SEMAINE
SOCIALE 1948
Het geheim van de opgerolde
konings-loper
Krachtig antwoord
schop Daminikos
van Aartsbis-
aan Moskou
DE
Over de z.g. in Griekenland
gepleegde »oorlogsmisdad§n«
ZATERDAG 24 JULI 194»
DE LEIDSE COURANT
TWEEDE BLAD PAtilINA J
De missie, welke het joodse
volk vervult
IJ ET IS ONBESCHOFT iemand
vlakweg in zijn gezicht uit te
lachen, maar soms hebben wij toch
moeite ons fatsoen te houden. Wij
gevoelen altijd een bijna niet te be
dwingen neiging tot grinniken op
komen, wanneer met een staal ge
zicht het Christendom een aanma
tiging wordt genoemd, omdat de
aarde zo'n akelig klein en onbedui
dend bolletje is tussen de millioenen
en milliarden reusachtige hemel
lichamen.
Wie zal dat ontkennen? Maar wat
doet in vredesnaam de omvang van
de aardbol ter zake? Een olifant is
heel wat zwaarder en dikker dan de
dikste dikzak; een olifant is dus
voornamer in rang dan een mens,
want hij is veel dikker. Men zou kun
nen betwijfelen, dat Napoleon in een
bergnest op een afgelegen eilandje is
geboren, want Parijs is ontzettend
veel groter. U ziet zelf: een derge
lijke redenering raakt kant nog wal
en we zouden er niet eens aandacht
aan verspelen, als ze niet herhaalde
lijk was verkondigd.
Het grappige van de redenering
vinden we niet op de eerste plaats,
dat ze zo krom is als een lachspie
gel,'maar bovendien is ze zo heerlijk
en onbekookt provinciaals.
Degenen, die de aarde onbenullig
vinden, wanen zich ruime en onaf
hankelijke geesten, terwijl zij het
juist zijn, die in aarts-burgerlijke
genoegzaamheid de aarde tot maat
staf nemen. Iets klein of groot van
omvang te noemen is immers een
manier van passen en meten, die
zeer practisch is bij het bouwen van
huizen, dóch hopeloos faalt in de
ruimteloze ruimte van de oneindig
heid. De aarde is even groot als de
sterren klein zijn, en omgekeerd.
Alle verhouding is daar zoek.
HEMELLICHAMEN BEWOOND
zijn, kunnen wij niet beantwoorden,
Het is best mogelijk. Er zijn vrome
zielen, die zich verplicht achten de
bewoondheid van deze werelden bits
te ontkennen. Zij bedoelen het niet
zo kwaad, maar eigenlijk trekken
zulke vrome zielen Gods Almacht in
twijfel. Echter, ook de moderne we
tenschap neigt tot de opvatting, dat
de aarde en de manier van haar
ontstaan een heel bizonderenen mis
schien wel enige verschijning is in
het heelal.
De moderne astronomen zijn in
het geheel niet van zins om klakke
loos aan te nemen, dat er her en
der in het heelal bewoonde werelden
zijn, maar wat knappe koppen ook
denken mogen, het verandert niets
aan.de ontzaglijke uitverkiezing en
glorie van onze aarde, welke uit
verkiezing en glorie deze is, dat zij
de Scheppende Almacht op de regis
ters van haar burgerlijke stand heeft
mogen inschrijven.
Die registers zijn helaas verloren
gegaan, maar het is geschied te Beth
lehem onder de regering van keizer"
Augustus Octavianus.
Degenen, die de aarde zo
GAARNE IN EEN HOEKJE
willen wegstoppen, moge het opval
len, dat God geboren werd in een
benauwde schapenstal even buiten
een onbeduidend stadje van een
totaal onbelangrijke en afgelegen
provincie van het Romeinse keizer
rijk. Ook Bethlehem was erg klein,
maar zeven honderd jaar tevoren
had de profeet Mikeas het al voor
zegt: „En gij, Bethlehem, land van
Juda, zijt zeker niet de minste onder
stedenWe vinden het daarom
een gelukkige gedachte de aarde te
noemen: „het Bethlehem der hemel
lichamen" en „de kribbe van het
heelal"1.
