Ouders van De Kat leefden tussen hoop en vrees FRANKRIJK ZONDAG VOOR EERSTE RONDE NAAR DE STEMBUS Pleidooi van Alfrink om meer liturgische vrijheid VADER (88) UIT DELFT AFKOMSTIG „FLIEREFLUITER" BEGON ROEKELOOS AVONTUUR CONCENTRATIE VAN PROGRESSIEVEN EEN HERSENSCHIM CHU open voor Groep van 18 Belasting voor koningin in strijd met eerbied vorst Dreigende crisis in Israël SPORTTOTO Gaullisten en communisten zeker van zaak MILIOENEN AARZELENDE KIEZERS KARDINAAL RAPPORTEERT ROME OVER VERNIEUWING Nederlander vast in Oost-Berlijn VRIJDAG 21 JUNI 1968 DE LEIDSE COURANT PAGINA 9 YVan onze correspondent L. Kleijn PARIJS Het bijbelse ver haal over de verloren zoon zinkt, zo mogelijk, in het niet bü de vreugde van de ouders van Joan de Kat, de 27-jarige jonge Fransman, die tijdens zijn eenzame oversteek van Engeland naar Amerika on derweg schipbreuk leed, zijn boot verspeelde, meer dan twee dagen ronddobberde op een bewogen zee en gister middag wonder boven won der werd gesignaleerd door een vliegtuig en korte tijd later door een Noorse koop vaarder aan boord werd ge hesen. Ik zat bij de ouders thuis in het stille dorpje La Frette langs de Seine, ongeveer 15 kilometer buiten Parijs. De moeder, naar schatting een goede zestiger, klein van stuk, zat over haar zoon te vertel len. Ze slingerde tijdens ons gesprek nog altijd tussen hoop en vrees. Een goede vriendin, die thee serveerde, hield er de moed in. Wat er zich midden op de oceaan aan dramatische gebeurtenissen met zijn zoon afspeelde, ging buiten de vader om een man van 88 jaar, Nederlander van origine. Toen ik afscheid nam tegen zes uur en naar Parijs terug wilde rijden, kwam het schokkende bericht van Joans redding binnen. Op zulke ogenblikken doet een vreemde eend in de bijt maar beter stilletjes weg te gaan. De oude vader was tegen de schok slecht bestand en moest naar zijn slaapkamer worden gebracht. De moeder, bevrijd van haar zorgen over haar oudste zoon zij hebben twee zoons kon al haar liefde overhevelen op de oude man met zijn broze hart. Joan, die nu weer een solide koop vaarder onder zijn zeebenen heeft, heeft met zijn leven gespeeld. Alles heeft zijn Franse moeder gedaan om hem van zijn roekeloze avontuur te weerhouden, maar tegen Joan viel niet te praten. Hij was een flierefluiter; schilderde wat, prutste hier, scharrelde daar en moest en zou die andere Franse zeiler, Tabarly, de loef afsteken. Aan zeemanschap ontbrak het hem niet. Hij gaf tijdens de vakantiemaan den les in zeilen aan de kust van Bretagne en de Middellandse Zee en waagde zelfs geheel alleen de overtocht Engeland naar Amerika langs de zuidelijke route. Op 1 april 1964 vertrok hij moederziel alleen van Rochelle en kwam zonder ongelukken op 22 juni van hetzelfde jaar in Newport aan. Zijn grootste verlangen werd mee te doen aan de race Plymouth-Newport, die ieder jaar in de gunstigste maand, juni, wordt gehouden. Geen geld Geld had Joan niet. Een houtfirma leverde hem gratis planken voor zijn schip. Een vader en zoon van een scheepsbouwwerf boden hun diensten om van de planken een zeilboot te maken, met twee drijvers aan stuur- en bakboord. Een zeilmaker haalde niet het onderste uit de kan voor het maken van het tuig. Zelf prutste Joan aan zijn auto matische roer. Dat met kunst- en vlieg werk en met een fietswiel en een fiets- ketting in elkaar werd gezet. Op 12 mei van dit jaar vertrok Joan naar Le Havre, van Le Hèvre stak hij op 17 mei over naar Plymouth, arriveerde er 22 mei, vulde de nodige formulieren in en op 27 mèi hees hij de zeilen op weg naar de overkant van de „haringvijver". Sedert zijn vertrek op 12 mei hebben zijn ouders niets meer