„Er komt een
moment dat
je denkt,
straks is
alles voorbij"
„Dit is
de man,
dit is z'n
Festival"
Lou van Rees:
10NDERDAG 3 JULI 1969
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 9
Lou in Scheveningen, hippe Lou in een krappe
pantalon, die zijn buikspieren dwingt om over
uren te maken, blauw 'sporthemd, bovenste
knoopje open, want het voetvolk op het plein
mocht eens denken, dat alleen zijn vierkant
hoofd de kleur van gesausde tabak heeft. Lou
in zijn open, witte sportwagen, kaarsrecht in
de blauwe somptueuze zetel, Lou met een per
manente kingsize-smille, waarmee hij vriend en
vijand vanuit,zijn glimmend feestblik verplet
tert. ,,Nee jongen, die veertienduizend kilome
ter op de teller, dat is nep. Hij is al twee keer
de klok rond geweest. Tweehonderdduizend,
maar loopt hij formidabel of niet? Ik zal je wat
vertellen, doodserieus. Dat hele impresario
spelen is een kwestie van feeling. Net als
autorijden. Je hebt chauffeurs, die het nooit
zullen leren, die drie, vier keer voor hun rij
examen zijn gezakt. En een ander stapt in en
ramt er gelijk op los. Feeling, enkel feeling.
Als ik De Telegraaf opensla en ik zie een kleu
renfoto van Shirley waarop ze een oud wijf
lijkt, dan denk ik: „Zonde van zo'n zangeres".
Shirley heeft alles in zich, die zou een hele
grote artiest kunnen zijn, maar er is niemand
in Nederland die de capaciteiten heeft om het
er uit te halen. Het is verdomd jammer, dat ik
geen tijd heb. Ik zit met dat Songfestival, ik zit
met HAIR en nou heb ik ook nog een proces
aan mijn kont gekregen. Dat festival, jongen,
dat is een onpeilbare zaak, daar heb ik dag en
nacht aan gewerkt. Dat is ook niet te betalen".
Kfiti hij dan wel zeggen, hoe groot de scha
mele tegemoetkoming is, die de organisatoren
in zijn knuistje hebben gedrukt?
Lou draait zijn whiskyglas losjes in zijn hand,
staart naar de zee, glimlacht. „Een prachtige
zomeravond", zegt hij, „die zon, die langzaam
ondergaat, de wolken. Prachtig. Zullen we
dat onderwerp betaling maar niet liever la
ten rusten. Dat gaat toch geen mens aan. Ik
heb een staf van zeventien mensen, die ik
uit mijn eigen zak betaal. Ik heb voor Sche
veningen mijn eigen zaak half naar God ge
bracht. Schrijf dat maar op. Ik heb 100
orkesten onder contract, ik lever artiesten in
de Hiltons, ik zorg voor het entertainment
op de boten van de Holland Amerika Lijn. Ik
heb die zaak al zeventien, achttien jaar, maar
d'r is geen mens, die er koud of warm van
Goed, ik wil je dit zeggen. Ik heb drie keer
geweigerd om dit festival te organiseren. En
als het straks geweldig slaagt, dan weet ik
toch niet, of ik het volgend jaar weer zoiets
doe. Ze boden me de eerste keer een bedrag
Imet vier nullen. Meer zeg ik niet. Vier nul
len. Ik heb geweigerd. De derde keer ben ik
er toch ingetrapt; en nou "weet ik, 'dat het hog
steèds te weinig is, w,at ze me geven,.. Dat is
misschien aardig voor een jongen als Willem
Duys, die niks vast om handen heeft. Maar
ik heb een zaak, ik hoef niet. Ik zou op dit
moment dn een ligstoel kunnen zitten in mijn
huis in Vinkeveen. Ik zou met alles kunnen
stoppen, maar ik doe het niet. Ik zit hier ook
zalig. Dit is de eerste keer vandaag, dat ak
geen telefoons om me heen hoor rinkelen. Op
kantoor wordt de hele dag gebeld, ik had
net een bespreking in het Circustheater. Ge
lijk gaat de telefoon. Een vrouw vroeg, of ze
strandhuisjes kon huren. Gegild hebben we.
