STORKS
WIL KNUPPEL
IN HONKBALHOK
GOOIEN...
COACH
GAARTMAN
Arbitraal
zijn we even ver
als toen
we begonnen
Van onze sportredactie)
DEN HAAG Uitspraak van Teun Gaartman aan de uiterst vroege
voormiddag van het honkbalseizoen: „Ik heb Storks in het afge
lopen jaar leren kennen als een wisselvallige ploeg. Soms speelden
ze briljant, op sommige momenten echter kinderlijk". De coach
van Storks is daarom hard aan het werk geslagen. „Mijn voor
naamste taak is in eerste instantie rust in de ploeg brengen, de
stabiliteit verhogen. Dan kunnen we nóg gevaarlijker zijn". Want
dat was Storks in het afgelopen seizoen, de soms kinderlijke momen
ten ten spijt. „De derde plaats achter de twee groten lands
kampioen Sparta en Harlem Nicols mag zeker een goede eind
positie worden genoemd. In een double hebben we beide keren
van de Nicols gewonnen. Dat had nog niemand gepresteerd".
ZATERDAG 31 JANUARI 1970
Vroege
en intensieve
voorbereiding op
seizoen
Nieuwe
spelers stimulans
voor
gehele ploeg
Pitchers en catchers (werpers en achtervangers) van Storks werpen in de Sportacademie aan de Laan van Poot een inspannende blik in de
toekomst, waarin de hoogst geklasseerde Ha.gse honkbalvereniging hoge ogen wil gooien.
Vroeger dan ooit maakt Storks zich op voor een nieuw
honkbalseizoen. Maar niet alleen vróéger; de voorberei
dingen zijn ook uitgebreider en intensiever dan in voor
gaande jaren Reeds in de maanden november en
december toen de najaarsstormen woedden en natte
sneeuw het honkbalcomplex Escamp III voor enige
sporütraining ongeschikt maakte verlegde Storks het
terrein, waarop conditie kan worden aangekweekt, naar
strand en duinen. En ineen wat later stadium tot
het eind van februari staat de sportacademie aan
de Laan van Poot ter beschikking.
Storks maakt vol enthousiasme van deze mogelijkheid
gebruikIedere zaterdagmiddag wordt getraind, een
specifieke training voor pitchers en catchers in de boven
zaal en in de latere middaguren een training gericht
op het honkbaltechnische gedeelte van de in steeds
groter belangstelling komend zomersport. De training
blijft in deze periode niet slechts beperkt tot de zaal.
Ook zondags is Storks actief, buiten, op het honkbal-
complex aan de Dedemsvaartweg. Voor he^ oog van de
buitenwereld voltrekt de ontwikkeling zich vrij wel
onopgemerkt, voor de enkeling evenwel is het duidelijk
dai gewerkt wordt door een ploeg die zich in het
komende seizoen wil opwerpen als een dreiging voor de
Nederlandse toptwee, een ploeg die daaraan zo niet
alles dan in ieder geval vèèl gelegen is-
Storks wenst de hegemonie van Sparta en Harlem Nicols
aan te tasten. Men laat zich.er uiierst bescheiden over
uit, bagatelliseert de bedoelingen zelfs, zegt slechts te
hopen op een redolijk succes. Trainer/coach Gaartman:
„Hut spelersmateriaal, waarover ik diit jaar de beschik
king heb, wettigt de veronderstelling dat wij behoorlijk
kunnen meedraaien. Althans, dat wij voor de topploegen
een zware tegenstander kunnen zijn".
Teun Gaartman wuift iedere toespeling op een mogelijke
kanshebbersral van de hand. Moeilijk te accepteren
wanneer naar eigen zeggen „he^ laatste gedeelte van de
competitie heeft bewezen hoe ijzersterk de verdediging
kan functioneren". Moeilijk te accepteren vooral, omdat
TEUN GAARTMAN
dat had nog niemand gepresteerd
Der 1 januari jl- de overschrijving naar Storks werd
bemachtigd van twee spelers uit de top van he^ Neder
landse honkbal: de Antillianen Hudsohn en Acrindelll,
beiden afkomstig van landskampioen Sparta-
De overgang van de twee spelers heeft nogal waj vraag
tekens opgeroepen. Maar secretaris G P- van Sorge van
Storks wenst a^e geruchten de kop in te drukken,
hdult althans niet-begrijpend de schouders op en zegt:
„Ach, er wordt zoveel beweerd. Het enige wat ik kan
zeggen, is dat Hudson John, al speelde hij voor Sparta,
eigenlijk altijd al bij ons vertoefde- Hij woonde hier
dicht in de buurt en zijn schoonvader onderhield met
onze vereniging bepaalde betrekkingen Hudson John
heeft heel veel vrienden in Den Haag. Het is niet zo
onbegrijpelijk dat hij voor Storks wil gaan spelen. Van
Arrindell weet ik alleen dat hij Sparta enige moei
lijkheden zou hebben gehad. Ln dat licht bezien is het
niet zo erg vreemd dat hij meieen met Hudson John
overschrijving naar ons heeft gevraagd".
