DICK VOND DE OPLOSSING
DE FANTASTj
■:wam
GELD ALS WATER
die niets kon verliezen omdat hij te véél had
Oude draagstoel als spreekcel
ZATERDAG 28 DECEMBER 1957
DF I.EIDSE COURANT
PAGINA \j
IS HET ETEN AL KLAAR, MOE- als de volgende morgen. Hij schoot in
DER?" vroeg Dick toen hij de zijn kleren en rende naar beneden.
keuken binnenrende met Toby op
zijn hielen. „Ik verga van de hon
ger", voegde hij er aan toe terwijl hij
verlangend keek naar de kersenpud
ding die voor het raam stond af te
koelen.
„Je weet heel goed, dat het eten
pas klaar is als papa thuiskomt" ant-
woorde moeder.
Dick ging op een keukenstoel zitten
en Toby sprong op zijn schoot.
„Toby is de liefste en de verstan
digste hond van de hele wereld",
dacht Dick en hij krabde het dier
achter het oor. Hij had Toby twee
weken geleden van mijnheer Peters
gekregen.
„Vanzelfsprekend geef ik Tobias
niet aan de eerste de beste, jo..gen",
had mijnheer Peters gezegd. „Weet
je Dick, ik ben te oud geworden om
alleen te wonen en daarom ga ik naar
een rusthuis. Ik ben er van overtuigd
dat jij goed voor hem zult zorgen en
dat hij het bij jou erg naar zijn zin
zal hebben, kan ik daar van op aan
Dick?". De oude man had hem over
zijn bril diep in de ogen gekeken.
„Natuurlijk mijnheer, ik zal erg goed
voor hem zijn", had Dick beloofd.
Dick hal altijd graag een hond wil
len hebben, maar hij had nooit kun
nen dromen dat hij er ooit een zou
krijgen die kon kopje duiken, opzit
ten, pootjes geven, doodliggen en op
zijn achterpoten lopen. Maar Toby
kon nog meer; hij kon door een hoe
pel springen en een bal opvangen.
Al snel had hij Tobias' naam veran
derd in Toby.
Na het eten begon Dicks vader de
krant te lezen. Dick speelde met zijn
hond.
„Ik lees hier in de krant, dat het
bestuur van het nieuwe ziekenhuis
over twee weken een verkoping houdt
ten bate van het ziekenhuis" zei va
der na een poosje. „Ik vermoed, dat
alle boeren uit de omgeving wel en
kele dieren zullen afstaan om te ver
kopen".
„Ik denk dat ik twee kuikens geef'
bood Dick vlug aan.
„Maar je hebt er maar zes, Dick"
protesteerde zijn moeder, „wil je daar
nu nog van weggeven?"
,Ja, Moe, U weet toch wel dat ze
mij zo goed verpleegd hebben toen ik
de vorige winter zo ziek was."
„Als wij met z'n allen zes kuikens
gaven, zouden die heel wat op kun
nen brengen", stelde vader voor.
De volgende avond, toen Dick en
Toby met de koeien uit de wei terug
kwamen, werd Dick bij zijn vader ge
roepen.
„Jongen, je kunt Toby vannacht
beter in de schuur opsluiten, het lijkt
er veel op, dat een vos vannacht een
van mijn kuikens gedood heeft. We
zullen straks samen een paar vallen
zetten."
Wat was Dick de volgende morgen
teleurgesteld toen hij niets in de val
len vond. „Misschien zullen we dat
ondier vannacht vangen, Dick", zei
zijn vader "hem. Maar die avond, toen
de jongen het kippenhok ging sluiten,
vond hij zes dode kuikens. „Het zal
wel een bunzing geweest zijn", opper
de vader. „Soms vermoordt een bun
zing meer dan twintig kuikens in een
enkele nacht."
