Normen voor bijstand lopen grenzeloos uiteen Theologie in Uppsala speelt tweede viool Weer straatoorlog in Valkenburg GROEISTUIPEN VAN NIEUWE WET BEROEPSSCHRIFT: GEWOON BRIEFJE AAN KONINGIN Ontdekken van eenheid die er is Stuurloos autowrak doodt man en vrouw Vragen over aansluiting gascylinders in ziekenhuis Episcopaat volgt regeringsbesluit AKKOORD OVER VERPLAATSING VAN FRANSTALIG LEUVEN Jongen springt in Geul Ontvluchte gevangene aangehouden VRIJDAG 19 JULI 1968 DB LEIDSE COURANT PAGINA 7 (Van o e parlementaire redactie) DEN HAAG Ergens in Noord-Holland wordt voor een gezin met enige minder- validen een bungalow met aangepaste voor zieningen gebouwd. Kosten: meer dan 100.000 gulden. De bouw wordt gefinancierd op basis van de algemene bijstandswet. Het is een sprekend voorbeeld van „hoe mooi de bijstandswet wel is". Er zijn natuurlijk ook andere gevallen, waarin de knijperigheid en kneuterig heid van gemeentelijke bestuurdertjes de deur dicht doet. Want zo is het beeld: 3,5 jaar uitvoe ring van de algemene bijstandswet hebben ener zijds uitstekende voorbeelden van rechtstoepas- sing laten zien, maar anderzijds van armenwet regentjes nog geen objectief denkende, begrips volle bestuurders gemaakt. Op 31 december 1964 is met de armenwet ook de willekeur op zolder gezet. Wat vroeger een gunst was, is een recht geworden. Maar dat wil niet zeggen dat overal de bijstandswet ideaal wordt toegepast. Bijstand is afhankelijk van individuele omstandigheden. De gemeenten zijn tot bijstand in de noodzakelijke kosten van het bestaan ver plicht. Elk geval is echter anders en wordt per gemeente verschillend beoordeeld. En de vraag hoeveel bijstand iemand nodig heeft, kan met pruimenmondje worden bekeken of royaal on der ogen worden gezien. Dat is allemaal afhanke- van een individuele kijk op het individuele geval. In de 3,5 jaar dat de algemene bijstandswet werkt, zijn de groeistuipen duidelijk gebleken. De ruim 900 gemeenten in Nederland houden er alle maal zo'n beetje hun eigen ideeën over bijstand op na. Hier vindt men iets volkomen vanzelfspre kend, daar totaal onverantwoord. De normen voor bijstand lopen grenzeloos uiteen. Het is allemaal wel begrijpelijk, want de wet bood totaal iets ..._iws. En de uitvoering is zowel afhankelijk van deskundigheid als van bereidheid en goede wil. Het zal wel een generatie van mensen duren voor dat overal bestuurders en ambtenaren met de juiste mentaliteit op de wet zijn ingespeeld, zegt een voorlichter op het ministerie van Cultuur, Re creatie en Maatschappelijk Werk. Dat uiteenlopen van de normen spreekt wel heel duidelijk bij de vergoedingen aan bejaarden in tehuizen. De normen voor die vergoedingen ver schillen soms zo sterk dat de ene bejaarde in een tehuis vijftig tot zestig gulden per maand minder krijgt dan zijn buurman met wie hij dagelijks een kaartje legt. Dat levert in het bejaardenhuis con flictstof en spanningen genoeg op. zeven jaar bij een gemeentelijke dienst voor socia le zaken, daarna drie jaar in het maatschappe lijk opbouwwerk. Over de uiteenlopende normen bij de uitkeringen aan bejaarden zegt mr. Knegt- mans: „We moeten er wat dan doen. Maar ik zou nog niet weten hoe. De ene gemeente is nu een maal soepeler dan de andere". De beleidsambtenaar beaamt onmiddellijk dat de uitvoering van de bijstandswet met groeistuipen gepaard is gegaan. „Maar", zegt hij, „laten we niet vergeten dat de wet iets totaal nieuws bracht en je mensen niet van de ene dag op de andere mentaal kunt omschakelen. In het algemeen is de wet niet op onbevredigende wijze uitgevoerd. De bestuurlijke aanpak zal geleidelijk verbeteren. Men raakt meer met de wet vertrouwd. Met el kaar ministerie, gemeenten, belanghebbenden moeten we zorgen dat we de filosofie van de wet beter gaan verstaan en wegen vinden om die filosofie in de praktijk meer