Het Oranje-eltfal leed eervolle
nederlaag tegen het
Engelse B.-elftal
Kranige amateurs weerstonden
Britse profs
Hoe de strijd verliep
Nederlandse wegrenners in België
uitgesloten
L.F.C. speelde haar eerste
lichtwedstijd
DONDERDAG 23 FEBRUARI 1950
DE LEIDSE COURANT
TWEEDE BLAD PAGINA l
r\E pessimistische verwachtingen omtrent de uitslag van de wedstrijd
te Newcastle tussen het Nederlands elftal en Engeland B, dat alom
heerste en dat na de teleurstellende resultaten van de laatste wedstrij
den ook volkomen gerechtvaardigd was, heeft blijkbaar een goede in
vloed gehad op het eergevoel van het Oranjeteam. Het was alsof het
elftal de afspraak had gemaakt nu, juist nu, alles op alles te zetten om
eens even te laten zien, dat het niet noodzakelijk was met de kous op
de kop uit Noord Engeland naar huis terug te keren.
Wat er tijdens de reis van Hoek
van Holland naar de stad aan de
Tyne is gebeurd weten we niet en
het is ook niet belangrijk. Belang
rijk is alleen, dat de elf Oranje
truien, die gistermiddag het slechte
veld van het trieste St. Jamespark
betraden, geladen waren tot in het
topje van de pink. En deze geladen
heid, dit enthousiasme is er de oor
zaak van geworden, dat we, nu de
strijd gestreden is een eresaluut kun-
ypn geven aan onze kranige ploeg.
Nederland heeft verloren, zeker,
maar de wijze, waarop deze neder
laag tot de kleinst mogelijke kon
worden beperkt, dwingt alle respect
af.
Hoewel het Engels B-elftal, voor
al als ploeg ongetwijfeld tegenviel,
was de technische overmacht van de
Britse profs toch groot genoeg voor
het behalen van een ruimere over
winning. Dat de Engelse voorhoede
er niet in slaagde meer dan 1 tref
fer te plaatsen heeft twee oorzaken:
ten eerste het slechte schieten en in
de tweede plaats het uitstekende spel
van de achterhoede van het Neder
lands elftal. De beide backs, Potharst
en van der Sluis, verwaarloosden
nogal eens de dekking van de Britse
vleugelspelers dit had indien Wal
ters en Muilen beter in vorm waren
geweest, noodlottig geworden
maar verder speelde onze defensie
een partij voetbal, die, ook in het
Engelse kamp respect afdwong.
Meermalen bracht een redding van
Kraak, Terlouw of Stoffelen de han
den op elkaar. Ja, ook Stoffelen,"
want zowel de aanvoerder als zijn
clubgenoot van der Hoeven "doken
telkenmale in de defensie op, op
critieke momenten zelfs nog bijge
staan door Rijvers en Lakenberg.
Op zulke ogenblikken waarin de wit-
hemden, aangevuurd door 55.000 toe
schouwers, naar voren trokken,
vormde zich een muur van Neder
landse spelers voor het doel van
Kraak. Even opvallend als verheu
gend was hierbij, dat vrijwel geen
enkele maal sprake was van paniek
voetbal. Dit wil echter niet zeggen,
dat bij het wegwerken altijd even
goed werd geplaatst, want ook in
deze wedstrijd bleek het plaatsen en
afgeven een zwak punt in ons speL
De Nederlandse voorhoede had door
het defensieve spel van de binnen-
spelers natuurlijk weinig stootkracht.
Toch werden nog talrijke aanvallen
ondernomen, waarbij ook Rijvers en
Lakenberg waren ingeschakeld en de
ruggesteun van de kanthalves Stof
felen en van der Hoeven evenmin
ontbrak. Dat dit mogelijk was tot
in de laatste minuut van de wedstrijd
pleit voor de prachtige lichamelijke
conditie, waarin dit Oranje-team ver
keert. Natuurlijk deed de vermoeid
heid zich in het laatste kwartier da
nig gelden, maar men zette de tan
den op elkaar en vocht door.
