mocht
winnaar
weg en
van de
Wim van Est greep maandag zijn kans niet
KHr!
Piet de jongh held van de dag:
reed 12 km met één pedaal
JCael fteCd&c iuate% - £aiu tavetdmnfl
WOENSDAG 10 JULI 1957
DE LEIDSE COURANT
(Van een speciale A.N.P.-verslaggever)
MARSEILLE, 9 juli. Een donderen
de ovatie rolde van de tribune van het
stadion van Marseille. Er kwam een Ne
derlander binnen. Niet als eerste. De
winnaar van de étappe CannesMar
seille (239 km.), de Franse nationaal
Jean Stablinski was al ruim 23 minu
ten eerder langs het hokje van de tijd-
waarnemers over de streep geschoten.
Het was ook niet de Nederlander, want
Wim van Est had zich in de eerste
groep van het peloton gehandhaafd en
was als negende, met 14 minuten achter
stand, binnengekomen.
Het was Piet de Jongh, die wij tien
kilometer voor Marseille hadden inge
haald, terwijl hij huilend en jankend
van narigheid als een kreupele met één
been fietsend over de hobbelige keien
voortzwoegde. Even dachten wij aan een
ernstige blessure van het toch al zo dik
omzwachtelde linkerbeen. Maar toen we
naast hem reden zagen we wat er was
gebeurd. Twaalf kilometer voor de fi
nish was zijn linkertrapper bij de as
afgebroken en met het linkerbeen steun
zoekend op het frame was de dappere
Brabander met het andere been trap
pend doorgegaan.
Pellenaars was met zijn wagen voor
aan gebleven en mecanicien Joossen had
met zijn „Quatre Cheveaux" positie ge
zocht in de buurt van Voorting en Ker
sten, die een moeilijke rit reden.
Er was geen hulp meer mogelijk voor
De Jongh, er was geen radiowagen in
PIET DE JONGH
De winnaar van de 12e etappe van de
Ronde van Frankrijk van Cannes naar
Marseille, Jean Stablinski van de Franse
nationale ploeg, was ook de eerste, die
de 728 m. hoge l'Espigoulier passeerde.
Op de foto ziet men hem als h(j de
hoogte bereikt en men een emmer
water over hem heen stort.
staaltje doorzettingsvermogen, dat deze
had getoond. Het was voor de Neder
landers in de karavaan het dramatische
element in deze étappe, die verder eigen
lijk heel weinig bijzonders heeft ge
bracht.
Jean Stablinski, de man die nog niets
anders had gedaan dan het verrichten
van hulpdiensten aan zijn ploeggenoten,
die wielen had afgestaan aan Forestier,
aan Anquetil, aan Privat, wanneer deze
plat reden, die water had gehaald en
altijd maar weer naar achteren was
gestuurd om eventuele achterblijvers
naar het peloton terug te slepen, deze
harde sterke renner, kreeg vandaag ver
lof om het eens alleen te proberen Wat
mocht het, hij stond in het algemeen
klassement toch op 1 uur en 9 minuten
achter Anquetil
de buurt, die een oproep voor een nieu
we fiets naar voren kon zenden. Piet
de Jongh moest het alleen opknappen en
hij deed het alleen. Hij bofte eigenlijk i
nog, dat het maar 12 kilometer was. J
Het Franse wielerpubliek, deskundig j
en geestdriftig als hetis, onderkende
het drama onmiddellijk en het begreep,
I dat deze krachtsinspanning van een ren-
I ner, die al een dikke 225 km. in de l
hitte en over een aantal moeilijke klims
i achter de rug had, iets bijzonders be
tekende. Langs de weg wees men elkaar
op de ongelukkig trappende oranjeman.
Er weerklonken kreten en men juichte
hem aanmoedigend toe. De politieman
nen, die voor de afzetting zorgden,
moesten velen tegenhouden, die de weg
opstormden om Piet de Jongh te wil
len duwen.
Als een ploegpaard
In het stadion hadden de toejuichin
gen en het applaus voor de étappe
winnaar en voor Anquetil, die de gele
trui behield, over de pelouse geklonken.
Maar toen de Jongh stampend en snui
vend als een ploegpaard met het schuim
op de mond zijn laatste ronde over de
betonnen ellips reed, brak de hel los.
