fill
BSJSS
Gehandicapten doelwit van dagjesmensen
ADVERTEREN DOET VERKOPEN:
MAAR MET VOOR TWEEDE KAMER
(inafr
nHMH
eeld huis
gelijk
n
metekst
ingen
SATERDAG £8 MEI IWO
^en mooie lentedag. Langzaam kruipt
touringcars de lange heuvel naar
[ieuwsgierige vrouwengezichten ver
oor de raampjes. Daar staat de weg-
rp. De bussen zwenken af. Stop voor
ut De Sleutel. Motoren af. Deuren
menvereniging dromt uit de bussen,
lend in groepen staan. Tevergeefs
lidster wat orde in de chaos te schep-
trekt op eigen initiatief Het Dorp in
)tte een open wijk van Arnhem niet-
andere groep gaat het restaurant in,
pakken de boterhammetjes uit de tas
i, om bjj te komen, maar in de bus.
strekken de ledematen, draaien een
bij een collega tegen het portier. Het
belangstelling al lang niet meer. Zij
iveelste golf van de toeristeninvasie
rd in dit mei-offensief. En in de
Sleutel worden intussen foldertjes
temd voor goedwillende chauffeurs,
risten: „Welkom in Het Dorp".
in Nederland nog steeds tegenstanders,
sproken van een getto, er zouden grote
tussen de gehandicapten, die er wonen,
zich boos over de golven toeristen, die
janningen alleen maar vergroten. Het
zou ook niet alles zijn. Klachten uit de
het Dorpswereldje, soms ook van
n wij nog al eens de opmerking, dat het
om gehandicapten in een zo grote
te brengen. Je maakt van Het Dorp
n ze dan". Zo reageert J. P. Bijleveld,
et Dorp. „Natuurlijk is het geen getto,
tto zit opgesloten, dat het een afgesloten
Maar daarvan is hier geen sprake,
in, iedereen kan er vrij uit. De
er trouwens gelukkig heel anders
het wel onverstandig om een
gemakkelijk bezoek van de gehandicapten, is niet alleen
voor die gehandicapten, maar ook voor hen te duur.
Men leest de Dorpsfolder:
Dank zij
gehandicapte, die zich in eigen omgeving volledig kan r
handhaven en er zich gelukkig voelt, over te gaan
plaatsen naar Het Dorp".
Onaangepast
„Het Dorp zou ook niet nodig zijn als de maatschappij
zich had aangepast aan de gehandicapten, aangepaste
winkels, aangepaste openbare gebouwen, aangepaste
bioscopen, overal in den lande gezinsvervangende
tehuizen. Maar dat is economisch gewoon niet haalbaar
in ons maatschappelijk systeem. En, wat die
gezinsvervangende tehuizen betreft: de gehandicapten
missen daar toch in vele gevallen de privacy die ze
zoeken. Kijk, en dat is de opzet waar we bij de bouw
van Het Dorp van zijn uitgegaan, een zo optimaal
mogelijk leefklimaat scheppen met zoveel mogelijk
privacy. En dat is gelukt".
De bewoners wordt dus niets in de weg gelegd?
..De bewoners hebben een reglement. Dat bevat de
normale zakelijke bepalingen, bewoningsvoorwaarden,
noem het een huurcontract. Zolang Het Dorp bestaat,
heb ik maar één verbod uitgevaardigd: niet roken op
bed. En helaas is gebleken, dat dat verbod een noodzaak
die dan geen bedreiging
„Ja en nee. Ja, omdat nog wel eens blijkt, helaas, dat
gewone bezoekers van deze wijk niet weten hoe hun
houding moet zijn tegenover de gehandicapten. De
valide heeft daar vaak problemen mee. Ze nemen twee
„Goedemidda?. meneer, mag ik me even voorstellen.."
Verbaasd gee/t de mai een hand en noemt ook zijn
naam.
„Meneer, w^r woont u?Op een flat? O, een
éigen huis heeft daar ook een huiskamer?
Wat zoudt u nu doen, meneer, als ik op een dag
onaangedie:d bij u de huiskamer binnenval en uw
laden ga opentrekken?"
De man ;aat venvard af. Excessen, die spanningen
kunnen oproepen. Onder de gehandicapten en onder het
personeel, de venorgsters en „dogela's". Of bestaande
spanningen verheigen!
