Ontmoetingen in Canada
Aan goede emigratie-mogelijkheden is geen gebrek
N* Koreaanse vrouwen
stellen zich aan
In ongenade
Poolse priesters moeten
eed van trouw afleggen
Oefening „Drietand"
slaagde goed
Kamerleden naar
Nieuw-Guinea
Reiger roeide
tegen lichtmast
MAANDAG 10 AUGUSTUS 1953
DE LE1DSE COURANT
EERSTE BLAD PAGINA 2
De wereld groeit door emigratie in
bloedverwantschap samen
y^JE NAAR LANDEN ALS AUSTRALIë EN CANADA TREKT en het
kleine dichtbevolkte Nederland in zijn gedachten meeneemt, moet
wennen aan de ruimte, aan de ongelooflijke uitgestrektheid van die landen,
liet is moeilijk het onvoorstelbare, voorstelbaar te maken. Wat zegt het U,
dat Australië en Canada zo groot zijn, dat deze landen de gehele wereldbe
volking zouden herbergen, indien zij dezelfde bevolkingsdichtheid hadden
en zouden kunnen hebben als Nederland? Wat zegt het U, als men in Mon
treal in Quebec landt, na "per vliegtuig de Noordzee, Engeland, de Atlanti
sche Oceaan, Labrador en een groot stuk van Canada overgestoken te heb
ben, om dan te vernemen, dat men nog even ver van Vancouver, de Canadese
havenstad aan de Westkust, verwijderd is als van Amsterdam?
(Wat mr ir B. W. Haveman, de
Commissaris voor de Emigratie ir
de radiorubriek „Verklaring en Toe
lichting" van de Regeringsvoorlich
tingsdienst op 31 Juli vertelde over
zijn reis naar de nieuwe ontwikke
lingsgebieden in Canada.)
IJ ET IS HEEL MOEILIJK zich zo
grote ruimten voor te stellen
met, in Canada, een bevolking die
slechts weinig groter is dan de onze
hier in Nederland.
Iedere emigrant, en vooral wie zich
naar het Westen begeeft, moet zich
een nieuw ruimtebegrip en afstands-
gevoel aanmeten. Uren- en dagen
lange treinreizen langs meren, ieder
zo groot als de Noordzee, door de
woestenij van Centraal Canada
rotsen bossen meren bij dui
zenden, door de verre prairies, nu
de graanschuren van de wereld, door
de bergen van. de Rockies en dan nog
een dag in de trein om Vancouver
te bereiken.
Canada is niet alleen groot, het is
ook rijk. Niet in die zin dat het goud
op straat ligt. Integendeel: uiterlijk
maakt Canada in geen enkel opzicht
een overdadige indruk. Het aanzien
is eenvoudig. De Canadefes zoek het
bepaald niet in het uiterlijk. Hij ge
bruikt zijn geld beter, namelijk om
zijn werkelijke rijkdom tot ontwik
keling te brengen.
Canada bezit namelijk allen: er is
geen mineraal ter wereld of het
wordt er gevonden; er is waterkracht
om mijnen en industrieën de nodige
energie te leveren; er is kapitaal om
de enorme ontplooiing te financie
ren; er is een agrarisch bestel dat
een evenwichtige economie verze
kert. En de Canadees heeft het or
ganisatietalent om de ontwikkeling
van zijn land te leiden.
Er is een tekort aan mensen. Hier
in móet voorzien worden om de in
dustriële projecten, die in opbouw
zijn te bemannen, om de agrarische
productie op peil te houden en om
de stijgende behoefte aan ambachts
lieden te bevredigen. Er zijn plaat
sen zonder bakker, zonder slager, of
zonder electriciën. Er is mankracht
nodig en daarom maken de emigran
ten, die aanpakken, doorzetten en
doorzweten, het goed. Vooral, nadat
zij over hun „doofstomheid" als
zij geen Engels kennen en over de
eerste aanpassingsperiode heen zijn.
Na de eerste periode zien de emi
granten de mogelijkheden, die Ca
nada biedt, soms beter dan de Cana
dezen die met die mogelijkheden
opgegroeid en er daardoor min of
meer blind voor zijn.