gestalte te ge ven". Wat uit de mond van mr. Knegtmans niet onaardig klinkt. Tegen het einde van dit jaar zal bij de Tweede Kamer een wetsontwerp worden ingediend met de aanvullingen, wijzigingen en ver fijningen, die in de praktijk wenselijk zijn geble ken. (Van i speciale verslag geve UPPSALA -r- Uit hetgeen wij tot nu toe uit Uppsala konden melden, moet de lezer wel de indruk hebben gekregen, dat het hier allemaal economie en politiek is wat de klok slaat. Oorlog en vrede, revolutie, ontwikkelings hulp, Vietnam, Nigeria en Biafra: dat zijn de onderwerpen, die hel meest de aandacht trekken. Over theologische vraagstukken wordt veel minder (en veel minder deskundig) gesproken. Soms zou je denken, op een ver gadering van de Verenigde Naties en niet op een assemblee van de Wereld raad te zijn. Toch is deze indruk bezijden de waarheid. Ook al speelt de theologie in Uppsala een tweede viool, wie goed luistert kan haar geluid Meer harmonie Miljard per jaar Omdat de wet per gemeente wordt uitgevoerd, kan hiervan onmogelijk een algemeeen beeld wor den verkregen. Op het ministerie van Cultuur. Recreatie en Maatschapelijk Werk wordt er hard aan gewerkt om meer inzicht in de uitvoering te krijgen. Door raiddel van enquêtes bij de gemeen ten probeert het ministerie een beeld van de uit voering op te bouwen. Ook wat betreft de tota le kosten van de bijstandswet tast men nog in het duister. Schattingen wijzen erop, dat die in 1965 meer dan 530 miljoen bedroegen. Waarschijn lijk zullen de totale kosten nu al naar een mil jard per jaar toegaan. „We hopen meer inzioht te krijgen ln het uitga- venverloop. Dan kunnen we van jaar op jaar be trouwbaar cijfermateriaal opbouwen". Dat zegt mr. R. H. Knegtmans, plv. directeur bijstandsza ken van het ministerie. Vier jaar is hij aan het ministerie verbonden. Voor die tijd leerde hij de sociale hulpverlening in de praktijk kennen. Eerst Omdat de gevallen, waarin een beroep op de bij standswet kan worden gedaan, zo sterk verschil len, blijft het moeilijk om tot meer algemene normen te komen. Toch kunnen er minimale eisen worden gesteld voor de noodzakelijk kosten van het dagelijks bestaan. Geprobeerd wordt hier wat meer harmonie in te krijgen. Gedacht wordt om lot een algemene norm te komen voor de nood zakelijke, dagelijkse bestaanskosten, waarbij de huur buiten beschouwing wordt gelaten. Die norm zou kunnen worden afgestemd op het minimum loon uitgegaan bij 't bepalen van de normen voor de noodzakelijke kosten van levensonderhoud. Over 't hele land kannen die normen praktisch gelukkig zijn. „We moeten zien allemaal op hetzelfde denkspoor te komen", aldus mr. Knegtmans. Hij meent dat er een kleine marge moet zijn tussen de bijstand- normen en het verplichte minimumloon. Geleide lijk aan kan er ook wat meer eenheid in de uitvoe ring komen door de uitspraken van provinciale besturen en van de kroon in beroepszaken. De wet geeft het recht om tegen een beslissing van B. en W. inzake de bijstandsverlening in beroep te gaan bij Ged. Staten van zijn provincie en daarna bij de kroon. De Raad van State in Den Haag behan delt meer dan 300 beroepschriften per jaar. „Er is een forse stijging in het aantal beroepen", zegt mr. Knegtmans. „Dat kan er op wijzen, dat de mensen meer met de wet vertrouwd raken, hun schroom afzweren en „hun recht gaan zoe ken". Vele mensen weten niet hoe zij in beroep moeten gaan. maar kunnen te rade gaan bij maatschappelijk werkers, bestuurders van vak bonden en van andere sociale organisaties of in stellingen. In ieder geval behoeft niemand ten on rechte van bijstand verstoken te blijven". Hoewel mr. Knegtmans echt niet zou willen zeg gen: daar en daar zit de bijstandsverlening ra dicaal fout, erkent hij dat de uitvoering in de ste den gemakkelijker afgaat dan in kleine dorpen. „Je kunt van kleine gemeenten