verloren te gaan
Een goede vondst
is er om
KERSTNUMMER 1963
EN Jongeman stapte 'daags voor Kerstmis uit de Internatio
nale trein en zette voet op het perron van Gare du Nord. Met twee stappen
wrong hij zich buiten de reizigersstroom, spreidde zijn plaid op de stenen,
knielde neer en kuste, ontroerd door het weerzien, de grond van Parijs. De
stad maakte zich op om het Kerstfeest te vieren met de nachtmis en het be
roemde knapenkoor in de Madeleine, met reveillons in alle nachtclubs, hotels
en restaurants, in Bal Tabarin, in de boïte van Josephine.In het kielzog
van de jongeman maakte ik mijn entree in de lichtstad, een 18-jarig provin
ciaalse dat door de metropool werd overdonderd.
(Chanel)
1925
Veertig jaar geleden wa«
het verschil tussen Parijs
en elke andere wereldstad
groot, het verschil tussen
Parijc cn de provincie on
beschrijflijk, het verschil
tussen de Parisienne en de
Nederlandse onmetelijk. „De
dame tracht e. uit te zien
als een lichte vrouw, de
lichte vrouw els een dame"
was de richtlijn en het ver
eiste enige ervaring om te
aien wie „wie" was.
In oranje gemaqullleerde ge-
richten met fel rode monden,
fonkelde één zwaar omrand
glanzend oog onder de schui
ne rand van een diep over
het voorhoofd getrokken
clochehoed. Lichtroze zijden
kousebenen stapten met on
gelooflijke zwier en de knie
werd nauwelijks bedekt door
swarte sluike mantels met
apehaar, de nonchalante
■wart* hemdjurkjes met
lan^s negork» ttingen, het
gargonnepak: de smoking. Zo
stapte de vrouw van de we
reld uit haar auto en winkel
de in de Rue de la Palx,
ook stroomden de mldi-
nettes met een zelfde gevoel
voor stijl en chic uit de
ateliers. Ik kende het woord
„maquillage" nog niet, even
min „make-up". Ja zeker,
make-up, want de Ameri
kaanse vrouwen smeten in
Parijs met dollars in het
rond en voerden er een hoge
Een kerstetalage can de
Printemps was gewijd aan
de avondjurk: roze of zwar
te vloeiende zijde tot aan
de knie, mouwloos, een boot-
hols, een nauwelijks aange
duide taille en kraaltjesbor
duursel in geometrische fi
guren. In deze jurken werd
réveillon gevierd, danste de
vrouw op een bal maar ook
in café en dancingen zi)
danste ongeacht haar leef
tijd. De charlestonnende
grootmoeder (wil Parijs, ze
ker niet echt Frans) werd
algemeen geaccepteerd.
Er waren ook andere groot
moeders. Ik was naar Parijs
gekomen om er te leren
schilderen, kwam terecht op
een Russische emigranten-
academie en raakte bevriend
met de schilderende doch
ter van de beroemde Rus-
tische baszanger Sjaljapin.
Marfa was in huis bij haar
grootmoeder, een oude dame
in lange witwollen Japonnen
met grof gehaakte stola. Zij
rookte sigaretten uit een
slanke Ivoren pijp, niet om
dat roken (en mannelijke
dranken drinken) in de mo
de was. maar omdat zij
roken had geleerd in de ge
vangenis tijdens de Russische
revolutie. „Want het rooste-
de
die
in een gordel van groene
struisveren en een helm van
rwart gelakte haren, die
voor tout Paris de haarmode
bepaalde en het protest van
de haute-colffure smoordein
de lak. Men interesseerde
rich voor negerkunst en de
motieven waren terug te
vinden ln dessins en bizarre
sieraden. De gargonnestijl
vond geen genade in de ogen
der couturiers. Zij vochten
ertegen, verloren en legden
zich neer bij het onvermij
delijke. Allen behalve Coco
Chanel die niet aanvoerde
maar wel volgde en verbe
terde en de dure vrouw
de koopkracht minder was,
prijkte het rijkste borduur
sel en de kostbaarste garne
ring op de geklede japon-
Maar er heerste géén chaos
meer in het rijk der mode,
de couturier en de eigen
zinnige vrouw hadden elkaar
in 1930 Weer gevonden. Wel
waren er modescheppers af
gevallen, alleen zij die uit
de nieuwe levensstijl een
nieuwe mode wisten op te
bouwen, hielden stand. Zij
hadden een omschakeling te
weeggebracht van zwart naar
onopvallende kleuren, waar
bij de dessous rich aanpa»-
in de auto liggen", zei mijn
moeder toen zij de ontroe
ring over het zien van haar
onbekende kleinkinderen te
boven was, „en koop vóór
we thuis aankomen maar
eerst 'n andere lippenstift.
