Met open oog op de toekomst
begon in 1964 nieuu/e fase
TIENER-IDOOL THEO
75 JAAR ELISABETH-ZIEKENHUIS IN LEIDEN (3)
NADRUK OP MENSELIJKE
VERHOUDINGEN
LEVENSBESCHOUWELIJKE RICHTING
TE WEINIG TIJD OM ZIJN GELD OP TE MAKEN
ZATERDAG 25 NOVEMBER 19«2
Instellingen, die het R.K. in hun blazoen voeren, zijn In deze tyd voorbestemd
n onderworpen te worden aan kritiek; een toets op zinnigheid, functionering en
oaatschappeiyke behoefte. Ook het St. Elisabeth ziekenhuis, dat op 9 december
haar 75-jarig bestaan gaat vieren, kan daar niet aan ontkomen. Maatschap
pelijke veranderingen en de ontwikkelingen binnen de medische wetenschap heb-
het bestaansrecht en het aanzien van de katholieke ziekenhuizen dusdanig
veranderd, dat men ze nauwelijks meer kan bezien in het licht van de godslamp
i voor de eeuwwisseling. Tegenover het duidelijk katholiek stempel van toen
de caritas, die de boventoon voerden in de ziekenhulsverpleging, staan thans
le eisen van een optimale gezondheidszorg en een goede wetenschappelijke be go
dding, die niet alleen de confessie verdringen naar een ander plan, maar ooh
aantal organisatorische consequenties hebben. Hoewel met name in het St.
Elisabeth Ziekenhuis het accent ligt op de menselijke verhoudingen, vraagt een
iekenhuis als zodanig op het ogenblik steeds meer om een straffe organisatie,
de „managing" die maakt dat een ziekenhuisbedrijf in al z(Jn facetten verant
woord wordt beheerd en zakelijk rendeert. Dat dit juist voor een R.K. ziekenhuis
noodzakelijke voorwaarde is moge blijken uit het feit, dat na de tweede we-
eldoorlog reeds 50 kleinere katholieke ziekenhuizen zijn geëlimineerd, omdat zij
an de veranderende eisen, die een optimale gezondheidszorg moeten waar-
orgen, konden voldoen.
Met een open oog voor de toekomst
legon het St. Elisabeth-ziekenhuis in
*nOA nieuwe fase. De bestuurlijke
'orm van het ziekenhuis werd ingrij-
iend gewijzigd door de instelling van
en „directorium". Omdat de congre-
jatie het bestuur en beheer van het
iekenhuis in handen wilde leggen
een aparte stichting werd in 1965
nieuwe stichting in het leven ge-
oepen met een stichtingsbestuur,
waarin de congregatie met een meer-
ierheid is vertegenwoordigd. Op 1 ok-
lober 1965 aanvaardde mr. J. G. Berg-
neijer zijn benoeming tot algemeen
iirecteur van het ziekenhuis. Dit
iracht een wijziging tot stand in de
amenstelling van de directie. Zr. M.
L van der Wulp, directrice verpleeg-
iundige dienst, en mr. Maria Media-
rix, directrice opleiding, vormen
hans, tezamen met de heer Berg-
neijer het directorium. Nieuwe func-
waren ook de benoeming van de
J. N. Bouter tot directie-secreta-
en die van de heer F. J. G. Wij-
arts, tot algemeen medisch co-
inator op directie-niveau. Voor Ne-
rland is deze bestuurlijke vorm vrij
gebruikelijk, maar hij getuigt van
irogressiviteit en toekomstvisie.
Een soort bedrijf
Op de vraag of het niet meer voor
delen heeft een geneesheer-directeur
lan het hoofd van een ziekenhuis te
lebben, kan geantwoord worden met
sen citaal uit Medisch Contact no. 43,
irg. 1967: „dat de samenwerking ge-
nakkelijker verloopt in de ziekenhui-
:en, welke worden geleid door een
jeschoolde bestuurder. In die zieken-
ïuizen worden medische opvattingen
ils vanzelfsprekend gezien in 't licht
van het belang der patiënten".
