z
w
A
R
T
E
Damesschoen met aluminiumhak
Welke nationalieit
bezit een luchtbaby?
DE LEIDSE COURANT
'n Italiaans madesnufje
Het damesschoeisel, waarvan de
Nederlandse schoenindustrie giste
ren een keurcollectie aan de pers
heeft getoond, is in jaren niet zo
fantasierijk en afwisselend geweest.
Komt het misschien, omdat men
zich in dit voorjaar heeft gericht
naar het modieuze Italië en grati-
euze modellen? Gelukkig is men
toch niet zó slaafs geweeest, om uit
dat zelfde land de hoge hakken in
al hun konsekwenties over te nemen.
Want we hebben de mannequins tal
van schoentjes zien dragen, die of
wel naar het quianie-model waren
uitgevoerd, ofwel zeer laag. Natuur
lijk waren er ook nu naaldhakken
bij, maar dan kennelijk voor bijzon
dere gelegenheden, dus voor het niet
sportieve genre. Pumps waren er in
grote verscheidenheid.
Tegenwoordig worden de wel
eens wankele hakken meer en meer
versterkt; ze gaan namelijk in een
koperbad waardoor splijten wordt
voorkomen. Er zijn wel plastic-, zólfs
aluminiumhakken.
Als gevolg van de eis, dat het
schoeisel bijzonder soepel moet zijn,
worden allengs meer nieuwe maak-
wijzen toegepast, desnoods versierd,
of door het overleder onder de voet
te laten door lopen waardoor de bin-
EN DE BAARD,
HIJ GROEIDE DOOR
Laten staan of niet?
IEDERE MORGEN staan miljoenen
mannen over de gehele wereld zich te
scheren. De meesten vinden het een
naar werkje, mar ze doen het omdat
de mode het nu eenmaal van ze vergt,
slechts weinigen hebben de moed zich
van het gangbare gebruik niets aan
te trekken en volgens eigen wens de
baard te laten staan. Zo is het door
de eeuwen geweest, nu eens moest de
baard verdwijnen, dan weer werd het
gebruik dit manlijk sieraad te laten
staan.
Het gebruik is niet over de ge
hele wereld gelijk. Er zijn ook tegen
woordig volkeren waar de baard in
ere is. Velen menen, dat het scheren
van de baard een modeverschijning
is van deze tijd, maar het scheren is
al zeer oud en werd zo bij vlagen
toegepast.
Zo blijkt uit de geschiedenis, dat
de beroemde veldheer Alexander de
Grote zijn soldaten gebood zich de
baard te scheren, aangeziendeze
teveel houvast bood bij gevechten
van man tegen man.
BIJ DE OUDE EGYPTENAREN wa
ren de priesters volkomen kaal ge
schoren. Bij andere geloven was hef
echter gewoonte, dat de priesters
juist een mooie, volle baard droegen,
zoals nu nog gebruikelijk bij de pries
ters der Grieks-orthodoxe kerk.
Bij de Romeinen ging het afsche
ren van de eerste baardharen bij de
jongelingen met een feest gepaard.
De haren werden de goden als offer
gebracht voor de bescherming, die
de jongeling tijdens zijn jeugd mocht
genieten.
Bij de Germaanse stam der Cat-
ten was het volgens Romeinse ge
schiedschrijvers gebruikelijk, dat de
jonge mannen hun baard en haar lie
ten groeien, totdat zij een vijand
hadden gedood. Hieruit mag wel
blijken, dat het scheren reeds een
zeer oude aangelegenheid is.
De heilige baard.
REEDS UIT EEN BESLUIT van
Tsaar Peter de Grote blijkt, dat de
baard voor veel mannen en zekere
waarde had. Hij stelde namelijk een
wet in, waarin hij die een baard
droeg verplicht was een bepaalde be
lasting te betalen, dus haardbelas
ting. Vele Russen betaalden deze be
lasting omdat zij hun baard niet
wilden missen, het was volgens htn
het manlijk sieraad bij uitnemend
heid.
Zo hebben vele volken er over ge
dacht. De Sikhs in India laten haar
nenzool minder belangrijk wordt.
Ook dè variatie in de materiaalsoor
ten wordt steeds groter, Een kalfs-
huid bijvoorbeeld kan tegenwoor
dig op bijna zeventig verschillende
wijzen geschikt worden gemaakt
voor verwerking aan het schoeisel.
En zoals we hebben gezien, zijn de
zogenaamd gekrompen ledersoorten
nog steeds favoriet.
