„De president moet sterven,
dan zal ik beroemd worden''
Rampen die voorkomen hadden kunnen worden
Laagje vernis oorsaak van
ondergang Britse duikboot
Psychopaat schoot in koelen
bloede president van VS neer
„Premier van
Engeland
de moord had gepleegd „om de een
heid in de partij te bewaren en de re
publiek te redden". Zo naderde de
dag van de aanslag.
De droomwereld van Charles Guiteau
Charles Guiteau slaakte een zucht van verlichting, toen hij zijn revolver had
leeggeschoten op de twintigste president van de Verenigde Staten, James Abram
Garfield. Terwijl het slachtoffer in elkaar zakte en stervend werd weggebracht
verklaarde de moordenaar tegenover de politie, zonder ook maar een spier van
zijn gezicht te vertrekken:„Ik heb mijn tverk gedaan". En met het arresteren
van Charles Guiteau, maakte de politie tevens een einde aan de droomwereld
van de psychopaat, die eens had verklaard: „De president van Amerika moet
sterven, dan zal ik beroemd worden
Het Opperste Gerechtshof van Columbia was van mening, dat Charles
Guiteau niet krankzinnig was en dat hij volledig toerekeningsvatbaar moest
zyn geweest toen hij de president vermoordde. Dit was wel erg in tegen
stelling met hetgeen de president, vlak voordat hij de laatste adem uitblies,
over de pleger van de moord had verklaard, en de uitspraak stak wel sterk
af tegen het wonderlijke leven van Guiteau. In de veertig jaren van zijn leven
had Charles Guiteau veel gedaan aan de zielszorg van anderen. Maar voor
alles had hy zichzelf op de voorgrond gesteld en dat leidde uiteindelijk tot
de krankzinnige poging de president van de Verenigde Staten in koelen bloede
neer te schieten.
Charles was geboren in New York
zijn vader was lid van een godsdien
stige secte. De manier waarop zijn
vader principes in praktijk bracht,
moet ongetwijfeld veel indruk hebben
gemaakt op de jonge Charles. De sec-
te hield er allerlei merkwaardige op
vattingen op na. Zij konden echter
niet lang de levendige geest van Char
les boeien en daarom zocht hij naar
iets anders. Ergens in zijn kamer
moet hij eens hebben geschreven
Charier J. Guiteau, premier van En
geland, zal een lezing houden in de St.
James Hall in Londen.
Roem
Eigen -krant
Intussen interesseerde hij een uitge
ver voor z\jn verzameling lezingen.
Het boek „Een vereniging voor de bij
bel" werd een tijdlang uitstekend ver
kocht, maar toen de belangstelling
begon te tanen moest hjj uitzien naar
andere middelen van bestaan. Zijn
keus viel ditmaal op de politiek, in
1880 waren de politieke partijen juist
bezig voorbereidingen te treffen voor
de aanstaande presidentsverkiezingen
zodat er volop werk aan de winkel
was. Hij stelde zie., achter de partij
van generaal Garfield, een republi
kein. Eigenlijk had hij liever gezien
dat generaal Grant kandidaat was ge
steld, want hij had al een keurige ver
kiezingsrede voor deze op papier ge
steld. Hij werkte de speech om en
stuurde het manuscript naar de lijst
aanvoerder.
Guiteau boor1 ook zijn diensten aan
als spreker, maar Garfield sloeg dit
Sedert die tijd moet het Guiteau
door het hootci heoben gespeeld, dat
hij eena president van ae V.S. moest
worden. Hij probeerde daarom op al
lerlei manieren de aandacht te trek
ken. Hij liet de secte in de steek en
besloot een krant te stichten onder de
naam „Jezus Christus en Co" De
journalisten die hij hiervoor benader -
de, lachten hem vierkant in zijn go-
zicht uit, zodat hij geen kans zag zijn
plannen uit te voeren. Guiteau's onge
durige geest zocht toen weer aanslui
ting by de vroegere sectegenoten. Het
duurde eet. jaar toen besloot hij op
nieuw, en nu voorgoed, deze geestelij
ke stroming'de rug toe te keren. Hy
vatte het plan op om rechten te gaan
studeren. Dartoe nam hij een baantje
aan by een advocaat en toen hij meen
de de kunst van het pleiten onder de
knie te hebben begon hij een eigen
praktijk.
Hij belastte zich vooral met het in
nen van bedragen die andereu allang
hadden opgeschreven. Het geld dat hy
op deze manier binnenkreeg, ver
dween echter in zijn eigen zak.
Vanaf dat moment heeft hy vrywel
altijd op andermans kosten geleefd.
Tal van zakenlieden, hoteliers en loge
menthouders waren de dupe van zyn
praktijken. De gewoonte anderen voor
hem te laten betalen heeft hem trou
wens geen enkele slapeloze nacht be
zorgd.