„Och, naruurlijk hebben wij last van opdringerige
nieuwsgierigen. ïet maakt dat je je werk met heel wat
minder plezier :oct. En dan ga je aan andere dingen,
die je eigenlk allang dwarszitten, plotseling ook
zwaarder tiller Dat is de mening van een verzorgster.
Dingen, die clang dwarszitten?
„Ja, het ve' huishoudelijke werk. Het feit, dat je om
half twaalf'innen moet zijn. Dat je je verloofde niet op
de kamer -Jg ontvangen. Dat er zoveel collegaatjes van
je zo gauv il weer weggaan. Zulke dingen".
De heer ijle veld: „Toen we Het Dorp opzetten en
regels vrr de verzorgsters instelden, moesten we ons
wel aanpssen aan de normen, die hier in het oosten
golden, ."us geen bezoek op de kamers. Overigens is er
ook no; een praktische reden: de meisjes werken in
wisselc;nsten. Overal in zo'n flat wordt overdag
geslaps en in nachtgewaad over de gangen gelopen.
Bezoé;rs zouden die privacy kunnen verstoren. Maar
ik be: persoonlijk van mening, dat we zeer snel de tijd
tegeroet gaan dat dit gaat veranderen.
De iiauffeurs hangen nog wat verveeld rond bij hun
wapus. Restaurant De Sleutel, ingericht
„Het Dorp heet u welkom, u en al die anderen. Want
dank zij u allen kon Het Dorp er komen, kon deze
nieuwe wijk van Arnhem gesticht worden, kon deze
open woon-, leef- en werkgemeenschap voor lichamelijk
gehandicapten tot stand worden gebracht. Hoe Het Dorp
geworden is, kunt u zien vanuit café-restaurant De
Sleutel èn door er doorheen te wandelen, want
nogmaals Het Dorp is een wijk als alle andere
stadswijken en het staat eenieder dan ook vrij er te
verblijven. Dat verblijf echter kan een probleem
scheppen, niet voor u, niet voor Het Dorp, als zodanig,
maar voor de bewoners ervan. En juist dat kan uw
bedoeling niet geweest zijn, toen u destijds uw steentje
bijdroeg tot de bouw van deze wijk, die nog steeds een
unicum in Europa is. Want het is gebleken, dat in
sommige gevallen vaak ongewild inbreuk wordt gepleegd
op de privacy, het particuliere leven van de bewoners".
Veel zou er verbeterd worden als uw gezelschap niet
als een grote groep Het Dorp ingaat, maar zich splitste
in groepjes van maximaal vijf personen. Meer nog zou
er verbeterd worden als u individueel iets minder
opvallend in de huizen of naar de bewoners kijkt. Die
bewoners zijn mensen als u, doch met een handicap, en
wensen net zoals u te worden behandeld.
Wie maar even „in de eigen straat denkt", zal zich deze
gedachte kunnen voorstellen. Het Dorp is een open wijk
en dat zal het blijven, onder andere omdat Het Dorp
gebouwd door giften van het gehele Nederlandse volk
wil lten zien hoe het geworden is, zonder toeristische
attractie te zijn.
De vrouwenvereniging komt weer naar de bussen
drommen. „Kijk eens, wat zielig hè." Een dorps
bewoner in een rolstoel hoort het en merkt scham
per op: „Vorige week gingen ze naar Artis, nu naar
Het Dorp."
Directeur mr. J. P. Bijleveld:Spaar ons de
ellende van kijkvee
soorten houdingen aan. Ten eerste de houding van „Ik
doe net of ik je niet zie". En dan ten tweede de
houding van medelijden, van neerbuigendheid, die de
meest gemene manier van hoogmoed is. De bewoners
worden op die wijze tot kijkvee en dat is wel het
laatste wat we wilden. Maar dat alles komt voort uit
de contactstoornis die er in enkele gevallen bestaat".
..Dat was het „ja". Nu het „nee". Nee. omdat de
behoefte als normaal te worden beschouwd al een open
wijk als deze impliceert. En dan is het logisch, dat die
openheid mensen trekt. En dat die openheid wel eens
tot excessen van onbeleefde aard leidt. Maar één ding
moeten we vooropstellen: de bewoners hebben graag
het contact met de buitenwereld en sommigen weten die
excessen goed op te vangen".