van hem ge hoord, want toen brak in Frankrijk de poststaking uit en geen brief kwam meer binnen. „Ik weet niet", zegt me vrouw De Kat, „in wat voor omstandig heden onze zoon vertrok. Maar wel weet ik hoe wij achterbleven. Want Joan had voor zijn vertrek ronduit gezegd: ik red het alleen maar bij mooi weer, doch zo dra er storm op komt zetten, ben ik reddeloos verloren". Terwijl mevrouw De Kat zit le ver tellen, komt haar man tree voor tree de slaapkamertrap af. Even koestert hij zich Duiten in de zon en komt dan aan tafel zitten. Zijn vrouw heeft mij tevo ren gewaarschuwd: „Mogelijk kijkt hij roerloos met het hoofd in de handen buiten, maar ook is mogelijk dat zijn geest tijdelijk opflikkert". Dat laat ste is het geval. In zeer correct Neder lands vertelt hij met wat horten en sto ten zijn levensverhaal. Delfts schilderij Voorzitter Tilanus van jubilerende CHU: (Van onze parlementaire redactie) UTRECHT De progressieve eoncen- tratie, die de PvdA, de PSP. D'66 en de PPR zich voorstellen te vormen is vol gens drs. A. D. W. Tilanus, voorzitter van de CHU, niet meer dan een hersen schim. De PSP ziet geen heil in samen werking met D'66 en D'66 wi| de be staande partijen, ook de PvdA laten ont ploffen", zei hij vanmiddag in Utrecht in zfjn openingswoord op het 60-jarig bestaansfeest van de Christel ijk-Histo rische Partij. „Daarmee is de basis voor een dergelijke concentratie verdwenen. Ik meen, dat men beter zou doen naar de realiteit terug te keren". De OHU-voorzitter wees zijn partij leden erop, dat in deze tijd de AR en de KVp de aangewezen partners voor de OHU zijn. Deze partijen moeten samen het oog op de toèkomst gericht houden. „Dat is vooruit zien, dat is vooruit stre ven. Deze christelijke concentratie moet voorkomen dat in de moderne maatschap- Pd de blijde boodschap verdrongen wordt door de computer", aldus drs. Tilanus. De realiteit is niet het zoeken naar een progressieve concentratie, waarbij ver schillende partijen elkaar nu al afstoten maar het zoeken van de drie grote chris telijke partijen naar een christelijke con centratie in de Groep 18. Ook de CHU voelt echter niets voor 'n christelijk blok zonder meer. Ook de OHU moet open staan von constructieve menwerking met anderen. „Dat Is altijd de houding van de CHU geweest en dat zal ook de houding van een nieuwe chris telijke concentratie zijn". Drs. A. D. W. Tilanus wees zijn jubi- lerend gehoor er tevens op. dat de an- i dere maatschappij, die groeiende is „toch een christelijke maatschappij moet zijn, j waar in het stramien van het christelijk j Ideaal allerlei zaken van deze wereld in geweven moeten worden" Schilder moest en zou hij worden. „Kijk", zegt hij met de duim naar ach teren wijzend, „daar ben ik geboren." Achter ham hangt een donkergroen landschap met veel bomen, een helder wit bruggetje en in de vaart een dege lijk Holland schip. Het is Delft. Uit Ne derland trok hij naar Brussel en van Brussel was hij dolgraag naar Parijs ge gaan om daar les te nemen bij Rodin. Zoveel asgrauwe haren hij nog op zijn hoofd en op zijn korte stoppelbaard heeft, zoveel spijt heeft hij ervan dat voornemen niet te hebben doorgezet. In Brussel is hij blijven hangen, bijna veertig jaar lang. Wel als Delftenaar, maar niet meer als Nederlander. Want de regering in Den Haag ontnam hem zijn Nederlandse staatsburgerschap om dat hij in de eerste wereldoorlog als vrij williger dienst had genomen in het Bel gische leger om te vechten tegen de Duitsers. Hij heeft er maar twee woor den voor: „Overdreven stom". In Parijs heeft hij aanvankelijk aan de Grande Armée en later in de Rue Richelieu gewoond, in de Parijse bin nenstad. Maar