ALGERIJE, Nederland geeft zichzelf al honderd jaar lang een trap na WOESTIJN, GROOTSTE ATTRACTIE „HOOGSTE TIJD VOOR DE POLONAISE'' BRENG UW FIETSTOCHT IN KAART AMSTERDAM BROEDDE CULTUREEL SUPER- T0ERISTEN-EI UIT Wat torst stalen ros? Juf, mag ik nou gaan vouweni God hoort ze niet meer brommen land voor avonturiers DE LEIDSE COURANT YVy Nederlanders, die zo gek zyn op herdenken, dat ons daardoor vaak de lust tot werken vergaat, wy, nazaten van Gods eigen geuzen, die de oranje sjerpen op scherp hebben staan en ons troost »>U nacht en onty In de witte, gesteven jurken willen hijsen om de massale zanghulde vóór het stadhuis die fün verzorgde aanblik te geven, wfl, die alsmaar nieuwe aanleidingen ver zinnen om terug te kijken naar de gruweldaden van onze voorvaderen en daartoe de harte lijke onderwijzer met akte handenarbeid een kloek herdenkingsstuk laten schrijven met vijf burgerij tellen, dat we meer dan avond vollende bedrijven, wfj, die zoveel notabele., wel door móeten feesten om ze allen in de gelegenheid te stellen et een heildronk uit te brengen en de kierende knoopsgaten met ei bliksems van de lage landen, die telkens weer kans zien ln de archiev den, waaruit blijkt, dat uitgerekend onze stad een afgerond aantal eeu staan heeft gerekt. Die daarop onverwijld de mirlitons en de feestneuzen van zolder halen en ons opstellen In ryen van vier teneinde straks ordelijk te kunnen optrekken naar het kerk- lint door te knippen, metaal te vullen, wij, i een document te vin- i haar tobberlg be- pleln, w-y, die zelden lachen, omdat blijheid daar niet per t Wij nemen bescheiden, maai met grote gretigheid kennis van het feit, dat het precies een eeuw geleden is, dat de fiets in Nederland haar op mars begon. De Stichting Fiets (ik zweer u, hy be staat) heeft het haarfijn voor ons uitgeplozen en tot ieders opluchting achterhaald, dat de heer J. T, Scholte, metaal- warenfabrikant in Amster dam medio 1868 begon met de verkoop van fietsen. Scholte importeerde zijn vélo- cipèdes uit Parijs en had e-r imponerend succes mee. De kopers mochten echter niet op hun aanwinst springen en weg stuiven, doch dienden eerst een rijcursus te volgen. Wat krygen we nou: fietsen was geen geintje, maar een serieuze bezigheid, die ook niet van gevaar ontbloot was. Machtig proza Op 17 maart 1869 opende de firma H. H. Timmer en Co op de Schans in Amsterdam derhalve de eerste rijschool voor veloclpedisten in Neder land. Men kon er niet alleen leren fietsen, maar ook rij wielen kopen en huren. Een circulaire meldt, dat de koop prijs voor een driewieler 85 gulden bedroeg, voor een kin derfiets 27,50 en voor een heren- of damesrijwiel tussen de 70 en 80 gulden. De huur- Ter ondersteuning van het fietstocrisme ir Nederland zijn door de stichting Fiets twintig fietskaarten met routebeschrijving uitgegeven De kaarten worden verspreid door WV-kantoren, horeca bedrijven en winkeliers on kunnen ook rechtstreeks bij de stichting (Europaplein 8 in Amsterdam) worden be steld. Voor verzendkosten dient 25 cent in postzegels per gevraagde beschrijving te worden bijgesloten. Men l.an ook per giro bestellen (234567) Er zijn onder meer gedetail leerde beschrijvingen van fietstochten in Drente, Over ijssel, Gelderland, Rijk van Nijmegen, Utrecht, Noord- Holland. Zuid-Holland, Al- biasserwaard, Zeeland, West- Brabant. Midden-Brabant, Oostelijk N -Brabant, Zuid- Limburg, Noordwest-Over ijssel. Zuidoost-Veluwe, Drie bergen en Oranjewoud Andere documentatie: Fietsen in Nederland door dr. J M Fuchs en W Simons (f4.90) Fietsen in Gelderland (tochten van 35 tot 40 kilometer, prak tisch geheel langs toeristisch» fietspaden (1 gulden). Fiets kaart van Texel (gratis) en vijftien rijwielroutes in Dren te. verkrijgbaar bij de pro vinciale VVV in Assen. de snelheden zijn onbegrijpelijk; op een te St.