Eindelijk weer 'n Oranje-zege op Belgis
Herstel van het Nederlands spelpeil
tot een matig internationaal niveau
1905-1955
Zwitserse ..spionnare"!
met het oog op 19 Mei
MAANDAG 4 APRIL 1955
DE LEIDSE COURANT
TWEEDE BLAD PAGINA t
Techniek en tactiek gepaard aan
enthousiasme, overwon gevreesde
tegenstander
Eindelijk heeft het Oranje-elftal dan weer eens gewonnen van de ge
vreesde Rode Duivels.... Met 10 zegevierde de Nederlandse ploeg over
de Belgen, die de laatste jaren hun woordje wel meespreken op interna
tionaal voetbalgebied. Of de zege verdiend wasmisschien hadden de
Belgen wel een gelijk spel mogen hebben, maar onverdiend was de Oranje
zege geenszins, want als bij iedere wedstrijd gaat het om de doelpunten
en de wijze, waarop Dillen met een juweel van een doelpunt de Neder
landse aanhang tenslotte reden tot juichen gegeven heeft, was voortreffelijk.
Maarevenals wij bij de HollandBelgië-wedstrijd op 4 April 1954 in
Antwerpen de 43 nederlaag deis Oranje-spelers een eervol resultaat noem
den, zo willen we de 10 zege van gisteren niet alleen zien als een over
winning, maar meer no gals een herstel van het geschokte vertrouwen in
het kunnen van ons vertegenwoordigend team.
Hersteld vertrouwen.
Inderdaad er is ondanks het te
leurstellende spel in de wedstrijd
tegen Denemarken toch blijkbaar
wel iets veranderd. Er zijn in de re
sultaten van de oefenwedstrijden der
laatste maanden en nu weer in die
10 zege op België inderdaad aan
wijzingen, dat de K.N.V.B. niet ten
Vijftig jaar geleden, om pre
cies te zijn op 30 April 1905/
werd te Antwerpen de eerste
landenwedstrijd tussen Neder
land en België gespeeld. De
strijd eindigde onbeslist, 11,
maar en dit moge thans won
derlijk heten, er werd verlengd'
en in de verlenging wón het'
Nederlands elftal met 41..
Twee honderd toeschouwers1
woonden die ontmoeting bij
Op 3 April '55 werd voor de
80e maal Holland-België gespeeld
In het olympisch stadion waren
65.000 toeschouwers aanwezig.
De strijd werd door het Neder
lands elftal met 1—0 gewonnen,g
slechts enkele ex-voetballers uit.
de periode van 1905 waren van-
deze overwinning getuigen. DatJ
is voetbal-historie.
onrechte ten aanzien van de interna
tionale betrekkingen zijn vleugels
wijder zal kunnen gaan uitslaan. De
laatste jaren was het aantal tegen
standers van onze nationale ploeg
eigenlijk maar heel beperkt en men
kreeg de indruk, dat wij in dit op
zicht in een kringetje rond draaiden.
Het programma van het lopende sei
zoen vormt daarvan nog een weer
spiegeling: twee wedstrijden tegen
België, één tegen Denemarken, Ier
land en Zwitserland, waaihij slechts
de Ieren eindelijk weer eens een
nieuwe noot vormen.
Dat gaat anders worden! Voor het
volgend seizoen zien wij immers
wedstrijden vastgesteld tegen Noor
wegen (tot bedoelde categorie be
horend) en verder Duitsland en Joe-
go-Slavië. Met andere woorden: onze
bondsleiding durft het eindelijk weer
aan de Nederlandse ploeg tegen de
Europese topklasse te laten optor
nen. Van harte hopen we, dat dit stre
ven ook in de toekomst merkbaar zal
zijn en dat t.z.t. landen als Oosten
rijk, Italië, Spanje, ja zelfs Hongarije
en Rusland en wie weet ook weer
eens Engeland en Schotland als onze
tegenstanders zullen fungeren.
Maar in één opzicht lijkt het vol
gend seizoen op dit en op talloze vo
rige,: er is een goed en gelukkig ver
schijnsel, want bij alle variaties, die
stellig zullen worden toegepast en
waarbij natuurlijk goede relaties als
Zweden, Denemarken e.d. niet wor
den vergeten zullen de ontmoetin-
Het enige doelpunt uit de wedstrijd:
Uit een mooie voorzet van links
kopte Coen Dillen de bal langs de
Belgische doelman Meert. V.Ln.r.
Carré, Timmermans, Mees Dillen en
Meert.
gen tegen België nooit kunnen en
mogen ontbreken.
Er is maar één HollandBelgië
Voor elke rechtgeaarde voetballief
hebber is en blijft dit de aantrekke
lijkste wedstrijd van het jaar. Mis
schien niet de mooiste of speltech-
nisch de beste, maar qua sfeer on
vergelijkbaar uit torenend boven wel
ke andere wedstrijd ook.
