Adoptieouders staan er vaak alleen voor
REGIO
I m uziekgebied was ser van de sroep 'Nou
Üly CCtl genialiteit den regelmatig con
tact met Tax. „OfNe-
j-j,hem zal missen? Dat is een groot woord, maar hij was abso-
1 groot artiest."
Sassenheimse schrijft boek over stress tijdens de adoptieperiode
Rustig
DINSDAG 12 april 2005
en zestig en zeventig was zanger Wally Tax een idool in Ne-
Zondag overleed hij op 57-jarige leeftijd. Leidenaar TEUN DE
REEDE, voormalig zan-
II 7y en' had in het verle-
lei
td kende u Wally Tax?
sw ied. In zijn revivaltijd zat hij bij de platenmaatschappij Ario-
ik toen werkte. Hij schreef nummers als 'It's raining in my
oor Lee Towers. Ik deed in die tijd pro-
erk bij Ariola. Zorgde ervoor dat Wally
nh n radio kwam. Ook heb ik hem meege-
loen hij 'Miss wonderful' opnam. Dat
bi Iverwege de jaren zeventig. We hadden
N zelfde producer."
ie laatste tijd nog contact met hem?
VRAAG
ivi dus ook niet of hij ziek was?
lal naar hij was er al een tijdje niet best aan
mrlijk. Hij was een genialiteit op mu-
delied, maar zijn brein was aangetast door
ik en de drugs. Hij leefde echt op een
du lal niveau. Vroeger kwam hij wel eens
op kantoor. Hij wilde altijd geld lenen,
symptomen van een drugsgebruiker.
Ie jaren van zijn leven waren wel een
influisterend. Hij heeft absoluut niet in rijkdom of luxe ge-
hij laar hij was een hele sympathieke jongen die prachtige mu-
hi sft geschreven."
ee
igl ft wel eens gezegd dat in Nederland slordig wordt omge-
isi 1et talentvolle mensen. Voelde hij zichzelf een miskend ta
xi ienk het wel. Hij had het idee dat artiesten op een hoger ni-
>m onden en daarnaar gewaardeerd moesten worden. De pla-
ie kt is nu heel anders dan toen. Het nationale product wordt
te »er gepromoot. Kijk naar Blof. Toen was dat in Nederland
Hij is waarschijnlijk in het verkeerde land geboren."
uir had hij dan geboren moeten worden?
Ie Verenigde Staten of Engeland. Daar stond de popmuziek in
;er aanzien."
ei nkt u aan Wally Tax terug?
een figuur die de grenzen opzocht. Een eigenaardige
li laar wel op een goede en vriendelijke manier. Een echt pro-
de jaren zestig en zeventig."
ïdfcssa de Wekker foto: ANP/Paul Bergen
UIT DE ARCHIEVEN
1955, Dinsdag 12 April
-Voor de afdeling Leiden van de WD, die indertijd het initia-
om zestig Vridemo-flats aan de Burggravenlaan te bouwen,
indertijd een Coöp. Flatexploitatievereniging in het leven werd
n, was het Zaterdag een grote dag. De elf-jarige Otto Strack,
van de voorzitter van deze Coöp. vereniging, legde Zaterdag-
om elf uur de eerste steen.
u 1980, zaterdag 12 april
- Waar de buurt al jarenlang voor had gevreesd speelde zich
in liddag af in het vervallen huisje aan het Ververshof. Even na
brak er brand uit, waarbij de 86-jarige bewoner om het le-
n. Voor niemand was de brand een verrassing: omwonen-
ibeerden de toestand van het huisje en de bewoner al jaren
la Ie aandacht van de gemeente te brengen,
li chief Leidsch Dagblad
deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
2,50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer
.v. HDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van
agblad, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan
van het Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto
binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Irectie: T. Klein en H. de Wit
directie.hdcuz@hdc.nl
Wredactie: Jan Geert Majoor,
Adriaan Brandenburg
E-mail: redactie.ld@hdcnl
82, Leiden, tel. 071-5 356 356
'ostbus 54.2300 AB Leiden.
Jtijden van de receptie zijn:
Wen met donderdag
16.30 uur
108.30 -12 30 uur
1071-5356415
•fax 071-5 356 325
ihten overlijden, geboorte, jubilea
familieberichten, desgewenst met
ifbeelding, via www.hdcmedia.nl of
iilieberichten@nhd.hdcnl.