De emigranten, die ik enkele we
ken geleden ontmoette, hebben het
lang niet zo gemakkelijk als in Ne
derland: er wordt langer en harder
gewerkt; vacantie is een onbekend
begrip, levensafwisseling is er ge
ringer, de woning kalerMaar
men voelt zich desondanks gelukkig,
want er is een alles overheersende
levensprikkel; men heeft het gevoel:
dit land geeft ons een faire kans, de
eerlijke mogelijkheid om precies dat
gene te bereiken wat er in ons zit,
wat wij kunnen bereiken. En het
zelfde geldt voor de kinderen, ook
zij krijgen een ruime en eerlijke
kans.
Toen na de oorlog in 1946 de
emigratie uit Nederland naar Cana
da aanving, lag het grootste probleem
in de organisatie van het vervoer en
van de eerste plaatsing. Zowel de or
ganisatie hier in Nederland, de toen
malige Stichting Landverhuizing, als
de immigratiedienst in Canada moes
ten zich aan nieuwe omstandigheden
aanpassen. De plaatsing na aankomst
moest vlot verlopen, terwijl de or
ganisatie daartoe na jaren stilstand
nog diende te worden herbouwd.
De Canadese Regering riep parti
culiere, meest kerkelijke organisa
ties te hulp, doch ook deze hadden
nog geen ontwikkeld apparaat. Dit is
nu geheel andejrs. Zowel de Regering
als de kerken hebben over het ge
hele land verspreide en goed inge
werkte organisaties, die de emigrant,
waar hij ook komt, opvangen en
in grote onderlinge samenwerking
in een geschikte werkkring plaatsen.
Voor kleinere gezinnen wordt het
huisvestingsprobleem tegelijk bij
aankomst geregeld, voor grotere ge
zinnen dient dit vooral te geschieden.
Niemand maakt zich meer zenuw
achtig over de ontvangst en plaat
sing. Over geheel Canada komen de
emigranten rustig op hun pootjes te
recht.
Maar er is een-nieuw probleem
ontstaan.
Dit jaar zal de 80.000ste, volgend
jaar de 100.000ste na-oorlogse Neder
landse emigrant naar Canada ver
trekken. Het zijn dus bepaald niet
de eersten die gaan. Dit betekent,
dat over geheel Canada de eerder
vertrokkenen jaarlijks bij tientallen,
ja bij honderdtallen tegelijk gereed
komen voor zelfstandige vestiging:
hetzij op de eigen farm, hetzij op de
eigen bakkerij, slagerij, melkinrich
ting, electricienszaaks, smederij en
zovoorts.
Enkele jaren hebben zij de voor
zelfstandige vestiging onmisbare er
varing opgedaan geld gespaard en
op goed-Nederlandse wijze de Cana-
De uitwisseling der
krijgsgevangenen
Vierhonderd communistische Noord
Koreaanse vrouwen hebben gisteren
op weg naar de plaats, waar zij zou
den worden uitgeleverd, ruiten van
spoorwagons vernield, zichzelf ver
wond en met eigen bloed leuzen ge
schreven. Bij aankomst te Panmoen-
jon begonnen zij, totdat een Noord-
koreaanse officier haar streng terecht
wees, haar kleren te verscheuren en
met schoenen te gooien. Andere ge
vangenen, gezeten in Amerikaanse
vrachtauto's, wierpen met schoenen
In Oost-Duitsland zijn weer twee
communistische grootheden van hun
troon gestoten. Het zijn de plaatsver
vangende minister van buitenlandse
zaken Ackermann en de voorzitter
van de communistische partij voor
Berlijn, Jendrelski. Volgens de offi
ciële bekendmaking werd deze laatste
ontslagen omdat hij betrekking had
onderhouden met Zaisser. Ook Zais-
ser's vrouw, die de portefeuille van
volkscultuur beheerste, is in ongenade
gevallen.
