Noordwijk moet eerste
klas badplaats blijven
„WOODSTOCK"
„SATYRICON"
Aalsmeers corso
krijgt motto mee:
Bloem en dans
Water le ver ing Wassenaar aan
„Tien Gemeenten" beëindigd
BRUIJNZEEL KEUKENS - KASTEN
„HOUTWERF-LEIDEN" N.V.
Luxor vertoont:
visitekaartje voor
de hippe generatie
indrukwekkend beeld
geestelijke ondergang
April fools" had romantisch sprookje kunnen zijn
VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1970
LEIDSE COURANT
PAGINA 3
Burgemeester J. M. Bonnike over strubbelingen met campings:
Als moeder Koonen waterleiding neemt en
aan kampeerwet voldoet mag ze blijven'
NOORDWIJK Mevrouw J. J. C. Koomen-Huls-
bosch, beter bekend als „Moeder Koomen" is ziek.
De doorgestane moeilijkheden van de laatste maan
den In verband met haar camping hebben haar
geveld. Een strijd die al vele jaren duurt en waarbij
Ze zeggen alletmal:
„Jullie hebben gelijk
Noordwijk moet een eerste klas bad
plaats blijven, waar de kampeerders
gastvry ontvangen zullen worden, maar
dan ook uitsluitend op eerste klas cam
pings. En volgens mr. Bonnike mankeert
er wel het één en ander aan de cam
ping van „Moeder Koomen", Vogelaar-
dreef 11 te Noordwijk (Langeveld).
„Eerste klas badplaats betekent dat wij
het uiterste proberen om goeie dingen
te leveren. D.w.z.: kampeerders zijn hier
van harte welkom, kampeerbedrijven
ook. Maar dan goeie kampeerbedrijven.
Wij willen veertig tenten per ha als
maximum. Gaat u maar naar het bui
tenland. Ik kan u de landen met name
noemen: Oostenrijk, daar staan de tou
wen van de tenten in elkaar. Veertig
tenten per ha; ga je daar overheen, dan
maak je van je badplaats een rommel.
Het is beter dat op een camping hon
derd mensen voor genoegen zitten, dan
tweehonderd mensen die in hun bed
kunnen liggen". i
Al jarenlang heeft „Moeder Koomen"
moeilijkheden. Enkele malen won zij een
proces, onder meer van de gemeente.
Iets wat in de nota wordt ontkend, maar
wat de stukken toch duidelijk uitwijzen.
Burgemeester Bonnike hierover: „Ik zit
hier nu vier jaar en ga niet over zestien
jaar terug praten. Daar weet ik te wei
nig vanaf".
de gemeente de tegenspeler is, lijkt nu het einde
te naderen. Als de camping volgend jaar niet is
voorzien van een waterleiding zal het bedrijf on
herroepelijk worden gesloten, zo meent burge
meester mr. J. H. Bonnike, die er zeker van is dat
de complete gemeenteraad hem hierin steunt.
Onze medewerker Henk Kamies
intervieuwde Noordwijks burge
meester, mr. J. M. Bonnike, naar
aanleiding van de geschillen tus
sen de gemeente en campking-
beheerster mevr. Koomen, waar
over wij reeds enkele publikaties
hebben gedaan.
Als de camping op de waterleiding
wordt aangesloten, mag de camping dan
blyven bestaan?
„Dat ligt er aan hoe zij zich gedraagt,
wat zij doet. Zij mag 35 tenten hebben
en er is geconstateerd dat zij er boven
Is. En dan die kampeerooerderij. Vol
gen^ '"ot kcmt die wet od de hygiëne
Meer kritiek
Twee maanden geleden werd in het
Haarlems Dagblad een interview gepu
bliceerd met andere campinghouders,
met name de heren A. van de Burg en
C. M. Seyn. Ook die uitten hun kritiek
over het beleid dat de gemeente voert
wanneer het om kampeerterreinen gaat.
Burgemeester Bonnike: ,,De heer Van
den Burg is nu best tevreden. Ik heb
hem gesproken en hij zei niet zo geluk
kig te zijn met wat toen in de krant
stond. Hij heeft voor ons standpunt nu
alle begrip. Want hoe gaat dat? Er is
een man die heeft een stuk grond en
wil daar een camping van gaan maken.