Dick zocht alle vallen bij elkaar die
hij vinden kon. Ondanks zijn gehuil
en geblaf werd Toby weer in de
schuur opgesloten, zodat hij niet in
een val kon trappen. Maar de volgen
de morgen bracht Dick een nieuwe
teleurstelling, want slecht één val
was dichtgeklapt en hierin zat een
arm klein eekhoorntje.
„Kom mee, Toby", riep Dick even
later. Hij kwam het huis uithollen
knabbelend op een krentenbroodje,
die zijn moeder zelf gebakken had.
Hij brak er kleine stukjes van af, die
hij onder het lopen naar de hond
wierp. Dick had zoveel pret met To
by, dat hij eigenlijk helemaal geen zin
had, om de koeien uit de wei te halen.
T^OEN ZU AL WEER bijna terug-
waren met de koeien, zag Dick
het plotseling gebeuren. Dick kon zijn
ogen niet geloven. Hij had zijn wil-
genstok bij het hek gezet en de slag
boom neergelaten, toen Toby er als
een pijl uit de boog vandoor rende.
Binnen enkele seconden had hij het
erf bereikt, waar een prachtige hen
in de zon ronddrentelde. Met een ge
weldige knauw zette Toby zijn tanden
in*de nek van de kip en schudde haar
door elkaar zodat de veren in het
rond vlogen. Daarna wierp de hond
zijn slachtoffer op de grond waar de
hen stuiptrekkend bleef liggen. Toen
rende Toby weer terug naar zijn baas,
Dick raapte de stok op, sprong over
de slagboom en gaf zijn hond een ge
voelige afstraffing.
„Ik denk niet. dat Toby nu_nog
„Pap", riep hij, toen zijn vader met
de melk binnenkwam, „als we nu
geen kuikens voor de veiling kunnen
geven .kunnen wij Toby er toch voor
in de plaats schenken."
„Ik denk niet, dat mensen graag
een hond zullen kopen, die kuikens
doodbijt" antwoordde deze.
„Maar stadsmensen houden toch
geen kippen", pleitte Dick.
„Misschien heb je gelijk, jongen,
het is een prachtig voorstel, maar wij
moeten de mensen wel over Toby in
lichten".
Dick gebruikte die avond om met
zijn mooiste letters een kaartje te
schrijven, welke hij aan de halsband
van Toby zou hangen. De tekst hier
van luidde: „Mijn naam is Toby, ik
ben echt een lieve hond maar ik heb
een gebrek, ik bijt graag kuikens
dood. Wil iemand mij kopen die geen
kuikens heeft en wiens buren ook
geen kippen houden?
Oom Harry bood aan, de hond naai
de stad te brengen. Dick borstelde
hem en hing het kaartje aan zijn hals
band, Hij ging vroeger naar school en
dan gewoonlijk, want hij wilde niet
thuis zijn als oom Harry de hond
kwam halen.
's Avonds ging Dick helemaal al
leen de koeier^ halen, hij voelde zich
erg verdrietig, hij had nooit gedacht
dat hij Toby zo erg zou missen.
Het gezin was nog niet eens klaar
met eten, toen oom Harry het erf op
kwam. „Ik dacht, ik zal even binnen
wippen, jullie zullen wel benieuwd
zijn naar de uitslag van de veiling.
„Hebben ze Toby gekocht?" vroeg
Dick buiten adem.
„Je weet, dat Toby een slimme
hond is", ging oom Harry rustig ver
der zonder zich iets van Dicks onge
duld aan te trekken. „Toen de vei
lingmeester het kaartje voorlas, krab
de hij Toby achter de oren, zoals jij
altijd deed en meteen ging die kleine
schelm „doodliggen". Je kon hem
niet eens zien ademhalen. Ik weet
niet hoelang hij nog zou zijn blijven
liggen, als ik niet na een poosje in
mijn handen geklapt had. Toby
1 sprong op en ging op zijn achterpoten
zitten. Je had de mensen moeten ho-
I ren lachen. De veilingmeester vroeg
mij of hij nog meer kunstjes kende.
