Vlaamse expansie, naijver in Wallonië
UITGEZUIVERDEN IN PRAAG:
EEN LIJST VAN GESNEUVELDEN
Rookbommen in
Britse Lagerhuis
Zelfde type
als gebruikt
in N.-Ierland
Cynisme normale reactie
Die lid blijven
schamen zich
Vakbonden
tegen bod van
Bayer op ICM
Alle optochten in
Ulster verboden
Politie terug
in Bogside
PEPERDURE
INVESTERINGEN
GEEN WINST
VOOR WAALSE
ECONOMIE
VRIJDAG 24 JULI 1970
LEIDSE COURANT
PAGINA 5
Zomaar een zonnige opname uit Denemarken. Kroonprins Margrethe houdt
hier haar tweede zoon Joachim aan de hand, die wat wankele passen
probeert. Het prinsje werd tforige maand één jaar.
(Van onze correspondent Roger Simons)
LONDEN. Minister Anthony
Barber keek gisteravond in het
Lagerhuis stomverbaasd op, toen
temidden van zijn uiteenzetting
over de E.E.G.-besprekingen in
Brussel, voor zijn voeten een
traangasbom terechtkwam. Deze
werd onmiddellijk gevolgd door
een tweede exemplaar, dat onder
de eerste bank van de socialistische
oppositie rolde, precies op de
plaats waar mevrouw Barbara
Castle, gewezen minister van
Arbeid en Produktiviteit, gezeten
was.
Barber en de andere Lagerhuisleden
begrepen eerst niet wat er gebeurde. Ze
hadden er geen flauw idee van, dat die
wolkenschietende cilinders echte bom
men, en nog wel C.S.-traangas canisters
van 'het Blitse leger waren. Maar toen de
vonken plaats maakten voor gaswolken,
had iedereen het gauw door en konden
de ongeveer 120 aanwezige afgevaardig
den niet snel genoeg uit de kamer komen.
Er onstond geen paniek en niemand
werd gewond, maar een paar Lagerhuis
leden kregen de rook, die zeer lang bleef
hangen, toch erg te pakken en moesten
voor verzorging naar een ziekenhuis wor
den overgebracht- Dr. King, de bijna 70-
jarige voorzitter van de Kamer, had hulp
nodig om van zijn stoel op te staan en
naar buiten te sukkelen. Achteraf bleek,
dat de aanslag zo snel gepleegd was, dat
geen enkele afgevaardigde een samenhan
gend en volledig relaas kon geven.
Op de perstribune zaten echter enkele
journalisten, die duidelijk gezien hadden,
dat precies tegenover him zitplaatsen op
de openbare galerij een roodharige jonge-
Ontvoering in
Recifine mislukt
RIO DE JANEIRO (RTR) Guerril
lastrijders hebben getracht de Ameri
kaanse consul in Recife in noord-oost-
Brazilië te ontvoeren. Het incident deed
zich naar het schijnt vorige week al
voor, maar de politie wil er niets
meedelen.
Er ontstond een vuurgevecht
straat tussen de guerrillastrijders
leden van de veiligheidsdienst, waarbij
een der ontvoerders werd gewond. Drie
van hen werden gearresteerd.
mari opgesprongen was om de twee
traangasbommen als het ware overboord
te werpen. Volgens deze ooggetuigen riep
"ader: „Belfast, wat denken jullie
hiervan 7"
De twee C.S.-traangasbammen, die 'n gat
gebrand hebben in het vloerkleed van de
kamer, waren van het type dat in Ulster
door de militairen gebruikt wordt om be
togers en andere oproerkraaiers te ver
drijven. Men vermoedt dat de dader deze
bommen gestolen had van het leger. Heel
de controverse over het gebruik van C.S.-
traangas, die in Groot-Brittannië aan de
gang is geweest, kan nu opnieuw begin-
i. C.S.-gas is veel onprettiger dan het
ouderwetse traangas, en kan in een ge
sloten ruimte zoals in het Lagerhuis
zeer nadelige gevolgen hebben.
