A DAGBOZX VAN EEN TWIJFELAAR dinsdag 13 augustus (Hel weerbericht, geldig tol van avond tien uur, stelt overdrijven de wolkenvelden in het vooruit zicht met hier en daar een bui. De kans op opklaringen is gering. Vanuit Ierland nadert een lage drukgebied, dat snel in betekenis toeneemt). VrANMIDDAG om twaalf over één kogel krachtig door kerk gejaagd. Niemand geraakt Gode zij dank, want we moeten zui nig zijn op de christenen, die we nog hebben. Wilde net op dooie gemak eitje eten, maar gaatjes van zoutvaatje waren verstopt Zitten nu twaalf dagen in bunga lowpark „Boszicht". waarvan op elf dagen de gaatjes van het zoutvaatje verstopt waren Dit is de elfde dag, dat Gods wa ter over Gods akker loopt Dat krijg je er van. als iedereen gaat roepen, dat hij dood is Daar mee dwing je hem gewoon om terug te slaan. De kinderen zitten in het zijkamertje te ganzenbor den; ze vragen steeds, wanneer de vakantie nou begint. Ik heb het lef nog niet kunnen opbren gen om ze te vertellen, dat hij al bijna voorbij is. 's Avonds zit ten we dicht tegen elkaar rondom de oliekachel, die de kampbe heerder ons tegen een kleine ver goeding heeft geleend. Hij heeft ons ook het adres in het dorp ge geven, waar we geitewollen sok ken en borstrokken van vooroor logse kwaliteit kunnen kopen El ke keer, als ik in de kantine kom raadt hij me met klem aan om toch vooral in beweging te blij ven. Het feit, dat de lakens en dekens vochtig aanvoelen is voor hem geen punt. „U gaat op zijn tijd toch ook in bad", zei hij gis teren nog, „en dat vindt u toch ook lekker". Dat was de druppel, die de vader landse vakantie-emmer deed overlopen. Ik schoof het ei be heerst terzijde en zei: „Dit nooit meer" Mijn vrouw keek me aan en riep: „Oké, dan laat ik hem d'r in het vervolg vijf minuten in zitten. Ik dacht anders dat je je ei altijd zacht wil hebben". Ik pakte haar hand. die merk waardig klam aanvoelde en zei: „Dat ei kan barsten. Ik heb het nou over andere dingen. Ik heb het nou over dat zooitje hier Noem je dat vakantie, noem je dat rieleksen? Werk je daarvoor twaalf maanden? Om op basis van vrijwilligheid tot aan je strot in de depressies te gaan zitten? Als ik met de kinderen het bos in ga, komen we thuis met schoe nen vol water. Vind je het gek. dat elk stuk kaas zich hier rol zweet? Als je onder het afdak je krantje leest, heb je na een kwartier al roestplekken op je voorhoofd. Dat is toch geen rie- leks meer. Hier, moet je mijn ta bakszak zien. Daar kun je alleen nog maar als geoefend zwemmer in Dat is geen Blanke Baai meer. dat is de Biesbosch". „Wat wil je dan?", vroeg mijn „Wat ik wil. Ik wil genieten Ik sjouw een jaar lang en daar na wil ik geen gedondei meer aan mijn hoofd. Ik wil ook wel eens met mijn borst bloot in een tuinstoel zitten. Waarom komt Tansing wel na elke vakantie met een bruine kop thuis? Wat heeft meneer dan. wat ik niet heb?". „Een treinkaartje voor Oosten rijk", antwoordde mijn vrouw, „Tansing gaat elk jaar naar de wintersport. Daar haalt ie die bruine kop vandaan". „Oké", zei ik. „oké. Als de za ken zo eenvoudig liggen, weet ik het goed gemaakt. Dan pakken we vandaag nog de spullen in en gaan we naar Oostenrijk" ..Kan niet", zei mijn vrouw, „eerst moeten de kleren drogen. Er is trouwens nog geen sneeuw in Oostenrijk" „Goed", zei ik. „die kleren, daar kan ik in komen, maar wat heeft sneeuw nou te maken met de kop van Tansing? Of wil je be weren. dat je in Oostenrijk bruin wordt van een sneeuwbal?" Dat wilde ze niet beweren. Ze wilde trouwens ook niet verder met me praten. Ze stond op en schreeuwde bij de deur „Als je ruzie wilt, zoek je maar een Ik wildé haar nog tegenhouden, Imaar ze was het bos al inge vlucht dinsdagavond 13 augustus K heb