Ik wist niet of Toby voor mijn plezier
een voorstelling zou willen geven,
maar hij deed het. Hij ging opzitten,
gaf pootjes, huppelde in het rond en
sprong zelfs door een fietsband. Jullie
raden nooit hoeveel Toby opgebracht
heeft. Vijftig gulden.
„Dat is veel meer, dan zij ooit voor
l onze kuikens gekregen zouden heb-
ben", riep Dick. „Ik ben zo blij dat
hij zoveel opgebracht heeft voor het
ziekenhuis en ik vind het fijn dat To
by nu een goed tehuis gekregen heeft.
Maar ik zal hem erg missen".
Dat wee* ik nog niet zo zeker" on
derbrak oom Harry zijn woorden
stroom, „ga die mand maar eens ha
len die ik achter de deur heb laten
staan."
IN EEN PAAR TELLEN was Dick
weer terug met de mand. Een
paar glinsterende oogjes keken hem
door de gaatjes vriendelijk aan. Zo
snel als het weerlicht opende hij de
mand enhield een allerliefst
klein herdershondje in zijn armen.
„Een jongen op de veiling had zes
van die hondjes", legde oom Harry
uit. „Hij woont maai een halve kilo
meter bij mij vandaan, dus het was
een kleine moeite orn een van de jon
gen op te halen. Herders zijn de beste
honden voor een boer, men zegt
Maar Dick luisterde al niet meer.
Hij praatte zachtjes met het diertje,
dat heerlijk warm in zijn armen lag.
„Jij zult een prachtige herdershond
worden, Shep. Ik zal je Shep noemen.
Jij zult nooit, nooit kuikens doodbij
ten, nie. Shep?
Het hondje keek zijn baasje aan en
liet een tevreden blaf je horen, alsof
het zeggen wilde: „Kuikens doodbij
ten, ik heb er in de verste verte niet
aan gedacht, ooit zoiets te doen".
Overlevende Titanic-ramp als film-adviseur
^IJN VADER vond een machine
uit om petroleum mee aan te
boren, vergaarde vele miljoenen en
gaf aan zijn zoon de opvoeding van
een gentleman. Hij liet hem zijn in
genieursdiploma behalen, maar
meende, dat hij weinig plezier aan
zijn zoon zou beleven, omdat deze
zich meer bekommerde om ren-
auto's, vliegtuigen en schone vrou
wen, dan om de winst- en verlies
rekening van de maatschappij. Na de
dood van zijn vader werd dat an
ders. Howard Robart Hughes, want
zo heette onze legendarische miljo
nair, wierp zich met ongekende
energie in het zakenleven. Hij haal
de de teugels van het bedrijf strak
aan en haalde eerst weer verlicht
adem toen drie van de vier boor
machines op de gehele wereld zijn
naam droegen.
Hij liet het werk nu ver
der maar over aan zijn di
recteuren en begon aan
nieuwe projecten, die meer
met zijn rusteloze fantasie
in overeenstemming wa
ren. Hij dook onder, nam
als naam aan: Charles Ho
ward en accepteerde een
ondergeschikt baantje bij
een van de Amerikaanse
luchtvaartbedrijven. Hier
leerde hij het bedrijf, dat
hem zo aan het hart lag
van meet af aan kennen.
Na een jaar meende hij,
uur hebben en twee en een halve
week in de lucht kunnen blijven. De
financiën voor dit project zijn voor
de helft van de Amerikaanse rege
ring.
Op een dag kreeg Hughes er zin in
een brouwerij in het zuid-westen van
Amerika te beginnen. Waarschijnlijk
was hij wat dorstig op het moment,
dat dit idee geboren werd. In ieder
geval is ook dit een succes-onderne
ming geworden. Hughes beroemt er
zich op dat hij de beste kwaliteit bier
levert van Amerika. Zelfs als Hu
ghes alleen in deze branche gebleven
was, zou men hem onder de rijksten
van de aarde kunnen noemen.
