Wanneer Nederlander
Australiër wordt
De Kleppende
AAN ALLE KOFFIEDRINKERS!!
De geheimzinnige
Mr. Moto
WOENSDAG 23 NOVEMBER 1955
DE LEIDSE COURANT
DERDE BLAD PAGINA 2
Rood-Joegoslavië; Bernard
Newman, Nederlands boek
huis Tilburg; geb. 9.90.
Het boekhuis in Tilburg heeft de
boekenwurm die in een boek kruipt
om er eens uit te kunnen vliegen, ver
rijkt met een aantal zeer verzorgde
reisbeschrijvingen. Na eerst de Euro-!
pese en de emigratielanden aan de
leeswoede te hebben prijsgegeven is
het Boekhuis er toe overgegaan de
landen achter het IJzeren en bam
boegordijn aan een nadere beschou
wing te onderwerpen.
Van de hand van de Balkankenner
Bernard Newman verscheen als eer
ste in deze reeks: Rood Joegoslavië.
De feiten en verhalen die hij over dit
land, dat door zijn breuk met Rusland
in sommige ogen een sympathieker
kleurtje kreeg, zijn zeer interessant
al kan men zich niet aan het gevoei
onttrekken dat Newman de stand van
zaken in Joegoslavië zo gek nog niet
vindt. Hij behoort waarschijnlijk dan
ook tot de mensen die Tito een door
het westen geclasseerde communist
vinden. Het boek is prachtig uitgege
ven en fraai geïllustreerd.
Speelgoed maken; Lutz de
Jong, Camtecleer Utrecht,
ingn. ƒ1.—.
Speelgoed maken is een handig
boekje voor degenen, wie het vast
pakken van een hamer geen geplette
duim kost en wiens kinderen niet te
hpge eisen stellen aan hun speel
goed. Het geeft namelijk in een vijf
tigtal bladzijde een beginnerscursus,
die door iedere analphabeet op kunst-
nijverheidsgebied met vrucht gevolgd
kan worden. Tekeningen verduidelij
ken de tekst.
De dans van de zeven dui
vels; Fritz Habeck; Zuid-
Holl. uitgunij, gebonden 11.50.
Zonder nu direct te willen beweren
dat dit boek een meesterwerk is, kan
men van „De dans der zeven duivels"
zeggen, dat het leesbare en bovenal
interessante lectuur is. Het boek be
handelt namelijk een periode in de
geschiedenis die tamelijk ver van ons
verwijderd is en daardoor de be
schrijver een maximum aan romanti
sche vrijheid biedt. In tegenstelling
tot vele boeken uit de cutuurserie
ontleent „De dans" zijn kracht niet
alléén aan het beschrijven van min of
meer bloedige toneeltjes. De schrijver
doopte zijn pen weliswaar met ken
nelijk genoegen in het bloed van zijn
slachtoffers, maar deed dit op een
dergelijke vaardige wijze, dat men
hoop kan koesteren dat hij te zijner
tijd met inhoudrijker werk te voor
schijn zal komen. Het boek speelt in
de late middeleeuwen, toen mijn en
dijn een kwestie was die met het
- zwaard geregeld werd. In deze ruige
periode verschijnt een knaap ten to
nele die door kwaadwillige fimilie-
leden van zijn landgoed beroofd
wordt. Zijn strijd om de rechtvaardig
heid te verkrijgen wordt boeiend en
vaardig weergegeven. Om enkele
navrante scènes voorbehouden lec
tuur.
De grazige weiden van Wyo
ming; Mary O'Hara; Zuid-
Hollandse Uitg. My, geb.
9.90.
Van de schrijfster van het bekende
boek „Flicka het veulen" verscheen
een nieuw paardenboek dat de lief
hebbers van dit huisdier ongetwijfeld
een paar genoegelijke uren zal be
zorgen. In een van de verlaten vlak
te van Wyoming komt uit een goe
derentrein een krat rollen, dat een
volbloed veulen blijkt te bevatten.