«e-mail: fax 072-5196696, tel. 072-
1EVERKOOP
m b.t;
:-68i 3661
:goed: 023-5150543
075-681 3677
hllhandel: 071-5 356 300
kunnen contact opnemen
13636
(ICE
llgratis)
5196800
'ENTEN
betaling
•ling (acceptgiro)
(alleen aut ine.)
p/j €216,90
ie ons een machtiging verstrekken
•matisch afschrijven van het
itsgeld ontvangen €0,50 korting
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per.
zaterdag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 0800-1711 (gratis)
Mobiel: 072 - 5196800.
ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur
(als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld,
wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie
tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de
krant op maandag.)
OPZEGGEN
Opzeggen van abonnementen: uitsluitend
schriftelijk, uiterlijk één maand voor afloop van
de abonnementsperiode, ta v. afdeling
lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar
Voor leveringsvoorwaarden abonnementen zie
www leidschdagblad.nl of KvK-nummer
37014187.
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c.q. de betreffende auteur
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbieding
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
Geeri Bakker en Writser Boelens en hun kinderen Wisse en Mette wandelen in het Sassenheimse Park Rusthoff. „Adopteren doe je als partners samen en dat kan weer een groot voordeel zijn ten opzichte
van een zwangerschap. Alle stappen worden gezamenlijk genomen. Er is gelijkwaardigheid tussen de partners, want het is niet een van twee die het werk moet doen." Foto: Mark Lamers
Deze maand verschijnt 'Het Adoptie-
boek', dat als ondertitel 'Stap voor
stap, stress tijdens de adoptieperiode'
heeft. Het boek is een handleiding
voor mensen die een kind willen
adopteren en is geschreven door de
Sassenheimse Geeri Bakker. Zij is er
varingsdeskundige, samen met haar
man Writser Boelens adopteerden zij
Mette (6) en Wisse (5), die beiden in
Kenia werden geboren. „De twee
adoptieprocedures gingen in ons ge
val snél, ongeveer driejaar, maar ook
wij hebben lang in spanningen onze
kerheid gezeten. Soms ondraaglijke
spanning."
Die periode zette Bakker aan tot het
schrijven van het boek, dat begon als
afstudeerscriptie voor haar studie
stressconsultancy. „In dat onder
zoek ontdekte ik dat stress tijdens de
adoptieperiode een onontgonnen
terrein was. Voor de begeleiding van
een zwangerschap zijn er kasten vol
geschreven. Adoptieouders moeten
het alleen zien te rooien in afwach
ting van de komst van hun kind. Op
verzoek van velen heb ik die scriptie
uitgewerkt tot een boek.
Het is niet alleen de afwezigheid van
boeken, die de aanstaande ouders
parten speelt. „Adoptieouders zijn
eenzaam, ze staan er alleen voor.
Een vrouw die zwanger is, gaat naar
een zwangerschaps- of yogacursus
en zit gelijk in een groep lotgenoten.
Of anders zijn er vriendinnen, colle
ga's of haar moeder die begrijpen
wat ze voelt."
Aan de andere kant staat de adoptie
ouder. „Er zijn nauwelijks lotgeno
ten te vinden die in dezelfde periode
van de procedure zitten of die een
kind uit dezelfde regio of hetzelfde
land willen. Ook het voortraject kan
verschillen. Ben je lang bezig ge
weest om zelf zwanger te worden en
langs hoeveel pijn en frustratie ver
liep die weg? Of zit je nog midden in
de medische molen, wat weer zijn
eigen stress heeft. Mensen doen hun
best om je te begrijpen, maar kun
nen ze voelen wat je voelt?"
Adopteren doe je als partners samen
en dat kan weer een groot voordeel
zijn ten opzichte van een zwanger
schap. „Me stappen worden geza
menlijk genomen. Er is gelijkwaar
digheid tussen de partners, want het
is niet een van twee die het werk
moet doen. Die gelijkwaardigheid
wordt door veel mannen als prettig
en als eerlijk ervaren. Mannen hou
den nu eenmaal over het algemeen
graag controle. Een man wordt on
rustig van wachten, en vooral van
wachten zonder duidelijk eind
punt."
Dat is misschien een zwart-wit be
nadering, beseft Bakker, maar wel
een die zij in haar omgeving en bij
andere adoptieprocedures zo heeft
ervaren. Voor haar boek heeft ze im
mers niet alleen gebruik gemaakt
van haar eigen verhaal. „De belang
stelling om mee te werken aan mijn
onderzoek was groot. Ik heb veel
verhalen gehoord en gelezen, die
mijn eigen indrukken verdiepten of
versterkten. Het ene verhaal was nog
intenser dan het andere en elk ver
haal was eigenlijk een boek waar
dig."