Hij liep tegen de lamp, toen hij m
een hotel werd herkend. De politie ar
resteerde hem. Hij kreeg een veroor
deling, de eerste kennismaking met
de gevangenis. De tijd, die hij in zijn
cel doorbracht, konden hem niet tot
anderf gedachten brengen. Toen hij
werd ontslagen, reisde hij naar Chi
cago, waar hy het beheer kreeg over
de kas van een advocatenkantoor. Dat
was 'n karweitje nar zijn hand. Tij
dens 'n lunchpauze, stak hij de inhoud
van de kas in zyn zak en verdween
met de noorderzon. De advocaat liet
het er niet bij zitten en zag kans hem
binnen korte tyd voor de rechter 'e
slepen. Opnieuw ging hij de gevange
aanbod (wijselyk) at. Hy maakte
trouwens ook geen gebruik van net
manuscript. Toen Garfield tenslotte
president was geworden, kende Char
les J. Guiteau rust nog duur. Hy
was van mening dat Garfield slechts
door toedoen van hem de verkie
zingsstrijd had gewonnen en dat hij
nu recht had op _e post als am
bassadeur. Hy had zich voorgesteld
daarvoor naar Wenen of naar Parijs
te gaan. Hij hield n.et op brieven
naar de president te schrijven. Pre
sident Garfield wilde de man van wie
hij meermalen had verklaard dat hij
krankzinnig moest zyn, niet voor
het hoofd stoten en scheepte Charles
steed- af. Guiteau kreeg daardoor
de indruk dat er nog alle kans was
op een benoeming tot ambassadeur
en bleef volhouden In zijn waanzin
nige brein kwamen tenslotte aller
lei fantastische theorieën. Hij kwam
tot de conclusie, dat de president
uit de weg moest worden geruimd
en dat hij diens plaats moest inne
men. Hy hield zichzelf voor dat het
doel de middelen heiligde.
Charles, veertig jaar oud, had
zich in de vroege morgen van de 2e
juli keurig uitgedost. Hij stelde zich
op in de wachtkamer voor vrouwen
en wachtte rustig op de dingen die
zouden gebeuren. Door dit lokaal zou
den de pres. en zijn vrouw zich moe
ten begeven naar het treinstel, dat
hem moest vervoeren. Zyn hart
klopte geen fractie van een seconde
sneller, toen hij de president zag bin
nenkomen. Hy liet Garfield passeren
en liep toen achter hem aan in de
richting van het perron. Toen ny
vlak achter de pres. stond schoot
hij hem koelbloedig neer. Politie
mannen schoten toe, maar Guiteau
stelde hen gerust „Wees maar ge
rust vrienden, lk wens naar de ge
vangenis te worden gebracht".
Maar het legertje politie-agenten
had alle moeite het woedende pu
bliek op een afstand te houden, het
had een haar gescheeld of de moor
denaar had vroegtijdig de lynchdood
gevonden. Carfield leefde niet lang
meer. Terwyl de beste artsen van
het land zich boven het stervende
lichaam bogen in een poging de pre
sident het leven te redden, verklaar
de Guiteau zijn onmenselijke daad.
Hij schuwde niet de art«ïn verant
woordelijk te stellen voor de dood
van de president. Het onderzoek in
deze zaak duurde tien weken. Toen
had het Opperste Gerechtshof be
slist dat Guiteau gehangen zou wor
den.
Ongeveer tweehonderdvyttig mensen
waren ervan getuige hoe hy stierf. «ei
las een lang gedicht voor, dat h\j
speciaal voor deze gelegenheid had
gemaakt. Het begon met de woorden
„Ik ga naar het Heertje, ik ben bly...'
En hy vertelde erbij dat hij graag
de tekst op muziek had gezet, maar
dat drukke werkzaamheden hem had
den verhinderd dit te doen.
Guiteau is gestorven met het waan
idee, dat hy beroemd is geworden.
„Roem, roem, roem", mompelde hy,
terwyl de beul zich klaar maakte om
het vonnis te voltrekken. Zo stierf hij
Charles Julius Guiteau, de man die
tijdens zyn leven maar een ideaal ken
de beroemd worden ten koste van een
ander.
(COPYRIGHT OPERA MUNDI)
Een luchtopname van 's werelds eerste proefvaart ter hoogte vani boord heeft, kan twintig maal om
eerste vliegkampschip met atoom- Newport News aan de Amerikaan-l de aarde varen zonder brandstof
voortstwioing, de Amerikaanse se oostkust. Het 85000 ton metendel in te nemen.
Enterprisegenomen tijdens del schip, dat acht atoomreactors aan
Besluit
Evangelist
Charles had inmiddels begrepen, dat
de advocatenpraktijk hem niet veel
verder bracht dan de gevangenis.