Hij gaat eerst kijken hoe gaat het fi
nancieel het beste. Ik moet zien dat ik
dat geld er uit haal. Dan komt hij met
ons altijd in botsing. Want wij zeggen
ja meneer, veertig tenten per ha, een
beplantingsstrook, een speelterrein voor
de kinderen, parkeerterrein. Dat zjjn
dingen die wij allemaal voorschrijven.
En dan krijg je natuurlijk, ja potver
dorie en nu heb ik het zo uitgerekend
en nu gaat die rot gemeente, dat is
gauw de reactie, het onderbreken en nu
moet ik opnieuw gaan rekenen en kom
lk met minder uit. Dat is de normale
gang van zaken.
Wat gebeurt er nu? Nu gaat zo'n man
aan het werk, dat is bij de heer Van den
Burg precies hetzelfde, en dan ontdekt
hij dat de gemeente nog niet zo gek is.
Dat zij achteraf gelijk hebben, want
dat het veel beter is dat de mensen
zeggen dat is een leuke camping.
Zonder uitzondering kan ik zeggen dat
alle kampeerbedrijfhouders en dat
zijn er hier nog al wat, ieder jaar ga ik
er een heel stelletje bezoeken met en
zonder raadscommissie hebben alle
maal gezegd: „Jullie hebben gelijk".
De enige die tegenwerkt is mevrouw
Koomen".
Het water
„De inspecteur van de volksgezondheid
belast met de hygiëne van het milieu in
Zuid-Holland, keurt het water op de
camping niet goed. De keuringsdienst
voor waren („die heb ik aan de telefoon
gehad") zei: „Wij hebben er helemaal
geen bezwaren tegen". Toen heb ik de
inspecteur van volksgezondheid en de
keuringsdienst voor waren met elkaar
in verbinding gesteld. Met de inspecteur
heb ik afgesproken iedere week een
monster te laten nemen. Ik zou worden
gewaarschuwd als het niet meer goed
was. Zo lang kon hij zich er mee ver
enigen. Nu worden wij gewaarschuwd
door de warenwet dat de zaak niet in
W|f, de gemeenteraad en alle Instanties
op dat gebied, hebben een verantwoor
delijkheid voor de gezondheid van de
mensen. Ik zeg u dat, als moeder Koo
men de camping niet op de waterleiding
laat aansluiten, wat wy nog willen be
talen het kost haar dus niets z\j
volgende jaar geen vergunning krijgt.
Tegenover de mensen die er komen kun
je dat niet doen. Als een boer in Drente
zulk water gebruikt, dan weet hij dat
hij vuil water drinkt. Hier worden
gasten ontvangen, die weten daar niet
van. Die mensen gaan water drinken
en laat ik het nu heel zachtjes uit
drukken dat minder fris is".
Zuiver financieel
,,Er zijn nog geen gevallen bekend van
mensen die er iets van gekregen heb
ben. Als dat zo was, zou de camping
allang dicht zijn geweest", zegt mr.
Bonnike. „Maar moet je het altyd zover
laten komen? Waarom neemt zij het
risico. Het was veel verstandiger als
zij zou zeggen: u biedt mjj de water
leiding aan, dus doe ik het. Als zij van
daag zegt ik doe het, dan wordt het
morgen in orde gemaakt. Onze mensen
staan klaar. Waarom zij het niet doet,
kan ik u wel vertellen. Dan moet zij
het tarief gaan betalen van 50 cent
per m3 en nu is het gratis. Het is zuiver
een financiële zaak. Waarom neemt zij
ons water niet? Het is alleen door kren
terigheid".
Voorzichtiger
giëne op kampeerplaatsen er
komtzie ik die kampeerboerderij
het niet halen
In de nota wordt de pers verweten de
gemeente niet in de gelegenheid te heb
ben gesteld voor een wederwoord. Een
verslaggever heeft echter wel degelijk
het gemeentehuis gebeld en kreeg daar
bij drie verschillende ambtenaren, die
zeiden van niets te weten.
Mr. Bonnike: „Hun taak is zeker niet
voorlichtingsambtenaar te zijn. De een
is voorzichtiger dan de ander".
