Charles Matla gaf Nederland
het nummer „vaten-springen"
Bevend ontving A'dams rechter
hongerige Hilversumse kannibaal
JONGLEUR EN EVENWICHTSKUNSTENAAR
Gewaagde toeren
Repeteer ik nooit!
van de week
ZATERDAG 13 MAART 1954
DE LE1DSE COURANT
TWEEDE BLAD - PAGINA 1
AGENTEN van levens-
verzekf.rings-maat-
schappijen zijn er over het
algemeen erg vlug bij, als
er iets valt af te sluiten,
maar hoe uitnodigend de
deur van Andreas Bonn-
straat la te Amsterdam
ook openstaat, ze denken
er gewoon niet aan, om
daar eens naar binnen te
stappen. Charles Matla,
bij velen misschien be
kend als „Charles op de
bal" behoort tot de wei
nige Nederlanders voor
wie de mannen uit het
verzekeringswezen niet de
minste belangstelling heb
ben, althans beroepshalve
niet. Want 's avonds in het
theater of bij een feesten
de vereniging zullen ze
van dezelfde Charles in
extase raken, omdat hij
een bekwaam jongleur en
een acrobaat van klasse is!
Charles Matla, een goe
de veertiger, die er tien
jaar jonger uitziet is een
kleine beweeglijke man.
Aan zijn manier van lo
pen kan men al zien dat
hij iedere dag met zijn
spieren in de weer is. Hij
is aal vlug en zijn athleten-
figuur verraadt direct
de krachtpatser, die in het dagelijkse
leven erg zuinig op zijn lichaam is.
Gedurende zijn 24-jarige artiesten
loopbaan heeft hij in alle landen van
West Europa en de Balkan op de'
planken gestaan en hij was ook de
eerste Nederlander, die in Australië
op het toneel verscheen. In al die ja
ren heeft hij geen sigaret gerookt,
geen borrel gedronken en steeds een
door hem zelf uitgestippelde voe
dingswijze gevolgd, omdat een acro
baat zich ook geen buikje kan per
mitteren. Hij voelt zich gelukkig in
zijn vak en als een zware tournee
achter de rug is, keert hij welge
moed naar huis terug, om bij zijn
vrouw en vier kinderen te genieten
van de huiselijke haard.
Tussen de verfbussen
Voor Charles definitief in de we
reld der beroepsartiesten verdween,
werkte hij enkele jaren bij een schil
der. In zijn vrije tijd beoefende hij
de sport, waarbij worstelen en ge-
wichtsheffen de grootste aantrek
kingskracht op hem uitoefenden.
In het schildersbedrijf kwam hij
in aanraking met Jan Kusters, die
een bijzondere voorkeur voor bok
sen had. De twee sportmannen
jongens v/aren het eigenlijk nog
waren spoedig gezworen kameraden,
die iedere wèek aan het passen en
meten waren, om te zien wie er nu
eigenlijk de grootste spierballen had.
Ze bliezen op 'hun duimen en span
den hun armep tot ze de overtuiging
hadden aan elkaar te zijn gewaagd.
Na deze jongensachtige inleiding
gingen ze samen allerlei toeren uit
denken, die op het terrein van de
acrobatiek lagen en speciaal tijdens
de seizoenwerkloosheid werd er tus
sen de verfbussen in de schilders
werkplaats druk geoefend. Al spoe
dig toonden ze op een bruiloft hun
kunsten, waarvan de feestvierders zó
in verrukking raakten, dat de aan
komende artiesten als aipateurs gin
gen optreden bij allerlei uitvoerin
gen.
Het gevolg hiervan is geweest, dat
Charles Matla en Jan Kusters alle
bei beroepsartiest zyn geworden.
Harde leerschool
Tegenwoordig gaat het allemaal
erg gemakkelijk, maar een jaar of
vijf en twintig geleden moest je als
acrobaat en jongleur een harde leer
school doormaken. Charles heeft die
gehad bij een Hongaars gezelschap
„The Leyghtons", waarmede hij drie
jaar door Europa heeft gezworven.
