lieftallige
meisjes
doen
eerzame
huisvaders
de das om
:4
tevreden'
leuren langs de deuren
met schandalig
dure lectuur
eenmanskruistocht van zeventigjarige
idealist tegen alle sociale diensten
„Onze klanten zijn tevreden", zegt
La Faire. Uit ecu map grist h(i
een bestelbon. Op de achterkant
staat Thank you for sending me
such a nice girl". Maar vvjj herin
neren ons hoe een weggelopen
„Fridayglrl ons vertelde dat ze de
klanten aan de deur vroeg:
..Schrijft u nog iets aardigs op dit
briefje voor mijn manager. Ik ver
dien er punten mee Hoe dat
allemaal in zijn werk gaat en dat
..men by het kopen aan de deur
bijzonder op zijn Quivive moet
zyn, leest men in deze reportage.
La Faire's verkoopmethoden lijken
nogal dubieus, maar de recherche
meent, dat door een hernieuwde
opzet van zjjn administratie, de
zaak betrouwbaarder functioneert
dan in het begin van zyn activitei
ten. Hoe dan ook. de soms meer
dan verdubbelde prijs blijft- Even
als het feit dat er tal van bona-
Tide tydschriltencolportagcleams
in ons land opereren. Internatio-
nale /.wendelorganisaties die
slachtoffers maken, want in de
meeste gevallen vindt men aan
gifte doen van eigen domheid, een
blamage en wordt de politie niet
gewaarschuwd En daarop specu
leren dergelijke lieden
Certificate of Authorization
Introducing ri, i! 'V 2»»
Elizabeth Flossy O., de gedesillusioneerde Friday girl,
het colportageteam haar niet aanstonden.
de benen omdat de praktijken
DEN HAAG Wprden er overal in
Nederland dagelijks tientallen eerzame
huisvaders voor gemiddeld acht tientjes
opgelicht? Opereren er internationale
oplichtersbenden met contactadressen
in horecabedrijven te Rotterdam, Am
sterdam en Den Haag? Politiefunctio
narissen druven het (nog )niet te be
vestigen. Maar ook niet te ontkennen.
„Tot dusver valt er niets te bewijzen,
maar morgen kan het anders zijn",
zeggen ze.
Reeds geruime tijd tiert er in ons land een
welige, maar dubieuze tijdschriftenhandel.
Bij de politie in verschillende plaatsen
zijn het laatste jaar klachten binnengekomen
wegens oplichting.
Zogenaamde (buitenlandsestudenten
brengen met een waterdicht opgezet colpor-
tagenet bekende binnen- en buitenlandse tijd
schriften aan de man: huis-aan-huis.
Wat is er aan de hand?
Goed gecoachte jongelui, die uit hun hoofd een
zogenaamde „sales-talk" hebben geleerd, toeren met een
auto de „gegoede" buurten rond en informeren
waar kapitaalkrachtige mensen wonen. Het liefst
intellectuelen of semi-intellectueien, want het zijn
voornamelijk Amerikaanse tijdschriften die men tracht
„aan te praten".
En dat gebeurt met een onbegrijpelijk succes, hoewel
de abonnementsprijzen dertig tot honderd procent hoger
liggen dan de normale prijs bij de bonafide, erkende
boekhandel.
Voorbeelden? Photoplay wordt per twaalf nummers
„aangesmeerd" voor vijftig gulden, terwijl de prijs in de
boekhandel 24,95 is. Radio-Electronics gaat bij de
importeurs voqr 55,- per jaarg'ang.vaa de hand-. Bij de
erkende, boekhandel voor f 27,05. Readers Digest bij de
boekhandel 33,50, bij dè colporteurs voor 50,-.
■.America Girls f 45,-, in de boekhandel 18,70
Better Homes Gardens wordt voor 60.- per jaargang
verkocht, in de boekhandel voor f 20,80. Het tijdschrift
Camera dat in werkelijkheid f 29.10 per jaargang kost,
slijt men voor 60.-.
I Zie hier een greep uit de zeer omvangrijke, recente
prijslijst van de colporteurs. Bij die lijst slaan ook
enkele Nederlandse bladen, zoals Elsevier, Elegance en
Het Beste. Maar die Nederlandse tijdschriften zijn
ongeveer gelijk aan de werkelijke prijs. Vanwege de
gemakkelijke controle!