Wat de kleuren betreft: zwart
blijft uiteraard domineren, maar
ook rood en blauw. En dan hebben
we veel lichtbeige gezien tot mid
delbruin in vele nuances. Men heeft
ons verzekerd, dat de leest zich ver
der spits gaat ontwikkelen. Dat
geeft wel een effectvolle werking,
maar gevoelige voeten zullen er o.i.
even aan moeten wennen.
In enkele gevallen, die werden ge
toond, is samenwerking met de stof-
fenfabrikant gebleken. Er worden
namelijk damesschoentjes gemaakt
van dezelfde stof als een bepaalde
japon; dat staat wel aardig, maar
de prijs is niet laag, want natuur
lijk worden die schoentjes niet in
serie gemaakt. En zoals we hoorden,
zit er enig risico in het schoeisel ge
maakt van "kledingstof.
De fantasie heeft ook nu gewerkt.
We zagen uitzonderlijke modellen,
die hoe kan het ook anders in
verband zijn gebracht met rock 'n
roll; verder schoentjes waarvan de
rechter- en linkerkant van verschil
lende lederkleur zijn gemaakt; schoei
sel met opstaande neus of met aan
gebrachte bloemversiering. In ver
band met dit laatste is wel het
nieuwste het glazen muiltje met
strikken van verschillende kleur,
die men naar believen door middel
van een drukknoop gemakkelijk kan
verwisselen. Tenslotte zegen we het
Calypso-schoentje, waarvan het bo
en werk geheel van elastiek is, met
lederen contrefort en zooltje.
Wat tenslotte het herenschoeisel
betreft: we hebben slechts enkele
modellen op de show gezien, die af
weken van het conservatieve soort
dat we gewend zijn te dragen. Het
model was in elk geval vlot en wel
soepel. Ook voor de heren wordt te
genwoordig meer en meer leder ge
bruikt dat gekrompen is.
Wat tenslotte de prijzen aangaat,
is het stellig aangenaam te verne
men, dat ondanks alle mogelijke
prijsstijgingen de schoenprijzen
niet verhoogd zijn. Dat is volgens
deskundigen te danken aan de ver
betering van productie-methoden en
aan het grotere verbruik van de
laatste tijd. Dit laatste schijnt het
gevolg te zijn van de belanrijke
plaats die schoenen in het geheel van
de kleding zijn gaan innemen. Nog
steeds zijn de prijzen van het schoei
sel in Nederland lager dan in de
overige landen.
Juridische puzzels
Als een italiaanse vrouw aan boord
van een frans vliegtuig, dat zich bo
ven Engeland bevindt, het leven
schenkt aan een kind, welke natio
naliteit zal dat kind dan hebben?
Waar althans zal het borelingske
moeten worden aangegeven?
Ziedaar een juridisch probleem,
dat met de ontwikkeling van de
luchtvaart in omvang en ingewik
keldheid gaat toenemen. Het bestaat
niet sedert gisteren of vandaag, maar
deskundigen breken er zich het hoofd
al over, zolang de mensheid de kunst
van het vliegen machtig is. In feite
is er in 1912 de eerste internationale
conferentie over geweest, maar nog
steeds na vijf en veertig jaar rekent
de internationale organisatie voor de
burgerluchtvaart de I.C.A.O.
dit probleem tot een van de moei
lijkste.
Sedert enige tijd houdt een sub
commissie van de juridische afdeling
dezer internationale organisatie zich
bezig met het zoeken naar een op
lossing op internationaal niveau
voor dit probleem, met daarnaast
nog de regeling bij overlijden, huwe
lijken, misdaden en het opstellen
van contracten en testamenten aan
boord van vliegtuigen. Aan al deze
gebeurtenissen ligt dezelfde juridi
sche puzzel ten grondslag, namelijk
de vraag onder welke nationaliteit
zij vallen.
Een rechter zal desgevraagd heb
ben uit te maken of hij zich ten aan
zien van een bepaald voorval heeft
te houden aan de wetgeving van het
land, waar het vliegtuig zich tijdens
het voorval bevond.
Tegenstrijdige wetten.
De vele nationale wetten, die deze
materie trachtten te regelen, maken
de kwestie er niet eenvoudiger op;
verre van uniform te zijn, zijn zij
vaak zelfs onderling tegenstrijdig.
De geschetste voorbeelden geven de
omvang van het probleem al eniger
mate aan, maar het kan nog anders!