-Cloud gehouden wedren toerden 21/00 Nederlandse ellen in min. 58 sec. aj gelegd prijzen waren 50 cent voor één uur, 85 cent voor twee uur en één vijfentwintig voor drie uur. Over langer werd niet eens meer gesproken: aangenomen werd, dat de huurder tegen die tijd al van het zadel was gedonderd. In dezelfde circulaire *- een machtig stukje proza van een begenadigde illusionist leest men verder: ,,De snel heden van den vélocipède zijn onbegrijpelijk; op een te St.- Clous gehouden wedren wer den 2400 Nederlandse ellen in 4 min 57 sec afgelegd. Voor buitenplaatsen is dit rijtuig, zowel voor het aangename ils voor het onverwachte, daar men altijd gereed staat om tegen de diensten van een goed paard te concurreren. De vélocipède vereenigt het nuttige met het aangename, want hij heeft, behalve als vervoermiddel, nog vele on betwistbare voordelen. Hij versterkt door een geregeld gebruik de spieren, geeft zoo wel buigzaamheid aan de ge wrichten als veerkracht aan de ledematen en verdrijft daardoor allen aanleg tot jicht; hij is dus aan te be velen als een versterkende en gezonde gymnastische oefe ning en wordt als dusdanig op alle scholen in Frankrijk toegelaten Een solide afwer king en niet al te hoge prtjs zijn voorzeker de beste mid- Wielrijderspetten met fcudiaal f 2.20. t zetter dit zetsel laten staan tot April anno 1968). Het zat al lung Ie broeien en het is er uiteindelijk ook nog iitiaj uitgekomen: het culturele toeristenei van Columbus. De kleinste concertzaal rem de wereld En wie heeft het weet gelegd f Natuurlijk, het zal Amsterdam eens een keer niet zijn 'geweest, V vindt de aanwinst aan de Leliegracht 60 in Amsterdam. Een verrukkelijk miniatuur-patriciërshuis, liefdevol gerestaureerd en met de strenge soberheid van onze godvrezende voorvaderen ingericht. Achter ile groene deur ligt de concertzaal: witte wanden, bruine balken, een vloer van tegels, smalle ramen, waarachter morsige stadstuinen roerloos onder de koperen ploert liggen te sterven. De jankende kreten van de voortrazende metropool krijgen in deze ruimte geen kans, de klok is teruggezet naar 1700, de tijd loopt er zelfs op zijn tenen. Soms treedt een zwijgende zonderling binnen, zijn viool als een zuigeling tegen de borst geklemd.' Hij heeft in Amerika gehoord van de kleinste concertzaal en wil nu zelf vaststellen, hoe Bach er klinkt Hij pakt zijn strijkstok en even later zweven de akkoorden als vogels naar de zoldering. Normaal vraagt hij voor een dergelijke handeling twee-, driehonderd gulden, maar op de Leliegracht 60 speelt hij voor niets. Hij weet immers, dat zijn beroemdheid al verbleekt was, voordat hij de drempel van dit huis passeerde. Tegen de kleinste concertzaal valt voor een sterveling niet op te boksen. vraagt, Tijd voor polonaise Scholte en Timmer kregen als fietspropagandisten onmiddel lijk steun van de Deventer smid Henricus Burgers, die op aandrang van Timmer in 1869 de Eerste Nederlandse Fa briek van Vélocipèden op richtte. De eerste fietsen, die hij maakte waren houten Ml- chauxvèlocipèden, die met de kaas, de melk en de klompen de roem van het kleine land aan de zee uitdroegen tot ver achter de horizon. En dat allemaal honderd jaar geleden. Hoogste tijd voor de polo naise, dames en heren. Ook de fiets kan geen onbe perkte hoeveelheid bagage torsen. Deskundigen hebben uitgerekend dat 45 kilo baga ge voor een normale fiets wel het maximum is. en dan nog op voorwaarde dat de bepak king over beide wielen wordt verdeeld. Is er alleen een achterdrager dan kan niet meer dan 25 kilo worden meegenomen. Om een goede gewichtsverdeling te krijgen wat de rijvaardigheid en het remmen ten goede komt moet de bagage over voor- en achterwiel zodanig ver deeld worden dat het voorwiel minstens evenveel te dragen krijgt