Ome Lou blijft de geïncarneerde
hope des zingenden vaderlands
Eric Schneider met Annet
Nieuwenhuyzen in musical
Als je 't mij vraagt wordt 't Knokke(n)"
Les girls
„Ja, ik wil''in
Scheven ingen
Vadertje Tijd voor Wim Kan toch n te snelle sprinter
PAGINA 2
DE LEIDSE COURANT
MAANDAG 15 JULI 1968
(Van i
verslaggevers)
KNOKKE Lou van Rees Ome Lou voor de
bontgekleurde leden der Nederlandse kolonie
aan de Belgische Noordzeekust. Ome Lou met
het geraffineerd rooie truitje en de doorrookte
brillenglazen, waarachter de dunne glimlach al
sinds mensenheugenis overuren maakt. Ome Lou
dus, de hartstochtelijke, hartelijke coach, de
vader des zingenden vaderlands, en de vleesge
worden hoop die leven doet, had het zaterdag
middag nog luidkeels geroepen. Hij stond veer
krachtig in de snikhete schouwburgzaal van het
Casino, dat als een grijze Hunnébed de zeedijk
van de Knokke beheerst. Hoofdschuddend had
hij de generale repetitie van de Duitse ploeg ge
volgd en opgelucht sprak hij daarna vanuit het
orakel van een jarenlange ervaring „Dit kan
niet missen, jongens, dit gaat Nederland winnen.
Toevallig hebben we deze keer een hele sterke
ploeg met een uitgekiend repertoire. Als je het
mij vraagt, wordt het dit jaar efen nek-aan-nek-
race tussen België, Engeland en Nederland."
F leurtje:
mijn naam is
'n giller
Er waren op dat moment vele ken
ners in Knokke, die er net zo over
dachten. Willy Alberti bijvoorbeeld de
pockettorenwachter van de Oude Wes
ter en aan de Belgische branding ope
rerend als hoffotograaf der vedetten.
„Man laat me lachen", zei hij schate
rend, „deze Duitse ploeg kan heel mooi
op pot gaan zitten. Dit lijkt nergens
op". Ook de Engelse ploegleider Rex
Berry, een zwaar doorregen optimist
met een visie vol oprecht cockney-
gruis was geneigd de Hollandse ploeg
als favoriet te tippen. Waarom? Hij
plaatste zijn duimen krachtig in zijn
oksels en zei: „Omdat zij stomweg be
ter zijn. Wij gaan het festival weliswaar
winnen, maar jullie kunnen er ook wat
van. Vooral die dikke, vind ik een ge
weldig wijf. Personality dat is het eni
ge wat een artiest nodig heeft. De rest
komt vanzelf.
Formidabele loeier
Vijf uur later was hij nog steeds van
mening, dat zijn ploeg regelrecht op de
zege afstormt, maar daarnaast was hij
ook bereid te veronderstellen, dat het
Engelse jurylid de Nederlanders een
formidabele loer had gedraaid. „Ik ken
Brian al jaren", zei hij, „een geweldi
ge vakman, schrijft zelf muziek, zit tot
over zijn oren in het werk. Maar wat
hij nu heeft geflikt is een raadsel. Ak
koord, als je de Nederlanders niet kan
lije is het je goed recht, maar dat mag
je oordeel over de zangkwaliteiten nooit
beïnvloeden. Voor mij was het een uit
gemaakte zaak dat Holland zou winnen.
Die Duitsers waren met uitzondering
van hun vijfde deelnemer hooguit goed
willende amateurs, daar zat geen
greintje ;gevoel in. Holland daarentegen
had een hoop kwaliteit: dat meisje San
dra bijvoorbeeld: leuk kind, apart stem
metje, die kan er wat van, en dan die
dikke, noem dat maar niet geweldig.
Het is jammer, want ik had jullie
graag een tweede plaats gegund.
