OORDEEL VAN EEN GARDESOLDAAT
HET PUBLIEK PORDE MIJ IN DE RIBBEN,
MAAR IK GAF GEEN TEKEN VAN LEVEN
Op je tellen passen
is bijzonder moeilijk
Amerikaanse
toeristen
zijn veel lastiger
dan
aardige meisjes
en Londense
bengels
I
Deze „grote mond" zal ik nooit vergeten!
IJet is 'n merkwaardig gevoel - ver-
zekerde een oud-gardesoldaat
als je de rol van toeschouwer ver
wisselt voor die van bezienswaar
digheid. Maar als je op wacht staat
voor een koninklijk paleis of een
regeringsgebouw, merk je ook, hoe
wonderlijk het publiek is.
/"^ktober 1959 was een gedenkwaardige
maand in de geschiedenis der Engelse
garderegimenten. Zij leden toen namelijk
een gevoelige nederlaag in de strijd tegen
de toeristen. De schildwachten bij Bucking
ham-Palace moesten zich op last van het
Ministerie van Oorlog terugtrekken binnen
de paleishekken. Die tactische terugtocht
was nodig geworden, omdat de schildwach
ten teveel last en hinder ondervonden van
de toeristen. Het was geen zeldzaamheid
meer, als zij tot mikpunten werden van
grove opmerkingen, ja, zelfs va:o bananen
schillen en ijsjes. Terug te „schieten" was
streng verboden. De consequentie was, dat
de wacht zich moest terugtrekken binnen
de paleishekken.
Behalve voor Buckingham Palace staan
er ook voor andere gebouwen garde-schild
wachten. Zij ontvingen tot dusver geen be
vel tot „tactische terugtocht". Om aan de
weet te komen, wat er in zo'n schildwacht
omgaat en welke ervaringen hij opdoet met
toeristen en andere toeschouwers hebben
wij een gesprek gevoerd met een oud-gar
desoldaat. Wij geven hem nu het woord.
Alles moet tot in de puntjes verzorgd zijn.
Betovering.
•Toen ik de leeftijd had bereikt om in
dienst te gaan, werd ik ingedeeld bij
een garde-regiment. Dat vond ik een
bofje, want mijn vader zei, dat het ner
gens beter dienen was dan bij de garde.
Ik leerde heel veeL Ik ging de geschiedenis
en de tradities van mijn land beter ken
nen en begrijpen. Ik kreeg begrip voor de
zin van parades en ander officieel vertoon.
Geen wonder overigens, want ik heb heel
wat keren op wacht gestaan bij drie ko
ninklijke paleizen en bij de Tower of Lon
den.
Maar wat toch wel de meeste indruk op
mij maakte, dat was het gedrag van het
publiek. Al heb je maar een paar uur
wacht gelopen, dan weet je daaromtrent
al veel. Dagjesmensen en toevallige voor
bijgangers, leden van op reis zijnde voet
balclubs, toeristen in autobussen en bui
tenlanders hebben allen gemeen, dat ze op
een kolbak en een rode tuniek afkomen
als vliegen op een suikerklontje.
Het komt mij voor, dat de toverwerking
van een garde-schildwacht voornamelijk
schuilt in zijn roerloosheid en volstrekte
zwijgzaamheid. Alleen zijn ogen bewegen
soms heel even. En het publiek ziet die
ogen niet eens, omdat ze schuil gaan onder
een beremuts. Zo'n harig hoofddeksel kost
maar liefst tachtig gulden. Om er drie te
maken, moeten twee grote grizzly-beren
hun leven en hun pels offeren. Maar u
vroeg naar het publiek
Nu, eerlijk gezegd vond ik het in het be
gin wel eens vervelend om zo aangegaapt
te worden. Ik ben immers geen wereld
wonder of monster! En beroemd of berucht
ben ik helemaal niet. Een doodgewone sol
daat. Als die honderden mensen het nu
nog maar bij kijken lieten, och, dan zou
het wel gaan. Maar de nieuwsgierigsten
komen doodrustig naar je toe om je eens
te kussen, in je arm te knijpen of in je
ribben te porren.
En dan komen de vragen. „Leeft die
man nou heus?" „Is hij weggelopen uit
een museum?" „Zou hij ademen?" „Kan
hij lachen?" Met een stalen gezicht
moest ik al die opmerkingen en vragen
aanhoren. U begrijpt, dat de verleiding
om te grinniken zo nu en dan groot was.
Maar het consigne luidde: Wat er ook ge
beurt, wat er ook gezegd wordt, je ge
zicht niet vertrekken. En een garde-sol
daat op post mag onder geen beding ant
woord geven op de vragen, die op hem
worden afgevuurd. Maar het is heel moei
lijk, weet u, om niets terug te zeggen, om
niet van je af te bijten.
De meisjes vooraL.hebben er vaak een
handje van om te willen weten wat er ge
beurt, als ze je in de weg lopen. Het spijt
me, dames (denk je dan), maar ik moet
jullie heus opzij duwen. Natuurlijk ge-
jruik je dan niet meer kracht dan strikt
nodig is om de weg vrij te maken.