net bij de kampbeheer der een kruik gehaald en wat aspirines Mijn vrouw slaapt, de koorts is geweken. „Een flinke griep'', zei de dokter, „vooral flink warm houden" Hij wilde wat zeggen Ook dokters krijgen het in dit land waarachtig niet maandag 16 september I eerste folders zijn in huis. Twaalf dagen Oostenrijk voor f. 385.50 Veertien dagen Zwitserland voor f 412,50 Je vraagt je af. of die winst nog in die vijftig cent zit. Op een inleg vel zijn de tarieven vermeld van de scherp concurrerende reis- en ongevallenverzekering 'Een ver-' splinterd been, dat geneest, wordt gehonoreerd met- tweeduizend pop, een gekneusde arm levert cash duizend gulden op Bij blij vend letsel zit je helemaal op fluweel, dan kun je in je rolstoel twintig jaar voor nop naar de wintersport. Bij overlijden wordt de premie gerestitueerd en ver goedt de maatschappij tevens de kosten van vier dragers en zes waskaarsen. Het is een aardige geste, maar het weegt mijns in ziens toch niet op tegen de rompslomp Vanmiddag ook Tansing even op de trap staande gehouden en hem verteld van ons plan. Hij felici teerde me spontaan, maai vroeg zich wel af, of wij wel voldoende getraind waren. „Een ongeluk ligt in een klein hoekje", zei hij zor gelijk. „en daarom moet je lichaam in topconditie zijn Kun je nou bijvoorbeeld met de vlak ke hand de^grond aanraken?". „Een kwestie van proberen", zei ik, „houd jij dan even mijn tas vast" Ik haalde diep adem en boog diep voorover. Op dat moment kwam mevrouw Grundmeijer de hal binnen, die veronderstelde, dat ik plotseling onwel was gewor den en hulp nodig had. Zij onder steunde mij moederlijk en hielp me overeind. „Gaat het nou al weer een beetje?", vroeg ze ver tederd. „Je moet wel de benen gestrekt houden", riep Tansing achter me. „en soepel met de heupen schar nieren. Als je dat niet doet, krijg je straks in de bergen de volle klap tegen ie lendenen. Je zult de kerels de kost moeten geven, die zó vanachter hun bureau op de ski's zijn gaan staan en dc hele boel in de gort draaiden. Vorig jaar begonnen we met twaalf man aan de skicursus. En hoeveel bleven er uiteindelijk over?". „Vijf?", zei ik, want ik ben een geboren pessimist. ..Forget it", zei Tansing, „ik heb ze stuk voor stuk met de slee naar de trein gebracht. Plaatjes waren het. Neem alleen Bill Jen- ning, die had zijn arm op drie plaatsen gebroken. Toen hij in de trein stapte leek het net, als of hij een triangel droeg. Koste lijke kerel. En wie bleef er als enige over?". „Wat zou je denken van Tan sing?", vroeg ik. Dat kon immers niet missen. Het was net de Lou van Burgshow. „Ik wil je echt niet ontmoedi gen". vervolgde hij, opgewekt, „maar je weet het zelf. Een ge waarschuwd mens". „Telt voor twee", zei ik haastig, „je hoort Ik rende naar boven en trof mijn vrouw bij de telefoon aan. „Het is Fred", zei ze. „die is vorig jaar met de auto naar de wintersport gegaan". „En?", vroeg ik. „Geweldig", zei ze, „ze gaan „Bruine kop?", vroeg ik. „Ze hebben geen zon gezien", zei ze. „ze zijn bij Gouda een mist bank binnengezeild en er twaalf dagen later bij Gouda weer uit gekomen". Ik pakte de hoorn en riep: „Fred, nou moet je eerlijk wezen. Je zegt net tegen Len. dat je geen zon gezien hebt Wat heb je dan wel gezien?" „Modder", zei hij monter „hal verwege hebben we de wagen op een camping neergezel en daar viel de regen met bakken uit de hemel. De volgende morgen wil den we vroeg weer verder, maar dat konden we mooi op onze buik schrijven, want het was inmid dels gaan vriezen en we zaten muurvast. Zelfs het elektriciteits kabeltje, dat ik had uitgerold, hebben we eerst uit moeten hak ken. Ik had mijn zoon ook een bijltje gegeven, ik dacht: dan zijn we eerder klaar", maar hij sloeg 