A
DAGBOZX
VAN
EEN
TWIJFELAAR
dinsdag
13 augustus
(Hel weerbericht, geldig tol van
avond tien uur, stelt overdrijven
de wolkenvelden in het vooruit
zicht met hier en daar een bui. De
kans op opklaringen is gering.
Vanuit Ierland nadert een lage
drukgebied, dat snel in betekenis
toeneemt).
VrANMIDDAG om twaalf over
één kogel krachtig door kerk
gejaagd. Niemand geraakt Gode
zij dank, want we moeten zui
nig zijn op de christenen, die we
nog hebben. Wilde net op dooie
gemak eitje eten, maar gaatjes
van zoutvaatje waren verstopt
Zitten nu twaalf dagen in bunga
lowpark „Boszicht". waarvan
op elf dagen de gaatjes van
het zoutvaatje verstopt waren
Dit is de elfde dag, dat Gods wa
ter over Gods akker loopt Dat
krijg je er van. als iedereen gaat
roepen, dat hij dood is Daar
mee dwing je hem gewoon om
terug te slaan. De kinderen zitten
in het zijkamertje te ganzenbor
den; ze vragen steeds, wanneer
de vakantie nou begint. Ik heb
het lef nog niet kunnen opbren
gen om ze te vertellen, dat hij
al bijna voorbij is. 's Avonds zit
ten we dicht tegen elkaar rondom
de oliekachel, die de kampbe
heerder ons tegen een kleine ver
goeding heeft geleend. Hij heeft
ons ook het adres in het dorp ge
geven, waar we geitewollen sok
ken en borstrokken van vooroor
logse kwaliteit kunnen kopen El
ke keer, als ik in de kantine kom
raadt hij me met klem aan om
toch vooral in beweging te blij
ven. Het feit, dat de lakens en
dekens vochtig aanvoelen is voor
hem geen punt. „U gaat op zijn
tijd toch ook in bad", zei hij gis
teren nog, „en dat vindt u toch
ook lekker".
Dat was de druppel, die de vader
landse vakantie-emmer deed
overlopen. Ik schoof het ei be
heerst terzijde en zei: „Dit nooit
meer" Mijn vrouw keek me aan
en riep: „Oké, dan laat ik hem d'r
in het vervolg vijf minuten in
zitten. Ik dacht anders dat je je
ei altijd zacht wil hebben".
Ik pakte haar hand. die merk
waardig klam aanvoelde en zei:
„Dat ei kan barsten. Ik heb het
nou over andere dingen. Ik heb
het nou over dat zooitje hier
Noem je dat vakantie, noem je
dat rieleksen? Werk je daarvoor
twaalf maanden? Om op basis
van vrijwilligheid tot aan je strot
in de depressies te gaan zitten?
Als ik met de kinderen het bos
in ga, komen we thuis met schoe
nen vol water. Vind je het gek.
dat elk stuk kaas zich hier rol
zweet? Als je onder het afdak je
krantje leest, heb je na een
kwartier al roestplekken op je
voorhoofd. Dat is toch geen rie-
leks meer. Hier, moet je mijn ta
bakszak zien. Daar kun je alleen
nog maar als geoefend zwemmer
in Dat is geen Blanke Baai meer.
dat is de Biesbosch".
„Wat wil je dan?", vroeg mijn
„Wat ik wil. Ik wil genieten
Ik sjouw een jaar lang en daar
na wil ik geen gedondei meer
aan mijn hoofd. Ik wil ook wel
eens met mijn borst bloot in een
tuinstoel zitten. Waarom komt
Tansing wel na elke vakantie met
een bruine kop thuis? Wat heeft
meneer dan. wat ik niet heb?".
„Een treinkaartje voor Oosten
rijk", antwoordde mijn vrouw,
„Tansing gaat elk jaar naar de
wintersport. Daar haalt ie die
bruine kop vandaan".
„Oké", zei ik. „oké. Als de za
ken zo eenvoudig liggen, weet ik
het goed gemaakt. Dan pakken
we vandaag nog de spullen in en
gaan we naar Oostenrijk"
..Kan niet", zei mijn vrouw, „eerst
moeten de kleren drogen. Er is
trouwens nog geen sneeuw in
Oostenrijk"
„Goed", zei ik. „die kleren, daar
kan ik in komen, maar wat heeft
sneeuw nou te maken met de
kop van Tansing? Of wil je be
weren. dat je in Oostenrijk bruin
wordt van een sneeuwbal?"