nauwelijks des kundige uitvoering eisen. Daarom is samenwer king bij de uitvoering tussen gemeenten zo toe te juichten. Er is rivaliteit tussen gemeenten, maar ook komt de samenwerking steeds meer op gang. Resultaat ervan zal zijn: meer objectiviteit te genover de aanvragen en meer deskundigheid bij de behandeling ervan". De grote stad heeft het voordeel, dat de behan deling van de gevallen er veel neutraler gebeurt dan in het kleine dorp, waar Jan en alleman el- Als een gemeente na een maand nog niet heeft beslist op een aanvrage om bijstand, kan een bezwaarschrift bij burgemeester en wethouders worden ingediend. Is een af wijzende beslissing gevallen, dan kan bin nen één maand schriftelijk beroep worden angetekend. Dan schrijft men heel gewoon een brief aan Ged. Staten van de provincie, waarin men woont. Wijzen ook Ged. Staten de aanvrage af, dan kan beroep bij de kroon worden aangetekend. Eenvoudiger kan het niet: een brief aan de koningin met in alledaags Nederlands de bezwaren tegen de beslissing. Boven de brief kan gewoon „geachte mevrouw" worden gezet. En op de envelop: Aan H.M. de Koningin. Nader adres en postzegel zijn overbodig. De brief komt wel goed terecht. De Raad van State behandelt zo'n beroepschrift en adviseert overeenkomst wel advies een koninklijk be sluit wordt genomen. kaar heel goed kennen en soms de drinkende opa er bij wordt gesleept om de bijstand af te wijzen. In het dorp waar de ambtenaar van de bijstand in donker de mensen bezoekt om geroddel tegen te gaan, zal iemand niet gauw naar „sociale zaken" toestappen. In een samenwerkingsverband van ge meenten kan de wat grotere afstand tussen ambtenaar en belanghebbende net genoeg zijn om de schroom te overwinnen. Geest van armenwet Sommige bestuurders mogen nog steeds met hun plaatselijke grootheid in de geest, van de armen wet leven, de gezagsverhoudingen wijzigen zich en door voorlichting en overdracht van visie heeft een gunstige beïnvloeding van de mentali teit plaats. De meeste gemeenten zijn bereid een boekje open te doen over de richtlijnen die sij bij verlening van bijstand hanteren. Een uitzondering vormen de gemeenten die alles liever geheim hou den. „De ambtenaren zullen de richtlijnen steeds soepel moeten hanteren. In vele gevallen echter komt er automatisme aan te pas en gaan de amb tenaren de richtlijnen alen als dwingende voor schriften". Door de uitspraken van de kroon in beroepsza ken breidt de jurisprudentie zich uit. Die uitspra ken gelden voor het gehele land, maar erg veel houvast bieden ze nog niet. Er zijn nog weinig principiële uitspraken. Veel meer gaat 't om be slissingen in heel bijzondere, gecompliceerde za ken. Er is bijvoorbeeld nog weinig jurisprudents over de vraag wat precies uitgaven voor persoon lijke kosten zijn. Maar over 'n paar jaar zullen bijstandsspecialisten kunnen adviseren na 'n be paalde afwijzing van een bijstandsaanvrage be roep aan te tekenen, omdat de kroon en een soort gelijk geval eveneens gunstig heeft beslist. Twee voorbeelden: een kind wordt in de Zwitser se stad Da vos verpleegd. De ouders willen een va kantie koppelen aan een bezoek. In dat geval werd beslist dat de ouders recht hadden op bijstand ter aanvulling van het vakantiegeld. In een ander geval wilde een bejaarde dame in een tehuis, dat haar broer van uit een ander te huis zou worden overgeplaatst, zodat beide be jaarde mensen elkaar iets meer steun zouden kunnen geven. In het tehuis van de dame moest een veel hogere vergoeding worden gegeven. In hoger beroep werd beslist, dat deze hogere ver goeding verantwoord is. Zoals een bandrecorder voor een blinde, televisie voor bedlegerigen, dure apparatuur voor gehan dicapten zullen meer en meer auto's in plaats van invalidenwagens via de bijstandswet worden gefi nancierd. Dit heet recht op bijstand in de nood zakelijke