De Nederlandse aanval was, ook
wanneer zij uit drie man bestond,
toch nog gevaarlijk genoeg om het
de Britse verdediging danig lastig te
maken. Vooral de linkervleugel
ClavanRijvers sloot goed, terwijl
Roosenburg weer zeer bewegelijk
zich hierbij goed gansloot. Als een
paard heeft de midvoor uit Sneek
gewerkt en de switches, die hij met
zijn rappe linker huurlieden onder
nam maakten het het trio Milburn
LeutyEckersley danig lastig.
Lakenberg had als rechtsbinnen
aanvankelijk eveneens goede 'steun
van zijn buitenman Schrumpf, maar
na de hervatting zakte de SVV-er
bedenkelijk af.
Het Engels elftal, dat zoals men
weet in deze ontmoeting werd getest
voor Rio de Janeiro, waar deze zo
mer de wereldkampioenschappen
worden gehouden, begon van meet
af aan met een ernst, die in een der-
KRAAK, DIE IN PRIMA VORM
WAS, in duel met de gevaarlijke
Engelse midvoor Lofthouse. V.l.n.r.:
Terlouw, Shackleton. Potharst, Loft
house en Kraak.
gelijke wedstrijd maar zelden door
Engelse profs wordt vertoond. Geen
enkele maal kregen wij op de tribu
ne de indruk, dat de ploeg speelde
als een kat met een muis, om lang
zaam op toeren te komen teneinde
dan, zo midden in de tweede helft
een meedogenloos offensief te ont
ketenen met drie, vier, misschien
nog meer doelpunten tot gevolg.
Neen, Mannion, Shackleton, Dickin
son, Leuty en hoe deze beroemde
nrofs allen ook mogen heten, de ge
hele ploeg zette zich van het eer
ste fluitsignaal af voor de volle
100-% in.
Prachtig was steeds de wijze,
waarop de Engelsen hun aanvallen
opbouwden. Ragfijn waren de pas
ses in het middenveld waar de
blonde Mannion en zijn collega Len
Shackleton de voetballiefhebbers de
den watertanden met hun prachtig
spel. Goed werden zij hierbij ge
steund door de beide kanthalves van
wie vooral Quested zeer actief was.
Maar in het strafschopgebied geko
men wisten de Britten zich niet meer
los te werken uit hun ingewikkelde
combinaties en, daar ook de vleugel
spelers Mullen en Walters gedurende
de gehele wedstrijd min of meer naar
hun vorm bleven zoeken, kon de Ne-
derlands§ verdediging steeds op tijd
ingrijpen.
Bovendien was het schieten slecht
verzorgd en men moest bij de
Kraak van deze middag goed schie
ten zodat het gevaar ondanks de
voortdurende aanvallen niet altijd
groot was. De technische overmacht
was echter duidelijk en het is daar
om een verheugende prestatie dat
het Nederlands elftal tenslotte het
terrein verliet met een 10 neder
laag. De herinnering aan Hudders-
field is hierdoor wel voor een groot
deel uitgewist.
Kraak stond als een rots,
doch werd door Lofthouse geslagen
Precies op tijd betraden de ploe
gen het terrein van de eerste divisie-
club Newcastle United. Het was
droog en een flauw zonnetje boorde
zich door de lichte nevel. De tribu
nes waren volledig bezet, hoewel
niet uitverkocht, zodat ongeveer
55.000 toeschouwers met spanning
maar vol vertrouwen wachtten op
hetgeen hun favorieten te zien zou
den geven.
Onder 1 eiding van de Engelse
scheidsrechter Power stelden de elf
tallen zich als volgt op:
Engeland B:
Doel: Middleton (Chesterfield).
Achter: Milburn (Chesterfield) en
Eckersley (Blackburn Rovers).
Midden: Quested (Fulham), Leuty
(Derby County) en Dickinson
(Portsmouth).
Voor: Walters (Tottenham Hot
spur), Mannion (Middlesbrough),
Lofthouse (Bolton Wanderers), Shac
kleton (Sunderland) en Mullen
(Wolverhampton Wanderers).
Nederland:
Doel: Kraak.
Achter; Potharst en van der Sluys
Midden: van der Hoeven, Terlouw
en Stoffelen.
Voor: Schrumpf, Lakenberg, Roo
senburg, Rijvers en Clavan.