Salomonsoordeel
De elf gezworenen, die na het duel tus
sen Nederland en Duitsland achter de
hermetisch gesloten deuren van hun
jurykamer in conclaaf waren gegaan,
hadden twaalf minuten nodig om hun
Salomonsoordeel te vellen. Toen kwam
een president mr. Frank Dappolet met
opgeheven handen naar buiten. Van het
sigaretje, dat hij tussen de lippen ge
klemd hield, kringelde de witte rook
naar de zoldering. Het was de aanwe
zigen derhalve duidelijk, dat er een be
slissing was genomen. „Wie is het?"
riep een geteisterde platenkoning. De
president zei: „Onbeslist". „Wat is
dat", riep de platenkoning. „De stem
men staakten", sprak de president. Er
is vanavond dus geen winnaar." „Hé,
doorgestoken kaart", schreeuwde de pla
tenkoning, „dit is een pure blamage voor
de jury". Hij draaide zich om en been
de stampvoetend in de richting van een
tapperij, vast van plan om de vernie
ling wat hem zelf betrof compleet te
maken.
Later in diezelfde kletsnatte zater
dagnacht kwamen de kersverse onthul
lingen. Franky Franken, die als eerste
Nederlander in de opgeklopte champag-
De Nederlandse ploeg voor het
Knokkese voetlicht na het eerste
en wat de uitslag betreft teleur
stellend verlopen optreden tegen
Duitsland. Van links naar rechts:
Franky Franken, Sara Teixeira,
Sandra Reemerj Fleur Colombo en
Ben Cramer.
nepool van het Casino moest duiken,
was vlak voor zijn optreden aangeklampt
door een van de Duitse deelnemers die
hem zei: „Holland heeft geen schijn
van kans, die ploeg van jullie rammelt
aan alle kanten. Franken was daarop
met een gave zenuwinzinking het po
dium opgestrompeld ien bad zich prompt
een aantal malen v'erslikt'in zijn Rosie.
„Het. is mjjn schuld dat we niet gewon
nen hebben", zei hij tegen twaalf uur
verbitterd, „ik was er opeens helemaal
uit".
RADIO
PROGRAMMA
HILVERSUM 1 (402 m) AVRO: 18.0'
Nieuws. 18.16 Radiojournaal. 18.30 Stereo
tafelmuzlek (opn.). (Om 19.00. gesprokei
luziek. (In de pauze:
21.30 Het lied van de straatzanger u
Dreigroschenoper. Een programma x
reeks: grote rollen, grote spelers).
adlojournaal. NRU:
«zmuzlek. 23.25 Ra-
HILVERSUM
klein omroepkoor en solisten: modi
zang. 20.20 Muziek, muziek, muzl
rleerd muziekprogramma. 22.15
sieke kooi
tal (gr.): k
boeken, schrijvers
indoverdenking.
i muziek. 23.30 Jazz. 23.55-
Ned. (324 m)
1B.U3 ropnits. 18.2f
18.30 Amusementsmu',
18.52 Taalwenken. 18.55 i
19.00 Nieuws en weerbericht. 19.30 Oper
22.00-22.15 Nieuws en berichten.
DINSDAG
HILVERSUM I (402 m) AVRO: 7.1
Nieuws. 7.10 Ochtendgymnastiek. 7.20 Sterei
Lichte grammofoonmuzlek .VPRO: 7.54 Dej
dag. AVRO: 8.00 Nieuws. 8.11 Radlojoumaa
1.55 Beursberichten.
12.26 Mededelingen
13.11 Radlojourn:
lerikaanse
(gr.): fragmenten
moderne muziek. 16.33 Stere
tl: klassieke en moderne ka:
De zingende bougie: gevarieerd platenpro-
gramma voor automobilisten. 17.55 S.O.S.-be-
HILVERSUM II (298 m) NCRV:
kestwerken (gr.). 8.00 Nieuws. 8.11 Stereo:
Klassieke gewijde muziek (gr.). 8.30 Nieuws.