„U moet mijn taak zien als een ma
nager; het ziekenhuis als een soort
jedrijf dat zakelijk gerund moet wor-
len met elkaar, dus de staf-medici,
mijn mededirectie-leden en de hoof
den van dienst. Een algemeen-direc
teur is er primair voor de organisatie.
Hoewel hij de verschillende sectoren
zelfstandig mogelijk zal laten wer-
ten coördineert en organiseert hij. In
Frankrijk is zo'n functie niets bij
zonders.
Het grote voordeel vind ik zelf van
een niet-gespecialiseerd deskundige,
dat hij niet gebonden is en dus kan
kijken vanuit een objectieve hoek. Hij
moet een beleid voeren van verde
lende rechtvaardigheid. Medische ken-
is is niet noodzakelijk. Dokter Wij-
ks is dirigerend medisch coördina-
op directie-niveau. Hij onderzoekt
medsche problemen, die hier lig-
en adviseert het bestuur o.a. ter
ke de aanschaf van nieuwe appara
tuur. In overleg met de directie wordt
dan bekeken of het inderdaad een
urgentie is, die in het kader van de
begroting aangeschaft kan worden",
aldus de heer Bergmeijer.
Door de nieuwe bestuursvorm kon
den bepaalde taken worden gedele
geerd. Daardoor kwam een coördina
tie van inkoop en personeelsbeleid tot
stand. Zeer belangrijk met het oog
op de toekomstige ontwikkeling van
de bouwplannen was de instelling van
een directie-secretariaat met aan het
hoofd de heer J. N. Bouter. Hij vormt
echter ook een schakel tussen direc
tie en andere geledingen in het zie
kenhuis. Een functie, die in Neder
land nog maar nauwelijks van de
grond is gekomen, maar waarover H.
M. L. Kerckhoffs in het oktobernum-
De levensbeschouwelijke richtin
gen in de ziekenhuiswereld zijn op
het ogenblik volop het onderwerp
van discussie in Nederland. Uitspra
ken als: „Ik kan niet formuleren
waarom een ziekenhuis katholiek
kan zijn." Ik geloof er geen lor van.
(prof. dr. J. B. Stolte, hoogleraar
in de ziekenhuiswetenschappen aan
de kath. universiteit te Nijmegen)
en „Ik stel uitdrukkelijk dat we
onze katholieke instellingen moeten
-■houden. Ik zou zelf niet graag in
humanistisch ziekenhuis dood
In katholieke levenssfeer ge-
dt de confrontatie met doöti
iden via een andere benade-
dan bij humanisten (prof. dr.
'li. L. M. Mertens, hoogleraar
de sociale geneeskunde te Nij
megen) staan lijnrecht tegenover
elkaar. Confessieminder een
principe, dan wel een kwestie van
Zuster M. Mediatrix
mer van het tijdschrift „Het Zieken
huiswezen" schrijft: „Herhaalde ma
len heb ik de uitdrukking „vanwege
de directie" laten vallen en mijn ge
dachten gingen daarbij uit naar een
nieuwe figuur in het ziekenhuis, een
soort verbindingsman. De man zou 'n
super-vertrouwenspositie moeten gaan
bekleden en duidelijk dienen te fun
geren als intermediair tussen allen in
de ziekenhuisgemeenschap. Het hoofd
van hel directie-secretariaat of welke
naam men hem ook wil geven is voor
alsnog een omstreden figuur; ik meen
er goed aan te doen hem ten tonele te
voeren, omdat ik er van overtuigd
ben, dat wij binnen een tijdsverloop
van tien a vijftien jaar een functiona
ris van deze allure onmisbaar zullen
achten in het ziekenhuisbedrijf'.