Dat wilde ze niet beweren. Ze
wilde trouwens ook niet verder
met me praten. Ze stond op en
schreeuwde bij de deur „Als
je ruzie wilt, zoek je maar een
Ik wildé haar nog tegenhouden,
Imaar ze was het bos al inge
vlucht
dinsdagavond
13 augustus
K heb net bij de kampbeheer
der een kruik gehaald en wat
aspirines Mijn vrouw slaapt, de
koorts is geweken. „Een flinke
griep'', zei de dokter, „vooral flink
warm houden" Hij wilde wat
zeggen Ook dokters krijgen het
in dit land waarachtig niet
maandag
16 september
I eerste folders zijn in huis.
Twaalf dagen Oostenrijk
voor f. 385.50 Veertien dagen
Zwitserland voor f 412,50 Je
vraagt je af. of die winst nog in
die vijftig cent zit. Op een inleg
vel zijn de tarieven vermeld van
de scherp concurrerende reis- en
ongevallenverzekering 'Een ver-'
splinterd been, dat geneest, wordt
gehonoreerd met- tweeduizend
pop, een gekneusde arm levert
cash duizend gulden op Bij blij
vend letsel zit je helemaal op
fluweel, dan kun je in je rolstoel
twintig jaar voor nop naar de
wintersport. Bij overlijden wordt
de premie gerestitueerd en ver
goedt de maatschappij tevens de
kosten van vier dragers en zes
waskaarsen. Het is een aardige
geste, maar het weegt mijns in
ziens toch niet op tegen de
rompslomp
Vanmiddag ook Tansing even op
de trap staande gehouden en hem
verteld van ons plan. Hij felici
teerde me spontaan, maai vroeg
zich wel af, of wij wel voldoende
getraind waren. „Een ongeluk ligt
in een klein hoekje", zei hij zor
gelijk. „en daarom moet je
lichaam in topconditie zijn Kun
je nou bijvoorbeeld met de vlak
ke hand de^grond aanraken?".
„Een kwestie van proberen", zei
ik, „houd jij dan even mijn tas
vast"
Ik haalde diep adem en boog diep
voorover. Op dat moment kwam
mevrouw Grundmeijer de hal
binnen, die veronderstelde, dat
ik plotseling onwel was gewor
den en hulp nodig had. Zij onder
steunde mij moederlijk en hielp
me overeind. „Gaat het nou al
weer een beetje?", vroeg ze ver
tederd.
„Je moet wel de benen gestrekt
houden", riep Tansing achter me.
„en soepel met de heupen schar
nieren. Als je dat niet doet, krijg
je straks in de bergen de volle
klap tegen ie lendenen. Je zult
de kerels de kost moeten geven,
die zó vanachter hun bureau op
de ski's zijn gaan staan en dc
hele boel in de gort draaiden.
Vorig jaar begonnen we met
twaalf man aan de skicursus. En
hoeveel bleven er uiteindelijk
over?".
„Vijf?", zei ik, want ik ben een
geboren pessimist.
..Forget it", zei Tansing, „ik heb
ze stuk voor stuk met de slee
naar de trein gebracht. Plaatjes
waren het. Neem alleen Bill Jen-
ning, die had zijn arm op drie
plaatsen gebroken. Toen hij in
de trein stapte leek het net, als
of hij een triangel droeg. Koste
lijke kerel. En wie bleef er als
enige over?".
„Wat zou je denken van Tan
sing?", vroeg ik. Dat kon immers
niet missen. Het was net de Lou
van Burgshow.
„Ik wil je echt niet ontmoedi
gen". vervolgde hij, opgewekt,
„maar je weet het zelf. Een ge
waarschuwd mens". „Telt voor
twee", zei ik haastig, „je hoort
Ik rende naar boven en trof mijn
vrouw bij de telefoon aan. „Het
is Fred", zei ze. „die is vorig jaar
met de auto naar de wintersport
gegaan".
„En?", vroeg ik.
„Geweldig", zei ze, „ze gaan
„Bruine kop?", vroeg ik.
„Ze hebben geen zon gezien", zei
ze. „ze zijn bij Gouda een mist
bank binnengezeild en er twaalf
dagen later bij Gouda weer uit
gekomen".
Ik pakte de hoorn en riep: „Fred,
nou moet je eerlijk wezen. Je
zegt net tegen Len. dat je geen
zon gezien hebt Wat heb je dan
wel gezien?"
„Modder", zei hij monter „hal
verwege hebben we de wagen op
een camping neergezel en daar
viel de regen met bakken uit de
hemel. De volgende morgen wil
den we vroeg weer verder, maar
dat konden we mooi op onze buik
schrijven, want het was inmid
dels gaan vriezen en we zaten
muurvast. Zelfs het elektriciteits
kabeltje, dat ik had uitgerold,
hebben we eerst uit moeten hak
ken. Ik had mijn zoon ook een
bijltje gegeven, ik dacht: dan zijn
we eerder klaar", maar hij sloeg
'm in zijn hand en dat kostte ons
weer drie uur. Ze hebben het
keurig gehecht en als je het niet
weet, zie je er niks meer van.