8.32 Touringclub: vakantietrips. 8.45 Lichte
grammofoonmuzlek. 9.30 Stereo: Weens fil-
1L55^ Mededelinger
:rleergang. 10.35^ Ste-
aliteiten.
lededellngen; 12.3
NEDERLAND I
(STER-
reclamcuitzendingen om
18.55,19.03,19.56, 20.16)
NTS:
18.30 uur:
Tour de France
18.50 uur:
Barend de Beer
19.00 uur:
Journaal
CVK-IKOR:
19.06 uur:
Kenmerk
VPRO:
19.30 uur:
De avonturen van Poly
tv-serie
NTS:
20.00 uur:
Journaal
VPRO:
20.20 uur:
De begrafenis van een
manifestatie, reportage
20.50 uur:
Joe Dassin,
chansonpr ogramm a
21.15 uur:
Heraclitus, thriller
22.15 uur:
Uppsala
NTS:
22.25 uur:
Tweede journaal.
NEDERLAND II
(STER-
reclameuitzendingen om
18.55 en 20.16)
NTS:
18.50 uur:
Barend de Beer
19.00 uur:
Nieuws in het kort
VARA:
19.03 uur:
Coronation Street,
19.52 uur:
Weer zien,
programmaflitsen
NTS:
20.00 uur:
Journaal
VARA:
20.20 uur:
Les girls, film
NTS:
22.10 uur:
Tweede journaal.
De met aangegeven programma's zijn kleurentelevisieprogramma's.
NRU:
20.05—22.10 uur:
Holland Festival 1968
22.55—23.25 uur:
Profiel van The Corps,
plaat-première.
HILVERSUM II
NCRV:
20.20—22.15 uur:
Muziek - muziek -
muziek
23.30—23.55 uur:
Radionieuwsdienst
HILVERSUM I: 7.00, 8.00,
11.00, 13.00, 16.00, 18.00,
19.30, 22.30, 23.55/
HILVERSUM II: 7.00,
7.30, 8.00, 8.30. 12.30,
18.30, 22.30, 23.55.
HILVERSUM III: Elk
heel uur vanaf 9.00.
17.10 Voor de
HILVERSUM III (240 l
VARA: 9.00 Nieuw
pep: licht platenpi
11.00 Nieuws. 11.03
programma. 12.00 1
gramma voor de t
Ekspres: gevarieerd^ platenprogrs
de^an^Franicrfj"*?968a:' Ti
14.05 en 14.10 en 15.05 en 15
ste reportage 17e etappe;
uur verslag van de finish).
BRUSSEL NED (324
12.03 Lichte muziek.
dedelingen, programma
richten voor de schip,
foonmuzlek. 12.55 Buitenlands pers
13.00 Nieuws, weerbericht en beursberichten.
Aansl. amusementsprogramma met reporta
ge wielrennen. (14.00, 15.00 en 16.00 Nieuws.
16.03 Beursberichten). 17.00 Nieuws en weer
bericht. 17.15 Lichte muziek.
Giller
Floortje Klomp ten gerieve van de grote
Vlaamse Gedachte omgebouwd tot Fleur
Colombo („ik weet het", roept ze
lijk, „die naam is een giller, maar
doe je er tegen") bleek nauwelijks
geschokt. „Natuurlijk hadden we i
ten winnen, maar zo is 't ook goed. Ik
heb het zelf immers fijn gedaan en daar
gaat het om. Je mag rustig weten dat
ik hier voornamelijk voor mijn eigen
standje sta te vechten, ik wil er beter
van worden. Ja is daar wat op tegen?
Ik heb tot nog toe bijna niets verdiend
en het wordt dus langzamerhand tijd dat
er een paar leuke contracten uit de bus
komen. Er zijn net al een paar impres-
sario's bij me geweest, nee, het zit wel
Freie Fleur is in Knokke ook de enige
die de beschikking heeft over een eigen
televisieregisseur. In haar fraaie kielzog
ontwaart men op vrijwel elk uur van
het etmaal Nico Knapper die tijdens re
petities tussen de camera's ronddanst
om Floor de juiste commerciële fleur te
verlenen. Zegt de zangeres na afloop
tevreden: „Ik zing niet voor de zaal
maar voor die miljoenen mensen thuis
bij de televisie, die maken het succes,
wat heb ik aan dikke dames die de he
le avond zitten te eten en te drinken.
Die waarderen mijn genre toch niet. Ze
houden meer van 'n jongen die geweldig
uitpakt, die staat te schreeuwen en te
bieren op 't toneel. Ik vind dat hele fes
tival trouwens een vertoning. Heb je dat
bord met die kartonnen palmen al op
de boulevard zien staan? Dan weet je ge
lijk hoe Knokke is.