De verhouding tot de
andere ziekenhuizen
Op de vraag aan het directorium
hoe men zelf de plaats van het Sint
Elisabeth-ziekenhuis in Leiden, naast
het Diaconessenhuis en het Acade
misch Ziekenhuis zou karakteriseren,
antwoordt de heer Bergmeijer: „Het
Academisch Ziekenhuis is primair 'n
wetenschappelijk opleidingsinstituut,
waar de research steeds groter vormen
zal aannemen. Bijzondere behandelin
gen waar de particuliere ziekenhuizen
niet aan toe kunnen komen bijv. van
wege gebrek aan geldmiddelen, zul
len in een academisch ziekenhuis
plaatsvinden. Daarnaast zou ik een
verdergaande vorm van samenwerking
affiliatie wel zeer toejuichen.
Het Diaconessenhuis is een particulier
ziekenhuis met een prot.-chr. signa
tuur. Wij hebben heel vriendschappe
lijke contacten. Het St.-Elisabeth-zie
kenhuis is katholiek, heeft een kapel
en twee rectoren. De menSën, die hier
liggen weten dat ze la minute gees
telijke bijstand kunnen krijgen".
Sfeer is wel anders
Maar de sfeer, vaak in één adem
genoemd met het Elisabeth-ziekenhuis,
hoe ziet hij die?
„De sfeer is hier wel anders dan
in andere ziekenhuizen. Maar waar dat
nu precies in zit? Moeilijk te omschrij
ven. We hebben 360 bedden; 400 per
soneelsleden. Net niet zoveel dat we
echt de vormen van een bedrijf gaan
aannemen. Het accent ligt op de men
selijke verhoudingen. Op 19 novem
ber, St.-Elisabethsdag, krijgen alle pa
tiënten en personeelsleden een kleine
attentie. St.-Nicolaas komt de perso
neelsleden cadeaus aanbieden op 4 en
5 dec."
De patiëntenbezetting van het Eli
sabeth-ziekenhuis is zodanig, dat de
helft katholiek is. Het uitgangspunt,
waarom toentertijd een r.-k. zieken
huis in Leiden is gesticht, nl. de nood
zaak van een specifieke geestelijke be*
geleiding van r.-k. zieken, is thans
niet actueel meer. In elk ziekenhuis
krijgen zieken tegenwoordig de door
hun gewenste pastorale zorg. „Het is
wel een probleem, die katholiciteit in
een ziekenhuis" zegt de heer Berg
meijer. „De mensen komen in de eer
ste plaats om beter te worden en dat
houdt niet in, zoals vroeger vaak het
geval was, beter Christen. Als ik in
een niet-katholiek ziekenhuis beter
behandeld word, dan geef ik uiteraard
de voorkeur aan dat ziekenhuis. Ik
geloof persoonlijk, dat de confessie
wel een rol blijft spelen, maar niet
uitermate dominerend".
we waarden naar voren" (prof. dr.
A.Th.L.M. Mertens uit Nijmegen).
In het Elisabteh-ziekenhuis is de
situatie op het ogenblik zo, dat er
90 religieuzen in het ziekenhuis
werkzaam sijn, waarvan 27 in de
verpleging.
„Gesloten'"
ziekenhuis
Bij de keuze van het ziekenhuis
zijn in het algemeen vier factoren
in het geding: de afstand tot het
ziekenhuis, de naam van de specia
list, het inzicht van de huisarts en
de confessie en sfeer van het zie
kenhuis. Het wetenschappelijk aan
zien van een ziekenhuis wordt voor
een groot deel bepaald door de aan
het ziekenhuis verbonden specialis
ten, hun afdeling een opleidings
bevoegdheid heeft voor assistent
specialisten, enz. De heer Berg
meijer zegt daarover: „In het al
gemeen is het het gunstigst een
eigen medische staf te hebben. Dat
heeft bijv. het Diaconessenhuis.
Op 30 nov. a.s. zal de vereniging
Medische Staf van het St. Elisa
beth-ziekenhuis worden opgericht
waarbij de staf een feit is gewor
den, zodat het St. Elisabeth-zieken
huis een „gesloten" ziekenhuis
wordt, met eigen specialisten, die
uitsluitend de patiënten van en in
het Elisabeth-ziekenhuis behande
len".
