ook
SHOCKING BLEU
loose livers
VOOR
JOU
öe kRAntentuin
Ex-MOTIONzanger koos eigen weg
verbraken
stilte in
hazerswoude
De Drie op vakantie (9)
Legio zijn de voorbeelden van zangers, die uit eerzucht of ten
gevolge van onenigheid de beatgroep, waarin zij gespeeld
hebben, verlaten om op eigen kracht een nieuwe formatie in
het leven te roepen. Een van hen is Robbie van Leeuwen, die
I Rudy Bennett en zijn Motions de rug toekeerde en zich einde
lijk ook wel eens in de schijnwerpers van de publiciteit wilde
spelen. De ex-gitarist van de Motions, die het grootste deel van
de composities voor zijn rekening nam, maar desondanks ver
stoken bleef van persoonlijke populariteit, schijnt nu in deze
opzet te zullen slagen. Bovendien is hij ook van een minder
waardigheidscomplex verlost, want naast Foggy Clover en
Klaasje van de Wal is Shorty Beck bereid gevonden in de groep
op te treden en deze laatstgenoemde nu schiet met zijn lengte
juist iets te kort bij Robbie van Leeuwen. Terwijl Robbie slechts
1.63 m lang is en bij de Motions in het niet verzonk, reikt Shorty
Beck tot 1.58 m. Wanneer we de eerste schijf van deze groep,
die zich de naam „Shocking Blue" heeft gekozen, beluisteren
dan geloven we dat het niet overdreven is te stellen dat deze
groep in de Nederlandse platenwereld zich een plaatsje zal
veroveren.
ROBBIE VAN LEEUWEN
ROBBIE VAN LEEUWEN
verlost van
minderwaardigheidscomplex
Sologitarist en muzikaal leider is de
„grote" man van de groep. Met zyn
lengte is hij dan ook een man van for
maat. zjjnde 1.83 meter. Niet zonder
gijnige trots zegt hij: „Eindelijk kunnen
de fans niet meer zeggen, dat ik de
kleinste ben van de groep: dat is nu
Shorty, de drummer".
Dat hij als huisdier een schildpad
heeft, weet vrywel iedereen. Dat hij be
sloten heeft zich muzikaal op de tiener
te concentreren is mogelQk wel nieuw
nieuws.
FOGGY CLOVER
die onder zjjn huis-, tuin- en keuken-
naam by een inmiddels ontbonden top
groep de muzikale toon heeft aangege
ven, gaat, met zijn kristalheldere en goed
geschoolde stem de vocale kleur aan
„Shocking Blue" geven. Blonde Foggy
heeft met zijn mooie stem nu de gelegen
heid om zich volkomen te doen gelden.
KLAASJE VAN DER WAL
is de opvallend goede basgitarlst van
„Shocking Blue". Weliswaar heeft hy
geen ervaring by de een of andere top
groep opgedaan, maar na zyn eerste op
treden by het toen geruchtmakende
groepje „Kick", heeft Klaasje vele hon
derden uren geoefend!
Niet alleen by de lichte muziekken
ners, maar ook by de meisjes zal Klaas
je zeker in de smaak vallen!
SHORTY BECK
is het opdondertje van „Shocking
Blue". Met zijn 1,58 meter moet hy nog
opkyken tegen Rob van Leeuwen. Shor
ty is ook in andere opzichten een man
netje apart. De enige niet-Hagenaar
hy werd in de Maasstad geboren en
woont daar nog steeds is een pittige
knaap die zyn glanzende drumstel rit
misch weet te bewerken.
Deze asblonde knaap wil het liefst met
een schattig Rotterdams meisje t.z.t. in
het huweiyksbootje stappen.
Beat l«>s, Sani and Dave, The Cream,
Ctihy Blizzards, Bee <iees, Motions,
John Mayall and the Bluesbreakers,
Cats. Allemaal favorieten van de
enige echte Hazerswoudse beat-pop-
soulgroep „The Loose Livers". Ze
zyn dan ook opgegroeid In de onmid-
deliyUe nabyheid van de plaatseiyke
en Boskoopse kwekeryen. Ze ver
hullen het niet, dat ze met wat jaloe
zie ook nog de prestatiën bezien van
vooral Stone*, Kinks en Them, die
jongens van de andere kant van de
grote plas, die Holland en Engeland
van elkaar scheldt.