Het renpaard wordt onder de hoede
genomen van een oud zwerfpaard dat
zijn rechten echter al spoedig moet
afstaan aan een wilde hengst van een
dichtbij gelegen farm. Het is dit
paard dat zijn eigenaars veel last be
zorgt en vergezeld van enkele mer
ries aan het farmers oog weet te ont
snappen. De paarden worden opge
spoord en men besluit hen op de ren
nen een laatste kans te geven. Na
tuurlijk wordt deze kans benut en
nemen paard en mens op de laatste
bladzijde tevreden afscheid van de
lezer. Een boek voor paardenliefheb
bers, die de stal willen ruiken.
De fatale contrabas; F. "V.
Morley, Prismaboek 1.25.
Het komt niet veel voor dat een za
kenman zich, gesteld dat hij er het
talent voor heeft, laat verleiden tot
het schrijven van een detective ver
haal. Morley vormt de uitzondering
op de regel en schreef een boek dat
hem zelfs de complimenten van de
bekende dichter T. S. Eliot bezorgde.
Een man die met een contrabas de
schedel in is geslagen vormt de trieste
ouverture van dit boek. De bespeel-
ster van dit ongewone moordwerk
tuig is een dame, die haar bas echter
bij het gebruiken van het instrument t
in deze laatste ongewone functie uitj
het oog verloren is. De ontleding van j
deze moord en wat er aan voorafging
is een vreemde bizarre geschiedenis,
die even ongelooflijk als spannend is.
Bij het vallen van de avond;
Germaine Beaumont Pax
Den Haag.
Germaine Beaumont heeft met deze
tragische liefdesgeschiedenis een gaaf
en dichterlijk bok aan de Franse li
teratuur toegevoegd. Het verhaalt van
een in het leven teleurgestelde vrouw
die bij het vallen van haar levens
avond verliefd wordt op een veel jon
gere man. Haar liefde wordt beant
woord, doch het leeftijdsverschil
maakt haar argwanend. Hun wegen
gaan uiteen, maar nog voor zij hun
proeftijd uitgezeten hebben vinden zij
elkaar terug. Een ongeluk maakt ech
ter een eind aan het leven van de
vrouw. De gevoelens van de vrouw
die na zich volledig van de wereld
afgewend te hebben de liefde her
vindt, zijn prachtig en ontroerend be
schreven. Ondanks de soms wat ge
chargeerde situaties aanbevolen lec
tuur voor de volwassen lezers.
Erts samengesteld door Bert
Voeten. Uitgave A. J. G.
Strengiholt, A'dam.
Met geheel ten onrechte hoort men
tegenwoordig vaak de verzuchting
slaken, dat de kunstscheppingen op
literair gebied vlugger geschreven en
uitgegeven worden, dan men hen ver
werken kan.
Vooral in de laatste jaren, nu een
nieuwe groep zich een plaats ver
overt in Nederland, dreigt zelfs de
meest geïnteresseerde de koers in
het Nederlandse kunstleven kwijt te
geraken.
Daarom is het van Bert Voeten een
lofwaardig streven geweest om van
de vruchten der laatste twee jaren
een bloemlezing samen te stellen in
zeer brede opzet
Als door een kaleidoscoop krygt
men haer de gehele bonte warreling
van de poësie in deze tijd voor ogen
en hoewel we maar zelden van een
„onsterfelijk gedicht" kunnen spre
ken, is de verzameling zelf meer dan
interessant.
Doordat de samensteller volgens
leeftijd der poëten de bundel opge
bouwd heeft, lopen de „genres"
dwars door elkaar heen; het experi
menteel gedicht staat broederlijk
tussen twee traditionele en de meest
toegewijde schepping die soms
naar rijmelarij zweemt staat naast
de minder vormvaste maar spontaan
geschreven „cri de coeur".
