IN ENGELAND VERSCHIJNEN
NOG ALTIJD SPOKEN
Kroetstjef
Koningen zonder hoofd, gravinnen met bebloede handen
Gouden bruiloft te Hillegom
IN ZIJN JONGE JARENl
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 1957
DE LETDSE COURANT
PAGINA 10
avond, dat er bericht kwam in Blick-
ling, dat Anne en haar broer terecht
gesteld waren.
Ten van de meest angstaanjagende
geesten van Groot-Brittannië is
die van Lord Soulis, ook wel „Ver
schrikkelijke William" genoemd, die
de zwarte kunst beoefende op Her
mitage Castle in Roxburghshire,
Schotland.
„Verschrikkelijke William" was
gewoon kinderen te ontvoeren, ze
naar de kerker van het kasteel te
slepen, ze daar te vermoorden en
hun bloed te gebruiken bij zijn zwar
te kunst
Na een tijdje kwam het dorps volk
tegen hem in opstand, ketende hem
en wierp hem in een ketel met ko
kend lood.
Thans komt „Verschrikkelijke Wil
liam" op donkere winteravonden te
rug naar het kasteel, voor de her-
Nummer één op de lijst van door
spoken jagers te bezoeken plaat
sen is wel fle 1000 jaar oude „Tower
of London", die meer spoken per m2
kan leveren dan enige ander spook
huis in Groot-Brittannië. Lichamen
zonder hoofd, hoofden zonder licha
men, geesten, ijzige luchtstromen,
rammelende kettingen u noemt ze,
de Tower heeft ze!
Er zijii een aantal gevallen en
wel van recente datum van twis
tende schildwachten, schietende en
zelf een bajonetaanval uitvoerende
geestverschijningen. Na zo'n gevecht
(tussen een lid van de Guards Bri
gade en een grote zwarte beer)
stierf de schildwacht door shock, na
dat hij zijn kameraden had beschre
ven wat hij had gezien.
Dan zjjn er natuurlijk, zoals de
meest onervaren jager op spoken
toch wel weet, de koningen en ko
ninginnen, edellieden en vele ande
ren die, om een of andere reden, hun
hoofden hebbei} moeten achterlaten
in de handen van de beul van de
Tower. Zij kunnen gezien worden op
ieder uur van de nacht en zelfs over
dag, rusteloos ronddwalend door
gangen, op de trappen, hun lot be
klagend en wraak zwerend aan hen,
die daaraan schuldig zijn.
Ten interessante en nogal ongewo-
ne ervaring beleefde Edmund
Swifte, de laatste schatbewaarder
van de Kroonjuwelen, die in de
Martin Toren woonde.
De heer Swifte had verschillende
familieleden voor een diner uitge
nodigd in zijn woning. Zij zaten ge
zellig bij elkaar dc.h halfweg de
maaltijd werden de lichten plotse
ling gedoofd door een onzichtbare
hand. Een blauw licht verscheen aan
het plafond. Het werd groter en ver
anderde in een draaiende sparappel.
Deze daalde langzaam, met open
mond gevolgd dour de verschrikte
gasten, maakte een rondje boven de
eettafel en verdween in het niet.
Het was met grote spoed men
zou zelfs kunnen zeggen, met de
noorderwind, dat de bewaarder der
Kroonjuwelen zijn woning in de
Martin Toren verliet.
Een ander gebied voor jagers op
spoken is het oude Windsor Castle
in Berkshire, het eeuwenoude huis
der Britse Vorsten; de plaats is over
bevolkt door vroegere bewoners.
Zoekt u een nacht uit met volle
maan, dan loopt u kans omstreeks 12
uur, tegen Henry VIII op te botsen,
die dan zijn loopje maakt in de Cloi
sters bij de Deanery.
Met zeer veel tact stippelt Henry
zijn wandelingen zo uit, dat ze niet
samenvallen met die van zijn vroe
gere vrouw Anne Boleyn, die tot ge
woonte heeft in hetzelfde deel van
het kasteel rond te wandelen.
Als u doorloopt tot aan het ooste
lijk terras, kan het mogelijk zijn dat
George in naar u staat te kijken
achter een van de ramen. Mensen,
die het kunnen weten, zeggen dat
hij daar vaak verschijnt.
