DE ZEVEN LEVENS VAN JOHN F.KENNEDY
Goed opgezet systeem van informatie
houdt kennedy volledig op de hoogte
W001B1D IEM 1B1E1E1L1D
m
1B1EKJLIJM
President Kennedy houdt ervan de mensen te bestu
deren. Hij converseert graag en is altijd te vinden voor
het uitwisselen van ideeën en gedachten. Zijn interesse
varieert van geschiedenis tot de lopende plaatselijke
roddelpraatjes. Kennedy vertrouwt op het vermogen
dat hij denkt te bezitten karakters te kunnen beoor
delen en met andere mensen om te kunnen gaan.
Onlangs gaf hij een vlot oordeel over een pientere
jonge politicus, die hij had ontmoet. Hij liet direct een
staflid bij zich komen en vroeg of er voor de jonge
man niet een goed baantje vrij was. De hoge ambte
naar zei, dat er geen post beschikbaar ivas, die belang
rijk genoeg was om de jonge politicus te kunnen aan
bieden. De president leunde achterover, dacht een mi
nuut na en zei toen met een grijns: „Wel, kunnen we
hem dan geen twee baantjes aanbieden?" Vooral van
wege zijn belangstelling voor mensen en wat zij doen
is de president een gretig lezer van kranten. Elke mor
gen leest hij na het ontbijt en voordat hij naar zijn kan
toor gaat vijf kranten. Het zijn de Wall Street Journal,
de Baltimore Sun, de New York Herald Tribune, de
Washington Post en de New York Times.
Toen 1960 naderde besliste Moskou, dat de Oostduitse
landbouw helemaal gecollectiviseerd moest zijn voor
de topconferentie. Het zou de hereniging van Duits
land moeilijker maken, tenzij men uitging van de
Russische voorwaarden. In februari 1960 werd de
helft van het aantal boerderijen nog onafhankelijk
gedreven. Toen trokken groepen agitators uit de stad
naar het platteland en de politie begon met het om
singelen van de dorpen. Boeren die weigerden zich
.vrijwillig" bij de LPG's (collectieve boerderijen)
aan te sluiten werden als misdadigers behandeld.
Tegen april waren duizenden naar Berlijn en het
Westen gevlucht, maar de collectivisering slaagde".
De Russen waren helemaal gereed voor de topconfe
rentie, maar deze mislukte totaal toen Chroesjtsjov
bemerkte, dat hij zijn zin over Berlijn niet zou krijgen.
In de middag leest hy de Washing
ton Star, de New York Journal Ame
rican, de Washington Daily News en
soms de Christian Science Monitor.
Natuurlijk heeft Kennedy geen tijd om
elke regel, die er in de kranten staat
te spellen. Hij laat zijn ogen over de
pagina's dwalen en pikt er uit, wat
hem interesseert.
Eenmaal per week leest de president
de London Economist, Time, News
week, en de US News and World Re
port, allemaal weekbladen.
Er gaat geen keer voorbij of Kennedy
maakt opmerkingen over een artikel,
dat hjj heeft gelezen of hy stelt vra
gen over een onderwerp, dat hij in een
krant heeft aangetroffen tijdens zijn
besprekingen met stafleden.
Een van die stafleden, belast met het
onderhouden van de goede betrekkin
gen tussen de president en het congres
klaagt erover dat hij gedwongen is el
ke dag alle hoogdravende congres-no-
tulen te lezen, omdat'hij nooit vooraf
weet of de president hem iets zal vra
gen over de een of andere redevoe
ring of een bepaald document, dat er
in vermeld staat.
Bijsonder moeilijk
Het is voor de president natuurlijk
bijzonder moeilyk op de hoogte te blij
ven, van wat er buiten het zo sterk ge-
isoleerde Witte Huis omgaat. Naast
kranten en tijdschriften heeft hij ech-,
ter verschillende kanalen, waarlangs
hy zijn nieuws binnenkrijgt.
Elke morgen maakt de Central In
telligence Agency een speciaal rap
port voor hem klaar. Het bevat nota's
van ambassadeurs en NATO hoofd
kwartieren uit de hele wereld, bood
schappen van verschillende buiten
landse contactpunten, onderzoekingen
van CIA-agenten in gebieden waar
moeilijkheden heersen en telegrammen
van hoge ambtenaren.