als het achterwiel. Er bestaan speciale dragers voor het voorwiel waarvan men ze ker gebruik moet maken als men veel bagage wil mee nemen, of als men dat mo derne draadvormmandje voor zijn boodschappen gebruikt. Voorts moet erop gelet wor den dat naast de fiets links en rechts ongeveer evenveel gewicht wordt mee genomen. Dit met het oog op het goed blijven sporen, een rij-eigenschap die vooral op lange tochten niet gemist kan worden. De vouwfiets is in Nederland ook niet meer weg te denken. Na een wat aarzelende start van de Inheemse kat-ult-de-boom-kijkers is dit handzaam vervoermiddel nu algemeen ge accepteerd. Er zijn reeds enkele honderdduizen den vouwfietsen in gebruik en dit aantal groeit nog dagelijks. Hiermee volgt Nederland het patroon van vele Europese landen, waar vouw fietsen een steeds groter aandeel van de fiet- senmarkt opeisen. Opmerkelijk is, dat de eerste Nederlandse vouwfiets, die in 1964 op de markt kwam, zich nauwelijks onderscheidde van de gewone, traditionele fiets. Zelfde maat dus, zelfde wielen, zelfde model en zwarte kleur. Men ging er toen van uit, dat de vouwfiets vooral moest lijken op een gewone fiets. Dat standpunt is nu volledig losgelaten. De vouw fiets is een apart rijwiel geworden. Het is maar, dat u het weet. Drie cent per km. DAAR KAN JE NIET VOOR THUIS BLIJVEN Dat fietsen goedkoop Is. be wijst een becijfering, die door de Provinciale Staten van Noord-Holland is gemaakt. Een lid van dit college, dat de vergaderingen in Haarlem be zoekt, krygt als hij op de fiets komt een vergoeding van 3 cent per kilometer. Komt hij op de brommer dan krygt hy zes cent, op motor fiets en scooter een dubbeltje en 26 cent per kilometer als hij van een eigen auto ge bruik maakt. s Werelds kleinste ooncertzaat Goeie, ouwe, trouwe fiets. Tien jaar geleden was hy definitief afge schreven en gaven de beroepspessimisten geen stuiver meer voor zijn toekomst. „De mensen hebben geen zin meer om zich in het zweet te trappen", riepen ze, „ze kopen liever een rywiel met hulpmotor. Dat kost een fractie meer en het gaat van zelf". Het was aardig gepro beerd, maar God hoort ook deze wijze mannen niet meer brommen. Ze fietsen weer, omdat het zo gezond is, omdat de rikketik op peil moet worden gehouden („Je weet het Jan, ik zit in het zoetzuur en daar heb je weinig beweging in. Het is maar auto in auto uit, augurkje hier, uitje daar. Als ik niet oppas krijg ik straks mijn eigén zuur"). Ze fietsen ook, omdat het keihard „IN" is. De za kenman, die zijn klan ten bezoekt per rijwiel heeft gelijk een binnen- komertje en als hij dan ook nog met roken is opgehouden, drukt hij dat ordertje er moeite loos door. De fiets, door de welvaart de voor deur uitgetrapt, is op doktersadvies weer via de achterdeur binnen gekomen. Wereldtop U wilt cijfers? Goed, die kunt u krijgen. vo>- gens de meest recente schattingen (en u weet, hoe recent onze statisti ci zijn) zijn er anno 1968 ruim 8 miljoen fietsen in Nederland. Verhoudingsgewijs staat ons land daarmee wat fietsgebruik betreft aan de wereldtop. (Dat Kan weer een klein feestje opleveren, beste men sen.) De verkoop van fietsen is de laatste jaren sterk gestegen en schommelt nu om de 600.000 stuks per jaar. Ook de export van Ne derlandse fietsen heef' de laatste tijd een ge weldige vlucht geno- In geld uitgedrukt be steedden de Nederlan ders in 1966 voot 347 miljoen gulden aan tweewielers, wat 158 miljoen meer was dan in het jaar ervoor. Houdt men daarbij re kening met het feit. dat in de loop der jaren de omzet in motorrijwielen en scooters vrijwel is weggevallen, dan krij gen deze cijfers voor de fiets nog meer beteke- Wat de speciale fiets paden betreft: het tota le aantal kilometer? toeristisch fietspad in Nederland bedraagt momenteel ruim 2500 kilometer, daarnaast beschikken