Zo beschouwt de belgische wet een
geboorte aan boord van een belgisch
vliegtuig als te hebben plaats gehad
in België. De engelse wetgever be
schouwt een geboorte aan boord van
een engels vliegtuig als te zijn ge
schied in Groot-Brittannië. Bevond
dit toestel zich tijdens de geboorte
echter boven Frankrijk, dan kan de
jonggeborene zich met evenveel
(frans) recht een kind van Frankrijk
noemen. Hij of zij heeft dan twee
nationaliteiten en misschien zelfs
een derde, namelijk die van de vader,
indien deze bjjv. onderdaan is van
een land, waar de wetgeving bepaalt,
dat een kind altijd de nationaliteit
krijgt van de wettelijke vader.
De situatie is weer anders als de
geboorte plaats vindt aan boord van
een franse machine tijdens een
vlucht boven een ander land dan
Frankrijk. Zowel de franse als de
belgische wet bepalen, dat in dat ge
val het kind frans zal zijn. Maar
vloog het toestel boven Engeland,
dan beschouwt de franse wetgeving
het kind als te zijn geboren in engels
territorium, terwijl de Engelsen het
alleenrecht op de franse nationali
teit willen toekennen. Deze baby zou
geen enkele nationaliteit hebben,
ware het niet, dat deze in dit geval
door die van de ouders bepaald zou
worden.
Welke strafrechter?
Soortgelijke problemen rijzen ook
in geval van een misdaad. Vergrijpen
aan boord van een belgisch vliegtuig
worden geacht te zijn gepleegd in
België en worden dientengevolge in
dat land berecht. Vloog het toestel
evenwel boven Zwitserland, dan kan
het proces ook in Zwitserland wor
den gevoerd, waarbij mogelijk ande
re straffen zouden vallen, dan in
België het geval zou zijn.
De luchtvaart zelf heeft tot het
vereenvoudigen van deze problemen
niets bijgedragen; integendeel, bij de
hoge snelheden van tegenwoordig is
het achteraf vaak moeilijk, zo niet
onmogelijk vast te stellen boven
welk land een bepaalde gebeurtenis
plaats vond. En nog moeilijker wordt
de kwestie, indien het volbrengen
van een misdaad geruime tijd in be
slag nam, terwijl het vliegtuig in
middels de grenzen van verschillen-
ONS"HOLLANDSnONTB»J7
DE HERKOMST VAN DIV PROPUCTEN
Hf
de meekom? uil Azie
bot^w^^spronke-
Ifik slechts een schoon
heidsmiddel bij de
Arabieren
JtfesëSn zijn eer
uitvinding van de
oude Chinezen
de cacao komt oor
spronkelijk uit
Mexico
detew^^a^wr-
spronqin he? gebied
vanher Midden-Oosfen
het gebruik van mes
en vprk stemf uif hei
t gebied rond de Mid
dellandse Zee
I
de koffie
sprankel
piëenA
abie d
N
10-
'0
staten passeerde.
Aan de I.C.A.O.-commissie de taak
om voor de bij dit lichaam aangeslo
ten landen richtlijnen op te stellen,
waarlangs zij, elk voor het eigen ter
ritorium, maar in overleg met elkaar,
orde in deze chaos hoopt te kunnen
scheppen. Wij wensen deze commis
sie veel sterkte toe!
en baard groeien, zij zullen zich niet
laten knippen of scheren.
In zeer oude tijden heette het
zelfs een misdaad zich te vergrijpen
aan de baard van een ander. Wan
neer een man de eed aflegde, streek
hij daarbij over zijn baard, of hield
deze vast. Waartoe zoiets kan leiden
blijkt uit het volgende. Toen David,
koning van Israël, gezanten stuurde
naar de koning van Ammon, namen
de Ammonieten hen gevangen en
knipten hen de baard voor de helft
af. Vooral dit laatste was een z\
vergaande belediging, dat dit slechts
met bloed kon worden gewroken,
hetgeen de Ammonieten tot hun
schande hebben moeten ervaren. Het
afknippen van deze baarden heeft
geleid tot een bloedige oorlog.
Straks weer in ere?
OOH, de baard heeft natuurlijk zijn
voor- en nadelen. Inderdaad is een
mooie, volle baard iets waarop een
man trots kan zijn en een sieraad dat
hem tot man stempelt, maar de baard
heeft ook nadelen. Iedereen zal het
er mee eens zijn, dat een geschoren
gelaat hygiënischer is, terwijl bo
vendien een baard vooral in onze
moderne tijd om verschillende rede
nen hinderlijk kan zijn.