„Je zou kunnen zeggen: wy met ons
vijven willen een kruising van deze
«Irle groepen zyn. En natuuriyk wil
len wo dan ook nog Loose Livers
biyven". Die dan optreden in, uiter
aard, eigen woonplaats, Zoeterwoude,
Noordwykerhout, Boskoop, enfin, de
wyde omgeving en liefst drie keer
per week het vyf duizend gulden
waard zynde Instrumentarium ter
hand nemen voor de repetities. Die
wel een plaatje willen maken, wan
neer die kans zich nog eens voordoet,
maar in feite toch maar liever ama
teurtje willen biyven. Ook al hebben
deze Loose Livers dan twee raod-
managers ln de personen van Sjaak
van Nlerop en Nic. Kaptein, aan de
andere kant willen zy de zakeiyke
besognes het liefst in eigen hand hou-
1
TO P
10
Anderhalf jaar geleden ontstond de
groep „The Loose Livers". De huidige
formatie doet het evenwel pas een
zestal maanden. Wie deze pop-adep
ten dan zyn.
HERMAN STOLWIJK (19), scholier
aan de tuinbouwschool te Boskoop
„Geitenschool mag ook!"). Is de bas-
gitarist. Wil nog wel eens graag
bulten de muziekblz tafeltennis en
damsport beoefenen.
WIM PANNEBAKKER (18), in de
kwekersbusiness, drumt en volley
balt ook graag. Hy deelt de gemeen-
schappeiyke voorkeur: „Vrouwen!"
NICO SMITS (16), een scholende
Weekhitter en tevens koopman, zingt.
„Kippetjes eten kun je me dag en
nacht voor krygen".
PIET FASE (19), ook al handelaar,
Is de sologitarist. Kan wel begrip op
brengen voor de hippies („ook al zijn
ze dan dood").
HANS DE FRANKRIJKER (17), de
slaggitarist. Is tevens componist van
de zes eigenste Loose Llvers-nummers
en tevens leveraar van de (Engelse)
teksten. De kweekscholier weet wat
dat betreft van wanten, aldus zyn 4
collega's. Maar dat hij favorieten telt
onder sterren als de Heikrekels, de
Zangeres zonder Naam, Gert en Her-
mlen zal hy wellicht niet met hen
eens zyn.
Een man wilden de Loose Livers
even in het zonnetje zien gezet: Ron
van de Kraata uit Boskoop. „Die
heeft ons heel wat bygebracht".
Johnny Ryk.
8. Holiday
Beegces.
4. Hollo, goodbye
Beatles.
5. Molodhi
John Woodhouae.
6. Zabadak
Dave Dee. Dozy. Beaky.
Mick and Tlch.
7. Massachusetts
8. From the underworld
The Herd.
Ben uruner.
110. Tomorrow is another day I
Buffoons.
Qavte&pend entie
Onder de schoorsteen
Dit verhaalt speelt zich af in een
dorpje aan de grens van Nederland
en Duitsland. Ook daar komt de
Sint in de nacht van 5 op 6 decem
ber met zijn schimmel over de daken
en strooien de Pieten pepernoten
door de schoorsteen. Maar die kin
deren daar krijgen in die nacht geen
grote cadeaus, want die krijgen ze
met Kerstmis. Sinterklaas strooit
daar met appels en suikerbeesten
en koekjes; alleen de braven krij
gen er nog iets bij.
Op die avond dus zei mevrouw
Bender tegen haar vijf kinderen,
Jacob, Greta, Jan, Hein en Chris:
„Nu zetten jullie je bordjes onder
de schoorsteen, want dan kan Sin
terklaas de dingen eerlijk verdelen.
Op ieder bordje plak je je naam.
Maar schuif je bordje niet te ver
naar het midden, dan ziet het er
onbescheiden uit. Maar ook weer
niet te ver van de rand, want anders
krijg je niets."
De kinderen zetten de mooie
bordjes keurig in een kring onder
de schoorsteen. Dan zei iedereen
„Goede nacht", en ze kropen achter
elkaar onder hun dekens. Midden
in de nacht werd Chris wakker,
want hij dacht dat hij iets gehoord
had. „Het zal wel Sint-Nicolaas ge
weest zijn, die juist met zijn paard
voorbij kwam en iets door de
schoorsteen wierp," dacht hij. Maar
nu werd hij vreselijk nieuwsgierig.
„Wat zal er wel op myn bord lig
gen, misschien wel iets moois? Ik
ga eens stiekumpjes kijken."
Zo gezegd zo gedaan.
Heel stilletjes stond hij op en
sloop naar de schoorsteen. Maar hij
zag niets. Alleen het vale maanlicht
bescheen de borden. Ze waren alle
maal leeg.
