Op Safari in de binnen
landen van Arnhem
Parijzenaars woedend over het
optreden van politietroepen
Studentenprotest
tegen terugwijzing
aan Duitse grens
WILDE PRIMEUR VOOR NEDERLAND
GESPREK MET RODE-KRUISMAN
Venijn is uit
de staart
IN STRIJD MET
VERDRAG
VAN ROME
ZON
MAANDAG 13 MEI 1968
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 5
(Van onze speciale correspondent Piet Snoeren)
PARIJS Parijs heeft dit weekeinde in afwachting
van de algemene staking, van de solidaire massabe
toging van studenten en arbeiders, van het bezetten
van de Sorbonne misschien, die voor vandaag op het
programma stonden zijn wonden gelikt en is tot de
conclusie gekomen, dat na een week schrikbewind en
straatterreur de etter nog niet is verdwenen. In de
Rue Gay Lusac, waar de barricaden vier meter hoog
opgestapeld hebben gelegen en waar het stof nog steeds
als na een aardbeving rondwolkt, is Marcel Larraun
de tolk van het algemene gevoelen. Hij is geen student,
maar een broeder van het Rode Kruis meer charita
tief dan anarchistisch ingesteld, zou je denken. Toch
trekt hij wit weg van woede en slaat zijn stem over,
als hij ieder die het horen wil zijn verhaal vertelt. „Ik
kan hier niet wegblijven", zegt hij, „ik moet hier terug
komen, totdat ik heb leren leven met wat ik heb ge
zien". De werkelijkheid geworden nachtmerrie, die hem
psychisch op de hielen zit, is de volgende.
Op de Boulevard Saint Michel, het cen
trum van de bloedigste rellen in Parijs
sinds mensenheugenis, werpen de bewo
ners uit open ramen levensmiddelen en
verfrissingen naar de studenten die ach
ter de barricaden verschanst zitten. Ook
sproeien ze water naar beneden, om het
effect te verzachten van het traangas,
lat in nevels boven het geteisterde pla-
-eisel drijft. Wat doen de mannen van
de CRS, de gehate Franse veiligheidspo
litie? Ze schieten met hun lanceerkara-
bijnen traangasgranaten door de open
;n naar binnen, zo maar de kamers
„Jawel", zegt een gezeten heertje,
dat meeschuifelt in de pantoffelparade
der tienduizenden, die deze fraaie lente
middag uitermate geschikt achten om
enige politieke vreugde te beleven aan
de ellende van het Quartier Latin: „Ja
maar de bewoners hebben ook met
vaatwerk naar de politie gegooid". Nu
kan Kode-Kruisbroeder Marcel Larraun
zijn emotie nauwelijks meer de baas.
.Rn wat dan nog", schreeuwt hij, „Dat
toch geen reden om traangasgranaten
de huizen te schieten? Er kunnen wel
baby's liggen te slapen. En weet u wat
ook deden? Ze hebben bij mij en bij
collega's de gewonden van de brancards
uit de ziekenwagens gesleurd om
te arresteren. Ze zijn de huizen bin
nengedrongen, waar gewonden werden
rgd, en hebben ze naar de arres
tatiewagens gesleurd. Zó nodig moesten
arrestanten maken. Ik zeg u, mon-
jr, op een echt slagveld gebeuren zul
ke onmenselijkheden niet".
Even later, in de donkere bars waar
de studenten die iets te missen hebben,
grage klanten zijn. De ober zou sympa-
thie moeten hebben voor het oproer
al was het louter vakmatig en
heeft dat ook wel, maar om motieven,
die ze niet had verwacht. „Ach de stu
denten", zegt hij, „Wat ze willen weet
ik niet, en ze weten het zelf waarschijn
lijk ook niet, maar ze hebben gelijk, al
was het alleen om het optreden van de
agenten. Die likken de hielen van ieder
regime, meneer. Die rammen erop los,
wie het bevel ook geeft. Zolang ze maar
geen arbeider behoeven te worden, zijn
ze tevreden. Er zit niets in hun hoofd".