'm in zijn hand en dat kostte ons weer drie uur. Ze hebben het keurig gehecht en als je het niet weet, zie je er niks meer van. Je kunt het ook beter allemaal zelf doen. weet je. Ik liet mijn vrouw ook effe hakken en die sloeg gelijk een band in flar den. Je moet er niet aan denken, dat je ook nog je reservewiel thuis kunt laten liggen". „En sneeuw?", vroeg ik, „sneeuw gezien?". „Zeker", riep Fred, „de vierde dag word ik wakker, ik kijk uit het raampje en ik zie geen don der. We waren gewoon aan de verkeerde kant van de camping gaan staan en al die rommel was tegen onze caravan gewaaid. Ik heb nog geprobeerd de deur open te krijgen, maar daar zat geen beweging in. Toen hebben we maar de achterruit ingeslagen Diezelfde dag zijn we daar weg gereden. Nou ja, weggereden. Mijn startmotor was bevroren en daarom heeft de kampbeheerder me aangetrokken. Hij gaf vol gas en sleurde gelijk mijn bumper d'r af. Met de claxon en de rosetten erbij. We hebben ons rot gelachen". dinsdag 22 oktober L^R komt nu schol in onze win- terreis. Twee weken geleden was ik nog vastbesloten geen poot (met of zonder gips) meer in Oos tenrijk te zetten, maar niets is zo wisselvallig als de menselijke geest. Ik heb wel een paar keer angstig gedroomd, waarbij ik mij zelf telkens overduidelijk in een afgrond zag storten. Ik meen me zelfs te herinneren, dat mijn ge roep om hulp steeds zwakker werd. Dat klopt ook wel met die afgrond. Mijn huisarts zei, dat het niets ernstigs was. Hij heeft me wat pillen gegeven en een dieet. Geen vet en het brood zon der korstjes. Mijn vrouw zegt. dat ik dat offertje moet dragen voor de goeie zaak „Ieder mens heeft recht op een tweede vakan tie", zegt ze En vanavond na het eten riep ze opeens: „Of wil jij de kinderen misschien het recht op een sneeuwbal misgun- maandag 11 november sneeuwpop zal maken voor ons chalet in kitzbühl. Het sprook je wordt werkelijkheid: een witte kerst tussen duizenden sparrebo- men. Ik heb mijn schriftelijke cursus spoorwegmodelbouw on derbroken, omdat we nu vier da gen per week naar de skivoor bereiding gaan. Het wordt gege ven in een lagere school, waar we onder leiding van 'n grijsaard rit misch het been heffen en om beurten bok staan. Het is een soort zwangerschapsgymnastiek, waarvan we later volgens insi ders de vruchten zullen plukken. Ook de uitrusting is zo goed als compleet: voor ieder is er een dubbele set jaegerondergoed. De rest komt wel goed, zegt mijn vrouw. Voor zichzelf heeft ze reeds drie truien, vier pantalons, twee twinsets, vijf sportieve jur ken en een geklede cocktailjapon. Ze heeft ook een jack gezien, blauw met een afstekende bont kraag. maar ze wil het eerst met mij bespreken. Voordat we geld uitgeven voor iets, dat je mis schien niet leuk vindt", zegt ze. Houd je wel in de gaten, dat we eind december de levensverzeke ring moeten betalen", vraag ik „Je moet niet zo zeuren", zegt ze, „ik kan toch moeilijk met een levensverzekering aan gaan skiën. Jij vindt het toch ook mieters, als ik er fijn uit zie". „Die rooie kop komt door de verkeerde belichting. woensdag 11 december W/E zijn zover. De kinderen hebben stevige duffels, die zijn betaald van het huishoud geld. We hebben besloten om tot de dag van vertrek alleen nog /uurkool te eten. „Dat is spot goedkoop en je kunt het op aller lei manieren klaar maken", zegt mijn vrouw Voor mij is er een zwarte pantalon, die wat knelt in het kruis, maar iedereen zegt, dat hij me daardoor juist jeugdig staat. Ik wilde ook nog een rooie kopen, maar mijn vrouw meent, dat een man niet moet opvallen. „Zorg jij nou maar, dat je er keurig uitziet", zegt ze, „zo jong ben je nou ook weer niet. En zwart kleedt altijd af" Bij de inventarisatie roept ze