De val van Ackermann is nog niet
officieel bevestigd. Hij is de laatste
week echter niet meer op zijn minis
terie verschenen. Ackermann was
partijlid sedert 1926 en geschoold in
Moskou. Tijdens de Spaanse burger
oorlog maakte hij deel uit van de in
ternationale brigade. Sedert 1947 was
hij met Zaisser verantwoordelijk
voor het buitenlandse beleid van de
Oostduitse regering.
Ackermann zou ontslagen zijn om
dat hij een politiek van verzoening
voor de opstandige arbeiders bepleit
heeft. Zijn heengaan is doorgedreven
door zijn vijand, de communistiscne
vice-premier Walter Ulbricht. Het
besluit zou deze week tijdens een ge
heime bijeenkomst van het Oost
duitse kabinet genomen zijn. Evenals
Ackermann heeft Else Zaisser, die
het lot van haar man volgt, twaalf
jaar opleiding in Moskou achter de
rug. Alleen heerst in West-Berlijn
de indruk dat deze zuiveringen nog
slechts het voorspel zijn van een veel
grotere slag.
Tegen het weekend werden de
reisbeperkingen naar Berlijn weer
strenger. Het schijnt dat de commu
nistische regering de arbeiders weg
wil houden uit West-Berlijn, maar
om hen niet nog meer tegen zich in
het harnas te jagen, wordt ooglui
kend toegestaan, dat de vrouwen op
voedsel uitgaan. Vandaag werd in
West-Berlijn het twee millioenste
voedselpakket aan een Oostduitser
uitgereikt.
naar een auto, waarin Zwitserse en
Zweedse officieren van de commissie
van toezicht zaten.
De communisten leverden honderd
op brancards gelegen Zuidkoreanen
uit, die er zeer slecht aan toe waren.
Zij werden met hefschroefvliegtuigen
snel naar het hospitaal overgebracht.
Radio Peking heeft verklaard, dat
de karigheid van sommig voedsel,
waarover vrijgelaten geallieerde
krijgsgevangenen hebben geklaagd,
te wijten was aan VN-bombardemen-
ten. Het communistische persbureau
„Nieuw China" heeft bekendgemaakt
dat Amerikaanse stafofficieren lijsten
hebben overhandigd met de namen
van 8440 Koreaanse en Chinese
krijgsgevangenen, die in de kampen
der V.N. zijn gestorven.
In het hoofdkwartier der V.N. te
Moensan is een groep Indiërs aange
komen, die regelingen zal treffen
voor het bewaken van gevangenen,
die niet naar huis willen. Vandaag
gaan de Indiërs naar Panmoenjon en
morgen naar Pjongjang.
De waarnemende Amerikaanse mi
nister van Buitenlandse Zaken, Bedell
Smith, heeft verklaard, dat de com
munisten alle V.N.-krijgsgevangenen
dienen uit te leveren, ook degenen,
die tot gevangenisstraffen zijn ver
oordeeld.
De V.N.-opperbevelhebber in Korea,
generaal Clark, denkt, dat de com
munisten 3000 Amerikaanse gevan
genen in handen hébben, die zij niet
op de repatriëringslijsten hebben ge
plaatst.
Generaal van Fleet, voormalig
V.N.-opperbevelhebber, gelooft, dat
een groot deel van de 8000 als vermist
opgegeven Amerikaanse soldaten nog
in leven zijn.
VERMIST TRANSPORTVLIEGTUIG
GEVONDEN
Een transportvliegtuig van de Bel
gische luchtmacht, dat sedert Woens
dag op een vlucht van Brussel naar
Keulen was zoekgeraakt, is Zaterdag
verbrand in een bos bij Rottgen in
Duitsland gevonden, aldus officieren
van de Britse luchtmacht.
De lijken van drie van de vier in
zittenden zijn gevonden. Van het lot
van de vierde inzittende was Zater
dag nog niets bekend.
VEERBOOT OMGESLAGEN.
Naar eerst thans te Nieuw Delhi
bekend is geworden, zijn verleden
week Donderdag meer dan honderd
vrouwen en kinderen verdronken,
toen een veerboot op de rivier de
Gomti, 30 kilometer van Benares,
omsloeg. De kapitein van de veer
boot, die 125 personen vervoerde, is
aangehouden, omdat hij te veel
personen op het vaartuig zou hebben
toegelaten.