„Ik zal wel gedroomd hebben,"
dacht de kleine ukkepuk, „maar
toch is het jammer." Chris wou
alweer in zijn bed stappen, toen
dacht hij plotseling, dat hij meende
gezien te hebben dat zijn bord een
beetje achter die van zijn broers
stond. En zofèts' mofcht 'toch niet.
Dan kreeg hij itttmërs minder dan
de anderen. Eri omdat {och niemand
het zag, ging hij terug en schoof
zyn bordje een eindje naar voren
en toen nog een beetje, tot het
onder de schoorsteen lag. Met een
kloppend hart ging hij weer naar
zijn bed. Maar hij lag nog lang te
woelen, want hij wist niet of hij
het nu wel goed gedaan had. Dan
besloot hij 's morgens heel vroeg
op te staan, zodat niemand het zou
merken. „En als ik heel veel krijg,
kan ik altyd nog wat afgeven aan
de anderen, dacht hij gerustgesteld
en al gauw sliep hij tevreden in.
De volgende morgen, toen Chris
zijn ogen opsloeg, zag hij dat zijn
broers al op waren, ze stonden zich
al proestend te wassen. Greta stond
stilletjes bij het raam en keek aan
dachtig naar buiten. Chris wou
stilletjes achter hen aan sluipen,
maar moeder riep: „Ho Chrisje!,
waar wil je naar toe?"
„Oh, ik wou maar even kijken
of er iets op mijn
„Nee, blijf hier. Eerst ga je je
goed wassen, dan trek je een broek
kousen en schoenen aan en als je
dan klaar bent, dan gaan we met
z'n allen. Ik zal vooropgaan, want
anders krijgen jullie toch maar
Dat was voor Chris een tegen
valler, maar ja, moeders wil is wet.
Eindelijk was hij toch klaar en met
z'n vijven liepen ze naar beneden.
Moeder voorop. Bij de haard ston
den de bordjes met het lekkers er
op. Jan had vijf mooie rode appels,
minstens twintig noten en koekjes
en heel nieuwe schaatsen. Greta had
op haar appels, noten, koekjes en
snoepjes een prachtige witte trui
liggen. En Hein kreeg een boek
met heel veel verhaaltjes. Jacob
had een bouwdoos gekregen. En
Chris? Op zijn groot bord lag alleen
een klein appeltje, één noot en twee
koekjes, verder niets.
„Nou? Wat betekent dit?" vroeg
moeder en ze zocht de hele haard
af of er iets naar beneden gerold
was en ze keek in de schoorsteen
of er misschien iets was blijven
steken, maar ze vond geen enkele
noot of koek.
„Ik zou wel eens willen weten,
waarom jij niets gekregen hebt? Je
was toch wel zoet dit jaar?"
„Jawel" knikte Chris. Hij kon niets
zeggen, want zijn keel was dicht-
gesnoerd. Zijn broers begonnen op
te tellen wat hij misschien wel ge
daan zou kunnen hebben, maar hij
schudde: „nee, nee, dat was 't niet."
Nee. hy wist beter.
„Nou St. Nicolaas zal wel weten,
waarom hij dat gedaan heeft." zei
moeder en ze keek Chris onderzoe
kend aan. „Kom we kunnen er
verder niets aan doen. De anderen
willen je misschien wel iets geven,
maar eigenlijk hoeft het niet."
Allemaal gaven ze hem iets en
moeder zei: „Van mij krijg je ook
wel iets, maar eerst wil ik weten
waarom St.-Nicolaas je niets gaf."
Een heel uur lang treuzelde hij om
moeder heen, maar dan ging hij
naar haar toe en vertelde haar on
der vier ogen, dat hij die nacht was
opgestaan en zijn bord precies onder
de schoorsteen had gezet.
Moeder schudde haar hoofd en zei:
„We zullen er niet meer over pra
ten. Je mag je bord vanavond weer
bij de haard zetten, het kan toch
wel eens gebeuren, dat de Sint
terugkomt."
Chris zijn bordje weer onder de
schoorsteen, niet te ver in 't mid
den, maar ook niet te dicht bij de
kant. De volgende morgen vond hij
op zijn bord vier heerlijke appels,
bijna twintig noten en nog meer
koekjes, en er overheen een mooie
zachte wollen muts met een kwast
er aan. Chris liep steeds maar naar
de spiegel om zijn nieuwe muts aan
en uit te trekken.