kosten van het bestaan. Bejaarden en verlaten vrouwen vormen samen 88 percent van alle mensen, die bijstand krijgen. Als volgt verdeeld: bejaarden 57 percent, verla ten vrouwen 31 precent. Wie alleen van AOW moet leven, heeft recht op bijstand, niet alleen om net niet dood te gaan, maar ook om behoorlijk aan het maatschappelijk verkeer te kunnen deel nemen. Dus Kan een gemeente verplicht worden in de bijstandsverlening aan bejaarden rekening te houden met de kosten van bezoeken van ver af wonende kinderen. De bijstandswet is voor ie dereen, voor Jan met de pet en Pierre met de gleufhoed. Recht voor iedereen. Maar achter het masker van de onwetendheid of van de valse schaamte heerst soms nog armoe. Ten onrechte blijven mensen met recht op bij stand daarvan verstoken. Aan de bescbroomden gaf de directeur van de dienst voor Sociale Zaken in Den Bosch, de heer W. Leenaerts, de goede raad: overwin uw drempelvrees. wel degelijk ontwaren. En vooruitgang in het denken betekent. Nemen wij bijvoorbeeld het rapport van sectie één, dat handelt over „De Heilige Geest en de katholiciteit van de Kerk". Het lag voor de hand, dat zich ltier een fikse botsing zou voordoen tus sen de reformatorische en de orthodoxe traditie. En die botsing is niet uitgeble ven. In een van de eerste sectie- besprekingen verklaarde de orthodoxe Kerk onomwonden, dat zij zichzelf als de Kerk van Christus beschouwde en de andere leden van de Wereldraad als ker kelijke gemeenschappen. De reformato rische Kerken konden dit natuurlijk niet aanvaarden. Zij vinden dat alle leden van de Wereldraad zich met hetzelfde recht „Kerk van Christus" kunnen noe men en dat de volle Kerk van Christus pas verschijnen zal als de verdeeldheid der christenen zal zijn overwonnen. De kloof tussen beide standpunten heeft men niet kunnen overbruggen. Niettemin kwam er een degelijk rapport uit de bus, dat het denken over de katholiciteit van de Kerk een flink stuk vooruit heert ge holpen. New Delhi ondenstreepte heel sterk de eenheid van „alle christenen op alle plaatsen". Uppsala wil verder gaan: het roept op om de banden dl© de christenen in één universele broederschap samen binden. zichtbaar te maken. Het «let als voornaamste obstakel op deze weg ..het onvermogen van de christenen om de graad van eenheid te vatten, die hem reeds ln één lichaam samenbindt". Met andere woorden: de eenhedd van alle christenen is reeds een feit, het gaat er maar om, dat we deze eenheid weten te ontdekken en te beleven. „De leden van de Wereldraad zouden moeten toewerken naar en bidden om het ogenblik, ln naam van alle christenen". Dit is een nieuw geluld, dat het oecumenische denken in de komende Jaren sterk zal beïnvloeden, onder andere ln het moeilijke vraagstuk van de inter communie. Lapwerk Veel minder bevredigend z(jn de rapporten, die handelen over problemen hij zelfs iets horen, dat een echte VEERTIEN DODEN IN VERKEER Vader rijdt met auto zoontje dood (Van een onzer verslaggevers) DEN HAAG In ruim een etmaal heeft het verkeer veertien slacbtoffers geëist. Voorts verdronk een jongen uit Wateringen in de zee bij Ter Hcyde en een 40-jarige timmerman in het riviertje De Linge ln de Betuwe. In Haastrecht viel een 14-Jarige jongen uit een hooi berg en overleed in het ziekenhuis, in Rotterdam werd op het spoorwegempla cement Rotterdam-Noord een rangeer der door een locomotief gegrepen en op slag gedood. Vreselijk was het ongeluk dat een versleten Opel Rekord, bouw jaar 1958, veroorzaakte op de Biltseweg bij Baarn toen de voorwielophanging 't begaf en de wagen volkomen stuurloos werd juist op het moment dat hij een tegemoetkomend Volkswagenbusje wilde passeren. De gevolgen waren verschrikkelijk. De Opel, die zovele gebreken had, dat de bestuurder met de wagen naar de sloper op weg was, schoot naar de lin kerweghelft, ramde 't