Ze bellen op uit Groningen om kaarten voor
HAIR. Er eijn geen kaarten meer, an aar ze
roepen bijna huilend, dat ze er honderd gul
den per stuk voor willen betalen. Ik heb
natuurlijk wat kaarten achtergehouden voor
de goeie vrienden, ik heb geweldige angst, dat
ik straks „neen" moet zeggen, als er een
he'e belangrijke relatie belt. Straks komt
Jimmy, dat is de Amerikaanse consul in Am
sterdam. Een geweldige muzikantengek. Die
man kan ik niet teleurstellen. Als i'k 's nachts
een Hiltonhoteil binnenstapt, dan is er ook
altijd een kamer voor ime. Van Rees heeft
altijd een bed.
geen bliksem
Je kunt je natuurlijk afvragen, waarom Van
Rees al die ellende op zijn hals haalt. Al die
vergaderingen, de kleinste details moei je
zelf regelen, want anders klopt er geen blik
sem van. En dan stuurt Jansen van het Kur-
haus je nog een vuil briefje, waarin hij je
een heel slim mannetje noemt. Hij wilde, dat
alle artiesten, die bij hem logeren zijn con-
traot zelf ondertekenen, maar ik kan die
papieren toch moeilijk naar Londen sturen.
Daarom heb ik het zelf gedaan. Hij is nou
bang, dat hij izijn geld niet krijgt. Verdomme,
al moet ik het uit mijn eigen zak betalen.
Dat is de pest, de showbusiness is zo groot
als de grenzen van het land het toelaten.
Dat is mooi gezegd. Waar je hier ook heen
rijdt, binnen twee uur ben je gegarandeerd
het land uit. Dit is het land van de enorme
middelmaat.
Ik vertel je nog wat. Ik heb een zwak voor
Knókke, ik vind het jammer, dat het zo ge
lopen is. De sfeer daar is niet te evenaren,
die hele entourage, ik denk alleen al aan die
negerinnen in die nachtolub. Dat is toch for
midabel. Maar toch had >ik „neen" gezegd,
als ze gevraagd hadden, of ik dit jaar weer
ploegleider van de Nederlandse Knokkelpoeg
had willen worden. Ik kan me dat niet ver
oorloven. Als er geen materiaal is, dan gaat
de zaak over. Ik heb het niet voor niets Wil
lem Duys twee keer laten doen. Als er een
gek is, die het wil doen. moet hij het weten.
Wacht effe, nou lijkt het, alsof ik Willem
Duys een gek vindt. Dat mag niet. Ik moet
zeggen: „Ze hebben hem zo gek gekregen. Die
jongen is er gewoon ingestonken
naar gebrek
Na elk 'Knokkefestival kwam er een mo
ment, dat ik dacht: „waarom heb ik dat nou
allemaal gedaan? Al die ruzies, al die strijd.
Ik ben vorig jaar als een dolleman te keer
gegaan tegen de jury, omdat de beslissing
onrechtvaardig was. De Engelse ploeg was
formidabel en die werd er uitgegooid. Dat
mag niet. Engeland en België stonden aan de
top en dan kwam er een hele tijd niks. Dat
zag eelfs een leek. Ik ben een ontzettend
vriendelijke man, maar als ik wat onrecht
vaardigs zie, dan vecht ik me kapot. Dat is
een naar gebrek van me. Achteraf schreven
sommige ka-anten: „dat doet Lou voor zijn
eigen -standje;.-Lou is ijdel". Ik ijdel. Man ik
houd niet, eens meer een plakboek bij. Iedere
artiest houdt een plakboek, bij voor zijn
kinderern of voor zijn vriendin, maar ik ben
er vijf jaar geleden mee gestopt. Ik vind het
gewoon fijn, dat ik het allemaal mag doen.
Friso Endt heeft jaren geleden een verhaal
over me geschreven, ik stond toen nog pas
aan het begin. Hij ging met me mee, nacht
club in, nachtclub uit. Zijn tong hing op zijn
schoenen. Toen ik zijn verhaal las, dacht ik:
..God, Lou, wat heb jij een fantastisch vak".
