Agnes Yarda reddende engel
voor Cinemanifestatie
naar Kloris en Roosje
Ned. Kamerorkest
..COLLECTIE IELLE DE BOER"
LEIDT TOT ZWITSERS GEDING
DINSDAG 3 FEBRUARI 1970 DE LEIDSE COURANT
Voor een bijna uitverkocht huis heeft de Koninklijke Orkestvereniging Symphonia gisteravond in de grote zaal van De Doelen te Rotterdam een concert gegeve
Medewerking werd verleend door het Alma Mater Koor en De Stem des Volks, beide uit Leiden, en de gemengde zangvereniging Vox Laeta uit Roelof arendsvee
De uitvoering van de Koorfantasie van Beethoven, Het Schicksalslied van Brahms en de orkestrale werken Ouverture Coriolan van Beethoven en een symfonie vt
de Zweedse componist Fr. Berwald stond onder leiding van de Leidse dirigent Henk Briër. De solopartij in de Koorfantasie werd gespeeld door de dirigent vt
hei Alma Materkoor en Vox Laeta, Jan van der Meer. Het optreden van de koren van Jan van der Meer en het koor en orkest van Henk Briër oogstte bij het
publiek bijzonder veel succes. De opbrengst van de avond was bestemd voor de Nederlandse Blindenbibliotheek.
Pers en publiek KLEUTERTONEEL VAN NEDERLANDSE COMEDIE
zijn het eens op Met „Doil QuicllOl ICVUg
Cinemanifestatie
UTRECHT (ANP) Halverwege de
cinemanifestatie in Utrecht na de
vertoning van 13 films staat „Le clan
des Siciliens" van Henri Verneuil met
7.98 punten (tien is het maximum) bo
venaan in de waardering van het pu
bliek. Op de tweede plaats komt „La
loi du survivant" van Jose Giovanni
met 7.13 punten (Giovanni heeft ook het
scenario gemaakt voor Le clan) en op
de derde plaats „Het adelsnest" van A.
Mihail Kolehalovsky met 6.81 punten.
De filmcritici gaven de voorkeur aan Een jaar of wat geleden heeft de Ne-
„Het adelsnest" (7.10 punten) gevolgd derlandse Coraedie zich. na veel heen en Pieter Langedijk schreef zijn stuk up ^gf'paulH3"a®^
door „Le clan des siciliens (7 punten) weer gepraat, kunnen bevrijden van de 16-jarige leeftijd en had toen nog weinig Meulenbroek. Rud
en the fall van Peter Whitehead (6.7S jaarlijkse verplichting om met nieuw- kaas gegeten van toneelschrijven. Hii wim de Haas. \vi
••punten). jaar de „Gijsbrecht" van Vondel te spe- leende een verhaal uit Cervantes' „Don i hoven. Cor van t
len. gevolgd door „De bruiloft van Klo- j Quichot" en bouwde op deze summiere
In de Galerie Centre de 1'Art ln het ris en Roosje". Als vervanging zou men i Intrige een al te lang stuk, dat zelfs in
Haagse Westeinde exposeren van 7 een klassiek Nederlands stuk moeten 1 de gekortwiekte versie van de Nederland- matische situati
tot en met 28 februari Vilma Henkei- kiezen. Vorig jaar werd het „De Spaan- se Comedie nog te veel tijd vergt. Karak- onmogelijk stuk,
man met keramiek en Jan Sloots met se Brabander", nu „Don Quichot op de j ters ontwerpen kon de kleine Pieter toer
schilderijen. Bruiloft van Kamacho". En met dit stuk ook nog niet. laat staan werkelijk dra
Paard van Troje
weer binnen
I van Langedijk heeft de Nederlandse Co- I
I medie het paard van Troje weer binnen- j
gehaald, of beter gezegd het Zeepaard.