Nadat Lofthouse had afgetrapt duur
de het niet lang of Nederland onder
nam onder aanvoering van de par
mantige Rijvers de eerste schuchtere
poging het vijandelijk gebied te ver
kennen, Het bleef niet by één po
ging. Nadat ook de Britten even los
waren gekomen, trok Oranje weer
naar voren. Roosenburg,, geheel op
d« linkervleugel, gaf een uitsteken
de voorzet, die Rijvers handig liet
Iepen. Schrumpf reageerde goed
maar zijn schot ging hoog over. Nog
bleef Nederland in de aanval. Roo
senburg kreeg een kans, maar ook
zijn schot had geen succes doordat
het van een Engels been afstuitte.
Even ontstond er een zeer gevaarlijk
moment voor het Nederlandse doel
toen Kraak bij een hoge voorzet van
links op het moment, dat hij de bal
grijpen wilde, werd weggedrukt,
maar Terlouw stond op zijn plaats
en een seconde later was Clavan er
met .het leer van door. De Britten
kwamen nu veelvuldig op de Neder
landse helft, handig gebruik makend
van hun steeds vrijstaande vleugel
spelers. Voornamelijk Muilen werd
in deze periode vaak bespeeld en dit
v/as goed gezien, want bij de loop
duels tussen Muilen en Potharst
werd de Amsterdammer herhaalde-
li'k op snelheid geslagen. Het schie
ten van de Engelse voorwaartsen
was echter onvoldoende, zodat geen
verder onheil geschiedde. Wel werd
Kraak met harde kopballen door het
bmnentrio op de proef gesteld, doch
de Nederlandse doelman gaf niet
thuis.
Corners welke het eerste kwartier
aan beide zijden werden genomen,
leverden niets op.
Intussen bouwden de Engelsen op
fraaie wijze hun aanvallen op. Man
nion en Shackleton waren overal en
individueel was hun spel van zeer
hoog gehalte, maar het verband in
de voorhoede ontbrak ten enenmale,
zodat de afwerking der aanvallen
steeds te wensen liet
Terlouw was in goede vorm. Niet
alleen de manier, waarop hij Loft-
hause bewaakte, was afdoende, maar
ook was hij voortdurend ter assi
stentie by Potharst of van der Sluys.
Na ongeveer 30 minuten zagen we
bij een Nederlandse aanval een uit
stekend schot van Roosenburg. dat
echter even fraai door Middleton,
de predikant uit Chesterfield, werd
gestopt. Jammer, maar het Oranje
team liet zich door zulke kleine te
genslagen niet ontmoedigen en dap
per kwamen zij, soms met twee
maar ook wel met zes of zeven man.
terug.
Een snelle reactie van Kraak voor
kwam intussen een doelpunt toen
Walkers, weer eens geheel „los" van
van der Sluys, van de vleugel een
inswinger loste, die plotseling het
doel in draaide, maar Kraak had
het gevaar gezien en stopte goed.
In de laatste minuten voor rust
moesten de onzen even met de rug
tegen de muur vechten. De indivi
duele dekking werd hierdoor nogal
eens verwaarloosd en ook het weg
werken was vaak in het wilde weg,
maar de richting van de schoten der
Britse voorwaartsen was en bleef op
enkele uitzonderingen na, zoek.
Rust 0—0
Na de thee kwamen de Britten on
middellijk fel in actie. Even dreig
de het mis te gaan. Aanval op aan
val werd op Hollands veste onder
nomen, doch, ondanks dat deze even
v/ankelde, men hield stand. Lang
zamerhand konden de Oranjetruien
zich zelfs aan deze druk ontworste
len en met lange trappen en ook
door goed verbinden van de kleine
Rijvers en Lakenberg werd het trio
Schrumpf-Roosenburg-Clavan weer
san het werk gezet.
Door beide ploegen werd nu ver
beten gevochten. De Britten voor
een doelpunt en dit was wel zo
belangrijk voor een plaats in het
Engelse team voor Rio, de Neder
landers voor een eervol resultaat,
Is het kon een gelijk spel. Het spel
kreeg hierdoor een verbeten en hard
karakter, maar onsportief of ruw
was het nooit.