Fotografen stormden toe, radiorepor'.ers j
wilden alles van De Jongh weten en
op het middenterrein stond Louison Bo- j
bet, de ongekroonde wielerkoning van
Frankrijk, die zojuist zijn broer Jean
had zien binnenkomen, met de blik van
de man, die weet wat een dergelijk
defekt betekent, als een bezetene in zijn
handen te kloppen, de gehele laatste1
ronde lang. Hij gunde de autogrammeh-
boekjes, die hem van alle kanten onder j
de neus werden geduwd geen blik, maar
liep onmiddellijk op de Nederlander toe
om hem te complimenteren met het
Marseille, 9 juli.
Kees Pellenaars was nóg
kwaad hedenmorgen. Voor
de start in Cannes liep hij
stil en met een verbeten
trek op zijn gezicht bij de
jongens rond, tot hij einde
lijk iemand vond, tegen wie
hij zijn hart kon luchten.
„Snap je dat nou van Wi'm
van Est? Onbegrijpelijk man.
Onbegrijpelijkdaar laat
hij zo maar een overwinning
schieten, gewoon omdat hij
niet durfde
De ploegleider duidde op
de slotfase van de lange en
zware etappe van Briangon
naar Cannes. Wim van Est
had mét Lauredi en Privat
een beslissende voorsprong
opgebouwd en hij trok zo
hard aan kop, dat zijn beide
concurrenten het tempo nau
welijks meer konden volhou
den. „Dat was de kans ge
weest voor Wim", zei Pelle
naars. „En vroeger zou hij
die ook hebben gegrepen.
Dan zou hij voortdurend ge
demarreerd hebben, net zo
lang tot de anderen eenvou
dig terugvielen.
Maar nee hoor, dat doet Wim
niet meerhij durft het
niet meer".
De Fransman Montillot, de
bekwame assistent van Pel
lenaars, stond hoofdschud
dend bij deze explicatie. Hij
verstaat weliswaar geen Ne
derlands, maar hij had de
woorden van de chef
d'équipe toch goed begrepen.
„Psst", deed Montillot en
maakte een flitsende bewe
ging met zijn handen. „Wim-
me Psstmais non
stupide". Montillot haalde
geërgerd de schouders op.
„Ja hij zei het nog tegen mij,
gisteren tijdens de rit", ver
klaarde Pellenaars, „Wim
had moeten wegspringen.
Zoals het nu gegaan is win
je nooit een etappe".
Wim van Est was er niet
bij, toen Pellenaars over
hem sprak. Hij scharrelde
nog wat rond op het terrein,
bij de plaats voor de start en
pas kort voor het vertrek
liep hij naar zijn ploeggeno
ten toe. Van Est had de
situatie anders gezien en had
zich 's avonds al fel ver
weerd tegen de mening van
Pellenaars. „Ach wat. je
kunt toch niet weglopen
met twee man aan je wielen,
dan halen ze je toch onmid
dellijk terug. Ik wilde liever
mijn krachten bewaren voor
de eindsprint, dat ik niet
gewonnen heb, nou ja, de
twee anderen waren sneller
op de laatste meters".
Toch had de Nederlandse
kampioen zich de woorden
van Pellenaars kennelijk
aangetrokken. Grimmig en
attent zat hij op zijn fiets
vandaag, fel geconcentreerd
om te reageren op iedere
uitlooppoging van betekenis.
Hij werd eetmaal dan ook
weer onze best geplaatste Ne
derlander (negende) en be
hield daardoor zijn goede
plaats in de algemene rang
schikking.
„Nu ben ik niet meer
bang
Heel anders dan Wim van
Est zat gisteren Michel Stol-
ker op de fiets. De Utrech
ter was de rit bleek en zon
der enig zelfvertrouwen be
gonnen. Hij trapte moeizaam,
stopte bij iedere tuinslang
om water over zich heen te
laten lopen en geraakte ach
ter bij ieder heuveltje in het
parcours, Het ging eenvou
dig niet en niemand be
seft dat beter dan Michel
strijd met zichzelf uit. En hij
won. Twintig kilometer ver
der. tijdens de bestijging
van de Col d'Espigouilier
(een berg van de tweede ca
tegorie) kwam opeens, tot
onze grote verbazing, zijn
hoofd lachend naast de wa
gen.
„Nu ben ik niet bang meer"
zei hij bijna juichend. „Was
je dat dan?", vroegen wij.
„O man, ik was zo bang, zo
bangen hij stoof weer
verder. Michel Stolker was
niet meer te houden. Alsof
zij niet bestonden passeerde
hij Baroni en Pintarelli, Nu
vroegen de Italianen of zij
aan zijn wiel mochten han
gen. Stolker reageerde niet.