Je kunt het ook beter allemaal
zelf doen. weet je. Ik liet mijn
vrouw ook effe hakken en die
sloeg gelijk een band in flar
den. Je moet er niet aan denken,
dat je ook nog je reservewiel
thuis kunt laten liggen".
„En sneeuw?", vroeg ik, „sneeuw
gezien?".
„Zeker", riep Fred, „de vierde
dag word ik wakker, ik kijk uit
het raampje en ik zie geen don
der. We waren gewoon aan de
verkeerde kant van de camping
gaan staan en al die rommel was
tegen onze caravan gewaaid. Ik
heb nog geprobeerd de deur open
te krijgen, maar daar zat geen
beweging in. Toen hebben we
maar de achterruit ingeslagen
Diezelfde dag zijn we daar weg
gereden. Nou ja, weggereden.
Mijn startmotor was bevroren en
daarom heeft de kampbeheerder
me aangetrokken.
Hij gaf vol gas en sleurde gelijk
mijn bumper d'r af. Met de
claxon en de rosetten erbij. We
hebben ons rot gelachen".
dinsdag
22 oktober
L^R komt nu schol in onze win-
terreis. Twee weken geleden
was ik nog vastbesloten geen poot
(met of zonder gips) meer in Oos
tenrijk te zetten, maar niets is
zo wisselvallig als de menselijke
geest. Ik heb wel een paar keer
angstig gedroomd, waarbij ik mij
zelf telkens overduidelijk in een
afgrond zag storten. Ik meen me
zelfs te herinneren, dat mijn ge
roep om hulp steeds zwakker
werd. Dat klopt ook wel met die
afgrond. Mijn huisarts zei, dat
het niets ernstigs was. Hij heeft
me wat pillen gegeven en een
dieet. Geen vet en het brood zon
der korstjes. Mijn vrouw zegt.
dat ik dat offertje moet dragen
voor de goeie zaak „Ieder mens
heeft recht op een tweede vakan
tie", zegt ze En vanavond na
het eten riep ze opeens: „Of wil
jij de kinderen misschien het
recht op een sneeuwbal misgun-
maandag
11 november
sneeuwpop zal maken voor ons
chalet in kitzbühl. Het sprook
je wordt werkelijkheid: een witte
kerst tussen duizenden sparrebo-
men. Ik heb mijn schriftelijke
cursus spoorwegmodelbouw on
derbroken, omdat we nu vier da
gen per week naar de skivoor
bereiding gaan. Het wordt gege
ven in een lagere school, waar we
onder leiding van 'n grijsaard rit
misch het been heffen en om
beurten bok staan. Het is een
soort zwangerschapsgymnastiek,
waarvan we later volgens insi
ders de vruchten zullen plukken.
Ook de uitrusting is zo goed als
compleet: voor ieder is er een
dubbele set jaegerondergoed. De
rest komt wel goed, zegt mijn
vrouw. Voor zichzelf heeft ze
reeds drie truien, vier pantalons,
twee twinsets, vijf sportieve jur
ken en een geklede cocktailjapon.
Ze heeft ook een jack gezien,
blauw met een afstekende bont
kraag. maar ze wil het eerst met
mij bespreken. Voordat we geld
uitgeven voor iets, dat je mis
schien niet leuk vindt", zegt ze.
Houd je wel in de gaten, dat we
eind december de levensverzeke
ring moeten betalen", vraag ik
„Je moet niet zo zeuren", zegt ze,
„ik kan toch moeilijk met een
levensverzekering aan gaan skiën.
Jij vindt het toch ook mieters,
als ik er fijn uit zie".
„Die rooie
kop komt door
de verkeerde
belichting.
woensdag
11 december
W/E zijn zover. De kinderen
hebben stevige duffels, die
zijn betaald van het huishoud
geld. We hebben besloten om tot
de dag van vertrek alleen nog
/uurkool te eten. „Dat is spot
goedkoop en je kunt het op aller
lei manieren klaar maken", zegt
mijn vrouw Voor mij is er een
zwarte pantalon, die wat knelt in
het kruis, maar iedereen zegt, dat
hij me daardoor juist jeugdig
staat. Ik wilde ook nog een
rooie kopen, maar mijn vrouw
meent, dat een man niet moet
opvallen. „Zorg jij nou maar, dat
je er keurig uitziet", zegt ze, „zo
jong ben je nou ook weer niet.