AARDBEVING TREFT GRIEKS
EILAND
Volgens berichten zijn drie perso
nen om het leven gekomen en 50 ge
wond bij een aardbeving, die Zon
dag op het eiland Ithaki in de Ioni
sche Zee ongeveer 200 huizen ver
woestte. De beving duurde 33 secon
den. Het centrum ervan lag in de
zeestraat tussen Ithaki en het grotere
eiland Cephalonia.
Reddingsploegen met dokters en
verpleegsters zijn naar het eiland'
gezonden.
BENDE-OVERVAL OP BUS
Op de weg van Bedan naar Bra-
stagi heeft een bende een bus opge
houden, de Indonesische passagiers
beroofd en getracht 4 Chinese pas
sagiers te vermoorden. Twee van hen
werden inderdaad vermoord (een
met drie messteken, een ander met
schoten); de derde passagier kon
vluchten en de vierde werd ernstig
gewond.
De benoeming tot alle geestelijke
waardigheden is sedert het begin van
dit jaar (decreet van 9 Februari 1953)
in Polen aan de voorafgaande goed
keuring van de burgerlijke autoritei
ten onderworpen. De priesters zijn
voorts verplicht een eed van trouw
aan de staat af te leggen.
By hun aanvraag moeten de be
trokkenen een vragenlijst invullen,
die vergezeld moet gaan van een uit
voerige eigenhandig geschreven le
vensbeschrijving. De vragenlijst ver
langt bovendien inlichtingen van al
gemene aard over de burgerlijke
stand, de militaire loopbaan en de
studies, nadere verklaringen over
„sociale oorsprong" en de politieke
gezindheid van de aanvrager.
Wat de eed betreft, volgt hier de
officiële tekst: „Ik zweer plechtig
trouw aan de Poolse Volksrepubliek
en aan haar regering. Ik beloof alles
te zullen doen voor de ontwikkeling
van de Poolse Volksrepubliek en
voor de versteviging van haar macht
en haar veiligheid. Zoals mijn bur
gerplicht het mij voorschrijft, zal, ik
bij de uitoefenng van mijn herderlijke
functies de gelovigen verzoeken de
wetten van het staatsgezag te eer
biedigen, hun werkprestaties op te
voeren tot herstel van 't nationale be
drijfsleven en tot vermeerdering van
de welvaart der natie. Ik beloof niets
te zullen doen, wat in strijd is met
de belangen van de volksrepubliek of
wat de veiligheid en onschendbaar
heid van haar grenzen zou kunnen
bedreigen. Bezorgd voor het alge
meen welzijn en de belangen van de
staat, zal ik trachten alle gevaren,
waarvan ik kennis zou kunnen dragen
en die deze staat zouden bedreigen,
af te weren."
dese kat uit de boom gekeken.
Om zich later met succes te vesti
gen moet de emigrant tijdens zijn
aanlooptijd zo dicht mogelijk met
zijn neus op de kans zitten, die het
land biedt. Nu vindt men deze kan
sen overal verspreid, doch wel in
het bijzonder in de nieuwe ontwik
kelingsgebieden. Hier vindt de boer
en de tuinder nog zeer goede grond
tegen lage prijzen, hier zijn nog de
plaatsen zonder bakkerij, slagerij
enz.
Het doel van mijn reis was om de
ze gebieden te leren kennen en na te
gaan of. eerste plaatsing in deze stre
ken voor onze emigranten mogelijk
is om hen van de latere zeer goede
vestigingsmogelijkheden profijt te
doen trekken. Want wie het dichts
bij de nieuwe goede gronden zit,
heeft deze eerder binnen zijn bereik,
dan wie er 24 uur reizen of verder
vandaan woont. Dan is een ander
hem gemakkelijk vóór.
Ik ging dus naar het Peace-River
district in het N.W. van Alberta, naar
het Swan-River district in Manitoba
en naar het Rainy-River gebied in de
uiterste Zuid-West hoek van Ontario.
Het Peace-River gebied is twee
maal zo groot als Nederland en staat
aan het begin van zijn ontwikkeling.