Toch was h§t duidelijk, dat onze
defensie vroeg of laat voor de over
macht zou moeten bezwijken, dat
eens een schot van Shackleton, Man
nion of Lofthouse te machtig zou
ziin voor Kraak, hoe goed deze zijn
doel ook verdedigde. De vermoeid
heid zou ook een woordje mee gaan
spreken.
HET MOMENT, WAAROP DE EN
GELSEN HUN ENIG» DOELPUNT
MAKEN Nadat de Nederlanders
een aanval had afgeslagen, volgde
onmiddellijk daarop een tweede, wel
ke succes had. Lofthouse, de gevaar
lijke Engelse midvoor schoot on
houdbaar voor Kraak de bal in het
net.
terug, begroet met een hartelijk ap
plaus en met zijn hoofd in een ver
band als een tulband, juist op tijd
om te zien hoe Kraak op fraaie wijze
een scherpe kopbal van Walters on
schadelijk maakte.
Dit was zo ongeveer het laatste
wapenfeit van deze wedstrijd, want
hoewel beide partijen nog eenmaal
eikaars strafschopgebied betraden,
cr gebeurde verder niets meer of
het moest zijn dat, toen scheidsrech
ter Power, die deze ontmoeting strak
maar goed leidde, het einde blies, de
gehele mannelijke jeugd van New
castle het veld opstormde om de
Oranjemannen een handtekening te
vragen.
Glunderend verlieten de elf ver
moeide maar tevreden Nederlanders
het veld.
Glunderend omdat zij wisten, dat
zij met deze kleine eervolle neder
laag een uitstekende indruk bij de
Nederlandse en internationale voet
talwereld zouden maken.
DE SPELERS
Van de individuele prestaties der
spelers is in het kort het volgende te
zeggen.
Kraak in het doel was uitstekend
op dreef. Hij maakte geen enkele
fout. Van beide backs was van der
Sluys de beste. Hij verwaarloosde,
evenals Potharst, meermalen de
dekking van de Britse vleugelspe
ler, maar zijn wegwerken was. be
ter en ook toonde van der Sluys zich
sneller dan de Ajacied. TerloUw was
met Kraak de beste man uit de
ploeg. Hij was overal en hij ver-
orgde de dekking van Lofthouse
uitstekend.
e kanthalves Stoffelen en van
der Hoeven hebben een goede wed-
.triid gespeeld. Verdedigend viel
vooral het spel van Stoffelen op.
Van der Hoeven had een goed de
buut, doch zijn plaatsen was niet al
tijd gelukkig.
Van de voorhoede was Rijvers de
beste man. Hij heeft zeer hard ge
werkt, links en rechts goede passes
uitdelend, en ook als verdediger
stond hij zijn mannptje. Hij wist sa
men met Clavan het de Britse ach
terspelers vaak erg lastig te maken.
Clavan was snel. Zijn voorzetten
waren goed, hoewel het vaak te
iang duurde voor hij de bal speelde.
En waar bleef het schot van de ADO-
hnksbuiten? Roosenburg paste zich
bij dit vlugge tweetal goed aan. De
Sneker kwam af en toe tot een goed
schot en, zoals onze Engelse buur
man opmerkte, hij lijkt langzamer
dan hij is. De rechtervleugel was
niet het sterkste deel van het elftal.
Lakenberg was zeker voldoende en
hij heeft evenals de anderen hard
gewerkt, maar de „finishing touch'
ontbrak aan zijn spel. Schrumpf ten
slotte, had een minder gelukkig de
buut dan van der Hoeven. Voor rust
deed de SVV-er soms aardige din
gen, maar na de hervatting kon hij
cr niet meer in komen. Evenals Cla
van treuzelde ook de rechtsbuiten
nogal eens met voorzetten. Te vaak
trachtte hij een man te passeren,
iets, dat tegenover een Engelse
prof-voetballer toch niet zo gemak
kelijk gaat.
Bij de Britten waren geen zwakke
plekken. Het achtertrio speelde geen
opvallende partij. Spil Leuty was,
zoals van hem verwacht werd, goed.