Moeten er meer kampeerterreinen
„Dat is een belangrijke vraag. Ik ben
er niet helemaal" van overtuigd. In de
bouwvakvakantie kan geen camping er
tegenop. Dan geven wij wel tijdelijke
vergunning er wat bij te doen. Dat heb
ben wij bij „Moeder Koomen" ook wel
gedaan".
Mevrouw Koomen heeft voor dit sei
zoen nog vergunning gekregen. Hjj ligt
klaar op het gemeentehuls. Dat van de
waterleiding is geschrapt. Alleen nog
voor dit seizoen. „Nu het seizoen ten
einde loopt, ga je niet nog eens met
de botte bijl hakken. Dan bega je de
zelfde stommiteit als ln Amsterdam'.
Henk Kamies
55-
AALSMEER De eerste zaterdag van
september is het Aalsmeers bloemen
corsodag. Op zaterdag 5 september
aanstaande voor de 23ste maal. Het
eerste corso reed uit in de kronings-
weken van 1948. In Amsterdam - anders
dan nu - vierde men met groot enthou
siasme de kroning van Koningin Juliana.
Het was in die periode, dat het eerste
na-oorlogse bloemencorso werd gefor
meerd en als hulde aan ons vorstenhuis
door de hoofdstedelijke straten reed.
Er is zoveel veranderd sindsdien, maar
het bloemencorso bleef.
Het motto voor het 23e Aalsmeerse
Vredesweek
op Oud-Poelgeest
OEGSTGEEST In samenwerking
met het Lelds Vredeshontakt organiseert
het vormingscentrum Oud-Poelgeest
op 5 en 6 september een vredesweekend.
Dit weekend onder leiding van Fran-
oine Kooij, staflid van Oud-Poelgeest
is bedoeld om bezig te zijn met de motiva
tie tot vredeswerk in het algemeen.
Waarom doe je vredeswerk? Is dit een
kwestie van afzonderlijke, incidentele ak-
ties of moet het iets permanents zjjn?
Deze en andere vragen worden aan de
hand van straatinterviews, Inleidingen
en kreatieve aktiviteiten, zoals het ma
ken van posters, politieke prenten, plak
plaatjes enz. nader uitgewerkt. Inlichtin
gen: Vormingscentrum Oud-Poelgeest,
Oegstgeest. Tel. 01710-53662 en 50382,
toestel 13.
WASSENAAR Toen in 1928 Wasse
naar een eigen waterbedrijf kreeg, le
verde het niet alleen aan een bescheiden
aantal Wassenaarse ingezetenen, maar
ook aan de Stichting Drinkwaterleiding
„De Tien Gemeenten", een groep van
tien gemeenten, gelegen in de driehoek
Leiden-Gouda-Rotterdam.
Deze stichting „De Tien Gemeenten" is
tot voor kort de beste afnemer van het
Wassenaarse waterbedrijf gebleven.
Totdat Wassenaar door moeilijkheden
met haar eigen watervoorziening, zich
gedwongen zag over té stappen op wa
terlevering door Den Haag en de rela
ties met „De Tien Gemeenten" te ver
breken.
Ook „De Tien Gemeenten" betrekken
nu water van Den Haag. Om tot uit
drukking te brengen dat er steeds een
goede relatie heeft bestaan tussen de
gemeente Wassenaar en het bestuur
van De Tien Gemeenten hebben b. en w.
dezer dagen aan het bestuur van de
stichting een diner aangeboden in Kas
teel „De Wittenburg".
V oorgeschiedenis
Tijdens dat diner heeft burgemeester
mr. W. J. Geertsema een dankwoord
gesproken en herinnerd aan de voorge
schiedenis van de samenwerking. Na
langdurige en zorgvuldige onderhande
lingen werd in januari 1927 een over
eenkomst betreffende de levering van
water gesloten. In oktober 1328 is de
waterlevering begonnen.
Moeilijkheden kwamen in de na-oorlog
jaren toen de capaciteit van het Was
senaars e waterbedrijf te gering werd
de gemeente geen toestemming
kreeg van hogere autoriteiten om die
capaciteit te vergroten. De hoeveelheid
water, die aan De Tien Gemeenten ge
leverd werd moest verminderd woraen
totdat ook De Tien Gemeenten geheel
over zijn gegaan op waterlevering door
Den Haag.