Het boek van Bakker is verdeeld in
twee gedeeltes: een waarin zij haar
eigen adoptieverhaal vertelt en een
waarin de eigenlijke 'adoptiehand
leiding' staat beschreven. Een van de
eerste hoofdstukken van de handlei
ding beschrijft het verschil tussen
adoptieouders die een bemidde
lingsbureau inschakelen en de zelf
doeners. Bakker en Boelens behoor
den tot de laatste categorie. „Het
was ons goede voornemen voor het
jaar 1998 om ons op te geven voor
adoptie. Daarbij richtten we ons op
Kenia, voor ons een logische keuze
omdat ik mede door mijn werk als
stewardess sinds 1991 contact had
met het land en in het bijzonder met
Cursus
In hun B&B-praktijk geven Geer!
Bakkeren Writser Boetens bege
leiding aan aanstaande adoptie
ouders. In de cursus, die zowel
per paar als in groepen wordt
gegeven, staat stress tijdens de
adoptieperiode centraal. Het in
zien, benoemen en hanteren van
de stress tijdens deze periode
heeft volgens Bakker en Boelens
een positief effect op die periode
zelf maar vooral ook op de tijd
die er op volgt: de periode van
het ouderschap.
Insteek van de cursus is om sa
men met de partner de tijd tij
dens deze lange 'zwangerschap'
optimaal door te komen. Meer
informatie is te vinden op de
website: www.bbpraktijk.nl
drie weeshuizen in Nairobi."
Op 22 april 1999 zag Geeri Bakker
het meisje dat haar dochter zou wor
den voor het eerst. In haar boek
schrijft ze: „Het hele kleine bundel
tje werd door Nicolas in mijn armen
gelegd. Veel deken, een heel klein,
prachtig hoofdje en de grootste ogen
die je je maar kunt voorstellen. En
die ogen keken naar mij. Ze had me
nog nooit gezien, maar haar ogen
grepen zich vast in mijn ogen en
hebben ze nooit meer losgelaten.
Vanaf dat moment was Salome
mijn kind."
Daarna schrijft ze over de ups en
downs van de adoptieprocedure.
Over onder meer de beginseltoe
stemming, het ontbreken van een
Keniase wet voor buitenlandse
adopties en de doop van Salome
waarbij Bakker en Boelens haar
pleegouders werden en waarbij ze
haar naam Mette kreeg. Uiteindelijk
reisden ze in november 1999 met
zijn drieën als gezin af naar Neder
land. Begin 2000 besloten ze om nog
een kind te adopteren. „Een jongetje
dat de dag na het overlijden van
mijn vader was geboren. Op 15 april
van 2000 kregen we te horen dat dat
jongetje aan ons zou worden toege
wezen."
De omstandigheden van die adop
tieprocedure waren anders, meer
stressvol. Niet alleen was er in Kenia
een geval van buitenlandse kinder
handel aan het licht gekomen dat
een negatieve invloed had op de bui
tenlandse adoptiezaken, Bakker en
Boelens hadden ook nog een advo
cate met wie ze niet goed overweg
konden. De rechtszaak liep in eerste
instantie dan ook negatief af. Uitein
delijk konden ze Wisse, officieel
Writser IJsen Muthuni, op 1 april
2002 meenemen naar Nederland,
waar hun een jaar later het bericht
wachtte dat het jongetje direct het
land uitgezet zou worden.
Ook die episode eindigde met een
happy end. Maar zonder slag of
stoot ging dat niet. Bakker schrijft
daarover: „Deze periode leverde al
met al weer torenhoge stress op. Al
leen al de keuze van het moment.
We waren eigenlijk emotioneel en
fysiek net wat op orde. We hadden
weer wat energie om naar buiten te
treden. We werden in één klap te
ruggebracht naar alle emoties die we
de laatste jaren hadden gevoeld. Het
leek ook wel alsof de rek er volledig
uit was." Pas aan het eind van dat
jaar kwam de definitieve bevestiging
dat Wisse het Nederlands staatsbur
gerschap zou krijgen. Bakker zegt
over die tijd: „Het hele jaar ben ik
moe geweest en was het fysiek ge
sproken een waardeloos jaar."
Toch sluit ze haar eigen verhaal af
met de volgende boodschap aan de
lezer: „Ik wens jullie veel succes en
plezier met de adoptie van jullie
kind."