Deze samenvatting van wat er in de
wereld omgaat wordt allereerst be
keken door generaal Maxwell Taylor,
generaal Ted Clifton en adviseur Mc-
George Bundy. Zij nemen het verhaal
mee naar de president en praten er
elke dag omstreeks half tien met hem
Zelfs wanneer de president aan het
verpozen is in Palm' Beach of een be
zoek aan het buitenland brengt, wordt
dit rapport van de inlichtingendienst
van het ministerie van defensie, de
hoogste militaire bevelhebbers en de
commissie voor de atoomenrgie.
Alleen de generaals Taylor en Clifton
en adviseur Bundy mogen deze inlich
tingen onder-de ogen krygen en ze aan
de president doorsturen.
Het is evenwel mogelijk dat in het ge
val van een atoomaanval dit snelle
berichtensysteem toch nog te lang
zaam is. Er is dus een speciale ver
binding gelegd tussen het Witte Huis
en belangryke (militaire) posten over
de wereld, die slechts in een t\Jd van
crises wordt gebruikt.
Deze constante aanvoer van inlich
tingen maakt het de president moge
lijk direct in te grypen, waar dat no
dig is.
Direct ter sake
Tijdens zijn kerstvakantie in Palm
Beach confereerde de president ver
scheidene keren met hoge militaire
leiders en ambtenaren over sommige
toekomstplannen.
Hij is voorstander van het direct ter
zake komen en staat niet toe dat een
dergelyke conferentie onderbroken
wordt, of zy nu wordt gehouden in een
prettige, groene omgeving of in een
bedompte kamer van een ministerie.
Hij maakte evenwel een uitzondering
op deze regel. Tijdens een vergade-
ring over defensiemaatregelen keek
de president op en zag zijn dochtertje
Caroline buiten over het grasveld lo
pen, samen met haar kindermeisje.
Hij verliet zijn schommelstoel en groet
te zyn oudste kind. Eerst nadat zij
zijn groet had beantwoord voegde hy
zich glimlachend weer by zijn advi
seurs.
Als het aan de president ligt zullen
z(jn kinderen meer weten over de re
gering en haar handelingen als zij vol
wassen zyn dan de meeste oudere
staatslieden doen als zij de tachtig
jarige leeftijd hebben bereikt. Met
veel geduld legt hij de kleine Caro
line tal van zaken uit, alsof zij al vol
wassen is, en laat haar soms zelfs
luisteren naar de meest geheime dis
cussies.
Les in kruipen
Zelfs de eenjarige John Junior krijgt
deze behandeling van de president.
Op een dag zag de vergaderende pre
sident zyn zoontje druk bezig met een
wat onsystematisch gekruip over de
grond. Het lukte hem heel slecht voor
uit te komen. Kennedy tilde hem op
en zeiJe doet het fout, boy, je moet
President John F. Kennedy tijdens
een toespraak tot een groep Journalis
ten, in een voor hem karakteristieke
houding.
het zo doen". En de president bewoog
armen en benen van de kleine knaap
heen en weer alsof ze de drijfstangen
van een locomotief waren.
Toen zette hij de baby weer op de
grond en ging een paar meter van
hem af staan. „Kom nu maar hier,
John!" zei hij. De kleine Kennedy
keek zyn vader aan, maakte wat keei-
geluiden en schommelde op hem af,
inderdaad met een wat efficiënter
beweging van armen en benen.
Niet lang daarna deed de kleine John
z(jn eerste stappen. Er leek iets sym
bolisch In te zitten: ,,te leren kruipen
voor te kunnen wandelen"
Berlyn was geen gemakkelyk ontvluchtingskanaal
voor de boeren uit Oost-Duitsland, die de gedwongen
collectivisering wilden ontvluchten. De Volkspolitie
controleerde in de treinen. Als een persoonsbewijs
van iemand als beroep „boer" aangaf, werd hij als
regel opgepakt en naar de gevangenis overgebracht.
Maar toch ontkwamen er zoveel, dat de voedselbe-
voorrading in Oost-Duitsland snel verminderde. Er
werd weer een rantsoenering ingesteld maar het
antwoord was, dat nog meer mensen vluchtten.
