óe kRantentuin
K e >Th
ging
de
mist
in
Duizenden meisjes
zijn
een vrouw te erg
hello goodbye
De Drie op vakantie (8)
door
neef
Ton
In onze recensie van de in Rotter
dam gehouden „Hippy Happy"-
beurs la al geschreven, dat het
optreden van Keith West en z|jn
begeleidingsgroep „Tomorrow" een
muzikaal deb&cle vormde, dat
door niemand geëvenaard werd.
Keith West zei na afloop desge
vraagd: „Wat wil Je? Op de plaat
word lk begeleid door een orkest
van ruim vijfentachtig man én het
hartveroverende kinderkoortje.
Hier ln Rotterdam moest Ik het
doen met mijn drie man sterke be
geleidingsgroep. Het publiek wil
nu eenmaal dat wij ook de „Teen
age opera" brengen en moet dus
dat het min
der fijn gaat dan op de plaat".
Bovendien beweerde Keith last te
hebben van een lichte verkoud
heid. Al met al verontschuldigin
gen, die niet kunnen verbloemen,
dat Kelth een schoolvoorbeeld ls
van die artiesten, die op de plaat
geweldig zijn, maar op de Blihne
door de mand vallen als tweed e-
rangsprodokten. Keith West be
gon zo'n zes maanden terug aan
een oud Idee van hem te verwezen
lijken: het maken van een opera,
speciaal voor tieners.
„Uiteraard kon dat niet met die
zwaarwichtige melodietjes. Met
behulp van een Duits tekstschrij
ver heb lk toen een aantal moder
ne nummers gecomponeerd, die
handelen over een aantal perso
nen ln een gefingeerd dorpje er
gens in Europa. Ik kan je wel ver
tellen, dat het enorm duur geweest
ls. Ruim 1500 pond 15.000 gul
den) vergden de noodzakelijke on
kosten".
Gelukkig voor Kelth deed een van
zjjn songs het enorm bjj de teen
agers. De „Excerpt from a teen
age opera" stond geruime tyd bo
ven aan de hitlijsten ln Engeland,
België, Frankrijk, Duitsland én
natuurlijk Nederland. Begin de-
«*ii»
cember komt een tweede song uit
de opera op de markt: „Sam",
waarvan Insiders heel wat ver
wachten. Bovendien wordt dan ook
de eerste elpee gereleasd en waar
schijnlijk de film rond deze opera
ln roulatie gebracht. Al met al een
financieel zeer aantrekkelijk ge
heel. Hetgeen echter wel nood
zakelijk is, want zo gauw de pu
bliciteit rond de „Teenage opera"
enigszins geluwd is zullen wjj wel
nooit meer i
Kelth en zijn
Bill Wyman, basgitarist van The Rol
ling Stones, staat er weer alleen voor.
Zijn donkerharige, 25-Jarlge vrouw
Diana heeft hem verlaten. De reden:
zjj wil met niemand delen, laat staan
met duizenden vreemde vrouwen.
„Want", zegt zjj, „welke vrouw vindt
het fjjn dat haar man door duizenden
vrouwen achterna gezeten wordt. Het
is de schuld van de de Rolling Stones-
fans dat ons huweljjk kapot ls. Zjj
zorgden voor het succes van de Sto
nes, maar ze maakten het ons ook
onmogeljjk een normaal gezinsleven
te leiden. We konden ons huis niet
eens verlaten voor een uitstapje zon
der bestormd te worden door gillen
de meisjes".
Diana ontmoette Bill toen hjj nog
technisch student was. Bill was 19,
zjj een jaar jonger. Ze trouwden na
enige tjjd verkering te hebben gehad.
Toen Bill in een weinig bekende band
speelde ontmoette hjj Mlck Jagger
en zjjn vrienden. Hjj werd uitgeno
digd om tot hun groep toe te treden.
Binnen een jaar stonden de Stones
daarna aan de top van de popmuziek
wereld.
„Eerst Vond lk het geweldig om een
beroemde echtgenoot te hebben", ver
telde Diana onlangs. „Maar toen be
gon ons gezinsleven te veranderen.
Het succes steeg BUI niet naar zijn
hoofd, maar hjj begon zich zorgen te
maken over het gedrag van de Rol
ling Stones, over wie hij In de kran
ten las. Hjj werd stil en teruggetrok
ken".
Diana wil niet dat Bill voor haar zjjn
carrière opgeeft. Maar ze wil ook
niet schelden. De beslissing hierover
laat ze aan hem over. Een ding ls
echter zeker. Teruggaan doet ze niet.
Diana wil zich niet twee keer stoten
aan dezelfde „stone".