De baas en zijn vrouw waren voor
hem als een vader en moeder. Met
St. Nicolaas en Kerstmis kreeg hij
cadeautjes, maar ten aanzien van het
vak waren ze spijkerhard.
Als men Charles nu zijn mening
vraagt, vindt hij, dat ze 'het te mooi
deden. „Om een voorbeeld te noe-<
men", zegt hij, „ik moest op een
pers staan. Dat is een mast, die werd
vastgehouden door een man op een
grote bal. Boven op die mast was
'n klein vlak, waarop ik moest staan.
Gewoon staan op m'n voeten. Met
mijn hoofd hing ik bijna in de nok
van het circus. Dat was nou iets,
waar een vakman van griezelde.
Maar voor het publiek zei het veel
meer, wanneer ik boven in de mast
op mijn handen ging staan. En toch
is dat veel gemakkelijker. Als je
bemerkt, dat de man beneden een
klein tikje uit balans gaat, trek je
het zo weer bij. Als je op je voeten
staat, is dat duizend maal moeilijker
Tegenwoprdig zou je zeggen. Als je
met een minder moeilijke toer veel
succes kan oogsten, dan ga je geen
waagstuk uithalen, waarin niemand
iets ziet. Maar mijn baas redeneerde
zo niet. Het vak ging bij hem voor
op en daarom heb ik een beste leer
school gehad.
Op de transportfiets
Ongeveer 21 jaar geleden begon
Charles zelfstandig te werken, waar
bij hij zich naast de acrobatiek ook
toelegde op jongleren. Hij had zijn
leerlingjaren achter de rug. Heel
Europa had hij gezien, maar er was
geen geld in het laadje. In zijn
ouderlijke woning te Den Haag be
gon hij zijn nummer jongleren op
een bal in te studeren en na kor
te tijd kreeg hij een engagement in
Amsterdam. Geld voor de trein was
er niet. Op een geleende transport
fiets met voorop de bal en op de ba
gagedrager een koffer met zijn cos-
tuums en andere spullen trapte hij
naar de hoofdstad, om één week te
werken. Toevallig kwam er in die
tijd een zekere mijnheer Richard
Will, de manager van de beroemde
Jack Hylton in het theater en na af
loop zocht hij Charles op. Hij zag iets
in het nummer. Het was wel niet af,
maar dat jongleren op een bal leek
'hem een reuze idee. De zaken waren
en geen
alcobol
vlug afgehandeld en na één week
Amsterdam volgde weer drie jaar
Europa.
Charles in de creatie van „het fuif
nummer" op de bal is thans een tot
in de kleinigheden verfijnde jong-
leer-show. Spectaculair en tevens ge
tuigend van een grote behendigheid
Het is een nummer, waai-bij de scha
terlach niet van de lucht is.
Voor vlijtige handen
in schoonmaakgetij: Hamea-Gelel
(Advertentie)
„Met een bal kan ik lezen en
schrijven", beweert Charles en
wie de montage-foto bekijkt, die
hiernaast staat afgedrukt, zal
moeten toegeven, dat het geen
bluf is. Als het fuifnummer in
avondcostuum maakt hij de raar
ste capriolen. Het is kolder, maar
doe het eens even na
Behalve de kolder heeft hij ook
een jongleer-programma op de
bal. De inzet beneden laat hier
van iets zien. Dit soort werk
moet bijgehouden worden. Als
Charles een paar weken „niets"
doet, is hij iedere ochtend aan
het oefenen. Het vaten-spring-
nummer is hem het dierbaarst.
Hij is de enige artiest in Neder
land, die dat brengt. Men ziet
hem op de foto bezig aan het py-
ramidesprong. Een stout staaltje
van durf en lichaamsbeheersing.