De roodharige jongeman werd onmid
dellijk gearresteerd door parlementaire
veiligheidsagenten en voor ondervraging
weggeleid. Het Lagerhuis is gemachtigd
om hem indien gewenst zelf te bestraf
fen, zonder dat het gewone recht eraan
te pas komt.
(Van onze correspondent)
PRAAG Je zou een mes moeten hebben om
het cynisme te kunnen doorklieven dat de
laatste tijd hier het leven beheerst. De aanval
op Alexander Dubcek in „Rude Pravo" zal de
mensen in dit overal aanwezige gevoel ster
ken. Voormalige leden van de partij die er
net als Dubcek uitgezet zijn, beschouwen het
als een eer dat ze niet meer tot de partij
behoren die de laatste maanden zo veranderd
Anderen die wel binnen de partij gebleven
zijn, omdat ze aan hun gezin moeten denken,
zullen zich alleen maar nog minder op hun
gemak voelen. De bevolking zal de aanval met
de cynische onverschilligheid bekijken die de
normale reactie is geworden op al te voorspelba
re politieke ontwikkelingen. De meeste mensen
zullen de aanval niet eens lezen. De dagelijkse
verkoop van „Rude Pravo" gaat achteruit. Men
sen, die de krant nog kopen om „te zien wat zij
daar nu weer van plan zijn" bieden de krante
jongens bijna hun verontschuldigingen aan.
Als men ziet dat de Tsjecho-Slowaakse commu
nistische partij doorgaat met de zuiveringsacties
bemerkt men dat een groot apparaat zichzelf aan
het vernietigen is. Het is niet aangenaam dit te
bemerken. De eerste golf van cynisme kwam
toen het partijpresidium een jaar geleden terug
kwam op haar veroordeling van de invasie van
augustus 1968 en „noodzakelijk" noemde. Maar
dat besluit trof de individuele partijleden nog
Nu men nieuwe partijkaarten moet aanvragen
en daarvoor eerst aan een interview onderwor
pen wordt, moet iedereen zelf een moreel besluit
nemen. Vandaar de nieuwe golf van cynisme. De
leden wordt niet afzonderlijk hun mening ge
vraagd over de invasie, maar daar zit het 'm
juist. Men vraagt sommigen naar hun vrienden
en wie resoluties die de invasie veroordeelden
hadden ingediend, of wie er tijdens de hervor
mingsperiode die aan de invasie voorafging bij
zonder actief was geweest
De meest tragische groep die door de zuiverings
acties getroffen werd, is de grote groep mensen
die (zoals Dubcek) voor de partij kozen.
„Toen de partij soms nog verboden werd. Zij zijn
hun leven lang al lid. Velen voelden zich in de
jaren vijftig niet op hun gemak, maar hielden
zich kalm. Zelfs zonder de namen van de belang
rijkste partijleiders die zich nu terugtrokken
hebben of uit de partij gezet zijn Dubcek,
Kriegl, Sik en de anderen lijkt het wel een
lijst van gesneuvelden.
Daar is Maria Zapotocka, de weduwe van de
tweede voorzitter van de communistische partij
in het land, Jan Mares die in het leger van
Svoboda op het oostfront tegen de nazi's heeft
gevochten, Vasek Kana die een staatsprijs ge
wonnen heeft, een auteur die veel over de
arbeidende klasse geschreven heeft, twee andere
nationale kunstenaars, Vladimir Smeral die de
hoogste literaire onderscheiding van het land
ontvangen heeft en Jarmila Glazarova. Zij beho
ren niet tot de zogeheten decadente Bourgeois
schrijvers. Maar zij voelden dat hun eer op het
spel stond. Zoals een voormalig lid het formu
leerde: „Ik zei tegen mijn ondervragers: waarom
zeg je het niet gewoon? Kijk. kameraad, we
hebben verloren. Je moet het of helemaal eens
zijn met alles wat we nu moeten doen, of
helemaal niet. Dan zou ik gezegd hebben: .Goed,
ik stap liever uit de partij. Zeg me alleen of ik
nog langer door kan gaan met het werk dat ik
op het ogenblik doe, of niet. En of ik niet hoef te
proberen dit óf dat soort werk te gaan doen. Dan
verspil ik mijn eigen tijd en die van anderen
niet. Maar begin niet met die onzin dat ik een
verrader zou zijn of de „stille tegenrevolutie" en
al dat soort dingen".