Storks heeft beide Antillianen met open armen ont
vangen. zoals het met spelers uit de West al vele jaren
oeeff gedaan. De heer Van Sorge: ,.In onze vereniging
nebben altijd al Antillianen gespeeld, meestal een jaar
of een paar jaar. Als ze hun studie hadden afgerond,
vertrokken ze weer Tegenwoordig ligt dat ie,s anders,
ln die zin dat we nu meer de beschikking hebben over
Antillianen met een permanent karakter".
Waarbij zich nu ook heeft gevoegd ex-HCK-spelcr
Martha, een niet geheel onbekende voor de uit Haarlem
afkomstige Gaartman. De coach van Storks: „Martha
deelde me mee dat hij het bij HCK niet geheel meer naar
zijn zin had. Hij vroeg me hoe ik het zou vinden als hij
voor Storks ging spelen. Daar kon lk vanzelfsprekend
geen bezwaar tegen inbrengen"
Tegenover de komst van de drie Antillianen staat het
vertrek van Fokke Jelsma. die een betrekking heeft aan
vaard in Krommenie en in het nieuwe seizoen voor Har
lem Nicols zal uitkomen. Niettemin lijkt Storks versterkt
uil de „transferi'-periode gekomen. Zo sterk dat heviger
dan ooit het verlangen is ontbrand de knuppel in het
honkbal-,,hok" te gooien. Al wenst het die krachten (nog)
niet te etaleren. De heer Gaartman, bedachtzaam naar de
juiste woorden zoekend:
„Aanvallend, maar ook wel verdedigend hebben we
natuurlijk aan kracht gewonnen. Hun aanwezigheid
(Arrindell, Hudson John) betekent voor de ploeg zonder
meer een stimulans. Het arsenaal van binnenvelders is
vergroot en zij vertegenwoordigen een dusdanige inbreng
dat de verdediging nog sterker is geworden". In welk
verband de naam van Pitcher Rudv Dom niet mag ont
breken, Rudv Dom wiens goede naam in honkbal-Neder
land in het afgelopen seizoen ongewild enige afbreuk
werd gedaan door enige minder sterke werpprestaties.
Maar evenzeer kon door hem een minder krachtig, af en
toe minder geconcentreerd binnenveld voor incidentele
zwakke prestaties als verontschuldiging worden aange
voerd. Hetgeen, toen ook hij enige jaren geleden voor
Sparta uitkwam, niet behoefde te gebeuren.
Want nog geheel los van een uit te maken zaak in hoe
verre met de toetreding van Hudson John en Arrindell
in verdedigend opzicht van versterking sprake zal zijn,
hun hoge notering op de vaderlandse hitlijst vormt daar
toe zéker een garantie. De heer Gaartman: „lk geloof
stellig óók dat Rudy het prettige gevoel zal hebben te
weten dat de aanval met deze mensen is versterkt. Zij
zullen een grote steun voor onze slagformatie zijn en
daardoor hoop ik dat ook onze pitchers meer zullen kun
nen incasseren. Rudy in het bijzonder wéét welke krach
ten er van hen uitgaan en wat ze waard zijn voor een
Teun Gaartman („bijna 42") koestert omtrent coaching
zijn eigen opvattingen en gedachten. Zijn maatschappe
lijke positie referendaris op tie afdeling Personeels
zaken van de gemeentesecretarie van Haarlem vormt
daarbij een helder brandend licht op de achtergrond. „Ik
probeer voor de spelers niet de boeman te zijn. maar ze
te begrijpen. Ik zoek veel contact met ze. want dan
willen ze ook in het veld voor je werken. (De heer Van
Sörg"ê:"*.Voorar een AnmiiaSïi' 1?"(B3T bijzorftler ftfVOTlig
voor"). Onder een,coach versta ik een vertrouwensman.
Daarom vindJUl Ittaé MUh je een speler oék
kent in zijn normale leven. Voor mij valt of staat een
speler niet met zijn honkbalpresteties. Als ze wat min
der zijn. zal ik hem er niet minder om waarderen. De
sociale begeleiding laat ik het eenvoudiger zeggen
de menselijke verhoudingen zijn van groot belang. Ik
zou daaraan wel wat meer willen doen, maar het coach
zijn van Storks is uiteindelijk een hobby van me".
..Maar ook een uitdaging".
WIM SCHILD
AMSTERDAM „Eens heb ik gezed,
doe het niet langer. Dat was na een
wedstrijd bij Suvrikri.Een prettige wed
strijd, waarbij ik niet de minste last
had van de spelers. Tot sommige sup
porters te handtastelijk dreigden te
worden. Dat deed bij mij de deur dicht.