Herfstvakantie
met de papagaai
Ik ben ln de herfstvakantie bij mijn
oom in Brabant geweest. Die oom
heeft een boerderij met 9 paarden, 8
schapen, 12 koeien, 14 kippen en 7
varkens. Wij kwamen daar met vader,
moeder, mijn 5-jarig zusje Petra en
lk. „Zo zijn jullie daar!" zei mijn oom.
,,Ja, dat ziet u toch", zei mijn zusje.
„Zo baldadig aapje ben je daar", riep
tante die aankwam lopen. „Kom Pe
tra we gaan naar de knorretjes". „Ja",
zei oom, „er zijn 12 kleine knorretjes".
Iedere dag moest Petra naar de var
kentjes. De dagen gingen vlug voor
bij, maar 's nachts sliep ik om 12 uur
nog niet, door de stilte. In de stad
was ik gewend aan het getoeter van
auto's en zo. Hier was het doodstil,
's morgens schrok ik van het gekukel
van de haan en dan was het pas zes
uur. Ik sliep weer in en werd even
later wakker van het slaan met vleu
gels. Ik ging recht in bed zitten en
wie kwam de deur binnen? Het was
Lorre de papegaai. „Kletskop, klets
kop, opstaan, avond" riep hij.
„Avond?" riep Petra „het is ochtend.
Zeg maar: „ochtend". Maar Lorre
riep weer: „Kletskop, kletskop,
avond". Even later hoorden we voet
stappen op de trap. Het was mijn
oom. „Boem!" gooide hij de deur open
en liet ons een klein kuikentje zien.
„O, o, o wat leuk." zeiden we. „Klets
kop, kletskop, voor mij om op te eten
Lorre." 's Middags gingen we naar
het don) boodschappen doen. Ik kreeg
een babypopje en Petra een stoeltje
met een pop er in. Toen we thuis kwa
men hielden we een wedstrijd in zin
gen. Ik zong:
Midden op het grote plein
staat het stalletje van Katrijn.
„Mooie blommen, mooie blommen,
Mensen hierheen moet je kommen.
Ik heb margrlfeten, mooie anjers
Ik heb margrieten, mooie anjers
Rode rozen, korenbloemen,
Veel te veel om op te noemen.
Lelietjes voor twintig centen
Prachtig mooi je ruikt de lente.
Kijk daar komt kleine Peter aan,
By het stalletje biyft hy staan.
„Wel m'n jongen" zegt Katrijn
„Wat zal het wezen, wat zal 't zyn?
Irissen met lange stelen
Wil je paarse, wil je gele.
Moet Je ze voor je moeder halen
Neem dan lelietjes van dalen.
„Mooi! prachtig"! riepen ze alle
maal Petra zong nog een versje van
drie hondjes. „En nu naar bed!" riep
tante „want morgen moeten jullie
weer naar huis.
Marianne Amsterdam vertelt een
sprookje
Het geluksstuivertje
Er was eens een jongetje dat Pietje
heette, zijn vader en moeder waren
gestorven en hy was helemaal alleen.
Overdag werkte hy een beetje by een
boer en 's nachts sliep hy in de hooi
berg. Hij had een hondje, dat Keffie
heette. Op een dag toen Pietje
in de hooiberg lag om te gaan slapen,
stond er opeens een raar mannetje
voor hem. „Ben ik wakker of droom
ik," zei Pietje „maar u lijkt wel een
tovenaar". „Dat ben ik ook", zei het
mannetje. Keffie sprong tegen hem
op. „Stil Keffie, we gaan slapen". Ook
het mannetje ging in de hooiberg sla
pen. De volgende morgen werd Pietje
wakker en het mannetje was weg
helemaal weg, alleen vond Pietje een
stuivertje, een doodgewone stuiver,
maar Pietje wist niet dat het een
toverstulvertje was. Eerst ging hij
wat brood kopen „Hoe kom jij aan
geld?" riep de boer, maar Pietje ren
de weg en wat was dat?" Hy had
de stuiver nog. Langs de weg zat een
meisje te huilen. „Waarom huil je?"
„Ik ben jarig vandaag en nu mag
ik niet op school trakteren". „Kom
we gaan kauwgom kopen, ik heb
geld". Ze kochten kauwgom en later
voelde Pietje in zyn zak en weer had
hij nog de stuiver. Pietje kwam een
mager hondje tegen. Hij ging naar
nieuwe
VARA's „Fenklub" mag dan de primeur van de nieuwe Beatles-single ge
had hebben, „Ook voor Jou" heeft vandaag een foto van de hoes. De a-kant
van de plaat „Hello-goodbye" werd door Paul McCartney en John Lennon
speciaal voor deze gelegenheid geschreven. Paul verzorgt de solo-zang. Op
de b-kant staat ,,1'am a walrus", een werkje uit de nieuwste Beatlesshow.