Dit neemt echter niet weg, dat het
zeer goed mogelijk zou zijn, dat een
volgende generatie de baard weer in
ere zal herstellen. De mode is'zo gril
lig en trekt zich soms bitter weinig
aan van gemak en hygiëne.
V O G E L 1
/"VUDE MENSEN plachten te
zeggen, dat je bij je sterven
naar het westen gaat, zei „Zwar
te Vogel", de Indiaan.
Ik keek nauwlettend naar hem
omdat de dokter had gezegd, dat
„Zwarte Vogel" nog maar drie
maanden te leven had.
„Kanker", zei hij, en ik vroeg
me af of „Zwarte Vogel" geen arg
waan koesterde.
„Van alle windstreken houd ik het
meest van het westen", zei ik vluch
tig en „Zwarte Vogel" knikte.
„Ze zeggen", begon hij weer met
een trage glimlach, „dat alle leven
met de zon meeloopt van rechts naar
links. Je komt van het oosten, trekt
door het noorden en het zuiden en
gaat naar het westen".
„En wat is er in het westen?",
vroeg ik zachtjes.
Hü haalde zijn afhangende schou
ders op en keek even naar de na
middagzon. „Wie weet", zei hij, „mis
schien weer het oosten. De zon is
immers een cirkel?"
Ik keek hem na toen hij naar de
oever van het meer ging, in zijn boot
klom en wegpeddelde. We hadden
onder de ceders gezeten bij de stal
en hadden genoten van het uitzicht
op het meer en ik kon „Zwarte Vo
gel" pagaaiend langzaam in het wa
ter zien scheppen terwijl zijn boot
terug gleed naar zijn eiland.
Op een of andere manier paste de
naam niet bij hem, dacht ik. Mijn
herinnering vloog jaren terug naar
een tuin in Engeland met een bak
stenen muur er omheen. Alles droop
na een krachtige stortbui en de zon
wierp een lichtbundel op de muur,
waarop een zwarte lijster heldere
toontjes zong. Plotseling gleed hij
naar beneden waar hij landde op het
gazon om, met zijn lange staart in de
lucht, nog met een paar sprongetjes
voort te rennen. Blauw-zwart met
een snavel zo geel als citroen en
lichte ogen. Het was een merel.
Maar hier in Canada ben ik er
nooit helemaal zeker van wat een
merel is en wat niet. Het diertje
waaraan ik denk, de Zwarte Vogel,
is lanig niet een van onze meest Ca
nadese ponulaire vogels, hoewel hii
digend en de voordelen van het uit-
eindelijk resultaat zijn, zoals ik het
nu kan beoordelen, twijfelachtig.
Het is al lang geleden dat de In
dianen wilden genoemd werden. Toch
vraag ik me wel eens af, of de wfl-
den van vroeger ook maar enigszins
slechter waren dan de wilden van
vandaag die met de beschaving ge
zegend worden. Alles in overweging
nemend, is misschien de wellevend
heid gemakkelijker geworden, inder
daad, wat al te gemakkelijk.
WAN EEN DAG in juni naar een
dag, tegen het eind van oktober,
is een stevige stap. Het vruchtbare
leven van de zomer begint al te
sterven op zijn weg naar de stilte
van de winter.
Het leven dat in beweging is ge
weest, druk en, naar ik hoop, soms
ook speels, schijnt weg te vagen.
Het tracht zichzelf te verbergen, als
een konijn dat van kleur verwisselt,
om zo onopvallend mogelijk te zijn.
Ik stond weer onder de ceders bij
de stal en keek over het Simcoemeer
dat ongedurig en rusteloos scheen.
De hoge iepen waren kaal en hun
bladeren waren met de vogels mee-
gevlogen, die er soms een schuil
plaats in gevonden hadden.
Een schreeuw boven mijn hoofd
deed me schrikken en ik keek om
hoog. Heel hoog kwam een vogel
aanvliegen uit de richting van het
meer. De laatste vogel van dit sei
zoen nam afscheid en spoedde zich
heen voor het te laat was. Plotse
ling dook hij omlaag en gaf nog een
schreeuw. Toen zag ik hem dichter
bij. Het was een „Zwarte Vogel" en
hij vloog naar het westen. Ik keek
er naar totdat ik hem uit het oog
verloor. Ik bleef hem nastaren, in
gedachten verzonken.
Voetstappen naast me deden
rondzien. Daar stond Will, de
Indiaan, die op weg was van
de stallen naar huis.
„Ze zeggen, dat oude „Zwar- A
te Vogel' is heengegaan, zei f
hy.
„Ja", antwoordde ik. Ik