Dat is hier te lande het geval, maar
in België ongetwijfeld ook. Antwer
pen wil de wedstrijd voor geen geld
van de wereld missen en als het Ant-
werp-stadion te Deurne in de toe
komst zal worden uitgebreid tot het
een accomodatie heeft van 90.000
toeschouwers, is dat alleen en uit
sluitend voor deze landen-derby,
practisch gesproken de enige landen
wedstrijd die te Antwerpen wordt
gehouden.
De laatste jaren is bij onze Zuider
buren wel eens te beluisteren
weest, dat men voor deze wedstrijd
niet zo buitengewoon meer voelde.
Men achtte niet ten onrechte
onze ploeg geen volwaardige tegen
partij meer. Het feit, dat onze Zui
derburen herhaaldelijk grote moeite
hadden om te winnen, zelfs nu en
dan wel verloren ook, deed daaraan
niets toe of af, want voor een elk
was het duidelijk geworden, dat het
Nederlandse spel ongunstig afstak
bij het Belgische.
Nu is de situatie anders geworden
Het mag waar zijn, dat de Oranje-
ploeg tegen Denemarken en ook in de
oefenwedstrijd tegen London Com
bination onder de verwachtingen is
gebleven, de verbetering, die het
spel van onze topploeg bij een jaar
geleden heeft ondergaan, valt niet
te miskennen.
Bewijs geleverd.
Dat bewees thans overduidelijk de
wedstrijd van gisteren, de wedstrijd,
die de „proef op de som" moest
worden van wat theoretici hadden
opgezet en wat de toeschouwers uit
Met enig.e daetpunt van acfitei het doet
de laatste wedstrijden hadden kun
nen concluderen.
Er zat verbetering in het Neder
lands spelpeil en ondanks het feit,
dat de Belgen zelf wisten, dat ze het
ditmaal lang niet cadeau zouden krij
gen. Want ze waren daarvoor ge
waarschuwd. Coppens zelf, de mid-
voor-aanvoerder der Rode Duivels,
die zijn weet je-wel-weet was ten aan
zien van het uiteindelijk resultaat
voor zijn ploeg weinig optimistisch.
De Belgische pers had de Belgische
spelers trouwens reeds gewaar
schuwd. Immers, via NederlandDe
nemarken, waaraan de Belgische pers
meer aandacht had gewijd dan ge
bruikelijk bij onze interland-wedstrij
den, schreef b.v. „Les Sports": „Laat
men bij ons toch heus niet denken,
dat Nederland er sinds de laatste
BelgiëHolland niet op vooruit is
gegaan". En in „Vooruit" lazen we:
„Men mag vooral niet de conclusie
trekken, dat de Rode Duivels het op
3 April minstens even goed zullen
doen als de Denen en dat het niet on
mogelijk is, dat de Nederlanders
weerwraak zullen nemen voor de
reeks nederlagen tegen België."
Als het waar is, dat een „gewaar
schuwd man voor twee" geldt, dan
waren de Belgen ditmaal toch wel
zeer in het voordeel om de tachtigste
ontmoeting te winnen. Want niet ver
geten mag worden, dat het Oranje
team gisteren bovendien danig ge
handicapt was door het ontbreken
voetbaltournée in Florence, Napels
en Rome veel heeft geleerd, als Theo
Timmermans, die evenals tegen Dene
marken opnieuw op een voortreffe
lijke wedstrijd kan terugzien en als
Bertus de Harder, die dribbelde langs
de lijn alsof hij tien jaar jonger was
en w'ens spel van groot inzicht ge
tuigde, heeft Cor van der Hart in
derdaad de basis gelegd voor de klei
ne, maar ons inziens volkomen ver
diende overwinning op de Belgenr
Maar wat belangrijker dan deze be
geerde zege voor de spelers en voor
de leden van de keuze commissie*
moet zijn geweest, is het feit, dat het
spel, door het Oranjeteam vertoond,
ten minste gelijkwaardig aan dat van
de Belgen is gebleken en dat van la
ger spelniveau, zo duidelijk aan het
daglicht getreden gedurende de jaren,
waarin onze beste cracks in het bui
tenland speelden, geen sprake meer is.
Gelijkwaardige elftallen.
Twee gelijkwaardige elftallen ston
den in het veld, met weliswaar ver
schillend spelkarakter, maar in strijd
lust, energie en uithoudingsvermo
gen elkaar niets toegevend. Het vaak
zo korte spel van het drietal Lenstra,
Wilkes, Timmermans in de wedstrijd
tegen Denemarken, heeft onze voor
hoede tegen de Belgen voor een be
langrijk deel laten varen. De vleu
gelspelers, in het bijzonder De Har
der, werden vaak in de combinaties
betrokken en Coen Dillen, die van
Rinus Schaap niet zoveel steun on
dervond als Bertus de Harder van
Theo Timmermans, kwam herhaalde
lijk naar binnen om profyt te trek
ken van de gevaarlijke situaties, wel
ke zowel voor als na de rust voor het
doel van aanvoerder Meert ontston-
Van der Hart
over Coppens.
