TRADITIE
WEEGT OP
WIMBLEDON
ZWAARDER
DAN GELD
EGON STEUER:
Omzien zonder wrok maar wel met
bedenkingen
(Van een speciale verslaggever)
LONDEN Dit weekeinde zwenkt de focus van
het internationale sportgebeuren van het gigan
tische Aztekenstadion van Mexico-City naar het
pittoreske landelijk gelegen Londense voorstadje
Wimbledon. Nog geen 24 uur na het laatste fluit
signaal van de finale van het wereldkampioen
schap voetbal zal Rod Laver de bal opgooien voor
de eerste service van het traditioneel belangrijkste
tenniskampioenschap van het jaar.
MARGARET COURT
halverwege grand slam
TOM. OKKER
niet hoger geschat dan een elfde plaats
ROD LAVER
grootste „moneymaker" van de tenniselite
De twee- en viergevechten op de door
vriendelijk, maar beheerst meeleven
de, zomers geklede toeschouwers om
zoomde superbe grasbanen zijn inte
ressanter dan ooit. Zij vormen de
eerste rechtstreekse confrontatie tus
sen de profs van de groepen van
George Mc Call (Laver, Emerson, Ro-
sewall e.a.) Mike Davies (Newcombe,
Roche, Okker e.a.) en de onafhankelij-
ken. -Men zou de laatste categorie
beter kunnen aanduiden als niet-ge-
bonden profs, want Jan Kodes ver
diende in Parijs duizend dollar per
dag en Arthur Ashe hoopt aan een
driedaags toernooi half augustus vijf
duizend dollar over te houden. Dat
zijn bedragen waarvoor ook de „echte"
profs best in actie willen komen.
Startgelden
Maar dat is hun dit seizoen niet
vergund geweest. De van oudsher
interessante open nationale kampioen
schappen van Rome en Parijs verbonden
zich met nog zestien toernooien tot een
wereld-grand-prixcompetitie, waarvan
de winnaar flink zou meedelen uit de
prijzenpot van 120.000 dollar. Voor
waarde was: het niet-geven van start-
gelden. Nu bestrijden de prof-bazen
juist de enorme reisbedragen van hun
spelers uit dat soort inkomsten. In
JAARLIJKS TERUGKERENDE SHOW VAN TENNISTALENT
NU CONFRONTATIE TUSSEN PROFS EN ONAFHANKELIJKEN
Rome wikten ze nog een bescheiden
startgeld te bedingen, maar daarna
was het uit. De open Italiaanse kam
pioenschappen werden buiten de
grand-prixcompetitie gezet en de profs
van hun kant, trokken zich terug in
hun kleine driedaagse financieel
zeer lucratieve toernooien. Met dat
al is een vrijwel identieke situatie
ontstaan, als twee jaar geleden, toen
Engeland de revolutie in de tennisport
predikte om "Wimbledon voor iedereen
toegankelijk te maken. Het doel is in
zoverre bereikt, dat Wimbledon zelf
inderdaad open is. Al worden er geen
startgelden uitgekeerd, de profbazen
konden het zich niet veroorloven deze
veruit belangrijkste show van tennis
talent te negeren.
Voor het prijzengeld komt men niet
naar Wimbledon. De eerste prijs voor
twaalf dagen „bloed, zweet en tranen"
bedraagt drieduizend pond. De profs
hebben berekend dat ze met verge
lijkbare inspanningen elders het vijf
voudige kunnen verdienen. Daarbij
mag echter niet uit het oog worden
verloren, dat de reputatie, die straks
zoveel geld opbrengt,- voor een groot
deel op Wimbledon moet zijn verwor
ven. Wimbledon is pure „business", al
zou men dat wandelend in de dicht
bezette gangpaden nauwelijks bevroe-
„Moneymaker"
Ongetwijfeld de grootse „moneyma
ker" van allemaal is de viervoudige
titelhouder Rod Laver, Grand Slam-
winnaar in 1962 en 1969. De 31-jarige
in Los Angeles wonende linkshandige
Australiër heeft onlangs een nieuw
contract voor twee jaar afgesloten, dat
hem 250.000 dollar garandeert. Daar
naast heeft hij zich contractueel ver-
bondén aan drie verschillende racket
fabrikanten. Met als gevolg dat hij in
Europa met hout en in Amerika met
een aluminium-racket speelt. Voor
spelers, die zoals Newcombe 80.000
kilometer in zes weken afleggen, is
dat telkens een hele omschakeling.
