WERELDKAMPIOEN
RICHARD ROSS
„Zuster,
u bent
ons
geheime
wapen"
Gewoon
„japen van munten"
laten verdwijnen
en
weer zichtbaar
maken
ra
i
ÉÉAéJ
Amsterdam Richard Ross,
diie zich met zeven mijlslaar
zen in het spoor van Fred
Kaps dlrie jaJar lang wereld
kampioen goochelen mag noe
men, nadat hij vorige week
nog vingervlugger was dan
130 vingervlugge collega's,
blijkt in het dagelijkse leven
gewoon Rozeboom te heten,
in een saai straatje achter de
Amsterdamse oude RAI te
wonen en er voor zijn 24 le
vensjaren nog schooljongens
achtig uit te zien. Bijna een
lieverdje, inclusief het accent.
De por, die de goede fee van
het succes hem met haar staf
in de ribben heeft gegeven, is
vooralsnog zonder gevolgen.
l1
Of het lang duren zal? Voordat hij de
Tourmaiet van de zware goochelkunst
bedwong vroeg hij voor een avondje
optreden 100 tot 200 gulden. Inmiddels
heeft, hij haastig allerlei documentatie
materiaal over contracten, impresario's
en percenten opgevraagd. De trouw
plannen, die hij reeds enige tijd smeed
de met zijn verloofde Tilly Stam zijn
versneld. Het vooruitzicht van lege ho
telkamers in buitenlandse vermaakcen-
tra schrikken hem nogal af. Zijn leven
gaat drastisdh veranderen en hij weet
liet. De titel „wereldkampioen" brengt
zijn verplichtingen met zich mee. Eddie
Merokx kan ook niet zeggen: „Ik neem
in het vervolg de tram".
„Denk niet, dat ik kan toveren", zegt
hij met een verontschuldigend lachje.
„Als ik dat kon, zat ik op mijn luie
achterste aan de Caraïbische Zee". Hij
heeft voor de gelegenheid van dit
interview niet een speciaal pak aan
getrokken. Toch Iaat hij een waaier
van speelkaarten, die per stuk 11 bij
20 cm groot zijn, uit zijn hand ver
dwijnen en in de andere hand ver
schijnen, alsof het bovennatuurlijke
plotseling boven de tafel met koffie
kopjes werkzaam geworden was.
..Het formaat", legt hij uit, „daar zit
het hem in. Ik werk in wezen met
attributen, die al heel oud zijn. Alle
manipulators gebruiken ze. Kaarten,
munten en zo. Collega's hebben me
gewaarschuwd. Manipuleren is het ei
genlijk niet, zeiden ze, want het pu
bliek in de zaal ziet je attributen niet.
Het is allemaal te klein. Nou, heb ik
gedacht, dan ga ik grote attributen
gebruiken. Het was een soort uitda
ging voor me. Ik moest er totaal
nieuwe technieken voor bedenken".
Zijn jeugd had nauwelijks iets ma
gisch. Mulo. Postzegelver zamelen. Ti
goochelen was hij niet geïnteresseerd.
Zijn vriend Hans wel. Die kende een
paar trucjes en liet folders met goo-
chelmateriaal komen. Op een dag zei
hij: „Ga je mee naar die zaak op de
Haarlemmerdijk?"
Richard Ross: „Ik zal het nooit verge
ten. Ik had drie gulden op zak. Wat
die persoon achter de toonbank liet
zien, boeide me. De truc met de ver
dwijnende sigaret.... het zwevende
vaasje.ik vond het lollig. Ik kocht
het spul, ging oefenen en pakte ermee
uit op een verjaardagsfeestje. Ze von
den het leuk, gek genoeg. Dat was
voor mij de prik met de injectienaald.
Ik ging terug naar die winkel en
kocht meer. Dat is zeven jaar geleden."
Sindsdien is de goochelkunst zijn le
ven gaan beheersen. Hij nam geen
opleiding. Hij bestudeerde geen vakli
teratuur. Hij oefende. Hij experimen
teerde. Hij probeerde uit.
„Het is of je iets over je krijgt", zegt
hij. „De uren, die mijn vrienden door
brachten op het voetbalveld of in de
bioscoop, zat ik te goochelen.
Soms deed ik een maand niks. Soms
was ik dagen achter elkaar bezig. Dik
wijls vroeg ik mezelf af: waarom
doe ik het? Ik denk. dat een wielren
ner zich ook wel eens afvraagt: jon-
een hoek en ging vissen. Maar de
volgende dag kon ik het weer niet
laten. Je wilt graag iets bereiken in
het leven, geloof ik. Ik heb dat gevon
den in de goochelkunst".