Quested en aanvoerder Dickinson, de
kanthalves, traden wel op de voor
grond. In de aanval waren Mannion
en Shackleton de grote figuren, voor
al Shackleton is een speler van zeer
uitzonderlijke kwaliteiten. Mannion
is, in vergelijking met enkele jaren
geleden, wel minder geworden. Loft
house deed geen grote dingen en de
beide vleugelspelers Walters en Mul-
ien waren, zoals reeds gezegd, snel
maar voor het doel niet erg gevaar
lijk. Zij genoten beide veel vrijheid,
doch veel gebruik hebben zij hier
van niet gemaakt.
Sportka m pioenen
binnenskamers
Deze dagen hebben in de AVRO
studio te Hilversum 13 national,
sportkampioenen elkaar fel bestre
den, niet in de ring, op de baan, in
het veld of in het water, maar ir.
de voor hen vreemde omgeving van
de studio. Een half uur lang hebben
daar ingespannen gepeinsd de dames
Fanny BlankersKoen, athletiek, en
Irma Schumacher, zwemmen, en de
heren Dick Esser, hockey, E. Kruit
hof, paardensport, A. C. van Swol,
lawntennis, H. Faanhof. wielrennen
(leden van de buitensportploeg) over
een hele serie vragen, (gesteld door
Aad van Leeuwen en Tom Schreurs)
om hun krachten te meten met de
binnensportploeg, die bestond uit
mevr. Fenny Heemskerk, schaken,
en de heren Kees de Ruyter, biljarten
A. Montfoort, schermen, dr. Max
Eu we, schaken, Cor du Buy, tafel
tennis. Luc van Dam, boksen en B.
Oharité, gewichtheffen.
Deze 13 sportkampioenen werkten
nl. mede aan de opname voor een
uitzending van de AVRO-hersengym-
nastiek. die Zondagavond a.s. tussen
21.15 en 21.45 uur zal worden uitge
zonden.
Omroeper Jan Bootz, die gewoon
lijk met de leiding van deze strijd
belast is beperkte zijn aandeel dit
maal tot het ontvangen en geruststel
len van de deelnemers. Hij bracht hen
op de hoogte van de geheimen van de
microfoon en merkte daarbij op:
„denkt u zich maar in, dat u een
huiskamer binnen gaat, waar 4 k 5
mensen op uw komst hebben gere
kend. In zo'n geval maakt u zich
helemaal niet zenuwachtig, dus waar
om zoudt u dat dan wel doen bij een
radio-uitzending, die eigenlijk niets
anders betekent, dan een bezoek aan
de luisteraars? Alleen komt u niet
door de deur, maar door de luidspre
ker binnen."
GEWICHTHEFFEN
NIEUW WERELDRECORD VAN
PETE GEORGE.
De Amerikaan Pete George is er
dezer dagen in geslaagd het wereld
record tweearmig stoten (midden
gewicht), dat sinds 6 Nov. 1948 met
161 kg op zijn naam stond, te bren
gen op 162 kg.
Belgische bond is kwaad op de N.W.U.
j^TAAR WIJ UIT BRUSSEL verne men heeft de raad van beheer van
de Kon. Belg. Wielrijdersbond, ingaande op een verzoek van de
sportcommissie van die bond, besloten aan de renners van Nederland
se nationaliteit tot nader order de deelneming aan wegwedstrijden te
ontzeggen. Deze verbodsmaatregel kan eventueel tot dfc baanwedstrijden
uitgebreid worden.
De K.B.W.B. heeft naar verluidt
deze maatregel getroffen bij wijze
van represaille tegenover de Neder
landse Wielren Unie, die geen ge
volg zou hebben gegeven aan het
verzoek om tussenbeide te komen
met het oog op de uitbetaling van
prijzen en vergoedingen, die sedert
verscheidene maanden door Neder
landse organisatoren aan Belgische
renners verschuldigd zijn. Boven
dien zou de N.W.U. verzuimd heb
ben bericht van ontvangst te geven
voor de brieven, welke haar met
betrekking tot deze aangelegenheid
door de Belgische zusterorganisatie
waren toegezonden.
Engeland scoort 10
Gestuwd door Dickinson en Ques
ted en voorbereid door Shackleton
en Mannion golfde de ene aanval na
de andere op het Nederlandse straf
schopgebied af En ja, 17 minuten
voor het einde trof een onhoudbare
kogel van Lofthouse de roos. Bij een
van de talrijke Britse stormlopen
kreeg de midvoor een afgemeten
pass van Wilff Mannion voor zijn
voeten en onhoudbaar voor de wan
hopig springende Kraak vloog de bal
in de linker bovenhoek (10).