Maar de energieke mannetjesputter
van het kapitaal zag nieuwe kansen
om zijn rijkdom aan ideën uit te le
ven. Hij legde in stilte beslag op 74
meer dieren zal doodbijten", zei Dick, dat hij met zijn vliiegtuig
nadat hij zijn vader het hele verhaal
verteld had. Maar Toby had zijn le
ven niet gebeterd, de volgende mor
gen lagen er weer drie kuikens dood
in de tuin.
„Het wordt te erg, jongen" zei va
der hem, „wij kunnen geen hond hou
den die kuikens vermoordt. De buren
zullen hem wegjagen. Ik zie geen an
dere oplossing dan hem dood te schie
ten. Bovendien ben ik bang, dat wij
nu geen kuikens zullen kunnen mis
sen voo- de veiling.
Dick sloot Toby op en ging met een
bang hart naar bed. „Oh Toby, waar
om moet je ook al die kuikens dood
bijten?" mompelde hij en hij staarde
in het duister. Hij wilde niet hebben
dat men Toby doodschoot, want hij
had aan mynheer Peters beloofd, goed
voor hem te zorgen en nuEr
moest een manier zijn om Toby te
redden, maar hoe. Lang nadat zijn
ouders naar bed waren gegaan lag
Dick nog wakker en piekerde en pie
kerde. Plotseling, toen hij al begon
te vrezen, dat er geen oplossing mo
gelijk was, kreeg hij een idee. Het
was zo eenvoudig, dat Dick er zich
over verbaasde dat hij er niet eerder
aan gedacht had. Hij draaide zich om
en viel onmiddellijk in een diepe
droomloze slaap.
Nog nooit was Dick zo vlug geweest
bouw een begin kon ma
ken; hij bouwde een be
scheiden vliegtuigfabriek
je in Caliifornië, riskeerde
een half miljoen dollar
voor experimenten en
bouwde het snelste vlieg
tuig van de wereld, waarmee hij de
meeste records behaalde.
In 1935 bereikte hij een snelheid
van 570 kilometer per uur en dat was
de snelste tijd, die tot die tijd was
afgedrukt voor een vliegtuig. In 1938
vloog hij in 9 dagen, 14 uur en 28 mi
nuten om de wereld. Hij was de eer
ste Amerikaan, die een straalvlieg
tuig construeerde. De boormachines
waren vergeten, hoewel ook dit be
drijf nog steeds grote winsten maak
te. Het was intussen de Hughes Air-
craf Company, die al zijn aandacht
opeiste. Het werd een miljarden on
derneming, die o.m. ook een elektro
nische apparatuur ter waarde van
600 miljoen vervaardigde.
Hughes is een eerzuchtig man.
Vooral als constructeur wil hij de ge
hele wereld de loef afsteken. Hij is
nu al jaren in de baai van Los An
geles het grootste achtmotorige vlieg
tuig op atoomkracht aan het probe
ren. Het vliegtuig zou een kruissnel
heid van vijfhonderd kilometer per
procent van de aandelen der „Trans
World Airlines" en nam de leiding
van deze maatschappij in handen.
Zijn ervaring als piloot en construc
teur kon hij hier goed gebruiken en
hij schiep de grootste vloot van ver
keersvliegtuigen, 60 Amerikaanse
luchthavens en 21 centrale punten
elders in de wereld.
Op een goede dag vroeg Hughes
aan de Holly woodse filmmagnaat
Mayer hoe je een film maakt. Dat is
nogal gemakkelijk antwoordde Mayer,
u behoeft slechts een opwindend ver
haal te bedenken, wat toneelspelers
te huren en een filmapparaat, dan
wil ik u wel mijn studio verhuren.
Hughes volgde de raad van Mayer
op. Hij bedacht de tragedie van een
nietsnut die een kind adopteert,
huurde filmspelers en technici en
liet in de studio's van MGM een
film maken. De film werd echter
nooit vertoond, zelfs de première van
zijn film trok geen belangstelling.