Ik heb de heren van de bond toen ge
zegd; ik wil daar niet meer fluiten,
want ik heb thuis een vrouw en twee
kinderen, en dan nog slaag krijgen,
voor mü hoeft het daar niet meer".
Zonder emotie, nuchter en zakelijk ko
men deze woorden uit de mond van
Neerlands basketbalscheidsrechter
nummer 1, de ook op de internationale
lijst hooggenoteerde Amsterdammer
Piet Leegwater. „De bond zei dat ze dit
niet konden accepteren omdat er an
ders een precedent geschapen zou zijn"
en dus ging Piet Leegwater weer naar
Den Haag om er Suvrikri te fluiten en
om er met open armen door de spelers
te worden ontvangen.
„Kijk. ik ben een onafhankelijke flui
tist, heb geen binding met welke vere
niging ook waardoor bij mij geen enkel
belang dan alleen maar een goede par
tij basketbal prevaleert. Vandaar dat
ik waarschijnlijk ook geen greintje last
heb met de spelers" Niet met de spe
lers, maar wel enigszins met de Neder
landse Basketbal Bond, die volgens
Piet Leegwater op een te amateuristi
sche leest is geschoeid. Vandaar dat hij
steeds vecht tot nu toe nutteloos
voor rationalisering en sanering van de
arbitrage in het Nederlandse basketbal.
„Het seheidsreehterskorps in onze bas
ketbalwereld zit in het slop. en als we
het niet snel veranderen, blijven we
daar. We hebben te veel oudere ik
zeg niet incapabele scheidsrechters,
die een doorstroming van de jeugd in de
weg staan. De jongeren, bij wie diver
se goede, krijgen eenvoudig de kans niet
om zich te ontplooien, blijven derhalve
weg of dalen, doordat ze te weinig wor
den ingezet, op den duur in kwaliteit."
aldus Piet Leegwater die onlangs 37 is
geworden en nog tot de jongere garde
behoort, want een basketbalscheidsrech
ter krijgt een licentie voor het leven.
De FIBA Fédération Internationale
de Basketball Amateur stapt van de
ze regel niet af.
„Waanzinnig" aldus Piet Leegwater.
„Als je zin hebt, kan je tot je zestigste
blijven fluiten. Dat is toch belachelijk.
Daarom vind ik dat er in de basketbal
arbitrage een maximumleeftijd moet
worden ingesteld. Dat is gewoon nood
zakelijk. want deze sport is na, pak weg,
je 45ste jaar moeilijk meer bij te benen.
Daarbij loop je nog hel risico dat je
enorm afgaat. Een voorbeeld hiervan
is de Hongaar Cassai, de beste scheids
rechter die we in Europa hadden, die
na zijn veertigste toch doorging. Nu
fluit hij nog, ook internationaal, 'want
dat blijf je ook voor het leven. Maar
je moet niet vragen hoe. De lovende
kritieken die hij vroeger altijd kreeg,
zijn veranderd in alleen maar negatie
ve reacties. En dat had voorkomen kun
nen worden."
Piet Leegwater is bij toeval in de arbi
BASKETBALSCHEIDSRECHTER
PIET LEEGWATER
trage terecht gekomen. Als basketbal
speler van twintig jaar, bij de Amster
damse nu ter ziele zijnde club K.
B.V. (Kampioen Bij Volharding), am
bieerde hij beslist geen arbitrale func
tie. Omdat echter in die tijd de recht
sprekers in het basketbal niet dik wa
len gezaaid, moest elke vereniging een
eigen scheidsrechter meebrengen. De
toenmalige Amsterdamse bond wees
Piet Leegwater aan om een cursus te
gaan volgen. Vier jaar later debuteer
de hij in de nationale top met een wed
strijd tussen AMVJ en DED. In hetzelf
de jaar werd hij internationaal door een
examen met goed gevolg af te leggen
in het Engelse Loufsborough. „Een
l'arce was dat. Als je de spelregels goed
kende en ook een beetje wist te fluiten,
kreeg je een wedstrijd tussen twee stu
dententeams te leiden, waarna je twin
tig minuten 'over theorie werd doorge
zaagd. Ik haalde het met glans en was
meteen international-referee voor mijn
leven geworden".
Bulgarije en Rusland. Zijn mooi
ste. en fijnste wedstrijd was
die tussen de meervoudige Europa-
Cupwinnaar Real Madrid en de Euro
pese selectie. Wedstrijden waarbij hij
veel van gedachten wisselde met zijn
buitenlandse collega's. En dan kwam
Nederland er niet altijd even best af.
„Niet dat ik kritiek wil hebben, want
ik wil dan welalternatievcn hebben".