Namens het bestuur van „De Tien Ge
meenten" sprak burgemeester J. Vader
van Pijnacker een dankwoord. Hij over
handigde het gemeentebestuur 'n fraai
wandbord, uitgevoerd in Pijnackers rood.
bloemencorso (Bloemendans) kan niet
willekeurig zijn gekozen. Zowel de bloem
als de dans behoren b(j uitstek bij hef
verlangen van de mens contact te
ken met zijn medemensen". Deze ge
dachten schreef burgemeester Samkal
den in zjjn voorwoord van het program
maboekje. Inderdaad zo is het. De taa
Aalsmeers bloemen is alom bekend
Evenals vorig jaar zal het corso ook di
jaar, nl. een week na Aalsmeer-Amster-
dam, in Dortmund uitrijden.
Frots Vogel, ontwerper van het corso
kondigde in zijn toelichting op de ont
werpen een nogal veranderde lijn aan.
Het nogal statische element wordt ver
laten. De steeds gebruikelijke indeling
der wagens wordt losgelaten. Niet al
leen diverse muziekkorpsen, majoretten-
gToepen etc. zullen de ruim veertig wa
gens omlijsten, maar het corso wordt
tevens verrijkt met een groots show
element.
Er zullen in de corsostoet ca. 65 ruiters
met paarden worden ingelast. Zo zal
men onder meer te zien krijgen een
praalwagen met 6 Caballerros te paard
een praalwagen met 6 Kozakken te
paard en een wagen met 6 bedouinen te
Het bloemencorso wordt in de nacht
van 3 op 4 september in de Centrale
Aalsmeerse Veiling opgebouwd en vrij
dagmiddag en avond tentoongesteld. Za
terdagmorgen 5 september wordt het
bloemencorso nabij het raadhuis opge
steld en zal te 9.30 uur starten voor
en ware triomftocht vla Amstelveen
naar Amsterdam. Op de Dam in de
hoofdstad wordt om 4 uur een défilé
gehouden voor binnen- en buitenlandse
autoriteiten.
LEIDERDORP I DEN HAAG Ge
deputeerde Staten van Zuid-Holland heb
ben het gemeentebestuur van Leiderdorp
gisteren medegedeeld, dat ze akkoord
gaan met het raadsbesluit van de raad
om het aantal wethouders in deze ge
meente te brengen op drie.
ADVERTENTIE
SHOWROOM: NIEUWE RIJN 87. TELEFOON 34544 (4 LIJNEN)
In de zomer van 1969 werd in de
omgeving van het stadje Bethel in
de staat New York „The Woodstock
music and art fair" gehouden. De
jonge organisatoren huurden er een
stuk grond van 60 ha, bouwden in
het midden een groot podium met er
omheen hoge lichtmasten en nodig
den alle vooraanstaande popartiesten
uit om er drie etmalen van muziek,
liefde en geluk te beleven. Men re
kende op zo'n 200.000 hippe jonge
ren. Er kwamen er een half miljoen.
Van heinde en ver, vreedzaam zittend
in de modder, veroorzaakt door de
felle slagregens.
Woodstock werd het evenement van
deze generatie. Voor iedere aanwezige
een onvergetelijke belevenis. De acht
entwintigjarige Michael Wadleigh
heeft het allemaal op de filmband
vastgelegd. Dag en nacht in touw
met 20 cameramannen concentreerde
hij zich niet alleen op het muzikaal
gebeuren, maar richtte ook het oog
van de camera op de vaak vreemd
uitgedoste toeschouwers, interviewde
hen en observeerde hun doen en laten.
Het resultaat was 120 meter gescho
ten film die op de montagetafel tot
drie uur werden gecomprimeerd.
Wadleigh, die al enige ervaring met
minder ambitieuze projecten had, en
de aandacht op zich vestigde met
„No Vietnamese over called me nig
ger", enkele korte documentaires en
filmportretten heeft dit gigantische
karwei niet alleen tot een goed einde
gebracht, hij heeft een filmdocument
gemaakt dat zijn weerga niet kent.