„The Magical Mysterie Tour", die de B.B.C. als kerstverraaslng voor de En
gelse fans op het scherm brengt. Het verhaal draalt rond de avonturen, die
de heren Beatles beleven als zjj met een kleurig uitgedoste autobus zomaar
ergens neerstaken. Het Is de bedoeling, dat de fUm ook in Nederland op de
beeldbuis komt.
de slager en kocht een stuk worst.
Het hondje rook er aan en hapte het
toen op. En ook nu weer had hy de
stuiver in zyn zak. Nu wist hy, dat
het een toverstuivèr was, waar hy
steeds lekker brood voor kon kopen.
De gouden klompjes
Er was eens een boerinnetje, dat
heette Marianne. Ze bezat een paar
mooie gouden klompjes, gemaakt van
stevig goud. Iedere morgen stond ze
vroeg om zeven uur op en dan was
haar eerste werk de gouden klompjes
oppoetsen. Ze kon met haar klomp
jes mooi dansen. Op een keer dat ze
weer aan het dansen was en alle
bloemen en vogeltjes en koetjes naar
haar keken, kwam daar ineens een
koetsje aangereden op de Molenweg.
En weet je wie daar in zat? Prin
sesje Pampelon. Ze zag hoe mooi Ma
rianne danste in de wei. Ze stapte uit,
liep tot het prikkeldraad en wenkte
Marianne naar haar toe te komen.
Verlegen liep Marianne tot het prik
keldraad. „Zeg kind, wat kun jy mooi
dansen!" riep de prinses, waar heb
je dat geleerd?" „Ik heb helemaal
niets geleerd", zei Marianne verle
gen „dat doen myn klompjes, die wy-
zen mijn voeten hoe sierlijk ze moeten
dansen". „Hoera!" riep het prinsesje
biy „geef my dan je klompjes". Maar
het boerinnetje zei: „nee, ik geef mijn
klompjes niet". Toen begon prinses
Panpelon te huilen, ze stapte in haar
koetsje en reed verdrietig weg naar
huls. In het paleis zat koning Klaus
al op haar te wachten met het ganze-
bord. „Ha!, ik zie haar al aankomen!"
riep de koning blij en tot de portier
zei hy: „Maak gauw de deur open
want Pampelon komt er aan".
Huilend kwam het prinsesje binnen.
Een traan viel op het ganzebord. „Wat
is er gebeurd?" vroeg de koning ver
baasd. Luid snikkend vertelde ze het
hele verhaal aan haar vader, die haar
begon te troosten. „Weet je wat we
doen Pampelon? Ik stuur een lakei
met een grote zak geld en vraag dan
aan het boerinnetje of ze de klompjes
wil geven". Zo deed de koning en de
lakei kwam terug met de klompjes.
De prinses deed de klompjes aan en
begon te dansen, maar het ging niet
mooi. Ze werd zó kwaad dat ze de
klompjes uit het raam gooide. De kok
vond ze in het gras en bracht ze
weer bij het boerinnetje. Marianne
ging met de klompjes naar het paleis
en leerde de prlftses dansen.
Jolanda Phllippo.
We zijn weer terug
van de Sint afhalen
Wat ls het toch mooi geweest!
't Begon al toen we met veel plezier
de koets op- en in stapten gewapend
met toeters en vlaggetes en de kran
tenmutsen op. 't Weer was zonnig
en geen enkele muts waaide af. De
mensen langs de straat teken lachend
naar de vroiyke groep. We reden
achter St.-Nicolaas aan en vlak voor
ons de muziek. Wat hebben we ge
zongen! In de Stadsgehoorzaal kre
gen we mooie plaatsen recht over het
toneel, zodat we het bezoek van de
Sint goed konden volgen. Ook de goo
chelaar was leuk, maar de buikspre
ker met zijn pop vonden we nog het
aardigst. Om 4 uur gingen we naar
huis met een zak snoep, 't Was een
fijne middag geweest.
Dag kinders. Wie stuurt er nog
een Sint-Nicolaas-evrhaalt je
TANTE JO
fin
s<if
F
B4S--67
Fig. b:
By oni
die ik v<
jullie i
HET BEELDVERHAAL IS IN DE WAR GERAAKT.
i op de krant werkt een hele nare man. Hy heeft de strip
>or jullie had gemaakt helemaal in de wèr gegooid. Willen
s helpen de plaatjes weer ln de goede volgorde te zetten?
Het is niet zo moeiiyk geloof ik.