Gefrustreerd
Veel gevraagd
Piet Leegwater, die oft Europees ni
veau een jaar later (op 14 februari
1962) zijn eerste stappen zette met de
dameswedstrijd FrankrijkPolen in
Metz, heeft in elk geval zijn benoe
ming waar kunnen maken. Hij
floot vorig jaar de finale om het Eu
ropees kampioenschap tussen Rusland
en .Toego-Slavië en op de Universiade
in Boedapest de finale dames tussen
Enige van die alternatieven heeft Piet
Leegwater toch wel in petto. „In Ne
derland zijn scheidsrechters die een
veelvoud van functies hebben. Ze zijn
scheidsrechter, zitten in het bondsbe-
stuur, zijn lid van vereniging A en
coach van B of zitten zelfs in het be
stuur van een vereniging. Deze kerst
boomfiguren, zoals ik ze noem, doen
de arbitrage in het basketbal geen
goed. Niet dat ik aan hun eerlijkheid
wil twijfelen, maar het valt het publiek
op. De ene week zien ze meneer A bij
de wedstrijd PunchSEV als scheids
rechter. Een week later zien ze in de
zelfde hal deze man als coach van de
opponent van Punch. Geen wonder dat
het publiek dan een gefrustreerde, me
ning krijgt, waarbij de gedachte aan
objectiviteit begrijpelijk is. In derge
lijke situaties kan subjectiviteit beslist
om een hoekje komen kijken. Dat zijn
toestanden waar we zo gauw moge
lijk van af moeten. Door dat veelvoud
van functies kom je ook nooit tot een
bevredigende en eerlijke oplossing.
„Ik heb wel eens voorgesteld om de
topscheidsrechters in het basketbal tè
gaan betalen. We weten dat bij som
mige verenigingen het een en ander
onder de tafel wordt geschoven, dat
trainingspakken en uitrusting gratis ter
beschikking worden gesteld, of contri
butie taboe is. En wij, wij krijgen niets
Ik pleit niet voor mezelf, want ik heb
als bedrijfsleider bij Albert Heijn een
behoorlijke baan, maar het moet naar
twee kanten werken. Het animeert en
je krijgt toeloop van ambitieuze jonge
kerels. Natuurlijk komt er een enorm
kwantum los, maar hieruit kun je kwa
liteiten halen, die voor de hoognodige
doorstroming moeten zorgen".
Maar die betaling is nu juist zo moei
lijk. omdat bij de „kerstbomen" dan
de clubbelangen want clubs moeten
het tenslotte opbrengen gaan pre
valeren boven de bondsbelangen. Als
ze dan zeggen: ja, maar we staan nog
in de kinderschoenen, is dat onzin. Als
je 20 jaar bestaat, kun je niet meer
van kinderschoenen praten".
Hoe het zou moeten, weet Piet Leeg
water wel. „Kijk maar naar Frankrijk.
Dat heeft een geweldig goed seheids
reehterskorps. Daar is men enige jaren
geleden gaan betalen. De gages zijn al
een paar keer verhoogd. En ziet, de
oudere garde is afgevallen en er zijn
jongeren en betere overgebleven. In
Nederland blijven we achter lopen op
deze manier, want arbitraal zijn we nog
even ver als toen we begonnen, we be
zitten nog dezelfde conceptie als 15
jaar geleden, terwijl het basketbal een
enorme vooruitgang heeft ondergaan".
„Maar ook in de FIBA wenst men be
paalde regels niet te veranderen en
houdt men vast aan de functie voor
het leven. De N.B.B. houdt zich aan de
FIBA-bepalingen. We moeten eens ver
standig gaan denken. Dan moet het
mogelijk zijn om eigener beweging een
maximale leeftijd in te stellen. Dat
zal ongetwijfeld wel problemen met
zich meebrengen, want als je een goe
de vent hebt van 45 jaar, is het niet
'eenvoudig hem te laten gaan. Maar je
moet toch ergens beginnen".
Afgelopen
Terwijl Piet Leegwater bladert door
zijn dikke plakboeken en vol trots zijn
enorme hoeveelheid internationale sou-
veniers zoals speldjes, wandborden en
horloges laat zien. denkt hij al aan de
elfde februari, aan de wedstrijd in Lyon
tussen Villeurs Bannes en Crvena Zver-
da om de Europa-Cup voor heren, die
hij zal leiden. Wat velen vei'zuimden,
heeft Piet Leegwater gedaan. Hij volg
de wel de evolutie van het basketbal.
Vandaar ook dat hij hoopt op een uit
nodiging voor de Olympische Spelen
van München.
„Daarna is het voor mij afge
lopen. Dan ben ik 39 en dat is
voor mij oud genoeg".
icentreerd het duel tussen Standard Luik en Flamingo's in het nieuwjaarstoernooi
l<OKROOH
