Gloriedag voor Nederlandse
ploeg in de Tour de France
Wagtmans, Hinsen, Van Est
Jos Hinsen werd
Wim van Est in
winnaar.
Gele Trui
Rake klappen
Het verloop van de 7e étappe
DONDERDAG 14 JULI 1955
DE LEIDSE COURANT
VIERDE BLAD PAGINA
Thonon-les-Bains, 13 Juli, (Van een speciale ANP-verslaggever) Een gloriedag
voor de Nederlandse ploeg aan het einde van de zevende etappe van Zürich naar
Thonon-les-Bains, zoals onze kleine wielerwereld er nimmer een heeft beleefd in
de geschiedenis van de Tour de France, zo kunnen kort en krachtig de prachtige
successen van Jos Hinsen, Wim van Est en Wout Wagtmans in het vriendelijke
badplaatsje aan het meer van Genève Woensdagavond worden samengevat.
Dank zy de schitterende geslaagde, zeer vroege uitlooppoging van Wim van Est met
Walkowaik, Fantini en Dacquay, bij wie zich later Jos Hinsen, Gauthier, Stablinski,
Caput en Hoorelbecke voegden, kon dit negental een tijdwinst boeken van niet
minder dan 17 minuten 33 sec., precies voldoende voor Wim van Est om de gele
trui aan Antonin Bolland op verrassende wijze te ontfutselen.
De 24-jarige debutant in de Tour de
France, de aan de Belgisch-Brabantse
grens woonachtige Jos Hinsen won op
do lange rechte laan van Thonon-les-
Bains tot verbazing van vriend en te
genstander de sprint van het negental
en Wout Wagtmans slaagde er in, dank
zij een furieuze spurt aan de kóp van
het peloton, waarbij hij alleen de ra
zendsnelle Poblet en verder Ockers
voorrang moest geven, de groene trui te
behouden. Wim van Est in de gele lei
derstrui van het algemeen klassement,
Wout Wagtmans drager van de groene
trui als nummer een in het algemeen
puntenklassement, Jos Hinsen won voor
de Nederlandse ploeg de eqrste etappe
in deze ronde, indien wij althans de zege
van de ploeg in zijn geheel in de tijdrit
te Diepe even buiten beschouwing la
ten. En in het algemeen ploegenklasse-
ment is Nederland van de zesde naar
de vierde plaats gestegen.
Nederlandse kolonie
uitgelaten van vreugde.
De kleine Nederlandse kolonie was
uitgelaten van vreugde en Pellenaars,
van wie Jacques Goddet onlangs nog
had verklaard, dat hij hem de beste
ploegleider van de tour vond, kwam
handen te kort om de gelukwensen in
entvangst te hemen. De organisatoren
en de Franse en buitenlandse journalis
ten waren in het eerste ogenblik een
beetje overbluft door deze fantastische
resultaten van de Nederlandse equipe,
welke zeer zeker voor een belangrijk
deel te danken zijn aan de teamgeest
en de straffe discipline.
Jos Hinsen heeft de lange sprint op
onbetwistbare wijze gewonnen. Er was
geen twijfel aan mogelijk, dat het wiel
van de jongen uit Rijckevorsel het e.erst
over de eindstreep was gegaan, want
nauwelijks een seconde later klonk het
al door de - luidsprekers: Hinsen vain-
queur de l'étappe a Thonon-les-Bains
(Hinsen, winnaar van de etappe te Tho
non-les-Bains). En dan te bedenken, dat
deze knaap, die over een uitstekend hu-
JOS HINSEN
meur beschikt en mentaal voor de ploeg
zijn gewicht in goud waard is, enkele
kilometers voor de eindstreep op de
kronkelende weg langs het stille meer.
doodeenvoudig werd gelost, toen het
groepje het tempo met uiterste krachts
inspanning had verhoogd, om op Sta
blinski te jagen, die met een harde de
marrage zijn acht lotgenoten van meer
dan 200 km trachtte kwijt te raken. En
toen onder aanvoering van Wim van
Est de Fransman weer was bijgebracht,
viel het groepje even stil. Die enkele
seconden waren voldoende voor Hinsen
om weer contact te krijgen. Dat gebeur
de op het lichte heuveltje, niet ver van
de eindstreep. Op de laatste 50 meter
heeft hij er alles uitgeperst, wat hij nog
in zijn lichaam aan reserves over had.