Enkele van Laver's nederlagen wor
den er wel door verklaard. Maar ja,
hij verdient aan het aluminiumracket
van Chemold alleen al 60.000 dollar
per jaar. Laver heeft als geen ander
de eigenschap mee te groeien met de
belangrijkheid van een kampioen
schap. In een eerste of tweede ronde
kan hij nog wel eens verrast worden,
in de kritieke stadia vrijwel nooit. Die
eigenschap is ook terug te vinden in
zijn spel. Er is niemand, die zoveel
winnende slagen scoort vanuit verlo
ren posities. Wanneer Laver het tem
po verhoogt, nog meer tops in zijn
slagen legt, is hij onbespeelbaar, on
geacht wie er tegenover hem staat.
AMSTERDAM Egon Steuer wist
waaraan hij begon toen hij een drie
tal jaren geleden bij de Nederlandse
basketballbond de (full time) functie
van bondscoach aanvaardde. Steuer
wist, toen hij de stap van Tsjecho-
Slowakije naar Nederland waagde,
„dat het in Holland nog allemaal erg
amateuristisch was". Maar pas toen
hij zich had geïnstalleerd in het ka
mertje in Amsterdam waarin hij werd
gehuisvest („waarin ik als ik er
een had mijn zoon niet zou willen
laten studeren", zegt hij) ontdekte
EGON STEUER
lange vakantie
Steuer hoc amateuristisch. Toen be
merkte hij met de kritische blik
van de Oosteuropcaan die gewend is
aan een „professionele" aanpak van
bijna elke sport dat „het technisch
kader zeer slecht was", dat „je niet
kon doen wat je wenste", omdat „ook
de technische leiding minimaal was.
En dat maakte het werken zo moei
lijk. Maar ik wist wat ik kreeg toen
ik kwam en daarom was het niet eens
zo'n grote verrassing voor me dat het
zo absoluut amateuristisch was". Met
die wetenschap kan Egon Steuer om
zien zonder wrok, nu het contract met
de basketballbond niet meer verlengd
wordt.
Per 30 juni is Egon Steuer basketball-
coach af. In zijn flatje in Amsterdam-
Oost, een huisvesting waarvoor hij
(later) zelf heeft gezorgd, zegt hij: „De
primaire reden was dat de Tsjechische
bond heeft gezegd: „Steuer moet te
rugkomen". „In Tsjecho-Slowakije is
namelijk een bepaling dat een coach
niet langer dan drie jaar in het bui
tenland training mag geven. Dat bad
misschien nog wel geregeld kunnen
worden, maar de secundaire reden
was dat ik eisen had gesteld en die
kunnen en zullen voor de Bond wel te
zwaar zijn geweest. (Het gemakkelijk
ste voor beide partijen was toen
het contract opzeggen.) Mijn grootste
zorg was de technische kant, daarin
had ik helemaal geen medewerking.
De Bond had ook geen technische
commissie. Met mijn eisen op tech
nisch gebied, moest ik naar de Bond.
Die eisen moesten dan beoordeeld
worden door functionarissen die er
niet zoveel vanaf wisten. Natuurlijk,
ik had ook financiële eisen, maar met
de financiën zat het wel goed. Het
ging voornamelijk om de technische
„Ze weten in
Nederland
zelf nog niet
hoe goed ze
kunnen
basketballen"
„Er was geen planning bij de Bond.
Er werd niet met regelmaat gewerkt.
Soms hadden we een tijdlang niet
getraind en dan werd er na drie
maanden gezegd: ,-Hop, ga maar weer
trainen". Maar een opbouwperiode
voor de jeugd en een opbouwperiode
vobr het herenteam, die toch twee,
drie jaar moet beslaan, was er niet
bij. Er werden ook geen interlands
gepland. Vier, vijf weken, van tevoren
hoorde je wanneer er een interland
Geen initiatief
En de ^Bond heeft bijna nooit zelf hel
initiatief tot een interland genomen.