Interessant is vooral de tijdgeest,
die uit deze 2-jarige verzameling
spreekt; zij is moeilijk optimistisch te
noemen, niet eens drukkend, maar
dikwijls althans sterk neigend naar
nihilisme.
Recapitulerend kan men zeggen,
dat „Erts" een belanginboezemende
studie is en de intentie van de sa
mensteller om haar ook op middel
bare scholen te laten gebruiken, is
zeker niet verwerpelijk.
Een puur kunstgenot zal men ech
ter dikwijls te vergeefs zoeken.
Juliana Reglna 1955. Uitg.
Drukkerij Hollanda, Baarn.
Als zevende deel van de serie fo
toboeken over het Koninklijk Gezin,
welverzorgd als steeds door de Uit
geverij en Drukkerij „Hollandia" te
Baarn, versoheen vorige maand het
zevende deel. Het bezit van deze uit
gave compleet is ongetwijfeld een
kostbaar bezit, want het geeft een
beeld van zeer veel, dat zidh in
19541955 weer rond ons Konings-j
huis heeft afgespeeld.
Tal van foto's op fraai kunstdruk-j
papier verluchten de slechts lichte
beschrijving, maar vormen ook de
voornaamste inhoud. Zij laten ons
H.M. de Koningin en Z.K.H. Prins
Bernhard zien bij tal van gebeurte
nissen, niet in het minst ook in eigen
omgeving, terijl ook de Prinsessen
een steeds groter aandeel krijgen in
't openbare leven, hetgeen hier dui
delijk tot uitdrukking komt.
Voor belangstellenden, die de se
rie oompleet wensen te verzame
len, zijn bij de uitgevers de reeds
verschenen delen alsnog verkrijg
baar. De prijs is ƒ2.90 per deel. De
eerste vijf zijn ook beschikbaar in
goudstempelband voor 14.90.
„Ik kan het zelf" door
Geert Bak. Uitgave van A.
W. Sijthoff, Leiden. Prijs
10,—.
Iedere man is geen klusjesman. In
de vrij gezellen jaren wordt dat niet
zo erg als een bezwaar gevoeld,
maar zodra men in het huwelijks
bootje is gestapt komt dit manko in
een heel ander vlak te liggen. Als
men te horen krijgt, wat buurman
nen en zwagers allemaal presteren,
voelt men zich erg nietig worden,
zodra de vrouw des huizes een
krachtdadige aanpak van een niet
passende kachelpijp verwacht of een
aantal planken zonder bemiddeling
van een timmerman in een kolenhok
veranderd wenst te zien. Voor lieden,
die op dit terrein met een minder
waardigheidscomplex worstelen in
het bijzonder, en voor iedereen, die
zijn kuntselterrein wat uitgebreid
wenst te zien, heeft Geert Bak, on
derwijzer in handenarbeid, het boek
der boeken geschreven. In ruim 300
bladzijden laat hij allerlei klusjes uit
MET DE HAND OP DE BIJBEL.
(Van onze correspondent in
Australië).
„Ik zweer af alle loyaliteit jegens
enige vreemde mogendheid of Staat,
waarvan ik lid of ingezetene zou zijn".
Onder het uitspreken van deze woor
den, met een hand op de Bijbel, ver
liezen de immigranten hun oorspron
kelijke nationaliteit en worden zij
Australiër.
In de laatste jaren hebben nu en
kele tienduizenden van hen onder
wie ook honderden Nederlanders
een nieuw Staatsburgerschap verkre
gen.
In deze correspondentie wil ik iets
over zulk een plechtigheid vertellen.
„En weet U, wij Australiërs mogen
tot de grootste bierdrinkers behoren,
erg lui zijn, maar ons land is, zoals
vrijwel geen enkel ander ter wereld.
Het heeft een grote toekomst, waarin
gij allen kunt delen".
Dit zijn twee volzinhen uit de toe
spraak van een Lord Mayor tijdens
een naturalisatie-plechtigheid; hij had
een goede kennis van Australiërs en
van Australië, waarvan hij de lof be
zong.