De leiders beweren dat uitstoting uit de partij
niethoeft te betekenen dat je je baan kwijt
raakt. Maar aan de top en in de middengroep
gebeurt dit normaliter wel, en niemand kan
precies zeggen waar de scheidslijn ligt. Zij die
de partij trouw zijn gebleven, hebben dit meestal
gedaan hoewel ze zich schamen om hun
baan niet te verliezen.
Men kan zich hun vrees indenken. In een res
taurant in Praag waar jonge obers opgeleid
worden, bevonden zich onlangs onder de leerlin
gen twee voormalige aankomende journalisten
van „Rude Pravo" en een geleerde op het gebied
van de kernfysica. De meeste mensen die een
belangrijke rol gespeeld hebben in de hervor
mingen van 1969 verspillen hun krachten nu.
Zdenek Mlynar, rechtsgeleerde en voormalig lid
van het presidium, steekt nu spelden door vlin
ders in een entomologisch instituut van de aca
demie voor wetenschappen. Jiri Hajek, voormalig
minister van Buitenlandse Zaken, werkt nu op
het instituut voor staat en recht en gaat spoedig
met pensioen. Frantisek Vlasak, voormalig minis
ter van Planning, zit nu op een advertentiekan-
De mensen die aan de top stonden hebben
helemaal geen werk meer. Hun loe Ic staan met
anderen om te gaan is klaarblijkelijk gevaarlijk.
Alexander Dubcek die graag naar zijn geboor
testad Trencin zou terugkeren om daar in de
textielindustrie te werken, is dit geweigerd.
Frantisek Kriegl is nu als chirurg gepensioneerd,
Josef Smrkovsky ligt ziek.
Waar zullen de acties ophouden? Overal in het
land doen geruchten de ronde. Niets is zeker.
Men denkt en wenst veel. Men hoopt dat de
besprekingen tussen Amerika en Rusland in
Wenen als resultaat zullen hebben dat er een
buffergebied in Centraal Europa komt. De pessi
misten verwachten een politieke berechting van
Dubcek en andere leden, maar ondanks de aan
val in Rude Pravo staat dit nog lang niet vast.
Geestelijke moorden plegen is gemakkelijker dan
het houden van een schijn-proces. Dit is tenmin
ste een verfijning van de methoden die sinds de
vijftiger jaren zijn toegepast.
Voor de zuiveringsacties bedroeg het aantal le
den van de partij anderhalf miljoen. Volgens de
laatste cijfers is een achtste gedeelte van de
ondervraagden uit de partij gestoten. Maar de
zwaarste interviews heeft men tot het laatst
bewaard, terwijl de mensen intussen „geschorst"
zijn. Dus het aantal dat uitgestoten wordt zal
wel toenemen naarmate de zuiveringsacties hun
climax bereiken.