Het Elisabeth-ziekenhuis heeft
een streekfunctie. Het Stichtings
bestuur is van mening dat gezien
de moderne ontwikkelingen binnen
de geneeskunde en het ziekenhuis
wezen behoefte bestaat aan een
nieuw katholiek ziekenhuis voor
Leiden, een middelgroot ziekenhuis
met ca. 500 bedden. „Optimale me-
Mej. A. van der Wulp
praktisch pastorale aard. Of een
organisatie-criterium, zoals mr. J.
Th. de Vreeze, voorzitter van de
Vereniging van katholieke Zieken
huizen, in een artikel in „Het zie
kenhuiswezen" laat weten. „Ik ben
er helemaal nog niet aan toe om
afstand te doen van de levensbe
schouwelijke richtingen in de zie
kenhuiswereld. In een samenleving
als de onze vind ik bijv. dat een
r.-k. ziekenhuis nog steeds zin
heeft. Maar het is geen absolute eis
meer. Bovendien vind ik confessie
nog altijd een redelijk organisatie-
criterium. De verdeling van zieken
huizen in katholieke, christelijke en
algemene vind ik veel beter dan
bijv. een verdeling van ziekenhui
zen voor werknemers of werkge
vers of voor welgestelden en men
sen die het wat minder ruim heb
ben", aldus prof. De Vreeze.
dische behandeling vraagt tegen
woordig veel appratuur. We zitten
zoals de situatie nu is klem in de
binnenstad. Aankopen en slopen van
panden biedt geen oplossing meer.
Hoewel we binnenskamers er erg
intensief mee bezig zijn er is
ook al een maquette van een ont
werp zijn de plannen nog in een
dusdanig voorbereidend stadium,
dat we er nog niets over kunnen
zeggen. Er zijn een aantal moeilijk
heden, o.m. de grond voor 'n nieuw
ziekenhuis en de vraag wat er moet
gebeuren met de huidige gebou
wen, die eigendom van de congre-
Het eeuwfeest van het St. Elisa
beth-ziekenhuis over 25 jaar ligt
niet ver van het magische jaar
2000, waarop iedereen zijn toe
komstverwachtingen en -visies pro
jecteert. De ziekenhuizen zullen in
alle opzichten gewijzigd zijn. In t
moderne en functionele katholieke
ziekenhuis van Leiden zullen feest
gangers met de verbazing, die men
sen eigen is, wanneer zij geconfron
teerd worden met situaties uit het
verleden, die niet in hun leefwe
reld passen en voorkomen, het ju
bileumboekje doorbladeren.
Misschien is dat wel de grootste
charme van het 75-jarig bestaan
van het ziekenhuis dat 9 december
gevierd gaat worden. Temidden van
de veranderingen, die hun tastbare
schaduwen al vooruit hebben ge
worpen, hebben de „weet-je-nog-
wels" een speclefleke plaats. Ze
herinneren aa een brok r.-k. naas
tenliefde, dat zich door de inspan
ningen van velen heeft kunnen ont
wikkelen tot een bolwerk: het St.
Elisabeth-ziekenhuis zoals het NU
is.
HELEEN CRUL-v. BRUSSEL
Mr. J. G. Bergmeijer
Lofprijzing op
religieuzen
Voor wie de katholiciteit van een
ziekenhuis staat of valt met de aan
wezigheid van religieuzen is er nog
maar weinig hoop. In negentien
katholieke ziekenhuizen in Neder
land (waarvan er vijftig met meer
dan 200 bedden) werken religieu
zen. Ongeveer 10 pet. van het aan
tal bedden wordt door haar ver
zorgd. De gemiddelde leeftijd van
de in de verpleging werkzame re
ligieuzen is nu 45 jaar. Over 20
jaar hebben zij de 65-jarige leef
tijd bereikt. De mogelijke aanwas
zal in de verste verte niet even
redig zijn met het aantal religieu
zen dat dan wegvalt. De conse
quentie hiervan: leken-verpleeg
sters is vérstrekkender dan zo op
het eerste oog lijkt. Niet op grond
van het definitief kappen van ban
den die onverbrekelijk leken te
zijn, die van de congregatie-zusters
met de door haar gestichte zieken
huizen, maar omdat religieuzen dui
delijke voordelen hebben. „Ze in-
dentificeren zich sterk met hun
werk en waarborgen een zekere
continuïteit", (prof. dr. J. B. Stolte
uit Tilburg).
