewoon
goed ontvangen. En terecht,
want Colosseum produceert
op deze plaat heeft gave pro
gressieve geluiden, waarin
toch de nodige lyriek valt te
onderkennen. Het gezicht
van de groep wordt voor een
niet gering deel bepaald door
het saxspel van Dick Heck-
stall-Smith (onderhand de
veteranenleeftijd naderend)
en door het geacheveerde
drummen van ex-Mayallman
Jon Hiseman. Ook op de al
lernieuwste schijf van Colos
seum bepalen deze twee fi
guren grotendeels de totaal
sound middels bizarre patro
nen. Heckstall bedient zich
daarbij soms van twee in
strumenten tegelijkertijd (zo-
eertijds zo bekende
Chris Farlowe deel van
losseum uit. Van zijn
deel in „Daughter of t
in het vocale
benadert In dat genre is de
groep opperbest en als zoda
nig ook een van de betere
Van Perry Como hebben we
de laatste jaren weinig meer
gezien of gehoord. Het is al
weer lang geleden, dat zijn
laatste tv-show werd uitge
zonden. Perry is echter bezig
met terugkomen, althans in
de Verenigde Staten. Op 25.
26 en 27 juni van dit jaar trad
hij op in ..The International
Hotel" in Las Vegas en dat
werd een doorslaansucces.
Niet, dat hij was ..omge
turnd", maar wel 'n tikkeltje
meer aangepast aan de mu
zikaliteit van nu. Van dat
optreden werden live opna
men gemaakt; een 'nieuwig-
heidje voor Perry. Het album
Perry Como in person at the
International Hotel. Las Ve
gas" wordt nu ook in ons
land uitgebracht door RCA
Victor (LSP 10312). Dat zal
de vele fans van toen goed
doen. Perry Como werd bij
dat optreden geadviseerd
door Ray Charles; hij zingt
der my skin". ..Hello young
lovers". ..If I had a hammer".
..Without a song", ..When you
were sweet sixteen". ..Oh Ma-
renariello". ..It's a good day".
.You'll never walk alone" en
..You
far
de laatste i
Teddy Oberg. John La-
,,Wang dang doodle" geheten.
Op dzze door ex -Earring Jaap
Eggermont geproduceerde
schijf belijdt Livin' Blues
heel oprecht het geloof in de
blues middels beste composi-
Christiansen en twee num
mers van blueskei Willie
.Little Red Rooster"-,.Hoochie
Coochie Man" Dixon. Van de
laatste is ook de titelsong,
trouwens het daaropvolgende
Nogmaals, een goede schijf
van een groep die eigenlijk
te weinig publiciteit krijgt
en dot terwijl het hier toch
weinige Nederlandse kwali-
teltsgroepen. (Philips 6413
009).
Het is tegenwoordig heel normaal dat
louter eigen werk bedienen. Dat kan de nodige voordelen
opleveren zoals het zogeheten „eigen gezicht", maar evenzeer
ook nadelen indien de compositorisch verantwoordelijke figu
ren over te weinig fantasie beschikken.
In het laatste geval pikt men dan de nodige
anderen en overgiet die met een eigengemaakt sausje en men
heeft dan zogenaamd „eigen werk", wat in wezen niet meer
betekent dan puur epigonisme.
Daarvan kan men ook spreken op de. als wij ons niet vergis
sen, depuutclpee van de Nederlandse formatie Mailer Macken
zie Band. Dc/e instrumentaal lang niet slecht opererende groep
heeft in de gelederen drummer Jaap Mossel, een ongetwijfeld
aardige jongen, die echter te veel heeft geluisterd naar de
muziek van Creedence Clearwater Revival. De composities van
zijn hand lijken tenminste als twee druppels water op de
roerselen van meneer Fogerty, zeker de nummers „Movin"
en „Mary". Dat er enige stijlverwantschap met andere groepen
in bepaalde nummers zit is echt niet zo erg, maar het moet
nooit zo ver komen dat men met min of meer kopieën op de
markt komt Erg jammer, te meer daar de groep in andere
nummers, zoals ..Come back home" van Paul van Meizen.
origineler voor de dag komt. Volgende keer beter (Decc.n
Beach Boys. erkende
grootmeesters van de close harmony
(spreek uit: kloos harmonie, hetgeen
niets tc maken heeft met de aangekon
digde loonmaatregelen van dc regering),
heel
absolute top van
precies te zijn sinds 1963. toen de groep
met de single ..Surfin' USA" alle hitlijs
ten in de wereld wist te bestormen.
De verdere opgang van The Beach
Boys is genoegzaam bekend. Tien
tallen succesvolle singles en bijna
evenzovele elpee's heeft de uit Califor-
nië afkomstige formatie nu al gemaakt
en vooralsnog lijkt er aan deze produk-
tie geep eind gekomen. Zo verscheen er
enkele weken geleden nog een elpee
van The Beach Boys, „Sunflower" geti
teld, die het echt wel weer lekker zal
gaan doen. Ook al omdat de groep
maakt, die de verkoop van de elpee
ongetwijfeld zal stimuleren. De kwali
teit van „Sunflower" is zoals wij van de
groep gewend zijn, dat wil zeggen top
klasse. De prachtige vocalen rollen
weer als een niet te stuiten vloedgolf
op ons af, enfin, deze geluiden zouden
bij de oude Grieken en Romeinen ook
in de smaak gevallen zijn vanwege het
verheven en reine karakter. Bijna vol
maakte muziek dus. die overigens lang
niet meer zo door de jonge massa wordt
gewaardeerd als weleer. Men vindt de
Beach Boyssound hier en daar wat te
week en vooral te mooi Er valt na
tuurlijk over te strijden, maar het blijft
een feit dat de „Strandjongens" gewel
dige. vakmensen zijn die vocaal toch
echt wel het nodige, en misschien wel
alles.' vermogen Hoogtepunten van
..Sunflower" vinden wij „Tears in the
morning", „Forever" en „At my win
dow", hetgeen overigens niet wil zeggen
dal de rest van de schijf minder zou
DISCORUBRIEK
Praten met Mariska Veres, zan
van de bekende Nederlandse
Shocking Blue. is je uitputte
clichés. Niet dat ze daar
of koud van wordt, want de 22-
jarige Haagse is wel het een en
ander gewend op dat gebied. Vragen
beantwoordt ze met de routine van
een minister Luns. Vriendelijk
to the point. En dat alles dan c
toontje van: „Ja kijk. Moet je
luisteren. Zus of zo, weet je wel.