We gingen ons, zoals te doen
gebruikelijk, nieuw in de
kleren steken en ik kreeg 'n
kapsel met half lange krul
len zoals Garbo en een
zachte vilten hoed. Ik kocht
een goed mantelpak en de
rok sloot met een rits (dat
was nieuw), crêpe japonnen
met bont, garnering, satijn
met soustache, wollen
shawls, mutsen, pullovers, de
SSSa&3<
last van hebben in de warm
te".
Nee, ik droeg klokrokken
met een lijfje aan schouder
banden en een bolero; ge
vlochten schoenen en kleu
rige pumps, al naar gelang
onze standplaats, van de
Chinees of van Bally. Alleen
mijn lingerie overtrof die
van Parijs; ik kon mijn
Europese familie geen gro-
Aan Rochas komt de eer
toe dat hij zich verzette
tegen de militaire vrouwen
kleding. Hij ontwierp de
Amphore silhouette, ronde
schouders, smalle tailles, en
ronde heupen. Rochas was,
achteraf bezien de voorloper
van de new look.
In bezet Nederland werden
kleren ruilobjecten of vod
den. Een lange broek, een
hoofddoek en klompen ble
ken voor velen meer waard
dan de amphorelijn. Wie
zou in die uitrusting nog
mode kunnen zien!
In de Indische gevangenis
met één Jurk voor overdag
en één onderjurk voor
's nachts die snel zo grauw
waren als de met as ge
camoufleerde celmuren, me
diteerde ik over moeders
modeadviezen en vroeg me
af hoe ratten zouden sma-
1950
leerde „dat het een kunst i«
rich eenvoudig te kleden en
er toch veel geld voor uit
1930
aten. stonk
Ik leerde het zwarte colbert
dragen met het shantung-
overhemd. de zwarte vlm-
derdas. de monocle, en hoef
de maar een broei, van mijn
broer te lanen om een ge
zelschap voor dc Fek te kun
nen houden en door te gaan
voor een wat verwijfde Jon
geman. Het Jongensachtige
meisje moest lijken op een
meisjesachtige Jongen. Zo
plat was het silhouet dat
welgeschapen meisjes zich in
ril I'nel lerend elastieken
lijfje staken: de lingerie
hing in ren rechthoek aan
twee schoutlerbandjes, de
pyjarüa was breed, recht cn
slecht
Er regeerde geen haute cou
ture in Parijs. De exclu
sieve klanten die zich per
soonlijk lieten bedienen door
de modescheppers, werden
overspoeld door de massa.
Er heerste alleen een stijl
dl* bloeide in bet bohémien-
kwartier Montparnasse waar
Xikl, het model van de be
roemde Japanse schilder
Foujita, de toon aangaf. In
de Moulin Rouge liet Mis-
tlnguette haar benen zien. In
de Folies Bergère trad Jo
sephine Baker op, gekleed
Vijf jaar later verliet ik het
ouderlijk huis als bruid in
een wit satijnen japon die
vóór kort en achter lang
was. De bruidsmeisjes droe
gen champagnekleurige ja
ponnen in ongelijke punten,
een vos om de schouders en
zwart fluwelen hoeden met
grote randen. Tulen stroken
omzoomden halverwege de
kuit de zijden japonnen van
de gasten.
De huwelijksreis voerde
(naar Indië) over Parijs. Het
verschil tussen hier en daar
was niet zó groot meer. De
mentaliteit was veranderd.
Het wachtwoord luidde nu:
een dame mag niet zo goed
gekleed zijn als een manne
quin. En dat gaf een brevet
van goede smaak aan leder
die wat eenvoud betrachtte.