De Amerikanen.
De toeristen hebben zo hun eigen middel
tjes om een gardesoldaat-op-post aan
het praten te krijgen (menen zij). Ze zijn
heel wat hardnekkiger dan de Londe-
naars. Mijn stadgenoten weten wel, dat
het toch niet lukt, maar die vreemdelingen
weten dat niet.
Het hardnekkigst, het vasthoudendst, het
lastigst' zijn de Amerikanen, die als toe
risten Londen „doen". Niet alleen de da
mes, ook de mannen stellen er blijkbaar
een eer in om te bewijzen, dat zo'n schild
wacht heus menselijk en best aan het pra
ten te krijgen is. Ze proberen dit te berei
ken door zelf veel en snel te spreken. Dan
bieden ze sigaretten en allerhand lekker
nijen aan. Zij maken foto's van je met hun
peperdure camera's. Aan welk adres
vragen zij daarna mag ik u een af-
drukje van uw portret sturen? Soms is
het werkelijk moeilijk om niet te zwich
ten voor die Amerikaanse nieuwsgierig
heid, die heel wat groter is dan die van
de Londense jonge meisjes en kleine ben
gels. Batterijen camera's worden op je
gericht. „Even glimlachen, alstublieft?"
„Wat opgewekt kijken!" Zo gaat het aan
een stuk door.
DE LEIDSE COURANT
Als we de wacht betrokken voor
Buckingham Palace, waren we steeds met
zijn tweeën.... maar praten deden we
niet. We wisselden zelfs geen blik. Met de
nauwgezetheid van een uurwerk liepen
wij ons korte traject. Als één man, vol
maakt in de pas. De oudste schildwacht
gaf het teken om te beginnen, een kolf-
stoot op de grond, en dan om te eindigen,
een opgestoken vinger. In het tijdsverloop
tussen beide seintjes voerden wij al onze
bewegingen model uit. En dat kon, om
dat ieder van ons in stilte de passen telde.
Tal van Londense straatjongens kenden
blijkbaar ons geheim van in stilte tellen.
Als kleine kwelgeesten begonnen zij óók
te tellen, maar dan luid! Daar zij sneller
of langzamer telden dan wij, was het een
ware heksentoer om niet in de war te ra
ken. Als je dat een paar maal hebt meege
maakt, weet je, hoe moeilijk het kan zijn,
echt op je tellen te moeten passen!
Opleiding.
Is het leven moeilijk voor een garde
soldaat?, vroegen wij. Nu ja, moeilijk, och
nee, dat niet. Wel is de opleiding zwaar.
Ik was twaalf weken in Caterham, negen
weken in Pirbright en moest toen nog twee
weken zware oefeningen meemaken op
de heidevelden van Yorkshire. Dat was
allemaal zwaar en hard werken! Als ik al
leen maar denk aan de sergeant-majoor,
die ons africhtte. Wat had die onderoffi
cier een stemgeluid en wat kon hij zijn
mond wijd open doen! Ik zie hem nog voor
me, ja, zijn beeld vergeet ik mijn leven
niet meer. Mijn laarzen hebben even
als ik die opleidingsproeven goed door
staan. Ik droeg ze gedurende mijn gehele
garde-scholing en ze deden dienst tijdens
de plechtigheden op de kroningsdag. Toen
Een garde-soldaat op wacht moet roerloos
staan en geen spier van zijn gezicht ver
trekken, welke vragen men hem ook stelt
en welke opmerkingen men ook maakt.
Lachende meisjes aan de overkant en een
Amerikaans jongetje met z'n moeder aan
schouwen deze „bezienswaardigheid".
liep ik op één dag twintig kilometer. Moei
lijk, vroeg U? We liepen oefenmarsen
van veertien, twintig en achtentwintig ki
lometer. Dat is geen peuleschilletje. Maar
mijn laarzen zijn nóg prima. Als ik er goed
op poets, glimmen ze dat het een lust is.
Ja, we deden veel aan ons uiterlijk,
De avond vóór ik garde-dienst deed in het
openbaar, was ik 2V2 uur bezig om al mijn
spulletjes piekfijn in orde te maken. En
mijn kameraden van de Bereden Garde
deden er nog langer over! Neem nu alleen
mijn beremuts. Ik had tien minuten no
dig om hem te trimmen. Hoe? Ik dom
pelde hem in een emmer koud water. Dan
opkammen, borstelen en in het voorge
schreven model kneden. Als er parade was,
zagen wij, beremuts-soldaten, er uit als
loden soldaatje. Om die indruk te kun
nen wekken, moest iedere kolbak-drager
een flinke hoeveelheid werk verzetten.
Zwaar? Och ja, maar toch ook erg aar
dig. De diensttijd ligt nu alweer achter
mij, maar ik zal er steeds met vreugde
aan terugdenken. Niet omdat ik zoveel
bekijks had, doch omdat ik in dienst het
nodige opstak en er veel vriendschap on
dervond.
(Copyright Daily Mail Leidse Courant).
Als de Bereden Garde optrekt, is er steeds
belangstelling voor de fraaie, kleurige en
boeiende vertoning.
