de blinde mens onderhoud
DE LEIDSE COURANT
kan
in eigen
voorzien
armitage en campbell verrichtten
prachtig pionierswerk
Er zijn veel dingen, die een
blinde niet kan doen. Daarom
moet hij de dingen, die hij wel
kan doen, beter doen dan een
niet-blinde. Dit is de richtlijn
van de Engelse „Koninklijke
Normaal-Scnool voor Blinden",
die in 1872 in het leven werd
geroepen door twee energieke
blinden en die nog steeds heel
belangrijk werk doet ten be
hoeve van de blinde jeugd.
T"\E „Koninklijke Normaal-School en
Muziek Academie vooi Blinden"
ontsproot aan een j^ngeis-Amerikaans
initiatie!. Immers, hij dankt zijn ont
staan aan een toevallige ontmoeting
van een Engelse arts en een Ameri
kaanse musicus. Die ontmoeting vuaa
bijna negentig jaar geleden plaats.
De arts was bijna blind. De musicus
had door een ongeluk in zijn jeugd
het gezichtsvermogen geheel verlo-
De Engelsman was dr. Thomas
Rhodes ermitage, een officier van
gezondheid, die zich m de Krim-
oorlog had onderscheiden. De Ameri
kaan was Francis Joseph Campbell
geboren in Tennessee en ondanks
zijn blindheid opgeklommen tot di
recteur van de afdeling Muziek van
hetv.Terkins Blinden instituut" te
Boston. In 1871 vertoefde hij in En
geland en leerde hy dr. Armitage
kennen, Armitage besteedde een groot
deel van zijn geld en tijd aan olin-
denzorg. In Campbell ontdekte hy
een verwante geest, een dynamische
figuur met de ervaring, die nodig was
om een omwenteling op het terrein
der blindenzorg te bewerkstelligen.
In tegenstelling tot de toen gang
bare opvatting was Armstrong over
tuigd, dat tal van blinde jongens en
meisjes in sommige beroepen even
goed zouden kunnen slagen alg niet-
blinde jongelui, mits zij op de juiste
wijze werden opgeleid.. Met grote
belangstelling had hij de resultaten
gevolgd van het Parijse „Nationaal
instituut voor Jonge Blinden", waar
men de leerlingen zo grondig school
de in muziek en piano-stemmen, dat
zij na hun opleidmg in eigen onder
houd konden voorzien. Armitage en
Campbell besloten, een nieuwe
„School voor Blinden" te stichten.
Daar „Crystal Palace" (het reus
achtige glazen gebouw van de we
reldtentoonstelling van 1851) het
Londense muziekcentrum was, ves
tigden zij hun school vlak bij dit
„Kristalpaleis". In 1872 werd de
school geopend. Hij was onderge
bracht in drie kleine huizen. Camp
bell werd directeur. Het succes kwam
snel en was zeer groot: Koningin Vic
toria stemde er spoedig in toe, het
beschermvrouwschap op zich te ne
men. In den beginne waren er onder
de leerkrachten veel Amerikanen.
In 1909 werd Campbell geridderd we
gens zijn verdiensten op het terrein
der blindenzorg en mocht hij zich
Sir Francis noemen. In 1912 ging hij
met pensioen. In 1914 stierf hij.
REEDS IN DE eerste jaren werd er
geen moeite gespaard om de leer
lingen midden in het volle leven te
plaatsen, want Armitage en Camp
bell wisten, dat ook een blinde een
goed en vol leven kan leiden. Zij
wisten dit uit eigen ervaring. Zij
zorgden, dat hun leerlingen ook li
chamelijk een goede opvoeding kre
gen. De jeugdige blinden beoefenden
de zwemsport in een overdekt zwem
bad. Zij maakten fietstochten op
speciaal voor hen gebouwde driewie
lers, soms van 80 km heen en terug
per dag. Zij kregen rolschaatsen ter
beschikking. In de winter vermaak
ten zij zich met sleden. In 1875 maak
te Campbell in zijn jaarverslag mel
ding van een nieuwe uitvinding, die
„schrijfmachine" heette en weiks mo
gelijkheden voor het blindenonderwijs
direct door hem gezien waren. Toch
duurde het nog een kwart eeuw vóór
die mogelijkheden ten volle verwe
zenlijkt konden worden, want pas in
1898 stelde men een Braille steno
grafie-systeem samen.
Zó snel ontplooide de school zich,
dat men reeds in 1873 moest verhui
zen naar nieuwe gebouwen in Upper
Norwood. De volgende verhuizing
vond pas plaats in 1940 en wel naar
een landhuis nabij de zuidkust van
Kent, dat men voor de duur van de
oorlog had gehuurd. Toen een Duitse
invasie dreigde, besloot men om de
leerlingen te evacueren naar Dorton
House te Aylesbury (Buckingham
shire), waar de school gastvrijheid
genoot van het „Koninklijk Londens
Blinden Genootschap".