daar heeft hem het stads rumoer zonder ophouden dag en nacht, de das omgedaan. „Wil je hart nog lan ger mee", adviseerde de Parijse huis arts, „ga dan zo gauw mogelijk naar buiten". En zo is het echtpaar De Kat met de twee zoons terecht gekomen in La Frette, een paradijs voor schilders. Hard gewerkt De Kat sr. heeft er hard gewerkt, veel geschilderd en ook veel gebeeld houwd. Maar de laatste drie, vier jaar houden zijn handen geen penseel meer vast. Op zijn stoel kijkt hij, naar wat hij noemt, zijn meesterwerken aan de wanden, veel portretten, veel naakten, veel landschappen, bijna alle bruggen Met twee elektro-shocks is zijn zwak ke hart weer op streek gebracht en zo redt hij het nog. „Wat er met mijn zoon gebeurt, is niet bepaald om mij op streek te brengen", zegt hij met tra nen in zijn blauwe ogen, maar op het zelfde ogenblik foetert hij tegen zijn bijzonder lieve vrouw, dat alle deuren tegen elkaar open staan en dat het tocht in huis. „Jullie weten toch wel nom-de- dieu, dat ik geen tocht verdragen kan. Als de Britse marine uit Londen en de Franse koopvaardij uit Parijs telefone ren, dat hun zoon gered is, ga ik weg. Je zou er zelf ook bijna tranen van in je ogen krijgen. De hele nacht heeft mevrouw De Kat naast het bed van haar man gezeten. Van de ene in de andere zorg. Moeders hebben het in de wereld vaak hard te verantwoorden. Johannes Althusius DEN HAAG (A.N.P.). De Stichting Johannes Althusius heeft de minister president geschreven, dat „zfj met ver ontrusting kennis heeft genomen van de mededeling, dat de regering nagaat, in hoeverre de koning en de prins van Oranje, de gemaal en de dochter des konings, vermoedelijke erfgenaam der kroon, aan de heffing van inkomsten belasting onderworpen zullen worden". Het bestuur van de stichting meent, dat dit voornemen in strijd is met ons stellig recht, hetzij geschreven, hetzij ongeschreven, met een goede traditie en met de goede trouw, die allen past ten opzichte van het staatshoofd. DEN HAAG De cijfers van sport- toto 51 van het afgelopen weekeinde, de laatste van dit seizoen, luiden: Aantal deenemers: 385 986. Bruto in leg: 529.792,20. Prijzenbedrag: f 74.832. Eerste prijs: 96.157,60, twaalf meldin gen van dertien goed, bruto per kolom 8.013,00. Tweede prijs: 52.449,60, 192 meldingen van twaalf goed, waarvan een met twee kolommen, netto per kolom 271,70. Derde prijs: 26.224,80, 126 goede voorspellingen van de eerste negen waarvan twee met twee kolommen, netto per kolom 205,00. TEL AVIV (AP) Een ministeriële crisis dreigt een einde te maken aan de wankele coalitieregering van Israël in verband met een felle rede van mi nister van Defensie Mosje Dajan. Dajan is naar verluidt in conflict ge komen met minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban over de positie van Israël in het teken van de vrede in het Midden-Oosten. Dajan heeft op een besloten vergade ring van zijn verenigde arbeiderspar tij verklaard dat Israël geen aandacht moet schenken aan de V.N.-resolutie van november, die Israël oproept zich terug te trekken uit de bezette Arabi sche gebieden. Dajan heeft voorts aangedrongen op een spoedige Israëlische vestiging in de nieuwe gebieden. Hij zei tevens dat de Arabieren de resolutie als een gele genheid beschouwen om Israël terug te dwingen achter zijn vooroorlogse gren- (Van onze correspondent L. Kleijn) PARIJS De zieke man die Frankrijk na tien jaar gaullisme weer is geworden gaat zondag naar de stembus. De eerste zondag zal iedere Franse man en Franse vrouw op zün eigen partij stemmen. Dat wil zeggen, de communist op de communistische partij, de socialist op de socialistische partij, de