Even tevoren heb ik op een muur ge
kalkt zien staan: „CRS verraders: de
genen waar jullie op los slaan, zijn nog
altijd beter dan degenen, door wie jul
lie je laten commanderen". Het ziet er
naar uit, dat in Parijs meer dan een
commissie-Enschede nodig zal zijn om
het vertrouwen van de burgerij in zijn
politie uit te deuken. De regering is dan
ook zo wijs, dat ze de gehelmde CRS-
mannen met hun provocerende karabijnen
met stille trom en hangend vaandel uit
de hoofdstad terugtrekt. Ze worden ver
vangen door manschappen, die onder
kwartiermeesterachtige petjes een ietsje
sympathieker lijken. Hetgeen niet kan
beletten, dat de anders zo tierige Place
de la Sorbonne er nog steeds uitziet als
het Kampement van een zwart, humor
loos, verbeten leger. Noch dragen de
honderden uitgebrande autowrakken, de
ADVERTENTIE
MAANDAG 13 MEI 1968
585ste STAATSLOTERIJ
EERSTE KLASSE
Prijzen van:
f. 5 zijn gevallen op nummers eindigende op: 9
f. 50 zijn gevallen op nummers eindigende op: 974
f. 100 zijn gevallen op nummers eindigende op: 659*
f. 200 zijn gevallen op nummers eindigende op: 185
f. 400 zijn gevallen op nummers eindigende op: 455
f 1000 zijn gevallen op nummers eindigende op: 6996
Een prijs van f. 2000 is gevallen op het nummer: 056196
Een prijs van f. 2000 is gevallen op het nummer: 026456
Een prijs van f. 2000 is gevallen op het nummer: 021910
Een prijs van f. 2000 is gevallen op het nummer: 000864
Een prijs van f. 2000 is gevallen op het nummer: 088183
Een prijs van f. 5000 is gevallen op het nummer: 041852
De prijs van f. 20000 is gevallen op het nummer: 055598
Let wel: Op dit nummer zijn twee prijzen gevallen.
gapende gaten in de straten, de bulldo
zers, die de stenen confetti van dit tries
te carnaval der terreur wegschoffelen,
tot de algemene vrolijkheid bij. Hij is
een decimeter in het vierkant de kassei,
waarmee Parijs zijn boulevard plaveit,
en hij is zwaar als een loden bal. Vier
honderdduizend stuks hebben er door de
lucht gesuisd. Een minimeisje raapt er
met twee handen een op en tuit respect
vol de gestifte lippen. Daniel Cohn-Ben-
dit, de toepasselijk roodgehaarde Rudi
Dutschke van Parijs, heeft er weer een
bewonderaarster bij.
Venijn
Ondertussen hebben de verregaande
concessies van de regering, die bijna op
een knieval lijken van de stramme De
Gaulle, veel van de onrust weggenomen.
„Het venijn is uit de staart", zeggen ze
hier. Men verwacht dan ook geen inci
denten tussen burgerij en politie, al is
bij een afkoelende heksenketel natuur
lijk niets zeker. De 24-jarige student in
de sociologie Michel zegt het zo: „Wij
zijn de locomotief geweest, nu de trein,
eenmaal rijdt, wil iedereen, die iets te
gen het heersende regime heeft, er ook
op springen. De communisten vooral.
Ze verspreiden overal in de stad pam
fletten met de aansporing: nu op naar
de fabrieken, maar ik geloof dat het zal
meevallen. De regering heeft vorige
week wel een opiniepeiling laten houden
om te weten wat ze moest doen. Dat ze
nu terugkrabbelt, komt onder meer, om
dat vier van de zeven Pax-ijzenaars ach
ter de studenten bleken te staan. Maar
dat heeft met sympathie voor ons stre
ven naar hervorming van het universi-
taire onderwijs en in het algemeen
van de maatschappelijke orde, niets te
maken. Ze keuren de wreedheid van de
politie af en daarmee basta. Wat dacht
u, dat zij hun autootjes en wasmachien-
tjes kwijt wilden raken?"