Het grijs, beige en wit van
Chanel. bud het zwart ver
drongen. haar jerseys en
zachte stoffen pasten in deze
mode. Ik droeg wmu-rjur-
ken met lange smalle mou-
pund, jabots; zij vielen niet
uit de loon. In mijn koffers
lagen de zomerjurken,
mouwloos en recht, of met
plooien en een jasje, rokken
met ingezette klokken en
een normale taille, blazers
Het klopte allemaal heel
aardig met Parijs. Maar wel
zag ik dut mijn bruidsjapon
achter was geweest: de
Franse galajapon reikte aan
alle kanten op de grond, en
dat onder een hemel van
samenpakkend wolken
Onder invloed van Amerika
waren de rokken in de char-
lestontijd steeds korter ge
worden: zolang de welvaart
groot was, kon men het zich
permitteren overvloed af te
wijzei», het was zelfs heel
gedistingeerd. Maar na de
Amerikaanse beurskrach in
'29 zakten de rokken met
decimeters en de avondjur
ken tot op de grond. Nu
kwam het erop aan te laten
zien dat meters stof werden
gebruikt door al wie dc
krach langs de koude kleren
kon laten afglijden. Juist nu
ten. Maar een tegenspeelster
van Chanel verscheen op het
toneel, Elsa Schiaparelli, en
zU ontvouwde een waaier
van sproeiende kleuren
waarvan een lila-achtig roze
de naam „Shocking" kreeg.
Mijn lingerie was in de af
gelopen jaren wat uitge
breider geworden, ik droeg
nu een behaatje maar mijn
onderjurkjes en chemises-
enveloppe misten de rijke
kantversiering van de com-
binaison-culotte en naast de
pyjama's van vrouwelijker
snit weren in <le etalages de
allerliefste nachthemdjes uit
gestald.
Wij hadden ons Intussen
aardig leren opmaken en in
1930 was de Parijse maquil
lage minder hard. Joséphine
danste niet alleen, maar zij
zong nu ook: zij droeg
hoofdtooien want de gladde
helm was verleden tijd- Men
liet zich onduleren, de per
manent, op dit moment nog
onvolmaakt, was juist uitge
vonden. Vijf jaar revueleven
pakt aan. Joséphine droeg
méér textiel. Parijs was be
daarder geworden en wij wat
meer bij de tijd.
1935
ln de tien jaar die volgden
klonk steeds hier en daar
oorlogsgerommel, en wij
hoorden meer over politieke
dan over modedictatuur.
Maar aangezien dictatoren
rekening moeten houden met
elkaar, is In de mode van
die dagen iets van de poli
tiek terug te vinden, orde.
discipline, leuzen en leugens
De mode verloor haar vrij
heid, legde de vrouw wetten
op en was daarbij dikw{jls
oneerlijk.
In '35 waren wil „op verlof
in Europa. Het verschil tus
sen mode in de tropen en
m Je in Amsterdam was
jaar geleden tussen Amster
dam en Parüs. Ik bad in
Batavia een mantelpak la
ten maken, maar de boot
trein had me nog geen
kilometer over de Neder
landse grens gebracht of
ik zag al dat het helemaal
fout was. De schouders te
smal. de rok te lang, de
taille niet genoeg geaccen
tueerd. „Laat die hoed maar
De Franse haute couture be
leefde een dieptepunt, de
Amerikaanse kopers waren
niet in groten getale terug
gekomen. De werkende
vrouw bepaalde ln Parijs
steeds meer het beeld en er
bloeide een snobisme op:
vooral geen parvenue te
lijken.
Een jaar tevoren bad Lu-
cien Lelong de eerste Parijse
boutique geopend: haute'
couture in serie gemaakt,
zodat ook het minder selecte
publiek zijn modellen zou
kunnen dragen. De Chambre
Syndicale de La haute Cou
ture zwaaide boos met sta
tuten. de broeders en zusters
in de kunst keken Lucien
kwaad aan. Als zij vooruit
ziend waren geweest hadden
zij zich die moeite kunnen
besparen, nu heeft elke mo
deontwerper een boutique.
Maar we waren nog in 1935.
Marlène Dietrich liet zich
in dit jaar een japon maken
door madame Grès, een ge
drapeerd gewaad dat de
Griekse beeldhouwwerken
evenaarde en waarvan al
leen Grès het geheim kent.
Twintig jaar later zou Mar-
lènes dochter dez.e japon nog
eens dragen en er groot suc-
De Europese familie was
verrukt van de fraai gebor
duurde echt zijden lingerie,
die ze uit Indië ontvingen.
ter plezier doen dan de echt
zijden garnituren te sturen,
pastel getint, allerfraaist ge
borduurd door geduldige
Chinese handen.