Andere bekende tijdschriften zijn Esquire, Humpty
Dumpty, Life, Time, Venture en Young Miss.
Time en Life worden niet apart verkocht, maar in
combinatie met andere tijdschriften om wat beter met
de prijs te kunnen manipuleren.
de truc
De truc van de colportage blijkt pas goed na het tekenen
van het bestelformulier en de betaling, contant of per
cheque. Men zal namelijk, zo vertellen de colporteurs
•f Fridaygirls, zoals de big boss van de organisatie zijn
meisjes noemt, pas na 120dagen het eerste nummer
van het bestelde blad ontvangen. Logisch nietwaar? Hel
is een jaargang en het moet immers helemaal uit
Amerika komen?
In de praktijk blijkt echter, dat op diverse adressen,
na die 120 dagen, nimmer een exemplaar in de bus is
gegleden. Op andere adressen echter wèl, want men
wil zich dekken door enkele klanten wèl tevreden te
Wie nii die 4.20 dagén niets gehoord of gezien hoe Tl7
Och wie loopt ef na zoveel tijd. nog naar cle politic om
aangifte^fe^doen.jammèr van dat geld, denken velen.
En daarmee is dan de kous af. Wie zich echter tijdig
beklaagt bij de verkopende organisatie kan er verzekerd
van zijn snel het bestelde te ontvangen, want men wil
immers niet de schijn van zwendel wekken.
De hele zaak riekt echter naar bedrog, want wie niets
laat horen, is in vele gevallen zijn geld kwijt. Maal
ais er geen aangifte bij de politie volgt en daarop
speculeren vele niet-bonafide tijdschriftenorgahisaties
blijft vervolging achterwege.
smoes
Hoe gaat dat allemaal in z'n werk? De colportrices
in de meeste gevallen aantrekkelijke jonge dames
speculeren met hun goed ingestudeerde verkoopmethode
op het sentiment van het kopend publiek. Internationaal
hebben zij reeds de aandacht van dc politie op zich
gevestigd.
Een lieftallig meisje (de laatste tijd ook jongemannen)
overdondert met rappe tong een Nederlandse familie
met een keiharde verkoopsmoes. de „sales-talk" in hun
vakjargon.
Vaak spreekt zo'n meisje of jongen behoorlijk Duits
of Engels, in sommige gevallen Nederlands met een
zwaar buitenlands accent. De meisjes wenden voor,
hun kinderjaren in Finland of Amerika te hebben
doorgebracht. Dat imponeert meteen. Dc colporteur!trice)
toont een legitimatiebewijs, gesteld in het Engels en
uitgereikt en ondertekend door de groep (of „gang"),
waarvoor hij of zij werkt.
Dat.kan bijvoorbeeld" "zij rv de Classic Literary Guild, de
-international Field Service of de Local Readeré Service.
Dat zijn drie van de rpeer dan tien organisaties die
West-Europa „bewerken".'
Aan het hoofd van de International Field Service staat
de Deen Leiff Quist, de Local Readers Service werd
gerund door Gordon Andersson (eveneens een
Scandinaviër) en de Classic Literary Quild heeft als
leider de zich voor Amerikaan uitgevende Pierre A. la
Faire.
De man met de Franse naam zegt uit Florida in de
V.S. te komen. Zijn naam doet echter vermoeden, dat
hij Frans-Canadees is.
Vorig jaar woonde hij en misschien thans óók nog
met zijn vrouw en baby in Koblenz. Toen had hij zijn
hoofdkwartier in Düsseldorf, van waaruit hij regelmatig
Nederland bezocht en in Arnhem zijn domicilie koos
in bar-daneing Bordelaise. Maar hij verbleef ook vaak
in de Arnhemse hotels Trianon, l'Europe en Verloop.
Oók zwerft hij in andere grote steden zoals bijvoorbeeld
in hotel „Holland" te Rotterdam, waar hij volgens
zijn vroegere colportrices met de vuist op tafel zijn
medewerkers zijn „hard-sellingmethode" instrueerde.