Altijd moesten uit het buitenland de
uitnodigingen komen. De laatste twee
maanden hebben we niet meer ge-
„Er was geen enkele planning bij
tie Nederlandse basketballbond".
speeld. Sinds februari, begin maart, na
de twee interlands tegen Frankrijk,
bestaat het team eigenlijk niet meer.
In die zin dat de spelers daarna niet
„Mij was niet
duidelijk wat
de Bond wilde:
topsport bedrijven
of sport op
trimniveau"
meer bij elkaar zijn geweest. Als je
dan in een bepaalde trainingsperiode
een bepaald niveau in het team had
bereikt en er volgde een lange periode
dat de spelers niet bij elkaar kwamen,
ging dat niveau natuurlijk weer ver
loren. Ik heb tientallen voorstellen
gedaan om interlands te spelen, min
stens de helft werd niet aangenomen.
Om welke reden dan ook, het ging
bijna nooit door. En het is toch zo, dat
elk land dat wat wil bereiken, dat
moet bouwen op het nationale team.
Dat is ook de beste propaganda. Alle
goede Europese landenteams spelen
minstens dertig wedstrijden per jaar,
wij speelden er maar vier of vijf
(uitgezonderd de Europese kampioen
schappen). Dat is toch zeer amateuris
tisch. Ze hebben wel geprobeerd dal
te verbeteren, maar het gaat zo ont
zettend langzaam. De Bond bestaat
misschien nog 150 jaar, maar als je
een contract hebt voor steeds ander
half jaar dan gaat het echt langzaam.
Dat is zonde want het Nederlandse
team kan een van de beste basket
ballteams van Europa worden.
Maar ze weten in Nederland zelf niet
hoe goed ze basketball spelen. Als je
nou wint van Bulgarije. Hongarije en
Tsjecho-Slowakije, dan weet je toch
dat het kan. Dat zijn resultaten die
tientallen landen nooit hebben bereikt
Dan is het zonde als het zo gaat: dat
er dan niet voldoende belangstelling
blijkt te zijn om het basketball op
internationaal niveau te brengen. Dat
ls ook zonde van het geld. En als ze
dat wel willen zullen ze het anders
moeten opbouwen. Dan kun je niet
zonder systematiek, zonder planning
en zonder medische begeleiding wer
ken. Want ook medische begeleiding
kent de basketballsport in Nederland
nog niet. En het is ontzettend nodig
dat de spelers gecontroleerd worden
op conditie en op gezondheid. Dan
weet je wat je van die spelers kunt
eisen en dat kun je alleen van een
arts horen".
Spanningen
„Ik ben hier gekomen om met een
team te werken, om een team op te
bouwen. Dat is niet gelukt omdat ik
op technisch gebied zo weinig mede
werking kreeg. Er is wel wat verbe
terd, maar met goede medewerking
zou er tweemaal zoveel verbeterd zijn.
Voor mezelf was het ook een te korte
tijd om dat waar te maken en er
waren conflicten; dat ik zei dat en dat
^wll ik en dat het niet kon. Dat geeft
'spanningen. Als het verkeerd ging,
dacht ik weieens, barst maar met
jullie basketball, maar als ik dan had
nagedacht, ging ik toch weer door.
Want basketball is mijn leven, mijn
alles en misschien ook wel mijn ziek
te.
Lakoniek
Per 30 juni is Egon Steuer basketball-
coach af. De 34-jarige Tsjech vat het
lakoniek op: „De één gaat, en de
ander komt. Voor mézelf vind ik het
toch wel jammer, want als je iets met
plezier doet is het altijd jammer als
je ermee op moet houden. Maar voor
de Bond zal het niet zo erg zijn. De
volgende kan even goed zijn en mis
schien, als hij slim is, nog wel beter.
Maar als de Bond op dezelfde manier
doorgaat, dan gaat het slecht. Wil het
goed gaan. dan moeten ze volgens mij
de hele technische leiding hei-zien,
dan moeten ze meer technische men
sen aantrekken, zoals trainers van
verenigingen. Dat doen ze nu nog
niet. En dan moet de Bond duidelijk
stellen wat ze wil: topsport bedrijven
en op internationaal niveau spelen, of
sport bedrijven op het niveau van
trimmen. Dat verschil was in mijn
periode niet duidelijk".