busje, dat meteen in brand vloog. Op slag dood moet de bestuurder de 37-jarige directeur van een bank, L. A. Houtveen, zijn geweest. Zijn vrouw, ernstig gewond, overleed op weg naar het ziekenhuis. De drie kinderen, de meisjes Tessa (8), Inga (6) en het jongetje Robert-Jan (4) werden licht ge wond in het ziekenhuis opgenomen. Het duurde bijna een uur voordat de brand weer de auto had geblust. De bestuurder van de versleten Opel, de 23 jaar oude N.B., werd licht gewond. Toen in Mill een man bij werkzaam heden aan zijn huis z'n auto wilde ver plaatsen kroop zijn twee jaar oud zoon tje uit de zandbak achter de auto. Het ventje werd overreden en op slag ge dood. Op de Europaweg in Lichtenvoor de werd een vierjarig jongetje door een auto bij het oversteken aangereden en gedood. Een 58-jarige man in Wamel verzuimde voorrang te geven met zijn personenauto en werd door een bestel wagen zo aangereden dat hij in het zie kenhuis overleed. In Ferwerderadeel werd een 77-jarige fietser door een be stelauto geschept en gedood. Toen een «-jarig jongetje in Neerkant uit de vrachtwagen van zijn vader stapte en plotseling achter de wagen om de weg overstak werd hij door 'n personenauto gegrepen en gedood. Op zijn bromfiets werd een zestienjarige jongen uit Volen- dam door 'n autobus van achteren aan gereden en gedood. Op weg naar huis van een camping in Renesse vloog de 22 jaar oude Louis van Rijs wijk uit Maassluis in Serooskerken met zijn auto uit de bocht en werd op slag gedood. Een frontale botsing met een vrachtwagen op de weg Breda-Tilburg heeft de 39 jaar oude chauffeur van een truck het leven gekost. Op de bromfiets verongelukte een 20 jaar oude man uit Sittard en een evenoud meisje uit Vol- lenhove. Beiden hadden niet gelet op het verkeer en werden door een auto gegre pen. Een 26-jarige bromfietser kwam te Haskerland in botsing met een auto en overleed in het ziekenhuis. In de zee bij—Ter Heyde (gemeente Monster) werd gistermiddag de negen jarige Leo van der Goed uit Wateringen, die daar samen met zijn neefje was gaan zwemmen, door een golf omver ge worpen en meegesleurd. Donderdag avond was het lijkje nog niet aange spoeld. DEN HAAG (A.N.P.). In schrifte lijke vragen aan dr. R. J. H. Kruisinga, staatssecretaris van Sociale Zaken en Volksgezondheid, heeft het lid van de Tweede Kamer. J. F. Wolff (CPN) aan gedrongen op een nadere oriëntering over de in de verschillende Nederlandse ziekenhuizen toegepaste voorzorgsmaat regelen bü het gebruik van gascilinders. De vragen werden gesteld in verband met het ongeval in het Grote Gasthuis te Haarlem op 2 juli j.l., waarbij ten ge volge van verwisseling van gascilinders een patiënt om het leven kwam. In deze vragen wijst de heer Wolff erop, dat in de gemeentelijke zieken huizen te Amsterdam een systeem wordt toegepast, dat garanties schept tegen het verwisselen van gascilinders en waarbij foutieve aansluitingen voorkomen wor den. De heer Wolff vraagt dr. Kruisinga tenslotte of het niet aanbeveling verdient om zijnerzijds adviezen of voorschriften te geven tot het gebruik maken van een dergelijk aansluitsysteem. Democratisering van bestuur (Van onze correspondent) VALKENBURG Valkenburg heeft vannacht weer zijn straatgevechten ge had. Rond kwart over twaalf was hele Grendelplein bezet met op rellen belus te jongelui. De bedaardere toeristen hadden zich op de terrassen verzekerd van goede kijkplaatsen, al moesten zij die bij het uitbreken van de gevechten tussen dc herrieschoppers en dc politie Ijlings verlaten, wilden zij zelf niet in het gedrang komen en slagen met gum- mielattm incasseren. Reeds de hele dag was het in Valken burg onrustig geweest. De sfeer was geladen. Maar pas om kwart over twaalf gisteravond bezette een groepje belha- I mels het monument op het Grendel plein en een van hen klom in de zuil van het I