ka tholiek van Elzas lotharingen en van Bretagne op het katholiek centrum en de gaullist op de gaul listische partij. Wij noemen maar de voornaamste partijen. Er zijn er nog veel meer. Maar die zetten in de nieuwe Kamer niet zo heel veel zoden aan de dijk. ZU zijn, althans wat getalsterkte betreft, te verwaarlozen. De komende zondag zal dus iedere grote partij aan de cijfers kunnen zien welk percentage zij in het land onder de kiezers vertegenwoordigt. Maar daar houdt het mee op. De zondag daarna worden de herstemmingen gehouden en pas die geven de doorslag. Dan zullen, om maar een voorbeeld te noemen, so cialisten en communisten samen bekijken, waar zij het beste met één enkele kandidaat voor de dag kunnen komen om een gaullist te verslaan. Dat overleg tussen socialisten en communisten zal niet overal even gemakkelijk gaan. Als in een bepaald kiesdistrict socialisten en communisten niet sterk ge noeg zijn om een gaullist te wippen, geven de so cialisten de voorkeur aan een man van het katholie ke centrum. Maar daar willen de communisten niet van horen. Want volgens hun terminologie men vergeve ons de uitdrukking, maar wij citeren let terlijk willen zij niet kiezen „tussen de pest en de cholera", tussen een mam van hetcentrum en een gaullist. Voor de commufttatepv-piiecies als voor de gaullisten, bestaat er alleen maar een zwart-wit. Grijze tussentinten zijn er niet. De communisten zijn totalitair. Net zo totalitair overigens als de gaul listen. Stemming verdeeld Bij de socialisten is zoals gezegd de stemming ver deeld. Guy Mollet, de algemeen secretaris van de socialistische partij, die het partijapparaat goed in handen heeft, wil de communisten als verkiezings bondgenoten niet los laten. Hij zou zelfs veel verder willen gaan en met de communisten ook een rege ringsprogramma willen maken. Maar hij ziet zelf wel in dat de tijd daarvoor nog niet rijp is. De onoverko melijke muur tussen socialisten en communisten is de buitenlandse politiek, de gemeenschappelijke markt van Brussel, de supra-nationaliteit, de verhou ding tot Amerika en Israël. Guy Mollet troost zich met de hoop dat de communisten op den duur wij zer zullen worden. Hij bassert die hoop op wat ei- gaande is aan vrijheidsdrang in de communistische landen achter het ijzeren gordijn. Defferre Tegenover Guy Mollet in de socialistische partij staat een man als Gaston Defferre. burgemeester van de grote havenstad Marseille. Defferre is in 1965 een blauwe maandag tegenkandidaat geweest van De Gaulle voor het presidentschap van de republiek. Hij werkte een programma uit dat goed in elkaar zat: „Horizon 1980", waarin de voornaamste plaats was toegekend aan hervorming van het nationaal onderwijs. Niet alleen voor de middelbare scholen maar ook voor het universitair onderwijs. Was dat program aangenomen, dan zou er in Parijs in d>- meidagen niet één barricadegevecht zijn geleverd, maar Defferre brak zijn hals over het conservatis me in de socialistische partij en over eenzelfde con servatisme bij het katholieke centrum. Bij het centrum waren het de klerikalen en bij de socialistische partij de anti-klerikalen die de toon aangaven. De hoopvolle „grote federatie" die Defferre wilde stichten, een federatie van socialisten, progressieve liberalen en progressieve katholieken werd in de grond geboord. Gaston Defferre is nu weer doende die ^rote federatie te doen herleven, maar van al die verspilde tijd hebben inmiddels de gaullisten dik geprofiteerd. V ogel verschrikker Overal in het land, tot in het kleinste dorp en ge hucht, heben de gaullisten hun communistische vo gelverschrikkers in de grond gepoot. Men weet hoe het