Tien immigranten afkomstig uit
acht verschillende landen! verkre.
het dagelijkse leven de revue passe
ren en geeft aan, hoe deze moeten
worden aangepakt, Wie het hele
boek doorwerkt wordt een ideale
echtgenoot.
Sinds de koffie in de 17e eeuw op
grote schaal zijn intrede in het men
senleven deed werd deze drank een
onmisbare metgezel.
Zonder twijfel zouden verschillende
conferenties heel wat minder aange
naam zijn verlopen als daar niet als
vrederechter het witte kopje koffie
had gestaan dat een behaaglijke sfeer
opriep. j
Bij alle gelegenheden en zakelijke
besprekingen was de koffie aanwezig
en men zou kunnen zeggen dat dé
welvaart van diverse landen is op
gebouwd door hard werken en mïl-
lioenen liters dampende koffie.
Zo groot was de invloed van de
koffie op het dagelijks leven dat er
jaarlijks een paar miliioen werkuren
verloren gaan door de bekende koffie
pauze.
Volgens schatting hebben ruim een
half milliard mensen de gewoonte om
dagelijks minstens 4 koppen koffie
te drinken.
Het dagelijks bakje troost is voor
millioenen bijna onmisbaar geworden
en als men deze gewoonte moet
ontberen zoekt men naarstig naar
vervangingsmiddelen, getuige de sur
rogaten uit de oorlog.
Hoe nu de belangstelling voor de
koffie is toont U onze grafiek. De
Ver. Staten zijn het land waar dage
lijks een ware oceaan van warme
koffie over de Amerikanen wordt
uitgegoten.
In het land van Uncle Sam drinkt
men dan ook ruim zeven maal meer
koffie dan in ons land.
De Zweden kunnen trouwens de
Amerikanen de koffie-hand geven
want hun verbruik ligt maar net
onder dat van Amerika en daarmede
staan deze landen aan de spits zodat
het voor geheel koffie-minnend Ne
derland goed toeven moet zijn in
Zweden en Amerika.
Hoewel Frankrijk eigenlijk een
wijnland is blijkt de koffie er toch
ook een behoorlijke rol te spelen.
Nederland behoort, in vergelijking
met de andere landen, tot een matige
verbruiker die echter nog boven an
dere landen staat. Engeland staat het
laagste maar daar maakt men het ge-
jmis aan koffie weer goed met .de thee,
zodat de weegschaal dus weer in
evenwicht is.
stanties alsmede de leden van de bur
gerij daarbij uitgenodigd.
In kleine plaatsjes is het soms een
hele dorpsgebeurtenis.
Overigens ga-t het er Australisch
naar toe, zoals gij ook uit het hier
voor vermelde citaat van des burge-
meesters toespraak kunt afleiden.
Verschillende personen voeren bij
zulk een gelegenheid het woord; wij
zen op de mogelijkheden in het land
aanwezig en verwelkomen hun nieu
we ingezetenen.
De laatste tijd is het de gewoonte
aan elke immigrant de Bijbel, waarop
hij zijn verklaring heeft afgelegd, ten
geschenke te geven.
Nadat één van de genaturaliseerden
een dankwoord heeft gesproken,
volgt het meest geanimeerde deel van
de plechtigheid: een supper. Cake,
gebak, sandwiches, thee, alles is ruim
voorhanden en in een gezellig „on-
ders ons" maakt men met elkaar een j|
praatje.
„Ik zweer af
Er is onlangs enige dispuut ge
weest omtrent de formule, waarmee
de oorspronkelijke nationaliteit moet
worden afgezworen.
De aanvankelijke formule luidde:
„Ik zweer af mijnnationaliteit
en verbintenis jegens.
Men noemde dan nationaliteit en
vaderland.
Het rechtstreekse afzweren van het
eigen land was voor sommige immi
granten wel wat te machtig, om wel
ke reden daaraan een meer algemene
vorm is gegeven door de verklaring:
enige vreemde mogendheid of
Staat".