..Woodstock is Woodstock" zeggen
de slagzinnen die deze kolossale
film moeten aanprijzen en dit keer
overdrijven zij beslist niet. De film
„Woodstock" is het visitekaartje ge
worden van de hippe generatie. Waar
kan men ee nhalf miljoen jongeren
72 uur bijeen laten zonder dat er ook
maar één politieman aan te pas
behoeft te komen om de orde te
bewaren
De film begint op standaard-formaat
met het beeld van een bejaarde in
woner van Bethel, die alleen maar lof
heeft voor de wijze waarop de jeug
dige horde zich gedroeg.
Langzaamaan zien we onder de han
den van de koortsachtig werkende
organisatoren het vredige landschap
veranderen in een groot openlucht
theater, vervolgens de invasie van de
toehoorders die op het uitgestrekte
terrein hun bivak opslaan. Wadleigh
maakt daarbij gebruik van het zo
genaamde split-screen, verdeelt het
brede scherm in tweeën of drieën
om gelijktijdig verschillende beelden
te projecteren. Filmpioniers als Abel
Gance experimenteerden daarmee al
zo'n halve eeuw geleden, maar zelden
is dit procédé zo functioneel toe
gepast als in „Woodstock". Als hef
aantal toegestroomde jongeren de
aanvankelijke verwachtingen verre
overtreft bestormen zij de afrastering
en de organisatoren besluiten in aller
ijl er een gratis pop-festival van te
maken.
„Jammer voor de financiers." zeggen
zij in een interview, „maar wat een
verrukkelijk succes." Ba dan begint
de show, die vrijwel non-stop en aan
geen tijdschema gebonden zal worden
gebracht. Een windhoos en een uren
lange regenbui die het terrein in een
grote modderpoel veranderen, mag
het enthousiasme van optredenden
en aanwezigen niet temperen. De
ravitaillering van het half miljoen
levert problemen, medische hulp is
"n dit uitputtingsfestival noodzakelijk.
Het leger verleent spontaan zijn me
dewerking, de bevolking van Bethel
doet wat in haar vermogen ligt de
knorrende magen tot zwijgen te
brengen. Woodstock is een grote
commune geworden, verenigd door
de muziek, die wij in de film vaak
over meerdere geluidskanalen te ho
ren krijgen. Van Richie Havens tot
een schreeuwende Joe Cocker, van
Joan Baez tot Sly and the family
Stone. Arlo Guthrie arriveert, The
Who slaan hun instrumenten weer
aan stukken enz. enz. Het zou te
ver voeren iedere solist of groep
even apart te behandelen. Men moet
de film „Woodstock" ondergaan als
eèn grote happening, die met zijn
vaak drievoudige beelden oogverblin
dend is in zfln razend-knappe mon
tage en in sommige sequenties ook
oorverdovend.
En dan, na drie uur. is het allemaal
voorbij en Wadleigh laat nog een
maal zijn camera over het uitge
woonde terrein dwalen, waar een
zame figuren de restanten van een
massaal driedaags bezoek opruimen.
Joe Coocker zingt With a little
help from my friends' „Woodstock -
Luxor).
„Woodstock mag dan in de eerste
plaats een filmbelevenis zijn voor
de jongere generatie, de andere krij
gen dank zij Wadleighs objectieve
benadering een onthullend beeld van
de langharige jeugd. Zeker er wordt
hasjiesj gerookt en LSD gebruikt
door de anderhalf miljoen, maar
excessen doen zich niet voor. De
film Is <ian ook eerlijker dan bijvoor
beeld Dennis Hopperts „Easy Rider"
waarin het hoofdthema - twee jonge
mannen. die door Amerika reizen
op weg om handel ln verdovende
middelen te drijven - in de slotversie
getoond werd als een vakantietochtje
van twee miskende langharigen. Wat
„Woodstock" - naast een bloemlezing
uit de muziek, die de hedendaagse
jeugd samenbrengt - zeer duidelijk
naar voren doet komen is de behoefte
bij de jeugd aan een misschien wat
vrijgevochten maar in ieder geval
vreedzaam bestaan, zonder protest
demonstraties en ordeverstoringen.
Misschien is „Woodstock" voor een
volgende generatie wel een histo
risch document.