Met het verrukkelijke feit, dat
God als een onschuldige baby in een
voerbak voor het vee werd neerge
legd, begint onze jaartelling. U
moogt alle jaartallen door elkaar
haspelen, indien u bij het jaar nul
maar onthoudt: Het liefelijk beeld
van een moeder met het pas-geboren
Gods-kindje in haar armen. Dertig
jaar later zullen we dezelfde moeder
terugzien met in haar armen het uit-
gebloede lijk van haar volwassen
Zoon. Doch laten we op de gebeur
tenissen niet vooruitlopen.
Als een vorst zijn intrede
DOET in een stad, wordt op het
stadhuis de loper uitgerold. Reeds
uren te-voren is aan die tapijt-loper
te zien, dat er hoog bezoek op komst
is. Nu is het uit de pijnlijk-armoedige
omstandigheden, waarin de Christus
werd geboren, wel duidelijk, en
dat voelen we ook zelf aan dat
aardse luister voor Hem, „God van
God, Licht van Licht", niet in aan
merking kwam. Maar toch was er
eeuwen vóór het ontzagwekkend
gebeuren plaats greep, dat God Zich
zelf zichtbaar maakte en op aarde
kwam, een loper uitgerold. Die loper,
geborduurd op een goddelijk patroon
was het Joodse volk.
AARDE -HERBERGT VELE
INTERESSANTE VOLKEREN
en volksstammen, maar van al die
volkeren is het Joodse volk ver-uit
het meest-interessante. Daarvan is
het zelf trouwens overtuigd.
De levensloop van dit kleine, maar
ongetwijfeld dappere volk, is niet
te begrijpen, zonder er een zeer bi-
zondere en buitengewone beschik
king in te zien, van de Goddelijke
Voorzienigheid. De Joden of Israëlie
ten zijn namelijk het énige volk op
aarde, dat niet tot afgoderij is ver
vallen. Het heeft soms wel niet? veel
gescheeld, of zij waren voor de ver
leiding bezweken, maar dan stonden
er altijd weer persoonlijkheden op
de profeten die het op het rech
te spoor hielden.
De Joden wisten het „Uitverkoren
Volk" te zijn, omdat reeds aan de
stamvader van dit volk, Abraham,
en aan opvolgende geslachten door
de profeten, was toegezegd, dat uit
hun midden een Koning zou voort
spruiten, die de gehele aarde zou
beheersen.
Maar ook hun heeft de hoogmoed
de zonde, die het mensdom van
den beginne af, heeft aangevreten
parten gespeeld. Hun uitverkie
zing woekerde uit tot een nationale
hoogmoed.
Door die hoogmoed verblind heb
ben zij, toen de lang-verwachte
grote Koning eindelijk kwam, Hem
niet herkend, Hem in zijn nederig
heid niet willen herkennen. Zij heb
ben Hem ondanks een laatste
waarschuwing van de Romeinse land
voogd uitgeworpen en vermoord.
dat de aarde heeft beleefd en
nog ooit beleven zal, is de Gods-
moord, door het Joodse volk [ge
pleegd.
Waarlijk het heeft niet aan de
Godrmens gelegen, dat het Uitverko
ren Volk Hem niet heeft geëerd. Zij
hebben Hem achterna gelopen om
de talloze wonderen, die Hij aan de
zieken en de doden bewees. Zijn
korte optreden 3 jaren! was
een aaneenschakeling van barmhar
tige wonderdaden. Zij hebben Hem
met gejuich ingehaald in de hoofd
stad Jèruzalem en toch hebben
de meesten van hen niet geloofd:
„En toen Hij de stad naderde en
haar zag liggen, weende Hij over
haar, en sprak: „Ach! mocht ook gij
op deze dag nog erkennen, wat u
tot vrede strekt; maar dat is thans
voor uw ogen verborgen!"