Men meent dat door deze wijziging
een hinderpaal is opgeruimd.
Voorts zijn de kosten voor natu
ralisatie verlaagd van plm. 42 tot
8. Er wordt n.l. prijs op gesteld dat
een immigrant niet slechts in dit land
werkt en woont, doch in de bevolking
zelf wordt opgenomen, hoewel in alle
oprechtheid ik hierbij moet aanteke
nen, dat óók een genaturaliseerde im
migrant, als een „new-Australian"
blijft aangemerkt.
Dat zal met het tweede geslacht
vermoedelijk pas terecht komen
Nu is het voor hen, afkomstig uit de
landen achter het ijzeren gordijn,
minder bezwaarlijk om een andere
nationaliteit aan te nemen dan voor
degenen, die om zo te zeggen, iedere
dag naar hun vaderland terug kun
nen keren.
De eerstgenoemden hebben „niets
te verliezen", de anderen hebben bij-
ma allen de gedachte bij zich, weieens
de retourreis te maken. Vroeg of laat.
Hoewel de naturalisatie-plechtighe
den nog geen grote volksgebeurtenis
sen zijn, veelal enkele tientallen of
minder immigranten daarbij zijn be
trokken, groeit him aantal.
In Melbourne waren het er onlangs
63 tegelijk en in Sydney 114. Maar
men was van oordeel dat meer kleur I telkens wanneer ik zulk een plechtig-
aan de gebeurtenis behoorde te wor- heid bijwoon, kan ik me niet losma-
den gegeven. ken van het gevoel, dat er een stukje
Daarom vindt zij nu meestal plaats tragiek bezig is zich te voltrekken,
in de „Townhall", het stadhuis dus, De tragiek van het zich los maken
en worden verschillende officiële in-1 van de vaderlandse geslachten.
gen in die bijeenkomst een andere
nationaliteit.
Wisselende opvattingen.
Je hoort wisselende opvattingen
omtrent dat naturaliseren, nèt zo wis
selend als over het emigreren zelf.
Ik heb óók Nederlanders
enthousiast over hun voornemen
„Australiër te worden" horen vertel
len; ze hunkeren naar dat ogenblik.
Doch anderen wogen zeer nadruk
kelijk de vóór- en nódelen af; stel
den voorlopig de aanvrage nog uit, al
zouden zij reeds lang daarvoor ge
rechtigd zijn. Bijzonder onder jonge
lui, beneden twintig jaar, treft men
een zeker animo tot naturalisatie aan,
waarbij sommige ouders het te billij
ken standpunt innemen, daartoe
eveneens over te gaan, omdat zij in
nationaliteit niet van hun kinderen
willen verschillen.
Het loopt beter....
In een ander artikel heb ik aleens
geconstateerd, dat de animo voor na
turalisatie in het algemeen niet bij
zonder groot is, zelfs zodanig, dat de
Australische regering er zich wat on
gerust over maakte.
Thans wordt geconstateerd dat het
beter gaat wat de aanvragen betreft,
al zijn de oorzaken nogal duidelijk.
In 1953 werden slechts 5781 aan
vragen ingediend, doch het afgelopen
jaar waren het er 16.355 en voor dit
jaar verwacht men er 25.000. Wan
neer hierbij wordt vermeld dat bui
ten de Britse immigranten, die uiter
aard niet genaturaliseerd behoeven te
worden, ongeveer een half miliioen
immigranten uit andere landen zich
hier bevinden, dan is het klaar dat
er nog heel wat formulieren ingevuld
behoren te worden!
Als men vijf jaar in Australië is,
kan naturalisatie plaats vinden, waar
onder dan enkele uitzonderingen zijn,
zoals b.v. ten aanzien van hen die in
het geallieerde leger zijn geweest.
Op de grote dag.