LIET WAS HET begin van een moei-
lijke tijd en de toekomst scneen
onzeker. Aan deze onzexerheid kwam
een einde door de aankoop van het
kasteel Rowton in de buurt van
Shrewsbury (Shropshire), in februari
1941 begonnen de leerlingen naar dit
kasteel te komen. Naarmate de nood
zakelijkste werkzaamheden vorder
den, kon men meer leerlingen laten
komen. Men besloot tot de opstelling
van een nieuw leerprogramma. Kin
deren beneden de twaalf waren voor
taan uitgesloten. Ook hoger onderwijs
werd vrijwel geheel afgeschaft. De
school-afdeling nam slechts leerlin
gen aan tussen de twaalf en zestien
jaar, die getest waren op hun ge
schiktheid voor de (verdere) vak
opleiding, die gericht was op de vor
ming van musici, piano-stemmers en
steno-typisten. De school verkreeg
toen de officiële erkenning als cen
traal opleidingsinstituut voor blin
den in die drie beroepen.
^A DE OORLOG had men gehoopt
1 de school weer naar Londen te
kunnen verplaatsen, doch dit bleek
niet doenlijk. Daarom besloot men,
plannen te ontwerpen om kasteel
Rowton met de nodige gebouwen uit
te breiden. Zij waren nog maar nau
welijks gereed, toen een zware brand
uitgebroken in de vroege ochtend
uren van 5 maart 1953 een dikke
spaak in het wiel stak. Houten ge
bouwen, waarin zestig jongens waren
ondergebracht en de meeste oefen-
kamers voor muziek en piano-stem
men werden totaal vernield. Gelukkig
werd niemand gewond. Een zuster
organisatie op het terrein der blin
denzorg bood de school gedurende
enige tijd gastvrijheid aan. De op
lossing kwam, toen men er in slaag
de het in de buurt van kasteel Row
ton gelegen slot Albrighton aan te
kopen. Dit werd in orde gemaakt als
woonplaats en opleidingscentrum voor
oudere jongens en jonge mannen,
terwijl kasteel Rowton in gebruik
bleef voor jongens en meisjes van de
schoolgaande leeftijd. De gevolgen
van de benarde oorlogservaringen en
zelfs van de brand waren dus goed
geweest: Twee kastelen in een prach-
ZIJ, DIE DE SCHOOL thans be
zoeken, behoeven geen cent te
betalen. De tijd, dat een bijkans blind
ventje barrevoets door geheel Lon
den moest wandelen om zijn plaats
op de (toen jonge) school in te ne
men, is verleden tijd geworden. Wel
werd dat ventje later een piano
stemmer, die goed voor zich en de
zijnen kon zorgen, maar zijn leertijd
verschilde hemelsbreed van die der
tegenwoordige leerlingen. Een bezoek
aan kasteel Rowton en slot Albrigh
ton leert dit onmiskenbaar. Men
ontwaart het, als men een groepje
blinde knapen een cross-country ziet
lopen. Men bespert het, als men de
leerlingen gadeslaat in de knutsel-
kamers bij de vervaardiging van ta
feltjes, asbakken, ja, van een pick
up voor een grammofoon. Men ziet
met bewondering voor de leerkrach
ten en de leerlingen gelijkelijk hoe
blinde meisjes in de keuken aller-
hand kookgeheimen tot de hunne
maken en hoe zij vaardigheid verwer
ven in de verzorging van haar ge
zicht en handen. Men is verbaasd,
als men in een klein laboratorium
blinde jongens eenvoudige chemische
proeven ziet nemen aan de hand van
wat hun neus en hun oren waarne
men. Kortom, zo'n bezoek leert, dat
blinden heel wat dingen kunnen doen,
waartoe zij vroeger niet in staat
werden geacht.
Ook de cijfers wijzen in die dich
ting. In de jaren 1941-1955 vonden
94% van alle leerlingen een betrek
king, die hen financieel onafhanke
lijk van derden maakte. Wat dit be
tekent voor een blinde in materieel
zowel als in psychisch opzicht, be
hoeft wel niet uitvoerig betoogd te
worden.
De thans in de kastelen Rowton en
Albrighton gevestigde „Koninklijke
Normaal-Scnool voor Blinden" ont
sproten aan het inzicht, het initiatief
en het doorzettingsvermogen van dr.
Armitage en de Amerikaan Campbell
is in de loop der jaren een groot
succes geworden. Dat dit het geval
kon zijn, is te danken aan het feit,
dat men er streeds naar heeft ge
streefd en nog streeft om mensen
te vormen, die niet alleen van het
leven kunnen genieten, doch ook in
staat zijn, in him levensonderhoud
te voorzien. Het is een wijze stelregel,
die bij de vorming van jonge men
sen blind of niet-blind steeds
voor ogen dient te worden gehouden.
Midden: In een praktijk-kamer leert een jonge leerling pianomuziek in Brailleschrift lezen.
Linksonder: Onderricht In pianostemming. Geholpen door leermeester Whitton, betast de 19-
jarige William Parker het toetsenbord.
Rechtsonder: De 12-jarige Yvon Stewart „leest" de lijsten in Brailleschrift op het notitiebord
van de Junior School. Ook de kaart is in reliëf.
Rechtsboven: Een cosmetische „klas" onder de supervisie van miss Elisabeth Chapman (ge
heel links), onderdirectrice van het College. De meisjes worden geholpen om zelf er
varing te krijgen bij het verzorgen van haar uiterlijk.