In een Vogue van '38 zag ik
op een gouache van de Pa
rijse schilder Bérard drie
kleurige avondjaponnen van
madame Schiaparelli, koker-
nauw tot onder de knieën
en licht klokkend op de
grond, de blote schouders
twee maal zo breed als
de onwaarschijnlijk smalle
heupen, de korte geborduur
de avondcape met driemaal
zo brede schouders in
„shocking"! Op het eerst
volgende soosbal werd ik
oprecht bewonderd in de
plattelahdsimitatie van Bé-
Moeder stuurde een bolero,
„net zoals die van Gene-
vléve Fath. en er hoort
eigenlijk een grote platte
hoed bij", schreef ze. En dat
was haar laatste modeadvies
Maar in '45 was het afge
lopen en de run op lappen,
patronen, punten en winkels
begon. Hoezeer de manne
lijke tendens tegenstond,
bleek uit de stormloop die
de vrouwen uit de geal
lieerde legers ondernamen
op de Parijse coutures; de
eerste wens was het uniform
afdanken en de vrouwelijke
koketterie een kans geven.
Eind '45 kwam ik per vlieg-
dekschip in een kamp op
Ceylon terecht en 'n vreem
de omstandigheid bracht mij
op kerstdag naar een luxu
eus Engels hotel in de oude
indrukwekkende stad Kan-
dy, waar ik imijzelf voor het
eerst sinds Jaren ten voeten
uit zag in een spiegel die
geflankeerd werd door vi
trines met Indiase juwelen;
ik zag een vormloze, kleur
loze zak.
Maar op weg naar het moe
derland was een textiel-
oase ingericht aan de Afri
kaanse kust langs de Rode
Zee, een woestijnstation met
klerenbarakken. Wij kregen
een jurk, een mantel, een
stel ondergoed en schoenen;
en wij vrouwen vergeleken.
Benijdden elkaar om een be
tere catch. We werden weer
Moeder, 80 nu, wel geschokt
door het weerzien, keek toch
niet zondér kritiek naar onze
kleren. Zelf droeg ze een
jurk die heel elegant was
gemaakt uit mijn achterge
laten verlofmantel anno '35.
De mensen wachtten. Op
herstel van wonden, herstel
van krachten. Er was nog
niet genoeg textiel. De vrou
wen haalden de schade in
met monsterlijke bouwsels
van hoeden. Hoe chic was ik
niet met een creatie van
twee hoeden boven op el
kaar. Hoe gelukkig waren
wij met de eerste nylons.
Maar we wachtten, en toch
kwam de donderdag nog
plotseling: Op 2 Januari '47
bracht Dior in de eerste
collectie van zijn leven de
NEW LOOK.
Dior had de moed rich ra
dicaal van de belangrijkste
elementen uit de voorgaan
de mode af te wenden: de
hoge schoudervullingen ver
dwenen, de schouders kre
gen normale ronding, de tail
le werd smal, de heupen
geaccentueerd en de spor
tieve rokzoom verlengd tot
15 cm boven de grond. En
dit op het ogenblik waarop
in de meeste landen nog
een gebrek aan textiel
heerste. Voor één patroon
van Dior was soms 35 meter
toile nodig en een enkel
stuk kon 500 uren handar
beid vergen.
Zo ging van Diors new look
niet alleen stimulans uit naar
de couture, maar ook naar
de textielfabrikanten en dat
was het doel van de tex-
tielkoning Boussac met wie
Dior nauw gelieerd was.
Het eclatante wereldsucces
van Diors romantische mode
bewijst dat de tijd er rijp
voor was, maar van de ande
re kant moet gezegd worden
dat deze stijl niet meer in
ons tijdsbeeld paste. In één
opzicht rebelleerde de vrouw
tegen al die vele meters
stof, zij bracht haar badpak
terug tot de afmeting van
twee smalle stroken. De bo-
Van lichtroze
zijden kousebenen
onder gar^onne jurken
tot gedessineerde maillots
onder nog kortere robes
chandails
venste strook profiteerde
van de wonderen der foun
dationindustrie. De beha,
voorkwam of stimuleerde 'n
boezemcomplex, al naar -ge
lang de aard van het slacht
offer.