Met de blinddoek voor en de
voeten stevig gebonden laat hij
het publiek zien, dat het niet
een kunstje is, dat iemand in een
verloren half uurtje kan leren.
Geboren op Scheveningen
Het „vaten springen" ligt
weer zuiver op het terrein
van de acrobatiek. Dit num
mer is uniek!
„Ja", grinnikt Charles, „dat
was een goed idee. Ik kwam
erop, toen ik met mijn vrouw
en kinderen op vacantie was
in Scheveningen. Het was in
1946. De hele vacantie heb i'k
er over gepiekerd en soms
maakte ik midden in de
nacht mijn vrouw wakker
om te vragen, wat zij ervan
dacht. Dan tekende ik alles
uit en twee uur later was ik
weer wakker met een ander
idee.
Ik heb nu vijf vaten van
80 cm. hoogte naast elkaar
staan. Zelf ben ik 1.54 m. In
flink tempo spring ik alle
vaten in en uit. Daarna
spring ik 1-3-5 en tenslotte
1-5. Die laatste sptong is de
zwaarste.
Vervolgens doe ik de pyramide-
sprong. De vaten worden trapsge
wijs opgesteld. Dit is vooral een
kwestie van kracht. De meeste men
sen menen, dat het in het afzetten
zit. Maai- 't zit in 't .bovenlichaam. Je
moet je als het ware uit het vat slin
geren. Ik doe deze sprong met de
voeten aan elkaar gebonden en een
blinddoek voor. En op de centime
ter af!"
„En hoelang hebt U geoefend voor
U dit nummer op de planken
bracht?", informeerden wij.
„Een dik jaar", antwoordt Char
les. „Maar de gewaagde dingen re
peteer ik niet. Dat blindspringen
„U bent een gemeen stukje mens'.,
zei de politierechter gistermorgen
tegen een 52-jarige veehouder uit
Hilversum, terwijl hem (de rechter)
de koude rillingen over de rug lie
pen en feitelijk had de oordeelvelier
het veiliger gevonden, wanneer het
beklaagdenbankje omgeven ware ge
weest met een stevig traliewerk of
minstens met een behoorlijk stukje
gaas, want de verdachte, die zich
voor vrouwe Justitia moest verant
woorden, bleek tot alles in staat te
zijn.
Een getralied beklaagdenbankje is
echter in Nederland een beetje on
gebruikelijk en daarom waagde de
plaatsvervanger van de rechtspre
kende godin zich met ware doods
verachting in de nabijheid van deze
wildeman, die nog zeer nauwe ver
wantschap met natuurlijk volkeren
Kinderkunst in „Arti et Religioni
moet hebben, waar de naaste nog zo
zeer bemind wordt, dat men hem
oppeuzelt.
Op 22 October van het vorig jaar
waren vele veehouders naar de jaar
markt te Naarden getogen en in een
der café's ontmoette de veehouder
een collega.
Terwijl men gezellig aan het bo
men was, zei de ongelukkige collega
iets, wat de kannibaal niet hele
maal aanstond. Zijn natuurstaat
kwam boven: met een sprong was
hij over de tafel heen, hapte en de
collega was van zijn halve linkeroor
beroofd.
Voordat de menseneter zijn maal
tijd kon voortzetten, werd hij door
Het Nederlands Verbond der Verenigingen „Pro Juventute" houdt van
13 Maart tot en met 4 April a.s. in het gebouw „Arti et Amicitiae" te Am
sterdam een internationale tentoonstelling van kindertekeningen naar
sprookjes van Andersen. De bedoeling van de tekenwedstrijd, waaruit deze
tekeningen zijn te voorschijn gekomen, en die in 1950 werd georganiseerd
onder auspiciën van de International Union for Child Welfarp, is geweesi
middelen bijeen te krijgen voor het bekostigen van het kinderbescher-
mingswerk over de gehele wereld. sfc
We zien hier de heer Aldenberg die mede de tentoonstelling helpt ver
zorgen bij het ophangen van een serie tekeningen van Japanse kinderen.