Gespierde uitsmijter
Ook Ben Cramer, de gespierde uit
smijter der Nederlanders, wil tussen
twee pilsjes wel onthullen, dat de uitslag
hem niet heeft gedeprimeerd. „Het is
een verkeerde beslissing geweest", geeft,
hij toe, „maar dat heeft ons juist feller
gemaakt. We gaan er nu dus als een
beest tegenaan. Woensdag zal ik ze eens
iets laten zien. Ik aarzel nog of ik
Zai, Zai, Zai er in zal gooien of een fijn
langzaam nummer. Het dondert ook
eigenlijk niet, want ik heb toch al ge
wonnen. Willy Alberti heeft me voor een
televisieshow in augustus gevraagd. Ik
krijg de ene aanbieding na de andere
en daar gaat het om. Ik sta hier voor
mezelf te werken, dat lijkt me een dui
delijke zaak.
En ome Lou, onverstoorbare ome Lou
glimlacht en ziet dat 't toch steeds goed
is. Akkoord, er zitten wat verdachte
haarscheuren in de ploeg, maar de illu
sie is nog niet in puin gevallen. „Dat
was een onredelijke beslissing", zegt hij,
Eens zal toch moeten blijken, dat de
sterkste wint".
J5'
film van vanavond
„Les girls" de titel van de film, die
de VARA-televisie vanavond via Ne
derland II uitzendt zijn in feite drie
charmante danseresjes, die samen op
kamers wonen en lief en leed met el
kaar delen. Na een prettige tijd wordt
hun dansgroepje echter ontbonden.
Twee meisjes trouwen met een rijke
man, terwijl de derde de ex-lei-
der tot haar echtgenoot kiest. Een van
de meisjes publiceert later memoires,
die nogal compromitterend zijn voor
de anderen. De zaak komt voor het
gerecht, maar de verklaringen van de
dames zijn tegenstrijdig, zodat er ten
slotte een beroep wordt gedaan op de
leider. Hij blijkt echter een geheel
eigen visie op de zaak te hebben, waar
na de film eindigt met de vraag: wat
is de waarheid? „Les girls" is een
geslaagde poging om de overbekende
showfilm nieuw leven in te blazen. Het
verhaal heeft een belangrijker functie
dan gewoonlijk het geval is. Voor hen,
die beschikken over een kleurentelevi
sie, kan vermeld worden, dat van de
kleur een goed gebruik werd gemaakt.
(Nederland II - 20.20 uur).
Ruim een half ja^r geleden (op 1 janu
ari) ging in Rotterdam de Nederlandse
première van een van de grote Broad-
way-musicalsuccesen van de laatste 'tijd:
„I Do! I Do!' („Ja. Ik Wil:') van
Tom Jones en Harvey Schmidt, Ameri
kaanse musicalschrijvers (bekend van
„The Fantasticks") die zich lieten inspi
reren door „Het Hemelbed" van Jan de
Hartog. Paul Kijzcr produceerde in sa
menwerking met het Nieuw Rotterdams
Toneel deze Nederlandse musicalvoorstel
ling, waarover ik reeds bij de .nieuw
jaarspremière mün bevindingen schreef.
Na een intensieve reeks, onder andere
een lange tijd Carré in Amsterdam, is
„Ja, Ik Wil!'" nu in Scheveningen te
zien, waar zaterdagavond de eerste van
een serl.evoorstellingen plaatsvond, die
tot 20 juli zal duren.
van deze voortreffelijk
geschreven en bedachte musical, waar
in op uitmuntende wijze is gebruik ge
maakt van de mogelijkheden die „Het
Hemelbed" biedt, was in vele opzichten
een teleurstelling. Er waren enkel ver
beteringen, zoals de musichall-bruggen
over de orkestbak, die bij de première
aanwezig waren en meer bij een burles
ke show dan een huwelijkscomedie
hoorden. Zij waren verdwenen. Verder
aanpassingen in decor en be
lichting, die echter reeds verzwakkin-
het toaal. Ook het orkest
leek mij op erstige manier terugge
bracht naar een comboachtige geheel.