Konigin Elisabeth I is enkele ma
len in de bibliotheek van het kasteel
verschenen en is daar het laatst ge
zien door luitenant Glyn van de
Grenadiers Guards.
Luitenant Glyn vertelde: „Ik her
kende haar door haar olijfkleurige
teint, haar rode haar en haar zwarte
tanden. Hij voegde er aan toe dat ze
recht door een gesloten deur wan
delde.
Henry VIII en zijn vroegere vrou
wen worden ook wel eens ge
zien in Hampton Court Palace, Mid
dlesex, op enige mijlen afstand van
Windsor Castle.
De gestalte, die vaak gillende door
de galerij naar de kapel rent, is her
kend als Catherine Howard, op weg
om tevergeefs bij Henry te
pleiten om genade.
Een andere echtgenote van „Bluff
King Hall". Jane Seymour, bezoekt
In Newstead-abby in Nottinghamshire een vroeger klooster „spookt"
een kloosterling vóór de dood of vóór een persoonlijk ongeluk van een
lid van de huishouding!
het paleis op de verjaardag van haar
zoon Edward VI. Het kindermeisje,
mevr. Penn, begeleidt haar.
Het lawaai, veroorzaakt door het
spinnewiel van mevr. Penn leidde er
toe, dat een zo hoge instantie als het
Ministerie van Bouwwerken een
dichtgemetselde en vergeten kamer
ontdekte, waarin inderdaad het spin
newiel gevonden werd.
Op de „Tower" volgt „Glamis
Castle" in Forfarshire, Schotland, als
het beroemdste spookhuis ter wereld.
Het kasteel is de traditionele buiten
plaats van de Graven van Strath-
more en de woning van Queen Eli
zabeth, de Koningin-Moeder.
De spookgestalten, vreemde gelui
den en ijzige windstromen, die het
kasteel 's nachts in beroering bren
gen, zijn nog niets vergeleken bij
het verschrikkelijke geheim van
Glamis, dat slechts bekend is aan de
Graaf en diens oudste zoon, aan wie
het bij zijn meerderjarigheid wordt
geopenbaard.
De laatste Graaf, die gestorven is
in 1905, zei eens: „Als u de aard van
bet geheim zou vermoeden, dan zou
u op de knieën God danken, dat het
niet uw geheim is".
Opgelucht verlaten wij Glamis en
zijn geheim, om naar Raynham Hall
in Norfolk te reizen, wiens geest
zich vaij de anderen onderscheidt,
doordat hij gefotografeerd is.
De foto is echter te slecht afge
drukt om een duidelijk beeld te ge
ven, maar er wordt beweerd dat de
geest de zuster is van Sir Robert
Walpole. De beeltenis, die gemaakt
is door twee fotografen van „Coun
try Life", is van een vreemde schoon
heid. De plaat is door experts onder
zocht, alvorens een afdruk werd ge
maakt, om zeker te zijn dat er niet
mee geknoeid werd.
Van de 13e eeuwse Hall Place in
Bexley, Kent, wordt beweerd, dat
ze door verscheidene geesten wordt
bezocht. Een van deze is Lady Atte-
Hall, die een dodelijke sprong maak
te van de hoge toren, nadat ze haar
man door een hert had zien doden.
Vele jaren lang werd geschrei ge
hoord in de toren en men zag soms
de heropvoering van de' doden
sprong. door een vrouwenfiguur in
het wit. Een klein meisje zag op een
nacht „een mooie vrouw", die zich
over haar bedje boog.
De Zwarte Prins is ook meermalen
in Hall Place gezien.
In Cortachy Castle, in Forfarshire,
Schotland, niet ver van Glamis
Castle gelegen, gebeurde het dat een
knappe tamboer, in dienst bij de
Graaf van Airlie, verliefd werd op
de vrouw van zijn meester.
Op een goede dag ontdekte de
Graaf dat de tamboer toenadering
zocht tot de Gravin. Buiten zichzelf
van jalouzie gaf hij bevel, de tam
boer in zijn eigen trom op te sluiten
en zo van de hoogste toren van het
kasteel naar beneden te werpen.
Sindsdien wordt de tamboer vaak
gezien, al slaande op zijn trom, ge
woonlijk juist voordat er een fami
lielid sterft.