Baroni en Pintarelli tracht
ten daarop hun woede te
uiten door hard met de vuis
ten op het dak van onze wa
gen te stompen: Een Hol
lander hé, je hebt Stolker ge
holpen", schreeuwden zij. Dat
was beslist niet waar: Stol
ker had alleen voor zijn op
merkelijke come back ge
zorgd. Wat hij daarna liet
zien vervulde een ieder met
verbazing en ontzag. Halver-
Pellenaars: „Vroeger zou hij
die wél gegrepen hebben
bui van nervositeit. Dikke
tranen dropen over zijn wan
gen, De Jongh geneerde zich
daar niet voor. Twaalf kilo
meter had hij gefietst met
één pedaal het was voor
de toch reeds zo geteisterde
knaap teveel geweest. Met
zijn dikke laag verband op
armen en benen en zijn
„eenzijdig geduw" had hij
slechts medelijdende blik
ken ontmoet. Tot hij op de
wielerbaan arriveerde, waar
het impulsieve Franse pu
bliek hem een ovatie bezorg
de als was hij de winnaar.
Iedereen in het rennerskwar
tier wilde de pechvogel be
kijken. Luison Bobet de grote,
snelde op hem toe, nadat hij
van zijn broer Jean had ge
hoord wat de Nederlander
was overkomen. De Jongh
herstelde zich snel en pijn
lijk lopend naast zijn be
schadigde fiets verliet hij
het stadion met een trots
gevoel.
Tour financieel gunstig
voor de Franse ploeg.
De Tour de France, waar
van het parcours gisteren
door de renners voor de helft
was afgelegd is tot dusverre
financieel zeer gunstig ge-
En toen de Fransman er een kilo
meter na de start in Cannes vandoor
ging, en Henri Anglade van de Zuid-
oostploeg, die in de étappe van zondag
op het randje van opgeven was geweest,
zijn wiel pakte, was er geen sterveling
in het peloton, die reageerde; immers
ook Anglade (op 1 uur en 12 min. achter
de gele trui) kon geen kwaad doen. Het
werd een vlucht van een stoere door
zetter, want al is de hoofdmacht nog
zo lankmoedig, men moet toch eigen
lijk wel wat in zijn mars hebben om
bijna 240 km. met aanvankelijk de steun
van een zwakkere broeder, alleen het
werk te doen en een voorsprong op
een gegeven moment van 20 min. te
verkrijgen.
Eindelek strijd
Dat deze voorsprong tenslotte tot 12
minuten werd teruggebracht, kwam door
de strijd, die in de tweede fase van
de étappe in het peloton eindelijk tus
sen de groten losbrandde. Maar die
strijd begon pas heel laat, niet eerder
dan toen Toulon, waar de Mont Faron
op zijn slachtoffers lag te wachten, in
zicht kwam. En goed beschouwd begon
ir. Toulon een étappe apart; maar wan
neer we de rit door de zee-alpen en
langs de vele kleine badplaatsjes aan
de heerlijke groen-blauwe zee als een
rit op zichzelf moeten bespreken, dan
wordt het een verhaal, dat met een
sportverslag niets meer te maken heeft.
Wij hebben in deze dagen al enkele
malen gesproken over een wandeltocht,
welnu, dit was geen wandeltocht meer,
dit was een fietstocht van een groep
uitgelaten schooljongens, zonder leiding,
die er op uit waren de boel eens heer
lijk op stelten te zetten; zonder zich te
bekommeren over de tijd die zij er voor
nodig hadden.
Terwijl Stablinsky en Anglade al na
15 km. een voorsprong van een minuut
hadden en terwijl deze marge groeide
tot 5, tot 10, tot 15 minuten, reed het
peloton lachend voor de gapende, dom
melende en puffende volgers uit Het
was of de krekels in het struikgewas
en de dennenbomen langs de stoffige,
gloeiend hete wegen, mee lachten, of zij
de gehele toer uitlachten en zo zij dit
hebben gedaan men weet dit nooit
bij krekels dan hadden ze gelijk Wij
hebben de bekende Riviera-tonelen nu
niet één, maar wel zes keér zien op
voeren. Renners, die hun fietsen in
groepen in de berm smeten om in vol
ornaat, brillen en petten op, kopje on
der te gaan in het water van de Mid
dellandse Zee en om elkaar daarna nog
wat met water te gooien en onderste
boven te duwen en om vervolgens als
druipende poedels weer grinnekend op
het zadel te kruipen. Renners, die grap
jes maakten met de voorbijgangers, ren
ners, die bij de uitspanning van Mistin-
guette, ergens bij La Mole (77 km.)
elkaar verdrongen om in het vijvertje
te gaan zitten. Hassenforder was bij al
deze grollen natuurlijk weer de hoofd
rolspeler en liet zich door de film- en
fotomensen ook graag ompraten om bij
de apenkooi zijn gelijkenis met de be
woners te tonen.