Vraagt ge nu, waarom de Godde
lijke Almacht die in zijn mense
lijke verschijning weende over het
lot van Jeruzalem het Joodse volk
niet voor de ramp heeft behoed,
dan kan het antwoord slechts een
herhaling zijn van hetgeen wij vroe
ger hebben gezegd: God wenst niet
gediend te worden uit slafelijkheid,
maar uit vrije wil. Hij geeft ieder
mens de genade tot inkeer te komen
en in die goede stemming te blijven,
maar niemand wordt gedwongen, die
genade te aanvaarden. De vrijheid
is een groot goed, een hogè verhef
fing van het mensdom maar uiter
aard brengt vrijheid de mogelijkheid
mede de vrijheid te misbruiken. Een
koe is in de gelukkige omstandigheid
geen kwaad te kunnen doen maar
wie geeft er de voorkeur aan een
koe te zijn?
r\E STRAF OP DE MOORD VAN
GOLGOTHA volgde 40 jaar la
ter. Jeruzalem werd vrijwel uitge
hongerd en uitgemoord en goeddeels
verwoest. De tempel het middel
punt van de Joodse eredienst en van
het nationale leven ging in vlam
men op. Later werd de Joden op
doodstraf verboden nog een voet
binnen Jeruzalem te zetten. Het Uit
verkoren Volk. werd verdreven uit
het Beloofde Land en over de ge
hele aardbol verstrooid. Als natie
hield het op te bestaan. Als volk kon
het niet ondergaan, omdat het de
taak, welke het niet goedschiks had
op zich genomen, desondanks ten
uitvoer zou leggen, en deze taak is:
van eeuw op eeuw de zwijgende ver
kondigers te zijn voor de ganse aar
de, dat de Messias is gekomen.
De koninklijke loper werd op
gerold, toen de Vorst des Vredes
en Davids Zoon aan het kruis te Je
ruzalem de gehele wereld imet zijn
wijd-gespalkte armen omhelsde en
met de Hemelse Vader verzoende in
het stadig neerdroppelen van zijn
hartebloed.
lyiAAR OOK OPGEROLD bleef de
loper het bewijs, dat de hoge
gast gekomen was en het bezoek
reeds had plaats gehad. Iedere Jood
in een vreemde stad is bewust als
hij Christen is doch anders on
bewust een missionaris van Israëls
gekruiste Koning. Niet voor altijd
zo is in de Schriften voorzegd zal
het Joodse volk verbannen blijven.
Het is te vroeg, cm uit de gebeurte
nissen in Palestina, de gevolgtrek
king te maken, dat het uur der we-
der-opname heeft geslagen. Ook in
zijn verwerping is het Joodse volk
het voorwerp gebleven van Gods bi-
zondere beschikking. Vreselijk,
apocalyptisch vreselijk, is in onze
dagen het volk getuchtigd, dat zich
aan de Joden had vergrepen. Zou
deze laatste- rampspoedige vernede
ring van Israël het voorspel zijn van
zijn toekomstige verheffing?
Mocht echter de konings-loper weer
v/orden uitgerold, dan zou dat een
teken zijn, dat de eerste voorberei
dingen worden getroffen voor een
opzienbarende gebeurtenis.
v. P.
Nieuwe Amerikaanse couveuse. In
het Juliana kinderziekenhuis te Den
Haag wordt een nieuw systeem Ame
rikaanse couveuse gebruikt. De ba-
bies komen niet uit de couveuse: de
verpleegsters helpen de kinderen
door de handen door met plastic
dichtgehouden openingen te steken.
Zodra zij haar handen terugtrekken,
sluiten de openingen. De grote voor
doen zijn directe toevoer van ver
warmde buitenlucht en zo gering
mogelijk contact met de verpleegster
en andere patientjes. Het Juliana-
kinderziekenhuis heeft deze couveuse
ten geschenke gekregen van de Ame
rikaanse marine-attaché te Den Haag,
Captain Parke H. Brady.
Tijdens een bijeenkomst van de
hiërachie der schismatieke Grieks-
Orthodoxe Kerk is een brief voor
gelezen van de patriarch van Mos
kou Alexis aan de Orthodoxe aarts
bisschop en primaat van Griekenland
Damaskinos, waarin patriach Alé&is
op heftige toon protesteert tegen de
„trieste gebeurtenissen in Grieken
land", „de afschuwelijke misdrij
ven", ,de talrijke executies van ge
vangen genomen gijzelaars", etc.