Die medewerkers zijn de zogenaamde Friday-girls en bij
hen speelt La Faire voor de moderne Robinson Crusoe,
die zijn „slavinnetjes" uit alle windstreken van ons
land haalt en in teamverband laat werken
La Faire werft (of ronselt?) zijn Fridaygirls en
tegenwoordig ook zijn mannelijke medewerkers door
middel van de advertenties rn de dagbladen onder d<
mededeling „We ask for a Fridaygirl. Personal
information Hotel Holland, Rotterdam, telefoon 287106'
Hij is een bijzonder charmante verschijning zwart
haar, blauwe ogen voor wie het niet moeilijk moet
zijn vrouwelijk personeel te werven
Eén van dc meisjes, Intussen bij hem weggelopen,
omdat zij. zoals ze zelf zegt. „niet langer van zijn
handtastelijkheden gediend is", vertelde ons haar
verhaal.
Hieruit bleek, dal de meisjes en jongens bij d.
huisdeuren moeten zeggen, dal zij studeren en dooi
middel van een hoge omzet in de tijdschriftenbusiness
punten kunnen verzamelen. Het behalen van een
bepaald aantal punten wordt gehonoreerd met een
studiebeurs van duizend dollar.
De mensen raken door zo'n verhaal van een lieve
juffrouw vertederd en abonneren zich met do gelukkige
gedachte dat door hun toedoen zo'n kind haar studie kan
Maar dein komt de aap uit de mouw. Er moet betaald
worden en wel liefst cash. Vorig jaar geschiedde dal
nog op rekening van een zekere Peter Burchhard
Sörensen. Amrobank te Rotterdam. Maar de Deen
Sörensen, die gezocht werd door de justitie, is intussen
voortvluchtig. Hij is vermoedelijk via de Waddeneilanden
langs dc zogenaamde groene zone naar zijn
geboorteland uitgeweken
mobiel
De teams van La Faire zijn bijzonder mobiel, 1 rekken
van noord naar zuid en kammen de ene wijk na de
andere uit. Op een landkaart worden dc te bewerken
plaatsen systematisch bijgehouden. La Faires colonnes
verplaatsen zich snel en creëren binnen een bepaald
tijdschema steeds een nieuw „slagveld", daardoor krijgt
men moeilijk vat op de clan, aldus de weggelopen
Fridaygirl, Elizabeth Flossy O. (24), die op haar
legitimatiebewijs haar roepnaam Flossy als achternaam
liet gelden.
Zij vertelt te zijn aangesteld als sales-manager voor
Nederland, „maar die functie kregen trouwens alle
meisjes. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat moest
ik voor hem werken. Liefst ook nog 's nachts in de
hotelkamerDie hele mentaliteit en de methode
van „koop-of-ik-schiet" stond me tegen en daarom
wilde ik bij La Faire weg. Flossy vertelt, dal La Faire
dergelijke verkooporganisaties ook in Frankrijk.
West-Duttslaiid en Denemarken heeft opgebouwd. Maai
de 'zogenaamd'- werkstudenten komen - nóóit jui het
vCrelste aantal -plinten toe, omdat ze vóór dn tijd
weglopen of paar elders worden overgeplaatst. Lopen
ze weg. dan vervalt hun salaris (provisie) omdat daarvan
hun hotelrekeningen betaald moeten worden.
referentie
Bij mogelijke argwaan omtrent zijn betrouwbaarheid
verwijst La Faire naar een lid van de rijksrecherche, die
vorig jaar nog in Arnhem woonde. Die misbruikt hij als
een soort referentie. Wij bezochten die rechercheur,
maar de man kan niet zeggen dat de zaak malafide is.
wél, dat er tot dusver geen bewijzen zijn, dat er
zwendel in het spel Is.
Een Amsterdamse rechercheur vertelt ons. dat de
organisatie ook intern vaak ruzie heeft. Hij herinnert
aan een vuistgevecht in hotel Slotania te Amsterdam
waar ruzie ontstond tussen de Deen Sörensen en do Ier
Mac Mahon. De laatste wilde zich melden bij Local
Readers Service in de States, terwijl de eerste bij La
Faire wilde blijven.
Mac Mahon, die de Engelse nationaliteit heeft, is dooi
de Utrechtse politie gesignaleerd wegens meermalen
plegen van bedrog. Hij zou intussen zijn uilgewezen.