Honderdduizenden hectare grond
wachten nog op ontginning, terwijl
de land verovering hier 700 km N.W.
van Canada's olie-hoofdstad dag in
dag uit voortgaat. Er is olie in Pea
ce-River gevonden; een mijngebied
ligt ten Noorden er van. De afzet
van de producten is verzekerd.
Twee jonge tuinders, verleden jaar
Mei gearriveerd, hebben een stuk
land, dat er oorspronkelijk uit zag
als een kaal voetbalveld, opgekweekt
tot een bedrijfje dat dit jaar voor
15.000 dollar produceert, waarvan de
eigenaar en ieder van hen beiden een
derde verkrijgen. Enkele kilometers
verder een veebedrijfje van een Ne
derlander, die ontdekt heeft, dat het
district een groot tekort aan vee
bedrijven heeft. In de volgende
plaats een old-timer, 25 jaar geleden
geëmigreerd, maar nu dan ook met
5 zonen in het bezit van 6 landbouw
bedrijven, tezamen 900 h.a. groot.
In Fair view, een plaatsje met een
nieuw moderne landbouwschool,
waar ook de emigrantenzonen en
-dochters hartelijk welkom zijn, be
zocht ik de model-melkinrichting
van de heer Pont met zijn energieke
jonge Canadese vrouw. Het dorps
bestuur had voordat deze vesti
ging plaatsvond een stemming uit
geschreven onder de burgerij of men
gepasteuriseerde melk wenste of
niet. Er waren maar twee stemmen
tegen: van de twee Chinezen die de
plaatselijke milkbar exploiteren en
die nu de grootste klanten zijn.
In Spirit-River ontmoette ik de fa
milie. Mollinga uit Ede, vijf jaar ge
leden geëmigreerd en thans ver
heugd met de geboorte van een drie
ling, een gebeurtenis waarmede de
gehele plaats enthousiast meeleeft.
Ook in de vorm van: bij aankoop
van één wieg, twee wiegen cadeau.
Ik wilde niet achterblijven. De juf
frouw die mij in een willekeurige
winkel hielp bij het uitzoeken van
drie kleinigheidjes wist mijn pro
bleem direct op te lossen: 2 rose en
1 blauwe. De vader vestigde zich als
electriciën en maakt het prima. Dat
zelfde geit voor zijn honderd duiven,
een liefhebberij dié hij niet behoef
de te offeren.
Ik kan zo voortgaan. Natuurlijk is
het niet alles rozegeur en mane
schijn. Het is hard werken, zwoe
gen en ploeteren, maar er is ook: de
goede kans. In Grande Prairie, de
hoofdstad van Peace River, waar de
plaatselijke krant die mij interview
de tegelijkertijd om een goede lino
type-zetter vroeg, was ik in een sa
menkomst van ongeveer dertig Ne
derlanders. Zij maken het goed en
zullen Nederland nog graag eens
weerzien, doch alleen „just for a vi
sit". De centrale figuur van deze
groep, slager de Groot, 5 jaar geleden
gekomen, zorgt als een vader voor de
jongeren. Moeilijkheden werden ook
grondig besproken en ik herinner
mij in het bijzonder één vrouw, wier
man in de handel gegaan was een
moeilijk vak om als emigrant in te
beginnen na een verblijf van 1J4 a 2
jaar en met een groot risico gezien
de beperkte middelen. Ik kwam on
der de indruk van de moed van de
ze vrouw, die heus haar zorgen nog
niet te boven was. Maar moeder de
Groot verliest haar ook niet uit het
oog! Wie met zo een vrouw getrouwd
is, kan niet mislukken als emigrant.
Ook dit was één van vele. Emigran
tenvrouwen zijn vaak wonderen.
In het hartje van Manitoba ont
moette ik een familie uit Putten,
waarvan de man tijdens de ver
schrikkelijke gebeurtenissen in 1944
hij was toen 48 jaar oud de do
dendans ontsprongen was. Vier jaar
geleden waren ze geëmigreerd met
4 zonen en 2 dochters, met achterla
ting van hun boerderij van 7 h.a. Hij
bezit nu op afbetaling een bedrijf
van.... 650 h.a., dus bijna 100 maal
zo groot als zijn Puttens bezit.