Niet alleen de renners ln de Tour de
France worden vaak gekweld door dorst
ook voor de supporters langs de stoffige
wegen is de hitte vaak een kwelling,
waaronder zy soms worden gesteund
door. de renners. Deze foto laat zien
hoe de Italiaanse renner Giancarlo
Astrua tijdens een korte rustpauze on
derweg twee kleine Franse supporters
liet meegenieten van zijn kruikje koel
water. Op de achtergrond kijken Wim
van Est (links) en Michel Stolker glun
derend toe.
Speeltuin
En na zo'n tien minuten in de speel
tuin ging het weer verder. Was het
wonder, dat Stolker die bij elke klim
in moeilijkheden zat, steeds weer bij
kon komen en dat dezelfde Hassenforder
na zijn apenstreken het peloton niet al
leen weer snel inhaalde, maar in het
zelfde, heus niet hoge tempo, kon door
gaan om een paar minuten voorsprong
te nemen?
Het was allemaal erg vermakelijk,
maar het was geen Tour de France.
Toen kwam de Mont Faron. „Hup
Holland, laat je niet kisten, hup Wim
van Est", stond ergens op een bord langs
de weg in de buurt van een groepje
vakantiegangers gekalkt. Wim zal zich
van deze aanmoediging niet veel hebben
aangetrokken, maar een feit was, dat
hU steeds vooraan én het peloton was
te vinden En hij klom mee met Jans-
sens, Anquetil, Bergaud, Forestier, Nen-
cini enz. de Mont Faron op. Hij hand
haafde zich op de smalle, bochtige weg
met een stijgingspercentage van soms
15. Hij ging met inbegrip van de eerste
twee. Stablinsky en Anglade die met
onderling verschil van 1 min. en 6 sec.
en een voorsprong van 16 minuut op
het peloton doorkwamen, als vijftiende
met een kleine achtertsand op Bergaud
over de top. De Mont Faron deed zijn
plicht als scherprechter. De duizenden
in de kleine straten van de marine-
basis Toulon hadden een vrijwel com
pact peloton het steile bergcircuit zien
opgaan. Een paar honderd meter ver
der, in dezelfde stad, aan dezelfde
boulevard, zag men de renners in een
ver uiteengerukte sliert weer terugko
men van boven. Anglade lag toen 3 min.
30 achter op Stablinsky, het peloton op
18 min 45 sec Drie minuten later volg-,
de een groepje met Hassenforder en
IAdriaenssens; op 23»^ minuut kwamen
Piet van Est en Piet de Jongh ln een
klein peloton beneden, Gerrit Voorting
en Jaap Kersten lagen op 24 minuten
en Michel Stolker, helemaal achteraan,
1 op 27 minuten en 45 sec. De strijd was
getekend.
Bij de ravitaillering van Gemenos (186
km.) was de hoofdmacht nog bijeen,
maar daarna, bij de beklimming van de
„Espigoulier", een col van de tweede
categorie, begon er licht te komen tus
sen twee groepen. Voorin zat Wim van
Est met o.a. Anquetil, Nencini, Fores
tier, Janssens, Barone, Da Silva, Defi-
lippis en Bauvin. Daarachter met steeds
groter wordend verschil, een groep met
Darrigade, Thomin, Adriaenssens, Jean
Bobet, Privat en Mahé als hoofdfiguren.
Intussen was Stolker over zijn diepte
punt heengekomen en was hij over het
groepje met Voorting en Kersten heen
gegaan. Maar Piet van Est en Piet de
Jongh bereikte hij niet meer. Hij werd
49ste op 9% minuut achter De Jongh
en op 33 min. achter de winnaar. Voor
ting en Kersten waren met een achter
stand van 44 min. 50 sec. nog precies
op tijd binnen.