Dan zijn er nog de honderden die als lid bedankt
hebben. In het bijzonder arbeiders. Waarom zou
den ze zich al te veel zorgen maken over een
interview? Er is een tekort aan arbeidskrachten,
een zo groot tekort zelfs, dat zij zich niet over
werkloosheid hoeven te bekommeren. Alle teke
nen wijzen erop dat de partij uit de acties
tevoorschijn zal komen als een groot log lichaam
da* bestaat uit een handjevol dogmatisten en een
groot leger opportunisten die zich eigenlijk scha-
UTRECHT (ANP) De hoofdbestu
ren van de Algemene Bedrijfsgroepen
Centrale, de Christelijke Bedrijfsgroe
pen Centrale en St.-Willibrordus, vak
bonden die betrokken zijn bij het over
leg bij bet International Coating Mate-
rialsconcern (ICM) te Alphen aan de
Rijn, hebben in een telegram aan de
sedert kort bestaande commissie voor
fusieaangelegenheden van de Sociaal
Economische Raad een klacht inge
diend.
De bonden zijn van oordeel dat bij
het bod op de aandelen ICM door
Bayer-Leverküsen is gehandeld in
strijd met de fusiegedragsregels. „Tij
dens het overleg met de raad van
bestuur van ICM werd van die zijde
medegedeeld dat men niet in staat is
enig oordeel te geven omtrent de gevol
gen van dit bod, zulks overeenkomstig
lid twee van artikel 18 van genoemde
gedragsregels, aldus de bonden.
De vakhonden menen dat op Bayer-
Leverküsen de verplichting rust, zoda
nige inlichtingen omtrent het uitge-
braohte bod aan de raad van bestuur
van het ICM-concern te verstrekken
dat daaruit een oordeel inzake de ge
volgen van de overname kan worden
geveld. Zij hebben op een spoedige be
handeling van deze klacht aangedron
gen. Het bod is niet bij de SER ge
meld.
International Coating Materials (I.C.M.)
meent dat aan het aanbod van de Bel
gische Petrofina de voorkeur dient te
worden gegeven gezien het geringe ver
schil, dat op basis van de koersen te
Frankfort en Brussel bestaat tussen het
bod van Pfetrofina en dat van Bayer en
rekening houdend met wat thans aan
industriële beleidsvisie door Petrofina
aan I-C.M. ds bekendgemaakt.
„Fillpack" heet de gecombineerde blaas-, vul- en sluitmachine. In één
arbeidsgang kan dit wonderwerk van techniek kunststofflessen vervaardigen,
met vloeistoffen uan karnemelk tot meubelwas vullen en sluiten. Door
dit systeem worden transportwegen, alsmede arbeidskrachten bespaard,
aanraking door mensenhanden wordt uitgesloten. Tot nu toe had men voor
de genoemde arbeidsprocessen drie verschillende machines nodig. Voor de
constructie van de „Fillpack" zijn bijna 2500 constructietekeningen nodig
geweest.
(Van onze correspondent Roger Simons)
LONDEN De regering van Noord-
Ierland kondigde gisteren twee verras
sende maatregelen af, waarmee ze een
snellere normalisering van de toestand
beoogt. Nu de protestanten op 13 juli
hun Oranjebloemetjes hebben buitenge-
zet, zonder dat het tot ernstige inciden
ten kwam. worden eensklaps tot 31
januari 1971 alle optochten verboden.
De enige uitzondering op deze regel is 8
november. Die dag mogen door de stra
ten van Ulster wel optochten trekken
ter herdenking van de gesneuvelden van
de twee wereldoorlogen.
Op 12 augustus zal echter de beruch
te leerjongenmars van Derry geen
doorgang kunnen vinden in London
derry. Deze provocerende optocht gaf
vorig jaar aanleiding tot bloedige on
lusten in de wijk Bogside. Daarna
kwam het ook in Belfast tot ernstige
straatgevechten. Om de toestand mees
ter te worden, werd toen het leger
ingezet. Er bevinden zich momenteel
nog 9000 soldaten in Ulster en voorals
nog is het niet de bedoeling, ze spoedig
terug te trekken.