„Ja, het was de eerste keer, dat ik
tegenover Coppens in het veld stond"
vertelde Cor van der Hart ons na af-
lccp van de wedstrijd. „Maar na al
les wat men van hem verteld had cn
dat was heus niet allemaal zo lief,
viel het heel erg mee. Gemeen heeft
hij absoluut niet gespeeld. Natuur
lijk, het is geen kleine jongen en
iedereen moet tegen een duwtje
kunnen, hij net zo goed als ik. Maar
ik vond Coppens zeer sportief spelen
en toen ik een keer op de grond lag
is hij direct op mij toe gekomen om
me weer op te trekken. Eén ding be
grijp ik echter niet van Coppens.
Zo'n goed voetballer als Rik Cop
pens ongetwijfeld is, heeft het niet
r.odig om af en toe met zijn, laat ik
maar zeggen „heup te zwaaien" en
zijn tegenstander een zetje te geven.
Ik geloof als hij dat niet zou doen,
de man nog gevaarlijker zou zijn".
en Coppens over....
Van der Hart
„Ik vond het een prettige wed
strijd", vertelde Rik Coppens. „En
er is tussen van der Hart cn mij geen
kwaad woord gevallen. De Neder
landse stopperspil heeft met verstand
gespeeld, hij is een zeer intelligente
voetballer. En als het al te dreigend
werd riep hij zeer handig zijn half
backs terug. Menigmaal heb ik hem
horen roepen: Jan (van Schündel),
kom terug! En Jan kwam terug. Het
is een sportieve kamp geweest en het
Nederlands elftal heeft verdiend ge
wonnen.
Een daetpunt, dat yetd w-aaxd uiat
Meert, de Belgische doelverdediger stond er van op zijn kop. Waarvoor? Dat weten we niet, maar wellicht wel
voor de nederlaag.
van Lenstra, die juist de afgelopen
maanden zo buitengewoon in vorm
was.
Met de 10 overwinning achter
de rug, mogen we dus onomwonden
zeggen, dat het bewijs werd gele
verd, dat de verwachtingen in 't her
steld vertrouwen op onze Oranje-
ploeg niet zijn beschaamd. Door deze
10 zege, behaald op een technisch
bekwame en bovendien fanatieke te
genstander, is het bewijs geleverd,
dat de ommekeer in de Nederlandse
voetbalwereld van betekenis is.
Reden tot tevredenheid.
En niet alleen die zege, maar ook
het vertoonde spel geeft reden tot te
vredenheid. En al herhalen we wat
we ook na vroeger behaalde over
winningen wel geschreven hebben
dat we er nog niet zijn, we zijn er
daarnaast van overtuigd, dat deze
zege een aansporing zal zijn om op
de hervonden weg voort te gaan.
De wedstrijd van gisteren geeft
reden tot tevredenheid. Het is een
aardige, vlotte wedstrijd geworden,
natuurlijk nog niet geheel feilloos ge
speeld, doch in ieder geval uitzicht
biedend op verder herstel.
Het spelbeeld in deze van begin tot
einde spannende strijd werd feitelijk
beheerst door het duel tussen de Ned.
stopperspil Cor van der Hart en Rik
Coppens, de snelle en gevaarlijke
midvoor van de Rode Duivels.
Dank zij het kranige defensieve
spel van de man, die vele seizoenen
in Lille heeft geschitterd, kon de
Belgische aanvalslinie haar technisch
zo goed verzorgde en snelle combi
naties niet ontplooien. En al bleef
de vol trucjes zittende Rik Coppens
altijd gevaarlijk, als hij de bal in zijn
bezit kreeg, Van der Hart dekte hem
zo zwaar en schaduwde de Beerschot
man zo volkomen, dat de stootkracht
uit de roodgehemde voorhoede tot
een minimum werd teruggebracht.
Hard maar zeker niet unfair ging het
tussen beide „kerels" toe, een duwtje
in de rug, een zwaai met de heup,
och dat alles was begrijpelijk en zo
wel Van der Hart als Coppens von
den deze kleine overtredingen zo ver-
k'aarbaar, dat zij elkaar, vóór dat
nog een vrije trap tégen een van
beiden werd genomen, reeds de hand
toestaken.