Het was nu slechts de vraag: is dit
het begin van het einde? Zou Neder
land nu niet in elkaar storten als
een kaartenhuis? Maar gelukkig, de
Oranjemannen hielden stand. Zij
speelden door alsof de stand nog
steeds 00 was. Het resolute spel
van de achterhoede inspireerde ook
de aanval tot volhouden, maar suc
ces konden de uitvallen van de twee
of drie voorwaartsen natuurlijk niet
opleveren. Bij een van deze pogin
gen werd Roosenburg in een kop-
I duel met spil Leuty aan het hoofd
gewond. Hij moest het veld verlaten,
maar nog geen minuut later was hij
REIDEN heeft zijn eerste liehtwed strijd gehad en 't moet gezegd wor
den, dat LFC eer heeft ingelegd met de uitstekende electrische in
stallatie van haar térrein. Een massa-aantal toeschouwers naar schat
ting 3000 a 3500 zijn bovendien getuige geweest van 'n vrij aardige
en bovenal spannende wedstrijd tussen LFC en UVS enmen trof het
bijzonder met het weer. want 't was windstil en niet zo koud.
UVS won met 4-3,
LFC-er Senteur
scoorde bet eerste
licht-doelpunt
Zoals we in een voor-bericht reeds
hebben medegedeeld, mag gezegd
worden, dat de electrische installatie
zeker wel voldoet. Het spel is tot in
alle hoeken goed te volgen, al zijn
de spelers zelf niet altijd even dui
delijk te onderscheiden. Voor de spe
lers zelf schijnt de verlichting uit
stekend te zijn, want zij ondervon
den niet de minste last. Dat bleek ook
wel duidelijk hieruit, omdat er bijna
gedurende de gehele wedstrijd een
zeer snel spel werd te zien gegeven,
waarbij de bal in 'n ommezien over
de breedte zowel als over de lengte
van het veld werd gespeeld. We
vreesden aanvankelijk, dat het hoge
tempo van de wedstrijd voor de
LFC-ers een ernstige terugslag zou
opleveren na de rust. Maar 't is bij
zonder meegevallen. De inzinking
voor de rust zal daaraan wel niet
vreemd zijn geweest.
De wedstrijd, die te half acht moest
beginnen, ving eerst kort voor ach
ten aan en zulks alleen na een flink
fluitconcert van het talrijke publiek,
dat het nu niet bepaald aangenaam
scheen te vinden geheel onnodig zo
lang te wachten.
De ploegen stelden zich als volgt
op.
L.F.C.: Duffels
Neuteboom Pijnakker
J. Neuteboom v. Egen v. Leeuwen
Siere Bijl Pij tak Senteur Nagtegeller
O
Blom Verhoogt
Kantebeen de Wolf Laurier
Sloos Devilee Koolhaas
v. Duyl Erades
U.V.S. v. WelL
Aanvankelijk gaat het spel vrij ge
lijk op en neer, doch langzamerhand
worden de aanvallen van UVS ster
ker, maar de LFC-verdediging weert
zich geducht. Een stevig schot van
Senteur wordt door v. Well tot cor
ner verwerkt, maar even later volgt
een nieuwe aanvanl van LFC en door
dat de UVS-verdediging treuzelde
met wegwerken, kwam het leer weer
in de macht van Senteur, die de score
opende met een fraai schot in de lin
kerhoek (10). Dat bleek het sein
voor UVS om nog intensiever aan
te pakken en vrij spoedig had Blom
succes met een kopbal, toen de bal
vanaf de zijlyn na een ingooi voor
doel wordt gezet (1—1). Dat sterkte
het moreel der blauwwitten en da
delijk hierna volgde weer een voor
zet van Verhoogt, waaruit Kantebeen
zijn club met een fraaie kopbal de
leiding gaf (12). Uit een corner op
het LFC-doel volgde een vry lang
durige schermutseling en daaruit
werd de voorsprong van UVS ver
groot (13). Het LFC-doel bleef
hierna bijna steeds in gevaar doordat
de LFC-ers het vlugge tempo niet
konden volhouden en de Wolf slaag
de er nog voor de rust in na uitste
kend combinatiespel de stand op 14
te brengen.