Nieuwsgierig
de
m te Wozen.
de ramen om
an he.' huisje
nooit voor zichzelf.
De zon blikkert hel in de ruiten va
huisjes. De azalea's erachter staan w«
Een groepje toeristen verdringt zich voo:
naar binnen te kunnen kijken. De deur
gaat open. Mevrouw in rolstoel: „Kijkt u bi/' u in de
straat ook bij anderen naar binnen?"
Woordvoerster groepje: „O. neemt u ons Bkwalijk,
mevrouw. Maar we zijn zo nieuwsgierig naar hoe de
„Maar dat is leuk. Had u dan toch even aangebeld,
komt u gerust binnen".
Een toerist stapt zonder boe of bal' een van de
trefpunten binnen, de gemeenschappelijk zaaltjes voor
kleine groepjes bewoners. Hij drentel' wat rond, trekt
links en rechts laden open. Een beloonster ziet dit
rustig aan. Dan wielt ze haar wagefl'J® naar hem toe:
I f-'.ïkér\.
„Het Dorp" dreigt uit te groeien tot t
gehandicapten te bezichtigen.
i soort Artis. Dagtochten hebben er een „kijkstop" om de
Als de reclamewe-
ou krijgen, verschijnen
ogelijk paginagrote ad-
dagbladen. waarin dc
zich aan de lezers
:c heren zijn vorig
inie-onderzoek tot dc
omen dat er een kloof
!ment en publiek. Een
het Nederlandse volk
iig van de volksverte-
af te weten. Vragen
ement kunnen amper
oord. In de waardering
de Kamer heel zuinig-
Van Kamerleden wordt
lang zeuren, niet erg
et partijbelang boven
stellen... maar bij alle
de ondervraagden toch
feede Kamer moet be-
:nsen zouden zelfs
•tact met Kamerleden
sen hebben hieruit snel
getrokken. De politie-
g in de kranten, radio
kt onvoldoende belang
de Tweede Kamer te
Om het publiek objectief op de hoogte
te stellen van het politieke bedrijf aan
het Binnenhof, moet de Tweede Ka
mer zelf reclame gaan maken. „De
reclame is bij uitstek geschikt voor
begrijpelijke, ongekleurde informatie",
zegt reclameman Paul Mertz. Als de
Tweede Kamer haar bericht steeds op
dezelfde hele pagina geeft, weten de
mensen in het hele land waar ze voor
objectieve, begrijpelijke berichtgeving
over het parlementair gebeuren te
recht moeten.
Over deze gedachten hebben reclame
mensen, kamerleden en parlementaire
redacteuren in het kamergebouw ge
discussieerd. Het leek erop alsof de
reclamemensen de parlementaire
journalisten verantwoordelijk wilden
stellen voor de onbekendheid die het
werk van de volksvertegenwoordiging
helaas geniet. Dat is een wat te vlotte
conclusie. Vele mensen hebben zonder
meer onvoldoende kennis van wat re
gering, parlement en andere staatkun
dige instellingen tot opdracht hebben
en in feite doen. Het is voor vele
mensen allemaal te ingewikkeld en tc
ver van de deur. Het parlementaire
gebeuren en de politieke warwinkel
zijn niet erg doorzichtig. Het onvol
doende inzicht draagt ertoe bij dat de
mensen de politiek maar langs zich
heen laten glijden. „Ze doen maai
Maar of advertenties over besluiten
van de Tweede Kamer compleet met
stemverdeling de remedie zijn, dat
mag worden betwijfeld. Kamervoorzit
ter Van Thiel gelooft er niet in: „Wij
hebben geen produkt om te verko-
Aanvulling
Geen enkele reclameman kan natuur
lijk zeggen of de informatie over het
parlement in peperdure advertenties
beter zou overkomen dan in berichten.
Reclameman Van Staal wil trouwens
wel erkennen, dat zo'n advertentie
alleen maar als aanvulling op de re
dactionele tekst moet worden gezien.