Margriet Bavelaar maakte voor ons
Sint Nicolaas komt
Liesje heeft een briefje gestuurd
aan Sint-Nicolaas en nu is er een
briefje teruggekomen waar in staat
dat Hij maandag zal komen.
„Hiep, hoi!" riep Liesje. „De Sint
komt maandag."
„Niet zo druk Liesje," zei moeder
„anders komt Sint-Nicolaas niet" en
meteen was Liesje stil. Stel je voor,
eerst schrijft de Sint dat hij komen
zal en dat hij dan niet komt, nee
liever niet. Ze ging bij de kachel
zitten en zong een paar mooie lied-
En 's avonds, heel alleen, zette
jes. Ze zette haar schoen by de
kachel met nog een wortel voor het
paard en ging toen naar bed. Al
gauw sliep ze als een roos en
droomde van de Sint en van zwarte
Piet die een verkeerde zak had
meegebracht, een hele lege waarin
geen enkel cadeautje zat. De Sint
was toen zó boos, dat hij Piet ln de
zak stopte. Maar er kwam gelukkig
een andere Piet met de goede zak
vol suikergoed en marsepein.
Hè hè, toch was 't een nare droom
en Liesje was blij dat moeder haar
kwam roepen. Ze kleedde en waste
zich vlug en toen liep ze naar haar
schoen. De wortel was weg en er
lag weer een briefje: „Sint komt
maandag niet, maar wel vanmid
dag." En 's middags kwam de Sint
met z'n Pieten. Liesje kreeg alles
wat ze op haar lijst gevraagd had.
Ze vierden nog de hele middag feest
en later ging ze met de spulletjes
spelen, die ze gekregen had.
Er liggen nog een heleboel ver
haaltjes over Sint-Nicolaas klaar.
Ik zoek de beste er uit en dan maar
wachten tot de volgende week. Dag
kinders, heel veel plezier van de
week. TANTE JO.
fig. c) WAT IS DE VOLGORDE
VAN DE PLAATJES?
Het verhaaltje van 5 plaatjes heeft
geen begin en geen einde. Maar als
je de plaatjes verwisselt, zodat ze
in de goede volgorde staan, wordt
het heel wat duidelijker. Probeer
het eensl
HET VOORBEELD
Eerst rol je stevig een watten bal
(zo groot als 'n tafeltennisballetje)
en stopt deze in het stukje nylon
kous (1). Aan de onderkant van 't
balletje laat je ongeveer 2 cm over.
Wind hier wat wol omheen en je
hebt de hals. Maak de kous glad
daar waar het gezicht moet komen
en bind de bovenkant met 'n elas
tiekje of stevig draadje goed vast.
Knip dan het bovenste gedeelte van
de kous in strookjes (2). Dat is
het haar. Is het te weinig, dan kun
je nog een paar extra stroken uit
de kousenrest knippen en er aan
vast naaien. Voor de rest van de
pop brei je 2 gelijke delen; je zet
24 steken op; je breit ongeveer 65
naalden tricotsteek (afwisselen 1
pen rechts en 1 pen averechts) of
zoveel naalden tot het werk 16 cm
lang is. Afkanten. Vouw het werk
in de lengte dubbel en naai de kan
ten aan elkaar. Aan de onderkant
8 cm voor de benen, aan de boven
kant 4 cm voor de armen. De 4 cm
in het midden laat je open. Het
andere deel wordt precies hetzelf
de gemaakt. Leg nu de beide delen
als op de tekening tegen elkaar en
naai de randen van de opening aan
elkaar; eerst de beide bovenliggen
de kanten, dan de onderliggende
kanten.
Voordat je de laatste halve cm aan
elkaar naait schuif je de hals van
de pop tussen de twee lagen en
naait dit stevig vast. Brei een nau
we gordel om het middel van de
pop. Naai de vilthandjes in de ar
men van de pop en de voetjes in
ie benen. Naai tenslotte ogen, neus
en mond eraan en je bent klaar.
Als je de pop stevig wilt maken,
moet je hem met watten opvullen.
Een springpop
Voor deze kleine pop heb je wat dunne wol nodig; verder
naalden die daarbij horen, wat vilt voor de handen, voeten
en het gezicht, ongeveer 15 cm van een oude nylonkous en
tenslotte een prop watten, die een beetje groter is als een
tafeltennisbal. De pop kun je ophangen aan een stuk elas
tiek, zodat je het aan de kinderwagen van je broertje of
zusje kan hangen. Zonder elastiek band is het een leuk stuk
speelgoed voor een kindje van 2 of 3 jaar.