Dit was dus de eerste mislukking
in het leven van deze zakelijke fan
tast. Maar hij liet zich niet uit het
veld staan. Hij kwam met een twee
de verhaal over vliegers uit de eer
ste wereldoorlog. Hy engageerde
137 jachtpiloten voor 87 echte ge
vechtsvliegtuigen. Hij creëerde een
nieuwe ster, Harlean Carpentier,
wier naam hij veranderde in Jean
Harlow en de film werd een groot
succes. Een van de eerste rolprenten
en misschien nog steeds de beste over
oorlogsvliegers, „Heli's angels" ging
vooraf aan een- tweede wereldsucces,
waarin hij samenwerkte met Paul
Muni, George Raft, Pat O'Brien, Jane
Russell en andere beroemdheden.
Eenmaal thuis op het glibberige pad
der droomfabricage kocht hij de
RKO filmmaatschappij, van welke
hy binnen korte tijd alle aandelen in
handen kreeg, omdat hy niet kon ve
len, dat anderen kritiek op zijn werk
leverden.
Howard Hughes is een maal ge
trouwd geweest, zijn huwelijk met
Ella Rice uit Texas werd na de schei
ding niet meer door een andere ge
volgd; hij is nu ongetwijfeld de rijk
ste vrijgezel van de wereld. Meer
dere malen werd een op handen zijnd
huwelijk tussen hem en Katherin
Hepburn aangekondigd, tot tenslotte
in de dagbladen het bericht ver
scheen: „Heden huwt Howard Robart
Hughes de actrice Katherine Hep
burn niet".
Sinds Hughes lijdt aan doofheid
bestuurt hy zijn vele miljoenen on
dernemingen van zijn villa in Las
Vegas uit. Urenlang houdt hij ge
sprekken met zijn directeuren en be
slist over miljoenenzaken. Overal in
zijn huis zijn telefoons bij de hand
en technici dragen er zorg voor, dat
hij óók in het huis van vrienden,
waar hij geïnviteerd wordt steeds de
telefoon dichtbij heeft om gevolg te
kunnen geven aan zijn opwellingen.
Hij is geen gemakkelijk heer. On
verwacht duikt hij hier of daar op
en roept voortdurend zijn voornaam
ste handlangers bijeen voor spoed-
conferenties. Hij haalt ze 's nachts
uit hun bed of per vliegtuig uit hun
vakantie-schuilhoeken. Zijn privé-
secretarissen (allen Mormonen) staan
voor niets, zij beschikken over heli
kopters, straalvliegtuigen, radio- en
telefooncentrales.
Een van de laatste stunts van Hu
ghes was te genezen na een auto-
ongeluk van levensgevaarlijke ver
wondingen. De dokters hadden hem
al opgegeven, maar spoedig zit hy al
v/eer achter de telefoon nieuwe win
sten toevoegend aan de 500 miljoen
dollar, die hy in zijn leven tot nu
toe schoon verdiend heeft.
Toen het machtige nieuwe passagiersschip „Titanic", dat onzinkbaar werd
genoemd, in 1912, na een botsing met een ijsberg in de diepte verdween,
was gezagvoerder J. G. Boxhall (rechts) als vierde stuurman een van de
drie officieren die de wacht hadden. Hij is de enige van de drie die die
ramp overleefde en verkeert daardoor in de gelukkige omstandigheid, als
technisch adviseur te kunnen optreden in de Engelse Pinewood-studio's bij
het vervaardigen vap de film „A night to remember", gewijd aan de „Tita
nic-ramp". De foto' toont gezagvoerder Boxhall met de acteur Jack Wat-
ling (links), die in de film de rol van „vierde" Boxhall gaat spelen.
Dit is geen mobilofoon uit de pruikentijd, doch een aardigheidje van de
directie van een hotel in Genève, die de zakelijke telefooncel verving door
een originele draagstoel. De antieke spreekcel heeft nog een belangrijk
voordeel boven zijn moderne soortgenoten: je kunt er rustig bij gaan zitten.