het schip met rijshout uit de Gijsbrecht. j
want we zijn weer helemaal terug waar i
we van weg wilden. Bij de klucht van j
1 Kloris en Roosje namelijk.
bedenken. Het ls
De Nederlandse zangeres Christina. Cünne heeft een langspeler volgemaakt met liederen van Mikis Theodorakis. De
titel werd „Songs from Zatouna". Zatouna is de plaats, waar Theodorakis gevangen werd gehouden en van waaruit d
liederen naar de buitenwereld werden gesmokkeld.
verzen men horizontaal, verticaal, van
voor naar achter, van achter naai voor
en tenslotte nog over twee diagonalen kan
lezen. Knutselwerk, waarbij meer het
in Mozart, Stravinsky, Smal ley
Het begon de hoorder, zelfs als was hij
niet gemakzuchtig, dan ook spoedig te
vervelen. gelukkig duurden deze Varia-
EEN AVOND
als herscheppers bepaalde eigenlijk het
karakter van een bijzonder prettige
kort genoeg om te laten horen, dat David
Atherton en zijn mensen de weg wisten
VOL JEUGD EN
SPEELMUZIEK
Het was al jeugd, die zich gisteravond
In de uitvoering van het Nederlands
Kamerorkest deed gelden. Om te begin-
en dit op bijzondere prettige wijze.
Mozart met zijn symfonie stelde geen
problemen en dirigent David Atherton
had bovendien niet de minste behoefte
deze er in te brengen en daardoor iets
gewichtig te maken, wat het in feite niet
was. Hij deetj. met kennelijke vreugde
en (geforceerde) harmonieën.
Ook Igor Stravinsky, de „ouderling" in
dit gezelschap „speelde". Conventione
ler dan zijn Engelse collega Smalley wel-
is waar. hij gaf „Dubbarton Oaks" zelfs
een heel gewone 1 oonsoort Es groot
mee. maar ook bij hem openbaarde zich
een afkeer van associaties, buiten het do-
geboorte. David Atherton. geflankeerd
door een pianist-solist, de Spanjaard
Rafael Orozco. die de aanvallige leeftijd
van 24 bereikt had.
Deze jonge mensen deden muziek van
Jonge mensen klinken: een Symfonie in
A groot (K.V. 134) door Wolfgang Ama-
deus Mozart geschreven, toen hij amper
16 was; voorts van dezelfde componist
jongen, boordevol van herinneringen aan
een Italiaanse reis. die hij zo juist achter
de rug had
En het Pianoconcert, één uit dc reeks
van zes door Mozart in het uiterst
produktieve jaar 1784 geschreven, werd
door Rafael Orozco op dezelfde wijze be
handeld: op uiterst vaardige, stilistisch
volkomen verantwoorde wijze bracht hij
Door 15 instrumentalisten 3 violen.
3 alten. 2 celli, 2 kontrabassen, 1 fluit. 1
klarinet. 1 fagot en 2 hoorns deed hij
in de Willem Alexanderzaak een muziek
je presenteren, dat men het „Zevende"
Brandenburgs Concert van Bach zou kun
nen noemen, met dien verstande echter,
dat wat hij beweerde, minder gemakke
lijk, pretenzieuzer klonk dan het werk
van Johann Sebastian.
telde toen 20 lentes. Tussen deze werken
ln de Variations for Strings, van 1964/65
daterend, door de Engelsman Roger Smal-
lev op zijn 22e gemaakt.... Slechts het
concert „Dumbarton Oaks" van Igor
Stravinsky bleek van een ouder mens te
wil van de wereld niets achter kon zoe
ken. Slechts amusement wenste hU te
brengen, hierin gesteund door een voor
treffelijk agerend en reagerend orkest.