Leesbril
Zo was het Quartier Latin op deze zon
dag 12 mei. Er toerde een busje rond
met ondergrondelijk glimlachenden leden
de Noordvietnamese kolonie. In een
arrestantèrtwagen lag de chauffeur met
het hoofd op het stuur te slapen, zijn pet
afgevallen. Een oudere man rommelt
rond in het wrak van zijn uitgebrande
lelijke eendje om zijn leesbril terug te
vinden, boven hem een muur waarop in
bloedrode letters: „God noch gebod" en
„Weg met de staat". Een duidelijke
bourgeois roept uit: „Ik heb zes kinde
ren, als ze hier bij de studenten achter
de barricades waren geweest, zou ik ze
schoudei'klopje hebben gegeven". In
de kranten woedt een debat over de
'raag, of de politie een ander gas dan
traangas heeft gebruikt, de aard van het
oogletsel bij de gewonden lijkt daarop
te duiden en er is een dooi-zichtige plas
tic granaat gevonden, gevuld met onder
meer witte chloor van het type, dat de
Amerikanen bij hun rassenrellen inzet-
Ondertussen geurde het op de Boule
vard Michel naar oliebollen, pannekoe
ken en knoflook, zoals ieder weekeinde.
Het „Na ons de zonvloed" moge dan in
deze stad spreekwoordelijk geworden
zijn, op zondag moet je er bij de Parij
zenaars niet mee aankomen.
(Van onze correspondent)
ELTEN 80 studenten, onder wie 10
Engelsen, die vanuit Amsterdam en
Utrecht in twee bussen onderweg waren
naar Bonn om deel te nemen aan de de
monstratie tegen de Notstandgesetze
xijn zaterdagmiddag bij de grenspost El-
ten door Duitse douaniers teruggestuurd.
De toegang tot Duitsland werd hen ge
weigerd op grond van een wetspara-
sraaf, die veel weg bad van een nood-
toestandswet.
In een verklaaring over het terugstu
ren van de bussen met studenten aan de
Nederlands-Duitse grens zegt de Neder
landse studentenraad teleurgesteld te
>ver de houding van de Duitse re
gering. Deze tocht, aldus de NSR, was
de eerste plaats bedoeld om do mo
gelijkheid tot informatie voor do Neder
landse studenten te vergroten. Dit blijkt
reeds uit het feit, dal de reizigers geen
demonstratiemateriaal met zich mee
voerden. Het inreisverbod is niet alleen
onbegrijpelijk, maar zelfs in strijd met
het verdrag van Rome, zo meent de
NSR. Artikel tien van dit verdrag ga-
andeerd het recht om zonder inmen
ging van overheidswege en ongeacht
grenzen een mening te koesteren en in-
hchtingen of denkbeelden te ontvangen
°f door te geven. Het bestuur van de
S R. overweegt derhalve een klacht in
ie dienen bij de Europese commissie.
Voorts meent de N.S.R., dat een nan-
lal leden van de N.S.R. ten onrechte ge
brandmerkt zijn door een stempel met
een „Zuruckweisxing" in hun paspoort.
Het bestuur zegt deze leden behulpzaam
zullen zijn bij hun pogingen „de re~-
'en van het onjuiste optreden van de
Duitse douane te verwijderen".
Er speelden zich zaterdagmiddag aan
de grenspost vreemde taferelen af. toen
de twee bussen door de douaniers uit de
lange slang auto's vol dagjesmensen
werden gehaald. De studenten, wier pas
sen werden ingenomen, trokken samen
in het hoofdgebouw, waar urenlang
werd gepraat, gebeld, overlegd, waarna
een hoeveelheid passen Zurückweisung-
stempels kregen.
Het was 's morgens vroeg in Amster
dam, Utrecht en Leiden, waar de bus
sen vertrokken erg rustig begonnen.
NSR-secretaris buitenland Henk Blom
berg, die de reis organiseerde, vertelde,
dat dit geen solidariteitsactie van de
Nederlandse studentengraad betrof.
