Achter de Oostenrijkse zonnebloemen dreigt een
volk van 216.000 nummers reddeloos te vergaan
Moeder Qods
Uit Gods hand gevallenen
Koopman werd „schoorsteenveger"
en verdiende een dikke boterham
ZATERDAG 16 OCTOBER 1954
DE LEIDSE COURANT
DERDE BLAD PAGINA I
^IN VELERLEI VERSCHIJNING^
Deze foto behoeft geen
onderschrift; wie ooit in
een kamp geweest is
al was het maar om een
bezoek te brengen
voelt bij het zien van
deze foto weer de dood
se grauwheid, die hem
toen beving. Deze kin
dertjes zijn opgegroeid
in deze grauwheid,- zij
weten niet, dat er op de
wereld huiskamers zijn,
waar de zachte glans
van een schemerlamp
persoonlijke zaken met
een milde sluier om
geeft; deze kinderen
denken, dat de wereld
een kamp is, een kamp
van modder, ruzie, hon
ger en ongemakken en
zij hebben maar erg
weinig waardering voor
deze wereld, die zo som
ber en vuil is.
Ieder kan deze kin
dertjes de wereld van
een lieflijker kant laten
zien, door van zijn over
vloed een onmerkbaar I
deeltje te geven voor!
deze stakkers.
U zult het nauwelijks
merken en voor deze!
kinderen kan dan een
nooit-gedacht sprookje
werkelijkheid worden.
In 'n wereld van onverschillige vrije mensen
werdNederland geroepen tot groots voorbeeld
AP EEN STRAND, 6 METER VOORBIT paal 17, ligt een geschonden
scheepsvat; met de aanduiding 17/6 is deze do4e getuige van een
scheepsramp gelocaliseerd.
Met gelijke aanduidingen zijn ook gelocaliseerd geschonden mensen
levende getuigen van de wereldramp, die in hen nog voortduurt, gehavende
mensen, door een zee van onzegbaar leed zieergeworpen in een klein stukje
barak van een vluchtelingenkampergens, heel ver van het eigene.
29/5 (29ste barak, ruimte 5 Lager St. Martin, niet ver van Villach)
Joseph Gross., 6/4 Jakob Kapp, 17/6.31/1.honderdduizenden cijfer-
groepen vormen de codeficatie van schreeuwende materiële rampspoed en
nog luider zwijgende geestelijke nood.
Alleen in Oostenrijk zijn meer dan 216000 nummer geworden letterlijk
uit hun land getrapten ofwel uit hun land naar de vrijheid gevluchten Op
heel weinigen na gaan zij allen gebukt onder het nummer. Niettemin zijn
zij zich nog zoveel het eeuwig menselijke bewust, dat zijhonderdduizen
den alleen in Oostenrijk hunkeren naar een handreiking, die hen uit het
nummer weer naar hun medemensen leidt. Een handreiking die deze hon
derdduizenden redding biedt uit de 76 „officiële" Oostenrijkse regeringskam
pen en de naar schatting 33.000 niet of nauwelijks gecodificeerden
uit de „niet officiële" kampen, die veelal bestaan uit een huttengroepcring,
waarbij vergeleken een woonwagenkamp zoals wij dat kennen eeni
villadorp is.
PT«in1ro«*itirv naar Vmln ficieel kamp ergens ™et ver van Graz'
jnunKeriny IleJctr nuip speelt de jeugd. Een jongen van ca.
13 grijpt een makkertje van 8, knijpt
Door de ellende heen hoort ge, diens hoofd tussen linkerarm en
maar ge moet goed luisteren, want
ellende verdooft, de hunkering
naar hulp op de eerste schreden
naareen toekomst,
Nederland steekt de handen uit
naar deze „uit Gods hand gevalle
nen". Nederland steekt de handen
uitde mouwen om te werken
„een uur voor toekomst" van deze ir
uitzichtloosheid gebannen mede
mensen.
VALSE SCHIJN.
De Oostenrijkse regering verdient
de grootste lof voor wat zij doet voor
deze ongevraagde bevolkingsaanwas,
„100.000.000 schilling voor de vluch
telingen" is een duidelijke post van
minister Oskar Helmer op de staats
begroting.
Neen de nood klinkt de kampen
niet uit; ze is veelal nauwelijks buiten
de barakken bespeurbaar: Herstbloe-
men, grote hoog opgerichte zonne
bloemen het meest, tegen het carboli-
neum der barakwanden en de nog
juist als oorspronkelijk wit herken
bare gordijnen geven vele kampen
zelfs bij eerste blik een vriendelijk
aanzien.