Dat orkest zorgde voor nog meer lu
dieke elementen, o.m. de Variations for
Ook hierin speelde David Atherton met
zijn Nederlands Kamerorkest. Echter nog
ietwat voorzichtig, angstig schreven we
b(jna: men bleek nog niet geheel los van
de partituur, enkele ochtenden extra
training waren nog gewenst geweest.
teert van 1937/38, de meester liep toen
tegen de vijftig
Dat Jonge element, zowel bij scheppers
gardistisch spelletje wilde bedrijven,
hierin zich gedragend als een puzzelaar,
als een soort moderne rederijker, wiens
zierlge avond, waarin de spelers zich niet
in de „eredivisie" bevonden.
1 B.R
Ook „De Bruiloft van Kloris en Roosje"
viel altijd door de mand. onder andere
vanwege het gebrek aan intrige, de on
uitgewerkte karakters en dergelijke.
Maar het was een grap. die maar drie
kwartier duurde en die een inleiding
vormde tot een feest. Als zodanig ac
ceptabel. Maar laat de Nederlandse
Comedie nu in dit stuk van de kleine
Pieter een aanleiding vinden om een he
le avond te klorissen met dezelfde ellen
dig rammelende dansjes, met dezelfde
flutmuziekjes, die te pas en te onpas op
klinken. Wel wat gemoderniseerd alle
maal. maar dat is in wezen van geen en
kel belang.
De regisseurs hadden het stuk op ma
tige wijze voorzien van enkele grollen en
grappen. Een kaal toneel, uiteraard,
want er waren toch twee moderne regis
seurs aangesteld. Plastic in de kostuums,
want dat hoort ook bij zo'n moderne en
scenering. Alles uiterlijkheid
Ook de uiterlijkheid als hoofdkenmerk
van het spel. Paul van Brandenburg voor
zag Kamacho van een steeds aanwezige
domme grijns en meende kennelijk dat
hij er daarmee was. Wim de Haas was
een poppenkastfiguur als Don Quichot (de
touwtjes zag je bijna omhoog gaan). Ru-
dolf Lucieer deed het maar op edel,
Agaath Meulenbroek op mooi. Wat moes
ten ze ook? Cor van Rijn. Wim Kouwen-
hoven en Willem Nijholt konden typetjes
spelen en deden dat dan ook gretig, met
Het was een soort kleutertoneel, ge
bracht door mensen, die van kinderto
neel niets afweten. Ik kan me niet in
denken dat er een fraaie voostelling van
het stuk gegeven kan worden, de acteurs
zagen er ook niet naar uit dat zij het wel
geloofden, maar waarom wordt het dan
op het repertoire gezet, als Iedereen er
kennelijk van overtuigd is. dat er geen
haalbare kaart In het spel zit? Het was
gisteravond te zien in de Koninklijke
Schouwburg.
Jan Verstappen
Agnes Varda was de reddende engel
voor de Cinemanifestatie. Net op het
moment dat pers en publiek zich be
wast gingen worden dat de met veel
voorpubliciteit aangekondigde exclu
sieve films te vaak maar zeer middel
matig waren, werd men wakker ge
schud door een overrompelend spontaan
werkstuk als „Lions love", dat brak
met alle geschreven cn ongeschreven
wetten van de film cn daarvoor in de
plaats een verrukkelijk nonchalant
beeld gaf van het hedendaagse leven
in het ondanks of dank zij zijn
vergane glorie nog steeds fascinerende
Hollywood.
Agnes Varda, die „Lions love" bij zijn
Europese première begeleidde, was in
een interview net zo'n openbaring als
haar jongste film. Een intelligente
vrouw, die het predikaat intellectueel
met een nonchalant gebaar naast zich
neerlegt, met een brede belangstelling,
die toegespitst is op één onderwerp:
film. Hoewel zij daar wel onmiddellijk
aan toevoegt dat de meeste films haar
vervelen. Hoe ze aan het idee van
Lions love" was gekomen?
„Toen mijn man, Jacques Demy, naar
Hollywood ging om de film „Model
shop" te registreren, ben ik meege
gaan. Hollywood boeide me geweldig.