wij over ruim 1500 kilometer fietspad langs secun daire wegen. Het lijkt een indrukwekkend pakket, maar in de praktijk is het on vols doende. In het gehele land wordt dan ook hard gewerkt aan de uitbreiding en verbete ring van het fietspa- dennet. Wie de recente begrotingen van de Ne derlandse gemeenten inventariseert, zal bij voorbeeld ontdekken, dat tussen Roodeschool en Vaals geprobeerd wordt om de fietser ruim baan te geven. Algerije is een land voor avonturiers. De Europese toerist, die gewend is aan komfort en service, zal die in het land tussen Marokko en Tunesië ternauwernood vinden. Sinds de onafhankelijkheid en na het vertrek van de Franse bewoners is de toeristische accommodatie sterk achteruit gegaan. In de steden en langs de kust zijn veel hotels gesloten, voor de andere ontbreekt het kapitaal om ze te moderni seren. Er zijn geen campings. Een reisgids van het land bestaat niet meer, voor lichting en reclame in het buitenland zijn gebrekkig of ontbreken helemaal. Tegenover de nadelen staan belangrijke voordelen: het grootste land van Afrika (2.300.000 km2, zo gro als West-Europa) heeft een uitstekend wegennet, een redelijk spoorwegnet, binnenlandse vliegverbinding met alle belangrijke plaatsen in noord én zuid, landschappen die in Europa onbekend zijn, folklore en ooster exotiek. Het eigenlijke Algerije, El Djezair, dit is het eiland, tussen de Middellandse Zee en de Sahara, beslaat een 1300 km lange, relatief smalle strook langs de kust.. Hier woont het grootste deel van de ruim 12 miljoen inwoners, lig gen de grote steden Algiers, Oran, Constantine en Annaba en ligt het eco nomisch zwaartepunt van het land. Ten zuiden van dit kustgebied ligt de Sahara, bewoond door Arabieren, ne gers, nomaden. Of helemaal niemand. Koloniale stijl De toerist die Algerije bezoekt zal in de meeste gevallen per schip vanuit Marseille in Algiers aankomen. Van uit zee is de stad wit. Aan land ook nog wel, maar opvallender is de weel derige koloniale stijl van de architec tuur en de overwegend westerse kle ding van de mensen. 130 jaar kolonia le overheersing heeft een duidelijk stempel achtergelaten, het Arabische element is voor een deel uit de steden verdrongen. Het openbare leven in Algiers concen treert zich langs de haven en op het grote plein bij het postkantoor, een wit gebouw in Arabische stijl, met koepels en 'n Moors interieur. Op dit plein ko men de belangrijkste boulevards sa men. Ze lopen evenwijdig aan de kust, naar het westen in de richting van de opera en de kasba (de Arabische woon- en winkelwijk, veel geroemd om zijn schilderachtige ligging, met straatjes en trappen, met luchtjes en gesluierde vrouwen, mooi voor wie zich niet om achterlijkheid bekommert) en naar het oosten naar de stadswij ken op de heuvels en de beroemde plantentuin aan zee. Het meest leven dige en best florerende deel van de stad is tegenwoordig de Rue Michelet, tegenover de universiteit. Hier zijn de mooiste winkels, de cafés en terrassen vol studenten en flaneurs. Wie een zonvakantie buiten Algiers wil, kan terecht in Algerplage op 30 km van de stad. Daar is in 1967 een badplaats Europese stijl heropend, af gestemd op de veeleisende toerist. Trouwens de hele kust is ideaal voor liefhebbers van de zee. Strandjes en stranden wisselen af met baaien en rotskapen. Van februari tot december is het water warm genoeg om te zwemmen. En overal is volop ruimte. Maar de hotels zijn schaars, kamperen is vrij, maar niet op alle plaatsen raadzaam (daarover later). Beken en bossen Oost-Algerye is het n zienswaardig. Een reis van Algiers naar Constantine voert door de Djurdjura, een bergland met bruisen de beken en ruisende bossen, dat he lemaal niet beantwoordt aan de gang bare voorstelling van een door de zon verzengd Algerije. In de winter