„Voor ons is het in eerste instantie ser
vice bieden aan de mensen, die zich so
lidair voelen met de demonstranten in
In Wageningen werd het gevaar ge
voeld en besproken van een ingrijpen
van Duitse douaniers. Er werd afgespro
ken, dat men zich zou voordoen als een
clubje Amsterdamse natuurvrienden, dat
op weg was naar een Naturfreundenh.tus
in de buurt van Bonn. „Natuurlijk is dit
een groot risico", antwoorde Blomberg
'n tegenstribbelende demonstrant, „maar
wat wil je protesteren bij de grens of
doorgaan naar Bonn". Besloten werd het
het advies op te volgen, De speldjes
werden afgedaan en de thuisgeschilderde
spandoeken langs de weg in Wageningen
achtergelaten. Aan de grens werd het
botanieclubje met argusogen door de
Duitse douanebeambten opgenomen. Er
werd driftig om instructies gebeld. Even
later kwamen die af. „Jullie mogen de
grens niet over, omdat wij niet willen,
dat je in Bonn gewond zou raken." was
het eerste motief van de douane. Latei-
werd het een paragraaf uit een Duits
wetboek, die inhield, dat men iemand
toegang kan weigeren, als hij de vrij
heid van de democratische grondslag
van de Duitse bondsrepubliek in revaar
Naar schatting 25.000. deel» grotesk
uitgedoste jongeren, hebben zaterdag
in Bonn betoogd tegen toestandswetge
ving. Ondanks de aanwezigheid van
links georiënteerde Westberlijnsc stu
denten die met een speciale Oostduitse
trein naar West-Duuitsland waren ge
komen. verliep de betoging in volmaakte
orde. De politie had zich volkomen af
zijdig gehouden,
houden.
of geen
ZON
Een omvangrijk gebied, van lage
luchtdruk strekf zich uit van
Labrador, over de Oceaan en de
Noordzee naar Noord-Rusland.
In dit gebied komen verschillende
depressiekernen voor. Een van
deze depressies trok gedurende
het weekeinde van hef zeegebied
tussen IJsland en Noonvegen naar
hef oosten. Hierdoor draaide de
wind in ons land tiaar het noord
westen en stroomde koele lucht
van de Noordzee ons land binnen.
De depressie werd gevolgd door
een rug van hoge luchtdruk, die
in de afgelopen nachht flinke op
klaringen met zich mee bracht.
K.N.M.l.
deelt 1 rij koel
mede:
\el. De wind' wakkerdt
de kus( tot hard. Achtei
tale
die
i fron
naar zuidoost over ons land zal
trekken, ruimt de wind naar wes
telijke richting en neemt daarbij
in kracht af. In de lucht, die dan
aangevoerd zal worden, komt een
wisselende bewolking voor, waar
uit later plaatselijk een bui zal
vallen. Het vrij koele weer houdt
MAN IN HET PARK: „ALLEMAAL FLAUWEKUL
MENEER, DIE SUFFERDS DOEN HELEMAAL NIKS'
(Va.
ARNHEM De nieuwste toeristenfuik van
Nederland ligt bezijden de weg van Arnhem
naar Deelen, 25 hectaren zacht geurende Ve-
luwegrond, berstens vol met peluwtjes van
mollig mos en kussentjes van varens. Er
staan hekken bij de ingang, hekken om het
terrein. Een dubbele, afschrikwekkende haag,
die met een doornenkroon van prikkeldraad
aan vijftienduizend palen is geklonken. Agen
ten patrouilleren in het hakhout en sommeren
potverterende plattelandsvrouwen en collec
tantencolleges om door te lopen. Nassale mega-
loonstemmen werpen waarschuwende echo's
door het woud. „Niet uit de auto's stappen,
geen portieren openen." Het lijkt alsof de kring
Gelderland van de BB zijn jaarlijkse reünie
Bezoekers worden eerst een grijze sluis
binnengedreven: de stalen deur wijkt en valt weer
terug, zonder dat een levende ziel in de omtrek te
bekennen is. Monsieur Hulot in ztjn eigen
muizenval. Je zou nu de vogels kunnen horen, als
je de ramen van de auto's maar naar beneden
mocht draaien. Maar ook dat is verboden.
S-t-r-e-n-g v-e-r-b-o-d-e-n. Het staat op de borden,
mooie vierkante, levensgrote borden, die zich achter
de sluis 1 wdrlngen. Het ls verboden om te
voederen, liet ls verboden om te claxoneren, te
bellen of op meegebrachte toeters te blazen. Het is
verboden om buiten de portieren te leunen,
schulfdaken te openen, het is verboden om te
wateren of behoeften van forsere omvang achter
de bomen te deponeren, het is verboden aan de
linkerkant van de weg te stoppen, het is verboden
om te keren en terug te rijden, het is verboden om
in een wagen met een linnen dak het park binnen
te rijden, het is verboden om honden mee te
brengen, het is verboden om katten %nee te
brengen, het is verboden om kanaries mee te
nemen en cavea's, goudvissen, konijnen en
Barnevelders. Vergeet ze maar rustig. U mag in
uw handjes knijpen, dat u er zelf voor een tientje
in kunt.