Probeer het voortaan
eens met varkenslapjes"
teerhartige omstanders weggetrok
ken en de „maaltijd" moest zich
ijlings onder dokters handen stellen.
De rechter hield zich gistermor
gen lange tijd ernstig bezig met de
voorkeur, die de kannibaal voor men
senvlees schijnt te hebben, want
reeds vroeger was hij veroordeeld
omdat hij iemand een stuk van de
neus en een ander weer een stuk van
het oor afgebeten had.
De man werd veroordeeld tot 4
maanden onvoorwaardelijk en moest
tevens de gemaakte dokterskosten
vergoeden.
„Wanneer U nu weer trek krijgt",
adviseerde de rechter, voordat de
man weggevoerd werd", probeer het
dan eens met varkenslapjes".
Eénrïchtingsweg.
Inrijden van deze zijde
toegestaan Keren en
terugrijden verboden.
heb ik op de zolder geoefend en het
gevolg was, dat ik met vat en al van
de trappen ben gevallen. En dat is
altijd zo. Als ik gewaagde dingen re
peteer, val ik. Breng ik ze op het to
neel, dan gebeurt er niets. Ik heb er
de sfeer voor nodig, die uitgaat van
een zaal met mensen".
Optreden voor kinderen
„Ik ben dol op kinderen", zegt
Charles, „en daarom heb ik ook een
speciaal kinderprogramma opge
bouwd. Leuk werk is dat. Mijn eni
ge zoon heeft geen zin in het vak
van zijn vader. Die leert graag. Van
mijn drie dochtertjes is er een bij
het kindercircus. Dat wordt mis
schien nog wat. Zelf kan ik voorlo
pig nog een jaar of tien op volle toe
ren draaien. Geen tabak, geen alcho-
hol en voorzichtig met etennou
dan gaat het wel. Ik begin de dag
met gymnastiek, speciaal voor de
buikspieren. En dan fietsen. Geen
beter middel om je spieren soepel te
'houden dan een fietstochtje. Dat heb
ik van de Engelse beroepsvoetbal
lers geleerd. Als het mooi weer is,
mag ik graag naar Rotterdam rijden.
Tien minuten voor het vaten
springen ga ik myn spieren losma
ken. Meestal breng ik dat nummer
na de pauze, zodat er een goede ge
legenheid voor is. Als er echter een
verloting wordt gehouden, die drie
kwartier in beslag neemt, ben ik de
sigaar. Dat komt ook wel eens voor".
„Het is inderdaad een hard be
roep", bevestigt hij. „Ik heb eens met
drie gekneusde ribben staan werken.
Een flinke pleister erover en het
ging net. De vaten hebben me heel
wat verband gekost. Ik had eerst
houten en bij het oefenen bleef er
niets heel aan mijn benen. Later heb
ik rieten vaten aangeschaft. Zulke
dingen moet je in de practijk leren
en een teleurstelling dien je te ver
dragen. Ik ben eens op het idee ge
komen om op de bal te gaan zaklo-
pen. Een half jaar lang heb ik iede
re dag uren geoefend en toen ik er
mee voor de mensen kwam, maakte
het niet de minste indruk. Dat is
pech.
Maar die vacantie op Schevenin
gen is goed geweest. Ik had er geen
flauw vermoeden van, dat het vaten
springen zo'n overweldigend succes
zou worden".
Toen we al op weg naar de voor
deur waren, schoot ons nog een
vraag te binnen: „Waarom noemen
ze U in Amsterdam „Charles met de
appelen?"
„Dat is uit de bezettingsjaren",
lacht Charles. „Tijdens de oorlog ben
ik niet in het openbaar opgetreden.
Om aan mijn kostje te komen, heb
ik toen in appelen gehandeld. Dat
is alles!"