Patriarch Alexis verklaart, dat te
genover dergelijke feiten „het gewe
ten van de Russisch-Orthdoxe Kerk
niet langer het stilzwijgen kan be
waren" en vraagt dat ook de Grieks-
Orthodoxe Kerk deze feiten zal ver
oordelen.
De Grieks Orthodoxe hiërarchie
heeft hierop kennis genomen van het
antwoord, dat Aartsbisschop Damas
kinos op 29 Juni aan Alexis heeft
gezonden, waarin Damanikos de juis
te situatie in Griekenland weer
geeft ën verklaart:
„De harde en bittere waarheid
heeft blijkbaar geen middelen ge
vonden om de hoge muren te over
winnen, die U omgeven en zo uw
Christelijk gemoed te bereiken.
Die waarheid is, dat in Grieken
land een kleine, maar krachtig ge
organiseerde minderheid in opstand
is gekomen tegen de wettige rege
ring, en die uitsluitend door middel
van een uiterst wreed en onverbid
delijk geweld zoekt de macht over
het land in handen te krijgen.
Bij deze poging ondervond deze op
standige minderheid steunnaburige
landen en met de bedoeling door
middel van bruut geweld te overwin
nen is deze minderheid begonnen
het eerste broederbloed te vergieten
en de meest hatelijke en niet te be
schrijven misdaden te begaan.
De onschuldige bevolking werd
nog steeds op systematische wijze
uitgeroeid. De vrouwen werden on
der afgrijselijke folteringen ver
moord. Zuigelingen werden te plet
ter geslagen voor de met afgrijzen
vervulde ogen van hun ouders. Jon
ge meisjes werden weggeroofd en
verkracht. Priesters werden gekrui
sigd en na hevige piartelingen ge
dood. Duizenden gijzelaars werden
meegevoerd en tallozen zijn niet naar
hun haardsteden teruggekeerd en
ten slotte is daar nog bijgekomen de
gewelddadige roof van Griekse kinde
ren, die aan de liefderijke armen
hunner moeders zijn ontrukt en ge
deporteerd.
Het Griekse volk heeft dergelijke
beproevingen niet meegemaakt sinds
de tijd van de heerschappij der
Sultans.
In het land worden de huizen in
brand gestoken, de kerken ontwijd
en aan de vlammen prijsgegeven.
500.444 ongelukkige vluchtelingen be
vinden zich zonder dak, zonder mid
delen van bestaan en dit alles dank
zij de misdadige activiteit en het ban
ditisme van deze minderheid.
Dit alles, dat deugdelijk te bewij
zen en voor geen enkele twijfel vat
baar is, vormt de tragische balans
van de huidige werkelijkheid.
Juist tengevolge van een dergelij
ke uitbarsting van barbaarsheid
heeft de grote meerderheid van het
Griekse volk zich nauwer aaneenge
sloten achter zijn wettige regering
om met een onwankelbaar vertrou
wen in de rechtvaardigheid van zijn
zaak deel te nemen aan de strijd om
het behoud van het Christelijk ge
loof en van het vaderland.
Doch een handige propaganda, die
de waarheid verdraait, is er in ge
slaagd bij enkelen, die slecht ge
ïnformeerd zijn over de Griekse zaak,
de indruk te wekken, dat er in Grie
kenland een gewone binnenlandse
oorlog woedt tussen gelijke par
tijen, en op een gelijke wijze. Maar
dit is geheel en al onjuist.
Alleen indien men kan zeggen, dat
aanslagen op vreedzame en ongewa
pende burgers, die rustig zich hou
den aan hun eigen werk en arbeid,
een binnenlandse oorlog moeten wor
den genoemd, alleen dan is het juist,
dat er in Griekenland een binnen
landse oorlog wordt gevoerd.
Voortgaande verklaart de Ortho
doxe primaat: De Griekse regering
heeft nooit gijzelaars gemaakt, doch
juist de opstandige minderheid heeft
een ruim gebruik gemaakt van een
dergelijk systeem.
Evenmin heeft de Griekse staat
gijzelaars of krijgsgevangenen ter
dood gebracht, doch alleen degenen,
die volgens een volkomen wettige en
openlijk gevoerde procedure zijn ter
dood veroordeeld op grond van ern
stige misdrijven tegen het Wetboek
van Strafrecht. En bovendien heett
de regering aan de beschuldigden al
le rechterlijke bijstand voor hun
verdediging gegeven.