met vogelverschrikkers gaat. In het begin vlie gen alle mussen en spreeuwen van schrik weg, maar op den duur gaan zelfs de schuwste vogels bovenop de pet van de vogelverschrikker zitten. Als de com munisten werkelijk zulke boemannen waren, zoals De Gaulle het wil voorstellen, zou de logische conse quentie zijn alle communistische burgemeesters in Frankrijk en dat zijn er heel wat van hun post te verwijderen. Maar dat durft natuurlijk nie mand, want veel communistische burgemeesters zijn in hun stad of dorp goede administrateurs Om hun percentage in het land zo nauwkeurig mo gelijk te kunnen peilen heben de communisten in alle kiesdistricten van Frankrijk bij de eerste ronde van zondag eigen kandidaten gesteld. De gaullisten hebben dat precies zo gedaan. Staat dat percentage gaullistische stemmen vast, dan zal voor de zondag daarop bij de herstemmingen worden onderhandeld tussen gaullisten, katholiek centrum en conservatie ve democraten van Giscard d'Estaing om overal waar dat mogelijk is, een communist of socialist te wippen. Zuiver theoretisch zou men dus al maandagmor gen globaal kunnen uitrekenen hoe de nieuwe Kamer er uit zal zien. Want voor de tweede ronde, de her stemmingen, geldt niet meer de volstrekte meerder heid maar is hij of zij gekozen die de meeste stem men haalt. Waren er maar drie partijen dan ging die theorie wel op wat men aan het volgende voor beeld kan zien. In kiesdistrict a krijgen bij de eerste ronde de socia list 20, de communist 15 en de gaullist 13 stem men. Samen 48 stemmen. Volstrekte meerderheid 25 (de helft plus 1). Aangezien niemand de volstrek te meerderheid heeft gehaald moet een week later een herstemming worden gehouden. De communist trekt zich bij die herstemming ten voordele van de socialist terug. De socialist krijgt derhalve 20 plus 15 stemmen en is dus gekozen. Wanneer de lezer Pisani: sprekend geweten Mollet: partij de hand. voor zichzelf een soortgelijk optelsommetje maakt: eerste ronde gaullist 20, centrum 15 en Giscard d'Estaing 13, dan is de gaullist bij de tweede ronde gekozen, aannemende dat of het centrum, of Giscard d'Estaing zich terugtrekt. Maar de praktijk is heel wat ingewikkelder. De po litieke leiders kunnen nu wel tot de kiezers zeggen doe dtt of dat, maar de kiezers zelf zijn er ook nog en die stemmen in het geheim, zonder dat er een pottenkijker bij is. Een socialist kan bij de herstemming van zijn par tij het advies krijgen: stem op een communist. Maar in het stemhokje kan hij uit stille angst voor een communist heel best op een linkse katholiek stemmen. En wat zal bij de herstemmingen de grote massa van het katholieke centrum doen wanneer straks een katholiek de keus heeft tussen een socialist, een gaullist of een conservatieve democraat? Stemt hij op een socialist, dan heeft hij het griezelige gevoel indirect een communist te steunen. Stemt hij op een gaullist, dan zullen er misschien wel geen barricade gevechten meer komen maar met die gaullist is hij in de aap gelogeerd met de gemeenschappelijke markt en wat De Gaulle morgen voor rare spron gen maakt moet die aarzelende katholiek maai- af wachten. 