Met schokken ging het bovenlichaam
over het stuur en terug. Met een ruk
trok hij het voorwiel over de streep:
hij had gezegevierd.
Deze telefoto geeft een beeld van de
finish in Thonon. Als eerste zien we
over de eindstreep gaan Jos Hinsen,
achter hem gaat Fantini schuil, op de
derde plaats volgt Caput en achter Sta
blinski op de v(jfde plaats zien we Wim
van Est de hand heffen in triomf.
Er zijn gisteren rake klappen uit
gedeeld in de Tour de France. Jos
Hinsen won de 7e étappe en Wim
van Est reed zich in de gele trui.
Maar er vielen nog meer klappen,
want op ongeveer 30 km voor de
finish te Thonon les Bains deed zich
jen incident voor, dat achteraf door
de betrokkenen natuurlijk betreurd
wordt.
In het heetst van het gevecht
kreeg Gerrit Voorting een duw van
de grote Fransman Louison Bobet,
waardoor de Nederlander op het
trottoir terecht kwam. Gelukkig re
ageerde Voorting snel, zodat hij zijn
voorwiel kon optillen om een val
op het trottoir te vermijden, het
geen gelukte.
Adri Voorting, die van deze duw-
partij getuige was, nam het op voor
zijn broer en gaf Bobet een klap
met zijn fietspomp, waarop de pop
pen aan het dansen kwamen. En in
de algemene verwarring gaf Hein
van Breenen tenslotte Geminiani
ten klap in het gezicht.
Oorzaak? De Frans Nationalen
meenden, zoals in het wedstrijdver
slag ook tot uitdrukking komt, dat
de Nederlandse renners gisteren
tegen hen samenspanden, wat de
Fransen uiteindelijk centen kostte.
Met zoet dex auetiuinnitig,,
WIM VAN EST.
De slag begon al gauw, maar Nederlanders zegevierden
Een lachende Wim van Est, die als
zesde van het groepje binnenstormde
ging onmiddellijk zijn kameraad geluk-
De gebruikelijke ceremonie voor het
huldigen van de etappe-winnaar volgde.
Twee meisjes in de klederdracht van
Savoye boden hem de bloemen en het
speciale vaantje, bestemd voor de win
naar aan. En gearmd met de beide scho
nen doorstond de sympathieke jongen
het kruisvuur van vragen, welke de.
journalisten hem stelden. Tientallen ca
mera's klikten, film-operateurs draaiden
meters film, radio-reporters sleurden
hem mee naar de microfoon.
Intussen wachtte Wim van Est rustig
langs de kant van de weg op de komst
van het peloton. Een klein groepje Hol
landers stond om hem heen. De chrono
meters waren ingedrukt. Zou Wim van
Est de gele trui hebben veroverd? Bij
het vertrek te Zürich stond hij op de
zeventiende plaats in het algemeen klas
sement met 17 min. 8 sec. achterstand
op de leider Antonin Rolland. De secon
den werden minuten, de minuten wer
den een kwartier. De spanning steeg tot
het uiterste. Zeventien minuten....
werd er geroepen. Nog acht, nog zeven
seconden. Men stond hardop te tellen;
ja, Wim van Est had de gele trui. En
juist op dat ogenblik kwam in de verte
het peloton in gesloten formatie opda
gen. Toen Poblet als eerste over de
streep rolde bleek het verschil zeven
tien min. en 3 sec. te zijn. Met een ver
schil van 25 sec. op Antonin Rolland
had onze landgenoot dus de eerste plaats
in het individuele klassement veroverd.
Ook voor Wim van Est volgde de be
kende plechtigheid. Met bloemen na
tuurlijk, met een zoen van de wereld
kampioene in het harmonicaspelen
Yvette Horner, maar vooral ook met
het aantrekken van het gele tricot.
niet
Antonin Rolland kwam op Wim van
Est toe. Zijn ogen waren zwart van het
stof en het zweet. Zijn gele trui vol vui
le vlekken. „Bravo, Wim!", en de Frans
man gaf van Est de hand. En nog eens
riep hij uit: „Bravo Wim, maar niet voor
de rest van de Hollandse ploeg!"