Wanneer de grote dag in het leven
van de immigrant is gekomen, waar
op hij van „new-Australiën" een
„real Aussie" gaat worden, begeeft
hij of zij zich naar de bijeenkomst,
welke meestal des avonds daar
toe is belegd.
Tot voor enkele jaren vond de na
turalisatie plaats ten overstaan van
rechter in de rechtszaal, doch
(97)
r~
3)
door J. P. MARQUAND
In het privékantoor vond hij flom
William druk bezig met het opaen
van de post.
„Nu, en wat zeg je van mijnheer
Moto?", vroeg hij.
Wilson glimlachte.
„Ik vond hem heel aardig".
Oom William keek naar het por
tret van Wei Qua.
„En wat dacht je van ons gesorek?"
„Niemand zei iets", zei Wilson.
„Daarom vraag ik je juist om toe
te luisteren. Je weet het misschien
niet, maar dit was een heel belang
rijk bezoek. Mr. Moto en ik wisten
dat. En nu zal ik je vertellen wat ik
denk. Heb je gehoord, dat hij Chang
Lo Shih noemde? Dat betekende, dat
de oude Chang aan het stoken is in
Mandsjoekwo. Ik zei hem niet te ken
nen, maar ik ken hem wel. Het was
zoveel als een waarschuwing om geen
zaken te doen met Chang. En ik zal
je nóg wat zeggen mr. Moto is
géén zakenman. Kun je raden, wat
hy is?"
„Neen, oom".
„Dan zal ik je zeggen wat ik ver
moed en morgen zal ik horen of ik
gelijk heb. Mr. Moto is een geheim
agent en hij zit mijn oude vriend
Chang Lo Shih na; en vergeet niet,
Wilson: pas op voor mijnheer Moto!
Ik wed dat je hem vaker tegen het
lijf zult lopen en vertel hem in dat
geval geen firma-geheimen niet,
dat je die kent en drink niet méér
whiskey dan hij, Wilson. En als je nu
nog vijf minuten wacht, gaan we
samen naar de Club".
„Ja, oom", zei Wlson. Kalm zat hij
zijn oom gade te slaan, beseffend hoe
weinig hij tegen dergelijke situaties
zou zijn opgewassen. Niet voor de
eerste maal vroeg hij zich af, of hij
ooit de moeilijkheden van dit nieuwe
leven zou leren kennen. Hij voelde
respect voor de gaven van zijn familie.
De Hitchings hadden het al honderd
jaar in China klaargespeeld en speel
den het nog steeds met China klaar.
Oom William sloeg op tafel.
„Verdraaid, nu heeft dat vrouw
mens nog steeds onze naam op dat
speelhol m Honoloeloe!"
„Zeg alle afspraken, die je hebben
mocht, af", zei oom William. „Je eet
vanavond bij me thuis".
Oom William wiste zijn voorhoofd
af. Het drong tot zijn neef door, daf
hij oom nog nooit zo verstoord ge
zien had en hij begreep de reden
de naam Hitchings was hier in het
Oosten iets heel belangrijks.
„Lees die brief", zei oom William,
„en steek hem dan in je zak. Denk er
maar eens over na. dan zullen we er
na tafel over spreken".
Hitchines Plantation,
luidde het briefhoofd.
Honololoe.
Waarde heer Hitchings,
Ik vermoed, dat u een verre
bloedverwant van mij bent, aan
gezien ik mijn vader bij zijn
leven wel eens over u heb ho
ren spreken, maar hoe wij ver
want zijn, weet ik niet en bet
kan mij, eerlijk gezegd, ook niet
schelen. Mr. Wilkie, uw agent
in Honoloeloe, ried mij aan u
persoonlijk te schrijven.