„Want de pers geeft betere informatie
dan een advertentie zou kn|men"- nog niet haar centen in een adverten- leen al de praktische probleempjes dit
Na een avondje discussi<<'en over deze tiecampagne zal gaan steken. bijna onmogelijk. Want de Kamer is
„onmogelijke zaak" zoal3 Kamervoor- een verdeeld huis. Zo'n advertentie
zitter Van Thiel zei, is het wel dulde- Maar zelfs als hierover ooit positiever kan niet zomaar door iemand uit de
lijk dat de Tweede Kamer Voorlopig zon worden gedacht, dan maken al- Kamer worden geschreven. De tekst
zou politiek bekeken moeten worden...
daar zouden dagen mee heen gaan.
Als iedereen de kranteberichten over
een kamerdebat allang vergeten zou
zijn, zou de Tweede Kamer in simpele
bewoordingen dat besluit nog even
komen toelichten.
Maar goed, men wilde de eerlijke,
idealistische reclameheren niet zo
maar naar huis sturen. Ze hadden de
Kamerleden een gefingeerde adverten
tie voor 1975 laten zien, waarin over
de „nieuwe onderwijswet van minister
Vonhoff" werd gesproken.
De opdracht luidde nu: op basis van
de geschreven Kamerhandeling een
advertentie maken over de „nacht van
Roolvink" (u weet wel toen de loon
wet werd behandeld, toverde minister
Roolvink als dreigement minister-pre
sident De Jong tevoorschijn). Nu maar
afwachten, of de reclameheren iets
kunnen produceren dat meer dan fi
plus waard is.
Betere indruk
Blijft nog steeds het feit bestaan
dat bijvoorbeeld de vakbonden en be
drijven als KLM en Philips bij het
Nederlandse volk een betere indruk
maken dan de Tweede Kamer. De
volksvertegenwoordigers blijken al te
veel al to ver van de mensen af te
staan. Het politieke gehakketak, de
ellenlange debatten, de warrige par
tijverhoudingen doen het niet zo besl.
En de parlementaire zaken spelen zich
dikwijls op een voor vele mensen te
hoog niveau af. Dat is het risico als er
zoveel specialisten in de Tweetje Ka
mer zitten. Het blijkt voor sommige
Kamerleden uitermate moeilijk zich
heel bevattelijk en beknopt uit te
drukken. En soms zorgt de politieke
handigheid ervoor dat meningen wor
den verpakt in vaagheden en priet
praat. Want wie zich duidelijk uit
drukt, legt zijn standpunt vast. En
daar zou men later wel eens aan
herinnerd kunnen worden.
Het „onbekend maakt onbemind" to
natuurlijk wel begrijpelijk. En toch
gaat het in het parlement om zaken
van het allergrootste gewicht die alle
Nederlandse burgers raken. De hoogte
van de AOW, maatregelen tegen de
werkloosheid, de bouw van huizen, de
bestrijding van de luchtvervuiling, al
lemaal zaken waarover de grote be
slissingen in het parlement genomen
worden. Wie kan nu zeggen dat zaken
als lonen en prijzen, de kwaliteit van
de woningen of de zuiverheid van de
lucht zijn belangstelling niet heb
ben?
Gewone mensen
Diverse partijen doen moeite de
volksvertegenwoordigers dichter bij
het vollk te brengen. Sommige Kamer
leden houden in hun gewest spreek
uur, zijn op discussie-avonden te vin
den enz. Te weinig worden Kamerle
den en ook ministers gezien als
gewone mensen, als vertegenwoordi
gers van het volk. Soms weten men
sen niet hoe duur en moeilijk ze
moeten schrijven, als ze zich tot een
Kamerlid wenden.
Toch kan het allemaal heel simpel.
Wie contact met een Kamerlid wil
hebben hoeft geen halsbrekende toe
ren uit te halen. Hij schrijft de man
of vrouw of hangt aan de bel. Wie
een keuze wil doen uit de Kamerle
den, kan bij de Tweede Kamer in Den
Haag een lijst met namen, adressen
en telefoonnummers krijgen. Men.
krijgt ze alle 150 thuis in de bus. Is
er een brandend probleem dan willen
ze best luisteren. Want volksvertegen
woordigers hebben een heel warm
hart voor het volk.
En niet alleen, zoals sommige
pessimisten zeggen, wanneer het
tegen de verkiezingen loopt. De
agenda's van de volksvertegen
woordigers spreiken namelijk
boekdelen,
A. HOOGKAMU