Toen men Rolland vroeg, wat hij daar
mede bedoelde, liet hij zich ontvallen,
Wout wilde z(jn groene
trui afgeven.
Thonon-les-Bains, Woens
dagavond (Van een speciale
ANP-verslaggever) „Ik
was eerst van plan de groene
trui maar aan Poblet te ge
ven", vertelde Wout Wagt
mans. „Maar toen ik in het
zicht van de streepr kwam en
ik in het midden van de
sprintende renners zat, heb
ik mij bedacht. En zo kon ik
nog achter Poblet en Ockers
op de twaalfde plaats beslag
leggen. Nog 5 punten voor
sprong heb ik op de Span
jaard. Het is niet veel, maar
ik vermoed, dat die voor
sprong in Briangon, na de
eerste Alphenetappe, wel wat
groter zal zijn".
Over hun prestaties en
hun moeilijkheden
Hinsen: slechts
moment.
In het prachtige hotel, aan
het Meer van Genève gele
gen, enkele kilometers buiten
het drukke badplaatsje Tho
non was Jos Hinsen weer he
lemaal op zijn verhaal geko
men. En hij vertelde ons
nauwkeurig, hoe hij die
sprint had gewonnen. „Ik zag
op het wegdek de aankondi
ging nog 200 meter, staan,
Stablinski had de sprint reeds
ingezet. Alles van me was in
beweging. Hoe ik nog over
hem heen ben gekomen, ik
weet het niet. Maar ik zag,
dat ik kon winnen. Vermoe
delijk was Stablinski evenals
trouwens Fantini vermoeid
door de zware etappe van
vandaag. In lange, zware
etappes verliezen de sprin
ters veel van hun speciale
capaciteiten. Bij mij is het
precies andersom. Als ik veel
kilometers in de benen heb.
ben ik rapper in de eind
sprint. In de driedaagse van
Antwerpen hadden wij een
etappe van 240 km. en toen
werd ik ook zesde in de
sprint, uit een groepje van
„Wie hebben het werk ge
daan onderweg?" vroegen
wjj.
„Gauthier natuurlijk niet
en niemand verwachtte dat
ook van hem. En Stablinski
en Walkowaik van dezelfde
ploeg deden ook al niet veel
werk. Maar de drie man van
de lie de France, die hebben
er hard aan getrokken en
Wim en ik bleven niet ach
ter. Ik zei tegen Van Est:
tempo blijven rijden, niet stil
vallen. Want als het tempo
stil valt, dan is het gemakke
lijker om te demarreren en
weg te komen".
„Je moest lossen, op die
laatste kilometers, niet?"
„Mijn benen deden zeer en
ik kreeg plotseling een inzin
king. Ik verloor 't contact, ik
bleef tien meter achter de
staart hangen. Gelukkig werd
er vooraan even gestopt en
kon ik weer bijkomen. Het
was mijn enige zwakke mo
ment in deze etappe".
Van Est^had het Dinsdag
avond moeilijk.
Een nerveuze Wim van Est
die de laatste da^en veel
soepeler ging draaien, had
Dinsdagavond aan zijn ploeg
leider gevraagd, wanneer hij
nu eens de kans kreeg om
mee te gaan. Het gesprek
werd niet bepaald op vriend
schappelijke toon gevoerd.
Beide mannen hebben een
sterk karakter, maar hun in
zichten lopen vaak uiteen.
Pellenaars vroeg om ver
trouwen in zijn tactische ca
paciteiten en de andere jon
gens steunden hem. Wim van
Est legde zich er tenslotte bij
neer. De reactie van deze
botsing van meningen is in
de etappe door Zwitserland
gekomen. En Van Est zeide
rondborstig aan de maaltijd
in Thonon-les-Bains: „Pel, je
had gelijk'.
Maar over één feit werd
aan tafel gezwegen. Aan de
merkwaardige overeenkomst
met 1951, toen Wim van Est
ook aan de voet van de ber
gen, in het Pyreneeënstadje
Dax de gele trui had ver
overd. Maar 't tricot de vol
gende dag. in de bergen,
kwijt raakte door zijn val in 1
het ravijn. Ook nu heeft Wim j
van Est aan de voet van de
bergen, dit keer de Alpen, de
eerste plaats in het klasse- j
ment veroverd. Laat ons
slechts hopen, dat hij in de
etappe over de Aravis, de
Galibier en de Lautaret het
wat voorzichtiger aan doet.