opeens: „Hebben we lippenzalf?" Ik kijk haar aan. Ik weet niet eens van het bestaan af. Ze legt uit, dat boven de 1200 meter je lippen als rijpe perzikken open barsten, als je niet bijtijds maat regelen neemt. Ik heb opeens het gevoel, dat we bezig zijn aan een reconstructie van de overwinte ring op Nova Zembla. donderdag 12 december y AN AVOND Tansing en zijn vrouw op bezoek gehad Met hun dia's van de wintersport Mijn God, wat een heerlijk ge zicht. Tansing op de lange latten, zo heet dat toch. Zoevend door de witte oneindigheid. Pure poëzie. Op de tweede dia zie je welis waar, dat hij van een berg van tien meter af komt zeilen, maar doe het hem maar eens na. Nou jij, dan ik. Daarna Tansing bij de bar, Tansing achter de bar „Die rooie kop komt door de verkeer de belichting", legt hij uit, „ik had diafragma 2,8 moeten ne- Op de tweede serie staan alleen maar gipsbenen Gipsbenen met handtekeningen. „Met de voorzet- lens genomen", zegt Tansing, „en dat ben ik". We zien een stra lende man met een omzwachteld linkerbeen. „Ik heb niet eens gemerkt, dat je wat aan je poot had", zeg ik, „toen je vorig jaar terug kwam leek je zo fit als een water hoen". „Klopt", zegt Tansing, „het was alleen maar een ge scheurde spier. Ik heb er zes dagen mee gelegen en toen was ik weer het ventje". Hij duwt het volgende plaatje voor. Mompelt dan terzijde: „Alleen met tennis sen heb ik nog last. En als het lang geregend heeft Een dag of vier, dan begint het weer te zeu ren. En bukken, dat wil ook niet meer zo best. Maar de rest. Niet dit". Hij lacht stralend. „En lang fietsen", zegt hij, „niet in de stad, maar een flinke tocht door de duinen, dat is me toch ook te gortig. Dan begint mijn been te kloppen. Niet erg hoor, maar het blijft toch hinderlijk. En lang staan. Bij een voetbal wedstrijd bijvoorbeeld. Ik neem de laatste tijd steeds een zit plaats. Misschien had die dokter er toch beter een stukje gips om heen kunnen doen". Als we tegen elven in de gang afscheid nemen, zie ik voor het eerst, dat hij licht met zijn been sleept. Net, alsof hij een sabel draagt" „Sturen jullie een kaart je?", roept hij nog. En op de trap draait hij zich om en zegt: „Je bent toch ook een enorme mazzelaar". Ik knik. Ik stond er net aan te twijfelen. woensdag 25 december IV ATUURLIJK, die annule ringskosten zijn we defini tief kwijt, maar wat staat daar niet allemaal tegenover? De kin deren een nieuw duffeltje, mijn vrouw drie truien, vier panta lons, twee twinsets, vijf sportieve jurken en een geklede cocktail japon. En een blauw jack met afstekende bontkraag, want eer lijk, die stond haar verrekte leuk. Ik heb net naar Kitzbühl ge beld en daar zeiden ze, dat er geen sneeuw te bekennen is. Had ik daar dus mooi voor gek gelo pen in mijn zwarte broek Hij is nu trouwens bij de kleermaker, die zal proberen het kruis uit te leggen. Er zit aan weerszijden twee centimeter, dus het moet mogelijk zijn. Een best broekje voor het vissen. Gisteravond de boom opgetuigd met ballen en engelenhaar Daar na met de kinderen de stal van zolder gehaald. Het leek nel of Jozef me verwijtend aankeek. Alsof hij. wilde zeggen: „Wat heb ik nou gehoord, wilde je me echt met Kerstmis in die ouwe krant laten zitten?". Ik had ook nog een spuitbus ge kocht, waarmee je echte sneeuw kan maken. Leek me aardig voor het sfeertje. Ik wilde net beginnen, toen mijn vrouw met de kerststol binnen- „Wat doe jij nou?", zei ze. „Ik maak sneeuw", riep ik, een beetje Oostenrijks". Maar het hoefde niet. „Ik wil die troep niet in mijn huis", zei ze. Een opmerkelijke reactie voor iemand, die al met één nog gaaf been in Oostenrijk stond. LEO THURING

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1968 | | pagina 10