1955
Wat Lucien Lelong om
streeks '35 probeerde en hem
nagenoeg onmogelijk werd
gemaakt, zette Dior door ln
het groot. Hij kwam uit de
1 voren toren om zich in te
laten met de confectie en
hiermee viel de laatste bar
rière weg tussen de grote
mode te Parijs en daarbui
ten. De strenge exclusiviteit
van de haute couture werd
meer en meer prijsgegeven:
andere couturiers volgden
het voorbeeld van Dior die
achtereenvolgens de leiden
de motieven gaf voor de F-
lijn, H-lijn en A-lijn.
Er wisselen tendenzen van
oriëntalisme, surrealisme, (de
Givenchy), het existentialis
me viert hoogtij. Het vie de
bohème is verlegd naar
Saint Germain des Prés.
Wéér een naoorlogse jeugd
maar nu met minder uit
bundigheid over een bevrij
ding, meer wantrouwen te
gen de toekomst. Zij kussen
de grond van Parijs niet,
maar staren met tragische
ogen naar een verschiet dat
geen hoop schijnt te geven.
De zwarte truien en broe
ken,. de sandalen en lange
haren vallen vooralsnog bui
ten het kader van mode
Maar jonge mensen zwer
men uit en verspreiden vlug
een idee. Ten slotte gaan
die zwarte broeken vervelen,
jong* energieke vrouwen
willen wèl comfortabel maar
ook aantrekkelijk gekleed
rijn. En Chanel staat voor
ze klaar. Tien jaar geleden
maakte Coco Chanel haar
grote come back. In 1911
startte ze in de mode, in '39
trok re rich terug, naar bet
leek voorgoed. Maar het
Jaar waarop rij terugkeerde
op het modetoneel werd een
groot jaar en haar naam is
in deze tien. Jaar op ieders
lippen geweest. Chanel
maakt kleren van grote dis
tinctie, die gedragen kunnen
worden door vrouwen van
haar eigen leeftijd, maar
desondanks is zij de ont
werpster bij uitstek van de
MODE JEUNESSE. Zij gaat
haar eigen weg, die van de
Chambre Syndicale afbuigt.
Zij kan het doen: er gaat
geen seizoen voorbij of in
kopers en pers zijn enthou
siast Chanel, heel oud, ont
werpt jong. f
1960
Hoe viert de vrouw in 1960
feest? Van top tot teen als
een kerstboom. Goud- en
zilverbrokaat glanst van de
lurex, haar kapsel is toren
hoog en met sieraden opge
smukt zij draagt een lange
avondjapon of een korte
cocktail. Yves Saint-Laurent
brengt een eclatant avond
toilet dat stijf staat van
gouddraad en geen rok maar
een broek blijkt te zijn.
Er is intussen een empire-
look geweest, maar elke look
is niet blijvend en de taille
i het
1945
'40.
Ne-
1940
In mijn moeders brieven
kwam, na dit verlof, meer
aandacht voor de mode
Mijn rimboeuitrusting had
haar geschokt. Om te zorgen
dat ik toch vooral bij bleef
stuurde zij voortaan leuke
confectie jurken, imprimiet
en pakjes met vierbaans
rokken, licht getailleerde
jasjes en kopmouwen.
..De rokken worden weer
iets korter", schreef ze. „Je
volgt het toch wel in de
modebladen0 Ik vind de
vierkante schouders echt
chic en het langere haar zal
je goed staan want echte
krullen worden door de
permanent nog niet nage-
„Het tailleursjasje is weer
langer", was 't het Jaar daar
op. „maar de mantels heb
ben nu wel erg brede schou
ders. Maar daar rul jij geen
In de archieven van
derlandse modeuitgever ligt
nog het Duitse verbod mode-
tekeningen of foto's al te
heelden met rokken die
langer zijn dan 2 cm onder
de knie 't zijn vreem
de machten die de mode bc-
i>alen. Tien jaar lang was de
mode bezig geweest zich los
te maken van de vermanne
lijking. Filmsterren als Mag
West werden bewonderd;
Mag stuurde een gipsafgiet
sel van haar weelderige vor
men MMr jMttapf in een
jacht op garneersels en over
daad. een tgpisch voorteken
van de naderende cata-
En het eerste wat de oorlog
deed ten opzichte van de
mode was: de vrouwelijke
kleding te laten lijken op
die van de mannen. De Pa
risienne droeg korte rokken,
mannelijke schouders en
haar houten zolen klepper
den met de laarzen van de
bezetter mee. Maar zij maak
te haar kapsel zo vrouwe
lijk als maar mogelijk was.
zweeft naar het normale.
