Ook op de 3-baansweg
rechts houden
Zoudt U Uw jongen naar een
technische school sturen?"
Veenstreek heelt eigen
technisch onderwijs nodig
Waardering is voor de reisleider
de grootste vreugde
Overpeinzing aan het eind
van een vacantie
ZATERDAG 5 SEPTEMBER 1959 DE LEIPSE COURANT
Proefkonijntje
van de AN.W.B.
„Ons verkeer is er niet op geba
seerd dat men op de middenbaan blijft
rijden, wanneer het mogelijk is weer
naar rechts te gaan". Dit zei een
wachtmeester eerste klas van de
rijkspolitie voor het Rotterdamse
kantongerecht te Rotterdam. Het ging
hierbij om de nieuwe wegen met drie
rijstroken, zoals de nieuwe weg Rot
terdamDen Haag.
De wachtmeester had op Hemel
vaartsdag 'n automobilist bekeurd die
met 100 km. snelheid op de midden-
baan van rijksweg 16 tussen Rotter
dam en Ridderkerk reed, terwijl er
op de rechterrij strook geen verkeer
was.
De automobilist meende juist te
handelen- volgens de adviezen van de
ANWB: op de meest rechtse rijbaan
het langzame verkeer, op de midden-
t baan het snelle verkeer, en de linker-
j baan voor het inhalen, zo verklaar-
de hij.
De wachtmeester was echter van
oordeel, dat de snelheid van de auto
mobilist hem niet ontheft van de
plicht rechts te rijden. „Wanneer
de rechterbaan vrij blijft gaat men
daar inhalen, en wordt het een
chaos", zei hij.
Juichend keren de jongens hun schoolgebouw de rug toe. Dit beeld zag
men anderhalve maand geleden overal waar maar scholen te vinden zijn.
In de steden en in de „provincie". Ook in de Veenstreek. In de meeste ge
vallen was het een overgangsrapport, waarmee de knapen liepen te pronken,
maar de grootste jongens waren gewapend met het bewijs, dat zij' de lagere
school met goed gevolg hadden doorlopen. Zonder zorgen zijn zij de
lagere school met goed gevolg hadden doorlopen. Zonder zorgen zijn zij de
vakantie ingegaan en hebben ze genoten van zon en vrijheid, welke hun in
overvloedige mate deze zomer is geboden. Maai? nu is het september. De
klassen zijn opnieuw bevolkt. De ukkies zijn van de eerste, tweede, derde,
vierde en vijfde klas naar boven opgeschoven. 10e zesde-klassers evenwel
keerden niet meer terug in de banken. Zij staan 4- en mét hen de ouders
voor een belangrijke keuze: een levenskeuze. Wa| nu.
Lofwaardig initiatief
wordt uitgewerkt
Voor het beantwoorden van deze
vraag wat de „afzwaaiers" van onze
Veenstreek betreft, lijkt de kwestie
nogal eenvoudig: natuurlijk het land
op, de tuinbouw en de landbouw in.
Dit zit de streekbewoners in het
bloed, reeds generaties lang, toen ons
land nog niet in de greep van de
industrialisatie lag. Maar dit is ver
leden tijd. De grote steden trekken
industrieën aan en zelfs op het plat
teland worden de machines te hulp
geroepen. Aan uitbreiding van de
land- en tuinbouw kan niet meer
worden gedacht; bij Roelofarends-
veen is het door de herverkaveling
al zover gekomen, dat het terrein ge
heel is afgebakend en men precies
weet hoe de zaken er voor staan.
Een bepaald aanttal tuinders kan
hier nog zijn bestaan vinden, maar
de overigen zullen him boterham op
een ander gebied moeten trachten
te verdienen. En dat zal in de meeste
gevallen de industrie zijn. Dit is een
vraagstuk, waarmee men zich in gans
de Veenstreek bezighoudt.
Bijzonder aan het hart gaat dit
ook pastoor F. A. M. Bernefeld van
de Alkemadese parochie Maria Pre
sentatie, met wie wij dezer dagen 'n
gesprek hadden over dit onderwerp.