Het spreekt vanzelf, dat nu ook de
katholieke optochten van 15 augustus
verboden zijn. Dit geldt eveneens voor
de traditionele marsen van de protes
tantse „Royal Black Institution", die
ieder jaar op de laatste zaterdag van
augustus plaatsvinden. Volgens de rege
ring zal deze schokmaatregel het werk
van de veiligheidsstrijdkrachten lichter
maken. Op de vraag waarom het ver
bod dan al niet eerder uitgevaardigd
werd, bijvoorbeeld voor 13 juli, ant
woordde een gezegsman van de rege
ring: „De Oranjeoptochten zijn toch
rustig verlopen?".
Dat met deze maatregel zo lang ge
wacht werd, plaatst de politieke invloed
van de machtige Oranjemannen op
nieuw in een ongunstig daglicht. De
tweede regeringsbeslissing hield een
verrassing in voor de Falls en de Bogsi
de, twee katholieke wijken van Belfast
en Londonderry, die zich in het verle
den scherp verzet hebben tegen de poli
tie en het leger.
Sinds gisteren wordt in beide wijken
weer normaal gepatrouilleerd door on
gewapende burgerlijke politie, terwijl
op de achtergrond gewapende militai
ren een oogje in het zeil houden. In de
Bogside werd voor het eerst sinds twee
jaar een permanent bureau van de
politie geopend. Volgens de regering
zullen de agenten weer hun normaal
werk doen. Gedurende het afgelopen
jaar waagde zich geen politie meer in
de Falls en de Bogside zonder escorte
van zwaar gewapende soldaten.
Duitse technici
door guerrilla's
vrijgelaten
LA PAZ (DPA) De twee Duitse
technici Eugen Schulhauser en Günter
Lerchl, die zondag door Boliviaanse
verzetslieden waren ontvoerd, zijn gis
teren vrijgelaten. Dit heeft de Bolivi
aanse minister van Voorlichting beves
tigd. Het nieuws kwam van de Ameri
kaanse maatschappij, waarbij de twee
technici werkten. Bolivia had in ruil
voor hun vrijlating tien gevangenen
vrijgelaten die naar Chili zijn ge-
(Van onze Belgische correspondent)
BRUSSEL De Vlaamse economie heeft
onverminderd de wind in de zeilen. Onlangs
werd bekendgemaakt dat de Zweedse
autoconstructeur Volvo zijn fabrieken te
Gent wil uitbouwen, dat de jaarproduktie
in 1975 wellicht 100.000 wagens zal bedra
gen; dit is het vijfvoud van wat thans in
Gent wordt gepresteerd. En het staat even
eens zo goed als vast dat in dezelfde
Gentse havenzone een splinternieuwe
reusachtige fabriek van Volkswagen zal
komen, waarmee naar verluidt een inves
tering van 8 miljard Bfr. (600 miljoen gul
den) en een personeelsbezetting van bijna
10.000 eenheden zou zijn gemoeid. En in
tussen schieten ook in het Antwerpse en in
Belgisch-Limburg nog voortdurend nieuwe
bedrijven uit de grond.
Deze snelle economische expansie ls te dan
ken aan een samenspel van factoren: gunstige
verkeerstechnische ligging en dito mogelijk
heden, beschikbare arbeidskrachten, optimaal
x-endement door hoge productiviteit, tussén-
komst van de overheid in de vorm van
bouwrijp gemaakte industrieterreinen, toe
kennen van investeringskredieten tegen lage
rentevoet, fiscale vrijstellingen tijdens de eer
ste produktiejaren, enz. Op deze tegemoetko
mingen van overheidswege komt in het bui
tenland en met name in Nederland wel eens
kritiek los, omdat men meent dat met zulke
maatregelen de internationale concurrentie in
zekere zin wordt vervalst.
Formeel is België nog steeds een unitaire
staat, maar in feite zit de federaliserende
strekking er duidelijk in. Zo zetelen in de
Belgische regering al twee ministers van Eco
nomische Streekontwikkeling, telkens een voor
Vlaanderen en een voor Wallonië. Zij be
schikken uiteraard over een eigen begroting
en over een eigen administratie. En type
rend voor de hedendaagse geestesgesteldheid
in België ze vechten op zijn tijd onder
elkaar op hoog niveau eèn robbertje uit.