Zij, in het zwart met strak gekam
de haren, zo van de Veluwe, was de
zuinige beheerster van deze reuzen-
onderneming èn het centrale punt,
de motor van het gezin.
Ook treft men dwazen aan. Lieden
die er niets van begrijpen. Ik herin
ner mij een jonge man, juist aange
komen en geplaatst bij de beste boer
van het district. De mond vol over
de krenterigheid van de Canadese
boeren. Hij bleef er niet langer,
want als arbeider in het nabijgele
gen krankzinnigengesticht verdien
de je wel 50 dollar in de maand
meer. Daar ging hij heen.
Deze jongeman vergat dat ook de
Canadese boer de Nederlandse kat
uit de boom kijkt. Was hij gebleven
en had hij getoond ook voor 50
dollar minder wat in hem zat: hij
zou over één of twee jaar de beste
boerderij van het district hebben
kunnen overnemen. En nu? Van de
hak op de tak springend voor wat
meer geld, is hij bezig zijn doekomst
te verknoeien.
In het Swan-River district was tot
voor kort een Nederlandse emigrant
nog maar een zeer zeldzame vogel.
Kovistra, een old-timer uit 1924, be
treurde niet in 1912 al geëmigreerd
Gehele divisie over de weg naar huis
„Het is niec mogelijk met eenhe
den van enige betekenis te infiltre
ren in een linie, zoals Vrijdag en Za
terdag door de derde divisie langs de
Maas was ingenomen". Deze conclu
sie heeft de commandant van de der
de divisie, generaal-majoor J. G. War-
ringa, na afloop van de „oefening-
Drietand" gistermiddag tijdens een
gesprek met journalisten in zijn
commando-wagen medegedeeld. Ge
neraal Warringa zeide, dat ook tij
dens de veldoefening de prestaties
van zijn troepen zijn verwachtingen
hebben overtroffen. Niet in de laatste
plaats is dit te danken aan enthou
siasme, waarmee de manschappen
van hoog tot laag hun taak hebben
verricht. De oefening ging uit van
de veronderstelling, dat twee landen
met als grens een lijn een kilometer
ten Westen van de Rijn, met elkaar
op voet van oorlog verkeerden. Troe
pen van het Westelijk land „groen"
hadden stellingen ingenomen langs
de Maas, onder deze omstandigheden
de meest Oostelijk gelegen natuur
lijke verdedigingslinie, om een aan
val van „blauw" de commando
troepen te keren. Het hoofddoel
van de oefening was na te gaan, of
infiltraties in deze, door de derde
divisie bezette stelingen redelijk
mogelijk waven, welke schade de
eventuele infiltranten zouden kun
nen aanrichten en welke invloed de
infiltraties hebben op de gang van
zaken in het verdedigde gebied, op
de houding van de troepen en op de
bevelvoering.
Zaterdagmorgen om 01.00 uur ging
van het hoofdkwartier van de derde
divisie het codewoord „Drietand con
tact" uit, waarmede werd aangeno
men, dat de vijand zijn aanval was
begonnen.
De derde divisie hield een vak aan
de Westelijke oever bezet, dat werd
begrensd door Venray en Blitters-
wijk in het Noorden en Sevenum en
Grubbenvorst in het Zuiden. Als
vijand fungeerden ongeveer 300 man
commandotroepen onder bevel van
kapitein Van der Meer, die de vrije
hand was gelaten in het opstellen
van de aanvalsplannen, welke dan
te zijn. Hij trad 5 jaar geleden als
sponsor op voor een familielid, die
het als timmerman uitstekend doet.
Dit jaar is de Nederlandse invasie
begonnen met een spits van 15 emi
granten, die gezien mogen worden.
Hun werkgevers, Canadese boeren,
brachten hen tezamen bij een hunner
en niet licht zal ik deze gemengde
Canadees-Nederlandse avond verge
ten. Ook daar een opgewekte stem
ming zo goed als in de winkel van
de Nederlandse oorlogsbruid uit Den
Haag, die een Nederlands chocolade-
merk in de gehele streek populair
wist te maken.