Paniek! Driewerf paniek! De boot
was verdwenen! Eerst dachten ze
nog, dat ze bij de verkeerde styger
waren, maar na goed gezocht te
hebben bleek, dat de" boot inder
daad verdwenen was. Wat nu? De
paniek was gelukkig nog niet zo
groot, dat ze vergaten om Jean-Luc
uit de Seine te vissen. Ze waren
radeloos. Na enige ogenblikken vol
ledig van de kluts te zijn geweest,
kwamen ze weer tot hun positieven.
Er werd krijgsraad gehouden. Om
de Seine langs te lopen, om te kij
ken of de boot soms was wegge
dreven was volkomen overbodig,
dat zagen ze wel gauw in. Ten
eerste hadden ze de boot goed af
gemeerd, ten tweede kon de boot
wel zo ver zijn afgedreven, dat ze
wel een week bezig zouden zijn
met zoeken en ten derde, dat was
het belangrijkste hij was verdwe
nen met de loopplank! Zo besloten
ze om zo snel mogelijk naar de
politie te gaan. Voor ze een politie
bureau gevonden hadden was het
4 uur geworden en de jongens,
doodmoe van de slaap, en Jean-
Luc bovendien nog helemaal ver
kleumd en kletsnat, werden te
woord gestaan door een bijzonder
slaperige dienstdoende agent. Toen
de jongens hem in hun gebrekkige
Frans hadden uitgelegd, wat er aan
de hand was. kwam de goede man
in actie, nu opeens klaar wakker.
Het hoofdbureau werd opgebeld.
Vervolgens kreeg Jean-Luc droge
kleren. En wat voor kleren! Een
oud uniform uit het jaar nul! Maar
wat hy nog meer kreeg was even
belangrijk: een glaasje cognac. En
na een kwartiertje was hij weer
helemaal de oude en had weer
praatjes voor tien. Er kwam een
politiewagen voorgereden. De jon
gens werd beleefd gevraagd, of ze
zo vriendtlijk wilden zijn mee te
gaan naar het hoofdbureau. Daar
aangekomen moesten ze een hele
serie gegevens verstrekken over de
boot en over zichzelf. Er zou onmid
dellijk naar gezocht gaan worden,
zei de inspecteur, die hen onder
vraagd had. Toen de ondervraging
was afgelopen werden ze met z'n
drieën in een cel gestopt, waar
zouden ze anders moeten slapen,
de politie vond, dat ze de jongens
slecht weer de straat op kon sturen,
bovendien liep Jean-Luc nog steeds
in dat akelig stijve uniform. De jon
gens sliepen een gat in de dag. Zo
moe waren ze nog nooit geweest, al
door Neef Ton
waren er nu honderd kanonnen af
geschoten. of was er door honderd
muziekkorpsen de „Marseilaise" ge
speeld, ze waren niet meer wakker
geworden.
Tegen een uur of drie in de mid
dag dacht men echter op het politie
bureau, dat het toch maar beter
was om de jongens wakker te ma
ken. Dat werd dus gedaan. Heel
verwonderd werden de jongens
wakker. Waar waren ze nu weer?
Waarom lagen ze op britsen in een
cel en waarom had Jean-Luc dat
vreemde pakkie aan? Maar toen
herinnerden ze het zich weer. Hun
boot was gestolen Ja, inder
daad, hun boot weg weg! Is die er
al? vroegen ze alle drie tegelyk.
De politieagent die hen was komen
wakker maken schoot in de lach.
Verwonderd keken ze elkaar aan.
Was het zo vreemd wat ze ge
vraagd hadden? Nee dat nu bepaald
niet, maar als je in Frankrijk bent.
moet je zoiets nu eenmaal in het
Frans vragen en niet in het Neder
lands. Dat hadden ze nu ook wel
door en dus lachten ze maar mee
met de agent. Ze vroegen het nog
een keer, maar nu in het Frans- De
„policier", zo heet zo'n man in het
Frans, wist het niet, maar hij vroeg
hen, of ze mee wilden gaan, dan
konden ze zich een beetje wassen,
wat eten en mee komen naar de
hoofdcommissaris, die hen nog het
een en ander wilde vragen. Nu, het
wassen was snel gebeurd, boven
dien waren ze veel te opgewonden
om ook maar een hap door hun keel
te krygen; dus zaten ze na tien
minuten by de commissaris. Deze
vertelde hun dat de boot nog niet
teruggevonden was en