„Religieuzen hebben hun ereplaats
in onze ziekenhuizen ten volle ver
diend. Ze zijn een teken aan dc
wand door de grotere onthechting
en het grote altruïsme. Ik betreur
het achteruitlopen van het religieu-
zenbestand in hoge mate. De leken
zullen een gat moeten gaan opvul
len. Misschien komen er dan nieu-
,.Kijk eens, wat een viezerik",
zeggen de mensen soms als ze
Theo van Es, solo-zanger van
„The Shoes" op straat zien lo
pen. 21-Jarige Leidse Theo
voegt dit soort lieden met een
haal van zijn middelmatige
schouders onder het „klootjes
volk", dat Nederland volgens
zijn mening tot zo'n bekrompen
land maakt. Wat Breugheliaans
van uiterlijk, dank zij een vaal
bleek gezicht, platte krullen ge
drapeerd op voorhoofd, oren en
nek en een mond, die altijd een
beetje open staat, heupwiegt hij
al of niet in het satijn
avond aan avond voor uitver
kochte zalen, zijn eigen „sound"
te voorschijn, die het midden
houdt tussen de stem van een
bejaard heer, die toonladders
oefent en een kwakende kikker,
die aan de ooievaar ontsnapt is.
Na „The Shoes
misschien een
schoenenzaakje
■"Pheo's carrière moet men dan
ook meer zien in het licht
van de acht, die hij voor vlijt
op de lagere school kreeg, dan
van de povere zes, die de zang
les hem opleverde. Met oranje
accescoires, die de boventoon
voeren in het bruin van zijn kle
ding, vertelt hij, op de vooravond
van zijn vertrek naar het buiten
land, er wat over. Zonder bra
nie, in zijn genre opvallend be
schaafd, merkwaardig gedistan
tieerd van zijn eigen succes.
Een jaar of zes geleden is het alle
maal begonnen. Theo, die in Lei
den geboren is en er altijd heeft
gewoond, kon op school zijn draai
niet vinden. ULO en LTS. 't werd
beiden een fiasco: „Ik had altijd
met Iedereen ruzie". Op 'n feestje
kwam hij zes jaar geleden een paar
vrienden tegen, wier enige inte
resse eigenlijk ook muziek was:
„en toen zijn we zo'n beetje gaan
spelen. We waren zestien, toen we
naar Duitsland gingen. Een kennis
van ons beloofde, dat we daar de
eerste maanden wel werk zouden
hebben. Nee, ik mocht niet van
thuis, maar heb het toch gedaan.
Het was vreselijk hard werken.
Achteraf snap ik niet hoe we het
daar hebben uitgehouden. We kre
gen geen geld, onze instrumenten
werden gestolen en we werden
Duitsland uitgetrapt, omdat we te
jong waren."
Een Jaar later probeerden ze
het weer in Duitsland. Het
lukte. „We waren nog wel geen
achttien, maar hadden geen last.
We speelden in nachtclubs, had
den goed werk en verdienden
veel geld." Tijdens een kort ver
blijf in Holland werden ze ont
dekt in het patronaatsgebouw te
Oegstgeest door een producer
van de grainmofoonplatcnmaat-
sehappij Polydor. „The white
Shoes" heetten ze eerst, maar
„The Shoes" vonden ze toch leu
ker. De schoenen hebben aan
vankelijk inderdaad bij hun op
treden wel een rol gespeeld; nu
echter niet meer.
„Standing and starring" was onze
eerste plaat. We schrijven zelf de
teksten en de muziek. In het begin
speelden we wel beat; we waren
niet bekend en moesten doen wat
de mensen wilden. Wat we nu bren
gen is eigenlijk een soort rhythme
- and blues. Ik vind dat geweldig
fijne muziek. Ray Charles b.v. zingt
het fantastisch. Dean Martin ook.