Van het indertijd door producer Kijzer
met enige trots vermelde feit dat er 65
personen in touw waren voor deze voor
stelling, waarin maór twee acteurs op
treden, leek niet alles meer te kloppen.
Maar het komt natuurlijk op het twee
tal Annet Nieuwenhuyzen en Eric Schnei
der aan. Zonder meer mag men vast
stellen dat Annet Nieuwenhuyzen sinds
de première aanzienlijk aan allure, co-
medie-stijl en musical-capaciteiten heeft
gewonnen. Haar rol van Agnes in vele
opzichten opmerkelijk door speelheid,
ironie, zang en dans, al is zij soms al
te ongenaakbaar en al is meermalen
de larmoyante toon haar vertaling van
het begrip emotie. Eric Schneider is er
na zes maanden veel slechter aan toe.
Zijn rol is oppervlakkige boertigheid ge
worden, effectbejag met de bekende be
vroren glimlach van aan lager wal ge
raakte komieken, hetgeen toch werke
lijk niet het lot hoeft te zijn (en mag
zijn) van een zo voortreffelijk acteur als
hij meermalen gebleken is. Het is jam
mer dat nergens enige band blijkt tus
sen beide echtgenoten, hoeveel intimi-
telt beiden op oppervlakkige wijze ook
pogen te suggereren.
De regie van Johan Greter blijkt na
zes maanden in sterker mate ontoerei
kend. Ik had er indertijd nogal wat be
zwaren tegen, vooral omdat hij niet in
staat bleek de overgangen tussen speel-
scenes en muzikale gedeelten op aan
vaardbare wijze te maken. Op één mo
ment dat zaterdagavond in 'n slechts heel
gedeeltelijk bezet Circustheater) moge
lijk: wanneer Annet Nieuwenhuizen het
liedje: „Een vrouw is eenzaam" be
gint te zingen (juist het meest aanvecht
bare deel van de musical overigens)
liedje dat bij haar uit de emotie
ontstond, die ook in haar spel daarvóór
gerealiseerd werd.
Technische moeilijkheden, die aan
leiding waren geweest de voorstelling
„Ja, Ik Wil!" in Scheveningen nog
dag uit te stellen (de Haagse pre-
laling Anny KIJze
jzitafe U
mière was op vrijdag gepland) bleken
overigens zaterdag nog niet overwonnen.
Annet Nieuwenhuyzen wachtte vergeefs
(maar charmant) op een hoed die in een
vogelkooi uit de kap neer moest worden
gelaten, de belichting van het laatste ta
fereel stelde het technische personeel in
staat zich uok een zichtbaar te maken en
de geluidstechniek was zo dat de zaak
niet alleen vaak doorgenereerde, maar
dat snel en gescandeerd gezongen passa
ges (liedjes als „Dolle Agnes" en „Als
de kin'ren trouwen", die heel aardig
zijn) onverstaanbaar werden, ook al heb
ben Eric Schneider en Annet Nieuwen
huyzen sinds de première bijzonder
veel aan zangroutine opgedaan.
Blijft overigens het feit dat „Ja, Ik
Wil!" een bijzonder aardige musical
over het lief en leed van een echtpaar is
(als men de ingebouwde ironie door de
voorstelling heen tenminste nog kan
hetgeen heel moeilijk is),
n hopelijk een aardige en
amusante zomeravond kan beleven.
Jan Verstappen.