Driemaal reeds heeft de Griekse
regering de opstandelingen uitgeno
digd in de legaliteit terug te keren
met de toezegging van amnestie, wel
ke ook inderdaad verleend is aan
hen, die zich eigener beweging over
gaven. Voor de derde maal heeft de
regering ook de poorten der gevan
genis geopend om aan gevangenen
I.
NA EEN JAAR AFWEZIGHEID ben ik
weer terug in Frankrijk. Het is een hard
jaar geweest, een jaar van een nieuwe de
valuatie, van een communistische kracht
meting en een nieuw voortdurend stijgen
van de prijzen. „La vie est dure en France",
zegt de gewone man (het leven is hard in
Frankrijk) en hij voegt er meestal aan toe.
„Bij jullie in Holland zal het wel beter zijn.'
En dan geeft hij er zijn explicatie bij, een
explicatie die ik, tot mijn verwondering ook
herhaaldelijk in arbeiderskringen ontmoet
heb: „Och ja, maar jullie hebt een konink
rijk en een werkelijke regering. Hier heb
ben we geen regering, we hebben alleen
maar partijmensen en iedereen denkt om zijn
partij en bovenal om zichzelf." Ik wijs er
dan graag op, dat men van de M.R.P.-man-
nen toch niet kan zeggen, dat zij het niet
oprecht zouden menen met het welzijn van
het land. Men gooit het dan graag over een
andere boeg en zegt: „Ze menen het mis
schien wel goed, maar ze durven niet. Ze
durven nooit tegen de stroom op en we ra
ken van kwaad tot erger".
Het merkwaardige is dat deze zelfde men
sen ook van De Gaulle weinig of niets wil
len weten. Een arbeidersvrouw zei me: „De
Gaulle heeft de kans gehad, maar hem niet
gebruikt. Ten slotte is hij het geweest, die
Thorez heeft laten terugkomen uit Rus
land!" Men komt er moeilijk achter, wat
men nu eigenlijk wel zou willen, men heeft
sterk de indruk, dat er een algemene poli
tieke onverschilligheid heerst. Bij de parade
van de 14e Juli werd ik getroffen door een
zekere lusteloosheid. Er werd niet gejuicht,
slechts een enkele maal sporadisch in de
handen geklapt. De Fransen zeiden het zelf:
het frenetieke gehuil van 1945 was volko
men verdwenen.
Men kan dan ook niet zeggen, wat de
naaste toekomst in Frankrijk ons brengen
zal. Maar dat verhindert niet, dat de ver
dere uitgroei van de katholieke beweging
rustig zijn gang gaat. En zo is ook de be
roemde semaine sociale (sociale week) weer
aangebroken, georganiseerd ditmaal in
Lyon, de oude hoofdstad van Gallië. Een stu
dent zei me in Parijs: „Gelukkig, dat u in
de gelegenheid bent, nu eens iets van de
provinciën te zien. Daar leert u het ware
Frankrijk kennen. In Parijs is alles kunst
matig, het leeft niet meer."
Het is natuurlijk overdreven, maar toch
is het een feit, dat de „provincie" een be
langrijke mate van levenskracht en energie
bewaard heeft. Lyon heeft daarbij grote
betekenis. Het is de grootste stad van Frank
rijk na Parijs, het gehele conglomeraat telt
ongeveer 800.000 inwoners. De kardinaal
aartsbisschop draagt nog steeds de titel van
„Primaat van Gallië. Tal van gewichtige ka
tholieke bewegingen hebben in Lyon hun
oorsprong gevonden. Het was steeds een
Missie-centrum bij uitnemendheid. Het pau
selijk Liefdewerk van de Voortplanting des
Geloofs werd hier gesticht. Vandaar dat de
ze stad niet slecht gekozen werd voor juist
déze semaine sociale. Zij heeft immers als
thema voor haar lezingen aangewezen: „De
volken van overzee en de Westerse bescha
ving".