En toch had hij geen woord gelogen.
bijna bijgelovig
Die ruzies, daar kan ik niets aan doen. Dat
komt door de broodnijd in het vak, als ik zie.
dat ze me dat kunstje flikken, dan ga ik de
strijd niet uit de weg. Kam ik er god betert
wat aan doen, dat alles wat ik aanraak bonje
wordt? Ik ga maar Polen en gelijk wordt
Tsjscho-Slowakije aangevallen. Daar hadden
ze achteraf ook nog wat over te zeggen. Als
of ik die Polen tegen had kunnen houden.
Ik ga maar Knokke en de jury pleegt fraude.
Als ik volgend jaar naar Luxemburg ga, dan
zul je zien. dat op hetzelfde moment Luxem-
Lou van Rees: ,,lk heb een zwak voor Knokke, ik vind het jammer dat het zo gelopen <s"
burg Duitsland de oorlog verklaart. Je zou er
bijna bijgelovig van worden.
flauwekul
Als Knokke voorbij was, reed ik altijd op
mijn dooie gemak dooi- Zeeland terug. Via
het veer in Breskens, dat is geweldig. Prach
tige natuur, lekker rustig. En dan mag je
die hele luchtballon langzaam in elkaar zak
ken. Allemaal flauwekul, dacht ik dan. er
blijft geen bliksem van over. Dat zijn kri
tieke momenten voor mensen zoals ik. Je
weet, dat straks de sleur weer komt, de hon
derd orkestjes, de duizend telefoontjes. En
op hetzelfde moment begin je automatisch
weer aan fijne dingen te denken. Je wilt ge
woon iets zaligs doen. Dat is het. Het is geen
kunst om op je stoel te blijven zitten en ra
veertig jaar met een klap op je bureau te
vallen. Maar ik krijg die hartaanval liever
op deze toer. Louis heeft .daar. eep luister
rijk gezegde over. Armstrong Is "een hele
goeie vriend van me, ik heb me altijd éèn
gevoeld met echte artiesten. Zë weten, dal
het geld bij mij geen rol speelt, ze weten, dat
ik geen „bloody ten percenter" ben. De naam
impresario heeft een rotklank, je hoeft me
niks te vertellen, maar ik heb niks te ver
bergen. Goed, ik neem geen blad voor mijn
mood en ik gebruik >de taal van de show
business. Wat wil je van een man. die zelf
jaren muzikant is geweest? Maar ik heb me
altijd vastgeklampt aan drie dingen: werk
ontzettend hard, probeer zo correct mogelijk
te zijn en be a diplomat. Ik zal in de ko
mende dagen heus wel eens doorzakken, laat
hot zelfs voorkomen, dat ik stomlazerus word
of met vijf fijne wijven op stap ga. Arm
strong zei: when I am dying I am going to
heaven and there I take over Gabriels horn".
Begrijp je? Horn is in het Engels trompet.
Dat vind ik kenmerkend voor Louis. Die
man hoeft ook niet meer, die weet met zijn
geld geen raad, maar hij kan niet ophouden.
Hetzelfde met een man als Sinatra, die heeft
een hele stoet meelopers en meeëters achter
zich aan, maar hij denkt er niet over om te
schandalig
Ik kan ze je zo noemen, de impresario's, die
zich in korte tijd aan ons vak verrijkt heb
ben. Neen, ik noem geen mamen, waarom zou
ik in die pot gaan roeren? Ze weten het toch
wel, hoe ik over ze denk. Ze pakken 40, 50
procent van de gages en als ze bij V. D.
voor 10.000 gulden een (feestavond moeten
verzorgen, knijpen ze de artiestenprijzen net
zo lang uit, totdat ze er zelf 5 mjlle schoon
aam over houden. Dat noem ik schandalig,
maar er is geen moer tegen te doen.
Je ziet ook mensen met groot lef dit vak
binnenstappen, die er nooit, wat in gepres-
sleerd hebben. Ze hebben een zak aardappe
len verkocht en denken, dat ze voor het zelf
de geld een zak mensen kunnen verkopen.