1 <r fni<r O rc «*r ZeUer 't,v Bij de herstemmingen van zondag over een week, gaan dus twee oartijen vastberaden naar de stem bus: de communisten en de gaullisten. Zij zijn zo goed als zeker van hun kiezers, want zij zijn straf georganiseerd. Maar tussen die twee stuan miljoe nen aarzelende socialisten, liberalen, katholieken, conservatieve democraten, die noch De Gaulle noch de communisten vertrouwen. Te midden van al die honderden en honderden kan didaten op jacht naar een Kamerzetel, zouden wij er bijna één vergeten. Een karaktervol man als Pi sani, die in zijn strijd tegen De Gaulle zijn minis terportefeuille en zijn Kamerzetel ter beschikking heeft gesteld. Voor hem is de communistische par tij een doodgewone conservatieve partij geworden, die van de ontwikkeling in de wereld de afgelopen twintig jaar niets heeft geleerd. Wat Pisani De Gaul le bitter verwijt is, dat de generaal leger en politie op d? studenten heeft afgestuurd, in plaats van be kwame mannen, die bereid en in staat waren, sa men met studenten en hoogleraren aan de universi teiten een nieuwe structuur te geven „lk beschuldig er De Gaulle openlijk van", heeft Pisani gezegd, „dat hij onze studerende kinderen de weg heeft op gedreven van 't geweld en dat zij uit louter solidari teit achter Cohn Bendit heben aangelopen". Maai Pisani, ofschoon het sprekende geweten van Frankrijk, is een eenzaam man. Hij staat dicht bij de Franse socialisten, maar de Franse socialisten ln hun oude huis hebben nog niet de moed kunnen vinden de deur van dat huls voor Pisani open te zetten. UTRECHT De katholieken van Ne derland willen een vernieuwing van de liturgie, die verder gaat dan nu het ge val is. Men is op vele plaatsen uit pas torale noodzaak eigen wegen gegaan, dikwijls met zo duidelijke resultaten, dat 't niet verantwoord zou zijn hier te veel af te remmen. Dit constateert kardinaal Alfrink als voorzitter van de Nederlandse bisschoppenconferentie in z\jn verslag aan de postconciliaire raad voor de litur gie. De liturgische raad had in juni 1967 het wereldepiscopaat gevraagd om een verslag van de resultaten der liturgie hervorming in de Kerk. Hel rapport dat kardinaal Alfrink over de liturgiehervorming in ons land uit brengt. telt 5 pagina's en dringt behal ve op grotere vrijheid ook aan op verbe tering van de liturgische gebeden. Het gebruik van de landstaal, zo verklaart kardinaal Alfrink. blijkt geen oplossing van alle moeilijkheden to zijn. Nieuwe gebeden doen hot beter. Kwalitatief min der geslaagde teksten wijken nu al dui delijk voor de betere, zo merkt hij op. Het gebruik van de eigen landstaal in de liturgie en de ingevoerde vereen voudigingen maken hot voor de gelovi gen mogelijk de liturgische plechtighe den intensive!- te beleven. Als gevolg daarvan verdwijnt de devotie, terwijl de schriftuurlijke verdieping toeneemt. Ook het gemeentebesef groeit doordat het al te klerikale karakter van de liturgie af neemt, ook al is dit nog maar gedeelte lijk het geval. Een bijzondere plaats in de liturgievernieuwing in ons land ne men de z.g. experimenteercentra in, waar nieuwe liturgische vormen in de praktijk worden uitgeprobeerd, 't Blijkt, aldus het rapport der Nederlandse bis schoppen, dat de liturgievernieuwing in deze experimenteercentra velen en niet alleen jongereen geactiveerd heeft en weer bij de vieringen betrokken. Kardinaal Alfrink constateerde echter ook, dat het van de andere kant als een nadeel ervaren wordt, dat de hervor ming van de liturgie nog zo weinig ver- nieuweing inhoudt. De bisschoppen in ons land zijn van mening, dat met behoud van de centrale gebeden van de andere sacramenten er nog veel bijkomstighe den zouden kunnen verdwijnen, die niet ter zake doen. Kardinaal Alfrink dringt er bij de liturgische raad op aan. dat naast het gebruik van de bewerkingen van de z. g. preces eucharisticao, de eucharistische gebeden, ook het gebruik van een aantal oorspronkelijke Nederlan se canones toegestaan wordt. De kardinaal wijdt in zijn rapport ook aandacht aan de moeilijkheden, die de liturgiehervorming voor enkelen heeft meegebracht. De bezwaren, die deze groepen inbrengen zijn verschillend Som mige