In het tweede deel van het boek be
schrijft Bakker hoe dat plezier kan
worden bereikt. Dat deel is mede ge
schreven aan de hand van de erva
ringen die zij en haar man hebben
uit hun eigen B&B-praktijk voor na
tuurlijke gezondheidszorg. „We zien
vanuit alle discipline dat balans het
sleutelwoord is. Die balans is gedu
rende een jarenlange adoptieperiode
soms wankel of zelfs afwezig."
Waar zij die balans meer hadden
kunnen bereiken, was het meer op
zoeken van ontspanning. „Dat geldt
vooral voor de zelfdoeners. Die ren
nen en vliegen. Nooit hebben ze
rust, want ze staan achter hun doel:
de adoptie. Nooit hebben ze een dag
het geruststellende idee dat ze er ge
noeg aan hebben gedaan. Dat kan je
lichamelijk opbreken, zoals het met
ons gebeurde. Het kind kwam, maar
op dat moment zei het lichaam dat
het tijd was voor een pas op de
plaats. Je zit in de lappenmand ter
wijl je kind juist alle tijd en aandacht
nodig heeft."
De mensen die kiezen voor adoptie
via een bemiddelingsbureau hebben
zo hun eigen valkuilen. „Zij kunnen
niets doen, zij zijn gedwongen tot
wachten. En wachten is lastig als je
geen vast eindpunt in zicht hebt en
als je een vechter bent, zoals voor de
meeste adoptieouders geldt. Boven
dien heeft een meerderheid van de
adoptieouders een langdurig me
disch traject achter de rug. Hun ad
viseer ik om samen activiteiten te
ondernemen."
'Samen' is een sleutelwoord in de
adoptieprocedure. „Houd rekening
met eikaars eigenschappen en houd
er dus rekening mee dat je allebei
anders reageert op stress. En vooral:
wees bewust van hoe jij en hoe de
ander in elkaar zit. Dan is de kans
dat je kindje in Nederland een goede
en cleane start maakt het grootst. En
daar is het uiteindelijk allemaal om
te doen.
('Het Adoptieboek - Stap voor stap,
stress tijdens de adoptieperiode':
19,95; Uitgeverij Aspekt; ISBN: 90-
59114604)
Gerard Baas
LEIDERDORP, 12.20 UUR
De wachtkamer van de tandarts straalt
rust uit. En zo hoort het ook.
Het licht valt op deze zonnige maandagmid
dag tussen de lamellen door op een mooi
gelakte houten tafel, met daarop tijdschrif
ten als Kijk, Arts en Auto en de National
Geographic. Om de tafel heen staan gemak
kelijke stoelen.
Het is dat het de wachtkamer van een tand
arts is, anders zou je er best vaker willen zit
ten.
Maar het blijft de wachtkamer van een tand
arts. En daar maakt het eigenlijk niet zo veel
uit of de National Geographic van november
2003 voor je ligt of die van april 2005. Het is
de laatste, dus nóg een pluspuntje voor deze
tandarts.
In de ruimte zitten twee mannen, een vrouw
en haar kindje van ongeveer anderhalf. Op
het jongetje na, lezen ze allemaal.
Dan gaat de deur open. Een jongen van een
jaar of 15 gaat naar buiten, gevolgd door de
tandarts, die de vrouw en het kind naar bin
nen vraagt.
„Goedemorgen, heeft u de kleine meegeno
men? Leuk. En, hoe oud is hij? Zo, dat schiet
al op."
De twee mannen duiken weer in hun tijd
schriften.
Dan gaat het mobieltje van een van hen.
„Hé, hallo."
„Nee, zo meteen, ik denk een kwartiertje of
zo."
„Ik weet niet. Ik heb natuurlijk wel last ge
had, meer dan normaal. Maar wat hij gaat
doen weet ik niet."
„Ik ben niet bang voor de pijn. Hij vraagt
gewoon of ik verdoving wil. En ik zeg altijd
ja."
„Waarom niet? Ik vind dat wel prettig. Als
pijn niet hoeft, dan hoeft het niet."
„Zo ben jij, zo ben ik niet. Laat mij nou
maar. Dit bevalt mij het beste."
„Oké, ik bel straks wel. Leuk dat je belde.
Echt. Nou, doei."
„Ja, doe ik. Hoi."
En de gsm verdwijnt in de binnenzak.
Na een kleine stilte, zegt hij tegen de andere
man in de wachtkamer. „Waarom neem ik
toch dat ding op? Het was hier zo lekker rus-
<ig"
Een samenzweerderig gegniffel en een blik
van herkenning volgen.
De twee mannen duiken weer in hun tijd
schriften.
Gerard Baas
