ru
ET HUIS
DINSDAG, WOENSDAG EN DONDERDAG I
Slechts 3 dagen kunt U profiteren van deze bijzondere
aanbieding: Hoogst modieuze wintermantels, mantels
die uitzonderlijk zijn door hun model, kleur, en kwaliteit
VROOM a DREESMAAA
MAANDAG 10 DECEMBER 1956 DE LEIDSE COURANT
door ALAN SULLIVAN.
44).
Hij keek om zich heen. Bunny lach
te met Sir Joshua, ze schenen dikke
vrienden, Anthea neuriede tegen
haan* beminde de jeugd sprak niet
de jeugd. Wat kan hun Absalom sche
len dacht Dimitri dof. Hij zag zich
zelf wegglijden steeds sneller.
„Hetis té vreselijk. Ze moeten
toestemmen. En jij, Sara jij ver
keert in hetzelfde geval
Ze antwoordde niet dadelijk, en hij
zag haar naar Sir Joshua kijken met
een uitdrukking, die hij nog nimmer
in haar ogen gezien had. Hij begon te
begrijpen. Deze vrouw beminde en
wist zich bemind. Dimitri voelde zich
hulpeloos. Hij hoorde haar zachie
atem:
„Ik ben tevreden. Och Paul, ik ben
het moe om in leven gehouden te
Mrorden".
„Weet Absalom het al?", stamelde
hy.
„Hij wacht nog op hun antwoord".
„Dan ga ik naar Monk's Mount te
rug om met hem te spreken".
„Nutteloos, Paul, zoals je heel goed
weet. Ik zou willen, dat je de zaak
van mijn standpunt bezag. Morgen of
overmorgen zal Anthea weigeren te
trouwen, omdat ze te veel van de
jongen houdt om hem onder die voor
waarden te nemen. Ze heeft hem al
verzocht heen te gaan, maar hij wei
gerde. Ze wil Absalom paaien met
het aanbod, een andere man te trou
wen, die hij mag uitzoeken, en dat is
het offer dat ze jou en mij en de an
deren brengt. Maar Absalom zal niet
toestemmen; hij houdt niet van een
compromis en zal eenvoudig ophou
den iemand te helpen".
Ze zei het kalm. Dimitri keek weer
naar Sir Joshua en begon zijn eigen
jaloezie tijdens het diner te begrijpen.
Die man had niets te vrezen.
Hij keek de weelderige kamer rond.
Hij genoot van mooie dingen, hield
van goede muziek, uitgaan en de ge
noeglijke routine, waaruit het leven
van heel rijke en heel ontwikkelde
mensen bestaat. Hij vond die dingen
aantrekkelijker dan lastige idealen
en zelfsdicipline. Nu was hij in staat
zich in het onvermijdelijke te schik
ken.
„Meer kun je me dus niet zeggen?",
vroeg hij moeizaam.
„Nee, Paul, en het was hard je dit
te moeten vertellen; maar ik kon je
niet naar Boekarest laten teruggaan
in de overtuiging
„Dat de zon hoog aan de hemel
stond, terwijl ze op het punt is onder
te gaan?"
„Zo iets. Wil je nu een heldendaad
doen en vierde man zijn?"
De donkere ogen glansden plotseling
trots en uitdagend. Hij richtte zich
fier op en ze zag op zijn gelaat de
aangeboren moed van zijn voorouders
weerspiegeld.
„Sara, er is geen tweede vrouw zo
als jij. Laten we bridge spelen en ik
zal zien", voegde hij met een glim
lach eraan toe, „dat ik vanavond al
thans het spel win".
Ze lachte tegen, hem en weldra
vormde zich een groepje om de haard.
Hector praatte met Sir Joshua, toen
de butler verscheen en zijn meeste
res vragend aankeek.
„Telefoonbericht voor mr. Court,
mevrouw."
Hector keek verbaasd op: „Voor
mb'?"
„Complimenten van meneer Absa
lom, meneer, en of u en juffrouw Dar-
vill meteen per auto thuiskomt".
EiLFDE HOOFDSTUK
ABSALOM
VERNEEMT HET ANTWOORD.
Heb je het wel goed verstaan, Jer-
vis?'V vroeg mrs. Baxter onvast.
„Zeker, mevrouw. Meneer is nog
aan de telefoon".
„Ik ik zal hem zeggen, dat we
dadelijk komen", zei Anthea met een
zwak stemmetje en verdween. Wël-
dra kwam ze terug erin slagend om
alleen maar teleurgesteld te kjjken.
„Wat jammer", zei ze. „Ik vroeg hem
om nog één dag, maar hij wilde er
niet van horen. Ik vrees, dat ik een
strenge stiefvader heb", glimlachte ze
tegen Sir Joshua.
De rest zweeg. Het was alsof Ab
salom wist wat er gebeurde en uit
Monk's Mount een kille hand uit
strekte om te kennen te geven, dat
hij zich niet op zij liet schuiven.
Bunny viel het op, dat niemand aan
weigeren scheen te denken. Zelfs
Hector was gedwee. Dimitri keek
even verbaasd als de rest, maar te
vens ietwat voldaan. Wat had dit te
betekenen? Eén ding wist Bunny ze
ker; deze oproep was het onmiddellijk
gevolg van zijn eigen bezoek aan
Monk's Mount.
Mrs Baxter was met Anthea ver
dwenen; hij volgde Hector de kamer
uit.
„Hoor eens, Hec, het zijn mijn za
ken niet in aanmerking genomen
wat je gister gezegd hebt maar
kan ik je niet in iets helpen?"
Hector, zijn bagage in de koffer
proppend, schudde het hoofd. „Nee,
dank je, jongen, dat zou het slechts
erger maken. Zij en ik moeten het
alleen afdoen".
Bunny voelde zich erg schuldig
maar achtte het beter, zijn mond te
houden, Hector moest in staat zijn te
zweren, dat hij niets van de indrin
ger afwist.
„Zal ik je met mijn wagen bren
gen?"
„Nee, dank je".
Dimitri leek opgewonden en mrs.
Baxter, die wist wat het tweetal
wachtte, bedwong zich slechts met
moeite.
„Het spijt me, dat jullie wegmoeten.
Kom een volgende keer wat langer".
Ze kuste Anthea, drukte Hector de
hand. „Veel geluk. Rijd over Barnet
net zoals we gekomen zijn".
„En denk aan je belofte Boe
karest!", zei Dimitri.
Hector wierp hem een vreemde
blik toe. „Ik zal het niet vergeten,
graaf".
De auto gleed weg. Mrs. Baxter
zuchtte. „Zullen we een partijtje brid
ge spelen, Paul?"
„Het spijt me erg, moeder B.", zei
Bunny haastig, „maar ik kan niet
langer blijven. Ik heb nog een af
spraak". Hij wierp haar een veelbe
tekenende blik toe.
Ze begreep niet, wat hij bedoelde,
maar glimlachte goedhartig.
„Jongelui zijn in Londen tegen
woordig zo gezocht, Paul, dat ze hun
avonden moeten verdelen. Goed, hoor
Bunny, ik zal niet vragen hoe ze
heet".
(Wordt vervolgd).