Na de rust gaf LFC weer veel be
ter partij dan daarvoor en werkelijk
slaagde zij er in de UVS-aanval te
bedwingen, alhoewel de blauwwitten
in het veld meermalen blijk gaven
van hun grotere techniek. We dach
ten, dat het spel ten slotte onveran
derd zou eindigen, toen het doorzet
ten van LFC werd beloond met twee
goede en verdiende doelpunten van
Bijl en Pij tak. Zo won UVS tenslotte
slechts op het nippertje met 43. De
wedstrijd werd in de beste verstand
houding gespeeld, hetgeen aan de
goede geest tussen de Leidse vereni
gingen zeker ten goede zal komen.
Het standpunt van de N.W.U.
Van de zijde van de N.W.U. deelt
men ons hieromtrent mede, dat de
zaak in eerste aanleg gaat om de
uitbetaling van Belgische renners
en soigneurs, die aan de eerste Ron
de van Nederland in 1948 hebben
deelgenomen. De N.W.U. is in deze
bemiddelend opgetreden, d.w.z. voor
zover het de renners betrof. Zij
stelt zich namelijk op het stand
punt, dat de uitbetaling van de
soigneurs die in België een offi
ciële licensie hebben in tegenstel
ling tot ons land een zaak is, die
haar niet aangaat. Daarentegen
heeft zij zich wel beijverd in het
belang van de renners, die echter
het lange uitblijven van de uitbeta
lingen goeddeels aan zichzelf te wij
ten hebben: er zijn er, die pas een
jaar na afloop van de ronde met
hun vordering op de proppen kwa
men. En daardoor werd de afwik
keling van deze toch al zeer inge
wikkelde geschiedenis het gaat
immers o.m. om de overmaking van
deviezen zeer vertraagd. Overi
gens heeft de N.W.U. haar bemoei
ingen in dit opzicht geenszins ge
staakt, en het staat wel vast, dat
geen vergunning voor het houden
van een Ronde van Nederland in
dit jaar zal worden verleend, In
dien de uitbetalingskwestie van de
ronde van 1948 niet eerst op be
vredigende wijze is geregeld.
In de tweede plaats is er een ge
schil over de betaling van Belgi
sche renners, die in 1949 hebben
deelgenomen aan de door een Bel
gisch driemanschap georganiseerde'
zogenaamde revanche wedstrijden
van de Tour de France in Amster
dam, Rotterdam, 's Hertogenbosch
en Nymegen. Voor Amsterdam1 en
Rotterdam heeft de N.W.U. vergun
ning gegeven, nadat de door haar
geëiste garantiebedragen waren ge
stort. Zij heeft die vergunning niet
verleend voor 's Hertogenbosch en
Nymegen, omdat de organisatoren
in gebreke waren gebleven de ge
vraagde gelden te deponeren. De
renners, die toen toch in beide ste
den uitkwamen, hebben dit dus op
eigen verantwoording gedaan. De
zaak valt buiten de verantwoorde
lijkheid van de N.W.U.
Ten slotte voelt de N.W.U. zich
niet schuldig aan de onbeleefdheid,
brieven van de K.B.W.B. genegeerd
te hebben. Er is over deze kwesties
voortdurend gecorrespondeerd.
DE ANTWERPSE ZESDAAGSE.
Na de sprints van gisteravond ne
gen uur luidt de stand in de Ant
werpse zesdaagse:
1. Van VlietPellenaers Ned. 100
pnt.; 2. SchultePeters, Ned. 56 pnt.;
3. KintSereu Belg 35 pnt.; op één
ronde: 4. Van SteenbergenBruneel,
Belg 171 pnt; 5. Kobletvon Bueren
Zwitserl. 151 pnt.; 6. LapebieBruy-
land, Belg 47 pnt.; 7- OckersGollen
Belg-Lux. 40 pnt.; 8. Rijckaartde
Corte, Belg 29 pnt.; op twee ronden:
9. de BeukelaereJanssens Belg 111
pnt.; 10. Van EstBoeyen Ned. 22
punten. De overige koppels volgden
op drie of meer ronden.