Verder blijkt er een nieuwe groep te opereren, geleid
ALL EXPENSE PAID
TOUR TO THE UNITED
STATES
OR ).000 DOLLARS
STUDENT AWARD
P «lm* S3M DS»»W*rf. Cto,» J
(whe'ber new oz reurwnlj entitle* t'-f i r. ktrv-gnad J
to one or mtve poirt* W!>e« a toto! of IO.OOC poinli
j| hov<» boon ieoured, th* uncUnipnsd w»H a K
MCO.tXlOolkv» STUDENT AWA&D,
x 1i y
V0IB If IT SHOWS MY HAHCCS S
CLASSIC LITERARY GUILD
POSIT'A CM S30e DOSStlDORF. GERMANY
Het legitimatiebewijs van een „studente", af
gegeven door de Classic Literary Guild is groen
met zwarte opdruk. De laatste tijd wordt op hel
legitimatiebewijs niet meer de volledige naam van
de organisatie vermeld, maar alleen dc beginletters
C.L.G.
door een Duitser met dc Engelse naam Marshall. De
man zou zich uitgeven voor Afrikaan.
La Faire werkt sedert november 1966 in ons land. Zijn
organisatie werkt in groepjes, die zich per aqto
verplaatsen. Men schijnt zo'n vijl honderd abonnementen
per kwartaal af te sluiten, waardoor een gemiddelde
maaridÜlfizet van twintigduizend gilt cl en per groepje
wordt gehaald. La Faire heeft meerdere groepjes aan
het werk. Vandaar dat hij vorig Jaar een nieuwe witte
Opel en een fraaie blauwe Mercedes (met Duits
kenteken) kon rijden en thans weer in een Pontiac
schijnt rond te toeren.
De Amsterdamse rechercheur vertelde ons, dat La Faire
zelf op grote schaal door zijn handlangers wordt
„geflest", Zeker een kwart van de colporteurs(trices).
die de benen neemt, steekt het geïncasseerde geld eerst
in eigen zak.
Intussen is de hele kwalijk riekende affaire in onderzoek
bij de justitie cn Sociale Zaken. Men wil komen tot een
regeling voor de afgifte van verblijfsvergunningen en
een werkvergunning voor hen. die- zich in dp
tijdschriftenbranche bewegen.
Daardoor zouden alléén de bonafide figuren een kans
krijgen.
Tot zolang blijft men een groot risico lopen bij kopen
aan de deur. Want wie maakt er nu werk van. als men
pas na 120 dagen merkt voor een paar tientjes te zijn
opgelicht? (Het zijn voor het merendeel slachtoffer*
met een inkomen boven de welstandflgrena).
Hoir p lood
Eye* 4V4*
THIS CftTiriUTt IS
DEN IIAAG Arnoud van Eijl (70)
uit Breda is helemaal in dc ban ge
raakt van dc zorg voor oudere bejaar
den. Hij is vooral begaan met- het lot
van de alleenstaanden, die vaak een
kommervol bestaan leiden. Daarbij is
hij zeer gekant tegen de houding van
en de sfeer bij vele sociale diensten.
Een en ander heeft hem op de gedach
te gebracht alle sociale diensten in het
land een persoonlijke brief te gaan
schrijven. Sommige zullen er meer krij
gen. „Mijn ideeën moeten rijpen bij de
ambtenaren, dus neem ik de tijd. IVant
juist in de kringen van de- sociale dien
sten zelf zullen de kerels opstaan, die
de fakkel van mijn steven geestdrif
tig zullen overnemen en verder dra
gen".
..Een mens leeftje vangt wal op via
tv, radio, krant, je hoort verhalen: je
praat verder en dat zet je aan hel den
ken. Ik vind het onrechtvaardig dat aan
tal van bejaarde mensen duizenden gul
dens ten koste worden gelegd, terwijl
andere bejaarden hemel en aarde moe
tjes i
mee bezig. .Morgen gaat de 55e brief
de deur uit. Gemiddeld schrijf ik er
dagelijks twee of drie".
dat spoorboekje
..Inderdaad. Maar 't kost me niets. De
postzegels en het papier? O, dat pak
ik af van andere zaken. Ik geef wat
ke hulp".
I Deze sociale verontwaardiging heeft de
bejaarde Bredanaar tot zijn eenmans
kruistocht tegen alle gemeentelijke so
ciale diensten in den lande gebracht.