vinden de liturgie te protestants worden, waarbij er zelfs zijn die de li turgieverandering zien ais verandering in het geloof. Anderen opperen het be zwaar, dat het verdwijnen van het La tijnse missaal en het gregoriaans het verlies is van 'n cultuurgoed. Kardinaal Alfrink constateert vervolgens, dat het kerkbezoek duidelijke teruggang ver toont, het meest op de weekdagen. Maar deze teruggang is beslist niet het gevolg van de liturgiehervorming. Integendeel, het is niet uitgesloten, dat de teruggang enigermate af te remmen zou zijn door een meer consequente liturgiehervorming Het rapport constateert verder, dat de privébiecht afneemt, maar do boete vieringen veel gelovigen trekken. In het verlengde van die boetevieringen gaat ook de privé-biechl soms weer functio neren. Over de praktijk van het vormsel zijn vele Nederlandse katholieken vol daan. De Nederlandse bisschoppen zijn van mening, dat een vernieuwing van de theologische visie op dit sacrament een eerste vereiste is. De zalving der zieken met 't H. Oliesel wordt algemeen geprac- tizeerd en men zoekt naar nieuwe vor men, zo vervolgt het rapport. De zieken communie wordt nogal eens uitgebreid tot een korte eucharistieviering voor zie ke en familie De paraliturgische vieringen en devo- tionalia, zoals het lof, processies, rozen hoedjes enz. daarentegen neme» nf De zang bleek aanvankelijk de grootste mo lijkheid van de liturgiehervorming, zo blijkt verder uit het rapport. Er was wei nig Nederlands liedrepertoire: ook aan protestantse zijde was men pas kort aan een grondige vernieuwing begonnen en de traditionle Geneefse psalm- en lied melodieën riepen bij de katholieken nog al wat weerstand op. In het algemeen is do liturgiehervor ming dus positief opgevat. Ook de kerke- bouw en de stijl van de liturgische voor werpen passen zich gemakkelijk aan. Op het gebied van de paramenten daaren tegen is nog weinig ln beweging. De roep om verdergaande vernieuwin gen is vrij algemeen. Kardinaal Afrink besluit zijn rapport dan ook met een plei- correspondent) dooi voor een grotere liturgische vrijheid. „Men is op veel plaatsen uit pastorale noodzaak eigen wegen gegaan, dikwijls met zo duidelijke resultaten, dat het niet verantwoord zou zijn hier te veel af to remmen. Het wordt ook steeds duide lijker dat riten en gebeden flexibel zul len moeten zijn naar aard en omvang en plaats van samenkomst van de gemeen te. Ook hier is allereerst een grote vrij heid voor de plaatselijke en regionale kerken gewenst". (Van ALMELO Naur w ij i inwoner van het Overijsselse stadje Har- donberg sinds 20 aprij van dit Jaar ge vangen ln Oost-Berlijn. Het Is de 29-Ja- rlge Johannes G. II. Usser. Vermoedelijk heeft 7-iJn arrestatie een politieke reden. Het ministerie vun Buitenlandse Za ken zou zich al met dc zaak hebben be zig gehouden. De moeder vun Efeser, de weduwe C. H. Esscr-Mlddng, Is dezer da gen teruggekeerd van een bezoek uan West-Berltjn, waar ze ln contact is ge weest met het Nederlandse consulaat. Haar is echter een zwijgplicht opgelegd. Voorzover bekend ls de heer Esser ver loofd met een meisje uit Oost-Berlijn. HIJ zou al verschillende pogingen hebben ondernomen om met haar te trouwen, hetaij tn Nederland, hetzij ln Oost-Duits land, maar al zijn pogingen stuitten af op politieke moeilijkheden. Het ls daarom niet uitgesloten, dat dc heer Esser wordt vastgehouden op verdenking van poging zijn verloofde naar het Westen te smok kelen. De heer Esser is ln de Oostduit- stad Magdeburg geboren. Hij kwam In '50 naar Nederland en verwierf in 1966 de Nederlandse nationaliteit.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1968 | | pagina 9