Valkenmonument. Als een onverwachte bliksemschicht stoof een politiewagen het plein op Enkele politicmannen sprongen uit dc auto en zette de achtervolging in op een de Cauberg opvluchtende jonge man. Het was een feilloos en razendsnel uitgevoerde overval en de vluchteling was reeds in een wagen van de politie gesleurd alvorens hij besefte wat er eigenlijk aan de hand was. Dat was het sein voor de bereden politie om charges uit te voeren, dwars door de joelende menigte jongelui heen. De charges hiel pen aanvankelijk echter weinig. De ben de keerde telkens weer terug. Op de Cau berg werd intussen een politieman met een boomtak neergeslagen. De daders vluchtten de bossen in nabij de camping. Rond 'nalf twee sprong een jongeman die achtervolgd werd door de politie van af een hoogte van vier meter in de Geul. De politie is lang bezig geweest ham te zoeken, echter zonder resultaat. (Van onze correspondent in Brussel) BRUSSEL De Belgische bisschop pen die tezamen de bestuurlijke over heid van de katholieke universiteit van Leuven vormen hebben op hun jong ste vergadering besloten de politieke ont wikkelingen rond de Leuvense univer siteit te volgen. Over de vraag hoe de Franstalige afdeling van de Leuvense universiteit naar Wallonië moest worden overgebracht, konden de bisschoppen het indertijd, wegens verdeeldheid tus sen de Waalse en de Vlaamse leden van het episcopaat, niet eens worden. Reeda toen gaven de bisschoppen te kennen dat zij de beslissing zouden overlaten aan de politici. Nu in het regeringsak koord de overheveling van Leuven- Frans is voorzien, konden de bisschop pen niet anders doen, dan deze politie- I ke beslissing volgen. j De bisschoppen hebben na hun verga dering meegedeeld, dat zij akkoord gaan met de noodzaak de beide afdelingen van de universiteit een zo groot moge lijke autonomie te geven en dat zij „ken- I nis genomen hebben van de beslissing van de Franstalige afdeling om tegen 15 september haar inrichtingsplannen tel Woluwe (bi) Brussel) en ie Ottignier (in Wallonië) bekend te maken". Het communiqué van de bisschoppen I bevestigt dus dat de kwestie Leuven op- gelost kan worden. Dat is dan niet te I danken aan de bisschoppen, maar aan I de studenten, die de Vlaamse politici achter zich wisten te krijgen. Of de scheiding van Leuven-Nederlands en Leu- ven-Frans nu rustig kan gaan verlopen i zal voornamelijk afhangen van de in- I houd van het inrichtingsprogramma dat Leuven-Frans in september bekend zal maken en van de mogelijkheid hm op betrekkelijk korle termijn voldoende fi nanciën te vinden. De bisschoppen hebben de besturen van de beide afdelingen verzocht ver tegenwoordigers van de universitaire ge meenschap op de meeste passende wijze in het beleid te betrekken. In dit ver zoek zit dus de mogclijkhedi dat tege moet gekomen wordt aan een van de eisen van de studenten: democralisering van het universitair bestuur. Bijzonder belangrijk, vooral in de Belgische ver houdingen ls tenslotte het feit, dat de Belgische bisschoppen, die tot nu toe het hoogste bestuurscollege van de univer siteit vormden, besloten hebben ln bun college ook leken op te nemen. van missie en zending (sectie twee), eredienst (sectie v(jf) en een nieuwe •^levensstijl (eectie zes). Het rapport over missie en zending Is een stukje lapwerk van de bovenste plank. De redacteuren hebben drie ontwerpen, die sterk uiteenliepen, aan elkaar genaaid, zonder zich eerst een duidelijke visie op het zendings vraagstuk te vormen. Hoever de meningen uiteenliepen, moge onder andere blijken uit een discussie die in de jopgerensociëtelt (Club '68) gehouden werd tussen een bisschop uit Tanzania en 'n lid van de jeugddelegatie. De bisschop vond, dat zendingswerk In de eerste plaats bestond uit het verkondigen van de blijde boodschap aan mensen, die er nog nooit van gehoord hadden. De