„We hebben nu die prachtige bijstands
wet. Een jonge wet, waar de ambte
naren van de sociale diensten nog mee
moeten leren werken, want deze wet
zou veel beter kunnen functioneren",
vindt de heer Van Eij).
Een maand geleden heeft hij zich een
schrijfmachine aangeschaft en is brie
ven gaan typen. Bloemrijk er) met
mooie volzinnen. Voor wie? „Voor al
le goede ambtenaren op sociale dien
sten. Ik werk volgens het spoorboekje.
Breda kreeg mijn eerste brief. Mdaar-
na om wat te noemen Tilburg.
Nijmegen, Arnhem. Deventer, Assen.
Leeuwarden De kleine plaatsen komen
ook aan bod, maar eerst de grotere.
Daar houden meer ambtenaren er zich
„Etc
minder aan acties als
dia". Voor 200 gulden kan ik verrekt
veel postzegels kopen. Ja hoor eens
hier, ik ben 70 en kan op een gegeven
moment in elkaar floepen. Maar toch
neem ik de tijd. Met ambtenaren moet
je niets overhaast doen. Maar wel per
soonlijk. Ik laat geen stencils maken
of iets drukken. Iedere instantie krijgt
een verzorgde brief, die in staat is de
mensen aan het denken te brengen. Ik
ben er rotsvast van overtuigd dat de
brieven een heilzame uitwerking zul
len hebben. Nee. aan zelfoverschatting
lijd ik niet. Die brieven worden ge
lezen en er wordt over nagedacht. De
inhoud zal hen prikkelen, ofschoon ik
mijn best doe niet onnodig te prikke
len. Rustig ga ik mijn weg. U hoeft
niets over me te schrijven, ik bc-n geen
atlasdrager". De heer Van Eijl tikt
op een, dikke map met de doorslagen
van zijn brieven: „Een klein probleem
pje is mij genoeg. Als het maar iets be
ter wordt voor de hoogbejaarden".
Zal het niet zo zijn dat uw brief met
een glimlachje wordt gelezen, waarnu
er een rode stempel op komt en hij in
een archiefkast verdwijnt.'
„Dat zal wel gebeuren. Maar hoe dan
Daa
„mijn ideeën
moeten rijpen
bij de ambtenaren,
dus neem
ik de tijd"
die mensen hebben onderling contact
op vergaderingen en bijeenkomsten.
En als een ambtenaar in Arnhem een
kennis heeft bij de sociale dienst in
Breda zal hij 'm bellen met de vraag
„wie is die briefschrijver?'" Dan zal
hij ten antwoord krijgen „een ver
rekt brutale rakker, een oud mannetje"
Maar het idee dut een willekeurig oud
mannetje van 70 jaar iets kan begin
nen, werkt bevruchtend op cle activi
teit van zo'n dienst", zegt de heer Van
Eijl. Hij heeft een onuitroeibare glim
lach rond de lippen als hij zijn verhaal
niks en niemand
„Ik ben niks en niemand, maar juist
het idee dat ik durf te leven, een vorst
ben op mijn eigen vierkante meter
grond, dat moet heilzaam werken com
die verlichte despolen". Op de tafel
ligt Samsons oranje gekaft boekje over
cle „Algemene Bijstandswet, voorzien
van marginale aantekeningen". „Ik
weet niet genoeg. Ik wil met iedereen
praten en ik weet heel goed dat ci
niemand is die met mij wil praten
Maar wat ik nu doe is altijd betei
dan biljarten en bridgen. De mensen
die een betere bijstandswet waar,d zijn.
zijn mijn strijd waard. Daarom ben
ik het landelijk gaan aanpakken".
Als
Waarachtig niet. Mijn actie zal noi
perfect worden, maar ik heb al i
sultaten bemerkt. In Breda houd ik r
Arnoud van Eijl
„Ik ben nog steeds goed van cle tongriem gesncdei
wat sterker bezig met het hele geval.