Een stad van allemaal buitenwijken,
met in het midden een complex van
filmstudio's met een imposant ver
leden. maar dat zichzelf nu heeft over
leefd. De stad vervult je met heimwee
naar de dagen van de grote sterren.
Ik had een script van dertig bladzijden
bij me en toen ik een modekoning uit
Philadelphia ontmoette, die „Le bon-
heur" gezien had en bereid was onge
zien mijn volgende film te financieren,
was de zaak voor elkaar. De film heeft
in totaal 200.000 dollar gekost, waar
schijnlijk de goedkoopste film in de
laatste jaren in Hollywood gemaakt.
We hebben buiten de vakbonden om
gewerkt. Vakbonden zijn in Amerika
als de Maffia. Ze dreigen met het
doorsniiden van elektriciteitskabels
enz. als ze voelen dat ze gepasseerd
worden. Daarom hebben we het nega-
Scheppers van
Haii'als acteurs
in „Lions love
tiefmateriaal in New York gekocht.
Koop je zo'n 40.000 meter film in
Caüfornië. dan is er altijd wel een
spion die zegt: „Hé. daar maken ze
zeker een film buiten dc vakbonden
Het was geweldig werken met Jim
Rado en Jerry Ragni. Viva, die ik uit
de Andy Warholfilms ker.de. is een
geweldige comédienne. Ik had in mijn
draaiboek het een en ander aan dialoog
neergeschreven. De rest moesten ze
improviseren. En dat deden ze geweldig.
Je kon de delen, die ik niet leuk vond,
niet eruit snijden. In de scene met de
telefoons in bed heb ik het tempo toen
alleen maar opgevoerd. Het is overi
gens niet gemakkelijk wei-ken met
je i
het volgende i
gaan doen. Ik had al gauw in de gaten
dat ik met drie camera's tegelijk moest
werken. Dat is natuurlijk wel duur,
maar het resultaat loonde.
Ik zat in Amerika juist toen Robert
Kennedy vermoord werd. Wat mij zo
fascineerde was dat vrijwel het gehele
Amerikaanse volk dit alles volgde via
de televisie. Dat ding stond de hele
dag aan en terwijl de huisvrouwen aan
het wassen of strijken waren, keken
zij nog met één oog naar een recht
streekse reportage uit het ziekenhuis
of de partijvergaderingen.
Dit via de televisie beleven van het
wereldgebeuren in de beslotenheid van
de huiskamer is essentieel in „Lions
Waarom ik juist het fragment van
„Lost horizon" van Frank Capra koos
voor het filmfragment op de televisie?
Dat is eigenlijk een gelukkig toeval
geweest. Rado en Ragni hadden met
Columbia Film6 zaken gedaan en toen
ik een filmfragment voor mijn film
nodig had. heb ik Columbia daarvoor
oenaderd. Ze deden erg moeilijk, want
ze wisten niet welke film vrij van
i-echten was. Ja, ze hadden nog „L/>st
horizon" voor me. Ik had het achteraf
niet beter kunnen treffen. James Hil-
tons „Shangri La" paste precies ln mijn
gegeven. Een soort, verademingsoord
in een woelige wereld".
Terwijl Agnes Varda nog eens gaat
verzitten met haar vuurrode hoofd
deksel was zij net een kwiek Rood
kapje vervolgt zijn; „Shirley Clarke
vroeg ik voor de rol van de regisseuse
die haar kans krijgt om in Hollywood
een film te maken. Ik kende haar van
vroeger. Eerst wilde ze niet omdat zij
de rol te veel vond overeen komen met
haar eigen filmcarrière. Ook nooit ge
vraagd voor Hollywood. Ze zei: „Ik
ben geen actrice", en in de zelfmoord
scène knapte ze dan ook volledig ai-
Gelukkig had ik genoeg film in de
camera om het probleem op te lossen
en ontstond bij toeval een van d«
meest unieke scenes uit mijn film.