Hier hoorden wij van een groots
plan, een idee, welke hij samen met
burgemeester E. J. M. Kolfschoten
van Alkemade sinds 1956 heeft zitten
uitbroeden, als wij dit zo mogen zeg
gen. Er wordt gewerkt aan de toe
komst van de katholieko Veenstreek-
jeugd, die straks naar de industrie
trekt of er voor een groot deel reeds
werkzaam is, helaas dikwijls onge
schoold met alle ellende vandien.
In oprichting is thans een Stich
ting R.K. Technisch Onderwijs Veen
streek. die zich voorlopig tot taak
ziet gesteld, de jeugd èn de ouders
ervan te overtuigen, dat een gede
gen technisch onderwijs de jongens
aan de hoogstnoodzakelijke vakbe
kwaamheid kan helpen. Maandag
a.s. zullen de ouders van alle jon
gens, die dit jaar de zesde klas heb
ben verlaten de vraag voorgelegd
krijgen: „Zoudt u uw jongen naar de
technische school sturen?"
Een nieuwe mogelijkheid dient
gecreëerd.
Nu is het bij lange na niet moge
lijk alle knapen uit Roelofarends-
veen, Oude en Nieuwe Wetering,
Rijpwetering en Oud Ade, de Kaag,
Hoogmade en Langeraar, Leimuiden
en Nieuwveen in de Leidse Tech
nische school Don Bosco op te van
gen. En ook de christelijke school
te Alphen a.d. Rijn kan niet onge
limiteerd leerlingen opnemen. Op
Don Bosco worden de klassen be
volkt door 568 leerlingen, hoewel de
school berekend is op 380; in 1959
waren er hier 390 aanmeldingen,
waarvan slechts 168 kunnen worden
worden geaccepteerd. Directeur Ger-
ris van Don Bosco zou het ten zeer
ste toejuichen als elders een nieuwe
school de grote toeloop gedeeltelijk
zou kunnen opvangen.
En dit is nu de bedoeling van de
initiatiefnemers. Men wil komen tot
de oprichting van een technische
school voor de hele Veenstreek wel
ke gebouwd kan worden in de ge
meente Alkemade. Bij het polsen
hier en daar kreeg de Stichting,
waarvan pastoor Bernefeld voorzit
ter is en de heer W. F. A. de Leeuw
secretaris, veel adhaesiebetuigingen
van bedrijven, sociale organisaties en
takken van verschillende industrieën
welke laatste vooral steeds meer
vragen om een geschoolde vaste
kern. Van deze zijde in het bijzon
der ook wordt erop gewezen, dat
slechts een degelijke vakopleiding de
noodzakelijke verbetering kan bren
gen welke op de bedrijven in de om
geving wordt ^erlangd.
We weten toch allen wel, wat er
vaak terecht komt van de jongelui,
die op goed geluk de stad opzoeken
of gaan emigreren en als ongeschoold
arbeider op de fabriek komen. Een
vak kennen ze niét en het voornaam
ste is het wekelijks loonzakje, over
de morele gevaren spreken we maar
niet. Dit kan wel eens spaak lopen
en dan zijn deze ongeschoolde krach
ten in tijden van werkloosheid het
meest kwetsbaar; zij zullen het eerst
aan de kant worden gezet. Een vak
bekwaam iemand zal zich altijd safer
voelen dan zij, die losweg wat rond
scharrelen en zich door gebrek aan
ondergrond geen vaster positie kun
nen verschaffen. Zowel de jongens,
die nü of in de naaste toekomst hun
blik richten op de werkplaats of fa
briek, als de ouders, die nog verant
woordelijk voor hun kinderen zijn,
den in de eigen Veenstreek, als
iedereen, die er belang bij heeft
en dit zijn er velen overtuigd
is van het buitengewoon grote nut
en de behoefte, waarin een techni
sche school kan voorzien.
(Advertentie).
De officier van Justitie, mr. J. F.
Bellaart, was het eens met de verbali
sant. „Det wetgeving gaat ervan uit
dat men rechts houdt. Binnenkort
komen er nieuwe regels voor tun
nels en rotondes, waarin uitzonde
ringen hierop voorkomen. Misschien
op den duur ook voor dit nieuwe
soort wegen, maar nu nog niet", al
dus de officier. Hij eiste een boete
van 12.50 of vijf dagen hechtenis.