Nou ja. gewoon". Gaat dat nou nooit
vervelen? Altijd maar weer hetzelf
de vertellen. Honderden keren de
grote hit Venus" uit het keeltje
laten schieten?
Zij: „Ben je gek. Natuurlijk niet. We
hebben toch ontzettend veel
gehad met Venus? We hebbe
nummer 1 mee gestaan i:
niet hoevee! landen ter wereld. Je
speelt toch voor het publiek, dat die
plaat gekocht heeft, dat van jou
ster heeft gemaakt? Het lijkt
gewoon erg ondankbaar om
„Venus" wanneer je het voor
zoveelste keer moet zin.
even af te raffelen. Bovendien: je
publiek is elke keer anders en daar
reageer je als zangeres ook anders
op. Er gaat een bepaalde invloed
vanuit, die maakt dat zo'n liedje
eigenlijk elke keer weer nieuw lijkt.
je haat fotografen
journalist liever gaan dan komen
je hebt de pest aan reizen.,
waar blijf je dan?
Op die manier kun je beter ophou
den. thuis gaan zitten, huisvrouwtje
spelen, een stofdoek kopen en gaan
koken. Want echt hoor, dan red ie
het niet in dit wereldje. Ik heb
toch zelf voor gekozen? Ik
wat me te wachten stond,
op een mooie dag het s
Zes weken lang dag in dag uit
optreden, zoals dc groep een tijdje
geleden in Amerika gedaan heeft,
lijkt me nou ook geen lolletje?
Mariska: „Dat hoor je me ook niet
zeggen. Zoiets is verschrikkelijk af
mattend. Je bent geen dag vrij. Het
is van hier naar daar. Aan één ruk
door. Dat hebben we ook in Italië
gehad. Daar hebben we drie weken
onafgebroken op dc planken ge- l"""'
staan. Maar' daar staan natuurlijk Mariska: „Daal
de vrije dagen weer tegenover. D:
blijf je lekker thuis. In een gemak-
BIuc
over geld. Jullie
Leeuwen praat nooit o\
ders. Die denkt alleen
kelijke trui en lange broek. Heerlijk.
Heerlijk ontspannen. Nergens meer
aan denken. Maar wanneer je dan
een paar dagen later weer weg
moet. hoor je me niet klagen. Ik
vind reizen verschrikkelijk fijn. al
olijf je teleurstellingen natuurlijk hou
den. Amerika bijvoorbeeld. Ik weet
nog goed: toen ik klein was wilde ik
graag naar Amerika. AI die hoge
gebouwen, dat leek me het einde.
Maar dan ben je d'r en dan kijk je
het je niks. Totaal niks. Ik zag New
York en ik dacht: nou én? Is dat
alles?"
En dat eeuwig durend merkteken,
dat je altijd blijft achtervolgen: Ma
riska Veres, dochter van de beroem
de zigeunermuzikant?
Zij: „Oh, daar ben ik allang over
heen. Dat is je reinste onzin. Alsof
ik beroemd ben gcv.o:c'en omcbil
m'n vader nou toevallig bekend is15
Dat geloof je toëH zeker zelf niet? Ik
Maar ik persoonlijk heb 'r
dere instelling. Het geeft i
gevoel om veel geld te hebben.
geld. Je gelooft me na'uurliik
maar ik vind 't in feite v<
onbelangrijk."
Mariska: ..Ha. ha. Die is gek.. Nee
hoor. Totaal niet. Ze hoevén 't ook
niet te proberen, want ik reageer d'r
berichten binnen
over niet zo succesvolle optredens t
"t buitenland. Dat jullie bijvoorbeek
voor een lege zaal hebben m
lees wel eens een sensatieblaadje
maar wat daar allemaal in st
Af en toe lijkt het wel of journalis
ten gewoon schrijven wat ze
willen horen. En dat wordt me
af en toe onzinOh ja. E
krijg elke dag zwarte rozen e
ch-.dat is ook een-mooie: ik heb e
lichtblauw hemelbed. Nou vraag ik
toch?"
het
zelf i
Ze vinden het thuis allemaal erg leuk
en zo. maar daar houdt het dan ook
helemaal mee op. Ja goed. ze schrij
ven het natuurlijk wel weer elke
keer. maar dal is een andere zaak
Het doet me niks en het verveelt me
niet. Daar heb je weer: vervelen,
vervelen, vervelen. Ik verveel me
HAARWERKEN
Naar maat uit eigen atelier U kunt zelf zien hoe onze pruiken met' de hand
geknoopt worden. Aparte kabine en geheél vrijblijvend advies en prijsopgave.
Tevens konfektie haarwerk uit Parijs.
Aïavtlix Ijeljgrc
BEZLIDENHOUTSEWEG 9
TELEFOON 837183
(ADVERTENTIE)
door Charles Bels