In Rainy River district, een gebied
met vestigingsmogelijkheid voor nog
tientallen Nederlanders, stond de
discussie over het stichttn van een
eigen coöperatie in het brandpunt
van de belangstelling. Ook hier ont
wikkeling en opbouw van. een nieuw
land.
Niet iedereen is geschikt voor emi
gratie. Om langs deze weg een toe
komst te maken, moet men tot de
door-bijters behoren. Een emigrant
moet offers kunnen brengen, moei
lijkheden en tegenslagen overwin
nen, doorzetten en aanpassen. Lang
niet iedereen is geschikt voor emi
gratie.
Bovendien is Canada niet ge
schikt voor iedere emigrant, zelfs
al is hij of zij de beste doorzetter.
Canada heeft een lange winter en
veel beroepen zijn zeer gevoelig voor
dit seizoen. Voor emigranten in zulke
beroepen zijn er even goede of zelfs
betere mogelijkheden elders op onze
wereldbol bijv. in Australië, waar
men in alle beroepen het gehele jaar
door kan werken, en in Zuid-Afri
ka, Nieuw Zeeland en Brazilië waar
hetzelfde geldt.
Aan goede emigratie-mogelijkhe
den is geen gebrek, tenminste voor
wie geschiktheid tot emigratie bezit.
Op goede emigranten komt het
aan.
Nog altijd zijn er stakkers, die me
nen, dat men in een Engels spre
kend land zelfs als doof-stomme suc
ces kan bereiken. Zij geven de schuld
aan dat land als niemand hen kan
verstaan en zij geen woord begrij
pen. Ook in Canada kwam ik er weer
tegen. Een man met gezin van drie
kinderen, die in een gespecialiseerd
vak in een fabriek wilde gaan wer
ken. Hij wist zelfs de naam van zijn
vak in het Engels niet!
Als deze man mislukt terugkeert,
heet het weer dat Canada, Australië
en Nieuw Zeeland voor niets deugen
en emigratie als toekomst-mogelijk
heid bedrog is. De stakker, die zelfs
niet de moeite nam om zich ook maar
op iets voor te bereiden!
De reis, die ik gemaakt heb, heeft
mij weer eens opnieuw geleerd, dat
wij in Nederland de goede weg in
slagen hebben.
Wij maken als volk door onze
emigratie gebruik van een unieke
kans die ons geboden wordt om voor
onze mensen een toekomst op te
bouwen ook buiten onze landsgren
zen.
De wereld wordt steeds kleiner.
Zaterdag was ik nog in Winnipeg,
Maandagmorgen om 8 uur dronk ik
thuis een kopje thee. De wereld
groeit door emigratie in bloedver
wantschap samen. Ons land verbindt
zich nauw met de Engels sprekende
landen en schept zich een nieuwe
plaats in een nieuwe wereld. Dat is
de zin van de emigratie voor ons al
len. Of wij gaan of hier blijven.
Maar de doorbijters, die gaan naar
de landen waar de „verboden-toe-
gang"-bordjes ontbreken, winnen
nog iets meer. Zij krijgen de kans
van hun leven.
Zelfs weigerden de commando
troepen de door generaal Warringa
aangeboden stormboten en kwamen
zwemmend en op geïmproviseerde
vlotten de Maas over.
De commandotroepen deden aan
vallen van Zaterdagochtend 01.30
tot 12.00 uur en van 16.0024.00 uur.
Naar generaal Warringa mededeel
de, hadden deze aanvallen, die met
kleine groepen werden gedaan en
slechts infiltraties ten doel hadden,
weinig succes. Het merendeel van
de aanvallers werd teruggedreven of
gevangen genomen. Zaterdagavond
wisten zij bij een groepsaanval, een
bruggehoofd van 400 meter diep te
vormen, dat met behulp van een re
serve tankbataljon kon worden ge
liquideerd. Om negen uur 's avonds
staken afdelingen commandotroepen,
zonder tegenstand te ontmoeten, de
Maas over, waar zij een half uur tijd
kregen om de paraatheid van de ver
schillende onderdelen te beproeven.