Onder de geesten van Newstead
Abbey in Nottinghamshire, is een
geest „Zwarte Monnik" genaamd, die
steeds kort voor de dood, of kort
voor een ongeluk, van een van de
bewoners, verschijnt.
De dichter Lord Byron. een vroe
gere bewoner van de Abbey, zag de
„Zwarte Monnik" kort voor de dood
van zijn vrouw Isabella Milbanke in
1814, die direct na de geboorte van
hun eerste kind overleed.
Lady Place, een oud landgoed, ge
legen bij een vroeger klooster te
Hurley, Buckinghamshire, is niet zo
lang geleden, grotendeels herbouwd.
Tijdens de herbouwing verscheen de
geest van een monnik, die wees naar
een plek onder de fundamenten. In
't geloof gebracht dat daar een schat
verborgen lag, waren de werklieden
onmiddellijk met schoppen en hou
welen gaan graven, doch zonder re
sultaat.
Toen dan ook dezelfde geest een
poosje later nogmaals verscheen en
naar een oude haard wees, waren ze
minder geneigd notitie van hem te
nemen. Maar de geest drong zo aan
dat ze de haardplaat opzij schoven.
Achter de plaat vonden ze nog een
plaat, maar ouder en veel groter.
Terug naar Norfolk, deze keer naar
Blickling Hall, waar Anne Bo
leyn zich elk jaar laat zien op de dag
van haar terechtstelling. Anne arri
veert dan in een koets, getrokken
door vier onthoofde paarden, gedre
ven door een koetsier zonder hoofd.
Anne houdt haar eigen mooie hoofd
op haar schoot.
De koets verdwijnt als de hoofdin
gang van het huis is bereikt.
Terwijl al deze dingen gebeuren,
wordt de rust in de omgeving nog
verstoord, doordat vier paarden, zon
der hoofden, een man, die een hoofd
met wanordelijk haar onder zijn arm
houdt, rondsleuren door heggen en
sloten. Eerst nadat de man onder
twaalf bruggen doorgesleept is, mag
hij wat rusten.
Men beweert, dat hij de broer is
van Anne Boleyn, Lord Rochfort,
want hij werd het eerst gezien op de
opvoering van zijn vreselijke misda
den van lang geleden. En de plaat
selijke bevolking zal zich dan niet
in de buurt wagen.
Bisham Abbey in Buckinghamshire
is1 ook een van Groot-Brittannië's
huizen, waar men geesten kan ont
moeten. Dit mooie gebouw in Tudor-
stijl was eens de woning van Sir
Thomas Hobby en zijn bovenmense
lijk wrede vrouw Elizabeth, die ter
dood werd veroordeeld voor het
vermoorden van een van haar kleine
kinderen. Haar gekwelde geest keert
herhaaldelijk terug naar de kamer,
waar de misdaad plaats vond. Daar
kan men haar zien, terwijl ze tever
geefs tracht het bloed van haar han
den te wassen.
Bestaan spoken? Ieder verstandig,
stabiel en modern-denkend mens zal
„nee" zéggen. Maar dan woont hij
vast niet in een van Groot-Brittan
nië's 10.000 „spookhuizen"!
Gouden bruidspaar in Zuidhoek
van Roelofarendsveen
Op het feest van Leidens Ontzet 3
october hoopt het bruidspaar Piet
Koek en Petronella van Hameren het
gouden huwelijksfeest te gaan vieren.
Voor de bruidegom dubbel feest,
want op deze dag hoopt hij gelijktij
dig zijn 73ste verjaardag te geden
ken. Reden genoeg dus voor kinde
ren, kleinkinderen en familie om dit
bruidspaar eens in het zonnetje te
zetten.
Voor het bruidspaar zelf echter ook
een dag van dankbaarheid. Want
beiden mogen over een zeer goede
gezondheid beschikken, waartoe het
bezit van een zo opgeruimd karakter
ongetwijfeld zal hebben bijgedragen.
In vroegere jaren was de bruidegom
zelfs op vele huwelijksfeesten een ge
ziene figuur, aangezien hij dan met
zijn accordeon aan deze feesten luister
wist bij te zetten. Voorts is het kaart
spel een van zijn geliefde bezigheden,
en naast zijn eigen kaartklub, kan
men hem hiervoor dan o<ik wekelijks
aantreffen op de bejaarcren-societeit.