Dat kan miet. (Het is geen kunst om in de
showbusiness te slagen, maar je moet wel
wat feeling meebrengen. Als je dat niet hebt,
kap er dan maar gelijk mee. Als Dusty
Springfield een half uur te laat op de repe
titie komt. mag ze van mij. En dan moet een
zak van een producer niet gaan lopen mel
ken ever dat half uur. Springfield een lastige
artieste? Ja, als je dat mens begint uit te
schelden, denkt, ze ook: .barst maar met je
repetitie". En dan krijg je ze .met tien sterke
jongens niet meer op de' Bühne. Ik zeg:
Dusty, je ziet er vandaag weer fijn uit. You
look wunderfuM". Op dat moment weet ze
niet meer, hoe ze het heeft. Ze verwacht een
uitschijter en roept: „kunnen we starten met
de repetitie?". Dat is feeling.
Barbra Streisand mag van mij zelfs ander
half uur te laat komen. Dan wordt er maar
niet gc-iepeteerd. Je mag al blij zijn. dat zo'n
mens er is. En laat die camerajongen alsje
blieft niet gaan jammeren over zijn picture,
want iedere picture van dat wijf is goed. Dat
weet je toevallig.
in de put
Wat je hier in Nederland wel leert is hoe je
het vak met moet doen. In Amerika zou ik
nou waarschijnlijk al miljonair zijn, daar
pakken ze de zaken professioneel aan, maar
hier is verrekte weinig, waar je je aan op
kunt trekken. Je krijgt wel een hoop na-
apers achter je gat. Paul Acket moest toch
ook zo nodig een grote jongen worden. Hij
gapte zelfs de lay-out van mijn affiches, zo
dat ik de bestellingen kreeg voor zijn shows.
Ik begon met nachtvoorstellingen, hij ook.
Nou heeft hij zijn zin, hij is een ouwe man
geworden.
Weet je, hoe dik rieleks? Op de waterski es, in
mijn 'boot. Wal. ik drink mag geen naam heb
ben, goed ik heb nou een whiskietje geno
men. omdat er geen telefoon rinkelt. Ik voel
me zalig, maar ik kan het ook rustig laten
staan. Ik heb ook nooit gerookt, dat is de
pest voor mensen, die zo snel adem halen als
ik. Ik werd door Mies Bouwman gebeld, die
vond het ook een raadsel, hoe ik het allemaal
lapte. „Lou", zei ze, „je staat op de water-
skies, je hangt aan vliegers, hoe doe je dat
nou allemaal?" Ik voedde me enorm gevleid,
maar ze was nog niet uitgesproken. „Hoe ie
dat mogelijk op jouw leeftijd zei ze d'r
achteraan. Voor mij hoefde het toen al niet
mee.Ik zat enorm in de put.
grijze, dag
Weei je, dat er een moment komt. waarop je
opeens denkt: „God bewaar me, over zes
jaar i> alles voorbij. Dan ben ik een ouwe
zak Bij mij kwam dat op mijn 51ste, 52ste.
De schrik sloeg om mijn hart. Ik had er nog
nooit over nagedacht. Je zit met goeie vrien
den in Vinkeveen en voordat je het weet, is
de dag voorbij. Je hebt een zalig leven, je
heot niks te betreuren, maar er 'komt een
einde aan. Als ik vroeger op vakantie ging
clan maakte ik altijd eeij lijstje van de dagen.
Net als een gevangenisboef. Elke dag streep
te ik er een dooi-, maar voordat ik bij de 15
was, zat ik alweer thuis.
Dat heb ik de laatste tijd ook in mijn leven.
Het stormt voorbij en er is geen weg terug.
Dat is de pest van een zalig leven. Ik denk
wel eens: als er meer dagen met regen wa
ren geweest, dan had hei misschien allemaal
Wat langer geduurd
Hippe Lou in Scheveningen, kaarsrecht in zijn witte
onpeilba;[r??':".
open sportwagen. wQat fe&ti.val jongen, dat is een