Naaldhakken boren gaatjes
in het parket. Maar die
avondbroek, ofschoon beslist
niet populair heeft toch t
taai leven en enkele jaren
later zal elke inkoper
een huis dat zich respecteert
toch zo'n brokaten, of kan
ten, of fluwelen ensemble
hebben gekocht onder d«
naam hostess dress.
We wonen ln ons tailleur
met onafscheidelijke truitjes
de blouse over de rok
die alsmaar korter wordt.
Elegante hoge laarzen willen
de koude benen wel v
men. We gaan ons i
top tot teen in het bont
hullen; zonder nertshoed
ben je nergens (nadat
Jarenlang het land aan hi
den gehad hadden). Wie n
wil tellen garneert rich n
chinchilla en de pan ter-
Laarzen liggen al in het
verschiet. Blijven de rokken
wel recht? Nee, ze krijgen
Chanelplooien. ze krijgeu
ruimte en de Nederlandse
modejournalist kiest onge
lukkigerwijs voor de rokken
die geren de naam „gerende
rok" (ofschoon gegeerde rok
gemakkelijker leest) en de
mode-oppervlakkige vrouw
wordt dan ook voor het
raadsel van de ge-rénde rok
geplaatst.
Wat doet het er toe! We
rennen immers vat
mode naar de andere. Tien
tallen ontwerpers uit ver
schillende modecentra, met
verschillende ideeën, storten
elk half jaar een nieuwe
modevloedgolf ov
heen. En met een greep
naar de literatuur,
muziek en beeldende kunst
praten we over KLASSIEKE
mode. Dat rijn dan de mo
dellen die zich distantiëren
van het extreme, die zich s
veel mogelijk op de vlakte
houden zodat wij het wagen
aan te nemen dat ze het
enkele seizoenen uithouden.
En we grijpen vol vertrou
wen naar Chanel. 1960 is in
onze familie een bijzonder
Jaar. Twee kinderen trou-
wen. Tussen Kerstmis
Nieuwjaar hebben wij een
bruid in huis, met een gé-
rende bruidsjapon.
1965
Vandaag besluiten wfl on*
laatste lustrum. Dit Is het S
Jaar van de astronautenlook
geworden, het jaar waarin dé I
naam Courèges te pas en te
onpas werd gebruikt. Weg
met de vrouwelijkheid, weg I
met de romantiek, weg met
de al te geprononceerde beha.
Een geometrische mode met
fotomodellen en mannequins
die rechte, hoekige poses p>
aannemen en functioneel
Een beetje kitschachtig met
wit leren zomerlaarsjes,
witte brillen met spleten,
maar kom, wie daar op ziet
is een kniesoor. Er is ook
pop-art en op-art. De meis
jes dragen helmen en wil
len raketvrouwen zijn, geen
maangodinnen. Een rage, in
overrompelende rage die de
man, die ze bedacht,
ontkrachtte zodat hij bU de
volgende collectie verstek
moest laten gaan.
Beatmode voor een andere
groep, jongensachtige meis
jes die eruit zien als meis
jesachtige jongens wan
neer hebben wij dat toch
eerder gehoord? Vandaag
zijn de robes chandails weer
hemdachtige zakken, korter
dan onze ga rgonne jurken
dan ook gedessinneerde mail
lots onder en dat is wèl zo
goed als de zijden kousen I
van 40 jaar terug. De schoe- I
nen die hierbij passen lijken I
merkwaardig veel op de
bandschoentjes van de char- I
leston. De twist, de jenka, I
de sirtaki zijn niet gekker
dan de shimmy en de black
bottom.
Do modieuze vrouw draagt I
dit jaar met Kerstmis een I
japon van witte zuivere wol.
Wat komt mij dat bekend
Dezer dagen heb ik een
kleinkind ten doop gehou-
den. De grof gehaakte doek
waarin het naar dc kerk I
werd gedragen zal met I
Kerstmis als hoogst modi- I
eus om zijn moeders schou- I
ders liggen.
Er is in die veertig jaar
niet eens zo heel veel
veranderd. De werkelijk
grote mode-omwente
ling heeft plaatsgegre
pen in de twintiger
jaren. Alles wat daarna
is gekomen vloeide eruit
voort en er is geen
enkele mode meer ont
staan die zo wérkelijk
schokkend en bevrij
dend was.
A. MAC GILLAVRY-
VERLINDEN