Om 24.00 uur werd de oefening be
ëindigd. Naar generaal Warringa nog
mededeelde, was bij de proefmobili-
satie Dinsdagavond 96 pet. van het
personeel van de derde divisie in de
mobilisatie-centra aanwezig. Onge
veer twee procent had vrijstelling
gekregen en naar schatting een pro
cent verbleef in het buitenland en
behoefde dus niet op te komen. De
opzettelijke afwezigheid was dan
ook zeer gering.
Vannacht en vandaag begon een
nieuwe krachtproef. Vóór heden
morgen acht uur moet de kilometers
lange karavaan van duizenden voer
tuigen zich weer in beweging heb
ben gezet om de 20.000 militairen
naar de mobilisatie-centra terug te
brengen. De gehele divisie zal over
de weg worden vervoerd. De spoor
wegen hebben op deze Maandag
midden in de vacantietijd geen wa
gens vrij kunnen maken. Honderden
autobussen zullen daarvoor in de
plaats rijden.
De oefening Drietand is nog niet
achter de rug. Voordat het zover is,
dat elke man weer thuis is, moeten
nog bergen werk worden verzet.
Honderden kilometers telefoondraad
moeten weer worden weggehaald en
op spoelen gewikkeld bij de maga
zijnen worden ingeleverd, duizenden
geweren, karabijnen, kortom, de
vele tonnen materiaal moeten weer,
worden schoongemaakt en „klaar
voor inspectie" worden. Maar daar
hebben ze bijna drie dagen voor,
want eerst Vrijdag zit het er op.
„De Kamers wensen uit eigen aan
schouwing op de hoogte te zijn van
zaken, waarover zij moeten beslissen,
zoals bijvoorbeeld het ontwerp „Wet
bewindvoering in Nieuw-Guinea"
en de begrotingen voor 1953 en
1954", aldus de heer F. H. van de We
tering, voorzitter van de parlemen
taire commissie, die Zondagavond
met de K.L.M -Constellation „En
schede" naar Nieuw-Guinea is ver
trokken.
De expeditie bestaat uit de Eerste
Kamerleden jhr. mr. G. A. M. J.
Ruys de Beerenbrouck (KVP) en de
heren H. Algra (AR) en H. J. de
Dreu (P. v d. A.), de Tweede Ka
merleden dr. W. L. G. Lemaire (K
NP), mr. H. M. J. de Graaf (KV
P) en de heren J. de Kadt (P. v. d.
A.), F. H. van de Wetering (CHU)
en J. G. H. Cornelissen (WD) en
de commies-griffier van de Tweede
Kamer mr G. M. A. M. Huigens.
Zij werden op Schiphol uitgeleide
gedaan door de heer J. M. Kiveron,
secretaris-generaal van het departe
ment voor overzeese rijksdelen, mr.
J. A. Jonkman, voorzitter van de
Eerste Kamer en jlcvr. mr. C. W. I.
Wttewaal van Stoetwegen, lid van de
Tweede Kamer.
Zaterdagavond omstreeks halftien
werden de plaatsen Weesp, Weesper-
karspel en Muiden plotseling in het
donker gezet. De storing duurde
drie kwartier, nadien wist men het
lichtnet via een voedingsnet vanuit
•Naarden van stroom te voorzien.
Vooral in Weesp, waar het op Za
terdagavond zeer druk op straat is,
was de duisternis hét onderwerp van
gesprek. Met kaarsen en petroleum
wist men zich te behelpen.
Zondagochtend werd onmiddellijk
een onderzoek ingesteld en kwam
men tot een vreemde ontdekking.
In de Aetsveldsepolder in de ge
meente Weesper karspel staat een
transformator die de 50.000 volt
stroom transformeert naar de licht-
netten van bovengenoemde plaatsen.
Bij deze transformator werd een dode
reiger gevonden die met zijn vleu
gels tegen een voedingsdraad en een
lichtmast was gevlogen en sluiting
had veroorzaakt, waardoor de drie
gemeenten zonder licht kwamen te
zitten. Met enkele nieuwe zekerin
gen was het euvel terstond verhol
pén.