Mijnheer Wilkie heeft me
herhaalde malen uw aanbiedin
gen overgebracht om het huis
te ko-pen, dat mijn vader mij
heeft nagelaten en dat altijd
„Hitchings Plantation" heeft ge
heten en met evenveel recht
als u uw eigen firma „Gebroe
ders Hitchings" noemt. Hij ver
klaarde mij uw begeerte om de
eigendom van mij te kopen op
grond dat het een speelzaal is
en de naam schade berokkent
aan de oude traditie van uw
eigen zaak. Te oordelen naar
wat ik van uw zaken weet kan
een roulettetafel er niet veel
kwaad aan doen. U bent zo ver
langend om mij uit te kopen
dat ik me soms afvraag of u
niet een andere reden hebt.
Bankiers spreken zo zelden de
waarheid.
Wat uw beweegreden ook zijn
mag, laat ik u zeggen, dat u uw
tijd verspilt. „Hitchings Plan-
tation" blijft geopend zolang ik
er iets aan doen kan. Er is geen
enkele reden waarom ik mede
lijden zou hebben met uw ge
voelens betreffende de familie
naam. En ik vind de manier
waarop ik mijn brood verdien
even fatsoenlijk als de uwe, zij
het ook minder winstgevend".
Ik ben benieuwd of u zich
nog herinnert wat er gebeurde
'c toen mijn vader enkele jaren
geleden financiële tegenslag on-
j, dervond. Hij wendde zich tot
zijn familie om hulp en kreeg
geen antwoord. Daarom gaven
we gelegenheid tot spelen, want
we moesten in ons onderhoud
voorzien. De mensen komen
graag op de Plantation en er is
nooit iets voorgevallen wat de
autoriteiten dwong om in- te
grijpen. Toen vader stierf, heb
ik een roulettetafel geopend en
er een speelzaal van gemaakt,
omdat ik mijn kost moest ver
dienen. De meeste mensen hier
zijn het met mij eens, zoals u
wel zult weten. Toen u ons kon
helpen, hebt u het niet gedaan.
Er is nu geen enkele reden,
waarom ik u zou helpen en ik
doe het ook niet, dus u doet
beter, de zaak te laten rusten
en het zwarte schaap van de
familie in vree te laten.
Hoogachend
EVA HITCHINGS.
Wilson legde de brief op z'n bureau
en zijn oom zei niets. Er lag iets in
zijn stilzwijgen dat Wilson waar
schuwde, dat het beter was om niet
te lachen, hoewel hij de brief ver
makelijk vond. Hij wist van het ge
val niets af en kon het dus onbevoor
oordeeld bezien. Klaarblijkelijk een
meisje, dat kwaad was, maar haar
boosheid leek nogal ongevaarlijk.
Een speelhuis dat de familienaam
droeg, was een ding dat de oudere
generatie waarschijnlijk gewichtiger
vond dan de zijne. Hij vroeg zich zelfs
af hoe het huis er uit zou zien en
hoe het meisje. Hij had nooit ge
weten, dat er een tak der Hitchings
op een van de eilanden in de Stille
Oceaan huisde en vond het een be
langrijke ontdekking.
Zijn oom keek van z'n papieren op.
„Welnu, wat zeg je ervan?"
„Wat hebben we haar vader ge
daan?", vroeg Wilson. „Wie is zij?
Het geval lijkt me niet heel be
langrijk".
„Je moet leren, niet overijld te
oordelen. Hier in Azië lijken de be
langrijke dingen altijd onbelangrijk,
Wilson. Die brief bevalt me niet, al
kan ik niet zeggen waarom. Er wordt
teveel gepraat over die speelzaal. Het
wordt te bekend. De mensen begin
nen die in veband te bengen met de
Bank, maar dat is niet de reden,
waarom de brief me ongerust maakt.
Er steekt méér achter.... Er is iets
niet in de haak op Honoloeloe....
Je vroeg me naar het meisje. Nu, dat
zal ik je vanavond na het eten ver
tellen".
Oom ging verder met het sorteren
van de post. Zijn ergernis was ver
vlogen, maar Wilson voelde dat hem
iets verontruste, dat een vaag wan-
iets verontrustte, dat een vaag wan-
waren altijd een voorzichtige en wan
trouwende familie.
(Wordt vervolgd).