„The Stancats" zijn ook geweldig.
Ik luister veel naar ze. Hoef nooit
een plaat te kopen. Ik ga naar Po
lydor en zoek ze uit.
De plaat „Na, na, na" bracht de
„Shoes" een overweldigend suc
ces. Geïntrigeerd door het hys
terisch gebrul van iemand die
in 'n dwangbuis demonen scheen
te verjagen of gefrappeerd door
de decibels, die hun muziek zo
veel dimensie gaf, dat het leek
of andere bands op triangeLs
stonden te tingelen, kocht het
publiek een recordoplaag van
deze plaat en wat de sceptische
gevoelens ook aanvankelijk wa
ren, slechts weinigen kunnen,
zonder blauwe streep op 't voor
hoofd, ontkennen dat de „sound"
van The Shoes hen niets doet.
„Er is niets met mijn stemban
den" zegt Theo van Es. „Ik
treed zes keer per week op. Als
ik mijn stem zou forceren, zou
ik na een avond schor zijn."
J"\e samenstelling van de band is
U nog precies dezelfde als zes
jaar geleden. Het honorarium niet.
„We vragen ruim f 1000.per
avond. Dat staat er gewoon voor.
Onze manager is Jan van Veen,
discjockey bij radio Veronica. Ge
weldig aardige vent. Heeft 'n enorm
fascinerende stem, vind je ook
niet? (Ik knik, en vertel hoe ik,
wanneer hij het programma „Mu
ziek bij de lunch" presenteert, al
tijd weer met een brok in mijn
keel zit. Dat is mijn lunch, die
blijft steken „Hij krijgt 10
pet. van onze verdiensten. Als we
in het buitenland optreden deelt
hij mee als vijfde persoon. De mees
te managers doen dat altijd, maar
dat vonden we te veel. Hij heeft
veel relaties in het buitenland.
Nee, Jan draait onze platen echt
niet extra veel voor radio Veronica.
Dat zou opvallen. Maar hij heeft
ons altijd al erg goed gevonden en
dus veel gedraaid. Het loopt alle
maal erg aardig op het ogenblik.
Ik verdien veel geld. O nee, ik zou
het niet eens allemaal op kunnen
maken, daar heb ik te weinig vrije
tijd voor."
In zijn vrije tijd volgt Theo een
cursus Frans. Een cursus En
gels heeft hij daarvoor gedaan.
Twee keer in de week wordt er
gerepeteerd. Uren gaan er heen
met het poseren voor foto's voor
muziekbladen enz. en het zitten
in studio's. Als je vraagt waar
hij van houdt, dan somt hij een
imponerende reeks wereldse ver
maken op, die eindigt met
paardrijden en autoraces.
Na de argwanende stilte zegt hij
lakoniek: „Ik vertel elke keer maar
wat anders. Ik lees veel. Spannen
de boeken. En encyclopedies. Ver
schrikkelijk interessant zijn die. Ik
heb er zelf vijf, ƒ54.per deel;;
er zijn er veertien van. Rood met
gouden randjes. Geschiedenis lees
ik ook graag. Die middeleeuwen,
wat een tijd was dat. Ja, alleen als
je koning was, of graaf. Die lui
hadden een leven. Heb je de film
„Angelique" gezien? Moet je be
slist doen. Schitterend. Ik hou van
alleen wat oud is. Niet van dat
strakke, moderne. Kristallen lam
pen zijn mooi. Oudhollandse stoe
len. Ik heb niet anders thuis. Gis
teren heb ik nog twee mooie schil
derijen gekocht. Tweedehands.
Prachtig, met van die grote gou
den randen. Maar 17,50 per stuk."
^ijn „gewone" Opel zou Theo
wel willen ruilen voor een
Rolls Royce of een Bentlcy.
„Machtige auto's, zo'n klassiek
model hebben ze." Meisjes? Hij
zwijgt. Favoriete zangeressen:
„Francoise Hardy". Verder niets.