De kantonrechter, mr. J. Thors,
volgde deze gedachtengang ook. „Wilt
u in hoger beroep?", vroeg hij de
automobilist.
„Nou, ik niet. Mischien de ANWB",
antwoordde deze
„Wegens uw proefkonijnschap ver
klaar ik u schuldig zonder opleg
ging van straf", besloot de kanton
rechter.
WOONHUIS BRANDDE SNEL UIT.
Gisteravond is een woonhuis aan
de Groenendaal in de Goudse bin
nenstad zo snel uitgebrand, dat de
Goudse brandweer, die spoedig na het
brandalarm ter plaatse was en het
vuur met drie stralen bestreed, vrij
wel machteloos stond. De brand was
veroorzaakt doordat een vlam in een
vetpan sloeg.
De bewoners, de familie C. Verwaal,
vader, moeder en twee kinderen,
werden dakloos. Men was tegen
brandschade verzekerd.
Ook de voorzichtigste deelnemer giers kregen precies een kwartier de
kan zo iets overkomen. Een pad met tijd, om zich te kleden, koffers te
een helling van soms dertig of meer pakken en in het donker te trach-
Nu de onvergetelijk mooie zomer
van 1959 weer ten einde spoedt, den
ken niet alleen de duizenden Neder
landse vacantiegangers terug aan de
meer of minder zonnige dagen, die
zij buiten de landsgrenzen door
brachten. Ook de categorie reislei
ders is min of meer vermoeid weer
thuis gekomen en mijmert in een rus
tig uurtje over hun belevenissen van
het afgelopen seizoen.
Hoe heeft hij het deze keer met
de respectievelijke gezelschappen, die
aan zijn zorgen waren toevertrouwd,
getroffen?
Onwillekeurig vergelijkt hij ze met
andere jaren.
Natuurlijk kan de ervaren reislei
der zich niet meer alle deelnemers
van elike groep precies voor de geest
halen. Maar een algemene groeps-
indruk blijft hem zeker bij.
Er zijn jofele stellen, gezapige groe
pen, lijdelijke groepen, enthousiaste.
Sommige vormden reeds op de
heenreis in trein of bus één grote
familie, andere bleven losse indivi
duen of vielen uiteen in standen of
leeftijdsgroepjes.
Over het algemeen heeft het pu
bliek nogal een eigenaardige opvat
ting over wat nu eigenlijk de taak
van een reisleider is. Hij is zeer zeker
geen kruier, portier, kamermeisje of
manüsje-van-alles, die de geringste
grillen van sommige veeleisende deel
nemers gehoorzaam dient te vervul
len.
Natuurlijk krijgt hij van het reis
bureau of de reisvereniging uitvoe
rige instructies mee, waaraan hij
zich in alle mogelijke voorkomende
situaties te houden heeft. En een goe
de reisleider, hetzij bij het beroeps
halve of als vrijwilliger uitoefent,
zal deze instructies vóór de reis gron
dig doornemen en dus op vele moei
lijkheden voorbereid zijn.
Vandaar dan ook, dat velen, die
deze instructies tevoren bestuderen,
voor dit baantje bedanken, terwijl
het toch werkelijk een dankbare
taak is, die velen bevrediging schenkt.
Wee, zo'n reisleider!
Vanzelfsprekend dient de adspirant-
reisleider bereisd te zijn; zijn talen
kennis moet van dien aard zijn, dat
hij een redelijk gesprek kan voe
ren met een hotelier, een gids of
een politie-agent. Hij moet voorts
grondige voorstudie maken van de
landen of de streek, waar hij tijdelijk
met zijn gezelschap zal verblijven.
En, last but not least, moet hij een
groot aanpasingsvermogen hebben,
om met vacantiegangers van diverse
pluimage goed op te kunnen schie
ten. Voorkomend, maar niet onder
danig, behulpzaam, maar niet slaafs,
beleefd, correct, vriendelijk, maar
in kritieke situaties met voldoende
zedelijk overwicht om snel beslissin
gen te kunnen nemen.