ligt hier n dik pak sneeuw en wie dat kan gaat er skiën. Na de bergen komt de hoogvlakte en Klein Kabylië, een van de stamlanden van de Berders (de oor spronkelijke bewoners van Noord-Afri- ka) die er nog hun eigen laai spreken. In het uiterste oosten van Kabylië ligt Constantine. genoemd naar Constan- tijn de Grote (standbeeld voor het sta tion). Van de Kabylen wordt beweerd dat ze een trots en onafhankelijk volk zijn. Dat ze trots zijn blijkt niet, ze zijn gewoon aardig. Dat ze onafhanke lijk zijn, leert hun geschiedenis. In Constantine brak in 1954 de oorlog uit. die leidde tot het einde van de kolonia le periode. De ligging van Constantine is uniek. Een drie tot vierhonderd meter diepe, smalle loodrechte kloof loopt in een halve „s" door de stad en snijdt haar in tweeën, hoog boven de afgrond ver binden bruggen de beide stadsdelen. Weinig steden liggen zo halsbrekend. Oost-Algerije is het archeologische Al gerije. In de kloof van Constantine be vinden zich prehistorische rotsschilde ringen. Feniciëers en Numidiëers be woonden het land, de Romeinen stichtten er hun steden: Timgad. T.ambese, Djemila. Hier leefde Augus- tinus, bisschop van Hippo Regius, het latere Bone (nu Annab). Ter her innering aan de kerkvader staat op een heuvel bij Annaba, boven de ruïnes van Hippo zijn (nu verlaten) basiliek. Wie Timgad, het Pompeï van Noord- Afrika bezoekt (150 km ten zuiden van Constantine) en dan nog zijn ogen wil uitkijken, moet eens de Canyon van de Oued el Abiod bezoeken. Amerika heeft zijn Grand Canyon, Algerije ook. Alleen, hij is minder „grand". Maar dit verschil wordt ruimschoots goedgemaakt door de prachtige pal- menvegetatie langs de bedding van de Oued (rivier). Een wonderlijk land schap vol kloven en rotsformaties, rood en wit, waar nomaden in hun tenten le ven en waar het doodstil is tot in alle gehuchten. Een landschap van Karl Verder zuidwaarts buiten het geberg te begint de Sahara. De overgang is vrij abrupt. De bergketens van Alge rije plonzen in het noorden in de Mid dellandse Zee, in het zuiden in de gol vende ruimte van de grote woestijn. Er is geen land in Noord-Afrika waar de woestijn zo gevarieerd is ais in Algerije. Alles is er te vinden, van steppe tol zandduinen, van zoutmoeras- scn tot hooggebergte, van kiezclwoes- tijn tot kilometers lange palmenbossen. Daarom is de woestijn misschien wel een grotere attractie dan het noorden van Algerije, dat zijn Arabische karak ter voor een deel heeft verloren en minder orthodox en „schilderachtig" aandoet dan bijvoorbeeld Marokko. Komt men uit de canyon of uit de bergen van de Aures, dan is Biskra de eerste oase. Een echte, met palmentui nen, rechthoekige woestijnhuizen en een wemelende markt vol begeerde folklore. tropisch uiterlijk Informatie Munteenheid: 1 Dinar f0.70. Voertaal: Arabisch, Frans. Prijs hotelkamer, 2 pers. vanaf ca. 7 DA. Keuken: cous-cous (droge gries met groentebouillon waarin scha pevlees is meegekookt). Prijs: 3 a 4 DA. Goede wijn: Consul Romain. Deviezen: in- en uitvoer van dinars verboden. Vaccinatie: pokken. (Aanbevolen: darm-antisepticum). Wie een indruk wil krijgen van de woestijn kan vanuit Biskra met gemak naar het zuiden. Een uitstekende auto weg verbindt de oases van de noorde lijke sahara: El Oued, de stad van de duizend koepels (elk huis heeft een koe pel) en Touggourt. Touggourt heeft een oude versterkte stadswijk, een kasba. De straten zijn zandige donkere gan gen onder de huizen door. Zo laag dat men er soms gebukt moet lopen. Het zand dempt elk geluid. Het is een don kere doolhof met geluidsisolatie, De autoweg gaat door naar Ouargla, hoofd stad van het departement Des Oasis, belangrijk vanwege de olie- en gasin stallaties in de buurt, bij Hassi Mes- saoud. 