Zaterdagavond werd op Nederland II
achter de schermen van de t.v.-reclame-
business gekeken. In Nederland is dat
nog niet om van te schrikken, de
beidsinspectie let scherp op dat de
kers van de dure reclamespots niet
buiten de lang niet malse formulieren
stappen; de kinderen mogen niet meer
dan tweemaal per jaar aan een spotje
deelnemen en hooguit 3 a 4 uur i
studio werken. Al is het dan voc
kleintjes meer een spel dan ernstig
werk. Gelukkig dat er zo'n streng toe
zicht is, want we zouden niet g
hebben dat we hier de kant van Enge
land zouden opgaan. Zo kon men
kijkje nemen in 't bedrijf van de Eli
zabeth Smith Agency, een complete
handel in televisiekindertjes in
denkbare categorieën. Toppers kunnen
gemiddeld 2000 gulden per maand ver
dienen, de ouders zijn vaak heel ge
flatteerd als hun kinderen in aanmer
king komen voor een reclamespotje.1
„Een aardig centje voor als ze later
willen gaan studeren", vertelde
Engelse moeder. Dat klinkt sei
maar men moet het nog altijd
afwachten. In elk geval werd wel dui
delijk gemaakt dat het geducht oppas
sen blijft met onz'e nog zo onbevangen
kleinste jeugd in de televisiereclame-
Het champagne drinkend publiek in vo!
ornaat is het traditionele décorum ge
worden bij het songfestival in Knok
ke. Met een tikje chauvinistische in
slag waren we geneigd het liedjes kwe
lende kwintet wat hoger aan te slaan
dan de Duitse tegenpartij. We hebben
te hoog gegrepen want het werd uit
eindelijk een „gelijkspel". Het gehalte
van de liedjes was aardig maar
groots. Fleur Colombe verdiende wat
ons betreft de stijl- en zingprijs. En
Ben Cramer, die de rij sloot, kwam be
ter uit de verf dan zijn nogal opgehe
melde collega Frankie Franken. Wil
lem üuys heeft later voor de radio ge
zegd, dal de Duitsers sinds het vorige
jaar vooruit zijn gegaan. En dat
klaart zullen we aannemen dan
ook de puntenverdeling. Zoetgevooisde
Jan Thcys lijmde als vanouds de he
le voorstelling in alle wereldtalen bij
een. Kortom het was daar zaterdag er
ook zondag in Knokke weer het beken
de festivalrecept, men wordt er ampel
koud of warm bij.
Hardnekkig zijn in de boosheid z(
leerden we vroeger op de katechismus-
les is iets dat de bekering zeer i
lijk maakt. Voor wat de TROS betreft
kunnen we dus alle hoop gerust laten
varen. Men blijft hardnekkig doorgaan
met het verspillen van geld en zend
tijd aan produkties die stuk voor stuk
stukken onder de maat blijven. Er zijn
twee mogelijkheden: óf de TROS-lei-
ding onderschat de kijkers, óf zij
schat zichzelf. Een combinatie van bei
de is ook goed mogelijk. Wat dat op
levert kregen we zondagavond weei
eens te zien, toen een zeer actuele
slechts vier weken oude, en dat is vooi
de TROS actueel reportage werd uit
gezonden van de „Miss Scheveningen-
verkiezingenfinale" uit het Circusthea
ter. Wat daar aan stupiditeit, slech
te regie, belabberde cameraregie en
beroerde geluidskwaliteit bijeen ge
bracht werd was werkelijk fenominaal,
En dat bleek Victor E. van Vriesland
nauwkeurig door te hebben.
A. I.
„Den Haag, een culturele stad, waar de koningin eens per jaar uit andermans werk voorleest
Zuster Sandra, ziet gij nog niets komen T Van links naar rechts, vooraan:
Sandra Reenter Sara Teixeira en Fleur Colombe. Staande links Ben
Cramer, reohts Franky Franken.
Zaterdagavond in het Scheveningse
Paviljoen theater: Wim Kan presenteert
de première van het nieuwe programma
„Hop. Hop, Hop" en parafraseert daarbij
op dc naam ABC-Cabaret. „Dat betekent",
zegt hij „Algemeen Beschaafd Conser
vatief Cabaret". Met welke uitspraak
hij de spijker niet zozeer precies op de
kop slaat, dan toch wel fors raakt. Waar
mee echter absoluut niet gezegd wil zijn
dat er aan „Hop, Hop, Hop" geen plezier
te beleven zou zijn of dat de grootmees
ter geen enkele van zijn fameuze rapier-
sloten zou uitdelen aan het adres van
degenen die in ons kleine landje aan de
(politieke) weg timmeren.