Wee de arme reisleider, die in zo'n
geval ten einde raad eerst elke deel
nemer afzonderlijk naar zijn me
ning vraagt! Hij komt er nooit uit.
De deelnemers van hun kant reke
nen op service, leiding, algehele ver
zorging. Voor hen is de reisleider de
vraagbaak, de man die zich tenmin
ste in de vreemde taal verstaanbaar
kan maken. Een stukje vaderland,
dat met hen optrekt en overal
tracht, iets van de sfeer uit dat va
derland te scheppen. Kortom niet de
man, aan wie men zich de gehele reis
krampachtig vastklampt, doch de ge
dienstige geest op de achtergrond,
die alles regelt, bespreekt en organi
seert, zodat men na afloop zegt:
Dank zij die leider hebben we in
betrekkelijk korte tijd maximaal
veel gezien en genoten.
De sfeer tijdens de reis in het ge
zelschap wordt dan ook vaak be
paald door de leiding en de houding
van "de reisleider. Hij moet aan elke
deelnemer aandacht besteden, aan
hun redelijke verlangens zo veel mo
gelijk tegemoet komen. De stille na
turen in de groep betrekken en de
feestneustypes kalmeren, als zij zich
te buiten gaan. Dit alles vereist veel
tact, geduld en mensenkennis, doch
komt de gehele sfeer van de reis ten
goede
Ook heeft de doorsnee-deelnemer
vaak geen flauw idee van de voorbe-
reiaingen en de afwikkeling van
een reis, waarmede een reisleider te
maken heeft, 't Is ook niet nodig, dat
hij dit weet.
Voor de groep is de hoofdzaak
meestal: „We hebben tevoren voor
alles betaald. Die leider moet maar
zien, dat hij met zijn budget uit
komt." Een zuinige reisleider zal ook
steeds uitkomen, als zich ten minste
geen onverwachte complicaties voor
doen, zoals verkeersongevallen, sto
ring in de treinenloop, kamers, die
reeds bezet blijken te zijn. Dan
wordt van de reisleider vaak veel tact
srgd om niet alleen de verontrus
te deelnemers op hun gemak te stel
len, doch ook de betrokken instanties
óp hun overeengekomen verplich
tingen te wijzen.
Dan moet hij alieen op korte ter
mijn beslissingen nemen ver van
huis, die mogelijk achteraf niet al
tijd de juiste bleken te zijn.
Doch de vacantie duurt maar kort,
tijd nemen om eens rustig alles te
gaan overleggen betekent een dag
van het reisprogramma laten verval
len.
En dan regent het klachten.
Zo zijn er voorbeeld te over, voor
welke onverwachte gebeurtenissen
een reisleider zich vaak geplaatst
ziet. Dan verandert hij vaak van een
reisleider in een reislijder!
graden vol rolstenen, met afgronden
ernaast, vereist de grootste concen
tratie.
Zulk een patiënt kan dan over
grote afstand op de rug van een an
der naar beneden gezeuld worden,
alvorens de eerste medische hulp
aangewend 'kan worden.
De vreemdste problemen.
Ook uw scribent stond soms onver
wacht voor de vreemdste, onverwachte
problemen. Wat te doen bij aankomst
in een jeugdherberg in het hoogge
bergte met een tweede groep, waar
van de leider reeds de eerste dag te
legrafisch naar huis werd geroepen?
De deelnemers zagen reeds hun ge
hele vacantie in rook vervliegen. Op
eigen initiatief de uitgestippelde
berghuttentocht zonder leider aan
vangen was te riskant, ook al, daar
de verzekering dan bij ongevallen
niets uitbetaalt. Tenslotte werd voor
beide groepen in allerijl een gecom
bineerd reisprogramma geïmprovi
seerd, zodat alle deelnemers nog zo
veel mogelijk aan hun trekken kwa
men.
Zo kregen enkele leiders, die per
Bergland-expresse een groep naar
Oostenrijk brachten, foutieve inlich
tingen mede over de tijd, welke de
trein in Ulm zol stilstaan. Het was
geen 2 uur, doch slechts 20 minuten.