Daarom vatte hy het plan op evan
gelist te worden. Drie jaren lang reis
de hij door de noordoostelijke staten
en belegde in tal van dorpen en ste
den bijeenkomsten. Echter zonder een
cent te betalen voor reis- en verblijf
kosten. Hij verplaatste zich steeds
per trein, maar weigerde een kaartje
te kopen. Wanneer hij gecontroleerd
werd, verklaarde hy zonder blikken
of blozen „Ik reis voor God. Sommige
treinconducteurs stonden hem dan toe
nog met te reizen naar het volgende
station, anderen echter wilden hem be
keuren. In dergelijke gevallen nam bij
het zekere voor het onzekere en zo
gebeurde het meermalen dat hij uit
de treir sprong voordat het treinstel
op het station tot stilstand was ge
komen. Dat hij er zonder kleerscheu
ren afkwam, mag een wonder heten.
Charles J. Guiteau besloot dat hy
de president op 2 juli 1881 zou ver
moorden. Hij overwoog daarbij alles.
Geen enkel detail ontsnapte aan de
aandacht van deze psychopaat. Hij in
formeerde naarstig hoe de weersom
standigheden die dag zouden zijn,
waar de president die dag zich zou
bevinden en met welk doe» de presi
dent op reis zou gaan. Garfield zou
op 2 juli juist met vakantie gaan.
Charles besluit stond vast: hy zou de
aanslag plegen op het station.
Alvorens hij tot de koop van een re
volver overging overwoog hy ernstig
het type en de prys van het wapen.
Tenslotte besloot hij een bijzonder du
re revolver aan te schaffen, omdat hy
er zeker van wilde zyn dat het wa-
pen onder alle omstandigheden zou
werken en omdat hij wilde dat men
na zyn arre6tati geen slechte
indruk van hem zou krygen. Vervol
gens vroeg hij zich af in welke ge
vangenis hij zou worden gestopt, of de
plaats hem beviel en of de directeur
een geschikte man was. Tenslotte
schreef hy zijn testament. Daarin ver
rde hij dat hy in naam van God
Op die warme mistige avond van de 1ste juni in 1939 ver
toonde elke bioscoop in de Engelse kuststeden Weymouth en
Portland een korte officiële boodschap op het scherm. De mede
deling was afkomstig van de commandant van de marine. Alle
manschappen van de anti-duikbootvloot en van de torpedo-
vloot moesten onmiddellijk naar hun schepen terugkeren! Toen
de verbaasde mariniers uit de bioscopen kwamen, hadden zij er
nog geen idee van, dat zij spoedig getuige zouden zjjn van de
meest tragische reddingsoperatie van de Engelse koninklijke
marine in vredestijd. En de oorzaak van het ongeluk waarvoor
zjj te hulp waren geroepen waseen dun laagje vernis, dat
door een onvoorzichtige dokwerker op een verkeerde plaats van
de duikboot Thesis was aangebracht. Dit kostte 99 jonge men
sen het leven.
Bijna gehele
bemanning
kwam om
De pas gereedgekomen 1090 ton me
tende duikboot Thesis telde een be
manning van 103 koppen en de boot
was uitgevaren voor duikproeven in
de Baai van Liverpool. Maar toen de
kapitein, luitenant-kolonel Bolus, or
der gaf te duiken, gehoorzaamden de
instrumenten maar half. Er was een
fout gemaakt by de berekening van
de hoeveelheid waterballast om de
boot te doen duiken. De officieren stel
den onmiddellijk een onderzoek in en
zij ontdekten, dat een torpedobuis nog
gesloten was. Luitenant Woods opende
de deur van de buis. De deur was
op een kier toen een felle straal water
naar binnen stroomde. Luitenant
Woods sloeg tegen de grond, waarna
de deur wyd opensprong. Het water
stroomde nu met een snelheid van
twee ton per seconde naar binnen. Be
manningsleden worstelden wanhopig
om de waterdichte deur te sluiten
maar deze was geheel ontzet door de
druk van het binnenstromende water.
De Thesis dook met de neus de diep
te in en enkele ogenblikken later raak
te de duikboot de zeebodem. Alleen
de staart stak nog boven water uit.
Er was een byna ongelooflijke fout
gemaakt. Een dokwerker, die de duik
boot moest schilderen, had per onge
luk een dun laagje vernis over het
deksel van de waterbuis gestreken,
zodat deze geen water meer doorliet.