Naast deze prettige ontspanning
wordt het werk nog geenszins ge
schuwd, want nog steeds bewerkt hij
zijn eigen tuindersbedrijfje.
De bruid doet hier niet voor onder,
want de werkzaamheden in het gezin
worden alle nog door haar zelf ge
daan. Uit dit huwelijk werden 15 kin
deren geboren, waarvan 13 nog in le
ven. Niet minder dan 73 kleinkinde
ren zorgen voor een rijk nageslacht.
Op 3 oct. zal het dan ook ongetwijfeld
op de Zuidhoek 33 niet aan belang
stelling ontbreken. Des morgens te
10 uur wordt deze dag in de parochie
kerk „St. Petrus Banden" begonnen
met een gezongen H. Mis uit dank
baarheid.
Van huis uit
bourgeois
De „Grote Sowjet Encyclopedie"
(tweede druk, uitgave 1957, deel 46)
vertelt over de jeugd van Kroestsjef
alleen dat lij in zijn jonge jaren her
der, koejongen was. Voor alle zeker
heid voegen de samenstellers van de
anderhalve kolom Kroestsjef-biogra-
fie er aan toe „po najmoe", in loon
dienst, om vooral voorkomen dat
iemand zou denken dat het jongetje
Nikita op het vee van zijn vader zou
hebben gepast. Dan toch zou zijn ar-
beidersafkomst in geding komen,
want, nog steeds volgens dezelfde of-
ficieële bron, werd hij op 17 april
1894 uit een familie van arbeiders-
mijnwerkers geboren in het dorp Ka-
linowka.
Ook andere Sowjet biografen zwij
gen angstvallig over de jeugd van de
huidige Russische sterk^ man. Voor
zichtig vermelden zij dat Nikita
Sergjejewitsj een „bezgramotny" was,
een ongeletterde, want als arm klein
knaapje kon hij natuurlijk niet naar
school gaan in het kapitalistische tijd
perk waarin hij werd geboren.
De waarheid is dat het jongetje Ni
kita zoals zovele van zijn leeftijd
genootjes geen zin had om naar
school te gaan en liever in het dorpje
in de Oekraine rondzwierf of zijn tijd
met vissen doorbracht. Zijn vader
was financieel wel in staat om Nikita
te laten leren, want Kroestsjef senior
was beslist geen echte proletariër,
maar in tegendeel een bourgois, een
eigenaar van zes a zeven hectoren
grond en een stuk bos aan de Vors-
klarivier. Het zal dan ook wel bij het
vee van vader geweest zijn dat Niki
ta zijn herderskunsten moest tonen.
Met het land en me4 het vee bemoei
de Sergjej Kroestsjef, Nikita's vader,
zich zo weinig mogelijk. Dat liet hij
aan vrouw pn kinderen over. Zelf had
hij meer belangstelling voor zijn
tweede bedrijf,- een smederij-sloten
makerij aan de hoofdweg naar Char-
kow gelegen.
Toen Nikita elf jaar was ging hij
bij zijn vader in de leer. En dat deed
hij met veel ijver en met snel toene
mende bekwaamheid. De zaak ging
dan ook goed en vader en zoon
Kroestsjef hadden geen gebrek aan
klanten noch aan geld.
Goed eten en drinken.
Zowel vader als zoon hielden van
goed eten en vooral van drinken,
Daarmee deder zij hun afkomst alle
eer aan. De Kroestsjef's zijn van oor
sprong Zaporog Kozakken, die in de
zeventiende eeuw gedwjngen werden
naar de Oekraine te verhuizen. Ze
heetten toen nog Kroestsj kever
en eerst in de negentiende eeuw, bij
de eerste grote volkstelling onder
tsaar Nikolaas I lieten zij hun naam
een meer Russisch aanzien geven
door toevoeging van „ef".
Het werk in de smederij beviel Ni
kita best. Zijn vrije tijë bracht hij in
het dorp door. Bij alle dorpsfeesten
was hij aanwezig en hij was er een
van de beste dansers. Zijr specialiteit
bleef echter het verwerken van grote
hoveelheden alcohol, zonder dat hij
ooit echt dronken werd.