Gevolg? De gehele groep greep deze
kans aan zich op het perron wat te
vertreden of zelfs even de beroemde
kathedraal te bekijken. De trein ver
trok, de groep achterlatend.
De volgende Bergland-express
kwam eerst twee dagen later!
Ik zal u de finesses besparen van
alle moeilijke onderhandelingen met
diverse Bundesbahn-instanties,
daarvan het gevolg waren. Maar het
reisprogramma was vanaf de eerste
tg volkomen in de war gelopen.
Bed uit!
In datzelfde Ulm werd eens in hetj
holst van de nacht de achterste lig-
wagen afgekoppeld wegens een de
fect. Alle (meest slapende) passa-1
Wat te doen als.
Wat te doen met een deelneem
ster, die al op de tweede dag over
ernstige buikklachten klaagt.. De di
rect geconsulteerde arts constateert
acute blindedarmontsteking. Spoed
operatie en de deelneemster blijft,
na het vertrek van de groep, alleen
in een vreemd ziekenhuis achter,
waar zij de verpleegsters niet eens
verstaat. De reisleider belt met de
familie, met zijn reisvereniging en
doet alles, om de zieke gerust te stel
len. Voor zover mogelijk stippelt hij
de terugreis voor de patiënt uit en
regelt de ziekenhuiskosten.
Veel deelnemers aan groepsreizen,
die voor het eerst de bergen tegemoet
gaan, onderschatten vaak de hoogte
verschillen. Vooral de oudere dames
klagen gauw over moeheid, vertra
gen het tempo of blijven geheel ste
ken.
De jongeren daarentegen, alleen
gewend aan een 4-daagse marstem
po, steigeren in een dusdanige vaart
naar boven, dat zij na een half uur
volkomen afgeknapt aan de kant van
de weg ineenstorten.
De grootste zorg voor de reisleider,
vooral bij de echte bergtochten is de
mogelijkheid van een valpartij, ver
stuikte of soms gebroken ledematen,
ten, plaatsen te vinden in de overige
wagons, die echter voor 95 percent
uit besproken plaatsen bestonden.
Gevolg?
De zeer uit hun humeur gebrachte
reizigers konden op de grond gaan
zitten in de lange corridors van de
overige wagens tot Den Haag toe!
Geen enkele reisleider kan hier na
tuurlijk ook maar iets tegen doen. Er
was eenvoudig geen andere wagen,
aldus de autoriteiten en daarmede
basta!
Verschillende keren mocht ik ook
als reddende engel voor tolk spelen,
al was het ook niet voor leden van
de eigen groep. Zo ontstond tijdens
een hevig onweer, toen honderden ge
strande reiziers van allerlei nationa
liteiten in het berg-station van de
beroemde kabelbaan boven Euriger-
boden, uren moesten wachten, een
hoogoplopende woordenwiseling tus
sen een Engelse toerist en een Oos
tenrijkse loketbeambte. Beiden be
grepen niets van eikaars bedoelingen.
De Brit wilde terstond met zijn gezin
naar beneden, doch begreep niet, dat
dit op volgnummers ging, gezien de
grote drukte. Door taktvol in twee
talen tussenbeide te komen gelukte
het, de beide partijen, wier gezich
ten reeds rood aanliepen, voor elkaar
begrijpelijk te maken, al bleef de
Brit het onbegrijpelijk vinden, dat
hij geen voorrang kon krijgen.
Vele zijn de problemen van de reis
leider. Buschauffeurs, die zich niet
aan de uitgestippelde route wensen
te houden, al te kieskeurige deelne
mers, de categorie telaatkomers, ver
geten paspoorten en niet te vergeten
de meest oude dames, die per sé
altijd om half elf koffie wensen!
Maar zolang de reisleider nog
steeds huiswaarts toog, overladen
met cadeaux en dankbaar gestemde
deelnemers, weet hij, dat hij ge
waardeerd werd en dat is voor de
goede reisleider de grootste vreugd.
Het hele (dankbare) gezelschap op
één plaatje. Een van de mooiste
souvenirs van'de reisleider.