HYPOTHEKEN
en voor allo andere zaken
op het gebied van on
roerende goederen
Botiw-en Makalaarabedrijf
v.d. Drift
Oude Vest 29 Leiden
Telef. 20513
(Advertentie)
Mia van der Kallen
WANNEER JE 25 JAREN ge-
leden op een Zondagmid
dag Mia van der Kallen ontmoet
had, op een meisjesclub, waar
erg veel plezier gemaakt werd,
dan zou je gedacht hebben, dat
Mia een gewoon fabrieksmeisje
was, dat erg goed met haar
vriendinnetjes kon opschieten.
Je zou gemerkt hebben, dat Mia
een buitengewoon vriendelijk en
behulpzaam meisje was en dat
al haar vriendinnen erg veel van
haar hielden, maar je zou niet
vermoed hebben, dat Mia meer
dan 10 jaren gestudeerd had en
knapper was, dan al die andere
meisjes te zamen.
Mia werd in 1902 geboren en
toen ze de lagere, school door
lopen had, ging ze naar de
kweekschool om onderwijzeres te
worden.
Nadat ze haar examen gedaan
had, wilde ze echter nog meer
weten en ze ging naar de uni
versiteit, waar ze letteren stu
deerde. Dit is een heel moeilijke
sUxdie en als je heel hard werkt,
kun je na 7 jaren een erg zwaar
examen doen. Mia studeerde
hard en na 7 jaren was ze doc
tor in de letteren. Nu had zij de
keus uit een hele verzameling
prachtig? baantjes, want ze wist
zdveel, dat ze erg veel geld had
kunnen verdienen.
Maar wat deed Mia?
Z« trok een oude jurk aan en
ging op een chocoladefabriek als
arbeidster werken, want Mia
wist, dat de meisjes, die daar
leefden, het niet erg prettig had
den en best een beetje steun
konden gebruiken. Geen van de
meisjes, met wie Mia samen
werkte, had in de gaten, dat Mia
zo erg geleerd was, alleen viel
het iedereen op, dat Mia een
buitengewoon braaf meisje was.
Niet een meisje, dat met een
pruimemondje de hele dag vro
me liedjes zingt, maar een meis
je, dat vlot en vrolijk de ande
re meisjes laat zien, hoe je erg
gelukkig kunt leven door braaf
te zijn.
Zo stalen de meeste meisjes
in de chocoladefabriek erg veel
bonbons en Mia zei daar niets
van, alleen deed ze het zelf niet
Dit maakte zo'n diepe indruk op
de andere meisjes, dat er één op
'n goede dag tegen de anderen
zei: „Meiden, laten we net als
Mia doen, we snoepen voortaan
niet meer."
Mia vormde clubjes met de
meisjes; ze kwamen bij elkaar
om te dansen, te zingen en to
neelspelletjes voor te dragen.
Nu zou je kunnen denken, dat
Mia daar tussen die meisjes
leefde als een soort sprookjes
prinses; dat alle meisjes bewon
derend naar haar opkeken en
dat Mia vanaf haar troontje de
meisjes zo'n beetje bemoederde.
Maar niets is minder waar.
Mia leefde tussen de meisjes,
niet er boven; ze vertelde altijd,
dat ieder meisje in staat was om
vriendelijk, braaf en vrolijk te
zijn, wanneer ze daar maar erg
hun best voor deden: „Jullie
kunt allemaal veel meer. dan je
zelf weet," zei Mia altijd, „pro
beer het maar eens."
De meisjes probeerden het en
merkten ,dat Mia gelijk had.
Mia is jong gestorven, want
ze was niet erg sterk en werkte
heel hard. Maar in haar korte
leven liet ze zien hoe heerlijk
het is echt van de mensen om
je heen te houden; niet om goed
te zijn en jezelf ver boven je
omgeving verheven te voelen,
maar om goed te zijn en je me
demensen naar je toe te trek
ken, ze te helpen hetzelfde ge
luk te vinden, dat jezelf bereikt
hebt.
STERRENKUKER.