Misschien zou Nikita wel een groot
meester-smid zijn geworden, wanneer
niet het ru «ve optreden van de tsaren-
politie verzet in hem wakker had ge
roepen. Toen Nikita zestien jaar oud
was was hij nog steeds een verwoed
visser. Al spoedig had hij zich een
boot aangeschaft, waarmee hij de ri
vier en de plassen optrok. Hij viste
daar waar het hem beviel en lette er
niet op aan wie het viswater toebe
hoorde. De politie betrapte hem dan
ook op het water van prins Kozlows-
ky. De tsarendienaren waren beslist
geen lieve jongens en Nikita kreeg
er flink van langs. Zijn boot en zijn
vistuig verwisselden van eigenaar en
met de „nagaika", de zweep met lood
aan de uiteinden verzwaard, werden
diepe striemen in zijn rug geslagen.
De ommekeer.
Sindsdien was Nikita niet meer de
vrolijke danser. Hij bleef zoveel mo
gelijk weg uit het dorp. Voor het
eerst in zijn leven begon hij met be
langstelling te lezen. Het waren geen
romans, die hij uitspelde, maar ille
gale lectuur, die in die jaren over
vloedig in Rusland te koop was. Zijn
eerste boekje was van Krewtsjinsky,
die onder de pseudoniem Stepnjak
zijn terroristische ideeën propageer
de. Vooral tegen de tsarenpolitie ging
deze schrijver te keer en dat wilde
er bij Nikita wel in.
Nikita's vader overleed in 1910 en
Nikita zette de smederij-slotenmake
rij voort. Maar hij had er weinig zin
meer in, misschien wel omdat prins
Kozlowsky een van de beste klanten
was, die regelmatig zijn landbouw
machines ter reparatie liet brengen.
In 1911 verliet Nikita het dorp Ka-
lino wka. Hij ging naar de dichstbij-
zijnde stad, Charkow, waar hij bij fa
milie ging wonen. Spoedig vond hij
werk in een fabriek waar landbouw
machines werden gemaakt. Daar was
het dat hij kennis maakte met de re-
volutionnaire theorieën, die hem na
vele jaren harde strijd zouden bren
gen aan het hoofd van de Sowjet
staat.
Het begon
in Hoogmade
Op 1 October a.s. zal het 50 jaren
geleden zijn dat de heer W. Lieverse
zijn bruid Johanna Anna Hillenaar in
de kerk te Hoogmade naar het altaar
begeleidde. Beiden geboren in de
Heerlijkheid Hoogmade, waren buurt
genoten en hadden elkaar van jongs-
afaan gekend.
Toch was de bruidegom reeds 30
jaren oud eer hij zich bewust werd
van alle goede hoedanigheden van
de toen 25-jarige Johanna Hillenaar.
Na hun trouwdag zijn ze naar Hille
gom gegaan en hebben zich hier ge
vestigd als middenstander, kruide
nier, in een pand aan de Meerstraat.
Het heeft echter niet lang geduurd,
want van de 50 jaren die ze getrouwd
zijn, was de bruidegom meer dan 40
jaren in dienst van de Venneperpol
der en bediende hij de watermolen en
in later jaren het motorgemaal. En
nu doet hij al enige jaren niets meer
en rust hij uit van het werk door hem
in noeste vlijt verricht. Want gewerkt
heeft Wilhelmus Lieverse en dat was
ook nodig. Bij zijn arbeid in dienst
van de Polder werd hij ook nog boer
en eigenaar van een veestapel en
daardoor in staat om voor de elf kin
deren, waarmede hun huwelijk werd
gezegend, kost en kleien te verdie
nen. De 80-jarige bruidegom is wel
niet zo rap als de 75-jarige bruid,
maar beiden mogen zich in een goede
gezondheid verheugen. Nog goed van
gezicht en gehoor en zodoende zien
ze met vreugde hun gouden bruiloft
tegemoet. En dat doen ook de elf kin
deren, die allen getrouwd zijn en üe
60 kleinkinderen die samen op 1 ok
tober tegenwoordig zullen zijn in de
H. Mis die er die morgen in de St.
Josephkerk te Hillegom zal worden
opgedragen tot intentie van het
Bruidspaar en uit dankbaarheid. Ook
van de zijde van De Leidse Courant,
hun lijfblad, een hartelijke geluk
wens en nog vele jaren toegewenst.