jongeman daaren tegen stelde, dat „de tijd van 't zwijgen, van het stille getuigenis" nu gekomen was. „De grootste plicht van de Kerk ls te zwijgen", zo meende hij. Belden, de bisschop zowel als de jongeman, zullen ontevreden zijn, nu zij het eind rapport onder ogen hebben. Ieder kreeg een deel van het gelijk, niemand kreeg precies wat hij wilde. Niet ten onrechte wordt het rapport vergeleken met een stretch-nylon kledingstuk, dat ledereen aan kan trekken en dat iedereen past. De diplomatie heeft het gewonnen van het getuigenis. Iets dergelijks geldt voor het rapport over de eredienst. Dit werd door de assemblee zonder meer aangenomen, niet omdat het 20 goed was, maar om dat het de grootste gemene deler be vatte van de zeer uiteenlopende op vattingen van de leden. Men denke zich eens ln, welk een kloof er gaapt tussen een liturgie van de Orthodoxe Kerk en een religieuze happening van ponte- costals of quakers. Verder, hoe diep de meningsverschillen zijn over de vraag, in hoeverre de eredienst in onze tijd geseculariseerd moet worden. Volgens sommigen is secularisatie het laatste woord, waarmee alle problemen worden opgelost, anderen (de orthodoxen bij voorbeeld) kunnen er niets mee be ginnen. „Wij kunnen het niet °ens In het Grieks vertalen", zeggen de Grieken, „wat moeten w(j er dan mee aan vangen?" Het rapport tracht alle op vattingen recht te doen en moot zich dus wel tevreden stellen met hot doen van oppervlakkige uitspraken. Dat er toch nog een paar aardige dingen in staan (bijvoorbeeld de opwekking om Iedere zondag het avondmaal ie vieren en om dat avondmaal voor allo chris tenen open te stellen) vermag het niet boven de middelmatigheid uit te heffen. Levensstijl Ook met het stuk ovor „een nieuwe levensstijl" heeft Uppsala moeite gehad. Ten eerste, omdat dit onderwerp nog nooit op de agenda heeft gestaan, en vervolgens omdat men bijna niet over „een levensstijl" kan spreken, die alls christenen over de hele wereld zou moeten kenmerken. De redacteuren hebben een aantal aardige opmerkingen (nogal westers van inspiratie) bij el kaar geplaatst, die echter geen ge sloten geheel vormen. Er zit ge«n theo logisch vlees aan dit stuk en ook het zuiver beschrijvend deel staat zwak op de benen. Het beste ls misschien nog het toevoegsel, waarin aan christenen van de onderscheiden werelddelen enkele punten worden opgegeven voor hun gewetensonderzoek. Intussen blijven de politieke vragen een hoofdrol spelen. Vietnam, het Midden-Oosten, maar vooral Nigeria en Biafra. Zojuist hebben we een publieke meeting meegemaakt, waar vertegen woordigers van belde landen elkaar voor misdadigers van het ergste soort uit maakten en toch als „broeders in Ohristus" achter één tafel zaten. Een heel vreemde en zelfs enigszins sinis tere gebeurtenis. Bloempjes Tenslotte enkele bloempjes, die we plukten van het aanplakbord, waarop Ieder die dat wil zijn gemoed kan luchten. „God la niet dood. Hij ia alleen maar Ingeslapen bij het lezen van document no. 398". „Als God niet dood Is, dan is soctle. vijf (eredienst) hard bezig Hem dood te maken". „Is Jezus een vertegenwoordiger? Slechts één procen^ van de vertegen woordigers is jonger dan 33. Zit Jezus ln het centrale comité? Niemand onder de 33. Is Jezus een jeugddeelnemer? Zijn enige kans". „Jezus zou zeker een steward (jongen of meisje belast met dc verzorging) zijn geweest". AMSTERDAM (ANP) Op de regu- lieragracht ln Amsterdam heeft de po litie gisteravond de 32-jarlge bankwer ker M. C. K. aangehouden die sinds de cember vorig jaar voortvluchtig was uit de gevangenis in Almelo. HIJ werd door de Amsterdamse politie sinds enige tijd gezocht in verband met een aantal ve- duisterlngen en oplichtingen, die hij sinds zijn ontsnapping in de hoofdstad heeft gepleegd.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1968 | | pagina 5