Zijn ervaringen van de laat
ste jaren zullen hem daarbij
een goede steun zijn.
dat in het peloton alle Nederlandse ren
ners rond hem hadden gereden, zodat hij
geen bewegingsvrijheid had gehad en
het tempo danig werd gedrukt. Trou
wens, toen het tempo zo scherp naar
beneden werd gedrukt, waren er moei
lijkheden in het rennersveld gekomen.
Croci-Torti was er bij betrokken. Ger
rit Voorting ook. Louison Bobet kwam
onze landgenoot sussen. Maar waar
schijnlijk begreep Voorting de Fransman
niet en hij duwde hem ruw op zij. De
nerveusiteit was groot, vermoedelijk
ook door het feit, dat de Franse natio
nale ploeg best een étappe-zege aan de
Nederlandse ploeg gunde, maar er geen
rekening mee had gehouden, dat de tijd
winst wel eens zo groot zou kunnen
worden, dat de gele trui van Rolland in
gevaar kwam.
De slag was al vrij gauw en verras
send begonnen. Nadat de karavaan uit
Zürich was vertrokken onder zware re
genval, die de details van het landschap
aan het oog onttrok, ging in Gettnau, op
66 km van de start, de kreet door de
rijen volgers: er zijn er vier weg! Spoe
dig waren de namen bekend: Walko-
wiak van de Noord-Oost Centrale ploeg,
Dacquay van lie de France, de Italiaan
Fantini ende Nederlander Wim van
Est. De vier vluchtelingen vergrootten
hun voorsprong, die aanvankelijk slechts
25 sec. had bedragen over een afstand
van enkele kilometers tot een minuut
en tien seconden. Ploegleider Pellenaars
zond een boodschap naar voren, dat
„Wïmme" geen dwaze dingen moest
doen. Er waren nog ruim 200 km te rij
den. Hij moet zich, een dag voor de Al
pen, vooral niet forceren. Maar Wimme
gaf een geruststellend antwoord. Hij zou
wel oppassen, die oude rot van het Bra
bantse Heike. Na 80 km spankeren door
het zwaar golvende Zwitserse heuvel
land, bedroeg de tijdwinst 2 min. op een
groepje van 5 man, dat zich uit het
wandelende peloton had losgemaakt. Er
waren twee man van de equipe lie de
France, Caput en Hoorelbecke. Verder
de .O.C.-man Stablinski, voorts de ge
bruikelijke vazal van Louison Bobet,
ditmaal Bernard Gauthier en wederom
een landgenoot, Jos Hinsen, die zich de
laatste dagen al een waardevolle kracht
in onze ploeg had getoond.
Hein
Breenen zong Tosca.
Op een derde gedeelte van het traject
hadden deze vijf man aansluiting ge
vonden met de koplopers. Met hun ne
genen konden zij gemakkelijk nog ver
der weglopen van het peloton, waarin
Hein van Breenen zijn goede humeur
weer eens liet bemerken door uit volle
borst een van zijn geliefde aria's uit de
opera „Tosca" ten beste te geven. Voor
lopig hadden de vluchtelingen dus geen
reden om zich ongerust te maken, of het
moest zijn, dat ook Gauthier zich strikt
aan de consignes van zijn aanvoerder
hield en geen meter kop wenste te doen.
Desondanks kon tot de eerste bevoor
rading te Bern, waar de tribune van het
autocircuit vol toeschouwers zaït, een
gangetje van ongeveer 40 km per uur
worden gehandhaafd. Toen was, wat de
kilometers betreft, de helft van het
werk volbracht. Met een voorsprong van
17 minuut reed Wim van Est reeds
lang en breed in de gele trui. Rollende
donderslagen en een zich boven Fri-
bourg ontlastende onweersbui gaven het
bergpanorama iets sinisters. Voor de
tweede maal deze dag moesten de tal
rijke motorrijders in de tour-karavaan
zich haastig in regenkleding steken en
ook de ploegleiders waren gedwongen
de kappen van de open volgwagens op
te zetten. Dat in Fribourg de straten
blank stonden, deerde de negen cou
reurs aan de kop niet. Zij snorden door
de plassen en hun wielen spoten fon
teinen van modderwater over de trot
toirs waar vele jongedames angstkreten
slaakten om hun overigens toch al vol
komen plooi- en vormloos geworden
toiletjes.