Verschuivingen
Maar er zouden nog vele verschui
vingen komen voor Marseille was be
reikt Anglade werd ingelopen door de
Duitser Friedrich en de klimspecialist
van de nationale ploeg Bergaud en moest
zich later in het peloton laten terug
vallen. Terwijl Piet de Jongh en P et
van Est op de soms vinnige hellingen
van de volgende cols terugvielen en
daarachter Voorting en Kersten met
moeite de pedalen konden rondkrijgen,
terwijl Michel Stolker meer tegen zich
zelf dan tegen de kilometers en de ber
gen vocht, begon het peloton te trekken.
fit
Alleen hel vaststellen
v.d. route duurt al 3-
5maanden
Het berekenen vddage-
lijkseresultatenvraagl
edere dag ca!,5uur
de dag weerte kunnen
laten rijden moetde
leiding na elke etappe
noq Muurwerken
Tijdens deRondewert
de leiding dagelijks
150-175 telefoonge-
so rekken
Tijdens de Ronde «order
er door de leiding totaa
250-3QQ telegram me
verzonden
Na aflooovande Ronde
heeft de leiding nog ca
rl5weken nodigomal-
I les af te handelen
zelf. Dank zij hét wandel
tempo langs de Rivièrakust
kon hij zich nog ruim hon
derd kilometer handhaven.
Maar toen. bij de beklim
ming van de Mont Faron,
kreeg hij een hopeloze ach
terstand: na de afdaling was
deze bijna 28 minuten. Stol
ker vroeg nog aan de Italia
nen Baroni en Pintarelli of
hij zich door hen mocht laten
trekken. Zij weigerden dat
bits. De rit werd daarna bij
zonder moeilijk voor de
Utrechter. Triest en moede
loos worstelde hij voort.
„Ik geloof nooit dat ik het
haal, het is nog zo ver naar
de finish!, zei hij toen wij
langs hem reden. „Hoe groot
is mijn achterstand eigen
lijk? Kan ik nog op tijd bin
nen zijn?" Wij beurden hem
op, maar innerlijk vreesden
wij voor hem.
Michel Stolker vocht daar
na eenzaam een moeilijke
wege de beklimming bereikte
Stolker het groepje renners,
waarin o.m. Voorting en
Kersten zaten, hij wachtte
niet en reed hen, onbegrijpe
lijk snel voor een man die
juist een enorme inzinking
had doorgemaakt, voorbij.
Steeds meer renners liet hij
achter zich en tenslotte reed
hij alleen tussen de twee
grootste groepen, waarin het
peloton zich had geplitst.
Stolker bereikte Marseille
monter en fris: hij kent nu
de moeilijkheden van de
tour.
Huilbui in Marseille.
Stolker was dus blij toen
hij op de baan in Marseille
afstapte. Ook Piet de Jongh
was dolgelukkig. Maar zijn
reactie was geheel anders:
de dappere coureur uit Made
barstte opeens temidden
van journalisten en renners
in een huilbui los een huil-
Bidot. De heer Goddet keer
de in de eerste helft een be
drag van 136.000 gulden uit.
Ruim 50.000 gulden daarvan
ging naar de Tricolores, het
geen overeenkomt met 37
procent van het totaal.
De Nederlandse winst was
aanmerkelijk minder. Slechts
6900 gulden (vijf procent).
Het geringste waren de ver
diensten van de gemengde i
Luxemburgse ploeg. Zij be- I
droeg 1450 gulden.
Gisteren heeft Jean Sta- j
blinksi het saldo van zijn
ploeg aanmerkelijk ver
hoogd. Door zijn geslaagde
vlucht kregen de Tricolores
de prijs voor een etappe- j
overwinning (2000 gulden),
een bergprijs, (1000) voor
Bergaud, de prijs voor het
ploegen-etappe-dagklasse- I
ment (2000 gulden) en talrij-
ke premies. Daarbij komt
nog de rente van de gele
trui, die door Jacques An- j
quetil wordt gedragen. De
nationale ploeg is dus rijk na 1
deze ronde, want ook in de i De hitte in de Tour de France Is nog
algemene rangschikking steeds niet veel verminderd, de mon-
neemt zij overheersende po- sterrit blijft een zware beproeving
sities in. waarbij koel helder water als een to
verdrank werkt. De renners proberenvan Est, Forestier en Thomin langs de
dan ook voortdurend in het bezit van route het geluk hadden een bi andspuit
deze kostbare drank te komen. Deze met volop water te vinden. Wim van
foto laat zien hoe v.l.n.r.: Picot, Wim1 Est nam de slang in de stoere knuisten