Goochelen ls voor Richard Ross een
sport geworden. De sport om collega's
te overbluffen. Daarbij zoekt hij het
niet louter in de vingervlugheid. De
psychologie speelt een belangrijke rol.
Hij probeert zich te verplaatsen in de
gedachten van andere magiërs, die
hem op de vingers kijken. Zijn speci
aliteit is het ongecompliceerde werk.
„recht voor de raap". Hij schuwt the
atrale effecten. Dat heeft hem. denkt
hij de wereldtitel opgeleverd. Het
is er tevens debet aan, bekent hij
dat zijn prijswinnende nummer,
waaraan hij met de spiegel als enige
kriticus vele nachtelijke uren heeft
gewerkt, achteraf bij het gewone pu
bliek minder blijkt aan te slaan dan
bij de vakbroeders. Het was te veel
afgestemd op goochelaars. Het was te
technisch en te weinig commercieel.
Hij had toegeleefd naar het internati
onale congres met de belendende titel
strijd niet naar een zaal vol met
leken. Daar gaat hij nu wat aan
veranderen.
Zou hij zijn vakbroeders laten delen
in de geheimen van de door hem
ontwikkelde kakelverse technieken?
„Zonder meer", zegt hij. „Ik ben geen
mysteriemannetje. Ik ga geen patent
aanvragen. Maar bang voor concur
rentie hoef ik, geloof ik, nauwelijks te
WERK OP
DE VIERKANTE
MILLIMETER:
DAT IS
HET HELEMAAL
zijn. Als je weet hoe het moet, kun je
het nog niet. Vergelijk het maar met
een viool en een strijkstok. Als je die
koopt, betekent dat nog niet dat je
een violist bent. Zelfs niet, wanneer je
perfect muziek kunt lezen.".
De kassaklaroen van buitenlandse
aanbiedingen schalt in zijn oren
oktober in Parijs stagt al vast -
maar hij moet er nog aan wennen.
„Ik ben gewoon naar het congres toe
gegaan met de gedachte: ik laat een
nummer zien en hoop er het beste
van", zegt hij. „De dingen, die ik doe,
zijn zo simpel, dat je er verbaasd van
staat, als het goed overkomt. Dingen,
waarvan ik zelf niet in de galen had,
dat collega's er voor zouden vallen
en dan opeens de wereldtitel. Ja, dat
was prachtig. Wanneer je het Wilhel
mus hoort spelen en de Nederlandse
vlag ziet komen, gaat er door een
echte Amsterdamse jongen wel het
een en ander heen".
Hij kan dames doorzagen en laten
zweven, als hij wil. Hij heeft met
duiven gewerkt, maar moest in dienst
en kon de dieren niet meenemen. Hij
gaf ze weg en begon er nooit meer
aan. Er zijn al zoveel goochelaars, die
met duiven werken, vindt hij. Zijden
doekjes zijn hem eveneens te min. Hij
heeft zijn hart verpand aan de mani
pulaties zijn inziens het edelste on-
."•-■Tv 'n^T1 v
werk op de vierkante millimeter,' pal
onder de nieuwsgierige neus van Jan
Publiek.
Geen tromgeroffel. Geen fanfare. Ge
woon japen van koperen munten, die
nauwelijks in de vuist passen laat
staan in de strakke mouwen van het
rokcostuum. dat hij bij zijn optreden
draagt in het niet laten verdwijnen
en uit het niet tevoorschijn plukken.
Het formaat van zün attributen dat
is. wat hem op 24-jarige leeftijd tot
een goochelaar van wereldformaat
heeft gemaakt.
PIET SNOEREN
DEN HAAG. In de Schilders
wijk zeiden de mensen eerst
tegen zuster Van de Ven: „Wat
moeten wij met zo'n heilig wijf?".
Nu klinkt dat anders: „Zuster,
u bent ons geheime wapen ge
worden"
Hoe ziet dit „geheime wapen" eruit?
Zuster Marie Josèph, 57 jaar oud.
congregatie van de „Zusters van Lief
de" in Tilburg, oudste van 3 kinderen.
der de zustersluiter uit. Bril
onderkant zonder rand, een kruis
hangt om haar hals, de rok van de
zusterkleding eindigt vijf centimeter
onder haar knieën.
Ze zit nu zoals bekend als kloosterlin
ge voor de K.V.P. in de Haagse ge
meenteraad. De pas gekozene
„Dolle Mina hebben ze mij genoemd!