Onheilszwanger
Zeg zelf: zo'n rigoureuze aanpak maakt dodelijk
nieuwsgierig en geeft de mensen, die zich in de
sluis laten schutten, gelijk een aureool van immense
heldhaftigheid. Daar gaan ze, de onverschrokken
jagers, de safarischnabbelaars, die de duivel en
zijn grootje tarten voor een prikkelend avontuur.
Alleen hun tropenhelmen hebben ze thuis gelaten
terecht, het regent als de pleten maar voor de
rest hangt het hele oerwoud onheilszwanger aan
hun lijf. Reken erop: ze lusten ze rauw.
En wat zien ze? Ze kruipen over de macadamweg,
de camera in de aanslag, de biykijkertjes wijd
open. Links en rechts hangt het frisse lentegroen
van berken en eiken. Ruim voldoende voor drie
botaniseertrommels. „Jan, pak jij ze links, dan
houd ik de rechterkant in de gaten".
Het is broeiheet in de potdichte wagen. „Het tientje
entree begint al zwaar op de deelnemers te
drukken. Op de achterbank mort het kroost, maar
pa is onverbiddelijk: „Ik heb bij de ingang duidelijk
vraagd of er nog iemand moest. Nou houd je
Zebra's negerend en rustig gebruik makend i
hun recht op voorrang sloffen de roofdieren
vilten pantoffels tivi de safar.paden.
HOE TE HANDELEN
BY STORINGEN AAN
UW VOERTUIG OF
BY ONGELUKKEN
1 TRACHT GOOR KORT
CLAXONNEREN OE
PARKWACHTEN TE
WAARSCHUWEN
2 BLYF IN UW WAGEN
EN HOUD RAMEN EN
DEUREN GESLOTEN
3 VOLG STIPT OE AAN-
WYZINGEN VAN DE
PARKWACHT OP
NB PAS OP
MET VUUR
op..
ze uitgebreid, ze kunnen het op de borden lezen,
maar ik twijfel er niet aan. dat er op een gegeven
moment één tussendoor glipt, die denkt: ze
bedonderen me, d'r is hier hek-maal geen leeuw.
Ik kan alleen hopen, dat er dan één van onze
oppassers in de buurt is om die man tegen zichzelf
in bescherming te nemen. WU hebben er zes. die
voortdurend in landrovers door de tuin crossen, ze
hebben koolzuurblussers aan boord, waarmee ze
elke leeuw op de vlucht kunnen jagen. Reken erop,
dat het een rot gevoel is. die ondergekoelde blubber
Zaterdagmorgen om één minuut over half twaalf
heeft broer Jan de eerste zes leeuwen zijn
miniatuuroerwoud ingejaagd. HU telt door zUn
megafoon tot tien en daarna trekken zijn helpers
de luiken open. Aan de andere kant van het park
Gebroeders Van Hooff:
uniek buitengeweuren
voor hoogge-eerd publiek
het r
r op".
Lichtgrijzende bioloog Jan van Hooff, die samen
met broer Toon de directie voert over deze eerste
wildtuin van Nederland, heeft zijn hooggeëerd
publiek tevoren gewaarschuwd: „Als u de
boterhammetjes ln de achterbak hebi laten liggen,
vergeet ze dan maar. Niet denken: het zijn maar
tamme circusleeuwen, die ik met één vinger In
mUn zak steek. De dertig dieren, die hier in het
park rondlopen, zijn namelijk anders. Het zUn geen
vette papzakken, die mei hun bulk op de grond
door een piste kruipen. Je kunt hun ribben tellen,
ze zijn verduiveld mager. Kijk maar naar de wUfjes,
ze hebben stuk voor stuk een taille, waar elke
mannequin een moord voor zou doen. Dat willen
we graag zo houden. Wij hebben een strak
voederschema uitgedokterd, dat de beesten dwingt
om door het park te lopen. WU gooien er per dag
een koe tegenaan, maar die brengen wU echter niet
achter hun gat aan. De dames en heren zullen zelf
naar hun bordje moeten komen. We leggen het
vlees steeds op een andere plaats en brengen ook
wat variatie in de tijden".