Encolpius (Martin Poiier), hoofdrol-
vertolker in Fellini's Satyrioon
(Lido).
Het kasteel der
1000 angsten
CAMERA Wie echt wil grieze
len ban daarvoor deze week te
recht in Camera, waar „Het kasteel
der 1000 angsten" draait. Er is ech
ter één voorwaarde aan verbonden
en die is dat zij, die (le verrassende
ontknoping aan anderen meedelen,
in dat kasteel van die angsten zul
len worden opgesloten, aldus de slag-
Wat er ook gebeurt, er staat de be
zoeker een spannende film te wach
ten. Sir Richard keert met zijn twee
de vrouw terug van Londen naar zijn
landgoed Ferdyke. Daar wordt hij
beschuldigd van aanrandingen en
moord. Richard begrijpt er niets van
want hij is al die maanden in Londen
geweest. Zijn eerste vrouw, Anna ge
naamd, pleegde vier jaar geleden
zelfmoord door uit het raam te sprin
gen. Op een nacht kijkt sir Richard
uit het raam in de tuin en ziet een
schim. Wie is het? Anna? De schim
roept: 'moordenaar'. De situatie
wordt nog pijnlijker, als hem wordt
verteld, dat de laatste woorden van
een vermoord meisje „sir Richard"
waren. Wat hier allemaal achter zit,
houdt de kijker de hele film bezig.
De ontknoping verraden we niet, want
we voelen er niets voor in dat kas
teel te zitten. We kijken wel uit.
(18 jaar).
LIDO Een nieuwe film van Fellini Is altyd een gebeurtenis. Dat was zo
by zyn films „8 >/2" (196S) en „Giulietta van de geesten" (1965), maar
zeker ook voor zyn niewste werk: „Satyricon". Hèt verhaal, zo men van een
verhaal wil spreken, speelt zich af ln het oude, voor-christeiyke Rome, een
wereld, waarin geen schuldgevoel of moraal wordt gekend.
Men leeft, en dat leven heeft geen ander doel dan zo prettig mogelijk te
leven. In deze wereld wordt het kwaad in zichzelf volstrekt en worden de
figuren tot demonen. Aangezien echter uiteindelijk ook het menselijk denken
aan bepaalde grenzen gebonden blijft, houden deze demonen menselijke eigen
schappen en blijven ze als zodanig herkenbaar. In „Satyricon" krijgen we zo
deze situatie zich ook maar zou voordoen, onvermijdelijk op dezelfde wijze
een indrukwekkend beeld van een geestelijke ondergang, die eigenlijk met
het Rome van toen niets meer heeft te maken, maar die zich overal, waar
voltrekt. Fellini's beelden krijgen hier de kleuren van een fantoom, een
nachtmerrie. Het is de meester, die speelt met een geraffineerd spel van
licht en kleur. Nog meer dan in „Giulietta van de geesten" worden we hier
geconfronteerd met Fellini's geestenwereld. Nu niet gebruikt om bepaalde
gedachten tot uitdrukking te brengen, maar meer als doen in zichzelf.
„Satyricon" is een reis naar het verleden. Fellini bedrijft science fiction met
de oudheid en hij doet dat met zo'n onmiskenbaar meesterschap, dat het
geen kwestie is van deze film zien. maar meer dan ondergaan en proberen
er iets van blijvende waarde in te ontdekken. Dat op zich is een zeer
moeilijke opgave. (18 jaar)
Moord in het
Wassenbeeldenmuseurr
REX Bud Townseiul „Nightniure
in wax" zet de klok een paar
decennia terug. Naar het begin van
de dertiger jaren toen Lionel Atwlll
ons kippevel bezorgde als „De man
met de wassen beelden", de eerste
griezelfilm in kleuren en het begin
van de jaren vyftig, toen Vincent
Price met veel S-D-sliockeffecten de
titelrol in een remake op zich nam.