1001-nacht-oase Maar de mooiste, meest schilderachti ge. meest folkloristische duizend-en- één-nacht oase op deze route is Ghar- daia. Een stuk of zeven dorpen rond een witte minaret vormen de hoofd stad van de zeer islamitische stam der M'Zab. Hun heilige centrum is voor ongelovigen nog steeds niet toeganke lijk, wel de markt. Die is dan ook puur oosters en voor toeristen aantrekkelijk door de vele winkeltjes, waar allerlei souvenirs te koop zijn, tot levende woestijnhagedissen toe. (Voor 1 dinar per stuk. De verkoper stopt ze in een zak). Van Ghardaia naar Algiers is het 600 km. De weg leidt over honderden kilo meters door steppen, begroeid met plukken hard alfagras, voedsel voor rondgrazende kamelen. De geschetste route is voor toeristen onder normale omstandigheden goed te berijden, met uitzondering van 't voor jaar en soms het najaar. Dan kunnen er zandstormen woeden. Maar, de ge noemde oases langs deze weg hebben alle elektrisch licht en stromend wa- Ghardaia is ook startpunt voor de ech te avonturiers, die naar het uiterste zuiden gaan. De autoweg dringt nog 250 km verder in de woestijn door tot El Golea. Daar begint de „piste", het gemarkeerde traject, onderdeel van dc transcontinentale weg van Algiers naai Tamanrasset (1900 km) en verder naar Centraal-Afrika. Een tocht met •gewone auto door deze ongeciviliseerd streken is niet zonder meer aan te ra den. (Lifters worden door de grot woestijntrucks meegenomen). De Aii Algérie onderhoudt vanuit Algiers ee: vliegverbinding met Tamanrasset. Ee: vlucht over de altijd wolkenloze Saha ra is een grandioze belevenis. De woe? tijn die tijdens een dagenlange auto reis soms deprimeert door zijn verlatei uitgestrektheid, toont dan zijn kleuj ren, zijn grootsheid en veelzijdigheid ij een paar uur. Tamanrasset zelf, de meest zuidelijk! oase van Algerije, centrum van de Sa hara, centrum van het basaltblauwtj 3000 meter hoge Hoggargebergte, gangspunt van expedities, trefpunt avonturiers en globbet rotters, is eilandje van civilisatie in een gebie waar menselijk leven bijna niet mogt lijk is. Hier woonde pater Charles c Foucauld in zijn okerkleurige bord (versterkt huis), de Franse kluizenaa die wilde leven onder de meest zamen ter wereld. Maar de accepteerden hem niet en vermoord den hem. 't Waren de Touareg, 't ge heimzinnige eens gevreesde volk var roofridders, van wie de hardnekkige legende wil dat ze blank zijn en blond Maar blank zijn ze nauwelijks blond zijn is niet te zien: de zijn gesluierd. Hun ken laten alleen eer ogen vrij. Hun vrou' erd, maar die komen niet in Taman rasset. Zij leven in de schaduw tenten in het gebergte. Wie zien moet het kameel nemen. warte omslagdoe- i zijn ongeslui- Rijke toerist Tenslotte: toeristen die Algerije be zoeken klagen wel eens over onvrien delijke behandeling of over diefstal Wat het laatste betreft: in een met grote sociale nood is een toerisi altijd een rijkaard. Wie geen schoenen heeft om op te lopen, zal zien dat hij ze krijgt. Het is daarom niet raad zaam 's nachts bagage of voorwerpen van waarde in de auto achter te laten. Het is evenmin verstandig om vlakbi de grote steden zomaar ergens zijn tent op te slaan. Beter is het de gast vrijheid van de bevolking in te roepen Een gast wordt met achting en komendheid behandeld. Diefstal is dan uitgesloten. Algerijnen zijn niet onvriendelijk hooguit wat stug. Maar flink vertoon van welstand en westerse superioriteit roepen wrevel op. Onbegrip vooi land dat in 8 jaar oorlog een miljoen mensen verloor, dat wel zijn onafhan kelijkheid heeft maar nog niets méér wordt onmiddellijk gevoeld. Het is me' de Algerijnen zoals een Fransman in Algiers typeerde: „De mensen doen al les voor je als ze merken dat je ze mag". Wie dat kan opbrengen heef. een goede reis. HANS LEAR.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1968 | | pagina 14