En als een bezoeker het toch in zUn gekke hoofd
krijgt om uit te stappen en de boterhammetjes uit
de achterbak te halen, wat doet Van Hooff dan
HU lacht smakelijk, ziet waarschijnlijk het
hartverwarmende tafereel al voor zich. Een
grijsaard lopend voor zUn leven met een gele
sioeipoes achter zich aan. HU zegt: „Dat heeft de
dierenbescherming ons ook al gevraagd, maar
zulke dingen kun je nooit vóór zijn. Er zUn altijd
dwazen, die het er toch op wsgen. We waarschuwen
Geen leeuw had belangstelling voor dit hartig hapje,
gepresenteerd «n een reeds geopend welvaartsblik.
Een leeuwin wierp een kokette glimlach naar de
televisiecamera en verdween toen op een sukkel
draf in het struweel.
spannen arbeidera op dat moment met de dood op
hun hielen de laatste meters gaas.
Het duurt een volle minuut, voordnt de eerste
leeuwin de bcdriegiyke vryheld verkiest boven het
luie leven achter de omheining van de kooi. Ze
steekt het slaperig hoofd een paar keer door het
gat. kUkt met een kokette gllmla. li naar de
televisiecamera en verwdUnt dan in sukkeldraf ln
het struweel. De andere volgen met duidelijke
tegenzin. Als laatste komt pa leeuw naar buiten,
een slungelige provo met ingedeukte boksersneua
en vettige, ongekamde manen. HU slentert naar
de eerste de be.»te elk, tilt zijn poot op en doet. wat
voor de bezoekers ten strengste verboden ls. HU
wil er alleen maar mee bewUzon. wie het nou
eigenlUk In de tuin voor het zeggen heeft.
De vUf leeuwinnen wachten hem tien meter verder
tussen de varens op: een groepje onrustige
deernen, hopend op een broeierig voorstel van de
koning van de dieren, maar pa maakt een gebaar
van „weg wezen" en sloft op zijn vilten
pantoffels door. Met zoveel pottekljkers op zUn lip
vergaat hem elke lust tot intimiteiten.
(Jan van Hooff heeft op dat moment al onthuld,
dat dierentuin de kmchtige aanwas van
leeuwen nauwelijks kan verwerken. In de laatste
vijftig jaar zUn er alleen bU Burgers In Arnhem
meer dan duizend leeuwen geboren. „WU exporteren
ze zelfs naar Afrika", zegt-ie, „want het transport
naar Mombassa ls altijd nog goedkoper dan een
expeditie In het oerwoud zelf".).
Tegen twaalven hangt er duldeiyk een landerige
sfeer in beide kampen. De leeuwen geloven het wel
en de celiuloldjagers in hun kokende wclvaarts-
blikken hebben langzamerhand voldoende opnamen
van overstekend wild. Een paar fotografen pro
beren nog met schurend motorgeronk een schon
kige leeuwin te verleiden tot een hoogstand, maar
ze heft alleen de kop met een blik van: „Kapsones-
lijer, ga Je eigen moeder pesten".
„De leeuw", zegt Jan van Hooff wanhopig, „ls een
dominant creatuur. Een sociale groepajager, die
ln grote eenheden opereert".
Hij heeft mooi universitair praten, maar er Is
voorlopig geen leeuw, die het waar wenst te
maken. Als eindelijk de eenpansmaaJtUd wordt op
gediend. blijken hun vleseiyke lusten nauwelUks
een naam te mogen hebben. Eén van de leeuwinnen
heeft een stuk vette pens naar de weg gesleept en
kijkt ernaar met een spinnijdig gezicht. Elk mo
ment verwacht men, dat ze stampvoetend zal uit
roepen „ik wil bolletje". De anderen liggen langs
de macadam als be nn toe risten, die van alles een
grote sik hebben.
Op dat moment gebeurt het: in een kromming van
de weg stopt een blauwe auto, waaruit zich een
opgewekte man losmaakt. HU loopt naar onze
wagen, tikt tegen het raam en schreeuwt: „Weet
u misschien waar de uitgang ls? Ik zoek me rot".
„De leeuwen", roep Ik, „denk om de leeuwen".
HU haait zUn schouder» op en schreeuwt terug
„Allemaal flauwekul. Die paar sufferds bedoelt
u? Die doen niks".
Nee. honger zullen de leeuwen
Wildpark niet behoeven te lijden.
Burgers