Hoop, die werkelijkheid werd.
Natuurlijk verheugden de Nederlan
ders zich op een mogelijke verovering
van de leiderstrui door Wim van Est.
Het speet hun wel een beetje in Po-
sieux, na 171 km rijden, te moeten con
stateren, dat de voorsprong van de lei
der nog maar 15 min. bedroeg en daar
aan kwam Wim van Est er dus nog
ruim twee tekort om het begeerde geel
te kunnen verwerven. Gelukkig werd
hij een beetje geholpen door de drie
Wim van Est, die zich in de zevend*
etappe van de Tour de France, van Zü
rich naar Thonon les Bains, zo verras
send in de gele trui heeft gereden,
smaakt hier het zoet der overwinning
in de vorm van een zoen van miss Tho
non, die de stoere Brabander aan haar
hart drukte na hem met het geel der
triomf te hebben getooid.
mannen van de lie de France-ploeg, die
herhaaldelijk probeerden het tempo t®
verhogen. Ten eigen bate natuurlijk,
want zij wilden zich maar al te graag
los rijden van de zes anderen. Van Est
en Hinsen en natuurlijk ook de door
Bobet meegestuurde bewaker Gauthier
stonden hun echter geen drievoudig
ploegsucces toe. In Vaulrüz, op 196 km
van de start was het negental nog com
pleet en bedroeg de gezamenlijke voor
sprong weer 17 min. en 10 sec. Nu volg
de spoedig een scherpe afdaling naar
Vevey aan het meer van Genève, dat
zijn waterspiegel en de schitterende ho
tels en blanke terrassen aan zijn boor
den hulde in een ragfijn waas, van het
lichtste blauw, dat men zich maar den
ken kan. Verder ging het naar beneden
naar het verrukkelijk gelegen Montreux,
met zijn klimplanten in grote variatie
langs huizen, bergwanden en zelfs langs
de bruggen. De renners hadden daar
echter geen oog voor. Maar wie met een
vaart van 60 tot 70 km per uur door
bochten en vlak langs bonkige muren
raast, moet men daarvoor wel veront
schuldigen. i
„Allez-hop"!, riep de Franse douane
beambte in Saint Gingolph, die veel t®
blij was, dat hij de tour weer op zijn
vaderlandse bodem terug had, om zich
te bekommeren om paspoorten of auto
papieren van volgers.
En „Allez-hop' riep Wim van Est zijn
jonge makker Jos Hinsen toe, toen Wal-
kowiak en Stablinski, de beide verte
genwoordigers van de Noord-Oost Cen
trale ploeg op de laatste 20 km beurte
lings probeerden er tussen uit te knij
pen. Jos Hinsen zwoegde en sloofde mee,
om dat te verhinderen.
En wat er op de laatste kilometers is
gebeurd, is reeds verteld. Weer hebben
vijf renners de strijd moeten staken.
Het waren Diot (lie de France). Kain
(Luxemburg), Jones (Gr. Brittannië).
Molineris (Zuid-Oost) en Couvreur
(België).
Het aantal uitvallers bedraagt thans
12 in totaal, dus bijna tien procent.
Stablinski 'N.O.C.-ploeg) kreeg de prijs
voor de strijdlustigste renner in deze
etappe.
frttdi Jiuêlet in zijn yeftaaxtetand auetutannen
Ferd! Knbler van de Zwitserse ploeg, rich, terwijl de Zwitser Kubler «Ich In-, blik evenwel, wordt hij overtroefd door
Roker Darrigade. van de Franse ploeg spant in zijn woonplaats Zürich de over- de Fransman Darrigade, die de over-
en Pasquale Formara uit Italië leiden winning te behalen. Op het laatste ogen- winning in de wacht weet te slepen,
in de zesde etappe van Colmar naar Zü-J J