Je stond trouwens voortdurend voor
verrassingen. In de scene met de kin
deren in het zwembad, draagt Viva
een groen geval anno 1923, dat ze voor
7 dollar op de rommelmarkt had opge
duikeld. Ze bleef er telkens over strui
kelen, totdat ze met een impulsief
gebaar het van zich af rukte. Gelukkig
was ik toen al klaar met de opnamen".
Over de geruchten dat Agnes Varda
de verfilming van de musical „Hair"
ter hand zou nemen, zegt ze nog het
volgende: „Er zit een grond van waar
heid in. Rado en Ragni, die ik tijdens
de opnamen van „Lions love" goed heb
leren kennen en mijn vrienden zijn
geworden hebben in hun contract de
clausule, dat zij alleen mogen bepalen
wie hun musical zal verfilmen. Zij
wezen mij aan, maar geen enkele
maatschappij durft zo'n duur project
de filmrechten alleen al bedragen
2.5 miljoen dollar aan mij toe te
vertrouwen. Ik weet ook niet of ik
het zou kunnen. In ieder geval, ik heb
er niets meer van gehoord. En mis
schien denken Jim en Jerry er op het
ogenblik ook wel anders over
Kado met gouden „Hair"-plaat.
Kunsthandelaar
krijgt 3 jaar cel
Luzern. (AP) een Zwitserse kunsthan
delaar Is gisteren tot drie Jaar gevange
nisstraf veroordeeld wegens zijn rol
•en expositie van een Nederlandse
De 56-jarige eigenaar van de Hofgale-
rie in Luzern, Anton Achermann, werd
veroordeeld wegens fraude. In 1967
had hij de 126 schilderijen, waaronder
115 „Van Goghs" geëxposeerd. De pers
was in eerste instantie lyrisch over de
tentoonstelling. Er was tegen Achermann
vrijdag twee jaar geëist. Tijdens de zit-
ting heeft hij volgehouden dat hij
i andere be- steeds niet v
haaldelijk was gewaarschuwd voor de
opening van de expositie, dat de schilde
rijen onecht waren. Hij verwierp het
argument dat de verdachte, te goeder
trouw had gehandeld. Zelfs een amateur
had kunnen zien dat het hier om verval
singen ging zei hij, omdat het zo slecht
gedaan was en omdat het onmogelijk is
dat een groot aantal Van Goghs zo lang
onbekend had kunnen blijven. Vijf dagen
na de opening van de tentoonstelling lie
ten deskundigen in een open brief weten,
overtuigd is dat de schil- dat dc schilderijen „Schooltekeningen
schilde- derijen niet echt zijn en dat hij in elk ge- e
ijna acht val le goeder trouw heeft gehandeld.
6.5 mil-
toonde werk vervalst was. Volgens de
officier bedroeg de totale waarde van
de schilderijen op de expositie niet meer
dan 10.000 Zwitserse frank, minder dan
een zevenhonderdvijftigste van de ge
vraagde prijs. Omdat het schandaal zo
snel bekend werd, werd niets verkocht.
De schilderijen zijn eigendom van de
Nederlandse kunsthandelaar Jelle de
Boer. Deze beweert dat hij meer dan 30
jaar heeft besteeed aan het verzamelen
van de werken. De officier verwierp de
bewering van Achermann, dat deze de
schilderijen van De Boer had gehuurd.
Volgens de aanklager was een contract
met de Nederlander getekend, waar
door Achermann de verantwoordelijk»
vertegenwoordiger van de boer werd.
De Zwitserse handelaar heeft gevraagd
dat De Boer ook in Luzern wordt ver
hoord. De officier verklaarde echter
dat De Boer in een apart proces terecht
zal staan en dat door de Nederlandse
autoriteiten proces-verbaal tegen hem
is opgemaakt. Achermann heeft hoger
beroep aangetekend.