Het is een onderwerp, waarin eigenlijk
een der grootste problemen van deze tijd
gesteld werd. Wat is de toekomst van de
wereld, waarin wij leven? Wij, West-Euro-
pese mensen, hebben het steeds als vanzelf
sprekend beschouwd, dat wij de hegemonie
voerden over de gehele wereld. Wij hadden
liefst de neiging om onze beschaving (of
vaak zelfs onze technische ontwikkeling!)
zonder meer als de beschaving te beschou
wen. Maar de tijd is voorbij, dat wij de lei
ding in de wereld behouden. De laatste oor
log heeft bewezen, dat wij, alle Europese
machten. Engeland incluis, naar het tweede
plan gedrohgen zijn.
De jonge volkeren van Afrika en Azië
beginnen zich van hun kracht bewust te
worden. Zij willen zichzelf zijn. Het ont
staan van India en Pakistan, de moeilijkhe
den in Vietnam en Indonesië spreken een al
te duidelijke taal. Hoe zullen wij de toe
komst moeten zien en welke taak is ons
weggelegd?
Het is niet de eerste maal, dat de „Semai-
nes sociales" zich met dit onderwerp bezig
houden. Het was aan de orde op de bijeen
komst van Marseille in 1930: „Het sociale
probleem in de Koloniën" en op die van
Versailles in 1936: „De beschavings-conflic-
ten". De gebeurtenissen, die zich tengevolge
van de laatste, grote wereldoorlog ontwik
keld hebben, hebben ook hier het tempo van
de ontwikkeling verhaast. Wij kunnen dit
probleem niet ontwijken, wij moeten er een
Christelijke oplossing voor zoeken.
Maandag 19 Juli werd de semaine ge
opend met een Heilige Mis, gelezen door
kardinaal Gerlier, die, na de voorlezing van
een pauselijk schrijven, ook zelf een toe
spraak hield. Behalve de kardinaal waren
er nog vier bisschoppen aanwezig.
De vergaderingen werden gehouden in
het imposante „Palais de la Foire", wij zou
den zeggen het Jaarbeurs-gebouw. Ik geloof,
dat het de Utrechtse gebouwen gemakkelijk
vijf maal bergen kan. Men verwachtte on
geveer 2000 deelnemers. Er is veel geeste
lijkheid aanwezig, vanzelfsprekend veel
missionarissen. Er zijn ook studenten uit de
overzeese gebieden, uit Vietnam, Madagas
car, Kameroen, Togo, Syrië, Marokko, China
en Japan. Ik heb de indruk dat verder de
jonge mensen in de meerderheid zijn; dat
geeft in elk geval vertrouwen voor de toe
komst.
De eerste lezing werd gehouden door Char
les Flory, de president van de „Semaines
socales". Hij sprak óver de betrekkingen
tussen het Westen en de overzeese gebieden,
zoals die na de oorlog geworden zijn. Hij
wees allereerst op de vertrouwens-crisis, die
zich in de z.g. koloniale gebieden tengevol
ge van de Europese gebeurtenissen heeft
voorgedaan. Men heeft de zwakheid van
het Westen gezien, men is geërgerd door
.een verschrikkelijke broeder-krijg en door
de afschuwelijke strijdmiddelen, die de mo
derne techniek heeft uitgevonden. Men twij
felt aan Europa en Europa twijfelt aan zich
zelf. Het heeft ontdekt, dat beschavingen
sterfelijk zijn. En het vraagt zich in gewe
ten af, waar zijn plicht is. Moet het wel
licht de volkeren van overzee maar aan
zichzelf overlaten. Dit laatste is onmogelijk.
Het Westen bezit waarden, die het niet kan
verloochenen, en waarmee het de volkeren
van overzee moet opvoeden. Maar er is een
nieuwe gevoeligheid ontstaan én daarmee
moet men rekening houden. De voogdij moet
•langzamerhand wijken voor samenwerking.
Daarbij gaat het over een drievoudige voor
uitgang, die de ontvoogde volkeren moe
ten doormaken. Vooreerst een politeke voor
uitgang, de meest begeerde, krachtens een
diep instinct van persoonlijke en nationale
waardigheid. Flory was'van mening, dat zij
steeds afhankelijk is van de economische en
sociale vooruitgang. Het moet gedaan zijn
met koloniale uitbuiting. En er moet een
sociaal milieu geschapen worden, dat ook
voor de meest onterfde volkeren een mens
waardige levensstandaard mogelijk maakt.