Men dacht daarom, dat deze leeg
was. In werkelijkheid was de buis
echter geheel met water gevuld. Toen
luitenant Woods de deur van de buis
opende was het zeewater met gewel
dige kracht naar binnen geslagen
De volgende twee mannen, die uit
de duikboot probeerden te ontsnappen
waren te verzwakt tengevolge van de
bedorven lucht om de zware nooddeur
open te drukken. Zij werden bewuste
loos door hun ongelukkige kameraden
teruggetrokken. Er werden toen twee
sterkere mannen uitgezocht, een sto
ker en een vertegenwoordiger van een
scheepvaartmaatschappij. Zij slaag
den er in met hun laatste beetje
kracht de nooddeur te openen en zij
werden later door de reddingsboten
opgepikt.
Wanhopig vechtend tegen de tijd
slaagden de reddingsploegen er in een
kabel om de achtersteven van de duik
boot te krygen. Vervolgens werd de
kabel aan twee sleepboten bevestigd
en met de motoren op volle kracht ge
lukte het op deze wijze het wrak van
de duikboot rechtop te krygen.
Maartoen knapte de kabel.
De „Thesis" zakte weg en erdween
geheel onder water. Men probeerde
het opnieuw maar zonder succes.
Om zes uur in de morgen gingen
twee duikers naar beneden en sloe
gen met harde voorwerpen morsesei
nen op de romp van de duikboot
maar er kwam geen antwoord meer
van de 99 mannen, die zich in de
duikboot moesten De vinden
Geen hoop
Zelfmoord
De bemanning van de Thesis stond
nu voor een moeilijke beslissing. De
enige mogelijkheid om nog uit de duik
boot te ontsnappen was via de zgn.
Davis-nooduitgang. Twee mannen in
speciale uitrustingen konden tegelijk
ontsnappen maar elke ontspanning
zou een kwartier m beslag nemen.
Daar de aanwezige zuurstof in de
duikboten slechts voldoende was voor
enkele uren zouden de meeste mannen
al gestikt zyn voor ze de gelegenheid
kregen te ontsnappen. Verder was het
'.elfmoord iemand te laten ontsnappen
•oordat reddingsploegen gearriveerd
ouden zijn. En het zou nog wel even
luren voor de reddingsploegen in ac-
ie konden komen.
Het duurde inderdaad geruime tjjd
'oor reddingsploegen op de plaats van
.e gezonken duikboot waren gearri-
eerd. De hulp was opgehouden door
;en onjuiste positie-aanduiding door
■en vliegtuig, zodat eerst de volgende
norgen om acht uur het eerste schip
ie plaats van het ongeluk bereikte,
/rijwel onmiddellijk verschenen toen
wee bemanningsleden van de duik-
joot, die via de Davis-nooduitgang
.varen ontsnapt, aan de oppervlakte
van het water. Ze werden op het schip
gehesen. Het was luitenant Woods en
een officier, die zich als vrijwilligers
nadden opgegeven om de nooduitgang
te proberen, zy wisten trouwens niet,
dat er op dat moment al een reddings
ploeg in actie was en op de plaats
van het ongeluk was gearriveerd.
Vijftig uur na de ramp kondigde
men aan: „De hoop op overlevenden
moet worden opgegeven". Toen de
duikboot eindelijk was gelicht, was
Engeland in oorlog. De „Thesis"
werd spoedig weer in dienst gesteld
onder de naam „Thunderbolt" en
kwam in de winter van 1940 in actie.
Drie jaren lang leverde het weer
herstelde schip een heldhaftige str(jd
tijdens het oorlogsgeweld. Het bracht
daarbij o.m. twee Duitse onderzee bo
ten tot zinken en (jf Italiaanse vracht
schepen. Toen zonk de Thesis-Thun
derbolt op 13 maart 1943 voorgoed ten
gevolge van een Italiaanse diepteboni
by Kaap Milazzo bij Sicilië.
(Copyright Opera Mundi).
In Russische paradijs
Traclorbesluiiidcrs
verdienen meer
dan artsen
Chroesjtsjov heelt In Tzellnograd
het vraagstuk van de salarissen en de
wet van vraag en a anbod aange
roerd. Op een vraag van een tractor-
bestuurder antwoordde hij, dat de
doktoren minder en de onderwijzers
evenveel verdienen als de tractorbe -
stuurders.
„Wy weten sinds lang heel goed,
dat hoe hoger de salarissen zijn, hoe
beter het is. Maar het salarispeil
moet in overeenstemming zyn met de
produktle en de opbrengst. U moet
dus niet met de ellebogen werken cn
anderen opzij drukken, kameraden."
zei Chroesjtsjov nadat h(j enige tech
nische verbeteringer had voorgesteld,
zoals het mechanisch melken van koei
en.
Over de maagdelijke gebieden zei
hy, dat sommige economen „spreken
over een fiasco", Deze specialisten
zijn echter reeds lang door de feiten
tegengesproken, aldus Chroesjtsjov.