In 1960 vluchtten niet minder dan 200.000 mensen: in
het eerste half jaar van 1961 waren het er 100.000 en
in juli 30.000. Oost-Duitsland werd met een totale
economische ineenstorting geconfronteerd en Chroesjt
sjov besliste, dat Berlijn, de grote ontsnappingsroute,
afgegrendeld moest worden. Eerst ontmoette hij even
wel de nieuwe Amerikaanse president John F. Ken
nedy in Wenen, maar slaagde er niet in hem te over
bluffen, Hij kondigde daarom aan, dat hi) voor het
eind van het jaar een afzonderlijk vredesverdrag met
Ulbricht zou sluiten.
door
Marianne Means
Copyright Opera Mundi
per speciaal vliegtuig naar hem toe
gestuurd.
Het Central Intelligence Rapport wordt
twee maal per week aangevuld met
een rapport van het ,,Waak Comité"
dat bestaat uit vertegenwoordigers
van de CIA en andere regeringsafde
lingen, die belast zyn met de buiten
landse politiek.
Dit comité onderzoekt alle inlichtin
genrapporten en tracht zo goed moge
lijk op de hoogte te blijven van alles
wat er gebeurt. Het is de taak van
het comité om te voorspellen wat na
tionaal en internationaal gezien op het
punt staat te gebeuren.
Elke morgen
De president krijgt elke morgen ook
een overzicht van de maatregelen, die
het ministerie van buitenlandse zaken
de vorige dag heeft genomen terzake
van de buitenlandse betrekkingen. Dit
houdt ook in de besluiten die door de
minister van buitenlandse zaken, Dean
Rusk> zyn genomen en bepaalde mede
delingen van de ambassaduers. Zowel
het rapport van het ministerie als van
de CIA is strikt geheim en slechts
weinigen krygen er naast de president
inzage van.
Als aanvullende bronnen van informa
tie hoor de president mensen uit, die
op zyn bureau komen, luistert naar
vrienden op partytjes en naar kamer
leden die zojuist een bezoek aan hun
verkiezingsdistricten hebben gebracht
Hy heeft een aantal professoren en
zakenlieden aangemoedigd hem hun
gedachten en ideeën over verschillende
problemen die op hun terrein liggen
bekend te maken.
En dan zyn de gewone burgers
van de Verenigde Staten er ook nog.
By duizenden schryven zij naar de pre
sident.
Vanzelfsprekend bereiken de meeste
brieven de president niet. Hy heeft er
eenvoudig de tyd niet voor. Maar de
postkamer selecteert een klein stapel
tje brieven, wier inhoud interessant
genoeg zyn om aan 's lands eerste bur
ger voor te leggen.
In de loop van de dag stromen rappor
ten en overzichten het Witte Huis bin
nen, waar zy belanden in de kamer
van internationale zaken, rapporten
van de NATO hoofdkwartieren, am
bassades, CIA-agenten en van speciale
vertegenwoordigers als tot voor kort
generaal Clay in Berlyn.
Dag en nacht
Een hoge ambtenaar van de Cen
tral Intelligence heeft dienst in deze
van de buitenwereld afgesloten ka
mer; het kantoor is dag en nacht be
zet want hier blyft men van minuut
tot minuut op de hoogte van de ont
wikkelingen in politiek roerige gebie1
den, zoals Berlyn, de Congo, of van
andere situaties in de wereld.
Andere rapporten komen dagelijks
Het ultimatum van Chroesjttsjov aan de westelyke
geallieerden om hun troepen uit Berlijn terug te trek
ken, overhandigd in het najaar van 1958, kwam onge
veer een jaar nadat de Russen hun eerste Spoetnik
de ruimte in hadden geschoten. De Russische leider
voelde zich nu sterk genoeg om het Westen uit West-
Berlyn weg te werken. Na het ultimatum vloog de
Britse premier MacMillan naar Moskou en Eisenho
wer nodigde de Russische dictator uit naar Amerika
te komen om „vriendschappelyke besprekingen" te
voeren. Chroesjtsjov hoopte dat hy zou krygen wat hy
wenste en schortte het ultimatum op. Hy ging naar
Amerika en er werd voor mei 1960 een topconferentie
belegd. Hy wilde, dat het Westen de Duitse Demo
cratische Republiek zou erkennen. Erkenning zou
betekenen, dat West-Beriyn aan Ulbricht werd over
geleverd, waardoor hy de banden van dit deel van
de stad met West-Duitsland zou kunnen verbreken.