Zonder overigens iets te kort te wil
len doen aan de grote verdiensten
van spelers als De Munck, die weer
soepel en volkomén betrouwbaar zijn
doel verdedigde, als Kees Kuys, die
er Italiaanse allures op nahield en
bewees, dat hij tijdens de militaire
den. Dat zijn schot hem in deze wed
strijd vaak in de steek heeft gelaten,
komt waarschijnlijk door het feit, dat
de bal op het droge veld wat sprin
gerig was. En de P.S.V.'er komt
eigenlijk pas goed op dreef op een
modder veld! Abe Lenstra werd ge
mist in de Oranje-voorhoede, dat
kon men duidelijk constateren op
deze Zondagmiddag in het stadion.
Schaap bleef veel achter, fungeerde
als verbindingsman tussen voorhoede
en middenlinie, maar hij miste vaak
de aansluiting. Hij bleef vaak „han
gen" tussen beide linies, terwijl de
bal op een geheel ander gedeelte, van
het veld was. En toen Schaap in de
tweede helft, zes minuten voor het
einde, een haast niet te missen kans
van Dillen kreeg, trapte de Gooi-
speler precies tegen doelman Meert
op. Zijn lang en droog en vooral goed
geplaatst schot had hij in Hilversum
achtergelaten.
Voorts opereerde onze voorhoede
met vier in plaats van met vijf man,
waardoor de taak van de Belgische
defensie, waarin rechtsback Dries
en rechtshalf I-Iuysmans uitblonken,
ten zeerste vergemakkelijkt werd. De
fijne trekjes in onze voorhoede kwa
men van de linkervleugel De Harder
Timmermans; Roosenburg en Dil
len deden het zware werk, zij fun
geerden als tank, welke echter de
Belgische verdedigingsmuur nauwe
lijks kon verontrusten.
Te weinig schoten afgevuurd.
De schutterscapaciteiten in de
Oranje aanvalslinie waren deze mid
dag echter volkomen zoek. Noch door
Dillen, de goalgetter, noch door Roo
senburg, die nuttig werk heeft ge
daan, maar nu eenmaal geen mid
voor van grote allures is, noch door
Timrnermens, zijn kogels op doel
man Meert afgevuurd, welke de Belg
hebben doen wankelen. Alleen dat
ene doelpunt, na een feilloze combi
natie van Klaassens, De Harder, Roo
senburg en Dillen, zette het voetbal-
hart van het legioen in lichter laaie
en de ovatie, \velke het dankbare
voetbalpubliek voor dit fraaie ge
schenk het viertal oranjehemden
bracht, deed het stadion op zijn
grondvesten wankelen.
Voetbal van hoge internationale
klasse werd in het Olympisch Sta
dion niet gedemonstreerd. Emoties
beleefden de 65.000 toeschouwers wel,
maar toch niet zoveel als men in de
enerverende derby zou hebben ver
wacht. En al lag er gedurende de ge
hele ontmoeting over het goed be
speelbare stadion die waas van onbe
rekenbaarheid, zo kenmerkend voor
de echte HollandBelgië-duels, al
voelden wij in enkele perioden vóór
en na de rust tussen de krijtlijnen
en op de tribunes die speciale sfeer
van de ontmoetingen tussen het
Oranjeteam en dat van de Rode Dui
vels, onvergetelijk qua spelpeil zal
deze 80e ontmoeting zeker niet blij
ven.
De jeugdige president van do tech
nische commissie van de Zwitserse
voetbalbond, W. Baumgartner uit
Bern was tijdens cn na de wedstrijd
Nederland—België gast van de KN
VB. En dat nog wel ondanks het feit,
dat de heer Baumgartner in Amster
dam kwam „spionneren", zoals hij het
zelf uitdrukte. Op Hemelvaartsdag
(19 Mei) wordt te Rotterdam de
wedstrijd tegen Zwitserland gespeeld
en de technicus van de Zwitserse
voetbalbond is eens een kijkje ko
men nemen hoe het Nederlands elf
tal op het ogenblik speelt. En dat is
hem blijkbaar zeer meegevallen,
want na de wedstrijd vertelde hij
het volgende:
„Het Nederlands elftal heef{ de
wedstrijd volkomen verdiend ge
wonnen. Wat mij het meest is opge
vallen, is de snelheid, waarmede de
bal werd afgegeven. De combinaties
kregen daardoor tempo, een groot
verschil met ons spel, dat veel be
dachtzamer wordt opgebouwd. Wat
een mooi doelpunt is dat geweest! En
l«; het niet ontstaan uit diezelfde snel
heid van handelen? Het verband in
de Nederlandse ploeg vond ik beter
dan dat bij de Belgen. Stopper van
der Hart was de grote man, hij heeft
de handige maar te invididuaiistisch
spelende Coppens uitstekend partij
gegeven. En verder zeg ik niets meer,
maar ik ga met vele gegevens naar
Bern terug".