De nood schuilt ook niet helemaal
in de behuizinkjes, hoe miserabel die
op zich zelf mogen zijn: Wat zou het
gezinnetje 2/8 gelukkig zijn als zijn
huidige behuizinkje uit 2/8 gelicht en
met een eenpersoonshandwagen naar
b.v. Waldstrasse no. 8 van Feffernitz
werd overgebracht.
Harde werkelijkheid.
De nood wordt elke dag opnieuw
geboren uit de paring van herinne
ring en nu.
Men denke zich maar in: Een offi
cier uit het Witrussische leger, een
slager, een hoogleraar in de wijsbe
geerte, een schrijnwerker, een eige
naar van een boerenbedrijf, elk uit
zijn eigen milieu weggeranseld of dat
om hoger goed verlaten hebbend, bij
een gewaaid in één kamp, in één
barak.
Velen weliswaar met hun gehele
gezin, velen met slechts de foto's van
de dode of van de tijdens hun zwerf
tocht verloren geraakte geliefden, ve
len met zelfs dat niet.
Tegen een oude kazerne in Klagen-
furt hangt een groot plakkaat met
vele tientallen portretjes: „Diese kin-
der suchen ihre Eltern".
THEORETISCHE
BESCHOUWINGEN.
De nood leidt tot.
buiten de barakken: In een onof-
borst en raspt met de knokels van
zijn rechterhand ruw over diens
schedel: ééén, twee drie.... tot vijf-
en twintig; het knaapje ondergaat het
gelatenzondert zich dan een
poosje versuft af.
De man 6/18 woont bijna 8 jaar
in Lager Spittal/Drau. De laatste 3
jaar gaat hij dagelijks naar het sta
tion. dan komt zijn gezin weer bij
hem.
Twee uit de talloos mogelijke close-
ups.
En van binnen?
De World Health Organisation
heeft een team benoemd om een on
derzoek in te stellen naar de geeste
lijke gezondheid van de kampbewo
ners.
Dan is er een Nederlands team, sa
mengesteld door het instituut voor
Psychologisch Onderzoek van prof.
dr. J. Koekebakker te Leiden. Dit
team, dat binnenkort zijn onderzoe
kingen intensief gaat voortzetten,
heeft reeds een voorlopig rapport aan
de hoge commissaris der Verenigde
Naties voor de vluchtelingen uitge
bracht.
De conclusies bevatten o.m. een ge
constateerde ernstige morele achter
uitgang: vele verschijnselen bij de
jeugd scheppen grote zorg; in één
a twee jaar zijn ernstige moeilijkhe
den te verwachten.
PRACTISCHE DADEN.
De tijd dringt!
De regeringen alleen hebben geen
haast: „De regeringen der landen,
waar de vluchtelingen thans vertoe
ven zijn" immers „voor deze mensen
verantwoordelijk"!
Nederland begint te begrijpen dat
het laatste uur naakt. Onze regering
heeft reeds 750.000 gulden beschik
baar gesteld voor de moeilijke geval
len: ouden van dagen, t.b. en andere
chronische patiënten, invaliden etc.;
dat zijn er alleen in Oostenrijk ca.
15.000, 5 pet. van het totaal aantal
vluchtelingen.
Onze regering zal nog meer voor
deze zwaarst getroffenen doen.
Naar dezen waarachtig ook naar
dezen maar vooral naar de 95 pet.
anderen, omdat alleen daarmee de
definitieve oplossing van het enor
me probleem naderbij wordt ge
bracht, gaat het Nederlandse volk
zijn handen uitstrekken.
Steekt het Nederlandse volk als
voorbeeld voor alle volkeren de
handen uit de mouwen, om te werken
een uur voor een toekomst van deze
„uit Gods hand gevallenen".
(Foto: v. d. Horst)
Opname uit de St. Josephkerk, Noordwijkerhout
Ik denk aan en aan Uw hart
En hoe Qïj naar den Zoon vol smart
Uw wezen hieldt gebogen: -
Uw lippen aan Zijn lippen rood
Uw oog en stil. Uw oog en groot
Op zijn geloken oog en
Jacques Schreurs M.S.C.
Amsterdams avontuur
Misschien is het een professor, die enkele jaren geleden nog de jeugd van zijn land op de collegebanken de begin
selen van wijsbegeerte bijbracht; misschien is het een toneelspeler of een machinebankwerker, misschien
momenteel is hij echter een dood-nummer; een kaartje in een duivels systeem, waarin hij verloren is en dat
hem uit de samenleving heeft gestoten.
Hij poogt nu om een schamele boterham te verdienen met het vervaardigen van beeldjes.
Misschien kan hij over enkele tijd weer terugkeren naar het leven, dat hij enkele jaren geleden gedwongen
verliet. U kunt hem op deze weg helpen: Giro 5200.