'£-9 :<3-S 'Y-f :0-8 'Q-Z !a-I :SuisBOido
Moe, doodmoe waren ze in bed ge
vallen de vorige avond en hoe wreed
was dan ook volgende ochtend de ver
storing van hun nachtrust. Een wre
de verstoring van hun achtrust? Hoe
dan wel? Nu, dat zal lk vertellen, ze
werden gewekt door kanonschoten!
Was er soms oorlog? Nee hoor geen
oorlog, maar wel „le quatorze juïllet"
de veertiende julie, de nationale feest
dag van Frankrijk. Als Jullie had
den gehoord wat daar in die kajuit
gezegd werd! Ja, vloeken, dat kun
nen de Hollanders wel! Maar toen ze
uitgeraast waren over de manier
waarop de Paryzenaars hun nachtrust
verstoord hadden, realiseerden ze zich,
dat het de „quatorze juïllet" was. Ze
kleedden zich vlug aan, ontbeten en
gingen de wereldstad in. Wat was het
een drukte, wat een mensen waren er
op de been. Paul, die oorspronkelijk
uit Lelden kwam, vond het net 3 ok
toberfeest. Ze vonden het grandioos
in de stad en er was geen haar op
hun hoofd die er aan dacht naar de
IJfeltoren te gaan, of het Louvre
te bezoeken. Ja, ze hadden ontzet
tend veel plezier. De parade was
prachtig. Voor de parade hadden ze
een prachtig plekje gevonden, recht
tegenover de loge van president de
Gaulle. Ze hadden dus geluk, want
als er een muziekkorps langs kwam,
waren de bazuinen en trompetter»
natuuriyk ln volle actie. Na de parade
doolden ze nog wat door de stad. Ze
voelden zich net zo als alle andere
Fransen, ze waren helemaal ln een
feeststemming. Overal waren muziek
korpsen in de stad en pas tegen een
uur of vyf merkten ze pas hoe laat
het was. Vlug gingen ze met de me
tro terug in de richting van de jacht
haven om ook eens aan de inwendige
mens te denken, want ze hadden niets
meer gegeten sinds 's morgens half
negen. Uit de metro gekomen kon
Janluc het niet nalaten een goede
fles wyn te kopen: hy was in zo'n
feeststemming. De twee anderen von
den het best, ze hadden ook wel trek
in een goed glas wyn. Vlug werd het
eten klaargemaakt en gegeten. On-
ondanks het feit, dat ze op vakantie
waren hadden ze toch haast. Overal ln
de stad zouden openluchtbals zyn en
daarnadaarna zouden ze naar
het vuurwerk gaan. Om half acht
waren ze weer ln de stad. Voor de
bals Interesseerden ze zich echter niet
ze hadden een leuk stel Franse Jon
gens en meisjes ontmoet, waarmee
ze verder de hele avond optrok
ken. Ze hadden ontzettend veel ple
zier met elkaar. Vooral door hun
grappige uitspraak waren ze hele
maal „in" by de Fransen. Ze moesten
van alles vertellen over hun land „Hol
land". Nou, die Hollanders dat wa
ren maar vreemde lui, vonden ze. Hun
verbazing steeg heleimaal ten top,
toen ze vertelden, dat ze 3 meter be
neden het zeeniveau woonden. Dat
was toch veel te gevaariyk! Ze wil
den het niet geloven. Op hun beurt
leerde ons drietal ook heel wat van
de Fransen. Het was toch wel leuk
en met al dat gepraat vloog de avond
voorby. Om kwart over elf bemerk
ten ze plotseling, dat ze zich moés
ten haasten om nog op tyd bij het
vuurwerk te zyn. Gelukkig kwamen
ze nog op tyd aan en hoefden ze niets
van het vuurwerk te missen. Na het
vuurwerk werd er uitgebreid af
scheid genomen van de Franse jon
gens en meisjes waar ze de hele
Nr. 5: De Tweelin
gen.
a) Huch! Wat is dat
spannend!
b) Ik weet heus wel,
dat het maar een te
kenfilm was en dat
er geen draken be-
c) Maar zullen we
de bedden toch maar
by elkaar schuiven.
avond mee opgetrokken waren. Ze
spraken af, dat ze elkaar de volgende
dag bij „Gare du Nord' zouden ont
moeten. Nadat zy op hun beurt ge
zegd hadden, waar hun boot lag, gin
gen ze snel op huis aan, of liever ge
zegd op de boot, aan. Eerst de metro,
dan nog vyf minuten lopen en ze
zagen de haven al. Wat hadden ze
een slaap en wat was het donker, je
kon je benen wel breken! Maar wat
gebeurde er, Jean Luc, die voorop
liep, wilde de loopplank op stappen,
maarer was geen loopplank
meer! Een enorme plons en
Jean Luc moest laten zien dat hy
kon zwemmen!