Zo heb ik hc-t een en ander gedaan
voor een alleenstaande weduwe. Na
mijn zevende brief ja. één schijnt
niet voldoende te zijn is er iemand
can de dienst bij mij op bezoek ge
komen. Ik moest maar ophouden met
mijn brievenschrijverij. Wat ik deed
was open deuren intrappen. „Vijf. zes
mensen moeten uw brief lezen, we heb
ben waarachtig wel wat anders te
doen", vertelde deze ambetnaar. Ik
heb hem gezegd: Jullie beschouwen
mij maar als een mannetje in een be
paald stadium van aftakeling, maar ik
wil inhoud aan m'n leven geven en er
is nog stof genoeg om over te schrlj-
„Neem „mijn weduwe". Ze is 77. Vol
gens dc normen van deze tijd had dal
mensje al lang in een bejaardentehuis
De
'eduw
zodanig. Haar huis Is oud en vochtig
Haar vingers staan krom van de reu
niatiek. Nou heeft ze een mooie prach
tige, grote grijze kachel gekregen
maar ze had haar kolen al in huis en
die pasten er niet In. Bovendien durft
z.e zo'n modern ding niet te stoken. Dal
moest toch niet meer nodig zijn!"
..Heeft de heer Van Eijl een oplossing
voor het bejaardenprobleem, waar hij
de sociale diensten met de neus wil
opdrukken?
„En of. Ik heb fantastische verhalen
gehoord over de opvang van Indonesi
sche repatrianten. Dat ging via Den
Haag, dat voor contactpensions zorg
cle. Het was een noodoplossing Mam
ik ken mensen die zelf geen boodschap-
zijn enige wapen:
sen schrijfmachine
niet meer durven aansteken: die nucl
ten wakker liggen als ze een gesprei
je aan de balie moeten gaan make
met iemand van sociale zaken. Ze dei
ken nog dat ze die betrekkelijke gui
sten moeten afsmeken, terwijl er e.gei
lijk sprake zou moeten zijn van hi
vorderen van belangrijker rechten.
Maar de sociale diensten zijn te vei
op hun voordeel uit. Dat kunnen cl
heilige ernst
Het is de sfeer. Wanni
tie heilige ernst word
deringen en het persom
contactpensions komer
■t de dire. -
de vcran-
■et dut, dan
kindei
mij bijv.
tten zijn ze de trc
bijsl
Ze
in de tredmolen
dal Je er de tijd voor moet nemen,
ga ik door lïuppez, frappez tou-
jours. In dc diensten zelf zitten de
kfuchlen, muur z.e krijgen de lengte
rn.-t. Mensen die de juiste instelling
hebben, krijgen 't soms heel zuur, om-
dut ze niet In de tredmolen passen",
aldus de heer Vhii Eijl.
Naast de schrijfmachine ligt weer een
brier kluar. Bestemd voor Zaandam
van een „oud mannetje, dat vorst ia
op zijn ei gen vierkante meter grond.
Bonos en heren, waarom zou ik
der bejaarde stakkerds, wier rechtma
tige aanspraken op hulp vanwege de
Algemene Bijstandswet als gevolg van
enigerlei noodlottig samenspel van
omstandigheden op een of andere ma
nier min of meer zijn blijven steken.
En waarom zou het niet helpen? Ik
heb vertrouwen. Want bij dc sociale
diensten werken mensen bij de vleet
die een betere praktische uitvoering
van dc Bijstandswet graag willen, dat
betere ook in hun hart dragen. Voor
untje
krijgen zakgeld, kleedgeld
nlng wordt betaald. Daar hebben de
krepeergevallen toch zeker recht op?",
vindt de heer Van Eijl.
„Maar cle stakkers die In sloppen en
stegen zitten, die moeten blijven bede
len. Hier heb ik een brie! - daar
krijg Ik natuurlijk ook geen antwoord
op waarin ik wat over vele vormen
van communicatie schrijf. We hebben
satellieten, vliegtuigen, t.v„ maar de
„Ach, ik weet niet. Iedere brief heeft
zijn nut. Even zeggen een paar men
sen. „verdomme; het is toch maar zo".
Dan denken ze aan die vijftig of zes-
tig gevallen die ze zelf hebben.
De Bijstands-
nog jon;-,. De uitvoering ervan
nl, dacht ik. nog tekenen van
vnssenhelfl Elke verbeteriryt is
luk maatschappelijk belang. Le-
Algemene BijstandswetI Leve de
rlheld van hart en gemoed, waar-
i werd geboren! Leve de geest,
mische synthese van rechtvnar-
voerlng der
hoge!
liBhclc! cn liefde, die de
vet Steeds Inniger beziel..
Vun "Bijl„En mijn b
PIM GAANDERSE