Vrouwe Justitia
vindt het matig
Acht maanden met aftrek van het
voorarrest heeft de officier van jus
titie bij de Amsterdamse rechtbank
gisteren geëist tegen een 24-jarige
los-arbeider en de 33-jarige koopman
beiden uit Amsterdam, die het vorig
jaar en opnieuw in de afgelopen zo
mer als schoorsteenvegers een vrij
groot aantal hoofdstedelijke huis
vrouwen bij de neus hebben geno
men.
Zij geven hun. oplichtingen ruiter
lijk toe en beaamden, dat zij in vele
gevallen voor z.g. reparaties aan ka
chels en haarden, die in sommige
gevallen volkomen in tact waren en
geen enkele reparatie behoefden,
veel te hoge nota's aanboden, die ze
dan met een valse naam onderte
kenden.
Nieuw systeem.
Er waren ook enkele gevallen,
waarin zij de schoorsteen in het ge
heel niet veegden, maar bij de vrouw
des huizes de indruk wekten, dat ze
dit wel deden. De kosten varieerden
tussen 10 en 40.
„We gaan de schoorsteen bij uw
buren vegen, mevrouw", hadden ze
tot een dame in de rivierenbuurt ge
zegd, „mogen we de uwe meteen ve
gen?"
„Ik heb geen dienstmeisje van
daag", luidde het antwoord, „dus dat
maakt me teveel rommel".
,0 nee, mevrouw", had het twee
tal terstond gezegd. „We vegen vol
gens een geheel nieuwe en moderne
methode met een plastic zak, die we
naar boven trekken. Er valt abso
luut geen roet naar beneden".
Mevrouw schrok.
Een van de twee verdween naar
buiten om zogenaamd bij de buren
het dak op te gaan. De andere in
specteerde de centrale verwarmings
ketel. „De pijpen slaan aan", zei hij.
„Ik zal ze even voor u schoonmaken
en de ketel aansmeren, dan hebt u
er geen last meer van". Hij smeerde
er wat vuurvast cement tegen aan,
dat hem zoals hij ter zitting ver
telde 25 cent per zakje kostte en
vertelde mevrouw, dat het een kost
bare samenstelling was.
De kosten waren 25,mevrouw
9chrok ervan en protesteerde: Dat
hadden de vegers toch eerst even
moeten zeggen,
Vooruit dan maar; ze rekenden nog der het publiek.
eens even alles na én namen genoe
gen met 20,
„Hij trekt beter!"
Een andere getuige had een gas
haard. Ook bij haar wensten de twee
verdachten de schoorsteen te vegen.
Ze boden het aan voor 2,25. Een
van de twee hield een krant voor de
haard, de ander ging het huis uit,
maar deed niets.
De getuige, een kleine vrouw van
circa 45 jaar, moest hij haar verhaal
nog met leedvermaak om zich zelf
lachen.
„En ik met mijn domme gezicht",
lachte ze, „Ik heb de haard waar ze
bij stonden nog aangestoken ook en
gezegd, dat het me inderdaad leek
alsof hij beter trok".
„U moet een nieuw hoedje op uw
schoorsteen hebben, mevrouw", had
het tweetal aangedrongen. Ze zucht
te en stemde met de prijs in: 10,
Toen de heren weg waren kwam ze
tot de ontdekking, dat er helemaal
geen hoedje op de schoorsteen gezet
was.
Genoeg verdiensten.
President: „Een" van u tweeën is
tweemaal wegens inbraak veroor
deeld. Deden jullie het soms ook om
eens poolshoogte te nemen in die
huizen?"
Verdachten: „Nee, heer president,
heus niet. Eerlijk gezegd, wij ver
dienden genoeg met de manier,
waarop we schoorstenen veegden. We
hadden er niets aan om bij iemand
in huis iets weg te nemen".
Na de eis van de officier van acht
maanden, zeiden de beide verdedi
gers in hun pleidooien van mening te
zijn, dat de zaak ietwat was opge
schroefd en vroegen voor beide ver
dachten gecombineerde straffen.
De uitspraak volgt op 29 Oct. a.s.
DE DERTIENDE IS ER!
Ruim drie weken heeft een pleister
van de pleisteractie 1954 in de jaszak
gezeten van de heer D. v. d. Bilt,
Beatricksstraat 10, te Axel, zonder
dat deze, een 34-jarig kantoorbedien-
vader van vier jonge kinderen,
vermoedde, dat er aan deze pleister
een prijs verbonden was. Groot was
echter zijn vreugde, toen hij na zijn
envelopje aan een onderzoek te heb
ben onderworpen gisterochtend van
de Kath. E.H.B.O. in Rotterdam te
horen kreeg dat hij de dertiende
prijswinnaar was en 1000 gulden in
ontvangst kon komen nemen. Thans
bevinden zich nog twee prijzen on-