Hier ligt een geweldige taak voor Europa,
een taak, die alleen vanuit een Christelijke
levens-instelling haar ware vervulling vin
den kan.
Dr. HENRI VAN ROOIJEN,
Kruisheer.
der opstandelingen gratie te verle
nen.
Maar een groot deel der revolu-
tionnaimn is niet ingegaan op het
edelmoedige aanbod tot amnestie
der regering, noch op haar oproep,
het bloedvergieten te staken. Zij
hebben dit van de hand gewezen,
hetzij omdat ze nog hoopten op een
overwinning, hetzij omdat zij krach
tens richtlijnen van elders, niet vrij
waren het aanbod te aanvaarden.".
De Aartsbisschop besluit: „Dit is
het rechtvaardige en objectieve oor
deel over de situatie in Griekeland.
Overeenkomstig haar taak heeft ook
de Orthodoxe Kerk met alle krach
ten gewerkt voor de pacificatie en
de verzoening, maar zij heeft slechts
een formele afwijzing van de zijde
der opstandelingen ondervonden en
ontmoet een diepe verachting van
die zijde voor de Christelijke gods
dienst, omdat de leiders der opstan
dige benden veiwuld zijn van een
fanatisme voor het materialisme en
de Christelijke godsdienst wensen te
vervolgen onder dezelfde voorwend
sels, die Uwe Gelukzaligheid reeds
sedert lange tijd kent en die wij
thans op onze beurt leren kennen."
De gezamenlijke hiërarchie van de
Griekse Orthodoxe Kerk heeft een
stemmig dit antwoord van Damaski
nos goedgekeurd en aan de patriarch
verzocht deze beslissing van de Or
thodoxe hiërarchie aan patriarch
Alexis bekend te maken.
Zoals bekend is, heeft de met Ro
me geünieerde Grieks-Katholieke
Kerk reeds enige tijd geleden zich
tot de Katholieke Bisschoppen der
gehele wereld gewend en hen in ken
nis gesteld van de door de commu
nistische benden bedreven wreedhe
den om vooral met de misdadige de
portatie der Griekse kinderen.
C} e k on (l e i' en
mooier wotdt Uw huid door Hama-
melis, het sap van de struik Witch
Hazel, verwerkt in Hamea-crème.
CHINA's MATA HARI.
Ook China heeft tijdens de oorlog
met Japan zijn Mata Hari gekend.
„Blinkende Jade" was de bijnaam
van deze 35-jarige, betoverend knap
pe verschijning, die ijverig voor de
Jappen spionneerde en in Peking
zelfs in een Japans generaalsuni
form rondliep. Het Hoge Hof van Ho-
pei veroordeelde haar in laatste in
stantie ter dood, revisie verzoeken en
verzoeken om gratie van de hand
wijzend.
„Blinkende Jade" gaf als haar laat
ste wens te kennen in haar rijkste
gewaden gekleed naar het executie
terrein te mogen gaan. Ook voor de
wijze van terechtstellen had zij nog
speciale verzoeken, die natuurlijk in
gewilligd werden.
TIBET...
Tibet, het land van de Daila Lama,
heeft de wereld medegedeeld, dat
tot het jaar 1950 de landsgrenzen
hermetisch gesloten zullen blijven.
Waarom? Een der woordvoerders van
de Daila Lama heeft dit besluit als
volgt toegelicht: „In geval er tus
sen de grote mogendheden opnieuw
een oorlog uitbreekt, willen wij
vreemde invloeden weren, die ons
land wellicht in dit conflict zouden
willen betrekken."
Of dit na 1950 dan niet meer het
geval is? De Daila Lama zowel als
zijn woordvoerders geven op die
vraag geen antwoord. Over twee jaar
zal de internationale toestand wel
licht minder gespannen zijn, aldus
zullen zij denken, en dan is het tijd
genoeg de grenzen wederom wijd
open te stellen.
Generaal "de Gaulle op de sprekers-
tribune van een van van de vele ver
gaderingen, welke hij de laatste tijd
toegesproken heeft.