Zo werden gedurende lange tijd, in de meest
strikte geheimhouding onderhandelingen ge
voerd tussen Volkswagen enerzijds en de Gent
se stadsautoriteiten en de Vlaamse minister
voor Economische Streekontwikkeling (de
Gentse professor Vlerick) anderzijds. Ge
vreesd werd, dat voortijdige ruchtbaarheid
aanleiding zou geven tot een heleboel onge
zonde touwtrekkerijen van de kant van de
Waalse economische instanties, zoals de Con-
seil Economique Wallon en vanzelfsprekend
ook de Waalse minister voor Streekontwikke
ling. Het zou trouwens niet de eerste keer
zijn dat Wallonië een industriële vestiging, die
eigenlijk in Vlaanderen moest komen door
politieke druk en financiële overbiedingen zou
wegsnoepen. Vandaar de uitgesproken weder
zijdse argwaau en de bezorgheid van beide
ministers om gevrijwaard te blijven van pot-
tekijkers uit het andere kamp.
De naijver van Wallonië ten overstaan van
de expansieve Vlaamse economie kwam al
scherp tot uiting toen enkele jaren geleden de
eerste grote staalfabriek in Vlaanderen werd
gebouwd, aan het zeekanaal Gent-Terneuzen.
De Walen kwamen met het argument dat
staalproduktie een traditionele Waalse activi
teit is en bijgevolg ginds hoorde te blijven.
Verzet ook tegen het oprichten van een Al-
legheny-Longdozstaalfabriek in Belgisch-
Limburg. En heel wat middelgrote Belgische
ondernemingen, met frankofoon overwicht in
hun raden van beheer gaven er de jongste
jaren de voorkeur aan om vestigingen in
Vlaanderen te sluiten of af te gelasten, en
over te brengen naar Wallonië waar ze hun
vestingen uitbreidden.
Wat buitenlandse investeringen betreft is er
een vinnige strijd geleverd vooraleer de pe
trochemische reus Amoco uiteindelijk te Geel
aan het Albertkanaal en aan de Boudewijn-
snelweg terechtkwam, in plaats van in het
Luikse. Hierdoor was de Waalse opinie even
wel zodanig geprikkeld dat de Waalse minis
ter voor Streekontwikkeling geen rust kende
vooraleer ook Wallonië „zijn petrochemisch
bedrijf kreeg: de Chevronvestiging in Feluy.
Volgens alle normen van economische ortho
doxie is die vestiging nonsens, want de ruwe
grondstoffen moeten vanuit Antwerpen via
een pijpleiding naar Feluy worden gepompt
en de verwerkte produkten moeten voor het
grootste gedeelte via spoor en weg weer naar
Antwerpen worden gevoerd voor verdere dis
tributie.
Bedenkelijk
Zo mogelijk nog bedenkelijker is de vesti
ging van Alusuisse te Amay. Geruime tijd
werd onderhandeld met de Amerikaanse Kai
ser Aluminium, en toen dat "afsprong moest
en zou Wallonië hiervoor ..compensatie" krij
gen. Dit werd dan het aluminiumbedrijf Alu-
suisse, dat slechts in de appel beet na buiten
sporige kredietfaciliteiten en na de waarborg
dat de firma in lengte van jaren elektriciteit
(aluminiumelektrolyse vergt massale hoeveel
heden stroom) beneden de Belgische kostprijs
zou krijgen.
