1 „La Poudriére" biedt: drama in negen talen MAAR NEDERLANDS ONTBREEKT NOG! Jeannine Beaubien oprichisier en directrice DE LEIDSE COURANT Een bonter gezelschap dan dat van de acteurs en actrices, die ,La Poudriére' be spelen, is wel nergens op aarde te vinden. Het resultaat is echter zeer goed en valt alom, zowel in als buiten Montreal, bij zonder in de smaak. (Bijzondere medewerking) Op het eerste gehoor klinkt de naam een beetje luchtig. ,La Poudriére' betekent immers poederdoosje. Een aardige naam voor een schouwburg, vonden wij. Doch toen wij iets dieper op het ontstaan van „La poudriére" in gingen, bleek ons al heel spoedig, dat er van luchtigheid bij de naamsgeving geen sprake was geweest. „La Poudriére" betekent namelijk ook .kruithuis'. En ,Het Kruithuis' zou de juiste Nederlandse vertaling zijn in dit geval. Waar om? Het antwoord luidt: Omdat de schouwburg ,La Poudriére' gevestigd is in een oud kruit huis. Ongeveer anderhalve eeuw geleden bouwden Canada's pioniers op het eilandje St. Helena bij (het huidige) Montreal een sterk fort. Bij dit fort bouwden zij een kruithuis. Het ligt thans op een afstand van tien minuten gaans van het centrum van de grote stad Montreal. In 1953 kreeg het een nieuwe bestemming. Het werd ingericht als schouwburg. Waarom? Om maar meteen met de deur in huis te val len: Het „Kruitvat Theater." van Montreal ver schilt van alle andere theaters ter wereld door dat er stukken worden gespeeld in niet minder dan negen talen. Hoe komt dit? Wij weten allen, dat Montreal van oudsher een tweetalige stad is, want de bevolking spreekt er deels Engels deels Frans. Een ondernemende inwoonster van Montreal, Madame Jeannine Beauzien, kwam 'n paar jaar geleden na een oriëntatie-reis door Europa en een critische bestudering van de samenstelling van Montreal's bevolking na de oorlog tot de conclusie, dat Montreal niet langer een tweetalige stad was, doch uitgegroeid tot een veel-talige stad. Uit gespreken met mensen van alle rangen, standen en herkomst bleek haar bovendien, dat er een grote behoefte bestond aan een schouwburg, waar Canadezen van diverse (vroegere) nationaliteit zich thuis' zouden gevoelen en stukken in de (vroegere) eigen taal te horen en te zien zouden krijgen. Maar om dit te verwezenlijken, was het nodig een werkelijk veel-talige opzet te maken. Aldus zouden een argument dat zwaar woog de culturele verbondenheid en de culturele uitwisseling tevens bevorderd worden. Mevrouw Beaubien ging aan de slag. Zij zocht Janine Fluet moet worden 'ingespannen' voor een rol in een Victoriaans stuk. Geen kleinigheid. Jeanette Gambini trekt de corsetveters nog eens extra aan. en vond medewerking. Zij vond bovendien een geschikt gebouw: het oude kruithuis. Zij ont dekte, dat er maar weinig te verbouwen viel om een bruikbare, goed bespeelbare schouwburg uit dat kruithuis te maken. Acoustisch was de zaal die ruimte biedt aan tweehonderd toe schouwers ,van nature' uitstekend in orde, stelden de experts vast. Toen zei mevrouw Beaubien, dat de veel-talige schouwburg er moest komen. Hij kwam. Mevrouw Beaubien werd directrice. Zij is nog steeds de bezielende figuur van de onderneming. De spelers. Montreal leverde een rijke oogst op aan ac teurs en actrices. Zo slaagde mevrouw Beaubien er in, Lise Lasalle te engageren. Lise boekte veel succes in de hoofdrol van ,Gigi'. Trouwens, Lise Lasalle heeft op de Parijse planken gestaan als lid van de troep ,Le Théatre du Nouveau Monde' en daar veel bewonderaars gevonden. Een Duitse acteur, Fred Doderlein, bleek even eens uitstekend te voldoen, bij voorbeeld in de rol van Von Wehrhahn in het eerste Duitse stuk (,Der Biberpelz'), dat in ,La Poudriére' werd opgevoerd. Een Roemeense actrice van naam te weten Nina Diaconesco oogstte veel bijval als ,ster' in de Franse en Italiaanse versie van .Trente Secondi d'Amore'. Een in Ottawa geboren actrice Janine Fluet heet zij munt vooral uit in stukken, die spelen in het Victoriaanse tijdperk. In Tally Reviv vond me vrouw Beaubien een uitstekend régisseur. Hij had de regie van het eerste stuk ,The Rain- maker', dat in ,La Poudriére' ging. Dat was op 10 juli 1958. Zo zouden er nog veel namen te noemen zijn van medewerkers en medewerk sters van het .Kruitvat Theater'. Negen talen ,La Poudriére is enig in Noord-Amerika, ja, in de wereld, omdat de stukken er in negen talen worden opgevoerd, te weten in het En gels, Duits, Frans, Italiaans, Grieks, Hebreeuws, Hongaars, Japans en Spaans. U ziet, dat de Nederlandse taal ontbreekt op het lijstje, hoe wel Nederland sedert 1945 heel veel immigran- 'LA POULDRIERE' Zo is de ingang. Mme Jeannine Beaubien ziet u links op de voorgrond. ten aan Canada afstond. Toen wij over dit punt te praten kwamen, vernamen wij van to neelvrienden in Montreal, dat ook onze taal misschien op den duur in ,La Poudriére' zal worden gehoord. Maar (zei men) met negen talen hebben wij voorlopig de handen en de monden vol! Zoals wij reeds schreven, waren er vrijwel geen verbouwingen nodig om het kruithuis te maken tot een theater. Wel construeerde men een draai-toneel om snelle wisseling van décors mogelijk te maken. De bevolking van Montreal en van de streek om de stad heen toont een levendige daadwer kelijke belangstelling voor ,La Poudriére'. Tot dusver was het theater ongetwijfeld een succes De medewerking, die mevrouw Beaubien en haar spelers en speelsters ondervinden is groot, mede in consulaire kringen (er zijn namelijk tamelijk veel consulaten in Montreal gevestigd). Dit is verheugend, al was het slechts, omdat ,La Poudriére' de aanpassing aan hun nieuwe land voor veel .nieuwe Canadezen' vergemakkelijkt en omdat die veel-talige schouwburg de cul turele banden tussen Canada en andere landen versterkt Lise Lasalle legt de laatste hand aan haar make-up als Gigi. Margaret Desjardins helpt haar trouw. De eerste monorail-haan van Azië bevindt zich in de dierentuin van Tokio. Kinderen en volwassenen zijn gretige bezoekers van het moderne vervoer middel, dat met een gang van 40 km per uur in een minuut een rondgang door de tuin maakt. Het tochtje duurt niet lang, doch kost slechts enkele centen. De „wagons" zijn elk 9 m lang en kunnen 30 personen vervoeren.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1961 | | pagina 7