Dol ben ik misschien,maar geen suf
fragette". Door haar dringt de kerk
weer door in de maatschappij; zij
overschrijdt ook de streep naar de
leken; als kloosterlinge wordt ze ge
confronteerd met de wereld en met
politieke zaken, die de volksmond
graag als „vies" betitelt; als
niet meer tegen de wind in fietsen. De
nieuwe bromfiets kreeg ik van de wet
houder van Den Haag.
Ze staat ook in contact met de oud
minister-president dr. W. Drees. Af en
toe gaat ze thee bij hem drinken. „Hij
heeft mij op alle vragen goede raad
Hoe werd ze tot „geheim wapen"?
Eigenlijk lerares aan een Haagse
meisjesschool, kwam ze toevallig in
deze stadswijk. „Toen belde ik op
naar de gemeenteraadsleden, volgde
raadszittingen, wees journalisten op
het probleem, waarmee wij in deze
wijk geconfronteerd worden". Tenslot-
Haar reactie? „Toen ben ik vrese
lijk geschrokken. Ik ben drie dagen
naar mijn familie in Tilburg gegaan.
Ik dacht, die houden je voor de gek!
Van de orde heb ik alles gekregen,
die staat tenslotte achter mij. Dus heb
ik ook met mijn medezusters alles
besproken. Allen zeiden ze nee. ook de
provinciale overste. Die meende: „Wij
zijn er tegen,
s echt gemakkelijker.
Uit de lekenwereld kreeg ik alleen
aanmoedigingen, met een uitzondering.
De doorslag gaf toen mijn neef! Hij is
vicaris-generaal bij bisschop Bluyssen
in Den Bosch. Hij raadde mij aan het
beslist te doen!"
De verkiezingsplakkaten hebben haar"
in het begin bang gemaakt. „Toen ik
mijn foto zag. kreeg ik eerst een rood
hoofd en durfde niet meer te kijken".
De verkiezingsnacht maakte zuster
Van de Ven in het hoofdkwartier van
de KVP in Pulchri Studio op het
Lange Voorhout mee. 's Avonds om
half elf was haar verkiezing definitief.
Ze had de stemmen hoofdzakelijk te
gen de PvdA in de wacht gesleept. 819
stuks! Zoals iedere kandidaat weet
ook zij dat getal bliksemsnel te noe
men. Dat is met uizondering van de
lijsttrekker van de KVP het hoogste
aantal stemmen.
„Na het uittellen ging ik meteen naar
het klooster. Allen wachtten op mij.
Het was hartelijk en gezellig. Sinds
dien staat de kloosterfamilie achter
Kloosterlinge van
Haagse
gemeenteraad gaat
af en toe
thee drinken
en goede
raad halen bij
dr.W. Drees
„Vader, je moet nog een keer stem
men, alleen nog deze ene keer!"
Een communist schreef een briefkaart.
Daar stond kort maar krachtig letter
lijk: „Ondanks non. Sluit je aan bij de
CPN!" Er kwam een anonieme scheld
brief. Ik had gezegd, dat we in Den
Haag woningen harder nodig hadden
dan een metro! De brief kwam overi
gens van buiten Den Haag.
Is zuster Van de Ven een geëmanci
peerde vrouw? „Ja, dat ben ik zeker!"
,We hebben allemaal onze stem aan jou gegeven...'
sociale
„Daar zitten
allerlei ge
zindten en ook van alle partijen, tot en
met de communisten. Tot dat ogenblik
zich in de politiek had ik geen contact gehad met men
de mannen waarma- sen, die niet zo dachten als ik. En
het telefoontje van de
het Willebrordshuis in de Oude Mol
straat 35 naar de gemeenteraad. „Fijn,
nietwaar? Ik had een kleine hartaan
val. De doker zei tegen me: U mag
Waren er reacties na de verkiezing?
Ja, leuke en minder leuke. Onbeken
den stuurden een stuk zeep en ook
bloemen. Een priester uit Nijmegen
een gelukstelegram. Een vrouw op
straat zei tegen me: „Zo, nu zit je
lekker in de gemeenteraad. We heb
ben allemaal onze stem aan jou gege
ven". Een leerling van mij, wiens
een mooie boom, daar heb ik echt geen
begrip voor hoor!" Het werk in de
gemeenteraad? zaal me op de wo
ningnood concentreren!"
Haar congregatie heeft ook in Duits
land vestigingen, in Gütersloh en op
nog andere plaatsen. Misschien springt
de vonk nog eens over. Zuster Van de
Ven: „Ach, er wordt nog zoveel over
i geroddeld. Laten we zeg
gen: Er zijn
bij
helemaal niet zo kwaad".
bij, die zijn
WOLFGANG TREES