„Moord in 't wassenbeeldenmuseum"
betekent: ouderwets griezelen om de
gruweldaden van een zwaar vermink
te eigenaar van een wassenbeelden
museum. Cameron Mitchell, zo'n
vriendelijke man op de beeldbuis ln
„High Chapperal", is de chef-grimeur
van een filmstudio, die aan het
gelaat gewond wordt als zijn jaloerse
baas hem een glas cognac in het ge
zicht gooit, juist op het moment dat
hij een sigaret aansteekt. Minus één
oog en vol akelige littekens neemt
hij wraak op de studiobaas, door een
aantal van diens sterren door een
injectie onder hypnose te brengen en
ze op te stellen tussen de wassen
beelden van beroemdheden in zijn
Een niet al te snuggere
politieman (Scott Brady) grijpt pas
in als er een moord is gepleegd,
maar dan loopt het ook slecht met
de grimeur af. Hij valt in zijn eigen
pot kokende was. Omdat de scenario
schrijvers het dan helemaal niet meer
weten, gieten ze het geheel ln de
vorm van een nachtmerrie. Door te
snel de boze opzet te verraden en te
veel in cllché's te vervallen, nemen
de makers veel van de eventuele
spanning, die zo'n antieke griezelfilm
nog zou kunnen bevatten, weg. En
kele zwakke pogingen om met Holly-
woodse „in-jokes" het geval wat
luchtiger te maken er komt een
thriHerregisseur Alfred H. ln voor,
die als handelsmerk zelf altijd even
in zijn films optreedt komen niet
uit de verf en Cameron Mitchell mag
het er als de geestelijk gestoorde
grimeur vaak zo dik opleggen, dat
het bijna pijnlijk wordt om naar te
kijken. (18 jaar).
Prolongaties
QTl'DIO - Voor de vijfde en laatste
week het Franse lachsucces „Sa
men uit - samen thuis" van Gerard
Oury met in de hoofdrollen Louis de
Funès, Terry Thomas en Bourvil
(A.L.). Verwacht: „Let It be" (The
Beatles).
TRIANON Amerikaanse scenarioschrijvers kunnen
als geen ander van een nietig gegeven een flitsende
komedie maken. Het enige gevaar, dat hen bedreigt is
het sentiment, een ingrediënt dat z\j wel eens met te
kwistige had in hun brouwsel willen gooien) waardoor
liet onverteerbaar wordt, „Dut sentiment is in ruime mate
aanwezig in de film „April foools", een niemendalletje,
dat een flitsend-gek verhaal had kunnen worden met een
team als Billy Wilder en J. A. L. Diamonds, maar onder
de regie van Stuart Rosenberg als een slap-melancholiek
modern sprookje uit de bus komt.
Jack Lemmon speelt er de econoom Brubaker in, een
vriendelijke sul die er op het feestje van zyn baas met
een jong vrouwtje vandoor gaat, dat later de echtgenote
van diezelfde baas blijkt te z(jn. Na de nacht te hebben
doorgebracht op visitie bij een veel ouder, maar gelukkig
getrouwd ebhtpaar dat op een romantisch kasteel woont,
gaan zij de volgende ochtend uit elkaar. Maar dan beseft
Brubacker plotseling, dat zijn twaalfjarig huwelijk met
zijn egocentrische vrouw een grote mislukking is ge
weest en hij wil huwelijk en positie opgeven om met de
vrouw van zjjn baas naar Parijs uit te wijken. De wflze
waarop zo'n liefdesgeschiedenis wordt gespeeld is be
palend voor de geloofwaardigheid ervan en daar mankeert
in „April fools" alles aan. In een wereld vol Amerikaanse
karikaturen moet een stuntelige Jack Lemmon waar
maken, dat een jonge vrouw van de wereld ln enkele
uren op hem verliefd wordt. Aarzelend in zijn vertolking
tussen kluchtfiguur en sprookjesprins is hij geen van
beiden. Lemmon mocht zelf zijn tegenspeelster uitkiezen
en hij eiste Catherine Deneuve, die met veel moeite uit
Frankrijk werd gehaald maar voor de camera in haar
Amerikaanse debuut geen enkele interesse toont. Onder
de strakke leiding van een Bunuel of een Polanski kan
Catherine Deneuve tot grote prestaties komen, hier onder
Stuart Rosenberg gooit zij er met de bekende pet naar
en de toch al niet te geloofwaardige romance tussen twee
'•ulke ongelijke figuren gaan daarmee goed de mist in.
(18 jaar)