Niets langlokkigs, hips en keks
uit de overstelpende fanmail ge
plukt? Dan komt de vrouw uit
de mouw: „Ik ben getrouwd."
Stilte. „Bijna vier jaar lL Ik heb
een dochtertje van twee. Jean-
nette heet ze. Ik vind kinderen
erg leukIk was wel jong
toen ik trouwde, maar ik dAcht
het zql best gaan. Ik vond haar
erg lief. Nog wel. Alleen, ik zou
nu toch nooit meer trouwen. Het
is zo moeilijk met je werk. Je
bent weinig thuis; je wilt vrij
zijn. Soms begrijpt ze het, maar
dat valt niet altijd mee. Nee, ik
neem haar niet mee als ik op
treed. Dat staat zo stom. Je moet
met je fans praten, handteke
ningen uitdelen. Ik hou daar he-
lemaal niet zo van, maar 't moet.
Dat is ons leven. Hard werken.
En als Je succes hebt, is er een
boel nijd en kritiek", zegt Theo
en hij gaat steeds ongelukkiger
kijken. De schijn Ls weer scho
ner, dan de werkelijkheid is.
Een dezer dagen vertrekken „The
Shoes" naar Duitsland voor deel
name aan tee-vee-shows en moge
lijk een daaropvolgend optreden.
„We zijn in Nederland erg bekend.
In België door Tee-vee-optreden
ook. Verder niet zo, maar daar zal
wel verandering in komen. In ja
nuari en februari gaan we op tour
nee door Italië." „Farewell in the
rain" met Surinaams ritme, hun
laatste plaat, zal binnenkort ge
volgd worden door „No money for
roses", een plaat die de „Shoes" van
hun L.P. lichten en die opnieuw
als single zal worden opgenomen in
Engeland. „Daar hebben ze meer
verstand van opnames. Weten ze
meer te werken met effecten en
geluid. Hollandse opnamen klinken
altijd wat amateuristisch Er is hier
tussen de bandjes onderling ook
zoveel haat en nijd. Als iemand 'n
plaat maakt en in de top-40 komt,
dan lopen ze al met hun neus in
de wind. Vreselijk stom. „The Gol
den Earrings" zijn wel goed, maar
hebben veel verbeelding".
„Nee, ik niet" zegt Theo met op
rechte verbazing. „Waarom zou ik?
Ik ben gewoon als ieder ander
mens. Alleen mijn zingen slaat nu
toevallig aan."
Is hij tevreden met zijn leven?
„Och, wat zou ik anders moeten
doen. Je moet leven, hè. Dit ls
niet saai. Ik bon dol op muziek.
Ik zou wel willen leren. Overal
over mee kunnen praten. Lijkt
me fijn. Studenten hebben wel
een prettig leven. Veel vrijheid.
Ze werken ergens voor. Hebben
een toekomst. Zijn dan ook echt
iets. Nee, ik drink niet veel. Ik
hou er niet van je a-sociaal te
zitten bezuipen. Verdovende
middelen? Ik moet niets hebben
van die rotzooi. Zou het mis
schien één keer gebruiken om te
kijken hoe het werkt. Zeggen ze
dat het hier in Leiden ook ge
bruikt wordt? Poch, dat is al
leen maar grootspraak. Leiden Ls
een groot dorp. Ja, ik heb over
al mijn mening over. Politiek?
Weet ik niets van. Geen idee
waar ik straks op moet stern-
Wat ik gedaan zou hebben als
ik dit niet kon doen? Ik zou
misschien naar Amerika gegaan
zijn. Daar iets begonnen zijn.
De toekomst? Ik weet het alle
maal niet", zegt hij onzeker. Ik
denk er ook niet aan. Het zal
wel allemaal terecht komen.
Eerst veel geld verdienen. In
Duitsland betalen ze wel 5000
gulden per avond. Flink sparen
en dan misschien als dit afloopt
met een goede vriend 'n schoe
nenzaak beginnen".
Theo van Es zal het echter
verstandig en aardig als hij is
voorlopig nog wel uit kun
nen zingen
HELEEN CRUL-v. BRUSSEL