Wat Steuer na 30 juni gaat doen en
of hij in Nederland zal blijven wer
ken (hij is bouwkundig ingenieur) kan
hij nog niet zeggen. „Het enige wat ik
zeker weet, is dat ik eerst een héél
lange vakantie ga nemen".
PAUL DE TOMBE
Okker
John Newcombe, de finalist van hét
vorig jaar, is tweede en Arthur Ashe,
de winnaar van de Australische titel
derde. Tony Roche, de nummer twee
van vorig jaar heeft door een schou
derblessure minder gepresteerd en is
teruggezet naar de vijfde plaats. Nog
minder consideratie had het plaat
singscomité met Tom Okker. Vorig
jaar nog derde, nu niet hoger geschat
den een elfde plaats. Na een lijdelijke
opleving geven de recente prestaties
van de in Londen zeer populaire
„Flying Dutchman" weinig hoop op
een goed Wimbledon-toernooi. Toch is
de tengere oud-kampioen van Neder
land door de plaatsingscommissie niet
slecht bedacht. In de achtste finales
staat hij op papier tegen de veel te
hoog geplaatste (6e) Joegoslaaf Zeljko
Franulovic en bij eventuele winst, in
de kwartfinales tegen de momenteel
niet zozeer imponerende Arthur Ashe,
tegen wie Okker ook twee jaar gele
den reeds in de kwartfinales heeft
gestaan.
Loting belangrijk
Veel hangt af van het resultaat van
de loting. Hoewel Wimbledon er sinds
enkele jaren toe is overgegaan zestien
spelers te plaatsen in plaats van acht,
heeft men nog altijd „beschermde"
posities te weinig. Tot de niet-ge-
plaatsten van dit jaar behoren onder
meer de profs Stolle, Riessen, Pilie,
Buchholz en El Shafei en voorts de
Amerikaanse Daviscupspelers Cliff Ri-
chey, Charlito Pasarell en Bob Lutz.
Stuk voor stuk zijn het spelers, die bij
een gunstige loting de kwartfinales
kunnen bereiken. Wat er gebeurt als
dergelijke spelers in de eerste ronde
een „crack" ontmoeten, was vorig jaar
te zien bij de meest spectaculaire
tennismarathon van 'de eeuw: Pancho
GonzalesCharlito Pasarell, gewon
nen door de 41-jarige Pancho na ze
ven matchpoints tegen met de histori
sche cijfers: 22—24, 1—6, 16—14, 6—3,
119. Wie zo'n partij overleeft, heeft
zoveel reserves moeten aanspreken,
dat zijn lot bezegeld is. Gonzales wil
dat geen tweede maal meemaken. Hij
heeft de uitnodiging terzijde gelegd,
evenals die andere artiest van de
„fluwelen touch"; Manoio Santana.
Hun afwezigheid zal het Britse pu
bliek leed doen.
Bij de dames acht titelhoudster Ann
Jones zich evenmin nog langer opge
wassen tegen de spanningen, die een
dergelijke gebeurtenis met zich mee
brengt. Na veertien maal onafgebroken
uiteindelijk met succes bekroond po
gen, ontbreekt zij tussen de deelneem
sters. Ze heeft een plaatsje gevonden
in het hokje van de televisie-commen
tatoren. Bij de dames is iedereen vrij
weer te gaan en te staan waar men
wil. De contracten van Billie Jean
King, Rosemary Casals on Frangoise
Durr zijn ontbonden. „Het damesten
nis is dood" aldus Mike Davies, de
zakelijke leider van de uit achttien
spelers bestaande groep van Hunt. In
derdaad ontbreken de het publiek
aansprekende types als Maria Bueno
en Doris Hart, Zelfs Christine Janes-
Truman, het grootste knuffelkind van
de Britse sportjournalistiek, zal dit
jaar niet meedoen. De grootste kans
hebster is ongetwijfeld Margaret
Court-Smith, kampioene in '63 en '65
en thans met de titels van Australië
en Frankrijk in haar bagage halver
wege het groot slam, dat ooit in 1953
door wijlen Maureen Connolly werd
verwezenlijkt. Haar voornaamste lo-
genstandster is Billie Jean King, drie
voudig titelhoudster en verslagen fi-
naliste van het vorig jaar.