En zwart kleedt altijd af"
Bij de inventarisatie roept ze
opeens: „Hebben we lippenzalf?"
Ik kijk haar aan. Ik weet niet
eens van het bestaan af. Ze legt
uit, dat boven de 1200 meter je
lippen als rijpe perzikken open
barsten, als je niet bijtijds maat
regelen neemt. Ik heb opeens het
gevoel, dat we bezig zijn aan een
reconstructie van de overwinte
ring op Nova Zembla.
donderdag
12 december
y AN AVOND Tansing en zijn
vrouw op bezoek gehad Met
hun dia's van de wintersport
Mijn God, wat een heerlijk ge
zicht. Tansing op de lange latten,
zo heet dat toch. Zoevend door de
witte oneindigheid. Pure poëzie.
Op de tweede dia zie je welis
waar, dat hij van een berg van
tien meter af komt zeilen, maar
doe het hem maar eens na. Nou
jij, dan ik. Daarna Tansing bij de
bar, Tansing achter de bar „Die
rooie kop komt door de verkeer
de belichting", legt hij uit, „ik
had diafragma 2,8 moeten ne-
Op de tweede serie staan alleen
maar gipsbenen Gipsbenen met
handtekeningen. „Met de voorzet-
lens genomen", zegt Tansing, „en
dat ben ik". We zien een stra
lende man met een omzwachteld
linkerbeen.
„Ik heb niet eens gemerkt, dat
je wat aan je poot had", zeg ik,
„toen je vorig jaar terug kwam
leek je zo fit als een water
hoen". „Klopt", zegt Tansing,
„het was alleen maar een ge
scheurde spier. Ik heb er zes
dagen mee gelegen en toen was ik
weer het ventje". Hij duwt het
volgende plaatje voor. Mompelt
dan terzijde: „Alleen met tennis
sen heb ik nog last. En als het
lang geregend heeft Een dag of
vier, dan begint het weer te zeu
ren. En bukken, dat wil ook niet
meer zo best. Maar de rest. Niet
dit".
Hij lacht stralend.
„En lang fietsen", zegt hij, „niet
in de stad, maar een flinke tocht
door de duinen, dat is me toch
ook te gortig. Dan begint mijn
been te kloppen. Niet erg hoor,
maar het blijft toch hinderlijk.
En lang staan. Bij een voetbal
wedstrijd bijvoorbeeld. Ik neem
de laatste tijd steeds een zit
plaats. Misschien had die dokter
er toch beter een stukje gips om
heen kunnen doen".
Als we tegen elven in de gang
afscheid nemen, zie ik voor het
eerst, dat hij licht met zijn been
sleept. Net, alsof hij een sabel
draagt" „Sturen jullie een kaart
je?", roept hij nog. En op de
trap draait hij zich om en zegt:
„Je bent toch ook een enorme
mazzelaar".
Ik knik. Ik stond er net aan te
twijfelen.
woensdag
25 december
IV ATUURLIJK, die annule
ringskosten zijn we defini
tief kwijt, maar wat staat daar
niet allemaal tegenover? De kin
deren een nieuw duffeltje, mijn
vrouw drie truien, vier panta
lons, twee twinsets, vijf sportieve
jurken en een geklede cocktail
japon. En een blauw jack met
afstekende bontkraag, want eer
lijk, die stond haar verrekte leuk.
Ik heb net naar Kitzbühl ge
beld en daar zeiden ze, dat er
geen sneeuw te bekennen is. Had
ik daar dus mooi voor gek gelo
pen in mijn zwarte broek Hij is
nu trouwens bij de kleermaker,
die zal proberen het kruis uit te
leggen. Er zit aan weerszijden
twee centimeter, dus het moet
mogelijk zijn. Een best broekje
voor het vissen.
Gisteravond de boom opgetuigd
met ballen en engelenhaar Daar
na met de kinderen de stal van
zolder gehaald. Het leek nel of
Jozef me verwijtend aankeek.
Alsof hij. wilde zeggen: „Wat heb
ik nou gehoord, wilde je me
echt met Kerstmis in die ouwe
krant laten zitten?".
Ik had ook nog een spuitbus ge
kocht, waarmee je echte sneeuw
kan maken. Leek me aardig voor
het sfeertje.
Ik wilde net beginnen, toen mijn
vrouw met de kerststol binnen-
„Wat doe jij nou?", zei ze.
„Ik maak sneeuw", riep ik, een
beetje Oostenrijks".
Maar het hoefde niet. „Ik wil die
troep niet in mijn huis", zei ze.
Een opmerkelijke reactie voor
iemand, die al met één nog
gaaf been in Oostenrijk stond.
LEO THURING