Maar in het voorwoord van het
programmaboekje schrijft Wim Kan dat
het erg moeilijk is een goed eigentijds
cabaret te brengen, hoofdzakelijk door
dat de vroeger toch al wat moei
lijk ter been zijnde vader tijd tegen
woordig een jonge atleet is, die dagelijks
zijn eigen schaduw voorbij spurt.-
En af en toe kregen we de indruk dat i
het Wim Kan wat moeilijk valt deze
spurtende tijdvadèr bij te houden.
Tekstarmoede
Speciaal gold dat in het eerste deel
van het programma, waai' naast enkele
uitschieters toch ook duidelijk zwakke
punten waren aan te "wijzen. Een num
mer als „Speeldoosje" bijvoorbeeld, was
hoe goed verzorgd ook gebracht door
Sant Heijermans toch iets wat in een
modern cabaret moeilijk meer kan wor
den ondergebracht. „Twaalf miljoen
papagaaien" leek ondanks de vlotte
presentatie, als twee druppels water op
het werk van onze befaamde Klisjee-
mannetjes en „Pap, wat is oorlog", ver
tolkt door René Frank, die een betere
zanger dan cabaretier is, deed ons sterk
denken aan Oscar Brown Johnny. En
Corry Vonks „Johnson, la. la, la" leek
ons t* zijn geënt op het succesvolle
„Oranjeklant" uit het vorige programma,
zonder overigens het niveau van dit
liedje te halèn. En daarin schuilt het
zwakke punt van „Hop, Hop, Hop": de
tekstarmoede. Het gemis van een Seth
Gaaikema kan door Kan en Sant Heijer
mans samen niet worden opgevangen.
Forse dosi
sis
Van het jonge talent dat Kan onder
zijn grootmeesterlijke hoede heeft, vallen
vooral Frits Lambrechts en ICC-winnaar
Marnix Kappers op. Eerstgenoemde blijkt
over een forse dosis talent te beschikken,
waarvan hij ook danig gebruik weet te
maken. Marnix Kappers kan onder de
strenge hand van Kan ook uitgroeien
tot een vooraanstaand figuur op de
vaderlandse planken. Hij moet echter nog
wel het een en ander leren, zeker wat
stemgebruik aangaat.
Uitschieters in het eerste gedeelte van
„Hop, Hop, Hop", waren de niet mee
gezongen meezinger „De meiden" door
Corry Vonk en Sant Heijermans; en,
door Wim Kan zelf. zeer vakkundig
geassisteerd door Wieteke van Dort,
„Een vaderhart", een verrukkelijke en
uitstekend verzorgde persiflage op alle
moedersmartlappen.
Over zingen gesproken: wij hebben
vernomen dat Wim Kan zangles heeft.
Het is te merken aan de voordracht van
zijn liedjes, we zouden willen zeggen dat
ze een jeugdiger geluid meekregen.
Prikje waard
Na de pauze kwam Kan zelve met d e
conference, waarin hij zich niet ontzag
als Arie de Badman enkele forse prikken
weg te geven aan het adres van de even
eens in de zaal aanwezige heer Zwols-
man. Wim Kan over Den Haag: „Een
culturele stad, waar de koningin eens
per jaar uit andermans werk voor
leest".
Over de moeilijkheden met de benoe
ming van een nieuwe burgemeester
de Residentie: „Da's geen benoeming
meer, da's een ambtskettingbotsing
Over politieke commentatoren: „Hilter-
man ziet er uit alsof hij begrijpt dat wij'
het niet begrijpen, maar hij is er
boos om". Als Arie de Badman ovei
Cremer: „Heeft hier ook bij me op het
strand gelegen. Vertelde me dat-ie ge
trouwd was. Jan Cremer getrouwd, da's
net zoiets als een dokter die blij is
zijn EHBO-dipIoma".
Verder passeren alle politieke figuren
die heden ten dage nog enigszins de
moeite van een prikje waard zijn, de
revue. Ook de recente gebeurtenissei
(Verolme, Jongeling) worden niet ver
geten. Maar over het algemeen kregen we
toch de indruk dat Wim Kan niet mei
zo de vechter op het woord-rapier
van enige jaren geleden.
LEO VANDERMEEL