Tegen zulke buitennissigheden wordt dan
weer in Vlaanderen fel geprotesteerd. Aange
zien de belastingdienst in België (nog) niet
werd gesplitst, dragen Vlaamse belastingbeta
lers mede de last van die dure grappen: per
gecreëerde arbeidsplaats bedraagt het over
heidsingrijpen bij Alusuisse 3,6 miljoen Bfr.,
de voordelen van fiscale en infrastructurele
aard niet inbegrepen. Bij Chevron loopt die
overheidstussenkomst zelfs op tot 6,4 miljoen
Bfr. (ongeveer 500.000 gulden) per gecreëerde
arbeidsplaats. Van zijn kant besteedde de
Vlaamse minister voor Streekontwikkeling vo
rig jaar 2,9 miljard Bfr. voor het creëren
van 34.000 nieuwe arbeidsplaatsen, dit is ge
middeld 86.000 Bfr. per arbeidsplaats. De
wanverhouding sprint in het oog.
Vanzelfsprekend werkt de Waalse minister
Delmotte in veel ondankbaarder omstandighe
den. Een aantal elementen die pleiten voor
industrievestiging in Vlaanderen zijn niet
aanwezig in Wallonië. Daarom moet die in
vesteerders maar dan een lekker hapje voor
de neus gehouden worden voor zij toehappen.
Daarenboven is Wallonië nog steeds niet over
de diepe crisis heengekomen, die werd inge
luid met het verloren gaan van de traditione
le steenkoolnijverheid en de teruggang van de
even traditionele staalnij verheid. Daarvoor
heeft ook de Waalse zelfverzekerdheid een
zware knauw gekregen. Wallonië dreigt weg
te zinken als .'.achtergebleven gebied", met
alle frustraties die daarmee voor de bevolking
gepaard gaan. In sommige Waalse gewesten is
het herstel volop aan de gang, maar andere
komen moeilijk van de grond. De herstelpoli-
tiek van de regering verloopt krampachtig,
schiet vaak naast het doel en wordt aldus
oorzaak van nieuwe geldverspillingen en
nieuwe bitterheid.
Te Ronquières in Henegouwen liet de rege
ring tegen een prijs van vele miljarden een
scheepshelling bouwen ten behoeve van de
binnenvaart die de Waalse bedrijven van
steenkool en ijzererts zou voorzien en de
afgewerkte producten naar Antwerpen zou
vervoeren. Deze helling, inderdaad een tech
nisch meesterstuk, mist zijn economisch doel,
aangezien de zware industrie voor een aan
zienlijk deel werd uitgeschakeld. Op het ka
naal varen nu rondvaarbootjes, en Ronquières
is een toeristisch doelwit voor dagjesmen-
Autoroute
Omdat de Boudwijnweg werd gebouwd tussen
Antwerpen en Keulen(waar ook Luik van
profiteert) en de E. 3-autostrade Antwerpen
dichter bij de Roer en bij zijn Noordfranse
achterland zal brengen, eiste Wallonië de
bouw van de autoroute de Wallonië om de
belangrijkste Waalse centra (Luik, Namen,
Charleroi, Mons, Doornik) met elkaar te ver
binden. Deze autoweg, nog steeds niet vol
tooid, kost door de lastige bodemgesteldheid
enorm veel inspanning. Thans is nagenoeg
iedereen ervan overtuigd dat hij economisch
het minste rendement zal opleveren van alle
autowegen die tot dusver in België werden
gebouwd.
Indien de 140 miljard Bfr. (10 miljard gulden)
die vruchteloos in de verlieslijdende Waalse
mijnen zijn gestoken, de nutteloze miljarden
van het Ronqüièresbouwwerk en de slecht-
geïnvesteerde miljarden voor dc Autoroute de
Wallonië oordeelkundiger waren gebruikt,
dan zou Wallonië vandaag een ander aange
zicht hebben, zeggen de nuchtere Vlamingen.
Die trouwens ook niet begrijpen waarom
Waalse hoeven en gronden, die door traditio
nele Waalse boeren in de steek worden
gelaten „omdat ze verliesgevend zijn", begin
nen te renderen zodra een Vlaams boerenge
zin er de hand aan de ploeg slaat. Zodat agra-
r ch Wallonië ieder jaar wat meer door
Vlaamse „kolonisten" wordt overgenomen.
